Sophie Hannah - Zabójcze marzenia.pdf

Bentley Grove 11, Cambridge BEZ SKALI: układ orientacyjny Wprawdzie dołożyliśmy wszelkich starań, by zamieszczone tu plany pięter były dokładne, wymiary drzwi, okien i pokoi są przybliżone. Nie bierzemy odpowiedzialności za błędy, przeoczenia i mylne informacje. Niniejsze plany służą wyłącznie celom orientacyjnym zdefiniowanym w Kodeksie Praktyk Pomiarowych i tylko jako takie winny być użyteczne dla potencjalnego kupca. Nie

przetestowaliśmy żadnych usług, systemów ani sprzętów i nie możemy zagwarantować ich funkcjonalności ani wydajności.

Bentley Grove 11, Cambridge BEZ SKALI: układ orientacyjny Wprawdzie dołożyliśmy wszelkich starań, by zamieszczone tu plany pięter były dokładne, wymiary drzwi, okien i pokoi są przybliżone. Nie bierzemy odpowiedzialności za błędy, przeoczenia i mylne informacje. Niniejsze plany służą wyłącznie celom orientacyjnym zdefiniowanym w Kodeksie Praktyk Pomiarowych i tylko jako takie winny być użyteczne dla potencjalnego kupca. Nie przetestowaliśmy żadnych usług, systemów ani sprzętów i nie możemy zagwarantować ich funkcjonalności ani wydajności.

Sobota, 24 lipca 2010 Zostanę zabita, a wszystko przez rodzinę Gilpatricków. Jest ich czworo: matka, ojciec, syn i córka. Elise, Donal, Riordan i Tilly. Kitt wymienia te imiona, jakby sądził, że pragnę mieć już z głowy formalności i lepiej ich poznać, a tymczasem ja myślę tylko o tym, by wybiec z krzykiem z pokoju. Riordan ma siedem lat, mówi. A Tilly pięć. Zamknij się, mam ochotę wrzasnąć mu w twarz, ale jestem zbyt przerażona, by otworzyć usta. Jakby ktoś mi je zacisnął i zamknął na klucz. Już nigdy nie wypowiem ani słowa. To jest to. Właśnie tutaj, dzisiaj, w ten sposób i z tego powodu umrę. Przynajmniej znam już wreszcie ten powód. Kitt jest równie wystraszony jak ja. Nawet bardziej. Nie przestaje mówić, bo wie, jak wszyscy, którzy czekają na coś w przerażeniu, że gdy cisza i strach łączą siły, tworzą całość tysiąc razy gorszą niż suma wszystkich części. Gilpatrickowie, mówi, a po twarzy spływają mu łzy. Patrzę na drzwi odbite w lustrze nad kominkiem. Wydają się mniejsze i odleglejsze, niż byłyby, gdybym odwróciła głowę i spojrzała na nie bezpośrednio. Lustro ma kształt grubego nagrobka: trzy proste boki, a u góry łuk. Nie chciałem uwierzyć, że istnieją. To nazwisko brzmiało jak zmyślone. Kitt wybucha śmiechem i dławi się łzami. Wszystko się w nim trzęsie, nawet głos. Gilpatrick to nazwisko, które bym wymyślił, gdybym tworzył fikcyjną postać. Pan Gilpatrick. Gdybym tylko w niego uwierzył, to wszystko by się nie stało. Bylibyśmy bezpieczni. Gdybym tylko… Kitt milknie i odchodzi od zamkniętych drzwi. Słyszy te same kroki, co ja. Pośpieszne, liczne. Już tu są.

Tydzień wcześniej

1 Sobota, 17 lipca 2010 Leżę na plecach, z zamkniętymi oczami, czekając, aż oddech Kitta zmieni rytm. Sama naśladuję głęboki, powolny oddech śpiącego człowieka, który muszę usłyszeć obok siebie, nim będę mogła wyjść z łóżka. Wdech, zatrzymanie, wydech, zatrzymanie. Próbuję sobie wmówić, że to nieszkodliwe oszustwo. Czy to możliwe, że jestem jedyną kobietą, która to robi, czy też każdej nocy na całym świecie ludzie zachowują się tak samo? Jeśli tak, to chyba z innych, bardziej zwyczajnych powodów niż ja. Pewnie są to niewierne żony czy dziewczyny piszące SMS-y do swoich kochanków albo potajemnie pijące ostatni kieliszek wina, dopełniający pięć wcześniejszych. Zwyczajne życie, normalne pokusy. Żadna kobieta nigdy nie była w moim położeniu. Gadasz głupoty. Nie jesteś w żadnym położeniu, nie licząc tego, które wytworzyła twoja wyobraźnia. Składniki: ślepy przypadek i paranoja. Próbuję to sobie jakoś wyjaśniać, ale bez skutku. I dlatego muszę sprawdzić, żeby móc się uspokoić. Sprawdzanie nie jest przejawem choroby umysłowej. Szalone byłoby pominięcie okazji do upewnienia się. Gdy spojrzę i niczego nie znajdę, będę mogła zapomnieć o tym wszystkim i uznać, że to sobie wyobraziłam. Na pewno? Za chwilę powinnam móc się ruszyć. Kitt na ogół śpi jak zabity już kilka sekund po zgaszeniu światła. Jeśli policzę do stu… Ale nie dam rady. Nie jestem w stanie skupić się na czymś, co mnie nie interesuje. W przeciwnym razie mogłabym postąpić na odwrót i wyrzucić Bentley Grove 11 z głowy. Czy kiedykolwiek mi się to uda? Czekając, przygotowuję się do stojącego przede mną zadania. Co nasza sypialnia powiedziałaby obcej osobie o mnie i o Kitcie? Ogromne łóżko, żeliwny kominek, identyczne wnęki po obu stronach podmurówki, a w nich nasze dwie identyczne szafy. Kitt lubi symetrię. Gdy zaproponowałam kupienie największego łóżka na rynku na miejsce naszej zwykłej dwójki, jego

