Raymond E.Feist - Cykl-Wojna Światów (3) Srebrzysty Cierń.pdf

Raymond E. Feist SREBRZYSTY CIERŃ (Tłumaczył: Mariusz Terlak)

Ethanowi Aaronowi Feistowi, Alicii Jeanne Lareau, wszystkim małym magom

PODZIĘKOWANIA Ponownie zaciągnąłem dług wdzięczności wobec wielu osób, którym książka ta zawdzięcza swoje istnienie. Chciałbym gorąco podziękować: Piątkowym Nocnym Markom, wśród których są: April i Stephen Abrams, Steve Barret, Anita i Jon Everson, Dave Guinasso, Conan LaMotte, Tim LaSelle, Ethan Munson, Bob Potter, Rich Spahl, Alan Springer oraz Lori i Jeff Velten, z powodów, których było zbyt wiele, aby można było je tu wyliczyć. Wdzięczny jestem Susan Avery, Davidowi Brinowi, Karnie Buford oraz Janny Wurst za to, że zechcieli dzielić się swoimi przemyśleniami podczas powstawania książki. Podziękowania należą się również mym przyjaciołom w Doubleday. Cieszę się, że ich lista wydłużyła się o nazwiska Pat LoBrutto i Petera Schneidera. Al Sarantonio dziękuję za wrzucanie grosików do grającej szafy w Chicago. Jeszcze raz podziękowanie dla mego agenta, Harolda Matsona. I, jak zawsze, Barbarze A. Feist, mojej matce. Raymond E. Feist San Diego, Kalifornia kwiecień, 1984

NASZA OPOWIEŚĆ DO TEJ PORY... Pug i Tomas, dwaj chłopcy pracujący w kuchni zamku Crydee wpadają w wir wydarzeń towarzyszących inwazji na ich rodzinną ziemię, Królestwo Wysp w świecie zwanym Midkemią. Pug, pochwycony przez żołnierzy Imperium Tsuranuanni, dostaje się do niewoli. Mijają cztery lata niewolniczej pracy w obozie na bagnach w świecie Tsuranich, Kelewanie. Pug pracuje razem z przybyłym później towarzyszem niedoli, Laurie z Tyr-Sog, trubadurem. Po konflikcie z nadzorcą obozowym obaj młodzieńcy zostają zabrani przez Hokanu, najmłodszego syna Shinzawai, do majątku ojca. Dostają tam polecenie zapoznania Kasumiego, drugiego syna gospodarza, ze wszystkimi aspektami kultury Królestwa, oraz nauczenia go języka. Pug spotyka tam również niewolnicę o imieniu Kalała i zakochuje się w niej. Brat pana Shinzawai, Kamatsu, był jednym z Wielkich, magów o potężnej mocy, którzy byli prawem sami dla siebie. Pewnego wieczoru mag Fumita odkrywa, że Pug terminował jako mag na Midkemii. Fumita w imieniu Zgromadzenia, bractwa wszystkich magów Kelewanu, żąda wydania Puga, po czym obaj znikają z majątku Shinzawai. W tym czasie na Midkemii Tomas wyrasta na postać o zadziwiającej mocy. Czerpie ją ze starodawnej zbroi noszonej niegdyś przez Władcę Smoków, jednego z rasy Valheru, legendarnego ludu, który pojawił się pierwszy na Midkemii i władał jej wszystkimi mieszkańcami. O Valheru nie wiedziano wiele, tylko tyle, że byli bardzo potężni i okrutni oraz że Elfy i moredhele były ich niewolnikami. Aglaranna, jej syn Calin oraz Tamar, wyższy doradca królowej Elfów, obawiali się, że Tomasem zawładnęła moc Ashen-Shugara, starożytnego Władcy Smoków, którego zbroję Tomas teraz nosił. Obawiali się, że Valheru usiłuje odzyskać utraconą kiedyś niepodzielną władzę. Aglaranna była szarpana podwójnym niepokojem i rozterką, bo chociaż z jednej strony obawiała się Tomasa, to jednak zakochała się w nim. Tsurani dokonują inwazji na Elvandar. Zostają odparci przez połączone siły Tomasa i Dolgana przy pomocy tajemniczego Czarnego Macrosa. Po bitwie Aglaranna wyznaje Tomasowi swoją miłość, zostaje jego kochanką, tracąc przez to możliwość wpływu na niego. Pamięć Puga zostaje uwolniona od przeszłości przez nauczycieli ze Zgromadzenia. Po czterech latach studiów Pug zostaje magiem. Dowiaduje się, że jest obdarzony wielką mocą i talentem, wyznawcą Wyższej Drogi, magii nie istniejącej na Midkemii. Kulgan był przedstawicielem Drogi Niższej, nie mógł zatem odpowiednio wykształcić Puga. Zostając magiem, Pug otrzymał nowe imię Milamber. Shimone, jego nauczyciel, obserwował

Milambera, kiedy ten zdawał ostami egzamin, stojąc na szczycie strzelistej wieżycy w samym oku przerażającej burzy. W czasie próby zostaje mu objawiona cała historia Imperium. Tam też zostaje mu wpojony pierwszy i podstawowy obowiązek Wielkiego – służba Imperium. W Zgromadzeniu Pug poznaje nowego przyjaciela, Hochopepę, przebiegłego i doświadczonego maga, który zaznajamia Puga z pułapkami polityki Tsuranich. W dziewiątym roku walk Arutha zaczął się obawiać, że powoli przegrywają wojnę. Od schwytanego jeńca dowiedział się, że z Kelewanu napływają nowe oddziały przeciwnika. Razem z Martinem Długim Łukiem, Wielkim Łowczym swego ojca, oraz Amosem Traskiem wyrusza w podróż do Krondoru, aby uzyskać dodatkową pomoc od księcia Erlanda. W czasie wyprawy Amos odkrywa tajemnicę Martina. Okazuje się, że jest on nieślubnym synem księcia Borrica. Martin żąda od Amosa złożenia przysięgi, że ten nigdy nie wyjawi sekretu bez zgody Martina. W Krondorze Arutha odkrywa, że miasto jest pod kontrolą Guya, księcia Bas-Tyry, zaprzysięgłego wroga księcia Borrica. Arutha popada w konflikt z „Małpą” Radburnem, sługusem Guya i jednocześnie szefem tajnej policji. Radburn ściga Aruthę, Martina i Amosa, lecz ci wpadają w ręce Prześmiewców, złodziei z Krondoru. Spotykają u nich Jimmy'ego Rączkę – młodocianego złodziejaszka, Trevora Hulla – byłego pirata, który został przemytnikiem, oraz jego pierwszego oficera Aarona Kucharza. Prześmiewcy ukrywają u siebie księżniczkę Anitę, której udało się uciec z pałacu. „Małpa” Radburn szaleje po całym mieście, starając się za wszelką cenę schwytać Anitę, zanim Guy Bas-Tyra powróci do Krondoru z przygranicznej potyczki z sąsiadującym z Królestwem Wielkim Keshem. Przy pomocy Prześmiewców Arutha, jego towarzysze i Anita uciekają z miasta. W czasie morskiego pościgu Amosowi udaje się zwabić okręt Radburna na podwodne skały i szef tajnej policji idzie na dno. Po powrocie do Crydee dowiadują się, że młody panicz Roland poległ w potyczce z wrogiem. W tym czasie Arutha zakochał się już w Anicie, chociaż sam przed sobą nie przyznaje się do tego uważając, że dziewczyna jest zbyt młoda dla niego. Pug, znany teraz jako Milamber, wraca do majątku Shinzawai, by odzyskać Katalę. Dowiaduje się, że został ojcem. Syn, William, urodził się w czasie jego nieobecności. Dowiaduje się również, że ród Shinzawai zaangażowany jest w spisek i razem z Cesarzem dążą do tego, aby wymusić na Wysokiej Radzie, zdominowanej przez Wodza Wojny, zawarcie pokoju. Kasumi opanował już język i zwyczaje Królestwa. Pug i Laurie mieli mu służyć za przewodników w wyprawie do króla z posłaniem pokoju od Cesarza. Pug życzy im powodzenia, zabiera Katalę z dzieckiem i wracają razem do domu. Tomas uległ wielkiej przemianie, doprowadzając w sobie moce Valheru i ludzką naturę młodzieńca do stanu równowagi. Nie przychodzi to jednak łatwo, Martin Długi Łuk

