Roberts Nora - In Death 11 - Zapłacisz krwią.pdf

J. D. ROBB ZAPŁACISZ KRWIĄ

1 Stała w Czyśćcu i patrzyła na śmierć. Krwawą, podłą i okrutną w swej radości, która pojawiła się w tym miejscu jak rozkapryszone dziecko kierowane pragnieniem zaspokojenia bezmyślnej brutalności. Morderstwu rzadko towarzyszy ład. NiewaŜne, czy zostało starannie i po mistrzowsku zaplanowane, czy dokonane pod wpływem szaleńczego impulsu, zawsze pozostawia po sobie bałagan, który sprzątnąć musi ktoś inny, a nie morderca. Jej praca polega na przekopywaniu się przez gruzowisko zbrodni, na zebraniu części, dopasowaniu ich i stworzeniu z nich obrazu Ŝycia, które zostało ukradzione. Z tej ryciny musi potem sporządzić wizerunek zabójcy. Był rok 2059, wiosna zbliŜała się niepewnymi krokami, dzień dopiero się rozpoczynał. Eve, stąpając po morzu rozkruszonego szkła, spokojnie przyglądała się piwnymi oczami koszmarnemu pejzaŜowi: rozbitym lustrom, potłuczonym butelkom, kawałkom drewna. Roztrzaskane ekrany na ścianach, przewrócone i powyginane przepierzenia. Droga skóra i materiały wyściełające stołki i miejsca do siedzenia podarte na kolorowe strzępy. To, co jeszcze wczoraj było luksusowym klubem ze striptizem, teraz zamieniło się w stertę drogich śmieci. To, co kiedyś było człowiekiem, leŜało pod wyginającym się w łuk barem. Teraz byłą ofiarą, zlaną własną krwią. Porucznik Eve Dallas ukucnęła przy trupie. Była policjantką, a więc nieboszczyk naleŜał do niej. - MęŜczyzna. Czarny. Koło czterdziestki. Liczne i rozległe obraŜenia głowy oraz reszty ciała. Wielokrotnie połamane kości. - Wyjęła z przenośnego zestawu przyrząd pomiarowy, słuŜący do zmierzenia temperatury ciała i powietrza. - Wygląda na to, Ŝe śmierć nastąpiła po uderzeniu w czaszkę, ale na tym się nie skończyło. - Ktoś go stłukł pałką na kotlet. Eve w odpowiedzi na uwagę asystentki tylko odchrząknęła. Potem przyglądając się leŜącemu przed nią dość młodemu, dobrze zbudowanemu męŜczyźnie, zapytała: - Co widzisz, Peabody? Asystentka automatycznie zmieniła pozycję i wytęŜyła wzrok. - Denat... cóŜ, wygląda na to, Ŝe został zaatakowany od tyłu. Prawdopodobnie padł juŜ po pierwszym uderzeniu. Jednak zabójca na tym nie poprzestał, lecz zadawał następne ciosy. Sądząc po ułoŜeniu plam krwi i kierunku, w którym rozprysnął się mózg, ofiara zginęła od

uderzeń w głowę i była bita nadal, kiedy juŜ leŜała, prawdopodobnie nieprzytomna, na podłodze. Niektóre z obraŜeń z pewnością zostały zadane po zgonie. Za narzędzie zbrodni posłuŜyła zapewne metalowa pałka, a ten, kto jej uŜył, musiał dysponować znaczną siłą. Bardzo prawdopodobne, Ŝe zabójca znajdował się pod wpływem środków chemicznych, poniewaŜ rozmiar zniszczeń wskazuje na wzmoŜoną agresywność, często demonstrowaną przez osoby zaŜywające zeusa. - Czas zgonu: czwarta nad ranem - stwierdziła Eve, potem odwróciła głowę i spojrzała na Peabody. Były na słuŜbie, więc asystentka miała na sobie nieskazitelnie czysty i wyprasowany mundur, a czapka policyjna tkwiła na jej ciemnych krótkich włosach pod przepisowym kątem. Eve uznała, Ŝe oczy Peabody, przejrzyste i głębokie, świadczą, mimo bladości policzków spowodowanej straszliwym obrazem, o tym Ŝe dziewczyna jakoś się trzyma. - Motyw? - zapytała. - Wygląda to na zabójstwo na tle rabunkowym, pani porucznik. - Dlaczego tak sądzisz? - Kasa jest otwarta i pusta. Maszyna na Ŝetony kredytowe roztrzaskana. - Hm. W takim luksusowym lokalu rachunki reguluje się zazwyczaj Ŝetonami kredytowymi, no ale zapewne była tu równieŜ jakaś gotówka. - Narkoman potrafi zabić dla drobnych. - Zgadza się. Tylko dlaczego denat znalazł się sam na sam z narkomanem w zamkniętym klubie? Dlaczego wpuścił kogoś na prochach za bar? I... - Palcami w rękawiczkach ochronnych Eve podniosła z krwawej kałuŜy mały srebrny Ŝeton. - Dlaczego nasz narkoman to zostawił? Wokół ciała leŜy ich więcej. - MoŜe mu wypadły. - Ale Peabody zaczynała domyślać się, Ŝe nie dostrzega czegoś, co widzi jej przełoŜona. - MoŜe. Zbierając monety, Eve naliczyła ich około trzydziestu. Zamknęła je w torebce na dowody rzeczowe i podała asystentce. Potem podniosła pałkę. Była cała we krwi i w szarej masie mózgu. Długa i podejrzanie sporo waŜąca. - To porządny, drogi metal. Czegoś takiego narkoman nie znajdzie na ulicy. Prawdopodobnie okaŜe się, Ŝe pałka stanowiła wyposaŜenie klubu i zawsze stała za barem. OkaŜe się teŜ, Peabody, Ŝe nasza ofiara znała zabójcę. MoŜe umówiła się z nim na drinka po pracy. Eve zmruŜyła oczy, wyobraŜając sobie rozwój wydarzeń.

- MoŜe się sprzeczali, a po jakimś czasie sprzeczka zamieniła się w powaŜną kłótnię. Bardzo prawdopodobne, Ŝe morderca juŜ wcześniej miał jakieś pretensje do ofiary. No i wiedział, gdzie znajdzie pałkę. Wszedł za bar. Musiał to robić juŜ nieraz, bo ofiara wcale się tym faktem nie przejęła. Nawet nie pomyślała, Ŝeby się obrócić. Za to Eve się obróciła, przyglądając się pozycji ciała i otaczającym je plamom krwi. - Pierwsze uderzenie rzuciło go twarzą na ścianę naprzeciwko, wyłoŜoną lustrem. Przyjrzyj się ranom na twarzy. To nie są zadrapania od lecących okruchów szkła. Są zbyt długie i za głębokie. Udaje mu się jednak odwrócić i wtedy morderca zadaje następny cios, w szczękę. Ofiara znowu się obraca. Chwyta się za półki i ściąga je na siebie. Butelki spadają i się tłuką. W tym momencie otrzymuje śmiertelne uderzenie. To, przez które jego czaszka pęka jak skorupka jajka. Znowu przykucnęła, opierając się na piętach. - Potem morderca bije juŜ gdzie popadnie, a następnie demoluje pomieszczenie. MoŜe pod wpływem emocji, a moŜe dla zmylenia policji. Ale jest na tyle opanowany, Ŝeby wrócić do ciała i przed wyjściem jeszcze raz spojrzeć na swoje dzieło. Tutaj teŜ porzuca zbędną juŜ pałkę. - Chciał, Ŝeby to wyglądało jak napad rabunkowy? Jak zabójstwo dokonane przez narkomana? - Taaak. Albo nasz denat był idiotą, a ja zbyt wysoko oceniam jego poziom intelektualny. Sfilmowałaś ciało i otoczenie? - Tak, pani porucznik. - Przekręćmy go. Pogruchotane kości zachrzęściły jak kamienie wrzucone do worka. - O, cholera! - Eve sięgnęła po identyfikator leŜący w kałuŜy tęŜejącej juŜ krwi. Starła ją zabezpieczonym palcem, odsłaniając zdjęcie i odznakę. - Był na słuŜbie. - To policjant? - Peabody zbliŜyła się, a wokół nagle zapadła cisza. Członkowie ekipy z dochodzeniówki, zbierający odciski po drugiej stronie baru, urwali rozmowę, przestali się poruszać. Z wyrazem oczekiwania w oczach zwrócili się w stronę Eve. - Detektyw Taj Kohli. - Podniosła się z poszarzałą twarzą. - Jeden z nas. Peabody przeszła po zaśmieconej podłodze do miejsca, gdzie stała jej przełoŜona, która obserwowała pracowników pogotowia, przygotowujących ciało ofiary do przewiezienia do kostnicy.

