Reichs Kathy - Kości Tom 14 Z krwi i kości.pdf

KATHY REICHS z krwi i kości Z języka angielskiego przełożył Tomasz Illg

Dla Declana Rexa Reichsa urodzonego 1 lipca 2010 roku Podziękowania Powstanie książki Z krwi i kości nie byłoby możliwe bez pomocy Barry'ego Byrda. Muchas gracias, Byrdman! Mam wobec ciebie dług wdzięczności. Scott i Tiffany Smith zaprosili mnie do swojego domu i pozwolili mi stać się częścią ekipy Tygodnia Wyścigów. Dzięki wam grono fanów powiększyło się o jedną osobę. Marcus Smith i Bryan Hammond zabrali mnie na tor Charlotte Motor Speedway i odpowiedzieli na moje niezliczone pytania dotyczące NASCAR i samego toru. Chad Knaus, wspaniały szef zespołu Jimmiego Johnsona, dostarczył mi wyczerpujących informacji na temat samochodów i ekip wyścigowych. Wiele dał mi także punkt widzenia Marty Smith z ESPN, jako osoby ze świata mediów. Cenię sobie także gościnę Brutona Smitha w apartamencie właściciela. Doktorzy Jane Brock, Patty McFeeley i Mike Graham przysłali swoje wyjaśnienia na temat rycyny. Doktor William C. Rodriguez i Mike Warns odpowiedzieli na miliony pytań, a sierżant Harold (Chuck) Henson z wydziału policji Charlotte Mecklenburg służył swoją wiedzą z zakresu pracy policji oraz ochrony porządku publicznego. D.G. Martin udostępnił mi swój artykuł na temat historii wyścigów starych samochodów w terenie, a

David Parry wspaniałomyślnie podarował książkę Real NASCAR: White Lightning, Red Clay, and Big Ball France autorstwa Daniela S. Pierce'a (wyd. University of North Carolina, Chapel Hill). Dziękuję również za stałe wsparcie rektorowi Philipowi L. Dubois z Uniwersytetu Karoliny Północnej w Charlotte. Jestem także wdzięczna mojej rodzinie za cierpliwość i zrozumienie. To niezwykłe, że wciąż akceptują moją zrzędliwość. Wyrazy najgłębszej wdzięczności składam mojej agentce Jennifer Rudolph Walsh oraz moim wspaniałym redaktorkom Nan Graham i Susan Sandon. Pragnę również podziękować tym wszystkim, którzy ciężko pracowali w moim imieniu: Katherine Monaghan, Paulowi Whitlachowi, Rexowi Bonomellemu, Karze Watson, Simonowi Littlewoodowi, Gillian Holmes, Robowi Waddingtonowi, Glennowi 0'Neillowi, Kathleen Nishimoto, Lauren Levine, Tracy Fisher, Michelle Feehan, Cathryn Summerhayes oraz Raffaeli De Angelis. Mam także wielki dług wdzięczności wobec całej ekipy kanadyjskiej, zwłaszcza wobec Kevina Hansona, Amy Cormier i Davida Millara. Oczywiście dziękuję też moim czytelnikom. Bez was to wszystko nie miałoby sensu. Jeżeli kogokolwiek pominęłam, serdecznie przepraszam. Mimo że starałam się unikać błędów w książce, jeśli takowe się znajdą, powstały one, rzecz jasna, z mojej winy. Rozdział 1 Kiedy wspominam Tydzień Wyścigów, myślę przede wszystkim o deszczu. I o burzach z piorunami

niemal codziennych. Pewnie, była wtedy wiosna. Ale burze szalały na całego. W końcu lato ocaliło mi życie. Wiem. Dziwnie to brzmi. Ale tak właśnie było. Ciemne rozlane chmury wisiały nisko nad ziemią, ale jak na razie nie spadła z nich nawet kropla deszczu. Cóż za miła odmiana. Spędziłam cały ranek, wykopując zwłoki. Wydaje wam się to makabryczne? Cóż, to część mojej pracy. Jestem antropologiem sądowym. Zajmuję się wydobywaniem i badaniem zwłok znajdujących się w stanie, który jest daleki od idealnego spalonych, zmumifikowanych, okaleczonych, rozczłonkowanych, w stanie daleko posuniętego rozkładu czy wręcz samych szkieletów. OK. Dzisiejszy obiekt nie był nawet zwłokami. Szukałam przeoczonych części ciała. W skrócie sprawa przedstawia się następująco. Ubiegłej jesieni z domu w hrabstwie Cabarus, zlokalizowanym w wiejskiej scenerii stanu Karolina Północna, zniknęła gospodyni. Tydzień temu, kiedy spędzałam wakacje na roboczym urlopie na Hawajach, pewien kierowca ciężarówki przyznał się do uduszenia kobiety i zakopania jej ciała w piaskarni. Niecierpliwi funkcjonariusze lokalnej policji dokonali wypadu z łopatami i wiaderkami. Wydobyli szczątki i spakowali je do kartonu po musie jabłkowym, po czym przewieźli do biura mojego pracodawcy medyka sądowego w sąsiednim hrabstwie Mecklenburg. Wczoraj, kiedy rozpoczynałam badania, moja skóra wciąż błyszczała od hawajskiej opalenizny. Analiza szkieletu wykazała brak kości gnykowej, żuchwy oraz wszystkich kłów i siekaczy. Brak zębów oznaczał brak możliwości identyfikacji. Brak kości gnykowej z kolei uniemożliwiał

