Conan -23- Conan obrońca.pdf

ROBERT JORDAN CONAN OBROŃCA TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE DEFENDER PRZEŁOŻYŁ CEZARY FRĄC PROLOG Promienie słońca wpadające przez ostrołukowe okna oświetlały gobeliny zdobiące ściany komnaty oraz pięcioro zamyślonych osób. Nikt nie zwracał uwagi na służących, którym przezornie powyrywano języki. Na niemy znak swojego pana, słudzy bezszelestnie opuścili komnatę. Cantaro Albanus, gospodarz, wpatrywał się pilnie w swoich gości. Mimowolnie bawił się przy tym złotym łańcuchem, który zwisał mu na piersiach, na tle szkarłatnej tuniki. Jedyna kobieta w tym gronie udawała, że podziwia skomplikowany wzór gobelinów. Mężczyźni skupili się na winie. Przedpołudnie, dumał Albanus, jest odpowiednią porą na takie spotkania, chociaż bez wątpienia niepokoi spiskowców. Dotąd zgromadzenia takie odbywały się nocą, w tajemnych komnatach, do których prawo wstępu miało jedynie księżycowe światło. Któż by uwierzył, któż mógłby podejrzewać, że najświetniejsi Nemedianie zebrani w środku dnia w samym sercu stolicy zamyślają zdradzić swego króla? Pociągłe, drapieżne oblicze Albanusa pociemniało na tę myśl, a jego czarne, posępne oczy rozbłysły niczym okruchy obsydianu. Albanus miał jastrzębi nos i pasma srebra we włosach na skroniach, co nadawało mu wygląd sędziwego wodza armii. Rzeczywiście był on kiedyś żołnierzem. Przez niecały rok. Kiedy liczył sobie siedemnaście lat, ojciec kupił dlań oficerski patent w oddziale Złotych Lampartów, od niepamiętnych czasów będącym przyboczną strażą władców Nemedii. Po śmierci ojca Albanus porzucił wojsko. Nie dla niego była mozolna wędrówka po kolejnych szczeblach władzy, nawet znacznie ułatwiona dzięki wysokiemu urodzeniu. Nie dla kogoś, kto z woli przeznaczenia winien być królem! Dlatego zdecydował się na zdradę. — Dostojny Albanusie — rzekł nagle Barca Vegentius — słyszeliśmy wiele o… o specjalnych środkach, jakie przygotowałeś, by wesprzeć nasze przymierze. Słyszeliśmy wiele, ale jak na razie niczegośmy nie widzieli. — Obecny dowódca Złotych Lampartów chlubił się potężną posturą, miał kwadratową twarz i szerokie ramiona. Mówił ostrożnie i z namysłem, starając się maskować akcent z dzielnic nędzy Belverus. — Takie rozważne słowa są dowodem twego lęku, Vegentiusie — wtrącił z powagą Demetrio Amarianus. Szczupły młodzian podniósł do nosa flakonik z pachnidłem, lecz nie zdołał skryć za nim szyderczego uśmiechu, który wypełzł na jego pełne, niemal kobiece usta. — Ale ty wszak zawsze posługujesz się ostrożnymi słowy, nieprawdaż? Wszyscy wiemy, że jesteś tutaj tylko po to… — Dość! — szczeknął Albanus. Demetrio i Vegentius ucichli jak dobrze wyszkolone zwierzęta na trzask bicza tresera. Kłócili się stale, a Albanus tolerował ich sprzeczki nie bardziej, niż musiał. Dzisiaj postanowił nie tolerować ich wcale. — Wszyscy — rzekł — czegoś chcecie. Ty, Vegentiusie, pragniesz dowodzić armią, czego odmawia ci król Garian. Ty, Demetrio, chcesz zwrotu posiadłości zagarniętych twemu

dziadowi przez ojca Gariana. Ty, Stephano, pragniesz zemścić się na Garianie, bowiem powiedział ci, że woli młodsze kobiety. — Tak oględne stwierdzenia zaiste są częścią twych ustalonych zwyczajów — odparła z goryczą kobieta. Dostojna Stephana Galerianus miała twarz w kształcie serca, fiołkowe oczy i kruczoczarne włosy spływające poniżej ramion. Jej czerwona jedwabna szata była rozcięta tak, by odsłaniać wewnętrzne krzywizny wspaniałych piersi oraz długie nogi. — A czego ja chcę? — zapytał czwarty mężczyzna. Pozostali aż podskoczyli, jakby dopiero teraz przypomnieli sobie o jego obecności. A łatwo było zapomnieć o Constanto Meliusie, bowiem cechowała go szara, nieokreślona powierzchowność. Miał około pięćdziesięciu lat, a jedynym jego znakiem szczególnym były stale mrugające oczy. — Ty pragniesz, by słuchano twojej rady — odparł Albanus. — I tak będzie, gdy ja zasiądę na tronie. — A twe rady będą wysłuchiwane tak długo, ile czasu zajmie wydanie rozkazu skazującego cię na banicję, dodał w myślach. Garian popełnił błąd, odtrącając tego głupca i pozostawiając go w stolicy, gdzie ten z powodu zranionej dumy przyłączył się do spisku. — Jak się zdaje, pominęliśmy to, o czym mówił Vegentius — rzekła porywczo Stephana. — Ja także chciałabym zobaczyć, na jaką to pomoc z twej strony możemy liczyć, Albanusie. Demetrio i Vegentius przynoszą wieści z pałacu. Melius i ja dostarczamy złota, by płacić za „wywoływanie ulicznych zamieszek i palenie zboża. Ty zachowujesz swoje plany dla siebie i tylko mówisz o czarach, które mają sprawić, że Garian odda ci tron. Chciałabym je zobaczyć! Inni zmieszali się tak otwartym postawieniem sprawy, ale Albanus uśmiechnął się tylko. Wstając szarpnął za brokatowy sznur na ścianie, po czym podszedł do stojącego w kącie stołu. Leżały na nim jakieś przedmioty przykryte bogato haftowaną kapą. — Chodźcie — rzekł do swych gości. Nagle ich ciekawość się ulotniła. Zbliżyli się powoli i jakoś niechętnie. Albanus odrzucił kapę teatralnym gestem i przez chwilę rozkoszował się przerażeniem spiskowców. Wiedział, że przedmioty zgromadzone na stole: szafirowa statuetka, miecz z falistym ostrzem i jelcem pokrytym starożytnymi runami, kilka kryształów i rzeźbionych klejnotów, były, z jednym wyjątkiem, niemal bezużyteczne. Księgi, które z mozołem odczytywał, przypisywały im niewielką przydatność. Atrybuty prawdziwej mocy przezornie trzymał gdzie indziej. Dziesięć lat wcześniej niewolnicy z jego północnych posiadłości odkryli podziemną komorę. Szczęśliwym trafem był tam wówczas i rozpoznawszy skarbiec czarnoksiężnika, osobiście dopilnował, by niewolnicy starannie opróżnili jamę, a następnie zostali w niej pogrzebani. Dopiero po roku zdołał odkryć, jak bardzo starożytny był ów schowek. Pochodził z czasów Archeonu — mrocznego cesarstwa rządzonego przez najnikczemniejszych magów, które ponad trzy milenia wcześniej obróciło się w proch. Albanus przez następne lata uparcie studiował zawartość skrytki. Unikał pomocy mistrzów czarnej magii ze strachu, że jakiś podstępny czarnoksiężnik zagarnie znalezisko dla siebie. Była to mądra decyzja, ponieważ gdyby wyszło na jaw, że zgłębia wiedzę tajemną, z pewnością stałby się ofiarą pogromu czarowników przeprowadzonego niedawno na rozkaz Gariana. Myśląc o przeszłości, Albanus lewą ręką podniósł ze stołu małą kulę z czerwonego kryształu. — Nie ufam takim rzeczom — rzekła Stephana z drżeniem w głosie. — Byłoby lepiej, gdybyśmy polegali na bardziej naturalnych sposobach. Subtelna trucizna… — …sprowokowałaby wybuch wojny domowej o sukcesję — dokończył Albanus. — Chyba nie muszę jeszcze raz wam powtarzać, że nie mam zamiaru walczyć o tron z dziesiątką pretendentów. Jak mówiłem, korona zostanie mi oddana bez walki. — Uwierzę, gdy zobaczę to na własne oczy — burknął z powątpiewaniem Vegentius.

W tym momencie do komnaty weszła wezwana dziewka służebna i Albanus gestem nakazał ciszę. Dziewczyna miała ledwie szesnaście lat, jasne włosy i kremową karnację. Jej prosta biała tunika z wyhaftowanym na rąbku znakiem domu Albanusa nie zasłaniała drobnych piersi. Dziewczyna uklękła natychmiast na marmurowej posadzce i nisko schyliła głowę. — Nazywa się Omphala — rzekł jej pan. Dziewczyna drgnęła na dźwięk swego imienia, ale nie podniosła głowy. Została sprzedana za długi ojca i służyła w pałacu od niedawna, ale pewnych rzeczy niewolnik uczy się szybko. Albanus wyciągnął kryształową kulę na długość ramienia, prawą dłonią zaś uczynił tajemny znak i zaintonował: — An–naan naa–thaan Vas–ti no–entei! Ponad kryształem zamigotał spiczasty płomień, długi na łokieć i bardziej materialny niż zwyczajny ogień. Wewnątrz pulsującej czerwieni i żółci dwa ciemniejsze miejsca, niepokojąco przypominające oczy, poruszały się, tak jakby oglądały komnatę i obecnych w niej ludzi. Wszyscy cofnęli się odruchowo — z wyjątkiem Albanusa i Omphali, która skuliła się na swoim miejscu. — Pierwiastku ognia — rzekł Albanus łagodnym tonem — zabij Omphalę. Usta blondynki rozwarły się do krzyku, lecz nie wydobył się z nich dźwięk, płomień skoczył ku dziewczynie i spowił ją całkowicie. Niewolnica zerwała się z podłogi i zaczęła miotać w środku kłębu ognia, który powoli stawał się nieprzejrzysty. Płomień skwierczał i syczał, a przez te odgłosy przedzierał się cichutki krzyk, dobiegający jakby z coraz większej odległości. Po chwili kłąb ognia zniknął z głuchym cmoknięciem, pozostawiając po sobie jedynie mdląco słodki zapach. — Ale bałagan — mruknął Albanus, pocierając pantoflem oleistą czarną plamę na marmurowej posadzce, tam gdzie jeszcze przed chwilą klęczała dziewczyna. Pozostali wpatrywali się w niego z przerażeniem i niewiarą, jak gdyby zmienił się w legendarnego smoka Xutharcana. Zdumiewające, ale to Melius pierwszy odzyskał głos. — Te przybory, Albanusie, czy my również nie powinniśmy mieć niektórych? — Jego podkrążone oczy zamrugały niespokojnie, gdy inni go nie poparli. — Jako dowód, że wszyscy jesteśmy równi — dokończył niepewnie. Albanus uśmiechnął się. Już niedługo im pokaże, jacy są równi… — Oczywiście — rzekł gładko. — Sam o tym myślałem — wskazał na stół. — Bierzcie, a ja wyjaśnię, jaką moc posiada wybrany przez was przedmiot — mówiąc te słowa wsunął do sakiewki u pasa czerwoną kulę. Melius zawahał się, wyciągnął dłoń i zawiesił ją tuż nad rękojeścią miecza. — Jaką… jaką moc ma to? — Przemienia każdego, kto go dzierży, w mistrza fechtunku. — Albanus po odkryciu tej właściwości broni nie dociekał dalej. Nie interesowało go bycie bohaterem, on chciał zostać królem. — Weź miecz, Meliusie. Albo jeżeli się boisz, może Vegentius… — Albanus podniósł pytająco brwi i zerknął na żołnierza. — Ja nie potrzebuję żadnych magicznych sztuczek — odparł z pogardą Vegentius. Nie ruszył się z miejsca. — Demetrio? — rzekł Albanus. — Stephano? — Nie lubię czarów — szczupły młodzieniec pośpiesznie cofnął się od stołu. Stephana była z twardszego materiału, ale równie szybko potrząsnęła głową. — Jeżeli te czary mogą ściągnąć Gariana ze Smoczego Tronu, to mi wystarczy. A jeżeli nie mogą… — przez chwilę patrzyła Albanusowi w oczy, po czym spuściła wzrok. — Ja wezmę miecz — odezwał się Melius. Podniósł broń, sprawdził wyważenie i roześmiał się. — Chciałbym zostać mistrzem miecza i nie mam takich skrupułów jak Vegentius. Albanus uśmiechnął się dobrotliwie, ale po chwili jego rysy stwardniały.