jedyną obiekcją było to, że nie będzie dość miejsca na dwie identyczne szafki po każdej ze stron. Zapewniłam go, że chętnie pozbędę się swojej, a wtedy spojrzał na mnie jak na anarchistkę, która chce zburzyć jego uporządkowany świat. – Nie można mieć szafki tylko po jednej stronie – oznajmił. W końcu pozbyliśmy się obydwu. Zmuszając mnie najpierw, bym obiecała, że nikomu tego nie zdradzę, Kitt przyznał, że chociaż odkładanie książki, zegarka, okularów i telefonu pod łóżko jest niewygodne, on i tak woli takie rozwiązanie od sypialni, która „nie wyglądałaby jak trzeba”. – Na pewno jesteś heteroseksualny? – zapytałam go wtedy żartobliwie. Uśmiechnął się szeroko. – Albo tak, albo udaję, żeby nie przestały do mnie przychodzić kartki świąteczne. Nigdy nie dowiesz się prawdy. Kremowe, jedwabne zasłony do podłogi. Kitt chciał rzymskie rolety, ale ja na to nie pozwoliłam. Od dziecka pragnęłam mieć jedwabne zasłony. Była to jedna z tych obietnic, które składa się przed samym sobą, myśląc o czasie, „gdy się już będzie miało własny dom”. Poza tym zasłony w sypialni muszą zalegać na podłodze – to z kolei moja zasada dotycząca „wyglądania jak trzeba”. Pewnie każdy ma co najmniej jedną i tylko własne uważamy za sensowne, a wszystkie inne wydają się nam niedorzeczne. Nad kominkiem wisi oprawiona tkanina przedstawiająca czerwony dom otoczony zielonym prostokątem, który ma być ogrodem. Zamiast kwiatów głęboką zieleń trawy łamie pomarańczowy napis „Melrose Cottage, Little Holling, Silsford”, a pod spodem mniejszymi żółtymi literami napisane jest „Connie i Kitt, 13 lipca 2004”. – Przecież Melrose Cottage nie jest czerwona – protestowałam dawniej, zanim dałam za wygraną. – Jest zbudowana z białego kamienia. Myślisz, że mama wyobrażała sobie nasz dom tonący we krwi? Nazwaliśmy nasz dom „Melrose Cottage”, gdy go kupiliśmy. Teraz, gdy znamy go już jak własne twarze, przezywamy go czasem „Mellers”. Co pomyślałby o tej tkaninie neutralny obserwator? Czy wziąłby nas za debili, którzy boją się, że pewnego dnia zapomną swoje imiona i datę kupna domu i dlatego właśnie powiesili na ścianie małe przypomnienie? Czy domyśliłby się, że obrazek był ręcznie zrobionym prezentem od mojej matki, że według mnie jest

cukierkowaty i banalny i że walczyłam o wyniesienie go na strych? Kitt upierał się przy powieszeniu prezentu w dowód naszej lojalności wobec domu i mojej matki. Uważał, że sypialnia nadaje się do tego idealnie, bo w ten sposób ukryjemy tkaninę przed gośćmi. Wydaje mi się, że on sam przestał ją zauważać. Ale ja ją widzę, każdego wieczoru przed snem i co rano, gdy się budzę. Wywołuje we mnie depresję z wielu różnych powodów. Osoba zaglądająca do naszej sypialni nie dostrzegłaby tych wszystkich sporów i kompromisów. Nie zobaczyłaby brakującej szafki nocnej Kitta ani obrazu, który chciałabym mieć nad kominkiem, gdyby tylko nie wisiał tam ten ohydny, czerwony domek. To tylko dowód, że patrząc na cudzy pokój, nie sposób się niczego dowiedzieć, więc nie ma żadnego sensu w tym, co zamierzam zrobić, gdy tylko Kitt zaśnie. Też powinnam iść spać. Najciszej, jak tylko się da, wysuwam się spod kołdry, wstaję z łóżka i idę na palcach do drugiej sypialni, w której urządziliśmy domowe biuro. Tutaj prowadzimy swoją firmę, co jest trochę absurdalne, bo pomieszczenie ma zaledwie dziesięć metrów kwadratowych. W nim też jest żeliwny kominek. Udało nam się tu zmieścić dwa biurka, dwa krzesła i trzy szafki na papiery. Gdy dostaliśmy z sądu akt ustanowienia spółki, Kitt go oprawił i powiesił na ścianie naprzeciwko wejścia, tak by była to pierwsza rzecz rzucająca się wchodzącym w oczy. – Taki jest wymóg prawny – wyjaśnił, gdy powiedziałam, że niezbyt to inspirujące i nadto biurokratyczne. – Akt musi wisieć w widocznym miejscu w siedzibie firmy. Chcesz, żeby Nulli zaczęło działalność poza prawem? Nulli Secundus z o.o., czyli „drudzy po nikim”. Pomysł Kitta. – Jak na moje ucho, to kusimy los i ściągamy na siebie niepowodzenie – powiedziałam, gdy dyskutowaliśmy o tym, jak się nazwać. Myślałam o tym, o ile boleśniejsze będzie bankructwo przy tak zarozumiałej nazwie firmy, i zaproponowałam „C & K Bowskill”. – Przecież to nasze nazwisko – odparł zjadliwie Kitt, jakby uznał, że sama na to nie wpadłam. – Wykaż odrobinę wyobraźni, na litość boską. Trochę pewności siebie też się przyda. Nie zakładamy firmy z myślą o bankructwie. Nie wiem jak ty, ale ja zamierzam odnieść sukces.