ostatecznie stwierdzenie uduszenia. Doktor Tim Larabee, medyk sądowy hrabstwa Mecklenburg, poprosił mnie o jeszcze jedną wizję lokalną w piaskarni. Konieczność poprawiania po kimś schrzanionej pracy zazwyczaj sprawia, że staję się zrzędliwa. Ale tym razem zachowywałam zaskakujący optymizm. Szybko odnalazłam brakujące fragmenty i zawiozłam do biura medyka sądowego w Charlotte. Miałam w planach ożywczy prysznic, spóźniony obiad i spędzenie trochę wolnego czasu z moim kotem. Była za dziesięć druga po południu. Przesiąknięta potem koszulka kleiła mi się do ciała. Włosy przypominały skołtuniony supeł, a piasek miałam nie tylko na skórze głowy, ale nawet pod bielizną. Mimo to nuciłam sobie pod nosem kawałek White & Nerdy Weirda Ala Yankovica . Dlaczego akurat to? Cóż, widziałam klip na YouTubie i piosenka siedziała mi w głowie. Wiatr rzucał moją mazdą, kiedy wjechałam na drogę I 85 prowadzącą w kierunku południowym. Czując lekki niepokój, spojrzałam w niebo, a potem włączyłam radio NPR. Terry Gross kończył właśnie wywiad z W.S. Merwinem, nadwornym amerykańskim poetą. Żaden z nich nie miał bladego pojęcia o warunkach atmosferycznych panujących na zewnątrz mojego samochodu. To zrozumiałe. Program nadawano z Filadelfii, osiemset kilometrów na północ od miejsca, w którym się znajdowałam. Terry włączył dżingiel zapowiadający kolejnego gościa. Nigdy nie miałam pamięci do nazwisk. Bip! Bip! Bip! Krajowa Służba Meteorologiczna wydała ostrzeżenie przed gwałtownymi zjawiskami atmosferycznymi dla podgórskich rejonów Karoliny Północnej, w tym dla hrabstw: Union, Mecklenburg, Cabarrus, Anson i

Stanly. Przewiduje się gwałtowne burze, które będą się przemieszczać na tym obszarze w ciągu najbliższej godziny. Spodziewane są także opady deszczu w ilości od dwóch i pół do siedmiu i pół centymetra, stwarzające zagrożenie powodziowe. Warunki atmosferyczne sprzyjać będą także powstawaniu tornad. Prosimy o pozostanie przy radioodbiornikach kolejne informacje pogodowe już wkrótce. Bip! Bip! Bip! Zacisnęłam dłonie mocniej na kierownicy i zwiększyłam prędkość do stu dwudziestu na godzinę. Było to dość ryzykowne, ponieważ na tym obszarze obowiązywało ograniczenie do stu, chciałam jednak dotrzeć do domu przed ulewą. Kilka minut później znów nie słyszałam głosu Terry'ego, tym razem przez ściszone whoop whoop. Zerknęłam na radio. Whoop! Zaczęłam się zastanawiać, co jest grane, i odruchowo spojrzałam we wsteczne lusterko. Na zderzaku siedział mi policyjny radiowóz. Zdenerwowana zjechałam na pobocze i opuściłam szybę. Kiedy policjant podszedł, podałam mu prawo jazdy. Doktor Temperance Brennan? Bywałam w lepszej formie. Zdobyłam się na coś na kształt ujmującego uśmiechu. Policjant nie odwzajemnił uśmiechu. To nie będzie konieczne powiedział, wskazując moje prawo jazdy. Zakłopotana przyjrzałam mu się. Mógł mieć dwadzieścia parę lat, był szczupły, miał młodzieńczy wąsik,

który zdawał się nie rosnąć w żadnym określonym kierunku. Na piersi nosił odznakę z nazwiskiem R. Warner. Wydział policji w Concord otrzymał polecenie z biura medyka sądowego hrabstwa Mecklenburg, aby panią przechwycić i zawrócić. Larabee wysłał po mnie policję? Tak, proszę pani. Kiedy przyjechałem na miejsce zbrodni, pani już tam nie było. Dlaczego Larabee nie próbował skontaktować się ze mną bezpośrednio? Najwyraźniej nie udało mu się połączyć. Oczywiście, że nie. Kiedy kopałam, zostawiłam iPhone'a w samochodzie, żeby nie dostał się do niego piasek. Mam telefon w schowku na rękawiczki. Nie chciałam, żeby policjant źle odebrał mój gest. Wyjmę go teraz, dobrze? Dobrze, proszę pani. Spojrzałam na niewielki wyświetlacz trzy nieodebrane połączenia od Larabeego. I trzy wiadomości na poczcie głosowej. Odsłuchałam pierwszą z nich: „To długa historia, szczegóły opowiem ci, kiedy przyjedziesz. Policja w Concord otrzymała zawiadomienie o znalezieniu zwłok na składowisku odpadów przy Morehead Road. W Chapel Hill chcą, żebyśmy się tym zajęli. Ja mam po dziurki w nosie własnych autopsji. A skoro ty jesteś w pobliżu, pomyślałem, że może rzucisz na to okiem. Jedzie już tutaj Joe Hawkins ze sprzętem, na wypadek gdyby faktycznie coś dla nas mieli". Druga wiadomość brzmiała identycznie jak pierwsza. Podobnie jak trzecia, choć ta była nieco bardziej

