Tom Clancy - Cykl-Przygody Jacka Ryana (09) Dekret (2).pdf

TOM CLANCY DEKRET TOM DRUGI Data wydania: 1999 Data wydania oryginalnego: 1997 Tytuł oryginału: Executive Orders

SPIS TRE´SCI SPIS TRE´SCI. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 21 — Zwi ˛azki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3 22 — Strefy czasowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 23 — Eksperymentowanie. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 24 — Zarzucenie w˛edki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51 25 — Rozkwitanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 26 — Chwasty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82 27 — Wyniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 28 — Kwilenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 29 — Proces . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135 30 — Prasa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153 31 — Kr˛egi na wodzie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168 32 — Powtórki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183 33 — Uniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209 34 — WWW.TERROR.ORG . . . . . . . . . . . . . . . . . . 223 35 — Plan operacyjny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 238 36 — Podró˙znicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 254 37 — Dostawa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269 38 — Cisza przed burz ˛a. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289 39 — Oko w oko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303 40 — Otwarcie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333 41 — Hieny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 349

21 — Zwi ˛azki Patrick O’Day był wdowcem. Jego ˙zycie uległo nagłej zmianie po bolesnym wstrz ˛asie, jakiego doznał po krótkim okresie do´s´c pó´zno zawartego mał˙ze´n- stwa. Deborah była ekspertem kryminalistyki w Centralnym Laboratorium FBI i w zwi ˛azku z tym wiele podró˙zowała po kraju. Pewnego popołudnia rozbił si˛e samolot, którym wracała z Colorado Springs. Przyczyn katastrofy nigdy nie usta- lono. Był to pierwszy jej wyjazd słu˙zbowy po urlopie macierzy´nskim. Osierociła czternastotygodniow ˛a córeczk˛e imieniem Megan. Megan miała ju˙z dwa i pół roku, a inspektor O’Day nadal nie mógł si˛e zdecy- dowa´c, jak powiedzie´c swojej córce, ˙ze jej matka nie ˙zyje. Miał fotografie i nagra- nia magnetowidowe, ale przecie˙z nie mo˙zna, ot tak, po prostu, wskaza´c palcem na kolorow ˛a odbitk˛e czy fosforyzuj ˛acy ekran i powiedzie´c: „To jest mamusia!”. Megan mogłaby wtedy doj´s´c do wniosku, ˙ze ˙zycie jest czym´s sztucznym, a to mo- głoby mie´c zgubny wpływ na rozwój dziecka. Inspektora dr˛eczyło jeszcze jedno bardzo istotne pytanie, które domagało si˛e szybkiej odpowiedzi: czy m˛e˙zczyzna, którego los uczynił samotnym rodzicem, potrafi wychowa´c córk˛e? Skoro wycho- wuje j ˛a sam, musi by´c podwójnie opieku´nczy, mimo wielkiego obci ˛a˙zenia pra- c ˛a zawodow ˛a, podczas której rozwi ˛azał ostatnio sze´s´c spraw porwa´n. O’Day był wysoki, muskularny, wysportowany i wa˙zył ponad dziewi˛e´cdziesi ˛at kilo. Gdy ob- j ˛ał nowe stanowisko, musiał zrezygnowa´c z wiechciowatych w ˛asów, gdy˙z na po- dobn ˛a ekstrawagancj˛e nie pozwalał wewn˛etrzny regulamin centrali FBI. Uchodził za policjanta bardzo twardego, jednego z najtwardszych. Jego oddanie córeczce z pewno´sci ˛a wywołałoby u´smieszki kolegów, gdyby o tym wiedzieli. Megan miała długie blond włosy. Ojciec co rano je czesał tak długo, a˙z nabie- rały jedwabistej mi˛ekko´sci. Jeszcze przedtem j ˛a ubierał, zawsze w jak ˛a´s barwn ˛a sukieneczk˛e, i z powag ˛a karmił. Dla Megan ojciec był wielkim opieku´nczym nied´zwiadkiem, który głow ˛a si˛e- gał chyba nieba. Potrafił porwa´c j ˛a z ziemi i unie´s´c w gór˛e z pr˛edko´sci ˛a rakiety. Wtedy mogła obj ˛a´c ojcowsk ˛a szyj˛e r ˛aczkami. I dzi´s rytuał został zachowany. — Ojej, udusisz mnie! — j˛ekn ˛ał ojciec. — Boli? — spytała Megan, udaj ˛ac niepokój. Na twarzy ojca rozlał si˛e u´smiech. — Dzi´s nie boli. 3

Wyprowadził mał ˛a z domu, otworzył drzwiczki zabłoconej półci˛e˙zarówki, po- sadził córk˛e w dzieci˛ecym foteliku i starannie zapi ˛ał pasy. Zaj ˛ał miejsce za kie- rownic ˛a i na siedzeniu obok poło˙zył pudełko ze ´sniadaniem Megan i wypełniony kwestionariusz. Była punkt szósta trzydzie´sci. A wi˛ec najpierw do przedszkola. Zapalaj ˛ac silnik, patrzył na Megan, ale przed oczami miał obraz jej matki. Co- dziennie patrzył na Megan, a widział Deborah. Zamkn ˛ał oczy, zacisn ˛ał usta. Po raz tysi˛eczny zadawał sobie pytanie: dlaczego? Dlaczego wła´snie ten Boeing 737 z Deborah w fotelu 18-F? Byli mał˙ze´nstwem zaledwie przez szesna´scie miesi˛ecy. Nowe przedszkole było lepsze, bo znajdowało si˛e po drodze do biura. S ˛asie- dzi wysyłali tam bli´zni˛eta i byli zachwyceni. O’Day skr˛ecił na Ritchie Highway i zaparkował na wysoko´sci sklepu 7-Eleven, gdzie zawsze kupował karton kawy na dalsz ˛a drog˛e. Przedszkole było po tej stronie. Opiekowanie si˛e gromad ˛a cudzych dzieci, to nie lada praca, pomy´slał wycho- dz ˛ac z wozu. Kierowniczka przedszkola, panna Marlene Daggett, była tu ju˙z od szóstej ra- no, by przyjmowa´c dzieci urz˛edników jad ˛acych do pracy w stolicy. Po nowe dzieci wychodziła zawsze przed budynek. — Pan O’Day? A to jest z pewno´sci ˛a Megan! — Jak na tak wczesn ˛a godzin˛e, tryskała energi ˛a. Megan, nieco niepewna, spojrzała pytaj ˛aco na ojca. Jednak˙ze zainteresowały j ˛a dalsze słowa panny Daggett: — On te˙z ma na imi˛e Megan. We´z nied´zwiadka, jest twój! Czeka od wczoraj. Zachwycona Megan porwała i przytuliła włochatego potworka. — Naprawd˛e mój? — Twój — odparła wychowawczyni i zwracaj ˛ac si˛e do O’Daya spytała: — Wypełnił pan kwestionariusz? Wytrawny agent FBI pomy´slał, ˙ze wyraz twarzy panny Daggett ´swiadczy wy- ra´znie o tym, ˙ze jej zdaniem nied´zwiadkami mo˙zna zawsze kupi´c sympati˛e. — Oczywi´scie. — Podał wypełniony poprzedniego wieczoru formularz. Me- gan nie ma ˙zadnych problemów zdrowotnych, ˙zadnej alergii na lekarstwa, mleko czy inne produkty ˙zywno´sciowe. Tak, w nagłym wypadku mo˙zna odwie´z´c j ˛a do miejscowego szpitala. Inspektor wpisał numer telefonu w pracy, numer pagera, numer telefonu swoich rodziców oraz rodziców Deborah, którzy okazali si˛e wy- j ˛atkowo dobrymi dziadkami. Przedszkole w Giant Steps było znakomicie prowa- dzone. O’Day nawet nie wiedział, jak dobrze, gdy˙z panna Daggett nie mogła i nie powinna zdradza´c sekretów: ka˙zdy rodzic był sprawdzany. I to jak najbardziej urz˛edowo. — No có˙z, Megan, najwy˙zszy czas na poznanie nowych przyjaciół i na za- baw˛e — obwie´sciła panna Daggett. — B˛edziemy si˛e ni ˛a dobrze opiekowa´c — zapewniła inspektora. 4

O’Day powrócił do półci˛e˙zarówki z uczuciem lekkiego ˙zalu, jaki zawsze od- czuwał odchodz ˛ac od córki, bez wzgl˛edu na to, gdzie i z kim j ˛a pozostawiał. Prze- biegł na drug ˛a stron˛e drogi do sklepu, by kupi´c swój kubek kawy na drog˛e. Na dziewi ˛at ˛a miał zaplanowan ˛a konferencj˛e robocz ˛a w celu omówienia post˛epu do- chodzenia w sprawie katastrofy. Dochodzenie znajdowało si˛e ju˙z w ostatniej fazie uzupełniania drobnych luk. Po konferencji czekało go przerzucanie stosu papier- ków, co mu jednak nie powinno przeszkodzi´c w odebraniu Megan z przedszkola w wyznaczonym czasie. Czterdzie´sci minut pó´zniej dotarł do centrali FBI na ro- gu Pennsylvania Avenue i Dziesi ˛atej Ulicy. Stanowisko inspektora do specjalnych porucze´n dawało mu prawo do zarezerwowanego miejsca na parkingu, z którego poszedł tego ranka prosto na strzelnic˛e w podziemiach gmachu. Ju˙z w młodo´sci był jako skaut doskonałym strzelcem, a potem przez wiele lat w wielu biurach terenowych FBI pełnił funkcj˛e instruktora wyszkolenia strzelec- kiego. Ten szumny tytuł oznaczał, ˙ze jego posiadacz miał nadzorowa´c szkolenie w strzelaniu, a było ono wa˙zn ˛a cz˛e´sci ˛a ˙zycia ka˙zdego policjanta, cho´cby nie miał potem ˙zadnej okazji oddania strzału do ˙zywego człowieka. O’Day dotarł na strzelnic˛e o siódmej dwadzie´scia pi˛e´c. O tak wczesnej po- rze mało kto tu zagl ˛adał. Mógł wi˛ec spokojnie wybra´c dwa pudełka amunicji do swego Smith & Wessona 1076 kalibru 10 mm oraz dwie tarcze sylwetkowe typu Q. Kontur był du˙zo mniejszy ni˙z człowiek nawet niskiego wzrostu — ot, wielko- ´sci farmerskiej ba´nki mleka. Inspektor przypi ˛ał tarcz˛e do stalowej linki na koło- wrocie i na panelu ustawił odległo´s´c dziesi˛eciu metrów. Gdy nacisn ˛ał guzik elek- trycznego wyci ˛agu i tarcza wolno pow˛edrowała na wyznaczon ˛a jej pozycj˛e, za- cz ˛ał leniwie przerzuca´c strony przegl ˛adu sportowego le˙z ˛acego na pulpicie. Tarcza wreszcie przybyła do celu, specjalny mechanizm obrócił j ˛a bokiem, tak ˙ze stała si˛e prawie niewidoczna — urz ˛adzenia na strzelnicy pozwalały na programowanie zada´n. Nie patrz ˛ac na pulpit, O’Day wystukał przypadkowe czasy i, opu´sciwszy r˛ece, czekał skupiony. Nie my´slał ju˙z leniwie. Spi˛ety czekał na Złego. A Zły, zap˛e- dzony w ´slepy zaułek, gdzie´s tu si˛e czaił. Gro´zny Zły, gdy˙z rozpowiedział, gdzie trzeba, ˙ze nigdy nie wróci za kratki, nigdy nie da pojma´c si˛e ˙zywcem. W swojej długiej karierze O’Day słyszał to ju˙z wielokrotnie i gdy tylko było mo˙zna, da- wał przest˛epcy szans˛e na dotrzymanie słowa. Ale w ko´ncu wszyscy si˛e łamali. Rzucali bro´n, robili w spodnie albo nawet zaczynali szlocha´c w obliczu prawdzi- wego zagro˙zenia ˙zycia. To ju˙z inna sytuacja, ni˙z ta, o której bu´nczucznie si˛e mówi przy piwie czy podczas cz˛estowania skr˛etem. Ale tym razem mogło by´c inaczej. Ten Zły jest bardzo zły. Wzi ˛ał zakładnika. Mo˙ze dziecko? Mo˙ze zakładniczk ˛a jest jego Megan? Na my´sl o tym poczuł, ˙ze wokół oczu t˛e˙zeje mu skóra. Zły przysta- wił luf˛e pistoletu do jej główki. W kinie Zły powiedziałby teraz: „Rzu´c bro´n!”. Ale gdyby si˛e posłuchało i zrobiło to w ˙zyciu, miałoby si˛e jedno martwe dziec- ko i jednego policjanta mniej, wi˛ec ze Złym trzeba rozmawia´c, udaj ˛ac człowieka spokojnego, rozs ˛adnego i d ˛a˙z ˛acego do porozumienia. Trzeba wyczeka´c, a˙z Zły 5