nieomal traci przy tym życie. W czasie gigantycznych wewnętrznych zmagań chłopiec zostaje prawie pokonany. Udaje mu się jednak w końcu zapanować nad dławiącym go szaleństwem, które egzystowało niegdyś pod postacią Władcy Smoków, i odnajduje wewnętrzny pokój i harmonię. Kasumi i Laurie przechodzą przez przejście między dwoma światami i docierają do Rillanonu, gdzie dowiadują się, że król Rodne oszalał. Oskarża ich o szpiegostwo. Przy pomocy księcia Caldrica udaje im się zbiec. Książę poradził im, by skontaktowali się z księciem Borrikiem, ponieważ wszystko wskazywało na to, że wkrótce wybuchnie wojna domowa. Po dotarciu do obozu Borrica dowiadują się od Lyama, że stary Książę w wyniku odniesionej rany jest bliski śmierci. Milamber-Pug przygląda się Cesarskim Igrzyskom zorganizowanym przez Wodza Wojny dla uczczenia oszałamiającego zwycięstwa nad wojskami Borrica. Milamber, obserwując bezmyślne okrucieństwo, a szczególnie traktowanie jeńców z Midkemii, wpada we wściekłość. W napadzie szału obraca w gruzy całą arenę, okrywając hańbą Wodza Wojny, co wprowadza kompletny chaos w polityce Imperium. Milamber musi uciekać z Katalą i Williamem na Midkemię. Już nie jest Wielkim Tsuranich, a znowu Pugiem z Crydee. Pug powrócił akurat na czas, by stanąć przy łożu śmierci księcia Borrica. Ostatnim czynem Borrica było publiczne uznanie Martina jako swego syna. Król Rodric rozgniewany tym, że jego dowódcy nie potrafią zakończyć długotrwałej wojny, przybywa do obozu. Na czele szaleńczej szarży rusza na Tsuranich i wbrew wszelkim oczekiwaniom i przewadze wroga przełamuje ich linię frontu, spychając z powrotem do doliny, gdzie znajduje się machina podtrzymująca przejście pomiędzy dwoma światami. Król zostaje jednak śmiertelnie ranny. Tuż przed śmiercią odzyskuje świadomość oraz pełnię władz umysłowych i wyznacza Lyama na następcę tronu. Lyam wysyła do Tsuranich wiadomość, że chce przyjąć ofertę zawarcia pokoju, którą Rodric odrzucił. Zostaje wyznaczony termin rozpoczęcia rokowań. Macros odwiedza wtedy Elvandar, ostrzegając Tomasa, że w czasie trwania rozmów pokojowych można się spodziewać zdrady. Tomas, podobnie jak i Krasnoludy, zgadza się sprowadzić swoich wojowników. W czasie trwania rokowań Macros stwarza wobec obu stron magiczną iluzję, w rezultacie której na miejscu rokowań pokojowych wybucha chaos i krwawa bitwa. Obecność Macrosa jest niezbędna i czarnoksiężnik przybywa. Pug i Macros wspólnymi siłami zamykają przejście między dwoma światami, odcinając drogę odwrotu z Midkemii czterem tysiącom żołnierzy Tsuranich pod dowództwem Kasumiego. Pug poddaje ich przed Lyamem, który

obiecuje obdarzyć ich wolnością pod warunkiem złożenia przysięgi na wierność Królestwu. Wszyscy wracają do Rillanonu na koronację Lyama. Arutha zaś z Pugiem, Kulganem i Martinem udają się na wyspę Macrosa. Spotykają tam Gathisa, podobnego do goblina sługę czarnoksiężnika. Przekazuje im on posłanie od Macrosa. Wszystko wskazuje na to, że sam Macros zginął w czasie niszczenia przejścia. Swoją ogromną bibliotekę zostawił Pugowi i Kulganowi. Obaj postanawiają stworzyć akademię dla magów. Macros wyjaśnia również przyczyny swej zdrady, przekazując im, że byt znany jedynie jako Przeciwnik lub Nieprzyjaciel, przeogromna i przerażająca moc znana Tsuranim w zamierzchłych czasach, mógł odnaleźć Midkemię, posługując się otwartym przejściem między oboma światami. Dlatego właśnie sprowokował sytuację, w której przejście musiało być zniszczone. Następnie wszyscy powracają do Rillanonu, gdzie Arutha odkrywa tajemnicę Martina. Prawda o pochodzeniu Martina i uznanie go za najstarszego spośród trzech braci stawiają pod znakiem zapytania prawo Lyama do dziedziczenia tronu. Jednak były Wielki Łowczy zrzeka się wszelkich praw do korony i Lyam zostaje królem. Ponieważ ojciec Anity zmarł, księciem Krondoru zostaje Arutha. Guy du Bas-Tyra ukrywa się. W czasie uroczystości koronacyjnych zostaje skazany na banicję za swoją zdradę. Laurie poznaje księżniczkę Carline, która wydaje się odwzajemniać jego zainteresowanie. Lyam, Martin, który został księciem Crydee, oraz Arutha ruszają w objazd Wschodnich Prowincji Królestwa. Pug wraz z rodziną i Kulganem udają się na wyspę Stardock, by rozpocząć wznoszenie Akademii. Przez rok w Królestwie panował pokój...

ARUTHA I JIMMY Z takim się rada cała ruszyła łoskotem, Jakim piorun daleki zwykł przerażać grzmotem. John Milton, Raj utracony. Księga II, wiersz 483 (tłum. Franciszek Ksawery Dmochowski)

BRZASK Słońce schowało się za górami. Ostatnie ciepłe promienie musnęły ziemię i po chwili tylko różowa poświata na niebie świadczyła, że jeszcze niedawno był tu dzień. Od wschodu nadciągał szybko fioletowogranatowy zmrok. Ostre jak brzytwa podmuchy lodowatego wiatru buszowały pośród wzgórz, jakby wiosna była tylko wspomnieniem z zamierzchłej przeszłości. W zacienionych rozpadlinach leżały kurczowo wczepione spłachcie zimowego lodu, który teraz trzeszczał głośno pod obcasami ciężkich butów. Z ciemności wyłoniły się trzy postacie i po chwili znalazły się w kręgu światła rzucanego przez płonące ognisko. Stara wiedźma podniosła głowę, a jej ciemne oczy rozszerzyły się lekko na widok trójki przybyszów. Znała postać po lewej – rosły wojownik-niemowa, z ogoloną do gołej skóry głową, z której wisiał tylko pojedynczy kosmyk skalpowy. Przyszedł do niej kiedyś, poszukując magicznych znaków dla dziwnych i nie znanych jej obrzędów. Mimo że był potężnym watażką, odesłała go z niczym, ponieważ jego natura była przepojona złem, złem w najczystszej postaci, i chociaż zagadnienia dobra czy zła rzadko miały dla czarownicy jakiekolwiek znaczenie, nawet dla niej istniały granice, których nie chciała przekraczać. Poza tym nie darzyła moredheli specjalną miłością, a szczególnie tego, który na znak całkowitego oddania mrocznym mocom odciął sobie język. Wojownik-niemowa spoglądał na nią niezwykłymi dla swojej rasy, niebieskimi oczami. Nawet jak na przedstawiciela górskich klanów, których ludność była przeważnie bardziej rosła i silniejsza niż ich pobratymcy zamieszkujący lasy, był wyjątkowo barczysty i potężny. W dużych, spiczastych uszach lśniły złote pierścienie. U moredheli, które nie miały płatków usznych, ich założenie było szczególnie bolesne. Na obu policzkach widać było trzy blizny, mistyczne symbole, których znaczenie nie umknęło uwadze wiedźmy. Niemy wojownik dał znak swym towarzyszom. Czarownicy wydało się, że ten z prawej strony skinął lekko głową. Nie była jednak do końca pewna, ponieważ obcy miał na sobie skrywającą szczegóły sylwetki obszerną szatę, a na głowie ogromny, nasunięty na twarz kaptur. Obie, złożone razem dłonie trzymał w głębokich fałdach długich rękawów. Z czeluści kaptura dobiegł, jakby dochodzący z ogromnej odległości, głos. – Chcemy odczytać znaki – powiedział obcy lekko sepleniącym, prawie syczącym głosem. W jego mowie dał się słyszeć obcy akcent. Niespodziewanie spośród fałd wysunęła się dłoń. Czarownica cofnęła się gwałtownie, ponieważ dłoń była zniekształcona i pokryta