A czy kiedykolwiek dotąd go osiągnąłeś? W jakiejś dziedzinie, o której nie wiem? Nie bądź śmieszna, Connie. Twoja głupota jest druga po nikim. Stukam w panel dotykowy laptopa, który budzi się do życia. Na ekranie pojawia się wyszukiwarka Google. Wpisuję słowa „domy na sprzedaż” i naciskam enter. Pierwszym wynikiem jest strona Wszystkiedomycom, ogłaszająca się jako najlepsza tego typu witryna internetowa w Wielkiej Brytanii. Klikam na link, myśląc o tym, że właściciele tej firmy najwyraźniej wyznają taką filozofię jak Kitt, nie martwiąc się o kompromitację wywołaną bankructwem. Po chwili patrzę na załadowaną stronę domową. Są na niej zdjęcia domów pod ciemnoczerwoną ramką pełną malutkich ikon szkieł powiększających, a w każdym z nich para oczu, które wyglądają upiornie, obco i przywodzą mi na myśl ludzi kryjących się w ciemności i szpiegujących się nawzajem. Czy sama właśnie tego teraz nie robisz? W okienku z lokalizacją wpisuję „Cambridge” i klikam przycisk „na sprzedaż”. Wyskakuje kolejne okno, a w nim kolejne kryteria poszukiwania. Zaznaczam je wszystkie, mocno zniecierpliwiona. Promień poszukiwań: tylko lokalne; typ budynku: dom; liczba sypialni: dowolna; przedział cenowy: dowolny; data zamieszczenia ogłoszenia:…; Kiedy mogło się tu pojawić Bentley Grove 11? Zaznaczam „ostatnie 7 dni”. Tablicy z napisem „Na sprzedaż”, którą widziałam dzisiaj przed domem – a raczej wczoraj, bo jest już kwadrans po pierwszej – tydzień temu tam nie było. Klikam na „Znajdź oferty”, stukając nagą stopą o podłogę, i zamykam na chwilę oczy. Gdy znów je otwieram, widzę zdjęcia domów. Chaucer Road za cztery miliony funtów, Newton Road za dwa miliony trzysta tysięcy. Znam obydwie ulice, są niedaleko Bentley Grove, tuż przy Trumpington Road. Widziałam je podczas swoich licznych podróży do Cambridge, o których nikt nie wie. Bentley Grove 11 to trzeci dom na liście. Oferowany za milion dwieście tysięcy funtów. Dziwię się, że tak drogo. Jest dosyć duży, ale nie spektakularny. Ta część Cambridge uważana jest za eksluzywną, choć mnie zawsze wydawała się zwyczajna, a samochody na Trumpington Road częściej stoją, niż jadą. W okolicy są sklep spożywczy, restauracja indyjska, sklep z winami i kilka agencji nieruchomości. No i mnóstwo niesamowitych, nieprzyzwoicie drogich domów. Jeżeli ceny

wywoławcze dla wszystkich tutejszych ofert osiągają kilka milionów, to znaczy, że jest sporo osób gotowych zapłacić takie pieniądze. Kim oni są? Przychodzi mi na myśl Cliff Richard. Nie mam pojęcia, dlaczego akurat on. Kto jeszcze? Właściciele klubów piłkarskich albo szybów naftowych na tyłach domów? Na pewno nie ja i Kitt, chociaż zawodowo wiedzie się nam jak najlepiej… Staram się pozbyć tych myśli. Mogłabyś teraz spać, wariatko. A zamiast tego siedzisz po ciemku, pochylona nad komputerem, czując się gorsza od Cliffa Richarda. Weź się w garść. By zobaczyć wszystkie detale, klikam na zdjęcie domu, który znam tak dobrze, a zarazem w ogóle. Chyba nikt inny nie spędził tyle czasu co ja, patrząc na niego z ulicy. Znam każdą cegłę jego fasady. Dziwne, wręcz szokujące jest oglądanie zdjęć tego budynku na komputerze. W moim domu, gdzie jest tak bardzo nie na miejscu. Zapraszasz wroga do własnego domu… Nie ma żadnego wroga, mówię sobie stanowczo. Bądź praktyczna, załatw to i idź spać. Kitt zaczął chrapać. To dobrze. Nie mam pojęcia, co bym powiedziała, gdyby mnie przyłapał. Nie wiem, jak bym broniła swojej poczytalności. Strona się załadowała. Nie interesuje mnie duża fotografia po lewej, przedstawiająca dom od ulicy. Muszę zajrzeć do środka. Po kolei klikam na wszystkie małe zdjęcia po prawej, powiększając je. Najpierw kuchnia z drewnianym blatem, podwójny zlew, pomalowane na niebiesko fronty szafek, wyspa z błękitnymi bokami… Kitt nienawidzi wysp kuchennych. Uważa, że są brzydkie i pretensjonalne – poza zaimportowana z Ameryki, która tylko czeka na odwołanie, jak dawniej zielone sedesy i umywalki. Wyspy, która stała w naszej kuchni, pozbył się w ciągu dwóch tygodni od kupna domu, a na jej miejsce zamówił u miejscowego stolarza duży, okrągły, dębowy stół. Kuchnia, na którą teraz patrzę, nie mogłaby należeć do Kitta, nie z tą wyspą pośrodku. Oczywiście, że to nie kuchnia Kitta. Jego kuchnia jest na parterze pod tobą. Tak się składa, że jest też twoja. Klikam na zdjęcie salonu. Widziałam go już wcześniej, choć tylko przez chwilę.