— Teraz słuchajcie — zaczął, przeszywając ich po kolei lodowatym spojrzeniem. — Pokazałem wam ledwie małą cząstkę mocy, która pozwoli mi przejąć tron Nemedii i spełnić wasze marzenia. Wiecie, że nie ścierpię poczynań, które mogłyby przeszkodzić mym zamiarom. Nic nie może stanąć między mną a Koroną Smoka. Nic! Idźcie już! Cofnęli się tyłem do wyjścia, jak gdyby Albanus już siedział na Smoczym Tronie. I Wysoki, muskularny młodzieniec kroczył ulicą Belverus, stolicy Nemedii, czujnie i z ręką w pobliżu rękojeści miecza. Błękitne oczy i podbity futrem płaszcz świadczyły, iż pochodził z Północy. Belverus w lepszych czasach widywało wielu barbarzyńców ogłupionych wielkomiejskimi przybytkami i z łatwością rozstających się ze swym srebrem czy złotem. Częstokroć straż miejska wywlekała ich ze spelunek, bowiem nie rozumiejąc tutejszych zwyczajów, chwytali za miecz, gdy ograno ich w kości. Jednakże ten człowiek, aczkolwiek liczący sobie ledwie dwadzieścia dwa lata, szedł z pewnością kogoś, kto szlifował bruki miast równie wielkich, a nawet większych; Arenjum, Shadizar zwanego Przeklętym, Sultanapuru czy Aghrapur, a nawet legendarnych miast dalekiego Khitai. Szedł ulicą Wysoką w Dzielnicy Targowisk, biegnącej mniej niż pół mili od pałacu Gariana, króla Nemedii. Przed otwartymi sklepami stały stoły z wyłożonymi towarami. Tłum kłębił się między nimi, oceniając tkaniny z Ophiru, wina z Argos i inne dobra z Koth i Korynthii, a nawet Turami. Ceny sprawiały, że Conan z niepokojem zastanowił się, jak długo zdoła przeżyć w tym mieście. Między sklepami tłoczyli się żebracy, okaleczeni, ślepi albo jedno i drugie. Ich jękliwe prośby o jałmużnę konkurowały z krzykami przekupniów zachwalających towary. Na każdym rogu wałkoniła się gromada wyrostków, którzy bawili się rękojeściami mieczy, bez żenady ostrzyli sztylety lub podrzucali pałki. Ich bezczelne i pożądliwe oczy śledziły przemykające bojaźliwie, smukłe dziewczyny. Co chwila gwizdali na ladacznice w brązowych i miedzianych bransoletach oraz głęboko porozcinanych sukniach, ukazujących przeznaczone na sprzedaż wdzięki. Wszędzie unosił się smród wymiotów, moczu i ekskrementów. Rosłemu młodzieńcowi ta mieszczańska dzielnica przypominała jedną z tuzina widzianych przezeń dzielnic nędzy. Naraz sześciu opryszków odzianych w strzępy strojnych ubrań i najpodlejsze łachmany zatrzymało przejeżdżający skrzyżowanie wózek sprzedawcy owoców. Chudy przekupień stał w milczeniu, ze spuszczonymi oczami i pobladłą z niepokoju twarzą, a oni grzebali w jego towarze, gryząc owoce i rzucając je na bruk. Wypchawszy zanadrza tunik, poszturchując się i przechwalając jeden przez drugiego, zebrali się do odejścia. Ich zuchwałe spojrzenia onieśmielały wszystkich przechodniów, którzy zachowywali się tak, jakby mężczyźni ci byli niewidzialni. — Nie przypuszczam, byście zamierzali zapłacić — zajęczał sprzedawca, nie podnosząc głowy. Jeden z bandziorów, zarośnięty drab w haftowanym złotogłowiem brudnym płaszczu, pokazał w szerokim uśmiechu poczerniałe pieńki zębów. — Zapłacić? A masz zapłatę! — uderzył sprzedawcę w twarz, a ten zwalił się z jękiem na kamienie. Zbir z chrapliwym śmiechem przyłączył się do pozostałych, którzy przystanęli, by nacieszyć oczy widokiem leżącego w błocie sprzedawcy. Po chwili ruszyli w swoją drogę, a mieszczanie rozstępowali się przed nimi bez słowa. Muskularny młodzieniec z Północy zatrzymał się krok od wózka. — Nie wezwiesz miejskiej straży? — zapytał z zaciekawieniem. Sprzedawca wyprostował się z obawą. — Proszę… Muszę nakarmić rodzinę. Są inne wózki.

— Nie kradnę owoców ani nie biję bezbronnych — rzekł oschle młodzieniec. — Nazywam się Conan. Czemu strażnicy cię nie bronią? — Strażnicy? — roześmiał się gorzko starzec. — Siedzą w koszarach i dbają tylko o własną skórę. Sam widziałem, jak trzech takich zbójów powiesiło jednego z nich za pięty i wykastrowało. Tyle sobie robią ze straży — wytarł drżące ręce o przód tuniki i nagle uświadomił sobie, że rozmawiając z barbarzyńcą na środku skrzyżowania, za bardzo rzuca się w oczy. — Muszę iść — mruknął. — Muszę iść — schylił się do dyszla wózka i podreptał nie patrząc na Cymmerianina. Conan spoglądał za nim z litością. Przybył do Belverus, aby wynająć się jako żołnierz. Niegdyś był już najemnikiem, podobnie jak złodziejem, przemytnikiem i bandytą. Jak na razie wyglądało na to, że ten, kogo będzie stać na skorzystanie z jego usług, na nieszczęście nie będzie tym najbardziej potrzebującym ochrony. Niektórzy ze sterczących na rogu opryszków zwrócili uwagę na rozmowę Conana z handlarzem i zamierzali rozerwać się nieco, zaczepiając cudzoziemca. Jednakże gdy omiotło ich spojrzenie oczu zimnych niczym górskie lodowce Cymmerii, zrozumieli, że tego dnia sama Śmierć wyszła na przechadzkę ulicami Belverus. Zadecydowali, że gdzie indziej znajdą łatwiejszy łup i za chwilę zniknęli ze skrzyżowania. Kilka osób spojrzało na Conana z wdzięcznością, bowiem na pewien czas uczynił to miejsce bezpiecznym. Cymmerianin z niezadowoleniem potrząsnął głową. Był zły w połowie na siebie, w połowie na nich. Przybył tu, by wynająć swój miecz dla złota i sławy, a nie po to, by oczyszczać ulice z miejscowych kanalii. Strzęp pergaminu niesiony przez wiatr zahaczył o jego wysoki but. Podniósł go odruchowo i przeczytał wypisane na nim starannie słowa. Król Garian w Belverus wszechwładnie nam włada, Król Garian samotnie do uczty zasiada. Gdy ty w pocie czoła na swój chleb harujesz, I na miejskich ulicach przemożny strach czujesz, Nie znajdziesz u króla cnej sprawiedliwości, Lecz może u niego śmierć wkrótce zagości. Król Garian samotnie w komnatach ucztuje, Niech Mitra przed nędzą Nemedię ratuje! Puścił pergamin i pozwolił, by powędrował dalej, przyłączając się do innych kartek wirujących na ulicy. Zobaczył, że ludzie podnoszą je i czytają. Jedni odrzucali je z pobladłymi twarzami, inni darli w gniewie, ale niektórzy ukradkiem chowali te okruchy buntu do sakiewek. Belverus było niczym dojrzała, gotowa do zerwania śliwka. Conan widział takie znaki wcześniej, w innych miastach. Wkrótce lęk przeminie, a zaciśnięte pięści zaczną otwarcie wygrażać pod królewskim pałacem. Niejeden silniejszy tron zachwiał się w posadach z mniej ważnych powodów. Nagle przepchnął się obok niego człowiek z przerażeniem w oczach, za nim przebiegła kobieta z ustami otwartymi w bezgłośnym krzyku i gromadka dzieciaków wrzeszczących coś niezrozumiale. Krzyki, wrzaski i płacz stawały się coraz głośniejsze. Po chwili na skrzyżowanie wpadł przerażony tłum. Strach udzielił się innym, którzy nie wiedząc, co się dzieje, rzucili się do ucieczki. Conan z trudnością dotarł pod kram opuszczony przez właściciela. Ciekawe, o co im chodzi, pomyślał. Ludzki potok zrzedniał i zniknął, pozostawiając po sobie liczne ciała. Niektóre były stratowane, inne, leżące dalej, pozbawione ramion czy głów. Środkiem ulicy maszerował

mężczyzna w bogato haftowanej niebieskiej tunice, uzbrojony w miecz o dziwnym, falistym ostrzu ociekającym krwią na całej długości. Z kącika ust idącego spływała nitka śliny. Conan położył dłoń na rękojeści miecza, ale cofnął ją szybko. Za złoto, przypomniał sobie, nie dla zemsty za niewinnych przechodniów. Odwrócił się, by wejść głębiej w cień. W tym momencie ze sklepu, wprost na szaleńca, wyskoczyła nie więcej niż ośmioletnia dziewczynka. Zanosiła się płaczem, bose stopki zamigotały nad ziemią. Szaleniec wzniósł z rykiem miecz i rzucił się za nią. — Na wnętrzności i pęcherz Erlika! — zaklął Conan. Jego szeroki miecz lekko wysunął się z podniszczonej pochwy. Dziecko minęło szaleńca, który zatrzymał się. Z bliska, mimo bogatego stroju, rzedniejące włosy i worki pod oczami nadawały mu wygląd podrzędnego urzędnika. Jednak w tych zmętniałych, brązowych oczach błyszczało szaleństwo, a z gardła wyrywały się niezrozumiałe warknięcia. Nad owocami rozrzuconymi przez uliczników brzęczały muchy. Pozostało mu rozsądku przynajmniej na tyle, że nie rzucił się bezmyślnie na mój miecz, stwierdził Conan. — Hej, ty tam! — zawołał. — Nie jestem uciekającym dzieckiem czy sklepikarzem, byś miał mnie uderzyć w plecy. Dlaczego nie… Conan miał wrażenie, że prócz brzęczenia much słyszy jakieś metaliczne zawodzenie. W chwilę później zwierzęcy ryk, który wydarł się z gardła mężczyzny, zagłuszył wszystko. Szaleniec rzucił się nań ze wzniesionym mieczem. Cymmerianin podniósł broń, by sparować cios, lecz faliste ostrze z oszałamiającą prędkością zmieniło kierunek. Conan odskoczył. Czubek ostrza rozciął mu tunikę na brzuchu i lekką kolczugę z taką łatwością, jakby to był pergamin. Cymmerianin znów cofnął się o krok, by przygotować sobie miejsce do ataku, ale szaleniec podążył szybko za nim. Skrwawione ostrze cięło powietrze niczym błyskawica i składało się do pchnięć z niewiarygodną siłą. Wbrew woli muskularny młodzieniec zaczął ustępować pola. Conan ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że broni się przed atakami drobnego, pospolitego człowieczka. Cała jego szybkość i umiejętności pozwalały mu jedynie utrzymać się przy życiu, a i tak krwawił już z co najmniej pół tuzina zadraśnięć. Zrozumiał, że może zginąć. — Na Pana Góry, nie! — wrzasnął rozsierdzony. — Na Croma i stal! — Ale widząc przed sobą migoczące złowrogo ostrze, ciągle musiał się cofać. Nagle nastąpił na nadgryzione jabłko i runął z łoskotem na ziemię. Upadł na plecy, a srebrne punkciki zatańczyły mu przed oczami. Walcząc o oddech patrzył, jak faliste ostrze szaleńca wznosi się, by położyć kres jego życiu. Conan jednakże daleki był od tego, by pozwolić się zarżnąć jak ofiarne zwierzę. Odturlał się na bok, gdy nieznajomy ciął z rozmachem. Skrwawione ostrze wykrzesało iskry z bruku w miejscu, w którym przed chwilą leżał Conan. Cymmerianin dotoczył się do ściany, zerwał na nogi i oparł plecami o mur. Szaleniec znów skoczył, unosząc miecz. Naraz w powietrzu rozległ się brzęk jakby rozeźlonych szerszeni i w jednej chwili szaleniec upodobnił się do poduszeczki do igieł. Conan zamrugał. Wreszcie przybyła straż miejska — dziesięciu łuczników w czarnych płaszczach. Trzymając się z tyłu, ponownie napięli łuki, ponieważ przeszyty strzałami szaleniec stał nadal. Z jego wąskich, przypominających bliznę ust dobywały się nieartykułowane dźwięki. Ostatkiem sił zamierzył się na wielkiego Cymmerianina. Miecz Conana zbił dziwne ostrze, które raz jeszcze zadźwięczało na kamieniach. Strażnicy ponownie zwolnili cięciwy. Szaleniec, przeszyty drugą dziesiątką strzał, zatoczył się i osunął na kolana. Obłęd gorejący w jego oczach zniknął na chwilę, zastąpiło go niewysłowione przerażenie. Upadł na bruk już martwy. Żołnierze powoli, z przygotowaną na wszelki wypadek bronią, zbliżyli się do trupa.