lapidarna i kończyła się stwierdzeniem: „Jesteś mistrzynią, Tempe". Wysypisko śmieci w czasie burzy? Mina mi zrzedła. Proszę pani, musimy się pospieszyć. Niedługo lunie deszcz. Proszę prowadzić, pojadę za panem. Nie byłam w stanie zdobyć się choćby na cień entuzjazmu w głosie. Warner wrócił do radiowozu, uruchomił syrenę, po czym włączył się do ruchu. Klnąc pod nosem na Larabeego, Warnera i wysypisko śmieci, wrzuciłam bieg otwartą dłonią i ruszyłam za nim. Jak na czwartkowe popołudnie ruch na I 85 był zaskakująco duży. Kiedy dojeżdżałam do Concord, zobaczyłam, że wyjazd z Bruton Smith Boulevard zamienił się w jeden wielki parking. Wiedziałam już, że czeka mnie koszmar dużo większy niż samo nadłożenie drogi. Ogrodzone siatką składowisko odpadów przy Morehead Road sąsiadowało z torem wyścigowym Charlotte Motor Speedway jednym z ważniejszych przystanków na trasie wyścigów NASCAR. W ten i kolejny weekend odbędą się tu prestiżowe zawody. Lokalne media gazety i stacje radiowe już teraz poświęcały temu wydarzeniu wiele uwagi. Nawet ja wiedziałam, że jutrzejsze kwalifikacje przesądzą o tym, którzy kierowcy będą się liczyć w sobotnim All Star Race. Dwieście tysięcy rozentuzjazmowanych fanów przyjedzie do Charlotte na Tydzień Wyścigów. Patrząc na to morze SUV ów, camperów, pickupów i sedanów, domyśliłam się, że wielu z nich już to zrobiło. Warner jechał poboczem. Ja zdążałam za nim, ignorując wrogie spojrzenia tych, którzy utknęli w korku. Z włączonym kogutem na dachu przebiliśmy się przez zgiełk panujący na Bruton Smith Boulevard, minęliśmy tor samochodowy, żużlowy oraz milion budek z fast foodem. Wzdłuż linii bocznych płynęła

rzeka wytatuowanych mężczyzn i kobiet w koszulkach na ramiączkach, niosących dzieci, sześciopaki z piwem, lodówki turystyczne i radioodbiorniki. Obok rozłożyli się sprzedawcy pamiątek handlujący z podręcznych stolików ustawionych pod zaimprowizowanymi namiotami. Warner zrobił kilka pętli wokół toru, skręcił parę razy, po czym zatrzymał się przed obłożonym niegdyś niebieskim sidingiem niewielkim budynkiem, zza którego wyłaniało się kilka wzniesień przypominających łańcuch górski na Marsie. Wtedy pojawił się jakiś mężczyzna i wręczył Warnerowi żółty kask oraz odblaskową kamizelkę w kolorze pomarańczowym. Przez chwilę rozmawiali, mężczyzna wskazywał na usypaną żwirową ścieżkę pnącą się stromo w górę. Warner zaczekał, aż ja także dostanę swój zestaw BHP, a potem ruszyliśmy pod górę. Po drodze mijały nas zdążające w obydwu kierunkach ciężarówki, które ryczały silnikami, wjeżdżając pod górę, i buczały nieco inaczej, zjeżdżając w dół. Kiedy teren się wyrównał, zobaczyłam trzech mężczyzn stojących przy olbrzymim kontenerze na śmieci. Dwaj z nich mieli na sobie kombinezony, a trzeci czarne spodnie i czarną koszulę z długimi rękawami narzuconą na biały podkoszulek. To był Joe Hawkins, doświadczony koroner pracujący w biurze medyka sądowego. Wszyscy trzej mieli taki sam sprzęt jak ten, który leżał na siedzeniu pasażera w moim samochodzie. Warner podjechał do kontenera i zaparkował. Ja zrobiłam to samo. Mężczyźni patrzyli w milczeniu, jak wysiadam z samochodu i ubieram kamizelkę, a na głowę wkładam kask. Uroczo.