Podczas jednej z wizyt byłam dostatecznie odważna – lub głupia, zależnie od punktu widzenia – by otworzyć furtkę, pokonać długą ścieżkę otoczoną krzewami lawendy i dzielącą kwadratowy ogródek na dwa trójkąty i zajrzeć przez okno do środka. Bałam się, że zostanę przyłapana, więc nie bardzo mogłam się skupić. Kilka sekund później z sąsiedniego domu wyszedł starszy pan w okularach o niesamowicie grubych szkłach i spojrzał w moją stronę przesadnie powiększonymi oczami. Pobiegłam do samochodu, nim zdążył zapytać mnie, co tam robię, i niewiele zapamiętałam z wyglądu pokoju. Tylko tyle że miał białe ściany i że stała w nim szara kanapa w kształcie litery L z wyhaftowanym na czerwono misternym wzorem. Patrzę właśnie na tę samą kanapę, tym razem na ekranie mojego komputera. Jest nie tyle szara, ile matowosrebrna. Wygląda na drogą i unikatową. Nie wyobrażam sobie, że gdziekolwiek może stać podobna sofa. Kitt uwielbia rzadkie przedmioty. O ile to tylko możliwe, unika wytworów masowej produkcji. Wszystkie kubki w naszej kuchni były wykonane i ozdobione ręcznie przez garncarza ze Spilling. Każdy mebel w salonie domu przy Bentley Grove 11 wygląda na unikat: krzesło o ogromnych poręczach z drewna, przypominających dna łodzi wiosłowych, i nietypowy stolik ze szklanym blatem. Pod szkłem coś w rodzaju leżącej gabloty z szesnastoma przegródkami. W każdej przegródce leży kwiatek z czerwonym środkiem i niebieskimi płatkami skierowanymi w stronę szklanego blatu. Kittowi wszystko to bardzo by się spodobało. Przełykam ślinę i tłumaczę sobie, że to niczego nie dowodzi. Widzę kafelkowy kominek, a nad nim dużą, oprawioną mapę. Po obu stronach podmurówki komina są dwie identyczne wnęki. Symetryczny pokój, w stylu Kitta. Czuję lekkie mdłości. Chryste, to jakiś obłęd. Ile w całym kraju jest takich salonów, które powielają podstawowy wzór: kominek z podmurówką, dwie wnęki? To klasyczny wystrój, obecny na każdej szerokości geograficznej. Podoba się Kittowi i miliardom innych ludzi. Przecież nie zobaczyłaś jego kurtki przewieszonej przez poręcz ani pasiastego szalika na oparciu krzesła…

Szybko, chcąc już mieć z głowy to zadanie, które sobie wyznaczyłam – świadoma, że wykonanie go tylko pogorszy mój stan – przeglądam pozostałe pokoje, klikając na ich zdjęcia. Hol i schody wyłożone beżowym dywanem, gruba poręcz z ciemnego drewna. Pomieszczenie gospodarcze z niebieskimi frontami szafek, jak w kuchni. Łazienka z marmuru w kolorze miodu, czysta i ostentacyjnie ekskluzywna. Klikam na zdjęcie tylnego ogrodu. Jest znacznie większy, niż sobie wyobrażałam, patrząc na dom od ulicy. Z opisu pod fotografią dowiaduję się, że ma nieco ponad cztery tysiące metrów kwadratowych. To ten typ ogrodu, który bardzo chciałabym mieć: stół i krzesła z desek, dwuosobowa huśtawka z baldachimem, obszerny trawnik, na końcu rząd drzew, a za nimi żółte pola. Idylliczny, wiejski widok ledwie dziesięć minut spacerem od centrum Cambridge. Zaczynam rozumieć cenę wywoławczą. Staram się nie porównywać tego, co widzę, z ogrodem przy Melrose Cottage, który ma rozmiar niewielkiego garażu. Miejsca starcza w nim na żeliwny stół, cztery krzesła, kilka roślin w glinianych donicach i niewiele poza tym. To wszystko. Obejrzałam wszystkie zdjęcia, widziałam każdy zakątek domu. I niczego nie znalazłaś. Zadowolona? Ziewam, przecierając oczy. Prawie zamykam stronę Wszystkiedomy, by iść do łóżka, gdy zauważam rząd przycisków pod zdjęciem tylnego ogrodu:,Widok z ulicy”, „Plan pięter”,.Wirtualne zwiedzanie”. Nie muszę patrzeć na Bentley Grove z ulicy – już się naoglądałam przez ostatnich sześć miesięcy – ale chętnie rzucę okiem na plany pięter, skoro zabrnęłam już tak daleko. Klikam na link, lecz niemal od razu zamykam otwierające się okno. Na nic mi się nie zda wiedza o rozkładzie pokoi. Lepiej uruchomić wirtualne zwiedzanie. Czyżby funkcja ta oferowała substytut chodzenia po domu i zaglądania do każdego pokoju? To mi się podoba. Dopiero to zaspokoi moją ciekawość. Klikam na link i czekam, aż program się uruchomi. Pojawia się kolejny guzik: „Zacznij zwiedzać”. Gdy go naciskam, najpierw pojawia się kuchnia. Patrzę na to, co już widziałam na zdjęciu, ale po chwili dochodzą następne szczegóły, bo kamera obraca się o trzysta sześćdziesiąt stopni, ukazując resztę pomieszczenia. Obraz wciąż się kręci, przyprawiając mnie o lekki zawrót głowy, jakbym była na karuzeli, która nie chce się zatrzymać. Potrzebuję przerwy, więc zamykam oczy. Jestem wyczerpana. Nie służą mi całodniowe podróże do Cambridge i z powrotem w każdy