- Zebrałam podstawowe informacje, Dallas. NaleŜał do 128 brygady, Wydział Narkotyków. W policji pracował od ośmiu lat. Wcześniej słuŜył w wojsku. Miał trzydzieści siedem lat. śonaty. Dwoje dzieci. - Ma coś w aktach? - Nie, pani porucznik, jest czysty. - Musimy się dowiedzieć, czy znalazł się tu w związku z jakąś słuŜbową akcją, czy tylko dorabiał po godzinach. Elliot? Przynieś mi dyski z kamer przemysłowych. - Nie ma ich. - Do Eve zbliŜył się policjant z dochodzeniówki z twarzą wykrzywioną gniewem. - Wyczyszczone. Wszystkie. Klub ma pełny podgląd, ale ten sukinsyn zabrał wszystkie dyski. Nie mamy nic. Zacierał za sobą ślady. - Z ręką na biodrze Eve obróciła się dokoła. Klub miał trzy piętra; scena znajdowała się na parterze, parkiet do tańczenia na pierwszym i drugim, a pokoje gościnne na samej górze. Wyliczyła, Ŝe aby kamery mogły objąć całość, musiało ich być co najmniej dwanaście, jeśli nie więcej. Wyjęcie z nich dysków kosztowało zabójcę sporo zabiegów i czasu. - Morderca znał to miejsce - uznała. - Albo jest specem od systemów bezpieczeństwa. Dekoracja - mruknęła. - Te zniszczenia to tylko dekoracja, przykrywka. On wiedział, co robi. Panował nad rozwojem wydarzeń. Peabody, sprawdź, do kogo naleŜy klub, kto go prowadzi. Chcę znać nazwiska wszystkich, którzy tu pracują. Pani porucznik? - Jeden z policjantów, wyglądający na zakłopotanego, przecisnął się do Eve. - Na zewnątrz jest cywil. - Na zewnątrz jest mnóstwo cywili. I niech tam zostaną. - Tak, pani porucznik, ale ten chce z panią rozmawiać. Mówi, Ŝe to jego klub. I, hm... - I, hm, co? - I Ŝe pani jest jego Ŝoną. - Przedsiębiorstwo Rozrywkowe Roarke'a - powiedziała na glos Peabody, odczytując informację z palmtopa. Posłała przełoŜonej ostroŜny uśmiech. - Zgadnij, kto jest właścicielem Czyśćca? - Mogłam się domyślić. - Eve ze zrezygnowaną miną ruszyła w stronę frontowych drzwi. Wyglądał identycznie jak przed dwiema godzinami, kiedy się rozstawali, udając się do swoich zajęć. Elegancki i oszałamiająco przystojny. Lekką kurtką, zarzuconą na czarny garnitur, poruszały podmuchy wiatru. Bryza zmierzwiła teŜ krucze włosy okalające poetycznie grzeszną twarz. WraŜenie elegancji potęgowały ciemne okulary przeciwsłoneczne.

Gdy je zdjął, odsłaniając połyskujące niebieskie oczy, napotkał wzrok Eve. WłoŜył okulary do kieszeni i uniósł brew. - Dzień dobry, pani porucznik. - JuŜ kiedy tu wchodziłam, miałam złe przeczucia. To miejsce do ciebie pasuje. Dlaczego, do cholery, jesteś właścicielem prawie wszystkiego? - Ten klub to spełnienie chłopięcych marzeń. - Głos męŜczyzny jakby odbył podróŜ do dalekiej Irlandii i powrócił z muzycznym akcentem tego kraju. Roarke oderwał wzrok od Ŝony i spojrzał na policyjną taśmę odgradzającą miejsce zdarzenia. - Wygląda na to, Ŝe obydwoje mamy kłopoty. - Musiałeś mówić, Ŝe jestem twoją Ŝoną? - PrzecieŜ jesteś - odparł beztrosko. - I z kaŜdym dniem coraz bardziej mnie to cieszy. - Uniósł jej dłoń i nim zdąŜyła ją wyrwać, potarł kciukiem obrączkę. - śadnego dotykania - syknęła, co tylko wywołało u niego uśmiech rozbawienia. - Nie tak mówiłaś przed kilkoma godzinami. Mówiłaś... - Zamknij się, Roarke. - Rozejrzała się, ale Ŝadna z towarzyszących jej osób nie znajdowała się na tyle blisko, by ich usłyszeć. - To dochodzenie policyjne. - Tak mi właśnie powiedziano. - Kto ci powiedział? - Kierownik obsługi, który znalazł ciało. Najpierw oczywiście zadzwonił na policję - wyjaśnił - ale potem naturalnie zawiadomił mnie. Co się stało? Nie było sensu złościć się na to, Ŝe sprawy męŜa splatają się z jej pracą. Zresztą któryś raz z kolei. Próbowała pocieszyć się myślą, Ŝe Roarke zapewne pomoŜe jej przejść przez papierkową robotę. - Czy pracuje u ciebie barman o nazwisku Kohli? Taj Kohli? - Nie mam pojęcia. Ale mogę się dowiedzieć. - Wyciągnął z kieszeni cienki notes elektroniczny i wstukał pytanie. - Nie Ŝyje? - Właśnie. - Tak, pracował u mnie - potwierdził, a irlandzki akcent w jego głosie przybrał bardziej metaliczny ton. - Przez ostatnie trzy miesiące. Cztery wieczory w tygodniu. Miał rodzinę. - Wiem. - Takie szczegóły jej mąŜ uwaŜał za istotne, co zawsze chwytało Eve za serce. - To policjant - dodała. Tym razem Roarke opuścił brwi. - Tej informacji nie ma w twoim małym notesiku, co?

- Nie. Wygląda na to, Ŝe mój personalny nie był wystarczająco ostroŜny. Zajmę się tym. Czy wolno mi wejść do środka? Tak, za chwilę. Od jak dawna jesteś właścicielem tego klubu? - Mniej więcej od czterech lat. - Ile osób zatrudniasz na pełen lub na część etatu? - Dostarczę pani wszystkich danych, pani porucznik, i odpowiem na wszystkie pytania - w jego oczach, gdy wyciągał rękę do drzwi, pojawiła się irytacja - ale najpierw chciałbym zobaczyć swój klub. Wszedł, rozejrzał się, po czym utkwił wzrok w grubym czarnym worku układanym na czymś, co pracownicy kostnicy nazywają „spacerówką”. - Jak zginął? - Całkowicie - rzuciła Eve, a potem westchnęła, widząc, Ŝe mąŜ odwraca się i patrzy na nią ze złością. - Brutalnie. Zatłuczony metalową pałką. - Zobaczyła, Ŝe Roarke spogląda w stronę baru i przygląda się plamom krwi, lśniącym na potłuczonym szkle niczym jakieś awangardowe malowidło. - Po kilku pierwszych uderzeniach nic juŜ nie czuł. - Czy dostałaś kiedyś pałką? Ja tak - powiedział, zanim zdąŜyła się odezwać. - Nic przyjemnego. Ale raczej nie moŜna uznać, Ŝe było to zabójstwo na tle rabunkowym, nawet jeśli się załoŜy, Ŝe złodzieja poniosło. - Dlaczego? - Tu jest duŜo wysokogatunkowego alkoholu, za który nasz złodziej na jakiś czas dobrze by się urządził. Po co tłuc butelki, jeśli moŜna je sprzedać? Jeśli włamujesz się do takiego miejsca, to nie po forsę, ale po trunki i moŜe jeszcze po sprzęt. - Wiesz to z własnego doświadczenia? Docinek tylko go rozśmieszył. - Naturalnie. Z doświadczenia właściciela klubu i uczciwego obywatela. - Racja. - Co z dyskami z kamer bezpieczeństwa? - Zniknęły. Zabrał wszystkie. - To znaczy, Ŝe przygotował napad wcześniej. - Ile jest tych kamer? Roarke ponownie wyciągnął notes. - Siedemnaście. Dziewięć na parterze, sześć na pierwszym piętrze i dwie na górze, obejmujące całość. Zanim zapytasz, klub jest zamykany o trzeciej, co znaczy, Ŝe obsługa wychodzi jakieś pół godziny później. Ostatni pokaz, a mamy tu tylko pokazy na Ŝywo, kończy się o drugiej. Muzycy i artyści...