Musimy przestać spotykać się w takich okolicznościach. Joe i ja rozstaliśmy się w piaskowni zaledwie godzinę wcześniej. Starszy mężczyzna wyciągnął dłoń na powitanie. Weaver Molene przedstawił się. Był rumiany i spocony. Kombinezon, który miał na sobie, prawie pękał w szwach. Temperance Brennan przywitałam się. Najchętniej darowałabym sobie ten uścisk dłoni, widząc czarne obwódki pod paznokciami Molene'a, ale nie chciałam być niegrzeczna. Jest pani koronerem? spytał. Pracuję w biurze medyka sądowego odparłam. Molene przedstawił swojego młodszego towarzysza jako Barcelonę Jacksona. Jackson był bardzo szczupły i bardzo czarny. A także wyjątkowo nerwowy. Jackson i ja pracujemy dla firmy, która zarządza tym wysypiskiem. Imponująca góra śmieci przyznałam. Ponad dwa i pół miliona metrów sześciennych. Molene otarł twarz wypłowiałą chustką. A ten pieprzony dziwak Jackson musiał akurat natknąć się na jednego cholernego truposza. A może nie? Pewnie są ich tu dziesiątki. Jackson przez większość czasu stał ze wzrokiem wbitym w ziemię. Słysząc komentarz Molene'a, podniósł na chwilę oczy, po czym znów je opuścił i przyglądał się swoim butom. Proszę mi powiedzieć, co pan znalazł. Mimo że zwróciłam się do Jacksona, odpowiedział Molene:

Najlepiej będzie, jeśli pani pokażemy. I to zaraz. To mówiąc, wepchnął sobie chusteczkę do kieszeni. Burza szybko się zbliża. Molene narzucił tempo, o które nigdy nie podejrzewałabym mężczyzny z jego tuszą. Jackson potruchtał za nim. Ja także dołączyłam do nich, patrząc ostrożnie pod nogi. Warner i Hawkins trzymali się z tyłu. Prowadziłam już badania na wysypiskach śmieci i nieobcy był mi towarzyszący im smród delikatna mieszanina metanu i dwutlenku węgla ze śladami amoniaku, siarkowodoru, azotu i chlorowodoru, doprawionego szczyptą tlenku węgla. Przygotowałam się na ten odór. Ale nic takiego nie poczułam. Niezłe zarządzanie smrodem, chłopaki. A może to zasługa matki natury? Wiatr, podrywając z ziemi kurz, powodował miniaturowe cyklony i rozrzucał wokół celofanowe opakowania, plastikowe torby oraz potargane papiery. Nasza droga wiodła przez całą długość wysypiska. Obniżała się stopniowo, a potem skręcała na, jak się okazało, zamkniętą część terenu. Zamiast gołej ziemi na szczytach starszych wzgórz dostrzegłam trawę. W miarę jak oddalaliśmy się od głównej części wysypiska, ciężarówek było coraz mniej. Słyszałam za to coraz wyraźniej odgłos dostrojonych silników samochodów wyścigowych. Po tej zmianie akustyki wywnioskowałam, że tor Speedway znajduje się za wzniesieniem po prawej stronie. Po dziesięciu minutach Molene zatrzymał się u podnóża ściętego pagórka. Mimo że szczyt zielenił się nieśmiało, zbocze wzgórza przed nami było wyżłobione i podziurawione niczym erg smagany wichrem. Molene powiedział coś, na co nie zwróciłam uwagi. Skupiłam się na „stratygrafii". W odróżnieniu od skały metamorficznej tworzonej przez piaskowce czy łupki wzgórze, które miałam przed sobą, składało się z warstw zmiażdżonych pontiaców i materacy, zgniecionych puszek po pepsi,

opakowań po ciastkach, chipsach Pringles i pieluchach Pampers. Molene wskazał na krater w brązowo zielonej warstwie, jakieś dwa i pół metra nad naszymi głowami, a potem na przedmiot leżący mniej więcej dwa metry od podstawy hałdy. Jego wyjaśnienia zagłuszył grzmot zbliżającej się burzy. Nieważne. To musiał być ten „truposz" Jacksona, który stoczył się z hałdy, zapewne podczas wczorajszej burzy. Podeszłam tam i kucnęłam. Molene, Warner i Hawkins stanęli nade mną, ale nie schylili się. Jackson trzymał się na dystans. Przedmiot okazał się beczką o średnicy około pięćdziesięciu centymetrów i wysokości około osiemdziesięciu centymetrów. Pokrywa zwisała z jednej strony. Wygląda mi to na jakiś metalowy pojemnik powiedziałam, nie podnosząc wzroku. Jest zbyt zardzewiały, żeby odczytać logo czy nazwę. Proszę go przewrócić krzyknął Molene. Jackson i ja obróciliśmy beczkę, żeby zabezpieczyć to, co znajduje się w środku. Spróbowałam. Beczka ważyła chyba z tonę. Hawkins kucnął i razem, z ogromnym trudem, postawiliśmy beczkę pionowo. W środku była jakaś czarna masa. Nachyliłam się. W ciemnej masie widniał blady kształt, ale ponieważ panował półmrok, nie można było rozpoznać szczegółów. Sięgałam właśnie po latarkę, kiedy niebo przecięła pierwsza błyskawica.