si˛e uspokoi, odpr˛e˙zy, cho´cby tylko troch˛e. Byle odsun ˛ał luf˛e od głowy dziecka. To mo˙ze potrwa´c kilka godzin, ale wcze´sniej czy pó´zniej... ...czasomierz pykn ˛ał, kartonowa tarcza obróciła si˛e ku agentowi, dło´n O’Daya mign˛eła w drodze do kabury. Niemal jednocze´snie inspektor cofn ˛ał praw ˛a stop˛e, skr˛ecił całe ciało i przykl˛ekn ˛ał. Lewa dło´n doł ˛aczyła do prawej, ju˙z mocno obejmuj ˛acej gumow ˛a r˛ekoje´s´c, i to jeszcze wtedy, kiedy pistolet tkwił do połowy w kaburze. Wzrokiem przylgn ˛ał do muszki na ko´ncu lufy i gdy oczy, przyrz ˛ady celownicze oraz zarys głowy na tarczy znalazły si˛e w jednej linii, dwukrotnie na- cisn ˛ał spust tak szybko, ˙ze obie wystrzelone łuski znalazły si˛e w powietrzu w jed- nym czasie. O’Day ´cwiczył strzelanie od tak wielu lat, ˙ze odgłosy obu strzałów zlewały si˛e niemal w jeden, cho´c echo wracało podwójne, mieszaj ˛ac si˛e z odgło- sem padaj ˛acych na ziemi˛e łusek. Ale w tym czasie sylwetka na tarczy miała ju˙z dwie dziury odległe od siebie par˛e centymetrów, tu˙z nad oczami. Tarcza obróci- ła si˛e na bok, zaledwie w sekund˛e po konfrontacji z przeciwnikiem, dyskretnie symuluj ˛ac koniec ˙zywota Złego. — Całkiem nie´zle. Znajomy głos wyrwał O’Daya ze ´swiata fantazji. — Dzie´n dobry, dyrektorze. — Cze´s´c, Pat. — Murray ziewn ˛ał. W r˛eku trzymał par˛e tłumi ˛acych nauszni- ków. — Jeste´s cholernie szybki. Jaki scenariusz? Facet trzyma zakładnika? — Usiłuj˛e wyobrazi´c sobie jak najgorsz ˛a sytuacj˛e. — Rozumiem. ˙Ze porwał twoj ˛a mał ˛a. — Murray pokiwał głow ˛a. Wiedział, ˙ze wszyscy agenci tak robi ˛a. Podstawiaj ˛a w my´slach kogo´s bliskiego, by da´c z siebie wszystko i w pełni si˛e skoncentrowa´c. — No i załatwiłe´s go. Poka˙z mi to jeszcze raz — polecił dyrektor. Chciał przyjrze´c si˛e technice O’Daya. Zawsze mo˙zna si˛e czego´s nauczy´c. Po drugiej próbie w głowie Złego ziała jedna du˙za dziura o poszarpanych brze- gach. Było to nieco upokarzaj ˛ace dla Murraya, który uwa˙zał si˛e za wyborowego strzelca. — Musz˛e wi˛ecej ´cwiczy´c -mrukn ˛ał. O’Day odetchn ˛ał. Je´sli pierwszym strzałem potrafi załatwi´c przeciwnika, to znaczy, ˙ze jest w formie. Po dwudziestu strzałach i w dwie minuty pó´zniej Zły nie miał ju˙z głowy. Na s ˛asiednim stanowisku Murray ´cwiczył technik˛e Jeffa Coopera: dwa szybko po sobie nast˛epuj ˛ace strzały w klatk˛e piersiow ˛a, a potem wolniej oddane dwa w głow˛e. Gdy obaj zdecydowali, ˙ze ich cele s ˛a dostatecznie martwe, postanowili wy- mieni´c kilka słów na temat oczekuj ˛acego ich dnia. — Co´s nowego? — spytał dyrektor. — Nie, sir. Napływaj ˛a dalsze raporty z przesłucha´n w sprawie japo´nskiego 747, ale nic zaskakuj ˛acego. — A Kealty? 6

O’Day wzruszył ramionami. Nie wolno mu było miesza´c si˛e do dochodze- nia prowadzonego przez wydział kontroli wewn˛etrznej, ale otrzymywał z niego codziennie meldunki. O post˛epach w sprawie o tak wielkim znaczeniu i zasi˛egu musiał by´c kto´s informowany i, chocia˙z nadzór nad dochodzeniem znajdował si˛e całkowicie w gestii BOZ, uzyskane informacje w˛edrowały do sekretariatu dyrek- tora, trafiaj ˛ac do r ˛ak jego głównego „stra˙zaka”. — Tylu ludzi przewin˛eło si˛e przez gabinet Hansona, ˙ze trudno ustali´c, kto wyniósł list. Mógł to zrobi´c ka˙zdy, zakładaj ˛ac, ˙ze taki list w ogóle był. Nasi lu- dzie s ˛adz ˛a, ˙ze najprawdopodobniej był. Hanson wielu osobom o nim wspominał. W ka˙zdym razie tak nam mówi ˛a. — My´sl˛e, ˙ze sprawa ucichnie — zauwa˙zył Murray. * * * — Dzie´n dobry, panie prezydencie! Jeszcze jeden zwykły dzie´n. Rutynowe sprawy. Dzieci nie ma. Cathy nie ma. Ryan wyszedł ze swego apartamentu w garniturze. Miał zapi˛et ˛a marynark˛e — rzecz u niego niezwykła, w ka˙zdym razie do czasu wprowadzenia si˛e do Białego Domu — obuwie wyglansowane przez kogo´s z obsługi prezydenckiej. Jack wci ˛a˙z nie potrafił my´sle´c o tym budynku jak o rodzinnym domu. Raczej jak o hote- lu albo o kwaterze dla wa˙znych osobisto´sci, gdzie cz˛esto si˛e zatrzymywał wiele podró˙zuj ˛ac w sprawach CIA. Tyle ˙ze obsługa była tu lepsza. — Jeste´s Raman, prawda? — spytał prezydent. — Tak jest, panie prezydencie — odparł agent specjalny Aref Raman. Miał sto osiemdziesi ˛at centymetrów wzrostu. Solidnej budowy, sugeruj ˛acej raczej ci˛e˙za- rowca ni˙z biegacza, pomy´slał prezydent. A mo˙ze na taki wła´snie kształt sylwetki wpływa kamizelka kuloodporna, któr ˛a nosiło wielu członków Oddziału. W oce- nie Ryana Raman miał trzydzie´sci kilka lat. Karnacja raczej ´sródziemnomorska, szczery u´smiech i krystalicznie niebieskie oczy. — Miecznik idzie do gabinetu — powiedział Raman do mikrofonu. — Sk ˛ad pochodzisz, Raman? — spytał Jack w drodze do windy. — Matka Libanka, ojciec Ira´nczyk, panie prezydencie. Przyjechali tu w sie- demdziesi ˛atym dziewi ˛atym, kiedy szach zacz ˛ał mie´c kłopoty. Ojciec był zwi ˛azany z kołami rz ˛adowymi... — I jak oceniasz sytuacj˛e w Iranie? — spytał prezydent. — Ja ju˙z prawie zapomniałem tamtejszego j˛ezyka, sir. — Agent nie´smiało si˛e u´smiechn ˛ał. — Je´sliby pan spytał, panie prezydencie, o finałowe rozgrywki ligi uniwersyteckiej, to otrzymałby pan odpowied´z eksperta. Moim zdaniem najwi˛ek- sze szans˛e ma... — Kentucky — doko´nczył Ryan. 7