- Striptizerki. - Jak wolisz - zgodził się bez sprzeciwu. - No więc artyści wychodzą zaraz po występie. W ciągu godziny podam ci nazwiska i harmonogram imprez. - Będę wdzięczna. Dlaczego Czyściec? - Jako nazwa? - Przez usta przemknął mu cień uśmiechu. - Spodobała mi się. Ksiądz powie, Ŝe czyściec to miejsce, w którym moŜna się oczyścić, zrehabilitować. Trochę jak więzienie. Mnie zawsze kojarzył się z ostatnim miejscem, w którym jeszcze moŜna być człowiekiem. Zanim wyrosną ci skrzydła lub staniesz twarzą w twarz z ogniem piekielnym. - Co byś wolał? - zapytała zaciekawiona. - Skrzydła czy ogień? - W tym rzecz. Najbardziej podoba mi się bycie człowiekiem. - Przerwał, bo obok nich przejechała „spacerówka”. Roarke podniósł rękę i pogłaskał Ŝonę po krótko ostrzyŜonych kasztanowych włosach. - Przykro mi. - Mnie teŜ. Znasz jakiś powód, dla którego nowojorski policjant miałby pracować jako tajniak w twoim Czyśćcu? - Nie znam. Oczywiście jest moŜliwe, Ŝe niektórzy klienci zabawiali się tu w sposób niekoniecznie aprobowany przez policję, ale nie informowano mnie o niczym szczególnym. Jakieś narkotyki mogły zmieniać właścicieli w pokojach dla gości lub pod stolikami, ale nie dochodziło tu do większych transakcji. Wiedziałbym o tym. Striptizerki nie sprzedają się klientom, chyba Ŝe są licencjonowane, a niektóre są. Nie wpuszczamy tu niepełnoletnich. Ani klientów, ani pracowników. Mam swoje zasady, pani porucznik. - Nie napadam na ciebie. Próbuję tylko wyrobić sobie zdanie. - Denerwuje cię, Ŝe w ogóle tu jestem. Milczała przez chwilę, bo pracownicy kostnicy otworzyli drzwi, aby wywieźć ciało Kohliego. Do środka wdarły się odgłosy wzmagającego się o tej porze ruchu ulicznego. Operator ruchomego chodnika na widok ciała w worku głośno przeklął. - Tak, jestem zła, ale mi to minie. Kiedy byłeś tu ostatnio? - Kilka miesięcy temu. W klubie panował spokój, więc nie musiałem zajmować się nim osobiście. - Kto go prowadzi? - Rue MacLean. Porozmawiam z nią i przekaŜę ci informacje, które od niej uzyskam. - I to jak najszybciej. Chcesz teraz obejrzeć klub? - Nie ma sensu. Zrobię to, gdy sobie przypomnę, jak wyglądał. Chciałbym wtedy móc się do niego dostać.

- Zajmę się tym. Tak, Peabody? - rzuciła pytająco Eve, widząc, Ŝe zbliŜa się jej asystentka. - Przepraszam, ale pewnie chciałabyś to wiedzieć. Rozmawiałam z kapitanem brygady, do której naleŜała ofiara. Jedzie do Ŝony Kohliego z kimś, kto zajmuje się wspieraniem rodzin ofiar. Chce wiedzieć, czy mają czekać, czy iść bez ciebie. - Powiedz im, Ŝeby zaczekali. Zaraz wyjeŜdŜamy i spotkamy się na miejscu. Muszę lecieć - rzuciła do męŜa. - Nie zazdroszczę pani pracy, pani porucznik. - PoniewaŜ tego potrzebował, chwycił ją za rękę i mocno uścisnął. - Ale pozwolę ci do niej powrócić. A te informacje dla ciebie postaram się zebrać jak najszybciej. - Roarke! - zawołała za nim, gdy juŜ stał przy drzwiach. - Przykro mi z powodu klubu. - To tylko drewno i szkło. Tego nie zabraknie - odparł, patrząc na Ŝonę przez ramię. - Wcale tak nie myśli - mruknęła Eve, kiedy drzwi się za nim zamknęły. - Słucham, pani porucznik? - Ktoś z nim zadarł i nie puści tego płazem. - Westchnęła. - Chodźmy, Peabody. Spotkajmy się z Ŝoną i miejmy juŜ za sobą piekło. Zwłaszcza to. Kohliowie mieszkali w porządnym, średniej klasy budynku na East Side, w dzielnicy, gdzie moŜna spotkać tylko młode małŜeństwa i emerytów. Dla snobów takie miejsca są zbyt skromne, a dla światka przestępczego za bogate. Prosty budynek był ładnie, a nawet elegancko przebudowany po wojnach miejskich. Zabezpieczenie wejścia stanowił szyfr cyfrowy. Eve dostrzegła swoich kolegów ze 128 brygady, jeszcze zanim zdąŜyła zaparkować i włączyć sygnalizację „na słuŜbie”. Najpierw przyjrzała się kobiecie. Zadbana blondynka w okularach przeciwsłonecznych i tanim granatowym garniturze. Spojrzawszy na jej buty na wąskich wysokich obcasach, Eve domyśliła się, Ŝe pracuje za biurkiem. Sprawiała wraŜenie zarozumiałej. MęŜczyzna był barczysty i miał wystający brzuszek. Posiwiałe miejscami włosy powiewały na wietrze wokół spokojnej, opanowanej twarzy. Na jego nogach lśniły wypolerowane na glans policyjne buty z cięŜkimi podeszwami. Rękawy opiętej marynarki były poprzecierane na łokciach i przy mankietach. Długodystansowiec, uznała. Z tych, co to zaczynają od obchodów, potem dostają słuŜbę na ulicy, aŜ wreszcie na koniec trafiają za biurko.

- Porucznik Dallas. - Kobieta zrobiła krok do przodu, ale nie wyciągnęła dłoni. - Poznaję, bo często widuję panią w mediach. - Nie było to powiedziane z otwartą przyganą, ale jej cień pobrzmiewał jednak w glosie policjantki. - Kapitan Roth ze 128. A to sierŜant Clooney z naszej brygady. Teraz pełni funkcję doradcy rodzinnego. - Dziękuję, Ŝe na mnie zaczekaliście. To inspektor Peabody, moja asystentka. - W jakim punkcie dochodzenia pani się znajduje, pani porucznik? - Ciało detektywa Kohliego zostało przekazane do autopsji. Ma być potraktowane priorytetowo. Ja natomiast zaraz po wyjściu stąd napiszę raport i przekaŜę go przełoŜonym. - Eve zamilkła, chcąc uniknąć przekrzykiwania zatrzymującego się w pobliŜu autobusu. - W tej chwili, kapitan Roth, mogę pani powiedzieć jedynie to, Ŝe mam martwego policjanta, który, pracując po godzinach w nocnym klubie ze striptizem, padł ofiarą wyjątkowo brutalnego napadu. Zdarzyło się to we wczesnych godzinach porannych. Kohli był w klubie barmanem. - Zabójstwo na tle rabunkowym? - Wątpliwe. - W takim razie, jaki był, według pani, motyw? Eve poczuła w Ŝołądku kiełkujące ziarno niechęci. Wiedziała, Ŝe musi być czujna, bo inaczej nasionko szybko się rozrośnie. - Na tym etapie dochodzenia nie chciałabym formułować opinii na temat motywu. Kapitan Roth, czy zamierza pani stać na ulicy i zadawać mi te wszystkie pytania, czy moŜe woli przeczytać mój raport, kiedy juŜ go oddam? Roth otworzyła usta, potem wciągnęła głośno powietrze. - Chcę być dobrze zrozumiana, pani porucznik. Detektyw Kohli pracował pod moimi rozkazami przez pięć lat. Będę mówić otwarcie. ZaleŜy mi na tym, by to śledztwo było prowadzone z całym poświęceniem. - Podzielam pani uczucia związane z tą sprawą, kapitan Roth. Mogę jedynie zapewnić, Ŝe jak długo będę prowadzić śledztwo, poświecę mu się całkowicie. - Zdejmij te przeklęte okulary, myślała Eve. Chcę zobaczyć twoje oczy. - Oczywiście wolno pani zwrócić się z prośbą o zmianę prowadzącego - ciągnęła. - Ale nie będę ukrywała, Ŝe nie zrzeknę się tej funkcji łatwo. Stałam nad Kohlim dziś rano. Widziałam, co mu zrobiono. Jestem pewna, Ŝe nie bardziej niŜ ja pragnie pani ująć zabójcę. - Pani kapitan. - Do przodu wysunął się Clooney, kładąc lekko dłoń na łokciu Roth. Pod jego jasnoniebieskimi oczami wiła się gęstwina zmarszczek. Sprawiały, Ŝe wyglądał na zmęczonego i godnego zaufania. - Pani porucznik, w tej chwili wszyscy jesteśmy podekscytowani. Ale pamiętajmy, Ŝe mamy tu zadanie do wykonania. Podniósł głowę i