Przez ułamek sekundy zobaczyłam wyraźnie ludzką rękę. Zatopioną w czarnej masie w beczce. Rozdział 2 Poświeciłam latarką w ciemną otchłań. Bez wątpienia miałam przed sobą białą trupią rękę. Masa w beczce była twarda jak kamień, ale pokruszona na brzegach. Podejrzewałam, że to asfalt. Wielkość beczki sugerowała pojemność około stu trzydziestu litrów. Po trwającej pół minuty dyskusji mieliśmy już gotowy plan. Warner i Jackson zostaną na straży, a reszta wróci do biura zarządcy wysypiska. Mimo iż wyraz twarzy Jacksona sugerował wyraźnie, że wolałby być gdzie indziej, nie protestował. W strugach deszczu Hawkins, Molene i ja ruszyliśmy z powrotem tą samą drogą. Na miejsce dotarliśmy umorusani błotem i przemoczeni do suchej nitki. Ku mojemu przerażeniu w niewielkiej odległości od drogi czekały dwa samochody z włączonymi silnikami i wycieraczkami. Rozpoznałam kierowcę forda focusa. Sukinsyn wycedziłam. Co się dzieje? Molene oddychał ciężko za moimi plecami. Reporterzy. Machnęłam ręką w stronę aut. Nikomu nie pisnąłem ani słowa. Przysięgam.

Prawdopodobnie podsłuchali przez CB radio rozmowę policji z medykiem sądowym. Żartuje pani. Mamy Tydzień Wyścigów. Nie próbowałam nawet ukryć irytacji. Morderstwo podczas zawodów to murowana sensacja na pierwsze strony gazet. Dostrzegłszy nas, dziennikarze wysiedli z aut i ślizgając się po błocie, podeszli do bramy. Jednym z nich był mężczyzna w kształcie grzyba z parasolem w ręce, a drugim kobieta w błyszczącym płaszczu przeciwdeszczowym i różowych winylowych butach. Strażnik spojrzał pytająco w naszym kierunku. Molene machnął odmownie obiema rękami. Dziennikarze, którym odmówiono wejścia na teren wysypiska, zaczęli przekrzykiwać ulewę: Jak długo ciało znajdowało się na wysypisku? Czy to ta kobieta, która zniknęła z baru Carolina? Czy sprawa ma jakiś związek z wyścigiem? Doktor Brennan... Czy biuro medyka sądowego zamierza... Hawkins, Molene i ja wbiegliśmy do biura, zatrzaskując za sobą drzwi i ucinając w ten sposób dalsze pytania. Istnieje jakaś szansa, że to może być faktycznie ta dziewczyna o nazwisku Leonitus? Hawkins miał na myśli młodą kobietę, która zniknęła dwa lata temu po nocy spędzonej z przyjaciółmi w barze. Kiedy powstał ten sektor? spytałam Molene'a. Muszę sprawdzić w dokumentach.

To teren dawnego stadionu baseballowego. Zdjęłam kask i kamizelkę i odsunęłam je na odległość wyciągniętego ramienia. Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Byłam tak samo przemoczona jak pozostali. Przestaliśmy składować tam odpady w dwa tysiące piątym roku. Moim zdaniem ta warstwa powstawała od końca lat dziewięćdziesiątych do mniej więcej dwa tysiące drugiego roku. W takim razie ofiarą nie może być Leonitus powiedział Hawkins. Czy raczej to, co z niej zostało pomyślałam. Hawkins i Molene pojechali meleksem z powrotem na hałdę, żeby przetransportować beczkę, a ja w tym czasie zadzwoniłam do Larabeego. Powiedział mi to, czego się spodziewałam: „Do zobaczenia jutro". To tyle, jeśli chodzi o relaksowanie się w towarzystwie kota. Pół godziny później pokryte błotnistą wodą i odpadającymi kawałkami rdzy znalezisko Jacksona spoczęło na plastikowej ławce z tyłu jego vana. Pięć minut potem beczka wyruszyła w drogę do Charlotte razem z brakującymi zębami i kośćmi z hrabstwa Cabarus. Funkcjonariusz Warner eskortował mnie do autostrady. Potem byłam już zdana tylko na siebie. Gdzieś pomiędzy ulewą, godzinami szczytu i gorączką Tygodnia Wyścigów stojące w korku samochody wycofały się do Minneapolis. Na szczęście był to przeciwny kierunek do tego, w którym jechałam ja, chociaż ruch na zachód też był duży. Na zmianę przyspieszając i hamując, zmierzałam w stronę domu. Nie mogłam przestać myśleć o ofierze, którą znalazłam. Całe ciało? Trudno byłoby je upchnąć do stutrzydziestolitrowej beczki, ale nie było to nie do zrobienia. A może zwłoki zostały poćwiartowane? Miałam nadzieję, że nie. Oznaczałoby to bowiem powrót na