Barczysty Cymmerianin mruknął gniewnie i schował miecz do pochwy. Pierwszy raz w życiu po walce nie musiał wycierać z ostrza krwi. Każda z ran bolała go nie z powodu wielkości, ale wstydu. Nie zdołał wyprowadzić ani jednego ataku! Jeden ze strażników złapał zabitego za ramię i przewrócił go na plecy, łamiąc przy tym z pół tuzina strzał. — Spokojnie, Tulio — warknął inny. — To nasze pieniądze poszły na te bełty. Dlaczego… — Na Tron Czarnego Erlika! — sapnął z grozą Tulio. — To dostojny Melius! Grupka odzianych w kolczugi mężczyzn cofnęła się, pozostawiając Tulia nad trupem. Niedobrze było znajdować się zbyt blisko martwego pana wysokiego rodu, gdy przyłożyło się rękę do jego zabicia. Bez względu na to, co ów zrobił. Niezbadane były wyroki Sądu Królewskiego, gdy chodziło o szlachetnie urodzonych. Szpakowaty sierżant z siną blizną na czole, znikającą pod okapem hełmu, podszedł do Tulia i splunął na ziemię obok zabitego. — Nic tu po nas, Tulio! — strażnik nagle uświadomił sobie, że stoi sam obok ciała i aż podskoczył. — Zarzuć płaszcz na… dostojnego pana! — zawołał. — Rusz się, człowieku! — Tulio niechętnie wypełnił polecenie. Sierżant zawołał innych. — Abydius, Crato, Jocor, Naso! Złapcie go za ręce i nogi. Biegiem! A może chcecie tu stać, dopóki muchy go nie zeżrą? Czwórka mężczyzn podeszła niechętnie i mamrocząc przekleństwa podniosła ciało. Sierżant wraz z resztą ludzi ruszył za nimi. Nikt nawet nie spojrzał na Conana. — Takiś się powolny zrobił, Cymmerianinie? — zapytał niespodziewanie ochrypły głos. Conan zawirował, wściekła riposta zamarła mu na ustach, gdy zobaczył brodacza opierającego się o ścianę domu. — Nadal jestem szybszy od ciebie, Hordo, stary łajdaku! Brodacz wyprostował się. Był prawie tak wysoki jak Conan i nawet szerszy w ramionach. Skórzana opaska zasłaniała mu lewe oko, a spod niej w dół policzka biegła blizna, na stałe wykrzywiająca kącik ust w szyderczym uśmiechu. W tej chwili nie było go widać, bowiem brodacz szczerzył się szeroko. Ciężkie złote kolczyki zwieszały się z jego uszu, ale jeśli stanowiły pokusę dla złodziei, to podniszczony szeroki miecz i sztylet u pasa odstraszały znacznie bardziej. — Może i tak, Conanie — powiedział. — Ale co robisz w Nemedii poza braniem lekcji fechtunku od podstarzałego szlachcica? Kiedy widziałem cię po raz ostatni, byłeś w drodze do Aghrapur, gdzie miałeś zaciągnąć się jako żołnierz u króla Yildiza. Hordo był przyjacielem, ale nie zawsze tak było. Gdy spotkali się po raz pierwszy, ten jednooki mężczyzna wraz z gromadą bandziorów ścigał Conana po równinach Zamory na rozkaz Kareli, rudowłosej bandytki znanej jako Czerwony Jastrząb. Później razem pojechali w góry Kezankian na poszukiwanie skarbu ukradzionego przez czarnoksiężnika Amanara. Z tej wyprawy ledwo zdołali wynieść życie, skarb zaś przepadł. Spotkali się jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem próbowali zdobyć bogactwo, i za każdym razem udawało się im zgarnąć jedynie tyle, że wystarczyło na jedną porządną hulankę w najbliższej oberży. Conan był ciekaw, czy jeszcze raz będą mieli szansę zdobyć złoto. — I zrobiłem to — rzekł głośno — ale porzuciłem służbę w Turanie ponad rok temu. — Znając ciebie, założę się, że z powodu kłopotów spowodowanych przez kobietę — zachichotał Hordo. Conan wzruszył ramionami. Wyglądało na to, że zawsze miał kłopoty przez kobiety. Ale, z drugiej strony, jaki mężczyzna jest od nich wolny? — A co z tą dziewoją, która upolowała cię w Sultanapurze, Hordo? Kiedy się rozstawaliśmy, siedziałeś we własnej karczmie z pulchną turańską żoną i przysięgałeś, że już nigdy nie będziesz szmuglował niczego prócz słodyczy, i że nie wytkniesz nosa poza mury Sultanapuru, dopóki nie wyniosą cię na stos pogrzebowy.

— To przez Karelę — odparł jednooki niskim z zakłopotania głosem i szarpnął za gęstą brodę. — Cały czas starałem się czegoś o niej dowiedzieć, a moja żona nie mogła powstrzymać się od zrzędzenia. Mówiła, że robię z siebie widowisko. Ludzie gadają, powtarzała bez końca, śmieją się za twoimi plecami, mówią, że mam nie po kolei w głowie. Nie musiała dodawać, że poślubiła człowieka bez piątej klepki. Ona nie mogła przestać, ja też nie, więc pewnego dnia powiedziałem jej: żegnaj i odszedłem nie oglądając się za siebie. — Nadal szukasz Kareli? — Ona żyje. Jestem pewien, że żyje — brodacz złapał Conana za ramię, a w jego oczach błysnęło wzruszenie. — Nie słyszałem o niej ani słowa, ale wiedziałbym, gdyby coś jej się stało. Ja to czuję. Niczego nie słyszałeś? W ogóle niczego? — w jego głosie zadźwięczała udręka. Conan wiedział, że Czerwony Jastrząb przeżyła wyprawę w góry Kezankian, ale gdyby to powiedział, musiałby też wyjaśnić, że ostatni raz widział ją nagą, skutą w łańcuchy i pędzoną na targ niewolników. Musiałby wyjaśniać, że miał wtedy tylko kilka miedziaków w sakiewce, grubo za mało, by pokusić się o wykupienie zgrabnej, zielonookiej niewolnicy. Musiałby także wspomnieć o przysiędze, jaką na nim wymusiła, że nigdy nie podniesie ręki w jej obronie. Karela była dumną kobietą. Może naprawdę była. Skoro Hordo nie miał o niej żadnych wieści, to być może niewola załamała ją i teraz tańczyła nago dla uciechy swego pana. Conan wolał więc milczeć, bo gdyby wyjawił te myśli, to równie dobrze mógłby zabić starego przyjaciela; człowieka, który zawsze nazywał siebie wiernym psem Kareli. — Ostatni raz widziałem ją w górach Kezankian — rzekł stanowczo. — I jestem pewien, że wyjechała stamtąd żywa. Żadna banda górali nie miałaby z nią szans. Hordo pokiwał głową i westchnął ciężko. Ludzie powoli wracali na ulicę, wytrzeszczając oczy na ciała zabitych przez szaleńca. Tu i ówdzie kobiety padały na kolana przy martwym mężu czy dziecku. Conan rozejrzał się w poszukiwaniu miecza szaleńca. Broń leżała przed kramem z tkaninami. Właściciel zniknął. Zapewne był jednym z zabitych. Cymmerianin podniósł miecz i wytarł zakrzepłą krew w belę żółtego adamaszku. Machnął mieczem, wyczuwając jego równowagę. Jelec wykuty był z filigranową maestrią, co świadczyło o jego starożytnym pochodzeniu, a brzeszczot pokrywały znaki pisma, jakich nigdy wcześniej nie widział. Ktokolwiek zrobił tę broń, musiał być prawdziwym mistrzem. Miecz natychmiast stał się naturalnym przedłużeniem jego ramienia. Nie. Przedłużeniem umysłu! Jednakże Conan nie mógł przestać myśleć o tych, których ten miecz niedawno zabił. Mężczyźni. Kobiety. Dzieci. Atakowani z tyłu, gdy uciekali. Cięci i rozrąbywani, gdy próbowali się odczołgać. Te sceny nadal żyły w jego myślach. Wciąż wyczuwał zapach strachu i krwi. Z jego ust wyrwało się pełne odrazy przekleństwo. Niby stal nie była niczemu winna, a jednak nie mógł zatrzymać tej broni. Zabrać, tak — miecz był zbyt cenny, by go zostawiać. Mógł wzbogacić chudą sakiewkę Conana o kilka sztuk złota. — Chyba nie chcesz go zatrzymać? — w głosie Horda rozbrzmiało zdumienie. — Ostrze jest splamione krwią kobiet i dzieci — splunął i uczynił znak odżegnujący zło. — Nie na tyle, by nie można było go sprzedać. — Conan niewiele myśląc zerwał płaszcz z ramion i owinął nim miecz. Dzięki archaicznym wzorom zbyt łatwo było go rozpoznać, a jawne obnoszenie się z mieczem, który sprowadził tyle śmierci na ulice Belverus, nie byłoby zbyt rozsądne. — Jesteś spłukany? Jeżeli chcesz, mogę pożyczyć ci nieco srebra. — Mam dość. — Conan zważył w myślach swą sakiewkę. Starczy na cztery dni, jeżeli zatrzyma się w oberży. Na dwa tygodnie, jeżeli będzie spał w stajniach. — Ale jak to się stało, że ty jesteś na tyle bogaty, by szastać srebrem? — zapytał głośno. — Wróciłeś do złodziejskiego rzemiosła, czy też znów parasz się przemytem?

— Ćśśś! — Hordo przysunął się bliżej, rozglądając niespokojnie. — Nie mów głośno o przemycie — rzekł szeptem. — Karą za ten proceder jest powolne nadziewanie na pal, a nagrody dla donosicieli są tak wielkie, że nawet moja babka dałaby się zwieść na pokuszenie. — Zatem dlaczego się w to wmieszałeś? — Wcale nie mówiłem… — jednooki brodacz wyrzucił w górę sękate ręce. — Na Kamienie Hanumana! Tak, siedzę w tym po uszy. Czyżbyś był ślepy i głuchy, że nie wiesz, jakie ceny są w tym mieście? Cło jest większe od początkowej wartości towarów. Przemytnik może zbić fortunę. O ile przeżyje. — Może brakuje ci wspólnika? — zapytał z nadzieją Conan. Hordo zawahał się. — Tu jest inaczej niż w Sultanapurze. Każda beczułka wina czy bela jedwabiu, która omija posterunek mytnika, jest przemycana przez jedną tylko szajkę. — Jedną na całą Nemedię? — spytał z niedowierzaniem Cymmerianin. — Uhmm. Dzieje się tak, mniej więcej od ponad dwóch lat. Sam jestem tu od roku i jak dotąd niewiele wiem. Dbają o zachowanie tajemnicy. Ja dostaję rozkazy od człowieka, który dostaje swoje od kogoś, kogo nigdy nie widziałem, a ten prawdopodobnie otrzymuje rozkazy od jeszcze kogoś innego — potrząsnął głową. — Spróbuję, ale nie mogę niczego obiecać. — Nie sądzę, żeby to było takie trudne — zaprotestował Conan. — Przecież zostałeś jednym z nich będąc tu nie więcej niż rok. Hordo zachichotał i potarł nos szerokim paluchem. — Jestem wyjątkiem. Byłem w Koth, w tawernie w Khorshemish, bo usłyszałem pogłoskę… nieważne, to nie ma nic do rzeczy. W każdym razie niejaki Hassan, pracujący dla szajki w Koth, stał obok, gdy zadawałem pytania. Słyszał o Czerwonym Jastrzębiu i podziwiał ją bezgranicznie. Kiedy dowiedział się, że z nią jeździłem, zaproponował rai robotę tu, w Belverus. Wtedy nie śmierdziałem groszem i właśnie doszedłem do tego, by ugotować sobie na zupę swój pas, więc przyjąłem ofertę. Gdyby Hassan tu był, wciągnąłbym cię do szajki w mgnieniu oka, ale on został w Koth. — Dziwne… — zdumiał się Conan — że nie zatrzymał cię przy sobie, skoro tak podziwia Czerwonego Jastrzębia. Nieważne. Zrób, co możesz. — Spróbuję. — Hordo zerknął na słońce chylące się nad zachodnim horyzontem i zakłopotany rozłożył ręce. — Słuchaj, teraz muszę coś zrobić dla szajki. Zaprosiłbym cię, żebyśmy mogli pogawędzić o starych dobrych czasach, ale oni nie patrzą przyjaźnie na ludzi, których nie znają. — Mamy mnóstwo czasu. — Jasne, słuchaj. Spotkamy się w oberży „Pod Bodącym Wołem”, na ulicy Żalów, mniej więcej pół klepsydry po zachodzie słońca — roześmiał się i walnął Conana w ramię. — Wypijemy za przejście z jednej strony miasta na drugą. — Ze szczytu na dno — zgodził się Conan. Gdy jednooki kamrat odszedł, Cymmerianin ścisnął pod pachą owinięty w płaszcz miecz i odwrócił się. W połowie ulicy stała bogato zdobiona lektyka ze szkarłatnymi zasłonami oraz złoconymi drągami do niesienia. Miejscowe opryszki trzymały się od niej z daleka. Jednakże to nie lektyka przyciągnęła uwagę Conana. Widywał wiele innych, należących do tłustych kupców czy wiotkich dam ze szlachetnych rodów. Zaintrygowało go to, że w chwili gdy się odwrócił, zasłony zostały szczelnie zaciągnięte. Jedynie kątem oka dostrzegł kobietę w szarym woalu. I, mimo tego przelotnego spojrzenia, mógłby przysiąc, że ta kobieta patrzyła na niego. Nie, nie patrzyła. Wpatrywała się weń z nienawiścią. Nagle lektyka drgnęła. Najwyraźniej rzucono rozkaz, bowiem tragarze unieśli ją i ruszyli szybko ulicą, oddalając się od potężnego Cymmerianina. Conan potrząsnął głową, obserwując niknącą w tłumie lektykę. Niezbyt dobry początek w Belverus, pomyślał. Nie znał tu nikogo prócz Horda. Poprawił pod pachą owinięty w płaszcz