Winda była bardzo stara, z wytartymi czarnymi guzikami, których prezyden- towi nie wolno było naciska´c. Nale˙zało to do obowi ˛azków Ramana. — Oregon te˙z idzie do przodu, panie prezydencie — powiedział Raman. — Ja si˛e nigdy nie myl˛e, sir. Niech pan spyta chłopaków. Wygrywam przez trzy lata z rz˛edu. Ju˙z nikt si˛e nie chce ze mn ˛a zakłada´c. Finał odb˛edzie si˛e w Oregonie i Uniwersytet Duke, a to jest moja dawna szkoła, wygra o sze´s´c albo o osiem punktów. No, mo˙ze troch˛e mniej, je´sli Maceo Rawlings b˛edzie miał dobry dzie´n. — Co studiowałe´s na Duke? — spytał Ryan. — Prawo. Ale potem zdecydowałem, ˙ze nie chc˛e by´c prawnikiem. Doszedłem do wniosku, ˙ze przest˛epcy nie powinni mie´c ˙zadnych praw i pomy´slałem sobie, ˙ze trzeba zosta´c glin ˛a. No i wst ˛apiłem do Tajnej Słu˙zby. — Jeste´s ˙zonaty? — Ryan chciał zna´c ludzi ze swego otoczenia. A poza tym okazywanie zainteresowania było przejawem ˙zyczliwo´sci. I jeszcze jedno: ci lu- dzie przysi˛egli chroni´c go, ryzykuj ˛ac własnym ˙zyciem. Nie mógł ich traktowa´c jak personel najemny. — Nigdy nie spotkałem odpowiedniej kobiety. To znaczy, jeszcze nie... — odparł agent. — Jeste´s muzułmaninem? — Moi rodzice nimi byli, ale kiedy zobaczyłem, jakie problemy stwarza im religia, to... Je´sli ju˙z pan o to pyta, panie prezydencie, to moj ˛a religi ˛a jest koszy- kówka. Nigdy nie opuszcz˛e ˙zadnego meczu w telewizji, je´sli gra Duke. Szkoda, ˙ze w tym roku Oregon jest taki dobry. No có˙z, tego si˛e nie zmieni. Prezydent chrz ˛akn ˛ał rozbawiony. — Na imi˛e masz Aref? — Ale wszyscy wołaj ˛a na mnie Jeff. Łatwiej wymówi´c. Otworzyły si˛e drzwi windy. Raman stan ˛ał z przodu kabiny, zasłaniaj ˛ac pre- zydenta. W korytarzu stał umundurowany członek Tajnej Słu˙zby i dwaj agenci Oddziału. Raman znał z widzenia wszystkich trzech. Skin ˛ał głow ˛a i wyszedł z ka- biny, za nim Ryan. Cała pi ˛atka ruszyła w prawo, mijaj ˛ac korytarz prowadz ˛acy do kr˛egielni i stolarni. — Czeka nas spokojny dzie´n, Jeff. Tak jak zaplanowano — powiedział zupeł- nie niepotrzebnie prezydent. Agenci Oddziału zapoznawali si˛e z harmonogramem dnia jeszcze przed prezydentem. W Gabinecie Owalnym ju˙z czekano na Ryana. Foleyowie, Bert Vasco, Scott Adler i jeszcze jedna osoba. Nim tu weszli, zostali sprawdzeni, czy nie posiadaj ˛a broni albo materiałów promieniotwórczych. — Dzie´n dobry wszystkim — powiedział. — Ben przygotował poranny raport — zagaił Ed Foley. Raman pozostał w gabinecie, poniewa˙z nie wszyscy go´scie nale˙zeli do we- wn˛etrznego kr˛egu. Miał broni´c Ryana, gdyby komu´s zachciało si˛e przeskoczy´c przez niski stolik do kawy i zacz ˛a´c dusi´c prezydenta. Niepotrzebny jest pistolet, je´sli bardzo chce si˛e kogo´s zabi´c. Kilka tygodni nauki i troch˛e praktyki wystarcza, 8

by ze ´srednio sprawnego człowieka uczyni´c eksperta zdolnego u´smierci´c niczego nie podejrzewaj ˛ac ˛a ofiar˛e. Z tego te˙z powodu agenci Oddziału wyposa˙zeni byli nie tylko w bro´n paln ˛a, ale tak˙ze w stalowe teleskopowe pałki. Raman patrzył, jak Goodley — zapatrzony w identyfikator stwierdzaj ˛acy, ˙ze jest funkcjonariuszem CIA — rozdaje kopie raportu. Tak jak wielu innych agentów Tajnej Słu˙zby, Ra- man widział i słyszał prawie wszystko. Adnotacja TYLKO DO WIADOMO´SCI PREZYDENTA na dokumencie niewiele w istocie znaczyła. W gabinecie prawie zawsze jeszcze kto´s był i chocia˙z agenci Tajnej Słu˙zby twierdzili nawet mi˛edzy sob ˛a, ˙ze nie zwracaj ˛a najmniejszej uwagi na to, co słysz ˛a, było to prawd ˛a tylko w tym sensie, ˙ze nigdy o tym nie rozmawiali. Poza tym słucha´c i zapami˛eta´c to dla policjanta jedno i to samo. Policjantów nie szkoli si˛e i nie opłaca po to, by zapominali, a tym bardziej, by ignorowali to, co słysz ˛a. Raman pomy´slał, ˙ze jest wprost idealnym szpiegiem. Wyszkolony przez rz ˛ad Stanów Zjednoczonych na stra˙znika prawa, sprawdził si˛e doskonale głównie w wykrywaniu fałszerstw. Był dobrym strzelcem, umiał logicznie my´sle´c, co wy- kazał podczas studiów. Uko´nczył z wyró˙znieniem studia na Uniwersytecie Du- ke — na ´swiadectwie miał najwy˙zsze oceny ze wszystkich przedmiotów. Poza tym wyró˙znił si˛e jako zapa´snik. Dobra pami˛e´c jest dla policjanta bardzo po˙zy- teczna. Raman miał pami˛e´c niemal fotograficzn ˛a — był to talent, który od same- go pocz ˛atku zwrócił uwag˛e kierownictwa Tajnej Słu˙zby, gdy˙z agenci ochraniaj ˛a- cy prezydenta powinni błyskawicznie rozpoznawa´c widziane poprzednio na foto- grafiach twarze, podczas gdy prezydent w˛edruje wzdłu˙z szpaleru, ´sciskaj ˛ac setki dłoni. W okresie prezydentury Fowlera, jeszcze jako młodszy agent, przydzielony do terenowego biura w St. Louis na czas kolacji poł ˛aczonej ze zbieraniem fun- duszu wyborczego, rozpoznał i zatrzymał podejrzanego osobnika, który ju˙z od dłu˙zszego czasu kr˛ecił si˛e podczas prezydenckich wizyt, a tym razem miał przy sobie pistolet. Raman wyłuskał tego człowieka z tłumu tak sprawnie i dyskretnie, ˙ze o aresztowaniu go, a nast˛epnie wysłaniu do stanowego szpitala dla umysłowo chorych nie dowiedziała si˛e nawet prasa. Uznano, ˙ze młodszy agent z St. Louis pasuje jak ulał do słu˙zby w Oddziale. Ówczesny dyrektor Tajnej Słu˙zby postano- wił ´sci ˛agn ˛a´c Ramana do Waszyngtonu. Stało si˛e to tu˙z po obj˛eciu prezydentury przez Rogera Durlinga. Jako najmłodszy członek Oddziału Raman sp˛edził niezli- czone godziny na wartach, na bieganiu obok wolno sun ˛acej prezydenckiej limu- zyny, ale wspinał si˛e wy˙zej i wy˙zej, raczej szybko, jak na swój wiek. Odpracował ten pierwszy okres bez najmniejszej skargi, tylko od czasu do czasu powtarzał, ˙ze jako imigrant doskonale zdaje sobie spraw˛e, jak wa˙zna jest Ameryka. To by- ło naprawd˛e bardzo łatwe, znacznie łatwiejsze ni˙z zadanie, które nieco wcze´sniej wykonał w Bagdadzie jego rodak. Amerykanie stale si˛e ucz ˛a, ale nie nauczyli si˛e jeszcze jednego: ˙ze nikt nigdy nikomu nie zajrzy w serce. — Nie mamy na miejscu wiarygodnych ´zródeł — powiedziała Mary Pat. 9

— Ale mamy du˙zo nasłuchów — ci ˛agn ˛ał Goodley. — Agencja Bezpiecze´n- stwa Narodowego sporo nam dostarcza. Całe kierownictwo partii Baas siedzi w pudle i w ˛atpi˛e, by stamt ˛ad wyszło, w ka˙zdym razie nie w pozycji stoj ˛acej. — Czyli Irak jest pozbawiony politycznego kierownictwa? — Zostali pułkownicy i młodsi generałowie. Miejscowa telewizja pokazywała ich po południu w towarzystwie ira´nskiego mułły. To nie był przypadek — od- parł Bert Vasco. — Przy najłagodniejszym rozwoju wypadków nast ˛api zbli˙zenie z Iranem. Oba kraje mog ˛a si˛e nawet poł ˛aczy´c. B˛edziemy wiedzieli za par˛e dni, maksymalnie za dwa tygodnie. — Saudyjczycy? — spytał Ryan. — Gryz ˛a paznokcie i bardzo si˛e poc ˛a — odparł szybko Ed Foley. — Przed nie- cał ˛a godzin ˛a rozmawiałem z ksi˛eciem Alim. Zaoferowali Irakowi pakiet pomocy wart tyle, ˙ze mo˙zna by nim pokry´c niemal cały nasz deficyt bud˙zetowy. Chcieli w ten sposób kupi´c sobie nowy iracki re˙zim. Zmajstrowali to jednego dnia. Ale na telefon w Bagdadzie nikt nie odpowiedział. W przeszło´sci Irak ch˛etnie rozmawiał, kiedy pachniało pieni˛edzmi. Teraz nie chce ˙zadnej rozmowy. Ryan wiedział, ˙ze to wła´snie najbardziej zbulwersowało pa´nstwa nad Zatok ˛a Persk ˛a. Na Zachodzie nie zawsze doceniano fakt, ˙ze Arabowie s ˛a po prostu biz- nesmenami. Nie nawiedzonymi ideologami, nie fanatykami, nie szale´ncami, ale po prostu lud´zmi interesu. Wielka kultura handlu morskiego istniała znacznie wcze´sniej, ni˙z pojawił si˛e islam. Fakt ten Amerykanie przypominaj ˛a sobie tylko wtedy, gdy ogl ˛adaj ˛a kolej- n ˛a wersj˛e filmowych przygód Sindbada ˙Zeglarza. Pod tym wzgl˛edem Arabowie byli bardzo podobni do Amerykanów, nawet mimo innego j˛ezyka, ubioru i religii. Podobnie jak Amerykanie, nie rozumieli ludzi, którzy odmawiaj ˛a robienia inte- resów. Przykładem takiego wła´snie pa´nstwa był Iran, przekształcony w teokracj˛e przez ˛ajatollaha Chomeiniego. W ka˙zdym systemie, w obr˛ebie ka˙zdej kultury, bu- dzi zawsze l˛ek stwierdzenie, ˙ze kto´s jest inny ni˙z my. Pa´nstwa nad Zatok ˛a, mimo ró˙znic politycznych dziel ˛acych je od Iraku, do tej pory zawsze jako´s si˛e z nim porozumiewały. — Co na to Teheran? — spytał prezydent. — Oficjalne komunikaty w mediach wyra˙zaj ˛a zadowolenie z rozwoju wy- padków, rutynowo składaj ˛a oferty pokoju i ponownego nawi ˛azania przyjaznych stosunków. Ale nic ponadto. To znaczy nic ponadto oficjalnie. Nieoficjalnie jest nieco inaczej, otrzymujemy ró˙zne sygnały. Ci w Bagdadzie prosz ˛a o instrukcje. Ci w Teheranie ich udzielaj ˛a. Chwilowo brzmi ˛a one: niech si˛e sytuacja rozwija krok po kroku. Nast˛epnie powstan ˛a trybunały rewolucyjne. W telewizji ju˙z pokazuje si˛e procesy. To doprowadzi do politycznej pró˙zni. — I wtedy Iran poło˙zy na Iraku łap˛e albo zacznie rz ˛adzi´c krajem za po´sred- nictwem marionetkowego rz ˛adu — podsumował Vasco, przerzucaj ˛ac stos nasłu- 10