piątek, ale to nie fizyczny wysiłek tyle mnie kosztuje, lecz utrzymywanie wszystkiego w tajemnicy. Muszę się pogodzić, dać sobie z tym spokój. Otwieram oczy i widzę czerwoną masę. Z początku nie wiem, na co patrzę, ale po chwili… O Boże. To niemożliwe. Chryste, nie… Krew. Kobieta leżąca twarzą do dołu na środku pokoju. I krew, morze krwi na beżowym dywanie. Przez sekundę, w kompletnej panice biorę ją za własną krew. Patrzę na siebie. Nie krwawię. Oczywiście, że nie – to nie mój dywan, nie mój dom. To dom przy Bentley Grove 11. Salon, obracający się jak karuzela. Kominek, oprawiona mapa na ścianie, drzwi otwarte na przedpokój. Martwa kobieta leżąca twarzą do dołu w morzu czerwieni. Jakby ktoś wycisnął z niej całą jej krew, do ostatniej kropli. Wydaję z siebie dźwięk przypominający krzyk. Próbuję zawołać Kitta, ale nie udaje mi się. Gdzie jest telefon? Gdzie moja komórka? Powinnam zadzwonić po pogotowie? Ciężko dysząc, sięgam po coś dłonią. Nie jestem pewna po co. Nie mogę oderwać wzroku od ekranu komputera. Krew i martwa kobieta wciąż się obracają. Na pewno jest martwa, to jej krew. Czerwona na brzegach, niemal czarna pośrodku. Poczerniała czerwień, gęsta jak smoła. Na litość boską, niech się przestanie kręcić. Wstaję, przewracając krzesło, które opada na podłogę z tępym hukiem. Odsuwam się od biurka, pragnąc już tylko wybiec. Uciekaj, uciekaj!, krzyczy mój głos wewnętrzny. Zataczam się nieprzytomnie w złym kierunku, nie widzę drzwi. Nie patrz. Przestań patrzeć. Nie mogę przestać. Uderzam plecami o ścianę, w skórę wbija mi się coś twardego. Słyszę trzask i kruszę coś pod stopami. Czuję ostry ból w podeszwach. Patrzę w dół i widzę rozbite szkło. Krew. Tym razem moja. Jakimś cudem udaje mi się wyjść z pokoju i zamknąć za sobą drzwi. Od razu lepiej, teraz jest między mną a nim bariera. Kitt. Potrzebuję swojego męża. Wchodzę do sypialni, zapalam światło i wybucham płaczem. Jak on śmie spać? – Kitt! Kitt stęka i mruga z niezadowoleniem. – Wyłącz to – mamrocze zaspany – Co się dzieje? Która jest? Stoję bez ruchu, płacząc. Krew z moich stóp wsiąka w biały dywan. – Con? – Kitt siada na łóżku i przeciera oczy – Co się stało?

– Ona nie żyje – mówię. * – Kto nie żyje? Teraz już mam jego pełną uwagę. Sięga pod łóżko po okulary i wkłada je. – Nie wiem! Jakaś kobieta – mówię przez łzy – W komputerze. – Jaka kobieta? O czym ty mówisz? – Odrzuca kołdrę i wstaje z łóżka. – Co… co ci się stało w stopy? Krwawisz. – Nie wiem. – Na lepsze wytłumaczenie mnie nie stać. – Uruchomiłam wirtualne… Nie jestem w stanie jednocześnie mówić i oddychać. – Powiedz mi, czy wszyscy są cali i zdrowi. Twoja siostra, Benji… – Co? Moja siostra? Nie, nie chodzi o nich. To jakaś kobieta. Nie widać jej twarzy. – Jesteś biała jak kreda. Przyśnił ci się koszmar? – W laptopie. Jest tam teraz – łkam. – Martwa. Na pewno nie żyje. Powinniśmy zadzwonić na policję. – Kochanie, w twoim laptopie nie ma żadnej martwej kobiety – mówi Kitt. W tle jego zapewnień słyszę zniecierpliwienie. – Miałaś koszmar. – Idź i sprawdź! – wrzeszczę na niego. – To żaden koszmar. Idź i sam zobacz! Znów patrzy na moje stopy i ślad krwi na dywanie i parkiecie – przerywaną, czerwoną linię prowadzącą do drzwi sypialni. – Co ci się stało? – pyta. Zastanawiam się, czy widzi moje poczucie winy. – Connie, co się dzieje? W jego głosie przestała już brzmieć nuta troski, została tylko podejrzliwość. Nie czekając na moją odpowiedź, kieruje się do pokoju gościnnego. – Nie! – wyrywa mi się. Kitt zatrzymuje się przed schodami i odwraca w moją stronę. – Nie? Myślałem, że chcesz, bym spojrzał na twój komputer. Rozzłościłam go. Wszystko, co przerywa mu sen, wywołuje w nim gniew. Nie mogę pozwolić, by tam wszedł, jeśli wcześniej się nie wytłumaczę. Muszę przynajmniej spróbować. – Włączyłam sobie wirtualne zwiedzanie i oglądałam dom przy Bentley Grove jedenaście – mówię. – Co? Connie, na litość boską.

– Posłuchaj mnie, proszę. Dom jest na sprzedaż. Bentley Grove jedenaście jest na sprzedaż. – Skąd wiesz? – Po prostu wiem, okej? Wycieram twarz dłonią. Jeśli mam być atakowana, to nie mogę płakać. Muszę się skupić na obronie. – To już… Connie, to jakiś obłęd. Nawet nie wiem, od czego… Kitt odpycha mnie na bok i próbuje wrócić do łóżka. Chwytam go za ramię i zatrzymuję. – Później się gniewaj, ale teraz mnie posłuchaj, dobrze? Tylko o to proszę. Wyrywa mi się i patrzy na mnie w okropny sposób. A czego się spodziewałaś? – Słucham – mówi cicho. – Od pół roku słucham, jak mówisz o Bentley Grove jedenaście. Widzę, że nie zamierzasz skończyć. – Dom jest na sprzedaż – odpowiadam tak cicho, jak tylko się da. – Znalazłam ogłoszenie na stronie Wszystkiedomy. – Kiedy? – Teraz, przed chwilą. – Czekałaś, aż zasnę? – Kitt kręci głową z niesmakiem. – Była tam funkcja wirtualnego zwiedzania i pomyślałam, że… – Lepiej mu nie mówić, co myślałam. Zresztą sam pewnie zgadnie. – W salonie leżała kobieta, na podłodze, twarzą w dół, w kałuży krwi… Czuję, że zaraz zwymiotuję. Kitt robi krok w tył i patrzy na mnie, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu. – Zaraz, powoli. Weszłaś na stronę Wszystkiedomy, uruchomiłaś wirtualne zwiedzanie domu przy Bentley Grove jedenaście, jakimś cudem wiedząc, że jest na sprzedaż, po czym zobaczyłaś w jednym z pokoi martwą kobietę, tak? – W salonie. Kitt wybucha śmiechem. – Niezła fabuła, nawet jak na ciebie. – Nadal jest na ekranie – upieram się. – Sam zobacz, jeśli mi nie wierzysz. Cała się trzęsę, nagle zrobiło mi się potwornie zimno.