wysypisko i gruntowne przeszukiwanie go. Taka perspektywa z całą pewnością nie napawała entuzjazmem. W piątek zapowiadała się powtórka z czwartku. Gorąco i parno z kolejnymi popołudniowymi burzami. Ale mnie to nie dotyczyło. I tak miałam spędzić cały dzień w laboratorium. Zjadłam szybkie śniadanie składające się z musli i jogurtu, a potem pojechałam do centrum. Czy raczej do śródmieścia, jak zwykli mawiać mieszkańcy Charlotte. Biuro medyka sądowego hrabstwa Mecklenburg zajmuje część nieciekawego budynku z cegły, który wcześniej służył jako siedziba Sears Garden Center. Na jego drugim końcu mieszczą się biura wydziału policji hrabstwa. Pozbawiony jakiegokolwiek uroku architektonicznego, nie licząc lekko zaokrąglonych kształtów, stoi na skrzyżowaniu ulic College i Tenth, rzut beretem od modnego centrum miasta. Mimo że planowano przenieść biuro medyka sądowego w inne miejsce, jak dotąd pozostaje ono w tym samym punkcie. Mnie to pasuje. Biuro jest oddalone zaledwie dziesięć minut drogi od mojego domu. Pięć po ósmej zostawiłam samochód na parkingu naprzeciwko wejścia, wzięłam torebkę i ruszyłam w stronę podwójnych przeszklonych drzwi. Wzdłuż ulicy College kilkunastu mężczyzn siedziało na ziemi lub podpierało ścianę wyznaczającą granicę dużej pustej działki obok. Wszyscy mieli na sobie mieszaninę przypadkowych ubrań tradycyjny uniform bezdomnych. Za nimi czarna kobieta z trudem pchała wózek po chodniku w kierunku budynku władz hrabstwa, zmagając się z nierówną nawierzchnią. Zatrzymała się, żeby podciągnąć obcisły top bez ramiączek. Jej wzrok powędrował w moim kierunku.

Pomachałam jej. Nie odmachała. Wchodząc do holu, postukałam w szybę nad kontuarem po lewej stronie. Pulchna kobieta obróciła się na krześle i wyjrzała. Miała nienagannie wyprasowaną bluzkę i trwałą na włosach równie sztywnych jak ta bluzka. Eunice Flowers pracowała w biurze koronera chyba od lat osiemdziesiątych, kiedy przeniosło się ono z podziemi starego Biura Obrońcy Publicznego do obecnej siedziby. Od poniedziałku do piątku lustruje i prześwietla odwiedzających niektórym pozwala wejść dalej, innych odsyła z kwitkiem. Sporządza także raporty, porządkuje dokumenty i śledzi na bieżąco każdą, nawet najbardziej szczątkową informację mającą związek z aktualnymi autopsjami. Z uśmiechem na twarzy wpuściła mnie do środka. Miała pani wczoraj sporo do roboty. Nawet więcej niż sporo odpowiedziałam. Czy ktoś już jest w pracy? Doktor Larabee zaraz przyjdzie. Doktor Liu ma dziś wykład na uniwersytecie. A doktor Hartigan jest w Chapel Hill. A Joe? Pojechał, żeby wydobyć tego nieszczęśnika z beczki. To taki poczciwy człowiek. Dzisiaj będzie równie gorąco jak wczoraj. Dzięki sposobowi, w jaki Eunice Flowers wymawia samogłoski, mogłaby sobie zapewnić jedną z głównych ról w Przeminęło z wiatrem. Czy ktoś już wie o ciele, które znaleźliśmy na wysypisku? Tak, pojawił się news w „Observerze". Na stronach lokalnych. Odebrałam już kilka telefonów w tej

sprawie. Schludność i porządek pani Flowers nie dotyczą wyłącznie jej osoby, ale także całego otoczenia. Na stanowisku pracy małe żółte karteczki przyczepia zawsze w równych odstępach, formuje idealne kupki z dokumentami, a nieużywane zszywacze i ołówki zawsze chowa. Ja nigdy nie byłam zdolna do tego rodzaju porządku. Eunice mimowolnie poprawiła zdjęcie swojego cocker spaniela. Ma pani jeszcze tę gazetę? Tak, ale proszę mi ją zwrócić, dobrze? Pani Flowers podała mi równiutko złożony egzemplarz. Belk daje dwudziestoprocentowy kupon zniżkowy na każdą pościel. Oczywiście. Wnioski o konsultacje ma pani na biurku. Wydaje mi się, że Joe zostawił wszystko w „cuchnącym pokoju", zanim wyszedł. Budynek mieścił dwie sale do przeprowadzania sekcji zwłok. Każdą wyposażono w stół. Mniejsza posiadała dodatkowo specjalny system wentylacyjny do usuwania nieprzyjemnych zapachów. Zapachów rozkładu i śmierci. Czyli tego, czym ja się zajmuję. Dobry wybór, Hawkins. O ile kości znalezione w piaskowni w zasadzie nie wydzielały żadnej woni, na pewno nie można było tego powiedzieć o ofierze z wysypiska. A ja nie miałam jeszcze pomysłu, w jaki sposób wydobyć ją z resztek asfaltu, w którym została zatopiona. W zależności od stanu zwłok mogłam mieć do czynienia z niezłym bigosem. Przeszłam obok boksów należących do koronerów i sprawdziłam ścieralną tablicę na tylnej ścianie.