łuskami, jakby jej właściciel zamiast palców miał szpony pokryte u podstawy wężową skórą. Natychmiast rozpoznała stwora: miała przed sobą kapłana Pantathian, ludzi-węży. W porównaniu z nimi nawet moredhele cieszyli się jej wysoką estymą. Skierowała wzrok na postać stojącą pośrodku. Obcy był wyższy o głowę od wysokiego moredhela i bardziej niż on potężny. Mężczyzna zsunął powoli z ramion futro niedźwiedzia, zdjął z głowy jego czaszkę służącą mu za hełm i cisnął na ziemię. Stara wiedźma krzyknęła zduszonym głosem. W swoim długim życiu jeszcze nie widziała moredhela o równie uderzającym wyglądzie. Obcy miał na sobie grube spodnie, kamizelkę i buty sięgające kolan, noszone przez górskie klany. Pod rozchyloną kamizelką widać było nagą pierś. Potężnie umięśniony tors zalśnił w blasku ognia, kiedy moredhel nachylił się ku czarownicy i zaczął się jej uważnie przyglądać. Jego nieskazitelnie piękna twarz budziła grozę. Tym jednak, co sprawiło, że wiedźma krzyknęła zduszonym głosem, nie był budzący lęk wygląd, lecz znak, jaki ujrzała na jego piersi. – Czy mnie znasz? – spytał czarownicy. Skinęła głową. – Wiem, kim jesteś. Pochylił się jeszcze bardziej do przodu, aż twarz oświetlił mu od dołu płonący między nimi ogień, ukazując jednocześnie niewidoczne do tej pory zakamarki jego przerażającej istoty. – Tak, jestem tym, kim jestem – szepnął z uśmiechem na ustach. Poczuła strach. Zza przystojnych rysów, spoza maski dobrotliwego uśmiechu wyjrzało nagle oblicze zła, zła w najczystszej formie, zła tak wielkiego, że nikt nie był w stanie spojrzeć mu prosto w oczy. – Chcemy odczytać znaki – powtórzył, a w jego głosie zabrzmiało szaleństwo tak czyste, jak bryła przezroczystego lodu. – Cóż to? – Zachichotała pod nosem. – Nawet ktoś tak potężny jak ty podlega ograniczeniom? Z twarzy przystojnego moredhela znikł powoli uśmiech. – Nie można przepowiadać swej własnej przyszłości. Starucha nie chciała przeciągać struny. – Potrzebne jest srebro. Moredhel kiwnął głową. Niemy wojownik sięgnął do sakiewki przy pasie, wysupłał monetę i cisnął na ziemię przed czarownicą. Nie dotykając jej, wiedźma zmieszała w kamiennej miseczce kilka składników i kiedy mikstura była gotowa, wylała ją na srebrną monetę. Rozległ się podwójny syk: z monety i od strony człowieka-węża. Pokryta zielonkawymi łuskami szponiasta ręka zaczęła kreślić w powietrzu znaki. Wiedźma

zareagowała ostro. – Tylko bez tych twoich bzdur, wężu. Te czary z gorącej ziemi mogą jedynie zakłócić moje odczytanie znaków. Delikatne dotknięcie i cichy śmiech postaci stojącej w środku powstrzymało kapłana- węża. Moredhel skinął głową w jej stronę. Gardło wyschło jej z przerażenia na wiór. – Odpowiedz więc szczerze: Co chcesz wiedzieć? – wykrztusiła ochrypłym głosem, nie odrywając wzroku od syczącej monety, pokrytej teraz bulgoczącą, oślizgłą zielonkawą cieczą. – Czy już czas? Czy teraz mam wykonać to, co jest mi pisane? Z monety trysnął jasny, zielony płomień i zatańczył nad srebrnym krążkiem. Czarownica śledziła uważnie jego ruch, a jej oczy widziały we wnętrzu ognia coś, co jedynie ona była w stanie dostrzec i zrozumieć. Po chwili usłyszeli skrzekliwy głos staruchy. – Krwawe Kamienie z Krzyża Ognia. Jesteś tym, kim jesteś. To, ku czemu zostałeś zrodzony, uczyń... uczyń teraz! – Ostatnie słowa wykrzyknęła zduszonym głosem. Na jej twarzy pojawił się niespodziewanie jakiś nieoczekiwany grymas. – Co jeszcze, starucho! – przynaglił moredhel. – Masz jednak przeciwnika, jest tam bowiem ten, który stanie ci na drodze. Nie jesteś sam, ponieważ za tobą... nie rozumiem... – Jej głosy był słaby i coraz cichszy. – Co? – Tym razem na twarzy moredhela nie było nawet cienia uśmiechu. – Coś... coś przeogromnego... odległego... jakieś zło. Moredhel rozważał coś w ciszy, po czym odwrócił się do człowieka-węża. – Idź zatem, Cathos – powiedział cichym, lecz rozkazującym głosem. – Zaprzęgnij do pracy twą wielką sztukę i odkryj dla mnie, gdzie leży ta siedziba słabości. Nadaj naszemu wrogowi imię. Znajdź go. Człowiek-wąż skłonił się niezdarnie i powłócząc nogami, wycofał się miękkim ruchem z jaskini. Moredhel zwrócił się teraz do swego niemego towarzysza. – Wznieś sztandary, mój generale. Zbierz lojalne wobec nas klany na równinach Isbandia, pod wieżami Sar-Sargoth. Niech ten sztandar, który wybrałem jako własny, załopoce najwyżej. Niech wszyscy się dowiedzą, że rozpoczynamy to, co było nam pisane. Murad, ty będziesz mym najwyższym dowódcą i wszyscy się dowiedzą, że pośród mych sług stoisz najwyżej. Czeka nas teraz chwała i wielkość. A potem, kiedy ten szalony wąż odkryje naszą ofiarę, poprowadzisz Czarnych Zabójców. Niech ci, których dusze należą do mnie, służą nam, szukając naszego wspólnego wroga. Znajdź go! Zniszcz! Idź!