spojrzał na okna cztery piętra wyŜej. - Nasze uczucia w niczym nie dorównują uczuciom kobiety, którą zaraz spotkamy. - Masz rację. Masz rację, Art. Miejmy to za sobą. Roth zwróciła się w stronę drzwi wejściowych, uŜywając do ich otwarcia uniwersalnego klucza. - Pani porucznik? - Clooney zaczekał na Eve. - Domyślam się, Ŝe będzie pani chciała przesłuchać Patsy, Ŝonę Taja. Muszę jednak prosić, aby potraktowała ją pani łagodnie. Wiem, przez co za chwilę przejdzie. Kilka miesięcy temu straciłem syna. Był na słuŜbie. To przeraŜające i rozrywające serce doświadczenie. - Nie zamierzam kopać leŜącego, Clooney. - Eve weszła do budynku, zatrzymała się i odwróciła. - Nie znałam go - powiedziała juŜ spokojniej - ale został zamordowany i był policjantem. To mi wystarcza. W porządku? - Tak. Oczywiście. - Chryste, nienawidzę tego - rzuciła, idąc za Roth do windy. - Jak pan to robi? - zapytała Clooneya. - Chodzi mi o wspieranie rodzin ofiar. Jak pan to znosi? - Mówiąc szczerze, wybrali mnie, bo potrafię zachować spokój. Medytacja - dodał z uśmiechem. - Przyjąłem tę funkcję na próbę, ale przekonałem się, Ŝe mogę robić coś dobrego. Wiem, co czują rodziny ofiar... na kaŜdym etapie. Zacisnął usta i wszedł do windy. Na jego twarzy juŜ dawno nie było uśmiechu. - Potrafię to znieść, poniewaŜ mogę pomóc... choćby troszeczkę. To waŜne, Ŝe jestem policjantem. A w ciągu ostatnich kilku miesięcy przekonałem się, Ŝe jeszcze istotniejszy jest fakt, Ŝe sam przeŜyłem podobną stratę. Czy straciła pani kogoś z rodziny, pani porucznik? Niczym błyskawica przez umysł Eve przemknął obraz obskurnego pokoju, w którym znajdował się zakrwawiony męŜczyzna i ona z połamanymi kośćmi, wciśnięta w róg. - Nie mam rodziny. - CóŜ... - mruknął posępnie Clooney. Winda zatrzymała się na czwartym piętrze. Wiedzieli, Ŝe Ŝona Kohliego się domyśli. Partnerka policjanta wie, gdy tylko otworzy drzwi. Wypowiadane słowa nieco się róŜnią i to, jak brzmią, tak naprawdę nie ma Ŝadnego znaczenia. W chwili kiedy drzwi się otwierają, czyjeś Ŝycie zmienia się nieodwracalnie. Nie mieli nawet szansy zapukać, nim się zaczęło. Patsy Kohli była ładną kobietą o gładkiej hebanowej cerze i krótkich kręconych, ciemnych włosach. Była ubrana do wyjścia, a na piersiach miała nosidełko z niemowlęciem. Obok niej stał mały chłopiec, trzymający matkę za rękę i podskakujący niecierpliwie. - Chodźmy na huśtawkę! Na huśtawkę!

Ale jego matka zamarła w miejscu, a radość, która przed chwilą lśniła w jej oczach, zaczęła szybko niknąć. Podniosła rękę, przyciskając nią niemowlę do serca. - Taj. Roth zdjęła okulary. Jej niebieskie oczy było chłodne, oficjalne i bez wyrazu. - Patsy. Musimy wejść. - Taj. - Wdowa nie ruszyła się z miejsca, wolno kręcąc głową. - Taj. - No, Patsy. - Clooney objął ją ramieniem. - MoŜe usiądziemy? - Nie. Nie. Nie. Chłopczyk zaczął płakać, pokrzykiwać i ciągnąć matkę za rękę. Zarówno Roth, jak i Eve spojrzały na niego w panice. Peabody weszła do mieszkania i ukucnęła przy nim. - Cześć. - Idziemy na huśtawkę - powiedział Ŝałośnie chłopczyk, a po jego pucołowatych policzkach zaczęły spływać wielkie łzy. - Pani porucznik, moŜe pójdę z chłopcem na spacer? - zaproponowała Peabody. - Dobry pomysł. Bardzo dobry. - W odpowiedzi na coraz głośniejszy płacz dziecka w Ŝołądku Eve rosła bolesna gruda. - Pani Kohli, jeśli się pani zgodzi, moja asystentka zabierze syna na krótki spacer. Myślę, Ŝe tak będzie najlepiej. - Chad. - Patsy spojrzała w dół, jakby budziła się ze snu. - Szliśmy do parku. Dwie przecznice stąd. Na huśtawki. - Zabiorę go tam, pani Kohli. Będzie ze mną bezpieczny. - Z pewnością, która wywołała zdumienie Eve, Peabody podniosła chłopca i posadziła go sobie na biodrze. - Hej, Chad, lubisz sojowe hot dogi? - Patsy, daj mi córeczkę. - Clooney delikatnie rozpiął nosidełko i wyjął z niego niemowlę. Następnie, ku zaskoczeniu i przeraŜeniu Eve, podał jej dziecko. - Och, proszę posłuchać, ja nie mogę... Ale Clooney juŜ prowadził wdowę do kanapy, pozostawiając Eve z cięŜarem w dłoniach. Krzywiąc się, spojrzała w dół i gdy duŜe czarne oczy popatrzyły na nią z ciekawością, poczuła, Ŝe jej dłonie zaczynają się pocić. Dziecko zakwiliło, więc Eve pospiesznie rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu pomocy. Clooney i Roth juŜ otoczyli Patsy. Cichy głos męŜczyzny brzmiał jak mruczenie. Pokój, w którym się znajdowali, był mały. Na dywanie leŜały dziecięce zabawki. Roznosił się tu zapach, którego Eve nie znała; talku, kredek i słodyczy. Zapach dzieci.

W końcu dostrzegła leŜący na podłodze koło krzesła kosz ze starannie złoŜonym praniem. Doskonale, uznała, i z ostroŜnością osoby niosącej bombę domowej roboty połoŜyła na nim niemowlę. - Zostań tu - szepnęła, niezręcznie głaszcząc ciemną główkę. I znowu zaczęła oddychać spokojniej. Spojrzała na pokój. Zobaczyła, Ŝe kobieta na kanapie skuliła się i kołysze równomiernie z rękami w dłoniach Clooneya. Nie wydawała z siebie Ŝadnego dźwięku, a łzy spływały jej po twarzy jak deszcz. Eve trzymała się z boku, przyglądając się pracy Clooneya, patrząc na wspierającą wdowę parę, otaczającą ją z dwóch stron. To, pomyślała, jest teraz jej rodzina. Być moŜe to mało, ale w chwilach takich jak ta jest wszystkim. Smutek opadł na pokój jak mgła. Eve wiedziała, Ŝe minie wiele czasu, zanim ta mgła się uniesie. - To moja wina. Moja wina. - Były to pierwsze słowa wypowiedziane przez Patsy, odkąd usiadła na kanapie. - Nie. - Clooney uścisnął jej rękę, czekając, aŜ na niego spojrzy. Wiedział, Ŝe kobieta musi popatrzeć mu w oczy, zobaczyć w nich pocieszenie i nadzieję. - Z pewnością nie. - Nigdy by tam nie pracował, gdyby nie ja. Po urodzeniu Jilly nie wróciłam do pracy. Chciałam zostać w domu. Pieniądze, które mogłam zarobić, były o wiele mniejsze niŜ... - Patsy, Taj cieszył się, Ŝe chcesz zostać w domu z dziećmi. Był taki dumny z nich i z ciebie. - Nie mogę... Chad. - Uwolniła dłonie i przycisnęła je do twarzy. - Jak ja mu to powiem. Jak będziemy mogli Ŝyć bez Taja? Gdzie on jest? - Opuściła ręce i rozejrzała się niewidzącym wzrokiem po pokoju. - Muszę pójść i go zobaczyć. MoŜe nastąpiła pomyłka. Eve wiedziała, Ŝe nadeszła jej kolej. - Przykro mi, pani Kohli, ale nie było pomyłki. Jestem porucznik Dallas. Prowadzę śledztwo. - Widziała pani Taja. - Wdowa wstała roztrzęsiona. - Tak. Przykro mi, bardzo przykro z powodu tego, co panią spotkało. Czy moŜe pani ze mną porozmawiać, pani Kohli? Pomóc mi znaleźć osobę, która to zrobiła? - Porucznik Dallas - zaczęła Roth, ale Patsy potrząsnęła głową. - Nie, nie. Chcę mówić. Taj by tego chciał. Chciałby... Gdzie jest Jilly? Gdzie moje dziecko? - Ja, eee... - Czując, Ŝe znowu się poci, Eve wskazała kosz z bielizną.