miecz. Przed udaniem się na spotkanie z przyjacielem postanowił rozejrzeć się lepiej po mieście, w którym, jak miał nadzieję, czeka go jakaś obiecująca przyszłość. II Ulica Żalów biegła na skraju Wrót Piekieł — dzielnicy nędzy Belverus. Mieszkańcy tej ulicy walczyli desperacko zębami i pazurami, byle tylko nie stać się częścią Wrót Piekieł. Wielu z nich przeniosło się tu właśnie stamtąd i teraz ludzie ci uparcie udawali, że nie czują smrodu przynoszonego przez wiatry z południa, który mówił im, jak niewielką odległość zdołali pokonać. Na tej ulicy wszyscy pragnęli zapomnieć o tym, co leży zaraz za południowym zakrętem, o tym, co może czekać ich następnego poranka. Na ulicy Żalów trwał nieustający, obłąkany karnawał. Wędrowni muzykanci z lutniami, cytrami i fletami wygrywali szaleńczą muzykę, która konkurowała z napełniającym powietrze śmiechem — chrapliwym, pijackim lub histerycznym… Kuglarze z piłkami, obręczami, pałkami lub nożami popisywali się swoją sztuką obok ulicznic, które szlifowały bruk, na wpół nagie w kusych jedwabiach, polerowanych brązowych bransoletach i sandałach na koturnach wystawiając swój towar na pokaz każdemu, kto miał choć trochę grosza. Ich najbardziej lubieżne wygibasy i bezwstydne pieszczoty były przeznaczone dla dobrze ubranych przybyszów z Wyższego Miasta. Ci odróżniali się od tutejszego pstrego motłochu tak, jakby nosili szyldy, a przychodzili tutaj po to, aby obejrzeć to, co uważali za dno moralnego upadku. I nad tym wszystkim bez przerwy unosił się czyjś desperacki śmiech. Gospoda „Pod Bodącym Wołem” była taka, jak Conan się spodziewał. W jednym końcu wielkiej izby, cuchnącej skwaśniałym winem, stała mała platforma, na której trzy pulchne kobiety w żółtych jedwabiach kołysały krągłymi biodrami i wielkimi piersiami w rytm hałaśliwej muzyki fletów. Większość mężczyzn, tłoczących się przy stołach, bardziej jednak zajmowało picie, karty czy kości. Miedzianowłosa ladacznica z pojedynczym pasem z ciemnoniebieskiego jedwabiu owiniętym wokół ciała tak, żeby możliwie najmniej zasłaniał, stała z przylepionym do twarzy zawodowym uśmiechem, podczas gdy tłusty Korynthianczyk w pasiastych szatach podszczypywał ją z delikatnością krokodyla. Inna, o niewiarygodnie ogniście rudych włosach, zmierzyła wzrokiem szerokość barów Conana i poprawiła pozłacany stanik. Ruszyła ku barbarzyńcy znacząco przeciągając językiem po uróżowionych ustach, lecz po chwili stanęła rozczarowana i ściągnęła brwi, gdy młodzieniec przecząco potrząsnął głową. Nie widział nigdzie Horda, a na kobiety przyjdzie czas, gdy będą razem. Jedna z nich odróżniała się od pozostałych. Siedziała sama pod ścianą, przed nią zaś stał nietknięty kubek wina. Zdawało się, że jest jedyną osobą z uwagą oglądającą popisy tancerek. Długie czarne włosy spływały jej na ramiona, a twarz z ogromnymi oczami barwy laskowych orzechów zaćmiewała urodą wymalowane oblicza wszystkich ladacznic. Bez wątpienia nie była jedną z sióstr nocy. Świadczyła o tym jej prosta suknia z białej bawełny, spowijająca ją od szyi po kostki. Nie była dość krzykliwa ani frywolna jak na szatę ulicznej dziewki. Z kolei materiał był zbyt surowy i brakowało mu bogatych haftów, by właścicielka sukni mogła uchodzić za jedną z kobiet z Wyższego Miasta, które przychodziły tu, by zakosztować dreszczu emocji pocąc się pod kimś, kto mógł być mordercą czy nawet kimś gorszym. Odzienie to było równie nie na miejscu jak sama dziewczyna. Kobiety później, przypomniał sobie Conan. Przesunął owinięty w płaszcz miecz i rozejrzał się w poszukiwaniu wolnego stołu. Z czegoś, co wyglądało raczej na stertę łachmanów niż na człowieka, wychynęła koścista ręka i złapała go za tunikę. Z bezzębnych ust dobył się cienki, zgrzytliwy głos: — Hej, Cymmerianinie, a dokąd to idziesz z tym przeklętym ostrzem?

Conan poczuł, że włos mu się jeży na karku. Wychudzony starzec miał brudną szmatę na oczach. Ale nawet gdyby widział, skąd mógł wiedzieć, co jest w tym płaszczu? Albo że Conan pochodzi z Cymmerii… — Co o mnie wiesz, starcze? — zapytał. — I w jaki sposób, skoro jesteś ślepy? Starzec zarechotał i zakrzywionym kosturem dotknął opaski na oczach. — Kiedy bogowie zabrali mi wzrok, dali inne sposoby widzenia. — Słyszałem o czymś takim — mruknął Conan. — Ale dalej zdaje mi się to dziwne. Co jeszcze możesz mi powiedzieć? — O, niemało, paniczu. Poznasz miłość wielu kobiet, królowych, wieśniaczek, i wielu pomiędzy nimi. Będziesz żył długo i zdobędziesz koronę, a twoja śmierć będzie owiana legendą. — Bycze łajno! — warknął Hordo, pojawiając się u boku Conana. — Zastanawiałem się, gdzie jesteś — powiedział Conan. — Ten stary wie, że jestem Cymmerianinem. — Ma czułe ucho, rozpoznał twój barbarzyński akcent. Chodźmy do stołu i weźmy dzban wina. Conan potrząsnął głową. — Nic nie mówiłem, ale on wiedział. Powiedz mi, starcze, co czeka mnie wkrótce, a nie za całe lata. Ślepiec słuchał go przekrzywiając głowę. Na jego usta wrócił bezzębny uśmiech. — Co do tego… — podniósł rękę, pocierając kciukiem o podbródek, po czym gwałtownie rozprostował dłoń. — Jestem biednym człowiekiem, jak widzisz, paniczu. Wielki Cymmerianin wetknął dwa palce w sakiewkę u pasa. Była ona dość chuda, zawierała więcej miedziaków niż srebra, ale wyciągnął srebrną monetę i wcisnął ją w dłoń twardą niczym kamień. Hordo wyraził zniecierpliwienie głębokim westchnieniem. — Znam kapłana odczytującego los z wnętrzności ofiarnych zwierząt oraz trzech astrologów, którzy obsłużyliby cię za połowę tego. Starzec przesunął czubkami palców po awersie monety. — Hojnyś, paniczu — wymruczał. Moneta zniknęła pod łachmanami. — Daj mi rękę. Prawą. — Chiromanta bez oczu — zakpił Hordo, ale Conan wyciągnął rękę. Palce tak samo szybko, jak badały monetę, prześledziły linie na szorstkiej i porytej bliznami dłoni Conana. Starzec zaczął mówić i choć jego głos nadal był cienki, zniknął zeń uprzedni chichot. Teraz była w nim siła, a nawet moc: — Strzeż się kobiety szafirów i złota. Z miłości do władzy zechce przypieczętować twój los. Strzeż się kobiety szmaragdów i rubinów. Z miłości do ciebie zapragnie ujrzeć twoją śmierć. Strzeż się człowieka, który pożąda tronu. Strzeż się człowieka, którego dusza jest z gliny. Strzeż się wdzięczności królów — w uszach Conana monotonny głos starca brzmiał coraz głośniej, ale nikt inny nie podniósł głowy znad wina. — Uratuj tron, uratuj króla, zabij króla lub umrzyj. Cokolwiek się stanie, cokolwiek jest, pilnuj się, by uciec w odpowiednim czasie. — Dość ponure, by skwasić młode wino — stwierdził Hordo. — I niewiele w tym sensu — dodał Conan. — Nie możesz wyrażać się jaśniej? Starzec wzruszył ramionami i puścił rękę Conana. — Gdybym mógł wyrażać jaśniej swe przepowiednie — rzekł oschle — żyłbym w pałacu, a nie w tym chlewie. Stukając kosturem pokuśtykał na ulicę, zręcznie omijając stoły i pijaków.

— Ale zważ moje słowa, Conanie z Cymmerii! — zawołał przez ramię od drzwi. — Bo moje przepowiednie zawsze się sprawdzają! — Zniknął w rozgorączkowanym tłumie na zewnątrz. — Stary głupiec — warknął Hordo. — Jeżeli chcesz dobrej rady, to idź do sławnego astrologa. Nie do żadnego z tych pokątnych szarlatanów. — Ani razu nie wypowiedziałem swego imienia — rzekł Conan cicho. Hordo zamrugał i potarł usta grzbietem dłoni. — Muszę się napić, Cymmerianinie. Szkarłatnowłosa ladacznica wstała od stołu, prowadząc za rękę krzepkiego ophiryjskiego draba. Poszli w kierunku schodów wiodących na piętro, gdzie mieściły się izby wynajmowane na czas potrzebny na przesypanie się piasku w klepsydrze. Conan opadł na zwolniony stołek, wskazując Hordowi drugi. Gdy położył na stole owinięty w płaszcz miecz, jednooki złapał za ramię służebną dziewkę o oczach łani. Dwa pasy zielonego muślinu ledwie przysłaniały jej bujne piersi i pośladki. — Wina! — rozkazał Hordo. — Największy dzban jaki macie. I dwa kubki. Dziewczyna zwinnie wyślizgnęła się z jego ramion i umknęła. — Rozmawiałeś o mnie ze swymi przyjaciółmi? — spytał Conan. Hordo westchnął ciężko i potrząsnął głową. — Rozmawiałem, ale odpowiedź brzmi: nie. Praca jest lekka, a złoto płynie strumieniem, lecz ja tylko odbieram rozkazy od człowieka imieniem Eranius, tłustego, zezowatego bękarta. Ten worek łajna zrobił mi wykład. Wyobrażasz sobie mnie, słuchającego spokojnie czyichś pouczeń na temat ufania nieznajomym w tych niebezpiecznych czasach? Niebezpieczne czasy! Uff! — To nie ma znaczenia — rzekł Conan lekko, choć jednak miał nadzieję popracować z tym brodatym niedźwiedziem. Służąca wróciła i postawiła na surowych deskach dwa skórzane kubki oraz nieforemny gliniany dzban większy od ludzkiej głowy. Napełniła kubki i znieruchomiała z wyciągniętą ręką. Hordo wyjął miedziaka i podał dziewczynie, równocześnie podszczypując ją łobuzersko. — Zmykaj, mała — zaśmiał się — zanim uznamy, że chcemy więcej, niż jesteś chętna sprzedać. Dziewczyna odeszła pocierając pośladek, ale rzucone Conanowi powłóczyste spojrzenie mówiło, że gdyby tylko chciał kupić, to nie miałaby nic przeciwko, by sprzedać. — Powiedziałem mu, że nie jesteś obcy — kontynuował Hordo — powiedziałem mu wiele o tobie, o tym, jak razem paraliśmy się przemytem w Sultanapurze. Nawet nie słuchał. Powiedział, że musisz być niebezpieczny. Kazał mi trzymać się od ciebie z daleka. Wyobrażasz sobie? Chyba nie myśli, że wykonam taki rozkaz! Naraz Cymmerianin poczuł delikatny ruch przy sakiewce. Jego wielka dłoń błyskawicznie zacisnęła się na szczupłym nadgarstku. Złociste loki otaczały niewinną dziewczęcą twarz o szczerych, niebieskich oczach. Wrażenie to niweczyły bujne piersi napinające wąski pas czerwonego jedwabiu. Pas z miedzianych monet na biodrach, z którego zwieszały się strzępy przezroczystego, także czerwonego materiału z ledwością zasłaniające pośladki, jednoznacznie określały profesję dziewczyny. Pięść uwięziona w ręku Conana była mocno zaciśnięta. — Oto kobieta w szafirach i złocie — zakpił Hordo. — Jaka jest twoja cena, dziewczyno? — Następnym razem — rzekł do niej Conan — nie okradaj człowieka, który jest na tyle trzeźwy, by zauważyć twój brak zręczności. Twarz dziewczyny przemieniła się w maskę ozdobioną uwodzicielskim uśmiechem. — Mylisz się. Chciałam tylko cię dotknąć. Od kogoś tak przystojnego nie wezmę dużo, a zielarz mówi, że jestem już całkiem zdrowa.