Niemowa skinął głową i opuścił jaskinię. Moredhel ze znakiem na piersi zwrócił się w stronę czarownicy. – Zatem, ludzki śmieciu, czy wiesz już, jakie to ciemne moce drgnęły w posadach? – O tak, posłańcu śmierci i zniszczenia, wiem. Och, klnę się na Ciemną Panią, że wiem. Parsknął zimnym, pozbawionym wesołości śmiechem. – Noszę znak – powiedział, wskazując na purpurowe znamię na piersi, które w blasku ognia zdawało się płonąć szalonym światłem. Oczywiste, że nie była to zwykła skaza, z którą przyszedł na świat, lecz jakiś magiczny talizman, ponieważ jego zarys układał się w idealną sylwetkę smoka w locie. Wzniósł palec i wskazał ku górze. – Moc jest we mnie. – Zakreślił palcem krąg w powietrzu. – To ja zostałem wyznaczony. Jestem przeznaczeniem. Wiedźma skinęła głową, zdając sobie sprawę, że śmierć pędzi już ku niej, by wziąć ją w objęcia. Niespodziewanie wyrzuciła z siebie pośpiesznie skomplikowane zaklęcie, machając przy tym gwałtownie rękami. W jaskini dało się wyczuć narastającą z każdą chwilą moc, a nocne powietrze wypełnił dziwny, zawodzący dźwięk. Stojący przed nią wojownik pokręcił po prostu głową. Rzuciła w jego kierunku zaklęcie tak potężne, że w okamgnieniu powinno go obrócić w proch, on zaś stał nadal, tam gdzie stał, nietknięty i uśmiechał się ponuro. – Cóż to, chcesz mnie wypróbować za pomocą swych nędznych sztuczek, jasnowidzu? Widząc, że jej działania nie przynoszą najmniejszego rezultatu, wiedźma zamknęła oczy i siedziała wyprostowana, czekając na swe przeznaczenie. Moredhel wyciągnął w jej stronę wskazujący palec. Z jego końca wystrzelił srebrzysty promień światła i uderzył w czarownicę. Wrzasnęła przeraźliwie w agonii, po czym zapłonęła rozjarzonym do białości ogniem. Przez kilka sekund jej ciemna sylwetka zwijała się w morzu ognia, a potem płomienie zniknęły równie nagle, jak się pojawiły. Moredhel obrzucił szybkim spojrzeniem spopielały stos w kształcie ciała. Ryknął donośnym, głębokim śmiechem, podniósł z ziemi futro i wyszedł z jaskini. Jego towarzysze czekali na zewnątrz, przytrzymując konia. Popatrzył w dół, gdzie w oddali widać było obóz jego oddziału, jeszcze niewielki i nieliczny, którego przeznaczeniem jednak – jak wiedział – był wzrost i siła. Dosiadł konia. – Do Sar-Sargoth! Ściągnął wodze, obrócił konia i ruszył w dół stoku, prowadząc za sobą wojownika-

niemowę i kapłana-węża.

ZNOWU RAZEM Statek pędził w stronę domu. Wiatr zmienił kierunek i nad pokładem rozległ się donośny głos kapitana. W górze, na rejach i w olinowaniu, załoga pośpiesznie wykonywała komendy, by jak najlepiej sprostać ostrym podmuchom bryzy i żądaniom kapitana, który za wszelką cenę pragnął bezpiecznie doprowadzić statek do portu. Kapitan był doświadczonym żeglarzem. Prawie trzydzieści lat pływał w marynarce królewskiej, a od siedemnastu dowodził swym własnym okrętem. I chociaż Królewski Orzeł był niewątpliwie najlepszym statkiem we flocie króla, jego kapitan ciągle marzył o odrobinę mocniejszym wietrze i trochę większej szybkości, ponieważ wiedział, że nie spocznie ani na chwilę, dopóki pasażerowie nie znajdą się bezpiecznie na brzegu. Na przednim pokładzie znajdowało się trzech wysokich mężczyzn, którzy spędzali kapitanowi sen z powiek. Dwaj z nich, blondyn i ciemnowłosy, stali przy relingu. Opowiadali sobie kawały i co chwila wybuchali śmiechem. Obaj mieli ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu, obaj też chodzili pewnym, mocnym krokiem wojownika i myśliwego. Lyam, władca Królestwa Wysp, i Martin, jego starszy brat, oraz książę Crydee rozmawiali o wielu rzeczach, o polowaniach i ucztach, podróżach i polityce, o wojnie i niezgodzie, a czasem też o ich ojcu, księciu Borricu. Trzeci mężczyzna, nie tak wysoki i barczysty jak tamci dwaj, stał niedaleko oparty o reling, pogrążony w myślach. Arutha, książę Krondoru, najmłodszy z trzech braci, również błądził myślami w przeszłości, lecz nie przypominał sobie ojca zabitego w czasie wojny z Tsuranimi, wojny, którą poczęto nazywać Wojną Światów. Zamiast tego zapatrzył się w piętrzącą się przed dziobem statku falę i w zieleni morskich wód dostrzegał dwoje błyszczących, zielonych oczu. Kapitan spojrzał w górę i rozkazał zrefować żagiel. Po chwili znowu zerknął w stronę trzech mężczyzn stojących na przednim pokładzie i wzniósł cichą modlitwę do Kilian, Bogini Żeglarzy, marząc w duchu, aby na horyzoncie ukazały się wreszcie strzeliste wieże Rillanonu. Trzej mężczyźni, których co chwila obrzucał niespokojnym wzrokiem, stanowili trzy najpotężniejsze i najważniejsze filary Królestwa. Kapitan nawet nie dopuszczał do siebie myśli o tym, jaki chaos zapanowałby w Królestwie, gdyby coś złego się przytrafiło statkowi. Komendy kapitana oraz okrzyki załogi i oficerów docierały do Aruthy jak przez mgłę. Był bardzo znużony wydarzeniami ostatniego roku i nie zwracał szczególnej uwagi na to, co

się działo dookoła. Nie mógł się skoncentrować na niczym innym poza jednym: wracał oto do Rillanonu i do Anity. Uśmiechnął się do własnych myśli. Przez pierwszych osiemnaście lat jego życie wydawało się jakby pozbawione wyrazu i głębszego sensu. Potem nastąpiła inwazja Tsuranich i świat odmienił się na zawsze. Uważano go powszechnie za jednego z najzdolniejszych dowódców armii Królestwa, w osobie Martina odkrył nagle i nieoczekiwanie swego najstarszego brata, na własne oczy widział tysiące potworności i cudów. Najcudowniejszą rzeczą, jąka się mu przytrafiła, była jednak Anita. Po koronacji Lyama zostali rozdzieleni. Lyam prawie przez rok podróżował pod królewskim sztandarem, wizytując zarówno panów na wschodzie, jak i władców sąsiednich królestw. Teraz wracali wreszcie do domu. Z rozmarzenia wyrwał go głos Lyama. – I co tam widzisz w tych roziskrzonych falach, braciszku? Arutha podniósł raptownie głowę i Martin, były Wielki Łowczy Crydee, zwany niegdyś Martinem Długi Łuk, uśmiechnął się i skinął głową w stronę najmłodszego brata. – Założę się o całoroczne podatki, że widzi tam parę zielonych oczu i zuchwały uśmieszek skaczący po falach. – Nie ma mowy, nie zakładam się, Martin. Od chwili opuszczenia Rillanonu miałem od Anity ze trzy wiadomości dotyczące spraw państwowych, które zmuszają ją do pozostawania cały czas w Rillanonie, podczas gdy jej matka już w miesiąc po koronacji powróciła do ich majątku. Według bardzo pobieżnych szacunków przez cały czas podróży Arutha dostaje średnio ponad dwa listy tygodniowo. Można by z tego wyciągnąć jeden czy dwa wnioski. – I ja bym bardziej palił się do powrotu, gdyby czekał na mnie ktoś o jej temperamencie – zgodził się Martin. Arutha był z natury samotnikiem i gdy przychodziło do wyjawiania głębokich uczuć, czuł się nieswojo i źle, a na wszelkie pytania dotyczące Anity reagował ze szczególną wrażliwością. Był zakochany po uszy w wysmukłej, młodej kobiecie, oczarowany bez reszty sposobem, w jaki poruszała się, mówiła i patrzyła na niego. Chociaż jego bracia byli prawdopodobnie jedynymi ludźmi na całej Midkemii, z którymi czuł się na tyle blisko związany, że mógł się podzielić swymi uczuciami, nigdy jednak, nawet jako chłopiec, nie potrafił zachować zimnej krwi i spokoju, kiedy czuł, że jest obiektem żartów. Twarz Aruthy spochmurniała. – Przestań się dąsać, chmurko burzowa – powiedział Lyam. – Nie zapominaj, że nie