chów. — Goodley ma chyba racj˛e. Te materiały ujawniaj ˛a wi˛ecej, ni˙z mogłem przypuszcza´c. — Chciał pan powiedzie´c, ˙ze kryje si˛e za nimi co´s jeszcze? — wtr ˛acił z u´smieszkiem Goodley. Vasco skin ˛ał głow ˛a, ale nie spojrzał na pytaj ˛acego. — Chyba tak. I to bardzo niedobrze — mrukn ˛ał ponuro. — Jeszcze dzi´s Saudyjczycy poprosz ˛a nas, ˙zeby´smy wzi˛eli ich za r ˛aczk˛e — przypomniał sekretarz stanu Adler. — Co mam im powiedzie´c? Ryan był zaskoczony, ˙ze odpowied´z nasun˛eła mu si˛e tak naturalnie: — Na- sze zobowi ˛azania wobec Arabii Saudyjskiej pozostaj ˛a niezmienione. Je´sli b˛ed ˛a nas potrzebowali, to jeste´smy gotowi udzieli´c pomocy. Teraz i w przyszło´sci. — W chwil˛e potem Jack u´swiadomił sobie, ˙ze tymi paroma krótkimi zdaniami po- stawił na szali cał ˛a pot˛eg˛e i wiarygodno´s´c Stanów Zjednoczonych. W interesie niedemokratycznego pa´nstwa, odległego o dziesi˛e´c tysi˛ecy kilometrów od amery- ka´nskich brzegów. Na szcz˛e´scie cz˛e´s´c brzemienia zdj ˛ał z niego Adler: — W pełni si˛e z tym zgadzam, panie prezydencie. Nie mogliby´smy post ˛api´c inaczej. — Wszyscy powa˙znie pokiwali głowami. Nawet Ben Goodley. — Po- wiemy, co nale˙zy powiedzie´c, dyskretnie. Ksi ˛a˙z˛e Ali jednak zrozumie. I przekona króla, ˙ze mówimy serio. — Nast˛epny krok — powiedział Ed Foley. — Musimy wprowadzi´c w sytuacj˛e Tony’ego Bretano. Tak na marginesie: on si˛e sprawdza. Umie te˙z słucha´c. Czy planuje pan posiedzenie gabinetu, panie prezydencie? W tej sprawie. Ryan pokr˛ecił głow ˛a. — Nie. Uwa˙zam, ˙ze wskazana jest dyskrecja. ˙Zadne- go zb˛ednego hałasu. Ameryka z zainteresowaniem obserwuje rozwój wypadków w regionie, ale nie dzieje si˛e tam nic, co by budziło specjalny niepokój. Scott, niech twoi ludzie opracuj ˛a komunikat prasowy w tym wła´snie tonie. — Tak jest — odparł sekretarz stanu. — Ben, co teraz robisz w Langley? — Zrobili ze mnie starszego nadzorc˛e Centrum Operacyjnego. — ´Swietne omówienie — pochwalił go prezydent, a zwracaj ˛ac si˛e do dyrek- tora CIA powiedział: — Ed, od tej chwili Ben pracuje dla mnie. Potrzebny mi ekspert mówi ˛acy moim j˛ezykiem. — Czy mog˛e liczy´c na jego zwrot? Młodzieniec jest bystry i na jesieni mo˙ze mi si˛e przyda´c przy ˙zniwach — odparł Foley ze ´smiechem. — Mo˙ze tak, mo˙ze nie. Ben, od dzi´s masz nadgodziny. Chwilowo zajmij mój stary gabinet. Przez cały ten czas Raman stał bez ruchu, oparty o biał ˛a ´scian˛e. Tylko mu oczy biegały od jednego do drugiego z obecnych. Nauczono go, by nikomu nie ufa´c. Jedynymi wyj ˛atkami mogli by´c ˙zona i dzieci prezydenta. Ale nikt inny. Wszyscy natomiast ufali jemu. Nawet ci, którzy go uczyli, by nie ufa´c nikomu. No, ale jemu ufali, bo ostatecznie trzeba komu´s zaufa´c. 11

Ameryka´nski uniwersytet i szkolenie profesjonalne wpoiły mu jedno: cierpli- wo´s´c. Trzeba cierpliwie czeka´c na okazj˛e. Wydarzenia na drugim ko´ncu ´swia- ta zwiastowały, ˙ze to stanie si˛e ju˙z wkrótce. Raman intensywnie my´slał. Mo˙ze trzeba zasi˛egn ˛a´c czyjej´s rady? Jego misja przestała ju˙z by´c przypadkowym wy- darzeniem, jakie obiecał sobie przed dwudziestu laty wypełni´c tre´sci ˛a. To mógł zrobi´c w ka˙zdej chwili, ale teraz był wła´snie tu! I chocia˙z ka˙zdy potrafi kogo´s zabi´c, a oddana sprawie osoba potrafi wsz˛edzie dotrze´c i zabi´c prawie ka˙zdego, to jednak tylko wytrawny morderca umie zabi´c wła´sciw ˛a osob˛e we wła´sciwym czasie, aby zbli˙zy´c si˛e do wielkiego celu. Raman pomy´slał te˙z, ˙ze, jak na ironi˛e, chocia˙z misj˛e zlecił Bóg, to jednak elementy konstrukcji potrzebnej do jej spełnie- nia dostarczył Wielki Szatan. Trudno´s´c stanowiło wybranie owego momentu i po dwudziestu latach Raman zdecydował teraz, ˙ze by´c mo˙ze b˛edzie musiał nawi ˛aza´c kontakt. Wi ˛azało si˛e z tym pewne niebezpiecze´nstwo, cho´c niewielkie. * * * — Twój plan jest odwa˙zny, cel chwalebny — powiedział spokojnym głosem Badrajn, cho´c wszystko w nim dygotało. Rozmach zamierzenia zapierał dech. — Słabi nie dziedzicz ˛a ziemi — odparł Darjaei, który po raz pierwszy ujaw- nił sw ˛a ˙zyciow ˛a misj˛e komu´s spoza własnego w ˛askiego grona duchownych. Obaj ubolewali nad tym, ˙ze musz ˛a udawa´c hazardzistów przy pokerowym stole, pod- czas gdy w istocie omawiali plan, którego realizacja mogła zmieni´c kształt ´swiata. Dla Darjaeiego była to koncepcja, nad której wypracowaniem i planowaniem stra- wił ˙zycie. Nadzieja na spełnienie marze´n. Przedsi˛ewzi˛ecie takiej rangi z pewno- ´sci ˛a umie´sciłoby jego imi˛e obok imienia samego Proroka. Poł ˛aczenie wszystkich odłamów islamu! Badrajn natomiast dostrzegał tylko pot˛eg˛e. Władz˛e. Cel? Stworzenie super- mocarstwa w rejonie Zatoki Perskiej — pa´nstwa o olbrzymim potencjale ekono- micznym i ludno´sciowym, całkowicie samowystarczalnego i zdolnego do ekspan- sji tak na Afryk˛e, jak i Azj˛e. Mo˙ze byłoby to tak˙ze spełnienie ˙zycze´n Proroka, chocia˙z Badrajn przyznawał, ˙ze nie ma zielonego poj˛ecia, czego mógłby sobie ˙zyczy´c twórca islamu. Od tych spraw s ˛a ludzie tacy jak Darjaei. Badrajnowi cho- dziło wył ˛acznie o władz˛e, a religia i ideologia były tylko werbalizacjami ludzkich nami˛etno´sci wykorzystywanych w grze. — To jest mo˙zliwe — odparł po paru sekundach wewn˛etrznej kontemplacji. — Niepowtarzalna historyczna chwila. Wielki Szatan jest słaby — zapewnił Darjaei. Wła´sciwie nie lubił odwoła´n religijnych podczas rozmów dotycz ˛acych racji stanu, ale czasami nie mo˙zna było tego unikn ˛a´c. — Mniejszy Szatan jest unicestwiony, a islamskie republiki jak dojrzałe owoce gotowe s ˛a spa´s´c do nasze- go koszyka. Potrzebuj ˛a to˙zsamo´sci, a czy˙z istnieje lepsze spoiwo to˙zsamo´sci ni˙z Wiara? 12