— Zielarz! — Hordo parsknął przez nos winem, które akurat popijał. — Nie dotykaj jej, Conanie! W tym mieście jest dwadzieścia i dziewięć rodzajów syfilisu, a jeżeli nawet ona miała kiedyś tylko jeden, to teraz bez wątpienia zdołała posiąść dwadzieścia osiem pozostałych. — I powiedz mi, lepiej od razu… — ciągnął Conan ściskając mocniej nadgarstek dziewczyny. Pot zrosił jej czoło, a z rozwartych ust wyrwał się cichy jęk. Palce rozchyliły się i na wolną rękę Cymmerianina spadły dwie srebrne monety. Błyskawicznie przyciągnął ją bliżej. Wykręcił jej rękę i zgniótł pełne piersi o swój masywny tors. Wlepiła w niego przerażone, błękitne oczy. — …Całą prawdę, dziewczyno — dokończył. — Jesteś złodziejką, ladacznicą, czy jednym i drugim? Prawdę, a puszczę cię wolno. Jak tylko pomyślę, że kłamiesz, zabiorę cię na górę i wezmę sobie równowartość tych pieniędzy. A ukradłaś sporo… Powoli zwilżyła językiem usta. — Naprawdę pozwolisz mi odejść? — wyszeptała. Conan skinął, a przylegające do jego ciała piersi naparły nań wraz z głębokim westchnieniem. — Nie jestem ladacznicą — powiedziała w końcu. Hordo chrząknął. — Zatem złodziejką. Jednak dalej idę o zakład, że jest chora. — Bierzesz udział w ryzykownej grze, dziewczyno — rzekł Conan. Wyzywająco poderwała głowę. — Kto zwróci uwagę na jeszcze jedną ladacznicę wśród tylu innych? Biorę tylko po kilka monet od każdego i wszyscy myślą, że utopili je w winie. A jak mnie ktoś złapie, to napomykam o zielarzu i wtedy żaden nie chce tego, co według nich sprzedaję — gwałtownie zbliżyła usta do jego warg. — Nie jestem dziwką — wymruczała kusząco — ale z przyjemnością spędziłabym noc w twych ramionach. — Nie dziwka — roześmiał się Conan — ale złodziejka. Znam złodziei! Przebudziłbym się bez sakiewki, płaszcza, miecza i może nawet butów. Oczy jej rozbłysły. Szczerość zastąpił gniew. Szarpnęła się bezradnie w żelaznej obręczy jego ramienia. — Szczęście cię dziś opuściło, dziewczyno. Czuję to — barbarzyńca puścił ją nagle. Przez chwilę stała patrząc na niego z niedowierzaniem. Potem jego dłoń trzepnęła ją w tyłek z taką siłą, że aż podskoczyła i zapiszczała, co wywołało śmiech przy sąsiednich stołach. — Ruszaj w swoją drogę, dziewczyno. I pamiętaj, szczęście cię opuściło. — Pójdę, gdzie zechcę — odparła ze złością i zniknęła w tłumie. Conan przestał zaprzątać sobie nią głowę, odwrócił się do wina i pociągnął długi łyk. Znad krawędzi skórzanego kubka uchwycił spojrzenie innej dziewczyny, tej, która wydawała się tutaj nie na miejscu. Popatrzyła na niego z wyraźną aprobatą, po czym zaczęła pisać na skrawku pergaminu. Conan poszedłby o zakład, że na całej tej ulicy nie ma nawet dziesięciu kobiet i mężczyzn potrafiących przeczytać i napisać coś więcej prócz swych imion. — Nie dla nas — rzekł Hordo spoglądając w tę samą stronę. — Kimkolwiek jest, sądząc po stroju, na pewno nie jest córką ulicy. — Nie dbam o to, kim ona jest — powiedział Conan, niecałkiem zgodnie z prawdą. Była piękna, a on chętnie przyznawał się do słabości do pięknych kobiet. — W tej chwili obchodzi mnie jedynie znalezienie jakiejś roboty. Dopiero wtedy będę mógł pozwolić sobie na kobietę. Spędziłem dzień na wędrówce po mieście. Widziałem wielu ludzi ze strażnikami. Takie zajęcie nie daje tyle złota co przemyt, ale robiłem to wcześniej, więc zapewne znów się tym zajmę. Hordo skinął.

— Takiej roboty tu nie brak. Każdy, kto rok temu najmował jednego strażnika, teraz ma pięciu. Niektórzy z bogatszych kupców, jak Fabius Palian i Eardo Ostorian, utrzymują całe kompanie. Tu właśnie kryją się prawdziwe pieniądze; w wynajmowaniu własnej kompanii najemników! — Tyle że trzeba mieć złoto, by ją zebrać — rzekł z sarkazmem Conan. — Na razie nie stać mnie na uzbrojenie nawet dla jednego człowieka, a co tu mówić o całej kompanii. Jednooki mężczyzna palcem rozmazał na stole kałużę rozlanego wina. — Od czasu gdy zaczęły się kłopoty, połowa przemycanego towaru to broń. Myto za dobry miecz jest wyższe niż cena u płatnerza — spojrzał Conanowi w oczy. — Moglibyśmy ukraść dość, by za darmo uzbroić całą kompanię. — My, Hordo? — Na Kamienie Hanumana, człowieku! Kiedy zaczęli mi mówić, kto może być moim przyjacielem, a kto nie, przemyt przestał mi się podobać. — Zatem pozostaje zdobycie srebra na pierwszy żołd. Dla, powiedzmy, pięćdziesięciu ludzi… — Złota — przerwał mu Hordo. — Obecna stawka wynosi jedną złotą markę na głowę. Conan gwizdnął przez zęby. — Sądzę, że jeszcze długo nie zobaczę tyle w swoim trzosie. Chyba że ty… Hordo ze smutkiem potrząsnął głową. — Znasz mnie, Cymmerianinie. Za bardzo lubię kobiety, wino i kości, by złoto długo się mnie trzymało. — Złodziej! — krzyknął ktoś. — Złapaliśmy złodziejkę! Conan obejrzał się. Blondynka o twarzy niewinnego dziecka szamotała się między krzepkim, zarośniętym mężczyzną w zatłuszczonej niebieskiej tunice i wysokim chudzielcem o blisko osadzonych chytrych oczach. — Złapałem ją z ręką na moim mieszku! — wrzasnął brodacz. Pijacy ryknęli gromkim śmiechem i zaczęli wykrzykiwać sprośne rady. — A mówiłem, że szczęście ją opuściło — mruknął Conan. Blondynka krzyknęła rozpaczliwie, gdy brodacz zdarł z niej stanik. Potem rzucił dziewczynę chudzielcowi, który tymczasem wlazł na stół. Mimo jej rozpaczliwej obrony, szybko zerwali z niej resztę skąpego przyodziewku i nagą rozciągnęli na stole. Brodacz potrząsnął nad głową kubkiem z kośćmi. — Ten, kto wyrzuci najwięcej, będzie zaraz po mnie… Wokół stłoczyli się rozgorączkowani mężczyźni. — Idziemy — rzekł Conan. — Nie chcę na to patrzeć. — Wziął owinięty w płaszcz miecz i ruszył do wyjścia. Hordo spojrzał żałośnie na w połowie pełny dzban z winem i ociągając się podążył za nim. Przy drzwiach Conan raz jeszcze uchwycił spojrzenie młodej kobiety w prostej, bawełnianej sukni. Znów na niego patrzyła, ale tym razem jej twarz wyrażała gniew i rozczarowanie. Co takiego zrobiłem? — zastanowił się, ale tylko przelotnie, bowiem miał na głowie większe zmartwienia. Wyszedł na ulicę. III Na ulicy Żalów było już całkiem ciemno, a szaleństwo mieszkańców przybrało na sile. Ladacznice już nie stąpały zmysłowo, ale raczej biegały od jednego przechodnia do drugiego. Akrobaci robili rzeczy przeczące prawu ciążenia, wykręcali sobie stawy, jakby występowali w królewskim pałacu, i nie zaprzestawali starań, choć w zapłacie otrzymywali jedynie pusty, pijacki śmiech.

Conan zatrzymał się, by obejrzeć występ żonglera pochodniami. Sześć płonących głowni zakreślało wolne łuki nad łysą głową sztukmistrza. Otaczał go mały, wciąż zmieniający się pierścień gapiów. Gdy Conan przystanął, trzech widzów zdążyło przyjść, a dwóch odejść w poszukiwaniu większych atrakcji. Conan wyłuskał miedziaka i rzucił go w czapkę leżącą przed żonglerem. Były tam tylko dwie inne monety. Ku zdziwieniu Conana sztukmistrz nie zaprzestając żonglerki skłonił mu się głęboko, a wyprostowawszy się, zaczął podskakiwać. Płonące żagwie wirowały teraz tak, że zdawało się, iż stopy żonglera znajdują się w środku kreślonego przez nie kręgu. Hordo szarpnął Conana za ramię i pociągnął muskularnego młodzieńca w głąb ulicy. — Za miedziaka — mruknął z goryczą. — Były czasy, że trzeba było sztuki srebra, by jeden z nich zrobił coś takiego. A nawet i więcej. — To miasto wpada w obłęd — rzekł Conan. — Jeszcze nigdy nie widziałem tak wielu żebraków po tej stronie morza Vilayet. Biedacy są tu biedniejsi i liczniejsi niż w innych miastach. Handlarze wyznaczają ceny, które zrujnowałyby Gildię Kupiecką w Sultanapurze, a wyglądają niewiele lepiej od żebraków. Więcej niż połowa srebrnika za dzban wina, ale żongler pokazuje swe najlepsze sztuczki za nędznego miedziaka! Nie widziałem w Belverus nikogo, kto wyglądałby na troszczącego się o jutro. Co się dzieje? — A kimże ja jestem, Cymmerianinie? Bakałarzem? Kapłanem? Mówi się, że na Smoczym Tronie ciąży klątwa, że Garian jest przeklęty przez bogów. Conan mimowolnie nakreślił znak odpędzający zło. Z klątwami nie należało igrać. Kilka osób zauważyło, co zrobił i natychmiast odsunęło się od barczystego młodzieńca. Mieli dość własnego zła bez kuszenia tego, które kłopotało obcego. — Ta klątwa — rzekł Cymmerianin po chwili — jest prawdziwa? To znaczy, czy mówią o niej kapłani i astrologowie? Potwierdzili ją? — Nic takiego nie słyszałem — przyznał Hordo. — Ale tak mówi się na rogach ulic. Wszyscy to wiedzą. — Na Croma! — prychnął Conan. — Wiesz równie dobrze jak ja, że to, co wszyscy wiedzą, najczęściej jest kłamstwem. Czy w ogóle są jakieś dowody na tę klątwę? — Tak, Cymmerianinie — powiedział Hordo, szturchając Conana dla podkreślenia wagi wypowiadanych słów. — Tego samego dnia, w którym Garian zasiadł na Tronie Smoka, zważ, tego samego dnia, potwór przebiegł ulicami Belverus. Zabił ponad dwie dziesiątki ludzi. Wyglądał tak jak człowiek ulepiony z gliny, a później mocno rozmoczony. Rzecz w tym, że ludzie, którzy go widzieli, klną się, iż przypominał Gariana. — Człowiek z gliny… — rzekł cicho Conan, myśląc o przepowiedni ślepca. — Nie zaprzątaj sobie głowy tym ślepym głupcem — poradził Hordo. — Owo monstrum nie żyje, choć nie zabili go ci wiecznie przesiadujący w koszarach miejscy strażnicy. Stara kobieta, która z przerażenia odeszła od zmysłów, rzuciła weń oliwną lampę. Strawił go płonący olej. Nie pozostało po nim nic prócz kupki popiołu. Potem straż chciała zabrać staruszkę na „przesłuchanie”, jak powiedzieli, ale jej sąsiedzi przepędzili ich jak psów. Obrzucili ich nocnikami, wyobrażasz sobie? — Chodź — powiedział Conan, skręcając w wąską uliczkę. Hordo zawahał się. — Zdajesz sobie sprawę, że wchodzimy we Wrota Piekieł? — Ktoś nas śledzi od „Bodącego Wołu”. Chcę się dowiedzieć kto. Tędy. Ulica zwężała się i wiła. Śmiech i światła ulicy Żalów szybko zostały w tyle. Smród odpadków i uryny zgęstniał tak, że trudno było oddychać. Ulica nie była brukowana. Szczęk ich butów na żwirze i szmer oddechów były najgłośniejszymi słyszalnymi dźwiękami. Wędrowali przez ciemność przerywaną z rzadka kałużami światła padającego z okien umieszczonych na tyle wysoko, by mieszkańcy czuli się w miarę bezpiecznie. — Mów! — szepnął Conan. — Jakim królem jest Garian?

— Jeszcze mi rozkazuje! — mruknął zirytowany Hordo. — Niech Bel broni nas przed twoją… — machnął ręką. — Jest królem. Co więcej? Nie przyjaźnię się z królami. W każdym razie nie więcej niż ty. — Masz rację, ale mów. Jesteśmy pijani i zbyt beztroscy, by zachowywać się cicho w środku Wrót Piekieł po nocy — poluzował miecz w pochwie. Strużka światła przemknęła po jego twarzy. Oczy Conana zapłonęły niczym ślepia leśnego drapieżnika. Hordo wdepnął w coś, co zachlupotało pod jego butem. — Na wnętrzności i kości Vary! Zastanówmy się… Garian zrobił porządek z czarnoksiężnikami. Ostatecznie wolę królów od tej hołoty. — Jak to zrobił? — zapytał Conan. Słuchał nie tylko Horda, ale też odgłosów dochodzących z tyłu. Do kogo należały te stopy chrzęszczące po żwirze? — Trzy dni po objęciu tronu kazał ściąć wszystkich przebywających na dworze magów. Gethenius, jego ojciec, miał ich w pałacu na tuziny. Garian nie zdradził nikomu, co zamierza. Tuż po północy wydał rozkaz Złotym Lampartom. Do świtu każdy mieszkający w pałacu czarnoksiężnik został wywleczony z łoża i ścięty. Ci, którzy uciekli, zdaniem Gariana byli prawdziwymi czarnoksiężnikami. Ci, którzy nie potrafili przewidzieć jego posunięcia, byli szarlatanami i darmozjadami. Całe ich bogactwo kazał rozdać biedakom, nawet tym we Wrotach Piekieł. Ostatnia dobra rzecz, jaką zrobił! — Ciekawe — stwierdził Conan bez zainteresowania. Jego wyostrzony wzrok przenikał cienie. Przed nimi było skrzyżowanie. A z tyłu? Tak. To był pomruk kogoś, kto wlazł w to samo, czym teraz śmierdziały buty Horda. — Mów dalej — przynaglił. Ostrze zaszeleściło, gdy wysunął je z pochwy. Jednooki zdumionym wzniesieniem brwi skwitował jego ruch, po czym sam dobył miecza. Obaj mężczyźni ruszyli dalej z bronią niedbale kołyszącą się w dłoniach. — Ta klątwa — podjął lekkim tonem Hordo. — Gethenius rozchorował się w czwartą noc po zakończeniu siewów i gdy tylko legł w łożu, nastała susza. Padało w Ophirze i Orythunii. Padało w Aquilonii. Ale nie w Nemedii. Im bardziej chory stawał się Gethenius i im bliżej władzy był Garian, tym susza stawała się dotkliwsza. W dniu, w którym zasiadł na tronie, pola były już suche niczym sproszkowana kość. I takie też dały plony. Powiedz mi, czyż nie jest to dowodem przekleństwa? Dotarli do jakiegoś zaułka. Conan skoczył w cienie pod murem, gestem nakazując, by Hordo szedł dalej. Krzepki, jednooki brodacz poczłapał w ciemność. Jego słowa powoli cichły w dali: — Po nieudanych żniwach Garian kupił ziarno w Aquilonii. Wtedy jakieś bandy na granicy zaczęły palić furgony ze zbożem. Wówczas Garian kilkakrotnie podniósł cło, by wynająć więcej strażników i zakupić więcej ziarna, które ci głupcy na granicy dalej palą. Wysokie myto uczyniło przemyt opłacalnym, ale ja… Conan czekał, nasłuchując. Przez chwilę rozważał, czyby nie rozpakować broni szaleńca, ale wzdragał się na myśl o jej użyciu. Oparł pakunek o ścianę za sobą. Kroki zbliżały się coraz bardziej; pośpieszne i niepewne. Teraz był pewien, że tropi go jedna osoba. Na skrzyżowaniu pojawiła się szczupła, otulona płaszczem postać. Zatrzymała się w ciemności, nasłuchując cichnących kroków Horda. Conan ruszył do przodu. Uchwycił lewą ręką ramię nieznajomego, obrócił go i trzasnął nim o ścianę. Oddech ze świstem uciekł z piersi tajemniczego przeciwnika. Conan przyłożył mu miecz do gardła i wciągnął głębiej w zaułek, gdzie mrok rozjaśniała plama światła. Szczęka mu opadła, gdy zobaczył twarz pojmanego. Była to dziewczyna, która tak bardzo wyróżniała się „Pod Bodącym Wołem”. W ogromnych orzechowych oczach błyszczał strach, ale jej głos był opanowany: — Zamierzasz mnie zabić? Opuszczasz kobiety z wielką łatwością, nie sądzę zatem, by zabicie jednej było dla ciebie czymś trudnym.