- Och. - Patsy otarła łzy z twarzy i uśmiechnęła się. - Jest taka dobra. Taka słodka. Prawie nie płacze. PołoŜę ją w kołysce. - Ja to zrobię, Patsy. - Clooney wstał. - Ty porozmawiaj z panią porucznik. - Zerknął na Eve ze współczuciem i zrozumieniem. - Tego chciałby Taj. Czy chcesz, Ŝebyśmy do kogoś zatelefonowali, Ŝeby do ciebie przyjechał? MoŜe do siostry? - Tak. - Wdowa westchnęła. Tak, proszę. Zadzwońcie po Carlę. - Kapitan Roth tym się zajmie, prawda pani kapitan? A ja połoŜę dziecko. Roth przez chwilę się wahała. Miała zaciśnięte zęby. Clooney łagodnie przejął dowodzenie, a jego przełoŜona nie naleŜała do osób, które lubią dostawać rozkazy od podwładnych. - Tak, oczywiście. - Posyłając Eve ostrzegawcze spojrzenie, przeszła do drugiego pokoju. - Pracowała pani z Tajem? - spytała wdowa. - Nie. - Nie, oczywiście, Ŝe nie. - Patsy potarła czoło. - Pani musi być z Wydziału Zabójstw. - Zaczynała się łamać, z jej ust wymknął się przeciągły jęk, ale po chwili, co Eve obserwowała z wielkim podziwem, wzięła się w garść. - Co chce pani wiedzieć? - Pani mąŜ nie przyszedł rano do domu? Nie zmartwiło to pani? - Nie. - Wdowa wyciągnęła rękę do tyłu, objęła oparcie kanapy i pochyliła się. - Powiedział, Ŝe prawdopodobnie prosto z klubu pojedzie na posterunek. Czasami tak robił. I powiedział, Ŝe ma się z kimś spotkać po zamknięciu lokalu. - Z kim? - Tego nie mówił, tylko to, Ŝe ma się z kimś spotkać. - Czy zna pani kogoś, kto mu źle Ŝyczył, pani Kohli? - Był policjantem - odparła kobieta po prostu. - Czy zna pani kogoś, kto źle pani Ŝyczy, pani porucznik? Ma słuszność, pomyślała Eve i skinęła głową. - MoŜe ktoś szczególny? Ktoś, o kim pani wspominał. - Nie. Taj nie przenosił spraw zawodowych do domu. Myślę, Ŝe wziął to sobie za punkt honoru. Nie chciał nas niczym martwić. Nawet nie wiedziałam, nad czym pracuje. Nie lubił o tym mówić. Ale martwił się. - Wdowa złoŜyła mocno splecione dłonie na kolanach i zapatrzyła się na nie. Wpatrywała się, jak zauwaŜyła Eve, w złotą obrączkę. - Wiem, Ŝe czymś się martwił. Zapytałam go o to, ale mnie zbył. To cały Taj - udało jej się wydusić z drŜących w lekkim uśmiechu ust. - Właśnie taki. Niektórzy powiedzieliby, Ŝe był męŜczyzną

dominującym. Taki chyba był, a w pewnych sprawach kierował się bardzo staroświeckimi zasadami. Był dobrym człowiekiem. Wspaniałym ojcem. Kochał swoją pracę. - Zacisnęła usta. - Byłby dumny, gdyby zginął na słuŜbie. Ale nie tak. Nie w ten sposób. Ktokolwiek to uczynił, pozbawił go tego. Zabrał go mnie i dzieciom. Jak to moŜliwe? Pani porucznik, jak to moŜliwe? PoniewaŜ nie istniała odpowiedź na to pytanie, Eve mogła jedynie zadawać następne.

2 To było trudne. - Tak. - Eve odjechała od krawęŜnika, starając się zrzucić z siebie cięŜar, który wyniosła na barkach z mieszkania wdowy. - Patsy będzie się trzymała. Dla dzieci. Jest silna. - Wspaniałe te jej dzieciaki. Mały to prawdziwy spryciarz. Naciągnął mnie na sojowego hot doga, trzy czekoladki i loda. - Pewnie nieźle cię wymęczył. Peabody uśmiechnęła się łagodnie. - Mam siostrzeńca w jego wieku. - Masz siostrzeńców w kaŜdym wieku. - Mniej więcej. - Wytłumacz mi pewną rzecz, skoro masz takie doświadczenie w sprawach rodzinnych. Jest mąŜ i Ŝona. Kochają się, są dobrym, oddanym sobie małŜeństwem, mają dzieci. Dlaczego w takim razie Ŝona, wyglądająca na osobą zaradną i inteligentną, nic nie wie na temat pracy męŜa? Nie ma pojęcia, czym on się na co dzień zajmuje? - MoŜe mąŜ lubi zostawiać pracę za drzwiami mieszkania. - Jakoś to do mnie nie przemawia - mruknęła Eve. - Jeśli się z kimś Ŝyje, wie się, czym partner się zajmuje, o czym myśli, czym się martwi. Patsy powiedziała, Ŝe Kohliego coś niepokoiło, ale nie wiedziała co. I wcale nie nalegała, Ŝeby jej to wyjawił. - Pokręciła głową i zmarszczyła czoło. Przebijała się przez gęsty ruch uliczny. - Nie rozumiem tego. - Twój związek z Roarkiem charakteryzuje inna dynamika. - Co to, do cholery, ma znaczyć?! - CóŜ. - Peabody omiotła wzrokiem profil przełoŜonej. - Próbowałam łagodnie powiedzieć, Ŝe Ŝadne z was nie zgodziłoby się na ukrywanie czegokolwiek przed drugim. Gdy z jednym dzieje się coś dziwnego, drugie, widząc to, docieka tak długo, aŜ się wszystkiego dowie. Obydwoje jesteście wścibscy i na tyle sprytni, Ŝe nie dajecie się wywieść w pole. Ale pomyśl na przykład o mojej ciotce Miriam. - Muszę? - Chodzi mi o to, Ŝe jest Ŝoną wujka Jima juŜ od czterdziestu lat. Wujek codziennie rano wychodzi do pracy i wieczorem wraca do domu. Mają czworo dzieci, ośmioro... nie... dziewięcioro wnuków i są bardzo szczęśliwi. Ciocia nie wie nawet, ile jej mąŜ zarabia. On po prostu daje jej pieniądze... Eve o mały włos najechałaby na tył taksówki. - 'Co?