Niezaprzeczalna prawda. Badrajn w milczeniu skin ˛ał głow ˛a. Upadek Zwi ˛azku Radzieckiego i zast ˛apienie go Wspólnot ˛a Niepodległych Pa´nstw wpłyn˛eło na po- wstanie pró˙zni, której dotychczas nic nie wypełniło. Byłe republiki ´srodkowoazja- tyckie, nadal ekonomicznie zwi ˛azane z Moskw ˛a, przypominały karawan˛e wozów zaprz˛e˙zonych do dychawicznej szkapy. Owe obszary zawsze były zbuntowane, nieustabilizowane, podzielone na minipa´nstwa, których religia kłuła w oczy w ate- istycznym imperium. Teraz z trudem tworzyły własn ˛a to˙zsamo´s´c ekonomiczn ˛a, aby móc si˛e raz na zawsze uniezale˙zni´c od zastygłego pa´nstwowego rdzenia, do którego tak naprawd˛e nigdy nie przyrosły. Ale nie potrafiły same zaspokoi´c swo- ich potrzeb. Nie w nowoczesnym, rozwini˛etym ´swiecie. Potrzebowały przewod- nika do nowego stulecia. Godne wkroczenie w dwudziesty pierwszy wiek wyma- gało pieni˛edzy, du˙zej ilo´sci pieni˛edzy oraz jednocz ˛acej flagi religii i kultury za- kazanej od tylu lat przez marksizm-leninizm. W zamian za przewodnictwo i flag˛e republiki ofiaruj ˛a siebie! Ziemi˛e i ludno´s´c! I bogactwa naturalne! — Przeszkod ˛a jest Ameryka. Ale nie musz˛e o tym mówi´c — zauwa˙zył Ba- drajn. — Ameryka jest za wielka i za pot˛e˙zna, ˙zeby mo˙zna było j ˛a zniszczy´c. — Poznałem tego Ryana. Ale wpierw ty mi powiedz, co o nim s ˛adzisz. — Nie jest głupcem. Nie jest te˙z tchórzem — powiedział ostro˙znie Badrajn. — W przeszło´sci okazywał prawdziwe bohaterstwo, nadal obraca si˛e swobodnie w ´swiecie słu˙zb specjalnych. Wykształcony. Saudyjczycy mu ufaj ˛a. Podobnie Izraelczycy. — Obecnie te dwa pa´nstwa wydawały si˛e najwa˙zniejsze. Podobnie zreszt ˛a jak i trzecie: — Rosjanie znaj ˛a go dobrze i szanuj ˛a. — Co jeszcze? — Nie nale˙zy go lekcewa˙zy´c. Nie nale˙zy lekcewa˙zy´c Ameryki. Wiemy do- brze, co stało si˛e z tymi, którzy jej nie doceniali. — No, ale bie˙z ˛aca sytuacja i mo˙zliwo´sci Ameryki? — To, co widziałem, przekonuje mnie, ˙ze prezydent Ryan robi wszystko, aby odbudowa´c autorytet władzy. Ci˛e˙zkie zadanie, ale nale˙zy pami˛eta´c, ˙ze Ameryka jest stabilnym pa´nstwem. — A problem sukcesji? — Tego dobrze nie rozumiem — przyznał Badrajn. — Nie zapoznałem si˛e z istot ˛a zagadnienia, bo informacje prasowe s ˛a sk ˛ape. — Poznałem Ryana — powtórzył Darjaei i zacz ˛ał dzieli´c si˛e własnymi my´sla- mi: — To wykonawca, pomocnik, nic wi˛ecej. Wydaje si˛e silny, ale nie jest silny. Gdyby był silny, to dałby sobie rad˛e z tym Kealtym. Jest zdrajc ˛a, czy˙z nie? Zresz- t ˛a niewa˙zne. Ryan to tylko jeden człowiek. Ameryka to tylko jeden kraj. Mo˙zna równocze´snie uderzy´c w człowieka i w kraj. Z wielu kierunków. — Lew i hieny — przypomniał Badrajn i wyja´snił, na czym polega jego plan. Darjaei był tak zadowolony z pomysłu, ˙ze nawet nie miał ˙zalu za to, i˙z odgrywa w nim rol˛e hieny. — Nie jedno natarcie, ale mnogo´s´c małych uk ˛asze´n? 13

— Udawało si˛e to wielokrotnie w przeszło´sci. — A je´sliby jednocze´snie kilka powa˙znych uk ˛asze´n? I co by si˛e stało, gdyby Ryan został wyeliminowany? Co by si˛e wówczas stało, mój młody przyjacielu? — W o´srodku władzy powstałby chaos. Ale doradzałbym ostro˙zno´s´c. I zale- całbym znalezienie sobie sojuszników. Im wi˛ecej hien naciera, tym pr˛edzej prze- gania si˛e lwa. A je´sli chodzi o osob˛e Ryana — ci ˛agn ˛ał Badrajn, zastanawiaj ˛ac si˛e, dlaczego jego gospodarz wyst ˛apił z takim pomysłem i czy był to bł ˛ad — to wiem jedno: prezydent Stanów Zjednoczonych jest bardzo trudnym celem. — Tak słyszałem — odparł Darjaei. Ciemne oczy były nieprzeniknione. — Jakie pa´nstwa polecałby´s jako sojuszników? — Co wynika z konfliktu Ameryki z Japoni ˛a? — spytał Badrajn. — Czy wa- sza ´swi ˛atobliwo´s´c zastanawiał si˛e kiedy´s, dlaczego du˙ze psy nigdy nie szczeka- j ˛a? — Dziwna rzecz z du˙zymi psami. S ˛a nieustannie głodne. A teraz Darjaei po raz kolejny mówi o Ryanie i jego ochronie. Jeden pies wydaje si˛e głodniejszy od pozostałych. * * * — Mo˙ze to usterka techniczna? Na sali siedzieli przedstawiciele firmy Gulfstream Inc oraz urz˛ednicy szwaj- carskiego zarz ˛adu lotnictwa cywilnego. Towarzyszył im szef operacji lotniczych korporacji, do której nale˙zały odrzutowce. Dokumenty wykazywały, ˙ze samolot był w dobrym stanie, wła´sciwie utrzymywany przez miejscow ˛a firm˛e. Wszystkie cz˛e´sci pochodziły od uznanych dostawców. Szwajcarska firma odpowiedzialna za konserwacj˛e mogła si˛e pochwali´c dziesi˛ecioma bezwypadkowymi latami. — Nie byłoby to po raz pierwszy — zgodził si˛e przedstawiciel Gulfstreama. Czarna skrzynka była solidnym urz ˛adzeniem, ale nie zawsze wytrzymywała ka- tastrof˛e, poniewa˙z s ˛a ró˙zne katastrofy — ka˙zda jest wła´sciwie inna. Poszukiwa- nia prowadzone przez USS „Radford” nie przyniosły rezultatu. ˙Zadnego sygnału. Gł˛ebia zbyt wielka, by podj ˛a´c fizyczne poszukiwania. No i Libijczycy, którzy bardzo nie lubi ˛a, gdy kto´s w˛eszy po ich wodach. Gdyby chodziło o samolot pa- sa˙zerski, mo˙zna by zastosowa´c naciski, ale w wypadku samolotu dyspozycyjnego z dwoma członkami załogi i trzema zgłoszonymi pasa˙zerami, w tym jeden ze ´smierteln ˛a chorob ˛a, nie było odpowiednio przekonuj ˛acego powodu. — Bez da- nych z czarnej skrzynki nie mamy wiele do zrobienia i do powiedzenia. Kapitan zgłosił Valetcie wył ˛aczenie obu silników, a to mo˙ze oznacza´c wiele rzeczy. Złe paliwo, zł ˛a konserwacj˛e... — Utrzymanie samolotu było zgodne z instrukcj ˛a! — zaprotestował przedsta- wiciel firmy odpowiedzialnej za stan techniczny samolotu. — Teoretycznie, mówi˛e tylko teoretycznie — uspokoił go przedstawiciel Gul- fstreama. — Nie mo˙zna wykluczy´c te˙z bł˛edu pilota. 14

— Pilot wylatał cztery tysi ˛ace godzin na tego typu maszynie. Drugi pilot dwa tysi ˛ace — przypomniał po raz pi ˛aty przedstawiciel wła´sciciela. Wszyscy my´sleli to samo: producent samolotu musi broni´c honoru firmy, któ- ra słyn˛eła z niesłychanie wysokiego standardu bezpiecze´nstwa. Wielkie linie lot- nicze nie miały du˙zego wyboru, je´sli chodzi o producenta. Takie giganty jak Bo- eing czy Airbus, oczywi´scie, dbały o wska´zniki bezpiecze´nstwa, ale firmy produ- kuj ˛ace małe odrzutowce dyspozycyjne dbały jeszcze bardziej. W ich ´srodowisku konkurencja była znacznie ostrzejsza. Ludzie zakupuj ˛acy dla swoich korporacji takie lataj ˛ace drogie zabaweczki mieli dług ˛a pami˛e´c i w przypadku braku konkret- nych informacji co do przyczyny tych nielicznych wypadków, dobrze zapami˛etaj ˛a rozbity samolot i u´smierconych pasa˙zerów. Firma odpowiedzialna za konserwacj˛e maszyny tak˙ze nie chciałaby by´c wspo- minana w kontek´scie katastrofy. Szwajcaria miała wiele lotnisk i jeszcze wi˛ecej dyspozycyjnych samolotów. Zły konserwator maszyn mógł szybko utraci´c klien- tów, nie mówi ˛ac ju˙z o kłopotach ze strony rz ˛adu za nie zastosowanie si˛e do które- go´s z surowych miejscowych przepisów. Wła´sciciel samolotu miał najmniej do stracenia, je´sli idzie o reputacj˛e, ale mi- ło´s´c własna nie pozwalała mu przyj ˛a´c odpowiedzialno´sci za katastrof˛e bez kon- kretnej przyczyny. A w sumie nie było przyczyny, dla której ktokolwiek z obecnych miałby po- czu´c si˛e winny — nie odnaleziono czarnej skrzynki. Siedz ˛acy za stołem spogl ˛a- dali po sobie i my´sleli to samo: nawet najlepsi popełniaj ˛a bł˛edy, ale nie s ˛a skorzy, by si˛e do nich przyzna´c, zwłaszcza gdy nie musz ˛a. Przedstawiciel rz ˛adu przej- rzał wszystkie dokumenty i stwierdził, ˙ze s ˛a w porz ˛adku. Poza tym nie mo˙zna było nic innego zrobi´c, wyj ˛awszy rozmow˛e z producentem silników i postaranie si˛e o próbk˛e paliwa. To pierwsze było łatwe. Drugie bardzo trudne. W ostatecz- nym rozrachunku oka˙ze si˛e, ˙ze b˛ed ˛a wiedzieli niewiele wi˛ecej, ni˙z wiedzieli teraz. Gulfstream Inc sprzeda by´c mo˙ze o par˛e maszyn mniej. Firma odpowiedzialna za konserwacj˛e b˛edzie przez kilka miesi˛ecy uwa˙zniej obserwowana przez władze. U˙zytkownik kupi sobie nowy samolot. Aby okaza´c lojalno´s´c wobec producenta, b˛edzie to taki sam odrzutowiec typu G-IV. I podpisze umow˛e z t ˛a sam ˛a firm ˛a konserwacyjn ˛a. Wszyscy b˛ed ˛a zadowoleni. Przedstawiciel szwajcarskiego rz ˛adu tak˙ze. * * * Inspektor do zada´n specjalnych otrzymywał wy˙zsz ˛a ga˙z˛e, ni˙z zwykły agent. I funkcja była ciekawsza, ni˙z tkwienie przez cały czas za biurkiem. Niemniej O’Daya zło´sciło nawet te kilka godzin sp˛edzane na czytaniu raportów od agentów lub z sekretariatów biur. Młodsi funkcjonariusze wczytywali si˛e najpierw w owe 15