Odmówi. Zignoruje moje słowa i wróci do łóżka, żeby mnie ukarać i ponieważ moja opowieść nie może być prawdziwa. To niemożliwe, by na stronie internetowej agencji nieruchomości było zdjęcie martwej kobiety leżącej w kałuży krwi. Kitt wzdycha. – Dobrze – mówi. – Zobaczę. Najwyraźniej jest ze mnie dokładnie taki kretyn, za jakiego mnie masz. – Nie zmyśliłam tego! – krzyczę za nim. Chcę iść, ale moje ciało się nie rusza. Za chwilę Kitt zobaczy to, co ja widziałam. Nie mogę znieść oczekiwania, wiedząc, że się to stanie. – Świetnie – mruczy do siebie Kitt. A może do mnie? – Zawsze chciałem oglądać cudze zmywarki do naczyń w środku nocy. Zmywarka do naczyń. Widocznie zwiedzanie jest zapętlone. Pod moją nieobecność ponownie się uruchomiło. – Obowiązkowa wyspa kuchenna – mamrocze pod nosem Kitt. – Dlaczego ludzie to robią? – Salon jest po kuchni – mówię. Zmuszam się do podejścia do drzwi, na więcej mnie nie stać. Nie mogę oddychać. Trudno mi znieść myśl, że Kitt za chwilę zobaczy tę okropną scenę. Nikt nie powinien jej widzieć. Jest straszna. Ale z drugiej strony potrzebuję… Czego? Potwierdzenia, że to było naprawdę? Że ci się nie przywidziało? Na ogół nie wyobrażam sobie rzeczy, które nie istnieją. Czasem martwię się o coś, czym nie trzeba się przejmować, lecz to nie to samo. Wiem, co jest prawdziwe, a co nie. Nazywam się Catriona Louise Bowskill. Prawda. Mam trzydzieści cztery lata. Prawda. Mieszkam w Little Holling w Silsford, z mężem Christianem, znanym od zawsze jako Kitt, tak jak ja znana jestem jako Connie. Mamy własną firmę, która nazywa się Nulli Secundus. Zajmujemy się zarządzaniem bazami danych, a raczej Kitt się tym zajmuje. Mój oficjalny tytuł to dyrektor biznesowy i finansowy. Kitt pracuje w Nulli na pełen etat, ja dorywczo – trzy dni w tygodniu. We wtorki i czwartki pracuję w firmie swoich rodziców, Monk & Sons Wyposażenia Mieszkań, w której mam bardziej tradycyjną funkcję księgowej. Moi rodzice to Val i Geoff Monkowie. Mieszkają niedaleko nas. Mam siostrę, Fran, która ma trzydzieści dwa lata. Też pracuje u rodziców, kierując działem zasłon i rolet. Ma

chłopaka, Antona. Ich syn, Benji, ma pięć lat. Wszystko to jest prawda tak samo jak to, że niecałe dziesięć minut temu uruchomiłam wirtualne zwiedzanie domu przy Bentley Grove 11 i zobaczyłam martwą kobietę na przesiąkniętym krwią dywanie. – Bingo: jestem w salonie – woła Kitt tonem, który przyprawia mnie o dreszcz. Jak może być tak nonszalancki. Chyba że… – Ciekawy stolik, choć jak dla mnie trochę przesadzony. Nie ma tu żadnej martwej kobiety, żadnej krwi. Co? O czym on mówi? Musi się mylić. Przecież wiem, co widziałam. Otwieram drzwi i zmuszam się do wejścia. Nie, to niemożliwe. Na ekranie obraca się powoli salon w domu przy Bentley Grove 11, ale nie ma w nim zwłok, nie ma kobiety leżącej w kałuży krwi. Dywan jest beżowy. Podchodząc bliżej, widzę, że w rogu pokoju jest na nim słabo widoczny ślad, lecz… – Nie ma jej – mówię. Kitt wstaje. – Idę do łóżka – oświadcza z wściekłością. – Ale… Jak mogła zniknąć? – Daj spokój. – Kitt podnosi w górę pięść i uderza w ścianę. – Nie będziemy teraz o tym rozmawiać. Nie, mam lepszy pomysł: nigdy o tym nie rozmawiajmy. Udawajmy, że to się nie wydarzyło. – Kitt… – Nie mogę tak dłużej żyć, Connie. My nie możemy tak dłużej żyć. Odpycha mnie i wychodzi. Po chwili słyszę, jak zatrzaskuje drzwi sypialni. Jestem zbyt wstrząśnięta, by płakać, więc siadam na jeszcze ciepłym krześle i gapię się w ekran. Gdy salon znika, czekam, aż pojawi się na nowo, na wypadek gdyby wraz ze zdjęciem wróciły zakrwawione zwłoki kobiety. Wydaje się to niemożliwe, ale tamto też było mało prawdopodobne, a jednak się wydarzyło. Oglądam cały film jeszcze czterokrotnie. Za każdym razem, gdy znika ostatnie zdjęcie kuchni, wstrzymuję oddech. Za każdym razem salon pojawia się w nieskazitelnym stanie, bez martwej kobiety i bez krwi. Nie wiem, co robić, więc w końcu zamykam okno, klikając na „x” w prawym górnym rogu. Niemożliwe. Ostatni raz, od samego początku. Klikam na ikonkę Internet Explorera,