- No, mówiłam, Ŝe waszym związkiem rządzi inna dynamika. Tam wujek daje cioci pieniądze na Ŝycie i dom. Ona go pyta, jak mu minął dzień, on odpowiada, Ŝe dobrze, i na tym kończy się rozmowa na temat jego pracy. - Peabody wzruszyła ramionami. - Tak to się między nimi układa. Natomiast moja kuzynka Freida... - Rozumiem juŜ, o co ci chodzi, Peabody. - Eve włączyła pokładowy wideofon i połączyła się z policyjnym prosektorium. Od razu przełączono ją na numer Morse'a. - Nadal nim się zajmuję, Dallas. - Na twarzy lekarza rysował się zadziwiająco powaŜny wyraz. - To masakra. - Wiem. Masz juŜ wyniki toksykologiczne? - Tym się zająłem w pierwszej kolejności. Nie znajdował się pod działaniem narkotyków. TuŜ przed śmiercią wypił kilka piw i jadł orzeszki. Wygląda na to, Ŝe został uderzony w chwili, gdy przełykał piwo. Ostatni treściwy posiłek, który spoŜył jakieś sześć godzin przed zgonem, składał się z kanapki z kurczakiem i sałatki z makaronem. Popił to kawą. W tym momencie mogę powiedzieć ci na pewno tylko to, Ŝe był w doskonałej formie fizycznej, zanim jakiś sukinsyn nie rozkwasił tego biedaka na kawałki. - W porządku. Zgon nastąpił od uderzenia w czaszkę? - Czy nie mówiłem, Ŝe nadal się nim zajmuję? - Głos Morse'a nagle stał się ostry jak promień lasera. Zanim Eve zdąŜyła coś powiedzieć, lekarz podniósł rękę w plastikowej rękawiczce, do łokcia umazaną we krwi. - Przepraszam. Ale mogę ci juŜ coś jednak powiedzieć. Zabójca zaszedł ofiarę od tyłu. Pierwsze uderzenie trafiło Kohliego w tył głowy. Rany na twarzy wskazują, Ŝe upadł na szkło. Następny cios, w szczękę, powalił go na ziemię. Potem ten sukinsyn otworzył mu czaszkę jak jakiś orzech. Na szczęście Kohli juŜ tego nie czuł, bo nie Ŝył. RównieŜ inne obraŜenia zostały zadane po zgonie. Jeszcze ich wszystkich nie policzyłem. - Powiedziałeś mi to, co chciałam wiedzieć. Przepraszam, Ŝe tak nalegałam. - Nie, to moja wina. - Morse wydął policzki. - Znałem go, więc to osobista sprawa. Był porządnym facetem, lubił pokazywać zdjęcia i hologramy swoich dzieciaków. Nieczęsto spotyka się u nas wesołych ludzi. - ZmruŜył oczy. - Cieszę się, Ŝe to ty prowadzisz śledztwo, Dallas. Dostaniesz mój raport pod koniec zmiany. Przerwał połączenie, pozostawiając Eve wpatrzoną w pusty monitor. - Był lubiany - rzuciła. - Kto więc Ŝywił urazę do tego porządnego faceta, dumnego tatusia i kochającego męŜa? Kto odwaŜył się zamienić go w krwawą miazgę, wiedząc, Ŝe

koledzy policjanci zrobią wszystko, aby odnaleźć zabójcę? Mimo Ŝe był tak ceniony, ktoś musiał go bardzo nienawidzić. - Ktoś, kogo wsadził do więzienia? - zasugerowała Peabody. Nie wolno bać się zbirów, których się przymknęło, pomyślała Eve. Ale trzeba o nich pamiętać. - Jeśli policjant umawia się na drinka i odwraca plecami do kogoś, kogo wysłał wcześniej do pierdla, sam się prosi o kłopoty - powiedziała. - Musimy się pospieszyć ze zbieraniem informacji o Kohlim. Chcę się dowiedzieć, jak przebiegała jego słuŜba. Eve po wejściu na komendę skierowała się prosto do swojego pokoju, ale na drodze stanęła jej kobieta, która podniosła się z ławki dla oczekujących. - Porucznik Dallas? - Zgadza się. - Nazywam się MacLean. Rue MacLean. Właśnie usłyszałam o Taju. Ja... - Uniosła dłonie. - Roarke wspomniał mi, Ŝe chce się pani ze mną zobaczyć, więc postanowiłam przyjść sama od razu. Chcę pomóc. - Doceniam to. Proszę chwileczkę zaczekać. Peabody. - Eve odeszła na bok wraz z asystentką. - Zajrzyj do akt Kohliego, potem sprawdź jego finanse. - Finanse? - Tak. Jeśli napotkasz jakieś trudności, dzwoń do Wydziału Elektronicznego, do Feeneya. Poszperaj trochę w komputerze. Dowiedz się, z kim się przyjaźnił w pracy. Nie opowiadał o niej Ŝonie, ale moŜe znalazł sobie kogoś innego, komu się zwierzał. Chcę wiedzieć, czy miał jakieś hobby, zainteresowania. I sprawdź, w jakich śledztwach uczestniczył. Chcę zobaczyć jego Ŝycie jak na dłoni. - Tak, pani porucznik. - Pani MacLean? Przejdziemy do pokoju przesłuchań. Moje biuro jest zbyt ciasne. - Jak pani sobie Ŝyczy. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Po prostu nie rozumiem, jak coś takiego mogło się wydarzyć. - Zaraz o tym porozmawiamy. - I nagramy to, pomyślała Eve, prowadząc Rue MacLean przez labirynt korytarzy do miejsca przesłuchań. - Chciałabym nagrywać naszą rozmowę - zapowiedziała, gestem dłoni zapraszając kobietę do kwadratowego pokoju, w którym stały jedynie stół i dwa krzesła. - Oczywiście. Pragnę tylko pomóc. - Proszę usiąść. - Eve włączyła magnetofon. - Porucznik Eve Dallas. Przesłuchanie Rue MacLean. Pani MacLean zgłosiła dobrowolną chęć współpracy i zgodziła się na

zarejestrowanie jej zeznań dotyczących funkcjonariusza Taja Kohliego. Wydział Zabójstw. Doceniam fakt, Ŝe sama się pani do mnie pofatygowała, pani MacLean. - Nie wiem, co pani powiedzieć, Ŝeby było pomocne w śledztwie. - Prowadzi pani klub, w którym Taj Kohli pracował jako barman? Eve, przyglądając się rozmówczyni, od razu zrozumiała, dlaczego mąŜ ją zatrudnił. Przed nią siedziała energiczna, elegancka i ładna kobieta. Jej fiołkowe oczy, teraz przepełnione przejęciem, lśniły w kremowej twarzy jak klejnoty. Miała delikatne rysy, niemal arystokratyczne, ale dość zdecydowany podbródek. Była zgrabna, drobna i doskonale ubrana. Wysmukłe ciało zakończone parą oszałamiających nóg opinała śliwkowa garsonka. Włosy koloru słońca były zaczesane gładko do tyłu, na co moŜe sobie pozwolić tylko osoba pewna siebie, mająca doskonale ukształtowaną czaszkę. - Czyściec. Tak, zarządzam tym klubem od czterech lat. - A wcześniej czym się pani zajmowała? - Byłam hostessą w innym małym śródmiejskim klubie. Jeszcze wcześniej byłam tancerką. Artystką - dodała z lekkim uśmiechem. - Uznałam, Ŝe juŜ dosyć sceny, i postanowiłam znaleźć takie zajęcie, przy którym nie musiałabym z siebie niczego zdejmować. Roarke dał mi taką szansę, najpierw w Trends, gdzie pracowałam jako hostessa, potem w Czyśćcu, którego jestem szefową. Pani mąŜ ceni osoby ambitne, pani porucznik. W tę uliczkę lepiej nie wchodzić przy włączonym magnetofonie, zdecydowała w myśli Eve. - Czy w zakresie pani obowiązków jako kierownika klubu mieści się przyjmowanie nowych pracowników? - Tak. To ja zatrudniłam Taja. Szukał dorywczego zajęcia. Jego Ŝona właśnie urodziła dziecko i starała się o zasiłek macierzyński. Taj chciał dorobić i zgodził się pracować na nocną zmianę, a poniewaŜ był szczęśliwy w małŜeństwie, nie obawiałam się, Ŝe coś głupiego wpadnie mu do głowy. - Czy tylko takie wymagania stawiacie pracownikom? - Nie, ale te są dość istotne. - Rue uniosła palec. Lśnił na nim pierścionek z trzema kamieniami koloru jej oczu. - Potrafił przyrządzać drinki i je serwować. Znał się na ludziach i umiał wyczuć tych, którzy sprawiają kłopoty. Nie wiedziałam, Ŝe jest policjantem. W podaniu o przyjęcie do pracy napisał, Ŝe jest ochroniarzem, i to się zgadzało. - W jakiej firmie?