raporty i stenogramy przesłucha´n, wyszukuj ˛ac sprzeczno´sci i niespójno´sci, a on potem czynił uwagi i zapisywał wnioski na osobnych formularzach, które z kolei gromadził jego osobisty sekretarz, by przygotowa´c zbiorczy raport dla dyrekto- ra Murraya. O’Day wyznawał zasad˛e, ˙ze prawdziwy agent nie powinien pisa´c na maszynie. Potwierdziliby to pewnie instruktorzy z Akademii FBI w Quantico. Sko´nczył wcze´snie narad˛e w Buzzard Point i doszedł do wniosku, ˙ze nie trzeba wraca´c zaraz, by swoj ˛a osob ˛a zdobi´c gabinet. Na „nowe” informacje składały si˛e protokoły z przesłucha´n potwierdzaj ˛acych tylko informacje ju˙z posiadane, spraw- dzone i uwiarygodnione innymi licznymi dokumentami. — Zawsze nienawidziłem tego etapu — mrukn ˛ał zast˛epca dyrektora, Tony Ca- ruso. Była to sytuacja, w której federalny prokurator miał ju˙z wła´sciwie wszyst- ko, by uzyska´c wyrok skazuj ˛acy, ale poniewa˙z był prawnikiem, ci ˛agle było mu za mało. Zupełnie jakby najpewniejszy sposób skazania przest˛epcy polegał na uprzednim zanudzeniu ławy przysi˛egłych. — ˙Zadnego ´sladu sprzeczno´sci. Dowody murowane, Tony. — Obaj m˛e˙zczy´zni od dawna byli przyjaciółmi. — Czas na co´s nowego i podniecaj ˛acego. — Ty to masz szcz˛e´scie, chłopie. Jak Megan? — Od dzi´s w przedszkolu. Obok Ritchie Highway. Nazywa si˛e Giant Steps. — To samo — mrukn ˛ał Caruso. — Tak my´slałem. — Co ty znowu gadasz? — Dzieci Ryana... Wtedy ciebie tu nie było, kiedy te bydlaki z ULA napa- dły... — Wła´scicielka nie wspominała o tym ani słowem. Bo i wła´sciwie dlaczego miała co´s mówi´c, prawda? — Nasi pobratymcy s ˛a bardzo pow´sci ˛agliwi w rozgłaszaniu takich wie´sci. Z pewno´sci ˛a poinstruowali j ˛a, co ma, a czego nie ma mówi´c. O’Day pomy´slał, ˙ze z pewno´sci ˛a w przedszkolu rysunków ucz ˛a teraz agenci Tajnej Słu˙zby. W sklepie 7-Eleven zobaczył nowego sprzedawc˛e. I kiedy płacił za kaw˛e, przyszło mu do głowy, ˙ze jak na tak wczesn ˛a por˛e, m˛e˙zczyzna jest zbyt wymuskany. Warte zastanowienia. Trzeba przyjrze´c si˛e dobrze jegomo´sciowi, czy nie nosi broni. Ale to ju˙z jutro. Sprzedawca te˙z pewno przyjrzał si˛e inspektorowi. Je´sli tamten jest z Tajnej Słu˙zby, to kurtuazja b˛edzie wymagała, by mu pokaza´c legitymacj˛e. Podzielił si˛e obserwacjami z Caruso. — Facet wydaje si˛e mie´c nadmierne kwalifikacje, jak na swoj ˛a robot˛e — zgo- dził si˛e Caruso. — Ale to dobrze, przynajmniej wiesz, ˙ze twój dzieciak jest dobrze pilnowany. — To prawda — odparł O’Day. — Ale, tak czy inaczej, sam b˛ed˛e odbierał Megan. — Zostałem biurowym wycieruchem. O´smiogodzinny dzie´n! — j˛ekn ˛ał za- st˛epca dyrektora waszyngto´nskiego biura terenowego FBI. — Ale wpadłem. 16

— Chciałe´s by´c wa˙zniakiem, wi˛ec powiniene´s si˛e cieszy´c, szanowny Don An- tonio. * * * Oderwanie si˛e od pracy zawsze sprawiało ulg˛e. Powietrze pachniało przyjem- niej, ni˙z kiedy si˛e jechało do biura. O’Day poszedł w kierunku swej półci˛e˙zarów- ki. Nie ukradziono jej i chyba przy niej nie majstrowano. Pył i błoto na karoserii miały swoje dobre strony. Zdj ˛ał marynark˛e (rzadko kiedy nosił płaszcz) i wło˙zył star ˛a skórzan ˛a kurtk˛e lotnicz ˛a. Miała z dziesi˛e´c lat i nie była zbyt znoszona, ot tyle, by czu´c si˛e w niej dobrze. Nast˛epnie zdj ˛ał krawat. Po dziesi˛eciu minutach jechał szos ˛a numer 50 w kierunku Annapolis, wyprzedzaj ˛ac gromadz ˛ac ˛a si˛e ju˙z na drodze hord˛e waszyngto´nskich urz˛edników, którzy rwali do domów. Wł ˛aczył radio. Komunikaty pogodowe. Na autostradzie brak korków. Wkrótce zajechał na parking przed przedszkolem i rozejrzał si˛e za rz ˛adowymi samochodami. Radio za- powiadało cogodzinny serwis informacyjny. Gdzie s ˛a te cholerne wozy? Ochrona prezydencka poszła wreszcie po rozum do głowy i zastosowała metod˛e FBI. ˙Zad- nych seryjnych tablic rejestracyjnych, ˙zadnych szarych, „oboj˛etnych” karoserii. Wprawnym okiem wyłapał dwa policyjne wozy. Podprowadził swoj ˛a półci˛e˙za- rówk˛e do jednego, zaparkował obok i potwierdził swoje podejrzenie, dostrzegaj ˛ac przez szyb˛e policyjne radio. Skoro tak łatwo mu poszło, to co z jego własnym ka- mufla˙zem — furgonetk ˛a? Postanowił sprawdzi´c, jak dobrzy s ˛a chłopcy z Tajnej Słu˙zby. U´swiadomił sobie jednak prawie natychmiast, ˙ze je´sli s ˛a cho´cby odrobin˛e kompetentni, to ju˙z go sprawdzili dzi˛eki wypełnionym kwestionariuszom, które wr˛eczył tego ranka pannie Daggett. A mo˙ze ju˙z wcze´sniej go sprawdzili? Mi˛edzy FBI a Tajn ˛a Słu˙zb ˛a istniała od dawna profesjonalna rywalizacja. No i przecie˙z FBI zostało pocz˛ete z garstki agentów Tajnej Słu˙zby. Ale Biuro urosło, przerosło swego rodzica i sił ˛a rzeczy zdobyło wi˛eksze do´swiadczenie w dziedzinie walki z przest˛epczo´sci ˛a. Nie oznaczało to wcale, ˙ze Tajna Słu˙zba ust˛epowała wiele FBI. Była naprawd˛e doskonała, jak słusznie powiedział Tony Caruso. Chyba nigdzie na ´swiecie nie było lepszych nianiek. O’Day zapi ˛ał kurtk˛e na suwak i poszedł na ukos przez parking. W drzwiach budynku stał wysoki m˛e˙zczyzna. Ujawni si˛e? Nie, udawał ojca czekaj ˛acego na sw ˛a pociech˛e. O’Day min ˛ał go i wszedł do ´srodka. Jak rozpozna ludzi z Tajnej Słu˙zby? Po ubraniu i mikrosłuchawce w uchu. Tak, s ˛a dwie agentki w fartuchach, pod którymi maj ˛a z pewno´sci ˛a pistolety SigSauer 9 mm. — Tato! — wykrzykn˛eła Megan, zrywaj ˛ac si˛e z ławki, na której siedziała obok bardzo podobna dziewczynka w tym samym wieku. Inspektor podszedł, by obejrze´c plon dnia córki: kolorow ˛a bazgranin˛e. W tym momencie poczuł lekkie dotkni˛ecie na plecach w pobli˙zu słu˙zbowego pistoletu i usłyszał ciche: — Bardzo przepraszam. 17

— Wiecie, kim jestem — odparł, nie odwracaj ˛ac głowy. — Oczywi´scie — padła odpowied´z. Rozpoznał głos. Obrócił si˛e i zobaczył Andre˛e Price. — Degradacja? — Przyjrzał si˛e jej ciekawie. Obie agentki, które rozpoznał poprzednio, przygl ˛adały si˛e mu, zaniepokojone podejrzan ˛a wypukło´sci ˛a na skó- rzanej kurtce. S ˛a dobre, pomy´slał O’Day. Obie agentki przerwały swe czynno´sci „wychowawcze”, by mie´c wolne dłonie. Ich spojrzenia mogły wydawa´c si˛e neu- tralne tylko komu´s niedo´swiadczonemu. — Kontrola — odparła Andrea. — Sprawdzam, czy dzieciaki maj ˛a to, co po- trzeba. — To jest Katie! — Megan wskazała na now ˛a przyjaciółk˛e. — A to jest mój tata — pochwaliła si˛e jej. — Cze´s´c, Katie! — O’Day schylił si˛e, by poda´c małej r˛ek˛e. — Czy ona jest...? — Foremka. Pierwszy Maluch Stanów Zjednoczonych — potwierdziła An- drea Price. — Podobna do matki — stwierdził Pat O’Day, przygl ˛adaj ˛ac si˛e Katie Ryan. I, aby nie pos ˛adzono go o brak profesjonalnej kurtuazji, wyj ˛ał legitymacj˛e i podał stoj ˛acej tu˙z obok agentce, Marcelli Hilton. — Kiedy nas sprawdzacie, to b ˛ad´zcie mimo wszystko ostro˙zniejsi — odezwa- ła si˛e Andrea Price. — Wasz człowiek przy drzwiach musiał wiedzie´c, kim jestem. — Don Russell. I wszystkich zna, ale... — Wiem, wiem. Nie ma takiej rzeczy, jak nadmierna ostro˙zno´s´c — zgodził si˛e O’Day. — Wi˛ec dobrze, przyznam si˛e: chciałem sprawdzi´c jako´s´c ochrony. Jest tu i moja mała. — No i co? Zdali´smy egzamin? — Jeden po przeciwnej stronie ulicy, trójk˛e widz˛e tu. Zało˙z˛e si˛e, ˙ze jest jeszcze trójka w promieniu stu metrów. Mam si˛e rozejrze´c i wypatrzy´c ich? — Długo musiałby pan wypatrywa´c, s ˛a dobrze schowani. — Nie wspomniała o agentce, której nie rozpoznał. Tu, w budynku. — Jestem pewien, ˙ze s ˛a dobrze ukryci lub ukryte, pani Price. — O’Day wy- chwycił rozbawiony błysk oka i powtórnie si˛e rozejrzał. Dwie zamaskowane ka- mery telewizyjne. Z pewno´sci ˛a niedawno zainstalowane, co tłumaczyłoby lekki zapach farby, a to z kolei tłumaczyło brak obrazków na ´scianach. Budynek był prawdopodobnie okablowany g˛e´sciej ni˙z wn˛etrze jednor˛ekiego bandyty w kasy- nie. — Musz˛e przyzna´c, ˙ze wasi ludzie s ˛a dobrzy. Pierwsza klasa. — Co nowego w sprawie katastrofy? — spytała Andrea. — Wła´sciwie nic. Przesłuchali´smy jeszcze paru ´swiadków, ale rozbie˙zno´sci s ˛a minimalne, bez istotnego znaczenia. Kanadyjska policja bardzo nam pomaga. 18