— O czym ty mówisz? — prychnął zdumiony barbarzyńca. — Pracujesz dla bandziorów, dziewczyno? — Pomyślał, że raczej trudno w to uwierzyć, ale widywał już dziwniejsze rzeczy. — Oczywiście, że nie — zaprzeczyła z oburzeniem. — Jestem poetką. Nazywam się Ariana. Jeśli nie masz zamiaru poderżnąć mi gardła, to może lepiej zabierz ten miecz? Czy wiesz, co oni jej robili, gdy wychodziłam? Czy masz o tym jakieś pojęcie? — Na Croma! — mruknął zbity z tropu potokiem słów. Opuścił miecz. Dziewczyna głośno przełknęła ślinę i wbiła wzrok w barbarzyńcę. — Rzucali kości, kto ma pójść z nią na górę. Wszyscy mężczyźni chcieli rzucać. I dla zabawy chłostali ją tak, że wkrótce zaczęła przypominać dojrzałą śliwkę. — Aha, ta blondynka. — Conan pojął wreszcie, o co jej chodzi. — Mówisz o tej złodziejce? Czy śledziłaś mnie do Wrót Piekieł wyłącznie po to, by mi o tym powiedzieć? — Nie wiedziałam, że idziesz do Wrót Piekieł — odparła ze złością. — Poszłam za tobą bez namysłu. Ale co cię obchodzi, dokąd chodzę? Nie jestem niewolnicą, a już z pewnością nie twoją. Biedna dziewczyna! Wtedy, jak ją puściłeś, pomyślałam, że potrafisz współczuć, że może różnisz się od innych mimo swej brutalnej powierzchowności, ale… — Wiedziałaś, że jest złodziejką? — przerwał jej. Jej twarz przybrała wyniosły wyraz. — Ona też chce żyć. Nie sądzę, byś wiedział, co doprowadza ludzi do tego, że zaczynają kraść. Nie sądzę, byś wiedział co to bieda i głód. Nie ty, z tym wielkim mieczem, potężnymi muskularni i… — Zamknij się! — Warknął, lecz natychmiast zniżył głos i rozejrzał się czujnie. Zwracanie na siebie uwagi w miejscu takim jak Wrota Piekieł nie było rzeczą rozsądną. Kiedy znów spojrzał na nią, wpatrywała się w niego z otwartymi ustami. — Wiem, co to znaczy cierpieć biedę — rzekł cicho — wiem, co znaczy głodować i kraść. Zaznałem tego wszystkiego, nim podrosłem na tyle, by zacząć się golić. — Przykro mi, przepraszam — powiedziała powoli. Conan nie wiedział, czy jej słowa odnosiły się do jego młodzieńczej niedoli, czy do wcześniejszego zarzutu. — Co się tyczy tej dziewczyny, odrzuciła szansę, jaką jej dałem. Powiedziałem jej, że szczęście ją opuściło. — Może powinnam była porozmawiać z nią wtedy, gdy ją złapałeś — westchnęła Ariana. Conan potrząsnął głową. — Kim ty jesteś? Przesiadujesz w spelunie na ulicy Żalów zamartwiając się losem złodziei. Jesteś ubrana jak niewinna córka sklepikarza, a mówisz jak dama z wysokiego rodu. Idziesz za mną do Wrót Piekieł, by mi nawymyślać — zaczął się śmiać. — Kiedy wróci Hordo, odprowadzimy cię na ulicę Żalów i niech Mitra chroni przed tobą ladacznice i pechowe złodziejki, poetko… W oczach Ariany zapaliły się gniewne skry. — Jestem poetką, i to dobrą. A co złego w tym, jak się ubieram? Przypuszczam, że wolałbyś, bym miała na sobie czerwone fatałaszki i wdzięczyła się niczym… Conan zakrył jej usta szeroką dłonią i na chwilę wstrzymał oddech. Nasłuchiwał. Jej oczy stały się ogromne. Rozległ się dźwięk, którego Conan nie mógł nie rozpoznać nawet we śnie. Szczęk stali wysuwanej z pochwy. Pchnął dziewczynę pod ścianę i odwrócił się w chwili, gdy runął na niego jeden z oprychów. Ostrze Cymmerianina gładko przecięło mu gardło. Pierwszy z trzech następnych potknął się o osuwającego się na ziemię kamrata i wrzasnął, gdy stal Conana wgryzła mu się w kark. Zza pleców napastników dobiegł wrzask zakończony charkotem i okrzyk: „Czerwony Jastrząb!” oznaczający, że Hordo włączył się do walki.

Mężczyzna zwrócony twarzą do barbarzyńcy przyjął obronną postawę i nie tracąc z oczu młodzieńca próbował zobaczyć, co dzieje się z tyłu. Conan krzyknął i podniósł ramię, jakby zamierzał zadać cios z góry. Miecz przeciwnika błysnął składając się do sparowania. Cymmerianin dokończył zwód i jego ostrze wysunęło się na stopę z pleców opryszka. Spojrzał w oczy umierającego, mimo ciemności rozpoznając rozpacz, która nadeszła wraz ze świadomością śmierci. Wyszarpnął klingę i wytarł ją w płaszcz zabitego. — Nic ci nie jest, Conanie?! — zawołał Hordo, przechodząc nad ciałami powalonych. — Tylko wycieram miecz… — Conan skrzywił się, gdy paskudny odór napełnił mu nozdrza. — Na Croma! Co tak śmierdzi? — Wlazłem w jakieś świństwo i przewróciłem się — odparł kwaśno Hordo. — Dlatego nie było mnie tak długo. Kim jest ta dziewucha? — Nie jestem dziewuchą! — powiedziała ostro Ariana. — Nazywa się Ariana — oznajmił Conan. Podniósł brwi, widząc sztylet chowany w fałdy sukni. — Nie wyciągnęłaś go chyba na mnie, dziewczyno. — Może myślałam, że będzie mi potrzebny. To nie wasi przyjaciele? — Opryszki — prychnął z pogardą. Hordo podniósł się znad jednego trupa. — Może powinieneś rzucić okiem, Conanie. Są za dobrze ubrani jak na Wrota Piekieł. — Widocznie należeli do znaczniejszej bandy. — Cymmerianin znów skrzywił nos. — Hordo, gdy tylko odprowadzimy Arianę na ulicę Żalów, musisz znaleźć łaźnię. To znaczy, jeżeli ciągle chcesz się ze mną napić. Hordo w odpowiedzi mruknął coś pod nosem. — Jeżeli to nie musi koniecznie być łaźnia… — zaczęła Ariana i niezdecydowana przygryzła dolną wargę. Wreszcie skinęła głową. — To nic złego — rzekła do siebie. — Niedaleko ulicy Żalów jest karczma „U Thestis”. Są tam czynne wanny. Możecie zatrzymać się w niej jako moi goście, przynajmniej na tę noc. — Thestis! — zapiał Hordo. — Kto słyszał o gospodzie nazwanej imieniem bogini muzyki? — Ja — odparła Ariana cierpko. — Skoro jesteście zaproszeni, łóżko, jedzenie i wino dostaniecie za darmo, ale byłoby miło, gdybyście złożyli jakiś datek. Zrozumiecie, jak zobaczycie. Zgoda? Idziecie, czy chcesz tak cuchnąć, póki nie zapłacisz dwóch sztuk srebra za łaźnię? — Co ci się stało? — zapytał Conan. — Chwilę wcześniej nie byłaś taka przyjazna. — Intrygujesz mnie — odparła Ariana po prostu. Hordo parsknął śmiechem i Conan nagle pożałował, że jednooki śmierdzi tak paskudnie, bo gdyby nie to, natychmiast zdzieliłby go po łbie. Odwrócił się i wziął oparty o ścianę miecz. — Chodźmy stąd, zanim przyjdzie więcej bandziorów — oznajmił. Pośpiesznie ruszyli z powrotem ku ulicy Żalów. IV Albanus, wchodząc do wyłożonego kobiercami przedpokoju swej sypialni, ze złością poprawił sznur opasujący haftowany szlafrok. Złote lampy rzucały łagodny blask na ściany, na których widniały płaskorzeźby przedstawiające sceny z życia Bragorasa, starożytnego, na wpół legendarnego króla Nemedii, od którego, jak twierdził Albanus, wywodził się jego ród zarówno ze strony ojca, jak i matki. Pan o jastrzębich rysach rozkazał, by obudzono go natychmiast po przybyciu Vegentiusa i Demetria. Obaj wyglądali tak, jakby wcale nie spali. Płaszcz żołnierza, ozdobiony wizerunkiem złotego lamparta, był pomięty i zabłocony, a oczy szczupłego młodzieńca sprawiały wrażenie nieprzytomnych.

— Czego się dowiedzieliście? — zapytał bez wstępów Albanus. Demetrio wzruszył ramionami i podniósł do nosa nieodłączny flakonik z pachnidłem. Vegentius, rozgniewany tonem gospodarza, odparł szorstko: — Niczego. Miecz zniknął. I niech tak będzie. Nie potrzebujemy go. Skazałeś Meliusa, dając mu tę broń, chociaż, Mitra świadkiem, niewielka to strata. — Skąd miałem wiedzieć, że to magiczne ostrze zawładnie jego umysłem? — przerwał mu Albanus. Splótł ręce, by powstrzymać je od drżenia. Po chwili odzyskał zimną krew. — Trzeba odnaleźć ten miecz — rzekł nieco spokojniejszym tonem. — Jeszcze jeden podobny wypadek, jeszcze jeden człowiek wpadający w obłęd z mieczem w ręku, a Garian dowie się, że w Nemedii znów uprawia się czary. Mimo że nie cierpi magii, dla własnej ochrony może sprowadzić na dwór jakiegoś czarnoksiężnika, który przejrzy naszą intrygę. Myślisz, że tak łatwo zgodzę się na pokrzyżowanie moich planów? — Naszych planów — przypomniał Demetrio nie oddalając nosa od flakonu. Albanus uśmiechnął się lekko. Było to ledwie dostrzegalne skrzywienie warg. — Naszych planów — zgodził się. Jego nieznaczny uśmiech zniknął. — Strażnicy zostali przesłuchani, prawda, Vegentiusie? Ostatecznie zabili dostojnego Meliusa. Vegentius skinął głową. — Wszyscy z wyjątkiem sierżanta, który zniknął z koszar, gdy moje Złote Lamparty przyszły ich pojmać. On musiał coś wiedzieć. — Bardzo możliwe — mruknął Demetrio. — Wiedział, jak wygląda przesłuchanie… — Chyba że zabrał miecz — rzekł Albanus. — Co powiedzieli łucznicy w czasie przesłuchania? — Niewiele — westchnął Vegentius. — Przez większość czasu błagali o zmiłowanie. Twierdzili, że rozkazano im zatrzymać szaleńca, który zarzynał ludzi w dzielnicy targowej. Znaleźli go walczącego z jakimś barbarzyńcą i zabili. Kiedy zobaczyli, że to pan ze szlachetnego rodu, wpadli w takie przerażenie, że nie pomyśleli o mieczu. Nawet nie sprowadzili barbarzyńcy. — To on żyje? — zdziwił się Albanus. — Musi być prawdziwym mistrzem miecza. Vegentius zaśmiał się lekceważąco. — Melius ledwo odróżniał czub od głowicy. — Szermierczą zręczność zaklęto w samym ostrzu — rzekł Albanus. — By je wykonać, zabito sześciu fechmistrzów. Ich krwi użyto do hartowania, a kości do rozniecenia ognia, w którym rozgrzewano klingę. W tym metalu zamknięto samą esencję ich sztuki. — Tnij i rąb, to wszystko, co zna Vegentius — głos Demetria ociekał szyderstwem. — Ale sztuka walki… — ostrze wysunęło się z pochwy. Demetrio ugiął kolana i zatańczył po barwnym kobiercu. Jego miecz kreślił zawiłe wzory w powietrzu. — Te wygibasy mogą być dobre w czasie pojedynków do pierwszej krwi, w jakich lubują się szlachetnie urodzone paniczyki — zadrwił Vegentius. — W bitwie, gdy życie człowieka zależy od jego broni, liczy się co innego. — Dość! — syknął Albanus. — Obaj! — Z trudnością hamował gniew. Pewnego dnia pozwoli im na pojedynek, a potem każe wbić zwycięzcę na pal. Ale na razie nie pora na to. Trzydzieści lat pracował nad swym planem. Zbyt wiele czasu, zbyt wiele wysiłku, zbyt wiele poniżającego strachu, by pozwolić to wszystko zniszczyć. — Może ten barbarzyńca zabrał tę broń. Znajdźcie go i odbierzcie miecz! — Ja już zacząłem — rzucił z zadowoloną miną oficer. — Wysłałem wieści do Tarasa. Przez całą noc będzie polował na te uliczne szczury. — Dobrze. — Albanus zatarł ręce. Rozległ się dźwięk ; przypominający szelest suchego pergaminu. — A ty, Demetrio? Co zrobiłeś, by odnaleźć ostrze?