- Lenux. Zadzwoniłam tam i rozmawiałam z kierownikiem... przynajmniej tak mi się wydawało, który potwierdził słowa Kohliego. Nie miałam powodu, by w nie wątpić. Na początek przyjęłam go na dwutygodniowy okres próbny. Sprawdził się, więc został u nas. - Czy ma pani numer telefonu do tej firmy? - Tak. - Rue odetchnęła głośno. - JuŜ próbowałam się tam dodzwonić, ale numer, który mam, nie odpowiada. - Niemniej chciałabym go znać. Sprawdzę go. - Oczywiście. - Rue sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej elektroniczny notes. - Nie mam pojęcia, dlaczego mi nie powiedział, Ŝe jest policjantem - wyznała, wystukując coś na klawiaturze. - MoŜe się obawiał, Ŝe go nie zatrudnię. Ale kiedy się wie, Ŝe właścicielka teŜ jest policjantem... - Nie jestem właścicielem klubu. - No tak, cóŜ. - Kobieta wzruszyła ramionami i podała Eve swój notes. - Taj znajdował się w klubie po zamknięciu. Czy to było normalne? - Nie, ale teŜ nie aŜ tak rzadkie. Zwyczajowo klub zamyka główny barman, który akurat pracuje na tej zmianie, wraz z jednym z ochroniarzy. Zeszłej nocy głównym barmanem był Taj, a według moich danych klub miał z nim zamykać Nester Vine, bo to była jego kolejka. Nie zdołałam jeszcze skontaktować się z nim. - Czy jest pani w klubie codziennie? - Pięć wieczorów w tygodniu. Przysługują mi wolne niedziele i poniedziałki. Wczoraj zostałam do drugiej trzydzieści w nocy. Klienci juŜ wyszli. Jedna z dziewcząt miała zły dzień. Kłopoty z chłopakiem. Zawiozłam ją do domu, przez jakiś czas pocieszałam, a potem wróciłam do siebie. - Która była wtedy godzina? - Kiedy dotarłam do domu? - Rue zamrugała. - MoŜe trzecia trzydzieści albo za piętnaście czwarta. Tak mi się wydaje. - Jak nazywała się kobieta, którą pani odwiozła do domu? - Mitzi. - Rue wciągnęła powietrze. - Mitzi Treacher. Pani porucznik, gdy ostatnim razem widziałam Taja, Ŝył i stał za barem. - Po prostu zbieram fakty, pani MacLean. Czy wie pani, w jakim nastroju był detektyw Kohli, kiedy się pani z nim rozstawała? - Chyba w dobrym. Nie rozmawialiśmy dłuŜej. Kilka razy podeszłam do baru po wodę mineralną. Pytałam go, jak leci, czy wieczór jest spokojny, tego typu rzeczy. BoŜe! -

Zacisnęła powieki. - To był miły człowiek. Cichy, opanowany. Zawsze podczas pierwszej przerwy dzwonił do Ŝony, Ŝeby sprawdzić, jak sobie daje radę. - UŜywał słuŜbowego telefonu? - Nie. Zabroniliśmy korzystania z firmowej linii w celach prywatnych, z wyjątkiem nagłej potrzeby. Dzwonił z prywatnego telefonu komórkowego. - Czy uŜywał go zeszłej nocy? - Nie wiem. Dzwonił do Ŝony zawsze. Ale wczoraj nie widziałam. Nie zwróciłam uwagi. Nie, proszę zaczekać. - Tym razem Rue przymknęła oczy na dłuŜej. - Jadł kanapkę w sali dla obsługi. Pamiętam, Ŝe tamtędy przechodziłam. Drzwi były otwarte. Mówił coś po dziecięcemu, chyba rozmawiał z dzieckiem - stwierdziła, otwierając oczy. - Pamiętam to, bo to było takie słodkie i głupie: wielki facet grucha do telefonu jak niemowlę. Czy to waŜne? - Próbuję tylko zarysować sobie jakiś obraz. Przy ofierze ani nigdzie w pobliŜu ciała nie znaleziono telefonu komórkowego. Czy wczoraj albo kiedykolwiek zwróciła pani uwagę na kogoś, kto kręcił się przy barze w czasie zmiany Taja? - Nie. Mamy oczywiście stałych klientów. Odwiedzają nas kilka razy w tygodniu. Taj poznał ich na tyle, Ŝe wiedział, jakie lubią drinki. Klienci potrafią to docenić. - Czy zaprzyjaźnił się z jakimś współpracownikiem? - Raczej nie. Jak powiedziałam, był cichym facetem. KoleŜeńskim, ale z nikim nie nawiązał szczególnie bliskich kontaktów. Zajmował się barem. Patrzył, słuchał. - Czy za barem trzymacie metalową pałkę? - To legalne - szybko rzuciła Rue, blednąc. - Czy nią właśnie... - Czy Taj miał kiedykolwiek okazję jej uŜyć albo zamierzał to zrobić? - Nigdy. - Kobieta pocierała klatkę piersiową długimi, posuwistymi ruchami płasko rozłoŜonej dłoni. - Choć domyślam się, Ŝe musiał ją kilka razy wziąć do ręki. Stukał nią w bar dla odstraszenia. To zazwyczaj wystarczy, zwłaszcza w wykonaniu takiego wielkoluda jak on. Nasz klub naleŜy do ekskluzywnych. Rzadko dochodzi w nim do prawdziwych awantur. Prowadzę czysty interes, pani porucznik. Roarke nie zgodziłby się na nic innego. Wstępny raport był jasny, ale dla Eve mało satysfakcjonujący. Miała przed sobą fakty. Martwy policjant zatłuczony pałką i zniszczenia, które wskazywałyby na narkomana pod wpływem zeusa albo innej zabójczej kombinacji chemikaliów. Niezręczna próba upozorowania, Ŝe do morderstwa doszło w trakcie włamania na tle rabunkowym; zaginiony telefon komórkowy i trzydzieści Ŝetonów kredytowych. Ofiara dorabiała, pragnąc podreperować rodzinny budŜet. W jej aktach i przebiegu słuŜby brak jakichkolwiek skarg i uwag. Taj był lubiany przez kolegów i kochany przez

rodzinę. Z tego, co Eve dowiedziała się do tej pory, nie Ŝył ponad stan, nie zdradzał Ŝony i nie prowadził Ŝadnego powaŜnego śledztwa, które mogłoby doprowadzić do jego śmierci. Na pierwszy rzut oka wyglądało to jak nieszczęśliwy wypadek. Ale Eve w to nie wierzyła. Wprowadziła na ekran monitora zdjęcie policjanta i zaczęła się mu przyglądać. Wielki facet o dumnym spojrzeniu. Stanowcza szczęka, szerokie ramiona. - Ktoś chciał się ciebie pozbyć, Kohli. Kogo aŜ tak wnerwiłeś? - Wstała, ale zaraz znowu usiadła przed komputerem. - Wykonaj test prawdopodobieństwa na podstawie akt bieŜącej sprawy oraz wstępnego raportu z autopsji. Jakie jest prawdopodobieństwo, Ŝe Kohli znał zabójcę? Przetwarzanie... Prawdopodobieństwo, przy bieŜących danych i wstępnym raporcie - 93,4 procent na potwierdzenie hipotezy, Ŝe obiekt Kohli znal zabójcę. - Tak, cóŜ, miałam rację. - Eve pochyliła się i zanurzyła palce we włosach. - Kogo znają policjanci? Innych policjantów, prostytutki, przestępców, rodzinę. Sąsiadów. Kogo znają barmani? - Wybuchnęła krótkim szyderczym śmiechem. - Wszystkich. Jaką czapkę włoŜył pan na swoje ostatnie spotkanie, detektywie? - Pani porucznik? - W drzwiach pojawiła się głowa Peabody. - Wiem juŜ, jakimi sprawami zajmował się ostatnio Kohli. Nie ma Ŝadnych śladów wskazujących na to, Ŝe prosił o akta spraw innych niŜ te, które prowadził. Sprawdziłam teŜ jego stan majątkowy. Wszystko, co posiada, stanowi współwłasność, tak więc, Ŝeby obejrzeć jego konto, musimy mieć nakaz lub zgodę małŜonka. - Zajmę się tym. Akta przebiegu słuŜby? - Mam przy sobie. Nic szczególnego nie zwróciło mojej uwagi. Pół roku temu przyczynił się do przymknięcia grubszej ryby. Jakiegoś dealera narkotyków o nazwisku Ricker. - Max Ricker? - Tak. Kohli był na dole łańcucha dochodzeniowego, zajmował się głównie śledzeniem albo grzebaniem w papierach. Nie był obecny przy aresztowaniu, w przeciwieństwie do porucznika Millsa i detektyw Martinez. Połączyli pewną hurtownię narkotyków z Rickerem i namierzyli go. Niestety na koniec jakoś się wywinął, ale udało się przygwoździć jego sześciu wspólników. - Ricker nie naleŜy do osób, które bez zastanowienia brudzą sobie ręce czyjąś krwią. Ale zapewne nie myślałby długo, gdyby w grę wchodziła zemsta, nawet na policjancie. - Uświadomiwszy to sobie, Eve poczuła przypływ energii. - Sprawdź, czy Kohli zeznawał.