Japo´nczycy tak˙ze. Rozmawiali´smy chyba ze wszystkimi, zaczynaj ˛ac od wycho- wawczyni z przedszkola, do którego chodził Sato. Wyłuskano nawet dwie stewar- desy, z którymi zabawiał si˛e na boku. Moim zdaniem, sprawa jest wyja´sniona na tyle, na ile mo˙zna j ˛a wyja´sni´c, pani Price. — Andrea. — Pat. Oboje si˛e u´smiechn˛eli. — Co nosisz? — Smith 1076. Lepsze to od tej waszej dziewi˛eciomilimetrowej zabawki. Do- bra na myszy. — W jego głosie zabrzmiała nuta wy˙zszo´sci. O’Day wierzył w sku- teczno´s´c robienia du˙zych dziur. Dotychczas tylko w tarczach na strzelnicy, ale go- tów borowa´c je w ludziach, je´sli zajdzie taka potrzeba. Tajna Słu˙zba miała swoj ˛a własn ˛a koncepcj˛e uzbrajania agentów. O’Day był pewien, ˙ze zasady obowi ˛azuj ˛a- ce w FBI s ˛a lepsze. Andrea nie dała si˛e wci ˛agn ˛a´c w roztrz ˛asanie problemu broni. — Dla mojego spokoju, prosz˛e ci˛e o jedno: nast˛epnym razem poka˙z legityma- cj˛e agentowi przed drzwiami. Mo˙ze by´c inny. Mo˙ze by´c mniej oblatany. — Ale nie prosiła, by zostawił bro´n w samochodzie. Ha! Kurtuazja zawodowców. — I jak mu idzie? — Miecznik czuje si˛e dobrze. — Dan... dyrektor Murray wprost go uwielbia. Znaj ˛a si˛e od bardzo dawna. Podobnie jak Dan i ja. — Ma trudne zadanie. Ale Murray ma racj˛e. Znam wielu gorszych. I wiesz co? Jest sprytniejszy, ni˙z na to wygl ˛ada. — I z tego, czego sam do´swiadczyłem, wiem, ˙ze umie słucha´c, a nie tylko mówi´c. — Powiem ci wi˛ecej: zadaje pytania. — Oboje si˛e obrócili, gdy jakie´s dziec- ko krzykn˛eło, i tym samym czujnym spojrzeniem obrzucili cał ˛a sal˛e. Nast˛epnie powrócili do poprzedniej pozycji, pozwalaj ˛acej obserwowa´c obie dziewczynki, które wymieniały si˛e kolorowymi ołówkami podczas ˙zmudnego procesu tworze- nia kolejnego arcydzieła. — Twoje i moje wydaj ˛a si˛e lubi´c. Powiedziała „twoje i moje”. To wyja´sniało wszystko. Ten facet przed drzwia- mi... Andrea powiedziała, ˙ze nazywa si˛e Russell. Russell jest z pewno´sci ˛a szefem grupy. Wida´c, ˙ze do´swiadczony agent. W budynku umie´scili dwie młode agentki. Młode dziewczyny dobrze wtopi ˛a si˛e w otoczenie. S ˛a z pewno´sci ˛a dobre, cho´c mniej do´swiadczone od niego. To „moje” było kluczem. Jak lwica wokół małych. W tym przypadku jednej małej. O’Day zastanawiał si˛e, jak poradziłby sobie z tak ˛a robot ˛a, gdyby mu przypadła w udziale. Nudno sta´c tak na warcie przed drzwia- mi, ale w takich sytuacjach nie wolno poddawa´c si˛e nudzie. To jest walka. Miał za sob ˛a wiele misji polegaj ˛acych na dyskretnej obserwacji. Rzecz trudna dla m˛e˙z- czyzny słusznej postawy. Ale taki dozór przed drzwiami jest chyba najgorszy. Oko 19

policjanta dostrzegało wyra´znie ró˙znic˛e mi˛edzy dwiema agentkami a pozostałymi wychowawczyniami. — Twoje dziewczyny znaj ˛a swoj ˛a robot˛e, Andrea, ale po co wam tak liczny zespół? — Zdaj˛e sobie spraw˛e, ˙ze by´c mo˙ze przesadzili´smy — przyznała. — Zasta- nawiamy si˛e. Ale wiesz, jak nas trzepn˛eli na Kapitolu. Nie mo˙zna dopu´sci´c, ˙zeby to si˛e powtórzyło. Nie przy mnie, nie wtedy, kiedy dowodz˛e Oddziałem. A je´sli prasa zacznie wytyka´c, ˙ze tylu ludzi i tak dalej, to pies ich tr ˛acał. Mówi jak prawdziwy glina, pomy´slał. — Mnie to bardzo odpowiada. Teraz si˛e po˙zegnam i zmykam do domu, ˙zeby przyrz ˛adzi´c spagetti. — Spojrzał na Megan, która wła´snie ko´nczyła rysowa´c. Po- stronny obserwator nie potrafiłby odró˙zni´c obu dziewczynek. Było to kłopotliwe i nawet niepokoj ˛ace, ale po to wła´snie umieszczono tu ochron˛e. — Gdzie ´cwiczysz? — Nie potrzebował wyja´snia´c, co. — W Starej Poczcie jest strzelnica. Blisko Białego Domu. Chodz˛e tam co tydzie´n — wyja´sniła. — Wszyscy moi ludzie s ˛a doskonałymi strzelcami. A Don, ten przed drzwiami, jest najlepszy w Waszyngtonie. — Czy˙zby? — Inspektorowi rozbłysły oczy. — Którego´s dnia musz˛e to zoba- czy´c. — U ciebie czy u mnie? — u´smiechn˛eła si˛e. * * * — Panie prezydencie, na trójce jest pan Gołowko. Na linii bezpo´sredniej? Siergiej Nikołajewicz znów si˛e popisuje. Ryan naci- sn ˛ał guzik. — Słucham, Siergieju? — Iran. — Wiem — odparł prezydent. — Co wiesz? — spytał Rosjanin. Był ju˙z spakowany do wyjazdu. — Z pewno´sci ˛a b˛edziemy wiedzieli du˙zo wi˛ecej za jakie´s dziesi˛e´c dni. — Czekam i proponuj˛e współprac˛e. Weszło mu ju˙z w zwyczaj, by rezerwowa´c sobie czas na przemy´slenie. — Omówi˛e to z Edem Foleyem. Kiedy wracasz do siebie? — Jutro. — Zadzwo´n, jak dolecisz. — Ryan był zdumiony, ˙ze tak łatwo rozmawia mu si˛e z byłym wrogiem. ˙Zeby tak Kongres mo˙zna było tego nauczy´c. Wstał, wyszedł zza biurka i skierował si˛e do sekretariatu. — Co´s bym przegryzł przed nast˛epn ˛a wizyt ˛a — powiedział jednej z sekretarek. — Dzie´n dobry, panie prezydencie! Ma pan minutk˛e? — spytała Andrea Price. Ryan gestem r˛eki zaprosił j ˛a do gabinetu. 20

— O co chodzi? — Chciałam tylko powiedzie´c, ˙ze sprawdziłam przedszkole i system ochrony. Wszystko w porz ˛adku. Ryan nie zareagował. To było w pewnym sensie zrozumiałe. No bo jak ma zareagowa´c człowiek, któremu si˛e mówi: wie pan co, obstawili´smy pa´nskie dzieci agentami? Okaza´c zło´s´c czy zadowolenie? Co za uroczy ´swiat! Dwie minuty pó´zniej Andrea rozmawiała z Ramanem, który wła´snie ko´nczył słu˙zb˛e — pełnił ja w Białym Domu od pi ˛atej rano. Nie miał nic do zameldowa- nia — jak zwykle. W Białym Domu dzie´n min ˛ał spokojnie. * * * Raman wsiadł do swego samochodu i podjechał do bramy. Pokazał legity- macj˛e stra˙znikowi i czekał, a˙z mechanizm odsunie stalow ˛a krat˛e, wspart ˛a na dwudziestocentymetrowej ´srednicy słupie, mog ˛acym wytrzyma´c uderzenie czoł- gu, a w ka˙zdym razie pot˛e˙znej ci˛e˙zarówki. Po opuszczeniu ogrodzonego terenu przejechał slalomem mi˛edzy betonowymi barykadami na Pennsylvania Avenue — która jeszcze do niedawna była publiczn ˛a miejsk ˛a arteri ˛a. Nast˛epnie skr˛ecił na za- chód, kieruj ˛ac si˛e ku Georgetown, gdzie mieszkał. Tym razem nie pojechał jednak do domu, ale skr˛ecił w Wisconsin Avenue i potem raz jeszcze w prawo do parku. Zabawne, ˙ze jego kontakt jest sprzedawc ˛a dywanów. Wi˛ekszo´s´c Ameryka- nów uwa˙zała, ˙ze Ira´nczycy s ˛a albo terrorystami, albo sprzedawcami dywanów, albo opryskliwymi lekarzami. Ten kupiec opu´scił Persj˛e — wi˛ekszo´s´c Amery- kanów nie kojarzyła perskich dywanów z Iranem, zupełnie jak gdyby to były ró˙zne kraje — przed ponad pi˛etnastu laty. Na ´scianie w swoim mieszkaniu po- wiesił fotografi˛e syna, który — wyja´sniał chc ˛acym to wiedzie´c — zgin ˛ał podczas ira´nsko-irackiej wojny. Była to prawda. Opowiadał tak˙ze tym, którzy okazywali zainteresowanie, ˙ze nienawidzi rz ˛adów ajatollaha. To ju˙z było kłamstwem. Ku- piec był „´spiochem” — zakonspirowanym agentem. Nie miał dotychczas kontaktu z nikim nawet po´srednio maj ˛acym co´s wspólnego z Teheranem. Ani jednego spo- tkania. By´c mo˙ze został sprawdzony przez FBI, ale najprawdopodobniej nie. Nie nale˙zał do ˙zadnego stowarzyszenia, nie maszerował w pochodach, nie przemawiał publicznie, nawet — podobnie jak Raman — nie chodził do meczetu. Po prostu prowadził bardzo dochodowy interes. I w ogóle nie wiedział o istnieniu Ramana. Tote˙z kiedy agent Oddziału wszedł do sklepu, kupiec zacz ˛ał si˛e zastanawia´c, jakie r˛ecznie tkane dywany mog ˛a interesowa´c tego klienta. Raman, po stwierdzeniu, ˙ze w sklepie nie ma nikogo innego, natychmiast przeszedł do rzeczy. — Ta fotografia na ´scianie. Du˙ze podobie´nstwo. Syn? — Tak — odparł zapytany ze smutkiem, który go nigdy nie opuszczał, mimo ˙ze syn na pewno był w raju. — Zgin ˛ał podczas wojny. 21