uruchamiam stronę Wszystkiedomy i powtarzam poszczególne czynności: odszukuję dom przy Bentley Grove 11, uruchamiam wirtualne zwiedzanie i patrzę. Kobiety nie ma. Krwi też. Kitt wciąż ma rację, a ja nadal jestem w błędzie. Zamykam laptopa. Powinnam sprzątnąć rozbite szkło i zmyć plamy prawdziwej krwi widniejące na moim dywanie. Patrzę na leżący na podłodze akt ustanowienia spółki w pękniętej ramce. Przerażona widokiem martwej kobiety, musiałam strącić go ze ściany. Kitt będzie miał o to pretensje. Jakby bez tego nie miał dostatecznie dużo powodów, by się na mnie gniewać. Kupienie nowej ramki będzie łatwe. Podjęcie decyzji związanej ze znikającymi zwłokami, które niekoniecznie były rzeczywiste, to już bardziej skomplikowane. Wydaje się, że stoję przed prostym wyborem. Albo spróbuję o wszystkim zapomnieć i wmówić sobie, że cała ta potworna scena była wytworem mojej wyobraźni, albo zadzwonię do Simona Waterhousea.

DOWÓD RZECZOWY NR CB13345/432/19IG SZKOŁA PODSTAWOWA CAVENDISH LODGE BIULETYN NR 581 Data: poniedziałek, 19 października 2009 Jesienne wiersze uczniów pani Kennedy Kasztany są… Gładkie jak jedwab, Aksamitne i czekoladowe I na zewnątrz rdzawoczerwone. Ich lśniące skorupki są chrupiące, Kremowe i fajne w dotyku. Kocham jesień, bo Kasztany spadają wtedy z drzew. A ja uwielbiam kasztany! Riordan Gilpatrick Kasztany Spadają z drzew Na nasze głowy. Można je nawlec na nitkę I się nimi bić. Można je zbierać I kłaść w domu na półce. Zielonobrązowo-pomarańczowoczerwone, taki kolor mają… Kasztany! Emily Sabine Brawo dla obojga – naprawdę udało wam się przywołać atmosferę jesieni! Dziękuję!

2 17/07/10 Będąc człowiekiem niestroniącym od hazardu, detektyw konstabl Chris Gibbs obstawiał kilka tysięcy do jednego, że Olivia nie przekona barmana, by zaserwował im jeszcze jedną rundę drinków długo po oficjalnym zamknięciu hotelowego baru. Jednocześnie chętnie by ten zakład przegrał. – Jeden tyci kieliszeczek przed snem – szepnęła, jakby zdradzała sekret. Skąd wytrzasnęła ten głos? Na pewno nie był naturalny. Nic w niej nie było naturalne. – No, może nie taki znowu tyci – dodała szybko, widząc, że barman dał się złamać. – Podwójna whisky dla Chrissyego i podwójny baileys dla mnie. Gibbs stężał. Nigdy wcześniej nikt nie nazwał go Chrissym. Modlił się w duchu, by się to nie powtórzyło, ale nie chciał też robić wielkiej afery. Kurwa. Czy teraz barman będzie myślał, że on sam mówi o sobie „Chrissy”? Miał nadzieję, że w ogóle na takiego nie wygląda. Olivia uwiesiła się na barze w oczekiwaniu na drinki, odsłaniając jeszcze większy fragment swojego rewelacyjnego dekoltu. Gibbs zauważył, że barman łypie nań, udając, że nie patrzy. Wszyscy mężczyźni to robią, ale żaden z taką wprawą jak Gibbs, w jego nie tak znowu skromnym mniemaniu. – Obydwa bez lodu – powiedziała Olivia. – A, no i oczywiście jeden drink dla ciebie. Nie zapominajmy o barmanie! Podwójna porcja czegoś pysznego i bardzo alkoholowego. Gibbs cieszył się, że jest pijana. Wcześniej, na trzeźwo, była nieco trudniejsza do zniesienia, lecz z pijakami umiał się obchodzić. Dostatecznie wielu ich aresztował, choć trzeba przyznać, że żaden z nich nie miał na sobie dziwacznej, złotej kiecki za dwa tysiące funtów. Gdy Olivia przekazała mu tę informację o swojej sukience, Gibbs zlustrował ją wzrokiem, po czym dał wyraz niedowierzaniu, na co Olivia tylko się roześmiała. – To miłe z pani strony, ale dziękuję – odparł barman.

– Powiedziałam już, że bez lodu? Bo nie pamiętam, czy powiedziałam, czy tylko to pomyślałam. Zawsze mi się to przytrafia. Żadne z nas nie lubi lodu, mam rację? – zwróciła się do Gibbsa i nie dając mu szansy na odpowiedź, mówiła znów do barmana: – Nie wiedzieliśmy, że mamy ze sobą cokolwiek wspólnego. Wystarczy na nas spojrzeć – dwa światy. Jednak potem okazało się, że obydwoje nie cierpimy lodu. – Wiele osób nie lubi lodu – zauważył barman z uśmiechem. Być może jego ulubioną czynnością było stanie za barem w środku nocy, w stroju kamerdynera z lat dwudziestych, i obsługiwanie wyszczekanej, odpicowanej kobiety i jej opryskliwego kumpla gliniarza, który już i tak za dużo wypił. – Ale wiele innych lubi. Daj nam drinki i daruj sobie te nudne obserwacje życiowe. Gibbs chwycił swoją whisky i szedł już w stronę stolika, gdy usłyszał Olivię: – Nie zapyta pan, co świętujemy? Nie wiedział, czy powinien ją tak zostawiać, czy może należałoby wrócić i dotrzymywać jej towarzystwa. W niecałą sekundę zdecydował, że ma to gdzieś. Jeśli ona i ten niby Jeeves chcą się nawzajem zanudzać na śmierć, to ich sprawa. Gibbs dostał drinka, na którego już wcale nie liczył, więc niczego więcej nie było mu trzeba. – Byliśmy dziś na ślubie i wie pan co? – Słyszał za plecami głos Olivii. – Oprócz nas nie było żywej duszy! Nie licząc państwa młodych. Moja siostra, Charlie, była panną młodą. Chris i ja byliśmy świadkami i jedynymi gośćmi. Czyli już koniec z „Chrissym”. Dzięki Bogu. – Każde wybrało po jednej osobie – ciągnęła Olivia. – Charlie wybrała mnie, a Simon… Zaraz, czy wspomniałam już o Simonie? To mąż mojej siostry, od dzisiaj! Simon Waterhouse. Pan młody. Powiedziała to tak, jakby barman powinien go kojarzyć. Gibbsa wkurzyło trochę – prawdopodobnie dlatego, że był mocno wstawiony – że nie dokończyła zdania słowami „a Simon wybrał Chrisa”. Było to dość oczywiste, chociaż nie powiedziała tego na głos. Skoro każde wybrało po jednej osobie, a Charlie zdecydowała się na Olivię, to jasne, że Waterhouse wziął Chrisa. Nie żeby pracownik hotelu musiał to wiedzieć. Tak było bez względu na to, czy zdawał sobie z tego sprawę czy nie.