Wydaje mi się, Ŝe sprawa dotarła do sądu, zanim została oddalona. Dowiedz się teŜ, jaką rolę odegrał przy aresztowaniu. Wydobądź to z kapitan Roth, a jeśli będzie się opierała albo robiła ci jakieś trudności, przekaŜ ją mnie. Będę u komendanta. Komendant Whitney, słuchając raportu Eve dotyczącego śledztwa, stał przy oknie. DuŜe dłonie złączył na plecach i przyglądał się powietrznemu ruchowi ulicznemu. Jeden z nowych Cloud Dusters przeleciał na tyle blisko budynku, Ŝe komendant mógł zobaczyć oczy młodego pilota, który łamał w tej chwili przepisy o ruchu powietrznym. Ryzykant, pomyślał Whitney, i głupiec, dodał, usłyszawszy wysokie, jękliwe zawodzenie syreny powietrznego patrolu. Złapali go, ucieszył się w duchu. Gdyby zawsze prawo dawało się tak łatwo egzekwować. Gdy stojąca za nim Eve zamilkła, odwrócił się. Jego szeroką twarz o śniadej cerze otaczały ścięte krótko, po wojskowemu, siwiejące włosy. Ten wysoki męŜczyzna o chłodnym i opanowanym spojrzeniu pierwszą połowę swojej kariery policyjnej odbył na ulicy. I choć drugą przesiedział za biurkiem, to nie zapomniał jeszcze, jak się czuł, gdy co rano przypinał kaburę z bronią. - Zanim skomentuję pani raport, pani porucznik, chcę poinformować, Ŝe kontaktowała się ze mną kapitan Roth ze 128. ZłoŜyła oficjalną prośbę o przeniesienie sprawy dotyczącej zabójstwa Kohliego do jej wydziału. - Wspominała mi, Ŝe zamierza to zrobić. - I jaka jest pani opinia w tej sprawie? - To zrozumiałe. I podyktowane emocjami. - Zgadzam się. - Przez chwilę milczał, przechyliwszy głowę. - Nie pyta pani, czy przystanę na prośbę kapitan Roth? - Nie przemawiają za tym Ŝadne przesłanki taktyczne, a jeśli jednak zdecydowałby się pan oddać śledztwo kapitan Roth, musiałby pan najpierw przedyskutować to ze mną. Whitney zasznurował usta, a potem znowu odwrócił się do okna. - Ma pani rację. Zostawiam śledztwo pani. Ale to delikatna sprawa. Zarówno dla wydziału kapitan Roth, jak i dla kaŜdego policjanta w Nowym Jorku. Śmierć jednego z nas jest zawsze przykrym wydarzeniem, choć przecieŜ znamy ryzyko. W tym wypadku jednak, biorąc pod uwagę brutalność tego morderstwa, cała sprawa ma inną wagę. Sądząc po okrucieństwie zbrodni, morderca nie był chyba profesjonalistą.

- Prawdopodobnie nie, ale nie wykluczam teŜ i takiej ewentualności. Jeśli załoŜymy, Ŝe w zabójstwo zamieszany jest Ricker, to moŜemy spekulować, Ŝe wynajął kogoś do wykonania tego morderstwa. I albo kazał najemnikowi narobić bałaganu, albo ten był narkomanem lub osobą niezrównowaŜoną psychicznie. Nie sprawdziłam jeszcze, jakiego rodzaju policjantem był Kohli, więc nie mam pojęcia, czy mógł, z braku rozsądku lub przez zapalczywość, świadomie narazić się na konfrontację z najemnikiem Rickera, z którym nie miał szans wygranej. Kazałam Peabody przejrzeć jego akta i sprawy, którymi się zajmował. Muszę się dowiedzieć, z kim utrzymywał bliskie kontakty, poznać nazwiska przestępców, których ścigał, i jak dalece wplątany był w dochodzenie i rozprawę sądową związane z Rickerem. - Nie po raz pierwszy podejrzewa się Rickera o to, Ŝe zaaranŜował śmierć policjanta. Ale on działa mniej brutalnie. - Moim zdaniem, komendancie, morderstwo miało podłoŜe osobiste. Czy chodziło o policję w ogóle, czy tylko o samego Kohliego, nie wiem. Ale czuję, Ŝe to sprawa prywatna. Właścicielem klubu jest Roarke - dodała na koniec. - Tak, słyszałem. - Whitney odwrócił się, przebiegł wzrokiem po twarzy Eve i przeszedł do biurka. - A więc ta sprawa jest prywatna z kilku powodów, pani porucznik. - Dzięki temu łatwiej i szybciej uzyskamy dane dotyczące działalności, pracowników i klienteli klubu. JuŜ przesłuchiwałam jego kierowniczkę, która sama się do mnie zgłosiła. Fakt, Ŝe Kohli ukrył przed nią informację, Ŝe jest policjantem, kaŜe mi się zastanawiać, czy nie prowadził w klubie prywatnego dochodzenia. Barman to doskonała przykrywka. A Ŝe nic mi nie wiadomo, Ŝeby dostał oficjalny rozkaz prowadzenia tajnego śledztwa w klubie, więc musiała to być jego własna inicjatywa. - Nie słyszałem o Ŝadnej akcji, oficjalnej lub nie, która wymagałaby obecności detektywa Kohliago w Czyśćcu. Ale porozmawiam na ten temat z kapitan Roth. - Whitney podniósł dłoń, nim Eve zdąŜyła się sprzeciwić. - Lepiej będzie, jeśli to pytanie padnie z tego biura, a nie z pani strony, Dallas. Nie chcę niepotrzebnie rozgrzewać i tak juŜ gorącej atmosfery. - Oczywiście - zgodziła się, choć niechętnie. - Potrzebuję zgody na przejrzenie kont bankowych Kohliego. Wprawdzie mogłabym o zgodę poprosić jego Ŝonę, ale na razie wolałabym nie poruszać z nią tematów dotyczących męŜa. - I nie chce jej pani alarmować, zanim nie zapozna się z zawartością rodzinnego portfela - zakończył za nią komendant. PołoŜył szeroko rozwarte dłonie na biurku. - Podejrzewa pani, Ŝe brał łapówki?

- Bardzo bym pragnęła wyeliminować to podejrzenie. - Proszę więc to uczynić, tylko dyskretnie. Załatwię dla pani to zezwolenie. A pani niech mi przyprowadzi zabójcę. Resztę dnia Eve spędziła, ślęcząc nad aktami Kohliego, zapoznając się ze sprawami, którymi się zajmował, próbując stworzyć jego wizerunek. Wizerunek policjanta. Zobaczyła przeciętnego funkcjonariusza, który wypełniał polecenia na średnim poziomie, jeśli nawet nie poniŜej swoich moŜliwości. Rzadko brał wolne dni, ale teŜ rzadko zostawał w pracy po godzinach. Nigdy nikogo nie zabił, tak więc nie przechodził globalnych testów psychologicznych. Niemniej zamknął lub był bliski zamknięcia wielu spraw, a jego sprawozdania, dotyczące tych niedokończonych lub dokończonych dochodzeń, były profesjonalne, staranne i wyczerpujące. Eve doszła do wniosku, Ŝe Taj był człowiekiem, który postępował przepisowo, robił, co do niego naleŜało, po czym wracał do domu, zostawiając pracę za sobą. Zastanawiała się, jak mu się to udawało i czy to w ogóle moŜliwe. Jego kariera wojskowa prezentowała się podobnie. śadnych potknięć, ale teŜ Ŝadnych blasków. Wstąpił do armii w wieku dwudziestu dwóch lat, odsłuŜył sześć, z czego ostatnie dwa w policji wojskowej. Zdaniem Eve, prowadził całkowicie przeciętne Ŝycie. Niemal zbyt przeciętne i normalne. Telefon do Nestera Vine'a z Czyśćca doprowadził ją do wyglądającej na przygnębioną Ŝony Vine'a, która poinformowała Eve, Ŝe jej maŜ wrócił poprzedniego dnia do domu wcześniej niŜ zwykle, poniewaŜ bardzo źle się czuł. O trzeciej nad ranem zabrano go do szpitala, skąd właśnie wróciła. Okazało się, Ŝe miał atak wyrostka robaczkowego. Jeśli chodzi o alibi, było nie do podwaŜenia. Ta rozmowa nie przyniosła Eve większego poŜytku oprócz tego, Ŝe pani Vine poradziła jej skontaktować się z jedną ze striptizerek o imieniu Nancie, która podobno została w klubie po tym, jak Kohli zmusił Vine'a do powrotu do domu. Wymazać Nestera, pomyślała Eve, po czym do listy osób, z którymi musi porozmawiać, dołączyła striptizerkę. Mimo ciągłych prób, nie mogła się połączyć z porucznikiem Millsem i detektyw Martinez. Ich telefony pozostawały głuche. Otrzymała informację, Ŝe znajdują się w terenie i nie są osiągalni. Zostawiła kaŜdemu wiadomość na automatycznej sekretarce, zebrała akta i zaczęła się przygotowywać do wyjścia do domu.