Czarnym markerem zaznaczono pięć nowych ofiar. Noworodek znaleziony martwy w łóżeczku. Mężczyzna, którego wyrzuciły na brzeg wody jeziora Mountain Island. Kobieta zatłuczona patelnią we własnej kuchni przy Sugar Creek Road. Moja ofiara z piaskowni została oznaczona symbolem MCME 226 11. Mimo że kości i zęby prawie na pewno należały do zaginionej gospodyni domowej, zawsze istniało prawdopodobieństwo, że się pomyliłam. Szczątki znalezione na wysypisku śmieci oznaczono jako MCME 227 11. Mój gabinet znajduje się z tyłu i sąsiaduje z biurami trzech patologów. Zajmuje tak małą powierzchnię, że gdybym tu nie pracowała, wykorzystano by go pewnie na skład mopów i wiader do mycia podłóg. Otworzyłam drzwi, rzuciłam gazetę na biurko, zasiadłam w fotelu i wsadziłam torebkę do szuflady. Na podkładce na biurko leżały dwa wnioski o konsultacje, obydwa podpisane przez Tima Larabeego. Zaczęłam od lektury „Observera". Artykuł był na trzeciej stronie wiadomości lokalnych. Zaledwie sześć linijek tekstu. Podpisał się pod nim Earl Byrne facet w kształcie pieczarki, którego widziałam za kierownicą focusa. W newsie wspomniano moje nazwisko oraz fakt, że szczątki przewieziono ze składowiska odpadów przy Morehead Road do biura medyka sądowego. Uznałam, że Byrne musiał widzieć, jak Hawkins i Molene ładowali beczkę do samochodu. Byrne połączył to z tym, co podsłuchał przez radio, i uznał, że ma gotową historię. Nieźle. Może to w jakiś sposób pomoże w identyfikacji zwłok. Wyjęłam plik formularzy leżących na małej plastikowej półce w szafie na dokumenty, która stała za moimi plecami. Wpisałam numery spraw, opisałam krótko stan jednych i drugich szczątków oraz

okoliczności ich odkrycia. Potem podeszłam do szafki, wyjęłam parę rękawiczek chirurgicznych i poszłam do „cuchnącego pokoju". Kości z piaskarni leżały na blacie w brązowej torebce na dowody, do której je włożyłam. Beczka z wysypiska razem z poplamionym błotem stojakiem z vana stała na wózku do transportu zwłok. Ponieważ sprawa zaginionej gospodyni domowej była pilniejsza, zaczęłam od niej. Ustawiłam kamerę, rozłożyłam narzędzia do mierzenia, podkładkę do pisania i lupę. Ubrałam się w papierowy fartuch i maskę, potem włożyłam lateksowe rękawiczki. To nie to samo co kask i kamizelka, więc na swój sposób wyglądałam elegancko. Kwadrans po dziesiątej było już po wszystkim. Wykonałam zdjęcia rentgenowskie, pomiary i obserwacje makro i mikroskopowe. Ich wyniki potwierdziły, że kości i zęby pasują do reszty szkieletu zakopanego w piasku. Musiałam jeszcze wykonać analizę dentystyczną, żeby się upewnić, ale byłam przekonana, że fragmenty ciała, które znalazłam, należały do tej samej osoby. Nie miałam też żadnych wątpliwości, że kobieta została zamordowana. Z obu stron delikatnej kości gnykowej w kształcie litery U, zlokalizowanej w gardle denatki, widniały ślady złamania. Takie obrażenia prawie zawsze oznaczały, że ofiara została uduszona przez osoby trzecie. Kończyłam właśnie notatki, kiedy zadźwięczał telefon. Dzwonek wskazywał, że chodzi o połączenie wewnętrzne. Jest tutaj pewien dżentelmen, który chce się z panią zobaczyć. W głosie pani Flowers usłyszałam zdenerwowanie. Czy Joe nie może się nim zająć?

Jeszcze nie wrócił. Próbuję się skoncentrować na tych dwóch przypadkach. Ten pan twierdzi, że dysponuje niezwykle ważnymi informacjami. Na jaki temat? Ciała znalezionego na wysypisku. Nie chcę jeszcze o tym rozmawiać. On twierdzi, że wie, kto to jest pani Flower szepnęła do słuchawki podnieconym tonem. Czyżby w końcu pojawił się D.B. Cooper*? Tym razem w moim głosie zabrzmiało rozdrażnienie. Słyszałam już podobne rewelacje setki razy. *Jest to zapewne aluzja do detektywa D.B. Coopera głównego bohatera amerykańskiego serialu Twin Peaks. Na chwilę zapadła krępująca cisza. Pani doktor, ten mężczyzna nie jest żadnym świrem. Skąd ta pewność? Widziałam jego zdjęcie w magazynie „People". Rozdział 3 Nie mam pojęcia, co ma na to wpływ wiek, wychowanie czy może hormony ale w obecności chromosomów Y pani Flowers zawsze się czerwieni, a jej głos staje się lekko chropawy. Doktor Brennan, chcę pani przedstawić Wayne'a Gamble'a.