— Zadałem dziesięć tysięcy pytań — odparł znudzonym głosem szczupły szlachcic. — Od ulicy Żalów po „Dom Tysiąca Orchidei”. Niczego się nie dowiedziałem. Gdyby Vegentius powiedział mi o tym barbarzyńcy, to ułatwiłoby mi poszukiwania. Vegentius z uśmiechem zadowolenia przyglądał się własnym paznokciom. — Nigdy bym nie wpadł na to, by szukać cię w „Domu Tysiąca Orchidei”. Oni dostarczają swym klientom tylko kobiet… Demetrio schował miecz do pochwy tak, jakby pakował go w serce oficera. Nim zdążył otworzyć usta, odezwał się Albanus: — Nie czas na te szczenięce kłótnie. Znajdźcie miecz. Ukradnijcie go, kupcie, nieważne, ale zdobądźcie go. I bez zwracania uwagi. — A jeśli ten barbarzyńca odkrył jego właściwości? — zapytał Demetrio. — Zatem trzeba go zabić — odparł Albanus i ruszył do drzwi. — Jeszcze jedno — rzucił nagle Vegentius. — Taras chce się z tobą spotkać. Albanus odwrócił się. W jego oczach zamigotały czarne iskry gniewu. — Jak ta wesz śmie? Powinien lizać bruk z wdzięczności za złoto, jakie dostaje. — Boi się — mówił Vegentius. — On i kilku innych, którzy domyślają się, co się szykuje. Mogę ich zastraszyć, ale nawet złoto nie tchnie w nich odwagi. Musisz stanąć z nim twarzą w twarz i osobiście zapewnić, że wszystko będzie tak, jak im mówiono. — Na Mitrę! — oczy Albanusa powędrowały do płaskorzeźb na ścianach. Czy Bragoras też miał do czynienia z takimi szumowinami? — Dobrze, zorganizuj spotkanie w jakimś ustronnym miejscu. — Wedle rozkazu — odparł służbiście żołnierz. Albanus uśmiechnął się nagle, a był to pierwszy szczery uśmiech, jaki od początku rozmowy pojawił się na jego twarzy. — Kiedy zasiądę na tronie, ten Taras i jego nożownicy zostaną żywcem odarci ze skóry na placu Królów. Dobry władca winien strzec swych poddanych przed takimi kanaliami — zaniósł się chrapliwym śmiechem. — Teraz idźcie. Kiedy zobaczę was po raz kolejny, chcę usłyszeć pomyślne wieści. Odszedł bez słowa, tak jak przyszedł, bowiem już teraz uważał, że nie obowiązuje go zwykła grzeczność. Zresztą Demetrius i Vegentius byli głupcami niezdolnymi pojąć, że w jego oczach nie ma żadnej różnicy między nimi a Tarasem i czeka ich taki sam los. Wszak skoro zdradzili jednego króla, mogli też zdradzić drugiego! Znalazłszy się w swej mrocznej sypialni, szybkim krokiem zbliżył się do wiszącej na ścianie olbrzymiej tafli przezroczystego kryształu. Lśniącą płytę zdobiły jedynie dziwne znaki wyryte na brzegach. W świetle jednej małej lampy były one prawie niewidoczne, ale palce Albanusa wyćwiczone długą praktyką dotknęły właściwych we właściwej kolejności. Jednocześnie Albanus wypowiadał słowa w języku martwym od trzech tysiącleci. Gdy palce oderwały się od ostatniego znaku, kryształ pociemniał do głębokiego błękitu. Powoli ukształtowały się w nim obrazy. Ludzie poruszali się i rozmawiali, choć nie było słychać żadnego dźwięku. Albanus wpatrywał się zimno w Gariana, który myśląc, że jest bezpieczny w swym królewskim pałacu, rozmawiał właśnie z długobrodym Sulpiciusem i łysym Malarikiem, dwoma najbardziej zaufanymi doradcami. Król był wysokim mężczyzną, dobrze umięśnionym, co było zasługą młodości spędzonej w armii. Jednak półroczny brak ruchu sprawił, że pod skórą pokazała się gładka warstwa tłuszczu. Twarz o kwadratowej szczęce i głęboko osadzonych ciemnych oczach straciła wiele z niegdyś typowej dlań otwartości. Za tę zmianę również odpowiedzialne było brzemię władzy. Ręce Albanusa przesunęły się wzdłuż boków kryształu i oblicze Gariana zaczęło się powiększać, aż zajęło całą taflę. — Dlaczego robisz to tak często?

Blondynka mówiąca te słowa leżała na satynowych poduszkach łoża Albanusa i patrzyła na niego szafirowymi, kocimi oczami. Przeciągnęła się lubieżnie. W mroku jej skóra połyskiwała niczym wysmarowana miodem kość słoniowa, a nogi tancerki, gdy wyciągnęła palce stóp, zdawały się o wiele dłuższe niż w rzeczywistości. Jędrne piersi wznosiły się kusząco, kiedy wygięła w łuk szczupłe plecy. Albanusowi zaschło w gardle. — Dlaczego nie odpowiadasz? — zapytała. W jej głosie brzmiała czysta niewinność. Suka, pomyślał. — Bo wtedy jest tak, jakby on tu był, Sulario. Jakby patrzył na swą kochankę wijącą się i jęczącą pode mną. — Więc tylko tym dla ciebie jestem? — jej głos był teraz niczym rozgrzana oliwa. — Sposobem poniżenia Gariana? — Tak — przyznał okrutnie. — Gdyby miał żonę czy córkę, one zamieniałyby się z tobą w moim łóżku. Jej oczy przesunęły się na twarz w krysztale. — On ma mało czasu na kochankę, a jeszcze mniej na żonę. Oczywiście, ty jesteś odpowiedzialny za kłopoty, które kradną mu teraz czas. Co pomyśleliby jego doradcy, gdyby wiedzieli, że podjąłeś ryzyko uwiedzenia królewskiej kochanki? — Jakie ryzyko? — rysy Albanusa stwardniały niebezpiecznie. — Narażasz mnie na ryzyko? Przesunęła poduszki tak, że jej głowa była zwrócona ku niemu, a biodra wykręcone, co podkreślało ich bujną krzywiznę. — Nie — powiedziała miękko. — Pragnę jedynie ci służyć. — Dlaczego? — zapytał. — Na początku tylko chciałem cię mieć w swoim łożu, ale ty z własnej woli zaczęłaś szpiegować w pałacu. Przychodziłaś na klęczkach do mych stóp i szeptałaś, kto co zrobił i co powiedział. Dlaczego? — Dla władzy — wydyszała. — Posiadam pewien dar. Potrafię wyczuć moc w człowieku, rozpoznać tych, którzy zdobędą władzę. Ciągnę ku nim niczym ćma do płomienia. Wyczułam w tobie tę moc, przewyższającą moc Gariana. — Wyczuwasz moc… — przysłonił oczy powiekami i mówił jakby do siebie. — Ja również czuję w sobie moc. Zawsze ją czułem, wiedziałem, że jest we mnie. Urodziłem się, by zostać królem i uczynić z Nemedii imperium. A ty jesteś pierwszą osobą, która to zrozumiała. Wkrótce lud wylegnie na ulice Belverus i zażąda, by Garian zrzekł się tronu na moją korzyść. Już niedługo. A tego dnia wyniosę cię do godności szlachetnie urodzonej, Sulario. Dostojna Sulario. — Dziękuję ci, królu. Nagle rozwiązał pas, zrzucił szlafrok i odsunął się tak, by człowiek w krysztale, gdyby mógł coś widzieć, miał widok na całe łoże. — Chodź i oddaj cześć swemu władcy! — rozkazał. Sularia uśmiechnęła się pożądliwie i przypełzła do niego. V Conan, schodząc następnego ranka do głównej izby karczmy „U Thestis”, zastanawiał się po raz kolejny, czy nie znalazł się przypadkiem w domu obłąkanych. Dwie liry, cztery cytry, trzy flety i sześć harf różnych rozmiarów czyniły taki harmider, że uszy puchły. Muzycy zajmowali wszystkie kąty przestronnego pomieszczenia i każdy grał co innego niż sąsiad. Jeden człowiek deklamował swoje wiersze do ściany, a gestykulował przy tym tak zawzięcie, jakby popisywał się przed zamożnym patronem. Tuzin młodych mężczyzn i kobiet przy olbrzymim stole zastawionym rzeźbami przekrzykując tę kocią muzykę wytykało sobie nawzajem błędy w rzemiośle. Trzej mężczyźni u stóp schodów również darli się jeden przez

drugiego albo wszyscy naraz. Przedmiotem ich hałaśliwej dysputy było znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy moralnie karygodne zachowanie jest moralne niezbędne. W każdym razie Conan sądził, że mniej więcej o to im chodzi. Wszyscy w karczmie, a nikt nie miał więcej niż dwadzieścia pięć lat, darli się na ten czy inny temat. Conan wraz z Hordem przybyli tu wieczorem. Wówczas w karczmie, o ile to była karczma, w co Conan mocno powątpiewał, gościło ledwie dwie dziesiątki osób. Większość z nich gapiła się na nich tak, jakby Ariana przyprowadziła dwa brythuńskie niedźwiedzie. A zważywszy, że nikt nie cię był uzbrojony, pomijając kilka noży do krajania jedzenia, zapewne faktycznie tak myśleli. Podczas gdy Hordo poszedł się wykąpać, dziwaczni młodzieńcy stłoczyli się wokół Conana. Napełniali mu kubek cienkim winem, gdy tylko miało ukazać się dno, nakłaniali do opowiadania swych przygód. Po powrocie Horda rzucili się również na niego. Niemal do białego rana Conan i jego jednooki towarzysz współzawodniczyli o to, kto opowie barwniejszą historię. Dziwni mężczyźni i kobiety; jedni zwali się artystami, inni muzykami, a jeszcze inni filozofami, słuchali tak, jest jakby opowieści dotyczyły innego świata. Często ci, którzy mienili się filozofami, czynili komentarze cudaczniejsze od samych opowieści. Conan częstokroć nie miał pojęcia, o co cię im chodzi, i dopiero po pewnym czasie zorientował się, że inni również nic nie rozumieją. Po każdym z komentarzy zapadała krótka cisza, podczas której wszyscy pozostali obserwowali komentatora, by zobaczyć, czy mają poważnie pokiwać głowami, czy też roześmiać się niczym z dowcipnego powiedzenia. Raz czy dwa Conan pomyślał, że stroją sobie z niego żarty, ale powstrzymał się od rozbicia kilku łbów. Zabicie człowieka, którego winy nie był pewien, nie leżało w jego naturze. Rozepchnął filozofów dyskutujących zażarcie u stóp schodów, żaden z nich nawet go nie zauważył, i zatrzymał się skamieniały ze zdumienia. W rogu pomieszczenia na stole stała Ariana. Naga. Była szczupła, ale piersi miała przyjemnie pełne, a talię wąską nad kusząco zaokrąglonymi biodrami. Ściągnął płaszcz z ramion — miecz o niezwykłym ostrzu był bezpiecznie ukryty w izbie — przemaszerował przez salę i zarzucił go poetce na plecy. — Masz, dziewczyno. Nie nadajesz się do tej roboty. Jeżeli brakuje ci pieniędzy, mam dość, by wykarmić nas oboje przez jakiś czas. Oparła ręce na biodrach i przez chwilę patrzyła na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy, po czym wprawiła go w jeszcze większe zdumienie, bowiem odrzuciła w tył głowę i zaniosła się dźwięcznym śmiechem. Twarz mu poczerwieniała. Wyśmiewanie zupełnie go nie bawiło. Dziewczyna natychmiast przybrała skruszoną minę i przyklękła na stole. W ten sposób jej piersi zakołysały się w odległości piędzi od nosa Conana, co sprawiło, że czoło barbarzyńcy pokryło się potem. — Przepraszam, Conanie — rzekła cicho, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w tym zgiełku. — Być może to najmilsza rzecz, jaką w życiu słyszałam. Nie powinnam była się śmiać. — Jeżeli chcesz pokazywać się goła — rzekł szorstko — dlaczego nie pójdziesz do jakiejś tawerny, gdzie dostaniesz za to trochę grosza? — Widzisz tych ludzi? — wskazała na trzech mężczyzn i dwie kobiety siedzące w pobliżu stołu, każde z arkuszem pergaminu przymocowanym do deski i kawałkiem węgla w dłoni. Wszyscy niecierpliwie patrzyli na dziewczynę. — Pozuję dla nich. Nie mają pieniędzy, by kogoś wynająć, więc wyświadczam im przysługę. — Tak przed wszystkimi? — zapytał zdumiony. — Tu jest mało miejsca, Conanie — odparła z rozbawieniem. — A poza tym, wszyscy tutaj są artystami. Nawet nie zwracają uwagi.