tylko jestem twoim królem, lecz także starszym bratem. I jeśli zajdzie potrzeba, mogę cię wytargać za uszy. Użycie pieszczotliwego imienia, które nadała mu matka, i nieprawdopodobna wizja Króla targającego za uszy księcia Krondoru sprawiły, że Arutha uśmiechnął się lekko. – Obawiam się, że chyba źle ją zrozumiałem. Jej listy, chociaż pełne ciepła, są raczej oficjalne, a czasem wyczuwam jakiś dystans. No i po twoim pałacu kręci się pełno przystojnych, młodych dworzan. – Arutha – odezwał się Martin. – Od momentu ucieczki z Krondoru twój los był przypieczętowany. Od pierwszej chwili, jak myśliwy składający się do wypuszczenia strzały w stronę jelenia, dziewczyna wymierzyła swój łuk w twoją stronę. Zanim dotarliśmy do Crydee, kiedy ukrywaliśmy się jeszcze, już wtedy patrzyła na ciebie w ten charakterystyczny sposób. Nie obawiaj się, czeka tylko na ciebie, możesz być pewien. – A poza tym – dodał Lyam – przecież wyjawiłeś jej, co do niej czujesz, prawda? – No tak. Chociaż może nie w takich słowach... ale zapewniłem ją o mym najgłębszym przywiązaniu i... Lyam i Martin wymienili spojrzenia. – Arutha, piszesz z takim uczuciem i zapałem jak skryba podliczający podatki na koniec roku. Wszyscy trzej wybuchnęli śmiechem. Długie miesiące wspólnej podróży pozwoliły braciom zbliżyć się do siebie i na nowo określić wzajemne stosunki. W przeszłości Martin był dla pozostałych dwóch nauczycielem i przyjacielem. Wprowadzał ich w arkana łowiectwa, uczył znajomości lasu. Z drugiej zaś strony był przecież niskiego urodzenia, chociaż jako Wielki Łowczy miał wysoką pozycję na dworze księcia Borrica. Gdy prawda o tym, że był nieślubnym synem ich ojca i starszym przyrodnim bratem, wyszła na jaw, wszyscy trzej przystosowywali się przez jakiś czas do nowej sytuacji. Od tego czasu musieli nie raz i nie dwa znosić towarzystwo fałszywych kumpli szukających osobistych korzyści; wysłuchiwać pustych obietnic przyjaźni i dozgonnej lojalności. W tym okresie odkryli coś jeszcze: każdy z nich w pozostałej dwójce odnalazł osoby, którym mógł bezgranicznie ufać; przed którymi mógł ujawnić to, co mu leżało na sercu; które rozumiały, co oznacza nagłe i niespodziewane wyniesienie w hierarchii społecznej; i które, podobnie jak i on sam, odczuwały dotkliwie presję spoczywającej na ich barkach nowej odpowiedzialności. Krótko mówiąc, w pozostałej dwójce każdy z nich odnalazł prawdziwych przyjaciół. Arutha pokręcił głową, śmiejąc się sam do siebie. – No cóż, prawdę mówiąc, ja chyba też wiedziałem od samego początku, chociaż

miałem wątpliwości. Anita jest jeszcze taka młoda... – Mniej więcej w wieku naszej mamy, kiedy poślubiła ojca, chciałeś powiedzieć? – podpowiedział Lyam. Arutha obrzucił brata sceptycznym spojrzeniem. – Czy ty zawsze masz odpowiedź na wszystko? Martin klepnął Lyama w plecy. – Oczywiście. – Po chwili dodał po cichu: – I dlatego jest królem. – Lyam spojrzał na niego z udawanym oburzeniem, a najstarszy brat ciągnął dalej: – Zatem gdy już wrócimy, poproś ją o rękę, drogi bracie. A potem będziemy mogli zbudzić drzemiącego przy kominku ojca Tully'ego i ruszyć razem do Krondoru na wspaniałe wesele. Ja zaś będę mógł w końcu przerwać tę cholerną podróż i wrócić do Crydee. Nad głowami rozległ się donośny okrzyk. – Ziemia! – Kierunek? – zawołał kapitan. – Przed dziobem. Wszyscy wpatrzyli się w horyzont. Doświadczone oko myśliwego pierwsze dostrzegło w oddali ledwo widoczny zarys wybrzeża. Nie mówiąc ani słowa, położył ręce na ramionach braci. Po pewnym czasie już cała trójka spostrzegła strzeliste wieżyce na tle lazurowego nieba. – Rillanon – szepnął Arutha. Tupot lekkich kroków i szelest obszernej sukni podtrzymywanej wysoko ponad śmigającymi stopami towarzyszyły wysmukłej postaci maszerującej energicznie i z determinacją długim korytarzem. Piękne zazwyczaj rysy damy, którą słusznie okrzyknięto królową piękności całego dworu, miały teraz raczej nieprzyjemny wyraz. Wartownicy na korytarzu prężyli się na baczność. Żaden z nich nawet nie drgnął, kiedy przechodziła obok, lecz oczy wszystkich śledziły ją uważnie. Wielu z nich domyślało się, kto mógł być obiektem dobrze znanych na dworze wybuchów złego humoru, i uśmiechało się w duchu. Pieśniarza czekało raczej brutalne przebudzenie, i to w najbardziej dosłownym sensie tego słowa. Księżniczka Carline, w sposób zupełnie nie przystający damie a do tego siostrze Króla, przeleciała pędem obok zdumionego sługi, który jednocześnie próbował uskoczyć w bok i złożyć należny jej ukłon. Godny pochwały zamiar skończył się tym, że paź grzmotnął siedzeniem w posadzkę patrząc, jak Carline znika w pałacowym skrzydle z pokojami gościnnymi. Stanęła przed drzwiami i zatrzymała się na moment. Przygładziła pośpiesznymi ruchami rozwichrzone włosy i podniosła rękę, by zapukać. Powstrzymała się w ostatniej chwili. Niebieskie oczy zwęziły się w wąskie szparki, kiedy z irytacją pomyślała o