Podniosłam wzrok. W drzwiach mojego gabinetu stał krępy mężczyzna o intensywnym spojrzeniu brązowych oczu i ciemnych blond włosach krótko przystrzyżonych i zaczesanych do tyłu. Miał na sobie dżinsy i czarne trykotowe polo z naszytym czerwonym logo Hilderman Motorsports. Odłożyłam długopis. Gamble wszedł do gabinetu i wyciągnął dłoń na powitanie. Miał pewny uścisk, ale raczej nie był buhajem kipiącym testosteronem. Proszę usiąść. Wskazałam na krzesło stojące pod przeciwległą ścianą, czyli niecałe dwa metry od mojego biurka. Gamble przysunął je sobie bliżej, usiadł i położył dłonie na kolanach. Czy mogę panu coś przynieść? Pani Flowers powiedziała to takim głosem i z takim uśmiechem, jakiego nie powstydziłaby się Marilyn Monroe składająca życzenia prezydentowi. Może wody? Albo jakiś napój bezalkoholowy? Gamble potrząsnął głową. Nie, dziękuję. Pani Flowers pozostała nieruchomo w holu. Czy może pani zamknąć drzwi? zwróciłam się do niej grzecznie. Ze spłonionymi policzkami pani Flowers spełniła moją prośbę. Czym mogę panu służyć, panie Gamble? Przez moment mężczyzna przyglądał się swoim dłoniom. Rozmyślił się? A może szukał odpowiednich

słów? Zaskoczyła mnie jego powściągliwość. Skoro już się do mnie pofatygował, dlaczego nagle stał się taki ostrożny? Jestem mechanikiem samochodu rocznik pięćdziesiąt dziewięć, należącego do Stupaka. Moje zaskoczenie musiało być tak wyraźnie widoczne, że szybko dodał: Wie pani, Sprint Cup Series. Sandy Stupak. Mówi to coś pani? Oczywiście, to kierowca w wyścigach NASCAR. Przepraszam. Zgadza się. Stupak jeździ chevroletem rocznik pięćdziesiąt dziewięć dla stajni Hilderman Motorsports. Jestem członkiem jego ekipy technicznej. Stąd pana zdjęcie w „People". Gamble uśmiechnął się skromnie. Zrobili rozkładówkę o wyścigach i załapałem się na parę zdjęć. Fotograf celował w Sandy'ego. Przyjechał pan do miasta na wyścig Coca Cola 600? Błysnęłam swoją szczątkową wiedzą na temat NASCAR. Tak. Właściwie to mieszkam w Kannapolis, kawałek stąd. Wychowałem się tam. Gamble zawahał się znowu, najwyraźniej skrępowany. Moja siostra Cindi była ode mnie dwa lata starsza. Czas przeszły, w którym mówił mężczyzna, naprowadził mnie na trop. Cindi nie skończyła klasy maturalnej. Przeczekałam kolejną pauzę. Czytałem w gazecie, że znalazła pani ciało na wysypisku przy torze. Pomyślałem, że to może być ona.

Kiedy zniknęła pańska siostra? W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym. Molene uważał, że beczka z naszym „truposzem" pojawiła się w części wysypiska, która była aktywna w tamtym czasie. Zachowałam ten fakt dla siebie. Proszę mi o niej opowiedzieć. Gamble wyciągnął z kieszeni zdjęcie i położył przede mną na biurku. Zostało zrobione kilka tygodni przed jej zniknięciem. Cindi Gamble wyglądała jak niedoszła modelka z reklamy jogurtu. Miała idealne zęby oraz nieskazitelną i zdrową skórę, a także równo i po męsku obcięte włosy oraz srebrne kółka w uszach. Kolczyki z samochodami? spytałam, zwracając zdjęcie. Cindi strasznie chciała zostać kierowcą NASCAR. Jeździła gokartami, od kiedy skończyła dwanaście lat. Po raz kolejny musiałam sprawiać wrażenie zagubionej. To małe samochody z jednym siedzeniem, dla początkujących. Dzieciaki uczą się na nich jazdy, żeby potem przesiąść się do prawdziwych wyścigówek na krótkich torach. Skinęłam głową, nie bardzo rozumiejąc. Gamble tego nie zauważył. Wciąż patrzył na zdjęcie, które trzymał w dłoni. Życie potrafi płatać figle. Mnie w liceum interesował wyłącznie futbol i picie piwa. Cindi trzymała się z kujonami i naukowcami. Uwielbiała samochody i silniki. NASCAR to było jej marzenie, nie moje. Opowieść Gamble'a robiła się coraz ciekawsza, więc nie przerywałam mu.