Mierząc wzrokiem jej kształty założyłby się o wszystkie pieniądze, że jest inaczej, ale powiedział: — Przypuszczam, że wolno ci robić to, na co masz ochotę. — Przypuszczam, że masz rację. Machnęła ręką do szkicujących i zeskoczyła ze stołu. Conan najwyższym wysiłkiem woli powstrzymał się przed przerzuceniem jej sobie przez ramię i zabraniem na górę do izby. Potem zauważył błysk w jej oczach i lekki rumieniec na policzkach. Wiedziała, jakie wrażenie na nim wywiera. Zręcznie wyjęła płaszcz z jego rąk i owinęła się nim szczelnie. — W tej chwili chciałabym napić się wina. Z tobą — powiedziała i otuliła się jeszcze szczelniej. Conan spojrzał na nią pytająco, a ona zachichotała: — Na stole to co innego, tam pozuję. Na podłodze jestem po prostu naga. Chodź, zwalnia się miejsce. Skoczyła spiesznie, a on podążył za nią. Zastanawiał się po drodze, jaki wpływ na oglądanie nagości wywiera odległość od blatu stołu do podłogi. Nie był pewien, czy kiedykolwiek uda mu się zrozumieć kobiety. Gdy usiadł naprzeciwko Ariany, ktoś postawił na szorstki blat gliniany dzban wina, dwa poobijane metalowe kubki i zniknął, nim Conan miał czas sięgnąć do sakiewki. Barbarzyńca z niedowierzaniem potrząsnął głową. — Pierwszy raz widzę karczmę, w której nie żąda się zapłaty przed napełnieniem kubka. — Czy nikt ci tego nie wyjaśnił? — zapytała ze śmiechem. — Może i tak, ale wczoraj polało się trochę wina. — Naprawdę zrobiłeś to wszystko, o czym opowiadałeś? — pochyliła się ku niemu z zainteresowaniem, co sprawiło, że rozchyliły się poły płaszcza. Conan zastanowił się, czy zrobiła to specjalnie czy przypadkiem. — Niektóre — odpowiedział. Prawdę mówiąc, nie pamiętał, jakie historie opowiadali. Wieczorem przelało się dużo więcej niż trochę wina. Napełnił kubki. — Tak myślałam — rzekła z satysfakcją. — A co do pieniędzy, dasz tyle, ile możesz. Wszyscy zatrzymujący się tutaj tak robią, chociaż niektórzy przychodzą tylko w dzień i nie dają nic. Część z nas dostaje pieniądze od rodzin i wpłacamy je tutaj. Nasze rodziny nie pochwalają tego trybu życia, ale wolą trzymać nas z dala od siebie. Przynosimy im wstyd. Za to, co nam zostaje, kupujemy chleb i sól i rozdajemy nędzarzom we Wrotach Piekieł. To niewiele — westchnęła — ale głodujący docenia nawet okruchy. — Niektórzy z was mają rodziny na tyle bogate, że dają wam pieniądze? — Conan z niedowierzaniem rozejrzał się po izbie. — Mój ojciec jest panem z wysokiego rodu — powiedziała Ariana takim tonem, że Conan odniósł wrażenie, iż dla dziewczyny bycie wielmożem lub córką takowego jest przestępstwem. — Dlaczego mieszkasz tu, na skraju Wrót Piekieł, i pozujesz nago na stole? Nie możesz pisać wierszy w ojcowskim pałacu? — Och, Conanie — westchnęła. — Nie rozumiesz, że to źle, gdy szlachetnie urodzeni mają złoto i żyją w pałacach, podczas gdy żebracy umierają z głodu w swoich norach? — Może i tak — przyznał Conan — ale ja nadal lubię złoto, chociaż miewam go raczej niewiele. A co do biedy, skłamałbym mówiąc, że nie napełniłbym wielu brzuchów za to, co dotąd wydałem. — Jakiej innej odpowiedzi się spodziewałaś? — wtrącił chudy mężczyzna, przysuwając sobie stołek. Jego pociągła twarz nosiła wyraz wiecznego niezadowolenia. Podniósł kubek Ariany i wypił połowę wina. — To uczciwa odpowiedź, Stephano — powiedziała Ariana. Stephano parsknął. Conan przypomniał go sobie. Poprzedniej nocy nazwał się rzeźbiarzem i zawzięcie zalecał się do Ariany. Wyglądało na to, że dziewczyna nie miała nic przeciwko, ale teraz ze złością wyrwała mu kubek.

— Jest wspaniałomyślnym człowiekiem, Stephano, i myślę, że byłbyś taki również jako bogacz — przeniosła spojrzenie z powrotem na Conana. — Czy nie widzisz, że to, co robimy, nie wystarcza? We Wrotach Piekieł żyją ludzie, których nie stać na chleb, podczas gdy wielcy panowie ucztują w swych pałacach, tłuści kupcy zaś z dnia na dzień stają się coraz bogatsi. Garian nie jest sprawiedliwym królem. Jasne jest, co musimy zrobić. — Ariano! — zganił ją ostro Stephano. — Stąpasz po niebezpiecznym gruncie. Powściągnij język. — A co mi zostało poza mówieniem? — rozgrzewała się coraz bardziej własnymi słowami. — Cokolwiek istnieje między nami, nie jestem twoją własnością. — Wcale cię tak nie nazywam — odparł rzeźbiarz z równym żarem. — Proszę tylko, byś mnie posłuchała. Nie rozmawiaj tak otwarcie z nieznajomymi. Ariana gwałtownie uniosła głowę, w jej wielkich oczach nagle zalśnił lód. — Jesteś pewien, że nie przemawia przez ciebie zazdrość, Stephano? Że nie chodzi ci o pozbycie się rywala? Twarz rzeźbiarza poczerwieniała na te słowa. — Może i jest nieznajomym — kontynuowała bezlitośnie Ariana — lecz jest człowiekiem, jakiego szukamy. Wojownikiem. Myślisz, że nie słyszałam, jak Taras powtarzał ci to setki razy? Potrzebujemy wojowników… — Na miłosierdzie Mitry! — jęknął Stephano. — Ariano, czy ty w ogóle nie dbasz o zachowanie ostrożności? To barbarzyńca z Północy, który pewnie nigdy nie znał swego ojca i który sprzedałby honor za sztukę srebra. Powściągnij język! Conan wyciągnął lewą ręką miecz z pochwy na tyle, by ostrze zabłysło nad stołem. — Kiedy byłem chłopcem — rzekł lodowatym tonem — widziałem śmierć ojca, który zginął z mieczem w dłoni. Tym samym ostrzem zarąbałem człowieka, który go zabił. Chcesz mnie obrażać dalej? Oczy Stephana nieledwie wyskoczyły z orbit, gdy wlepił je w miecz, a jego groźna mina natychmiast zniknęła. Nerwowo oblizał usta. Oddech miał krótki i urywany. — Widzisz, Ariano? Widzisz, co to za człowiek? — stołek zaszurał o podłogę, gdy rzeźbiarz wstawał od stołu. — Chodź ze mną, Ariano. Zostaw go. Dziewczyna przesunęła kubek w stronę Conana. — Czy mógłbyś nalać mi wina? — nie spojrzała na Stephana. Zachowywała się tak, jakby przestał istnieć. Conan dolał jej wina, a ona wypiła. Stephano popatrzył na nią niepewnie, po czym cofnął się o krok. — Powściągnij język! — syknął i odskoczył z takim pośpiechem, że mało nie wywrócił sąsiedniego stołu. — Powściągniesz język? — zapytał cicho Conan. Ariana przez pewien czas spoglądała w kubek z winem. — Z opowiedzianych przez ciebie historii wynika, że twój miecz wiedzie cię tam, gdzie czeka złoto. Czy wybierasz tylko tych, którzy płacą najwięcej? — Nie. Prędzej splunę na złoto niż wykonam niesprawiedliwy rozkaz — westchnął i dodał zgodnie z prawdą: — Ale lubię złoto. Ariana wstała, otulając się płaszczem. — Może porozmawiamy o tym później. Czekają na mnie, bym skończyła pozowanie. — Ariano… — zaczął, ale przerwała mu. — Stephano myśli, że ma do mnie prawo. Ale nie ma żadnego! — uciekła prawie tak szybko jak rzeźbiarz. Conan opróżnił kubek mrucząc pod nosem przekleństwa, a potem odwrócił się, by popatrzeć na dziewczynę wspinającą się na stół. Po chwili Ariana spojrzała na niego, po czym spiesznie odwróciła wzrok. Znów spojrzała mu w oczy i znów je spuściła. Jej krągłe piersi wznosiły się i opadały niespokojnie. Na policzki wystąpiły jej czerwone plamy,

powiększające się stopniowo, aż w końcu cała twarz okryła się rumieńcem. Nagle poetka wydała zduszony okrzyk, zeskoczyła na podłogę i nie patrząc na Conana porwała płaszcz. Owinęła się nim w biegu, lawirując między stołami. Stopy migały jak błyskawice, gdy pędziła po schodach. Cymmerianin uśmiechnął się z zadowoleniem i nalał sobie wina. Nie było takie złe, jak się wydawało. Na stołek po drugiej stronie stołu osunął się Hordo. — Słyszałeś, co się tutaj mówi? — zapytał, posępnie marszcząc brwi. — Gdyby tu był jakiś strażnik, ich głowy od razu zatknęliby na pikach za podżeganie do buntu. Conan rozejrzał się czujnie, by sprawdzić, czy nikt nie słucha. — Czy do rebelii? — Co za różnica? — parsknął drwiąco jednooki. — Równie dobrze mogą pójść wprost do kata i poprosić, by im ściął głowy. Nie chodzi mi o to, że miasto do tego nie dojrzało. Wręcz przeciwnie, ale obawiam się, że ci tutaj mają takie same szanse jak nowo narodzone dziecko. — Ale jeśli mają pieniądze? Złoto na wynajęcie wojowników? Hordo, który podniósł kubek, gdy Conan zaczął mówić, teraz zakrztusił się winem. — Skąd zdobyliby tyle złota? Gdyby któreś z nich miało możnego protektora, to możesz założyć się o swoje uszy, że nie mieszkaliby na skraju Wrót Piekieł. — Ojciec Ariany jest szlachcicem — wyjaśnił cicho Conan. — Mówiła mi, że niektórzy z pozostałych też wywodzą się z zamożnych rodów. Jednooki brodacz starannie dobierał słowa: — Myślisz, że naprawdę planują rebelię? Czy tylko im się tak wydaje? — Na pewno spiskują Stephano i Ariana. — Zatem wynośmy się stąd. Może i mają jakieś talenty, ale organizowanie rebelii do nich nie należy. Jeżeli poznali cię wczorajszej nocy i tak wiele powiedzieli już dzisiaj, to co opowiadają innym? Pamiętaj, że nasze głowy równie łatwo mogą ozdobić groty pik. Conan powoli pokręcił głową, chociaż Hordo w zasadzie miał rację. — Podoba mi się tu — powiedział tylko. — Podoba ci się ta poetka o krągłym zadku — rzekł zapalczywie Hordo. — Zobaczysz, jeszcze umrzesz przez kobietę. Pamiętaj tego ślepego wróżbitę. — A niedawno mówiłeś, że to głupiec — zaśmiał się Cymmerianin. — Pij, Hordo, i daj sobie spokój z resztą. Porozmawiajmy o naszej wolnej kompanii. — Jeszcze nie widzę ni śladu złota — skwitował gorzko jednooki. — Znajdę złoto — zapewnił go Conan z większym przekonaniem, niż naprawdę odczuwał. Nie miał pojęcia, skąd mógłby je wytrzasnąć, jednak dobrze było wszystko z góry zaplanować. — Zdobędę je — powtórzył. — Mówisz, że możemy… pożyczyć broń ze składów przemytników. Czy to dobra broń? Widziałem raz przeszmuglowaną kolczugę tak zżartą przez rdzę, że rozpadła się w rękach, i miecze, które pękały przy pierwszym ciosie. — Nie, Cymmerianinie. To zacny oręż. W składach są miecze, których nazwy słyszałem po raz pierwszy w życiu. Tulwary z Vendhii, shamshiry z Iranistanu, macherasy z Korynthii. Pięćdziesiąt tego rodzaju, sto innego. Dość, by uzbroić pięć tysięcy ludzi. — Tak dużo? — mruknął Conan. — Po co aż tyle trzymają w składach? I to tyle rodzajów? Przechowywanie mieczy nie przynosi zysku. — Przywoziłem do Belverus to, za co mi płacili złotem. Nie obchodzi mnie, czy broń rdzewieje w składach, póki dostaję pełną sakiewkę za każdą wyprawę. — Hordo odwrócił dzban do góry dnem. Do kubka spłynęło kilka kropel. — Wina! — ryknął. W pomieszczeniu zapadła martwa cisza. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli ze zdumieniem na obu mężczyzn. Do stołu zbliżyła się niepewnie szczupła dziewczyna w prostej, długiej do