perspektywie czekania przed drzwiami, aż jej otworzą. Zamiast pukać, nacisnęła klamkę, pchnęła energicznie drzwi i wkroczyła nie zapowiedziana do pokoju. Wewnątrz panował mrok, ponieważ nikt nie odsłonił jeszcze ciężkich, grubych zasłon. Na środku ogromnego łoża spoczywał bezładny stos przykryty kocami. Kiedy trzasnęła drzwiami, zamykając je za sobą, spod tej sterty wydobył się ponury jęk. Carline przebrnęła przez porozrzucane na podłodze ubranie i energicznie szarpnęła zasłony, wpuszczając do środka ostre światło wczesnego przedpołudnia. Spod stosu na łóżku dobył się następny bolesny jęk, a po chwili wysunęła się rozczochrana głowa. Para przekrwionych oczu spojrzała na dziewczynę. – Carline – zaskrzeczał ochrypły głos. – Chcesz, żebym umarł ze strachu? Księżniczka podeszła szybkim krokiem do łóżka. – Gdybyś nie hulał przez całą noc i pojawił się na śniadaniu, jak przystało, to może byś się dowiedział, że dostrzeżono okręt mego brata. Za dwie godziny wejdą do portu – powiedziała ostrym tonem. Laurie z Tyr-Sog, trubadur, podróżnik, były bohater Wojny Światów, a ostatnio minstrel na dworze królewskim i stały towarzysz Księżniczki usiadł ciężko, przecierając zmęczone oczy. – Wcale nie hulałem. Książę Dolth nalegał, że chce wysłuchać wszystkich pieśni z mego repertuaru. Śpiewałem prawie do świtu. – Zamrugał oczami i uśmiechnął się do dziewczyny. Podrapał się w kunsztownie przyciętą, jasną brodę. – Ten facet ma niewyczerpaną wytrzymałość, lecz również doskonały gust, jeśli chodzi o muzykę. Carline usiadła na brzegu łóżka, pochyliła się i złożyła szybki pocałunek. Zgrabnym ruchem wyplątała się z próbujących ją objąć ramion i położyła mu dłoń na piersi, powstrzymując zapędy młodzieńca. – Posłuchaj uważnie, ty mój kochliwy słowiku, Lyam, Martin i Arutha wkrótce tu będą. Gdy tylko Lyam przebrnie przez wszystkie formalności i zacznie urzędować, natychmiast porozmawiam z nim o naszym małżeństwie. Laurie rozejrzał się dookoła, jakby szukał ciemnego kąta, w który mógłby się wcisnąć, by zniknąć z pola widzenia. W ciągu ostatniego roku ich związek bardzo się rozwinął. Był teraz o wiele głębszy i bardziej namiętny. Laurie jednak miał instynktowną wręcz niechęć do małżeństwa, którego unikał jak ognia. – Ależ, Carline... – zaczął. – „Ależ, Carline”, też mi coś! – przerwała mu w pół słowa, boleśnie dźgając palcem w obnażoną pierś. – Ty bufonie! Miałam dziesiątki książąt ze wschodu, połowę synów

książęcych Królestwa i nie wiadomo ilu innych żebrzących wprost o możliwość starania się o moją rękę. Nigdy nie zwracałam na nich najmniejszej uwagi. I po co mi to było? Zęby jakiś pozbawiony mózgu grajek mógł igrać z moimi uczuciami? Koniec z tym! Nadszedł czas wyrównania rachunków. Laurie uśmiechnął się od ucha do ucha. Odgarnął w tył potargane, jasne włosy. Usiadł prosto i zanim zdążyła zareagować, całował ją długo i namiętnie. Odsunął się po chwili. – Carline, miłości mego życia, proszę... już o tym mówiliśmy. Jej oczy, półprzymknięte w czasie pocałunku, otworzyły się gwałtownie. – Och! Czyżby? „Już o tym mówiliśmy”? – mówiła rozwścieczonym głosem. – Ożenisz się ze mną. Postanowione i kropka! – Wstała szybko, by umknąć przed jego ramionami. – To przerodziło się już w skandal dworski – księżniczka i jej kochanek – trubadur. Nawet nie jest oryginalne. Śmieją się już ze mnie za plecami. Laurie! Do jasnej cholery! Mam już prawie dwadzieścia sześć lat! Większość kobiet w tym wieku jest już osiem czy dziewięć lat po ślubie. Chcesz, bym umarła jako stara panna? – Co to, to nie! Nigdy! Niech bogowie nas przed tym strzegą – krzyknął ciągle rozbawiony. Poza bezdyskusyjnym faktem jej urody i niewielką szansą, aby ktokolwiek ośmielił się nazwać ją kiedyś starą panną, była od niego dziesięć lat młodsza i Laurie uważał ją za dzieciaka. Powtarzające się raz po raz dziecinne wybuchy złego humoru jedynie utwierdzały go w tym przekonaniu. Spoważniał w końcu, usiadł prosto i rozłożył bezradnie ręce. – Kochana, jestem tym, kim jestem. Ani mniej, ani więcej. Przebywam tu dłużej niż w jakimkolwiek innym miejscu, kiedy byłem wolnym człowiekiem. Chociaż muszę przyznać, że obecna niewola jest o wiele przyjemniejsza niż ostatnia – powiedział, wspominając lata niewolnictwa na Kelewanie, w świecie Tsuranich. – Carline, ani ja, ani ty nie możemy przewidzieć, kiedy znowu najdzie mnie chętka, by ruszyć na włóczęgę. – W miarę jak mówił, widział, jak coraz bardziej narasta w niej złość, i w duchu musiał przyznać sam przed sobą, że często to on właśnie wyzwalał w niej najgorsze cechy jej charakteru. Raptownie zmienił taktykę. – A poza tym nie wiem, czy jestem dobrym materiałem na, no jak tam... jakkolwiek nazywa się mąż siostry króla. – Najwyższy czas, abyś się zaczął do tego przyzwyczajać. A teraz wstawaj i ubieraj się. Jazda z wyra! Laurie chwycił ciśnięte przez Carline spodnie i szybko założył. Kiedy skończył się ubierać, stanął przed nią i objął ramionami kibić dziewczyny. – Carline, od chwili pierwszego spotkania masz we mnie uwielbiającego cię

poddanego. Nigdy nie kochałem... nigdy nie będę kochał nikogo równie mocno, jak kocham ciebie, lecz... – Wiem, wiem. Znam to na pamięć. Od miesięcy słyszę te same wymówki. – Ponownie dźgnęła go palcem w pierś. – Zawsze byłeś wędrowcem – mówiła, przedrzeźniając go. – Zawsze byłeś wolnym człowiekiem, nie wiesz, czy wytrzymasz, będąc przywiązanym do jednego miejsca, chociaż zauważyłam, że jakoś znosisz trudy mieszkania w królewskim pałacu. Laurie wzniósł oczy ku niebu. – No cóż, muszę przyznać, że to prawda. – Mój kochasiu, te wykręty mogłyby podziałać w przypadku jakiejś biednej córki karczmarza, ale w moim wypadku na nic się nie przydadzą. Zobaczymy, jakie będzie zdanie Lyama na ten temat. Jestem pewna, że w starych księgach musi być jakieś starodawne prawo czy coś w tym rodzaju, które mówi o związkach pospólstwa ze szlachetnie urodzonymi. – Rzeczywiście jest. – Laurie zachichotał. – Mój ojciec za to, że zostałem przez ciebie wykorzystany, ma prawo do złotego talara, pary mułów i ziemi ornej wraz z zabudowaniami. Carline przez moment usiłowała się powstrzymać, lecz po chwili wybuchnęła głośnym śmiechem. – Ty potworze. – Objęła go mocno, oparła głowę na jego ramieniu i westchnęła. – Nigdy nie potrafię długo gniewać się na ciebie. Przytulił ją delikatnie. – Chociaż daję ci czasem powód – powiedział miękko. – Tak, to prawda. – Ale z drugiej strony... nie tak znowu często. – Dobrze, dobrze... My tu sobie ucinamy pogaduszki, przekomarzamy się, a bracia są coraz bliżej portu. Ze mną możesz sobie pozwalać na wiele, lecz zapatrywania króla na naszą sytuację mogą nie być takie radosne. – Tego się właśnie obawiam – powiedział Laurie, a w jego głosie słychać było prawdziwą troskę. Carline złagodniała nagle. Spojrzała mu prosto w oczy, starając się dodać otuchy. – Lyam zrobi wszystko, o co poproszę. Odkąd pamiętam, kiedy jeszcze byłam maleńka nigdy nie potrafił powiedzieć „nie”, jeśli tylko czegoś bardzo pragnęłam. To nie Crydee. Dobrze wie, że tutaj sprawy wyglądają inaczej i że ja nie jestem już dzieckiem. – Hm... zauważyłem. – Łobuz. Laurie, posłuchaj. Nie jesteś przecież prostym chłopem czy kamieniarzem.