— Wielu zgin˛eło podczas tej wojny. Był religijnym chłopcem? — Czy to ma teraz jeszcze jakie´s znaczenie? — zapytał kupiec. — To zawsze ma znaczenie — odparł Raman niemal oboj˛etnie. Po tych sło- wach obaj m˛e˙zczy´zni przeszli do bli˙zszego z dwu stosów dywanów. Kupiec od- win ˛ał kilka rogów. — Jestem ju˙z na pozycji. Potrzebuj˛e wsparcia. Instrukcji, co do wyboru wła- ´sciwego czasu. — Raman nie miał kryptonimu. Hasło, które wypowiedział, znane były tylko trzem ludziom. Kupiec wiedział tylko, ˙ze te ostatnie dwana´scie słów ma przekaza´c do skrzynki kontaktowej, czeka´c na odpowied´z i z kolei przekaza´c j ˛a znów Ramanowi. — Czy byłby pan łaskaw wypełni´c kart˛e klienta? Raman uczynił to, podaj ˛ac nazwisko i adres tej osoby z ksi ˛a˙zki telefonicznej. Numer tej osoby ró˙znił si˛e tylko o jedn ˛a cyfr˛e od jego własnego numeru. Kropka powy˙zej szóstej cyfry informowała kupca, ˙ze dzwoni ˛ac ma wystuka´c cyfr˛e 4 za- miast 3. Była to dobra robota agencyjna. Były instruktor Savaku nauczył si˛e tego przed paroma laty od agenta izraelskiego Mossadu i nie zapomniał, podobnie jak niczego nie zapomnieli dwaj m˛e˙zczy´zni ze ´swi˛etego miasta Kum.

22 — Strefy czasowe To bardzo niewygodne, ˙ze Ziemia jest taka du˙za, a punkty zapalne rozrzucone s ˛a na całej jej powierzchni. Ameryka kładzie si˛e spa´c, kiedy na antypodach ludzie wst˛epuj ˛a w nowy dzie´n. Sytuacj˛e komplikuje tak˙ze fakt, ˙ze ludzie rozpoczynaj ˛a- cy nowy dzie´n, na przykład, o dziewi˛e´c godzin wcze´sniej maj ˛a w swoim gronie równie˙z tych, których obowi ˛azkiem jest podejmowanie decyzji o kapitalnym zna- czeniu, wymagaj ˛acych z natury rzeczy szybkiej reakcji reszty ´swiata. Dodajmy, ˙ze, mimo przechwałek, CIA nie ma dostatecznej liczby agentów, by przewidzie´c, kto i gdzie mo˙ze podj ˛a´c jak ˛a´s wa˙zn ˛a decyzj˛e. Sztorm i Palma cz˛esto wi˛ec tylko powtarzaj ˛a, co napisała lokalna prasa i o czym poinformowała telewizja. Kie- dy prezydent Stanów Zjednoczonych ´spi, rozmaici ludzie gromadz ˛a i analizuj ˛a informacje, które dotr ˛a do niego w czasie roboczego dnia i mog ˛a by´c ju˙z zdez- aktualizowane lub niepełne. W nocy nie pracuj ˛a te˙z najlepsi analitycy, gdy˙z star- sze´nstwo uwalnia ich od dy˙zurów w tak niewygodnych godzinach. Wracaj ˛a przed wieczorem do domów, do rodzin, od których s ˛a odrywani tylko w razie nagłej potrzeby. Tak jak teraz. Mieli nie składa´c ˙zadnych o´swiadcze´n, póki wszystko nie zosta- nie omówione. A to musiało trwa´c i dodatkowo opó´zniało okre´slenie stanowiska w sprawie tak ˙zywotnej dla bezpiecze´nstwa narodowego. W ˙zargonie wojskowym nazywa si˛e to „zachowaniem inicjatywy”, innymi słowy: prawem do pierwszego ruchu. W nieco lepszej sytuacji była Moskwa, opó´zniona zaledwie godzin˛e w stosun- ku do Teheranu, a w tej samej strefie czasowej, co Bagdad. Jednak˙ze tym razem SWR, spadkobierczyni KGB, była w podobnie kłopotliwej i trudnej sytuacji, gdy˙z zarówno w Iranie, jak i w Iraku siatki zostały całkowicie rozbite. Siergiej Gołowko intensywnie o tym my´slał, gdy jego samolot podchodził do l ˛adowania na lotnisku Szeremietiewo. Najwi˛ekszy problem stanowił teraz powrót do społeczno´sci mi˛edzynarodo- wej. Telewizja iracka przekazała w porannym dzienniku, ˙ze nowy rz ˛ad w Bagda- dzie poinformował ONZ, i˙z wszystkie mi˛edzynarodowe zespoły inspekcyjne b˛ed ˛a miały prawo wst˛epu do ka˙zdego zakładu na terenie kraju bez najmniejszej inge- rencji ze strony władz. Irak prosił nawet, by jak najszybciej dokonano gruntownej 23

inspekcji, i obiecał pełn ˛a współprac˛e zapewniaj ˛ac, ˙ze spełni natychmiast wszelkie wnioski pokontrolne. Nowy rz ˛ad obwie´scił tak˙ze ch˛e´c usuni˛ecia wszelkich prze- szkód w przywracaniu normalnej wymiany handlowej ze ´swiatem. Komunikat ponadto wspomniał, ˙ze jego s ˛asiad, Iran, ju˙z rozpoczyna dostawy ˙zywno´sci zgod- nie z islamskim nakazem udzielania pomocy tym, którzy s ˛a w potrzebie. Decyzja rz ˛adu ira´nskiego w tej sprawie została podj˛eta w zwi ˛azku z wyra˙zonym przez Irak pragnieniem powrotu na łono wspólnoty narodów. Nagranie wideo zrobio- ne przez Palm˛e z telewizji w Basrze pokazywało konwój ci˛e˙zarówek wioz ˛acych zbo˙ze kr˛et ˛a szos ˛a przez Szahabad i przekraczaj ˛acych granic˛e irack ˛a u podnó˙za ła´ncucha górskiego oddzielaj ˛acego oba pa´nstwa. Dalsze uj˛ecia pokazywały, jak irackie słu˙zby graniczne usuwaj ˛a z szosy betonowe zapory i przepuszczaj ˛a ci˛e˙za- rówki, podczas gdy ich ira´nscy bracia stoj ˛a spokojnie po swojej stronie granicy bez jakiejkolwiek broni. W Langley przeprowadzono szybko kalkulacj˛e: liczba ci˛e˙zarówek, ładunek ka˙zdej z nich i liczba bochenków chleba, która z tego wyjdzie. Stwierdzono, ˙ze potrzebne byłoby kilka statków pełnych zbo˙za, by ira´nska oferta pomocy ˙zyw- no´sciowej nie pozostała tylko symbolicznym gestem. Symbole s ˛a jednak bardzo wa˙zne, a je´sli idzie o statki, to wła´snie je ładowano, co ujawnił dozór satelitar- ny. Genewscy urz˛ednicy ONZ — w strefie czasowej o trzy godziny wcze´sniej — przyj˛eli z zadowoleniem o´swiadczenie Bagdadu i natychmiast wysłali odpowied- nie instrukcje swoim zespołom inspektorów, na których czekały Mercedesy, by je zawie´z´c w towarzystwie policyjnych eskort do pierwszych instalacji i zakła- dów maj ˛acych podlega´c mi˛edzynarodowej inspekcji. Na miejscu czekały ju˙z eki- py telewizyjne — odt ˛ad ich nie opuszczaj ˛ace — oraz przyja´znie nastawieni dy- rektorzy, wyra˙zaj ˛acy wielk ˛a rado´s´c, ˙ze wreszcie mog ˛a powiedzie´c to, co wiedz ˛a, i wysłucha´c rad, jak, na przykład, rozmontowa´c zakład produkcji broni chemicz- nej ukryty pod szyldem wytwórni ´srodków owadobójczych. Iran za˙z ˛adał ponadto zwołania Rady Bezpiecze´nstwa w celu rozwa˙zenia propozycji zdj˛ecia pozosta- łych sankcji handlowych, co musi przecie˙z nast ˛api´c, podobnie jak wschód sło´n- ca, mimo ˙ze nieco pó´zniejszy, tak jak pó´zniejszy jest, w stosunku do Iranu, ten nad wschodnim wybrze˙zem Stanów Zjednoczonych. Gdy sankcje zostan ˛a zdj˛e- te, w ci ˛agu dwóch tygodni dieta przeci˛etnego Irakijczyka wzro´snie co najmniej o pi˛e´cset kalorii. Psychologiczny efekt był łatwy do przewidzenia, zwłaszcza, ˙ze kampanii na rzecz przywrócenia normalno´sci w tym bogatym w rop˛e, ale izolo- wanym kraju przewodził jego dawny wróg — Iran — powołuj ˛ac si˛e na Koran jako ´zródło inspiracji. — Jutro zobaczymy obrazki z rozdawania darmo chleba przed meczetami — przepowiedział major Sabah. Potrafiłby równie˙z zacytowa´c odpowiedni werset z Koranu towarzysz ˛acy rozdawnictwu, ale jego ameryka´nscy koledzy nie byli bie- gli w naukach islamu i nie zrozumieliby całej ironii cytowanych słów. — Pa´nska ocena, sir? — spytał najstarszy rang ˛a oficer ameryka´nski. 24