Wczoraj, przed wyjazdem do Torquay, Gibbs zapytał swoją żonę, Debbie, czemu według niej Simon wybrał jego. – A czemu nie ciebie? – zapytała, nie odrywając oczu od prasowanej koszuli, ewidentnie niezainteresowana rozmową. Nic jej nie obchodziło oprócz zapłodnienia in vitro. We wtorek była na wszczepieniu embrionu, a dokładnie dwóch embrionów. Dwóch najzdrowszych okazów. Gibbs modlił się do Boga, by nie urodziły mu się bliźnięta. Jedno byłoby i tak… Dostateczną tragedią? Nie, nie do końca. Ale kłopotem, owszem. A gdyby Debbie znów nie zaszła w ciążę po tych wszystkich zabiegach i pieniądzach, które wydali, to byłoby jeszcze większym problemem. Najgorsze były niekończące się rozmowy o braku dziecka. Gibbsa one śmiertelnie nudziły, lecz nie wolno mu było się do tego przyznać. Przestał się przejmować całą sprawą. Owszem, dziecko wydawało mu się czymś przyjemnym, gdy sądził, że po prostu się urodzi, ale jeśli urodzenie miało być koszmarem, a zaczynało nim być, to po co się męczyć? Cóż takiego wyjątkowego było w ich genach, że koniecznie musieli je komuś przekazać? Olivia opadła na fotel obok niego. – Zostawił butelki na barze, gdybyśmy chcieli dolewkę. Powiedział, że rachunek możemy uregulować rano. Uroczy człowiek! Wcześniej Gibbs miał nadzieję, że Olivia przestanie się wreszcie wszystkim zachwycać i ściszy głos, jednak teraz, gdy zostali sami, przestało mu to przeszkadzać. Muzyka ucichła ponad godzinę temu. W tym samym czasie wyłączono kinkiety i zapalono górne światło. W barze panowała atmosfera wczesnego poranka, choć z punktu widzenia Gibbsa wciąż trwała wczorajsza noc. – To jak? Powiesz mi czy nie? – zapytał. – Co mam ci powiedzieć? – Dokąd pojechali. Charlie z Waterhouse’em. Skoro Olivia wiedziała, myślał sobie Gibbs, to i on miał prawo wiedzieć. Jako świadkowie powinni mieć równy dostęp do kluczowych informacji. – Jeśli nie powiedziałam ci o dziesiątej, o jedenastej i o północy, to czemu miałabym się teraz złamać? – Bo więcej wypiłaś. Opuściłaś gardę.

Olivia uniosła brwi i wybuchła śmiechem. – Ja nigdy nie opuszczam gardy. Im jest niżej, tym bardziej skutecznie działa. O ile to ma sens. – Nachyliła się do przodu. Uwaga: dekolt! – Dlaczego mówisz o nim,Waterhouse”? – Takie ma nazwisko. – Czemu nie „Simon”? – Nie wiem. Mówimy sobie po nazwisku: Gibbs, Waterhouse, Sellers. Taki zwyczaj. – A Sam Kombothekra? Na ciebie mówi „Chris”. Sama słyszałam. Do Simona zwraca się per „Simon”, a Simon do niego per „Sam”. Ale ty nie, ty mówisz o nim „Robot”. Taką mu dałeś ksywkę i trzymasz się jej. – Olivia przymrużyła oczy – Boisz się zmian. Gibbs zastanawiał się, gdzie się podziała podchmielona wariatka, z którą pił drinka zaledwie parę minut temu. Najwyraźniej nie była tak wstawiona, jak sądził. – To dobra ksywka – odparł. – Dla mnie zawsze był Robotem. Po tym drinku pójdzie spać, choćby na barze stało sto butelek. Kobieta pokroju Olivii Zailer nie mogła być zainteresowana tym, co miał do powiedzenia, i ta świadomość dodatkowo utrudniała mu teraz rozmowę. – Nie dziwi cię, że wiem dokładnie, kto jak się do kogo zwraca, mimo że z wami nie pracuję? – Niespecjalnie. – Hm… – Olivia była wyraźnie rozczarowana. – Jak myślisz, czemu Simon wybrał ciebie, a nie Sama. Na świadka. Gibbs nie dał po sobie poznać, że go to obchodzi. – Nie mam zielonego pojęcia – powiedział. – Bo oczywiste jest, dlaczego nie wybrał Sellersa, zawodowego cudzołożnika – ciągnęła temat Olivia. – Dla Simona obecność pospolitego casanowy byłaby złym znakiem. – Bzdura – odparł Gibbs. – To, co robi Sellers, jest wyłącznie sprawą Sellersa. Cudzołożnik – już na ekranach! W roli głównej detektyw konstabl Colin Sellers. Colin Sellers powraca w Cudzołożniku 2. Gibbs się uśmiechnął. Właśnie otworzył się przed nim nowy świat kpin i docinków. Żałował tylko, że sam na to nie wpadł.