Opanowałeś o wiele więcej języków niż jakikolwiek „wykształcony” panicz, którego znam. Podróżowałeś wiele. Byłeś nawet w świecie Tsuranich. Masz inteligencję i wielki talent. Jesteś predestynowany do tego, aby rządzić, bardziej niż wielu innych, którzy się do tego narodzili. A poza tym, jeśli mogę mieć starszego brata, który zanim został Księciem, był myśliwym, dlaczego nie mogę mieć męża pieśniarza? – Twojej logice nic nie można zarzucić. Po prostu brak mi słów. Carline, kocham cię całym sercem, wiem to, ale ta reszta... – Twój problem polega na tym, że potrafiłbyś rządzić, lecz nie chcesz ponosić żadnej odpowiedzialności. Jesteś leniwy. Roześmiał się. – To dlatego ojciec wyrzucił mnie z domu, kiedy miałem trzynaście lat. Powiedział, że nigdy nie będę porządnym rolnikiem. Odsunęła się delikatnie. Głos jej spoważniał. – Wszystko się zmienia, Laurie. Zastanawiałam się nad tym ostatnio bardzo poważnie. Dwa razy w przeszłości wydawało mi się, że byłam prawdziwie zakochana, lecz ty jesteś jedynym mężczyzną, który jest w stanie sprawić, że zapominam, kim jestem, że mogę się zapomnieć i nie wstydzę się tego. Kiedy jestem z tobą, wszystko inne traci sens, ale to dobrze, ponieważ nawet przez chwilę nie zastanawiam się, nie dbam, czy to, co czuję, ma jakiś sens, czy go nie ma. Teraz jednak muszę o to zadbać. Laurie, musisz dokonać wyboru, i to wkrótce. Założę się o wszystkie swoje klejnoty, że nie minie nawet dzień od powrotu braci, a Arutha i Anita ogłoszą swoje zaręczyny. To zaś oznacza, że wszyscy wyruszymy do Krondoru na ich ślub. Po ślubie wrócę tutaj z Lyamem. Tylko od ciebie będzie zależało, czy wrócisz razem z nami. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Było mi z tobą bardzo dobrze. Odkryłam w sobie uczucia, o których nie wiedziałam, że są w ogóle możliwe, kiedy snułam dziewczęce marzenia o Pugu, a potem Rolandzie. Musisz dokonać wyboru. Jesteś mym pierwszym kochankiem i zawsze będziesz największą miłością, lecz kiedy tu wrócę, albo zostaniesz moim mężem, albo tylko wspomnieniem. Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, była już przy drzwiach. – Kocham cię, łobuzie, najmocniej jak tylko można kochać. Mamy jednak mało czasu. – Zamilkła na chwilę. – A teraz chodź i pomóż mi powitać króla. Podszedł do niej i otworzył drzwi. Pośpiesznym krokiem udali się na dziedziniec, gdzie czekały powozy, które miały zabrać witających do portu. Laurie z Tyr-Sog, trubadur, podróżnik i bohater Wojny Światów, miał bolesną świadomość obecności tej kobiety przy swoim boku i przez cały czas zastanawiał się, co by czuł, gdyby pozbawiono go tego na

zawsze. Myśląc o takiej perspektywie, czuł się zdecydowanie nieszczęśliwy. Rillanon, stolica Królestwa Wysp, czekała, by powitać swego Króla. Domy przybrały odświętny wygląd, pyszniąc się pękami cieplarnianych kwiatów. Na szczytach dachów powiewały ogromne sztandary, a ponad ulicami, którymi miał przejeżdżać monarcha, rozpięto wstęgi we wszystkich kolorach tęczy. Rillanon, nazywane Klejnotem Królestwa, było położone na łagodnych stokach licznych pagórków. Cudowne miasto pełnych wdzięku strzelistych wież, świetlistych łuków i delikatnych, harmonijnych w kształcie mostów. Zmarły Król rozpoczął dzieło odbudowy miasta od pokrycia większości sąsiadujących z pałacem domów płytami z marmuru i kwarcu. W popołudniowym świetle ulice skrzyły się jak w mieście z bajki. Królewski Orzeł zbliżał się do królewskiego nabrzeża, gdzie czekał komitet powitalny. W oddali, na dachach domów i stromych, schodzących do portu ulicach, skąd widać było nabrzeże, zgromadziły się nieprzeliczone tłumy mieszkańców wiwatujących na cześć młodego władcy. Rillanon przez wiele długich lat żyło pod ciężarem czarnej chmury szaleństwa króla Rodrica. Dla większości jego mieszkańców Lyam był ciągle obcy. Ponieważ jednak był młody i przystojny, jego bohaterstwo w czasie niedawno zakończonej wojny powszechnie znane, a szczodrość, z jaką sypnął groszem, obniżając podatki, wielka – uwielbiali go wszyscy. Pilot portowy z mistrzostwem wprowadził statek Króla na właściwe miejsce przy nabrzeżu. Szybko rzucono cumy, a po chwili spuszczono trap. Arutha patrzył, jak Lyam pierwszy schodzi na ląd. Jak kazała tradycja, padł na kolana i ucałował rodzinną ziemię. Wzrok Aruthy wędrował po zgromadzonych, szukając Anity, lecz w tłumie panów napierających, by powitać Króla, nie dostrzegł jej. Przez chwilę poczuł, jak przeszywa go lodowaty sztylet zwątpienia. Martin popchnął lekko Aruthę, który zgodnie z protokołem powinien zejść ze statku jako drugi. Arutha pośpiesznym krokiem zszedł na nabrzeże, a Martin podążył o kilka kroków za nim. Uwagę młodszego brata zwrócił nagle widok siostry, która oderwała się od boku pieśniarza Lauriego i podbiegła do Lyama. Objęła go z całej siły. Chociaż inni witający monarchę nie traktowali rytuału tak lekko jak Carline, jednak i z szeregów straży i dworzan wzniosły się radosne, spontaniczne okrzyki. Po chwili ramiona Carline owinęły się wokół szyi Aruthy. Pocałowała go gorąco i objęła czule. – Och, tak bardzo tęskniłam za twą skwaszoną miną – powiedziała szczęśliwym głosem. Arutha – jak zwykle, kiedy był pogrążony w myślach – miał ponury wyraz twarzy.

– Jaką skwaszoną miną? Carline spojrzała bratu prosto w oczy. – Wyglądasz, jakbyś coś połknął i to coś poruszyło się przed chwilą w żołądku – powiedziała z uśmiechem. Martin ryknął śmiechem i po chwili znalazł się w objęciach Carline. W pierwszej chwili zesztywniał. W obecności siostry nie czuł się jeszcze tak swobodnie jak z braćmi. Po chwili odprężył się i odwzajemnił uścisk. – Nudziłam się bez waszej trójki. Martin zerknął w bok, gdzie w oddali stał Laurie, i pokręcił z powątpiewaniem głową. – Chyba jednak nie za bardzo, jak mi się wydaje. – Nie ma żadnego prawa, które by mówiło, że tylko mężczyźni mogą sobie folgować – zażartowała. – A poza tym to najwspanialszy mężczyzna, jakiego spotkałam w życiu... który nie jest moim bratem. Martin mógł się jedynie uśmiechnąć, a Arutha nadal wypatrywał w tłumie Anity. Lord Caldric, książę Rillanonu i Pierwszy Doradca Króla, a także stryjeczny dziadek Lyama, rozpromienił się, kiedy ogromna dłoń Króla ujęła jego własną i zaczęła nią energicznie potrząsać. Aby przebić się przez radosny tumult i wiwaty na swoją cześć, Lyam musiał prawie krzyczeć. – Stryju, co słychać w naszym Królestwie? – Teraz, kiedy powróciłeś. Wasza Wysokość, wszystko dobrze. Arutha był coraz bardziej zatroskany. – Arutha, wyglądasz, jakbyś się miał za chwilę rozpłakać. Przestań się zamartwiać, ona jest we wschodnim ogrodzie, czeka na ciebie – powiedziała Carline szeptem. Arutha cmoknął ją w policzek i natychmiast opuścił towarzystwo siostry i śmiejącego się na głos Martina. – Za pozwoleniem Waszej Wysokości... – krzyknął, przebiegając obok Lyama. Na twarzy Króla pojawiło się najpierw wielkie zdumienie, które po sekundzie przerodziło się w radosny uśmiech. Caldric i reszta dworzan patrzyli na zachowanie księcia Krondoru z szeroko otwartymi ze zdumienia ustami. Lyam nachylił się do ucha Caldrica. – Anita. Stara i pomarszczona twarz Caldrica rozpromieniła się słonecznym śmiechem. Zachichotał radośnie. – Zatem wkrótce znowu wyruszysz w podróż, co? Tym razem do Krondoru na ślub brata?

– Przyznam, że wolelibyśmy, aby ślub odbył się tutaj, ale tradycja każe Księciu żenić się w swoim własnym mieście, a przed tradycją należy chylić głowę. Nie nastąpi to jednak tak szybko, najwcześniej za kilka tygodni. Te sprawy zajmują sporo czasu, a jest jeszcze królestwo, którym musimy się zająć, chociaż wszystko wskazuje na to, że w czasie mojej nieobecności doskonale dawałeś sobie radę. – Być może. Wasza Wysokość, lecz teraz, gdy Król jest znowu w Rillanonie, wiele spraw znajdujących się w zawieszeniu od zeszłego roku pojawi się przed twoim majestatem, byś je, panie, rozważył osobiście. Petycje i inne dokumenty, które były ci przekazane w czasie podróży, to nawet nie dziesiąta część tego, co cię czeka tutaj. Lyam wydał teatralny jęk rozpaczy. – Wydaje nam się, że każemy, aby kapitan natychmiast wyruszał z powrotem w morze. – Chodź, Wasza Wysokość. – Caldric uśmiechnął się. – Twoje miasto pragnie ujrzeć swego Króla. We wschodnim ogrodzie poza samotną, kobiecą sylwetką nie było nikogo. Młoda kobieta poruszyła się cichutko między wspaniale utrzymanymi klombami kwiatów, które nie spieszyły się specjalnie, by rozwinąć stulone ciasno pąki. Kilka bardziej odważnych gatunków zieleniło się jaskrawą, wiosenną barwą; okalające ogród wiecznie zielone żywopłoty przychodziły im z pomocą, lecz i tak ogród bardziej przypominał pozbawiony życia symbol zimy niż świeżą obietnicę nadciągającej wiosny, która miała wybuchnąć z całą mocą dopiero za kilka tygodni. Anita zapatrzyła się na rozciągającą się u jej stóp panoramę Rillanonu. Pałac rozsiadł się na samym szczycie wzgórza, w miejscu starodawnej warowni, która nadal stanowiła jego trzon. Siedem wysokich, łukowato wypiętrzonych mostów spinało brzegi rzeki, wijącej się dookoła pałacu wielkimi zakolami. Przedwieczorny wiatr przeszywał chłodem i Anita owinęła się ciaśniej szalem z delikatnego jedwabiu. Uśmiechnęła się do wspomnień. Oczy zaszkliły się łzami, kiedy przypomniała sobie zmarłego ojca, księcia Erlanda, i to wszystko, co przydarzyło się w ciągu ostatniego roku i wcześniej: jak Guy du Bas-Tyra przybył do Krondoru i usiłował zmusić ją do ślubu w imię racji stanu, i jak to Arutha przyjechał do miasta incognito. Przez ponad miesiąc, aż do momentu ucieczki do Crydee, ukrywali się razem pod opieką Prześmiewców, cechu złodziei z Krondoru. Pod koniec wojny pojechała do Rillanonu na koronację Lyama. W ciągu tych kilku miesięcy zakochała się bez pamięci w młodszym bracie króla. A teraz Arutha wracał do Rillanonu.

Usłyszała za sobą odgłos kroków na kamiennych płytach ścieżki ogrodu. Odwróciła się sądząc, że zobaczy służącą albo gwardzistę z informacją, że król wpłynął już do portu. Zamiast tego jej oczom ukazał się idący w jej stronę zmęczony mężczyzna w drogim, lecz wygniecionym stroju podróżnym. Potargane wiatrem ciemnokasztanowe włosy, podkrążone piwne oczy. Ascetyczna twarz ściągnięta w charakterystycznym, surowym grymasie tak typowym dla niego, kiedy rozważał coś poważnego, i tak jej drogim. Patrzyła, jak się zbliżał, i nie mogła wyjść z podziwu nad sposobem, w jaki się poruszał: kroczył lekko, stawiając kroki z kocią zwinnością, nie czyniąc najmniejszego niepotrzebnego ruchu. Zbliżył się i uśmiechnął trochę niepewnie, nawet nieśmiało. Zanim zdążyła przywołać na pomoc ćwiczoną latami na dworze stosowną pozę i spokój, już łzy napłynęły jej do oczu. Niespodziewanie znalazła się w jego ramionach, przywierając do ukochanego. – Arutha... – Tylko tyle była w stanie wykrztusić. Przez dłuższy czas stali w milczeniu objęci mocno. Potem odchylił delikatnie jej głowę i pocałował. Bez słów opowiadał o swoim przywiązaniu, miłości i tęsknocie, a ona odpowiadała w taki sam sposób. Wpatrywał się w zielone jak morska toń oczy i nosek cudownie usiany malutkimi piegami – rozbrajająca niedoskonałość na gładkiej, jasnej cerze. Na twarzy Aruthy pojawił się zmęczony uśmiech. – Wróciłem. Po chwili zaczął się głośno śmiać z oczywistości swych słów. Anita zawtórowała. Trzymając w objęciach szczupłą kibić, wdychając delikatny zapach ciemnokasztanowych włosów ułożonych w jakąś niemożliwie skomplikowaną, modną w tym sezonie na dworze fryzurę, poczuł, jak kręci mu się w głowie. Nie mógł się wprost nacieszyć, że znowu są razem. Odsunęła się trochę, lecz ani na sekundę nie wypuściła jego dłoni z mocnego uścisku. – Tak wiele czasu minęło – szepnęła. – Z początku miał to być tylko miesiąc, potem następny... i jeszcze jeden. Nie było cię przez ponad pół roku. Nie mogłam się zmusić, aby pójść dziś do portu. Wiedziałam, że na twój widok się rozpłaczę. – Jej policzki były mokre od łez. Uśmiechnęła się i otarła je wierzchem dłoni. Arutha uścisnął jej dłoń. – Lyam bez przerwy przypominał sobie o coraz to innych panach, których koniecznie trzeba było odwiedzić. Sprawy Królestwa... – powiedział z pogardliwym grymasem na ustach. Od dnia, kiedy ją poznał, nie potrafił wyrazić swojej miłości do dziewczyny. Chociaż od pierwszej chwili czuł się z nią głęboko związany, po ucieczce z Krondoru zmagał się bez