PROLOG
Glenroe Forest, Szkocja, 1735
Nadjechali o zmierzchu, w porze, kiedy wszyscy we wsi
spożywali wieczerzę. Osada wyglądała na wyludnioną i tyl
ko siwe smugi dymu z kominów zdradzały, że w domach
mieszkają ludzie. Przejmujący chłód listopadowego wieczo
ru sprawiał, że nikt bez potrzeby nie wystawiłby nosa za
próg. Kilka dni wcześniej spadł pierwszy śnieg, jednak szyb
ko stopniał w promieniach południowego słońca. Zaraz po
tem chwycił mróz i skuł ziemię tak mocno, że stała się twar
da niczym kamień. Na ścieżkach pokrytych zmarzłą grudą
kopyta koni wybijały rytm, który niósł się donośnym echem
pośród bezlistnych drzew. Z każdą chwilą hałas narastał,
zupełnie jakby ponad lasem przetaczała się potężna nawał
nica.
Serena MacGregor energicznie poprawiła na biodrze
swojego małego braciszka, podeszła do okna i wyjrzała na
podwórze. Pomyślała, że ojciec i jego ludzie wyjątkowo
wcześnie wracają z polowania. Dziwiło ją jednak, że nie
słyszy ich śmiechu ani radosnych okrzyków powitania. Jesz
cze mocniej przycisnęła nos do szyby i niecierpliwie cze
kała, aż przed domem pojawią się znajome sylwetki.
Próbowała zapomnieć o żalu, jaki imała do ojca, który
6 NORA ROBERTS
nie pozwolił jej jechać na polowanie. Musiała zostać w do
mu tylko dlatego, że była dziewczyną. Nie miało znaczenia,
że strzelała z łuku równie celnie jak jej czternastoletni brat
Coll, który oczywiście pojechał z myśliwymi. Ojciec za
bierał go ze sobą od dnia jego siódmych urodzin, nic więc
dziwnego, że starszy brat mówił wyłącznie o polowaniu.
Za to ona miała siedzieć w domu z buzią na kłódkę i po
magać matce.
Malutki Malkolm zaczął popłakiwać, więc machinalnie
pohuśtała go parę razy, cały czas usiłując przeniknąć wzro
kiem ciemności.
- Cicho malutki, tata nie musi słyszeć już od progu two
ich grymasów - szepnęła do ucha chłopczyka i instynktow
nie przygarnęła go mocniej.
Narastał w niej dziwny niepokój, więc poszukała spoj
rzeniem matki. Zerknęła ukradkiem w stronę izby, czystej
i schludnej jak pudełeczko. Razem z matką i młodszą sios
trzyczką Amelią pracowały cały dzień, żeby wysprzątać każ
dy kąt. Deski podłogi pachniały świeżo wyszorowanym
drewnem, a mdłe światło świec odbijało się od wypolero
wanego blatu stołu. Nigdzie nie widać było najmniejszego
strzępka pajęczyny czy kuchennej sadzy. Smakowity zapach
przygotowywanej kolacji mieszał się z delikatną wonią la
wendy, której małe woreczki matka porozwieszała u sufitu.
Samo wspomnienie pracowicie spędzonego dnia przy
wołało ból zmęczonych ramion. Rodzice bardzo dbali, że
by ich obejście zawsze wyglądało porządnie, bo, jak ma
wiali, szlachetne urodzenie zobowiązuje. Ich niewielki dwór
z ciemnoszarego kamienia był więc najbardziej okazałym
budynkiem osady.
Rebelia 7
Serena kolejny raz przylgnęła nosem do chłodnej szyby.
Wszystko wyglądało jak zwykle, mimo to jej serce biło
szybko, ogarnięte niezrozumiałą trwogą. Wspięła się na pal
ce, żeby zdjąć z wieszaka ciepły szal, którym otuliła siebie
i Malkolma. Otworzyła drzwi i stanęła na progu.
Wiatr ucichł. Z ciemności dochodził jedynie stukot ko
pyt i dzwonienie podków o zamarzniętą ziemię. Jeźdźcy
ukazali się na szczycie wzgórza. Serena zadrżała. Nie z zim
na, tylko ze strachu, który nagle mocno chwycił ją za gardło.
Dokładnie w tej samej chwili ciszę wieczoru przeszył
okrzyk przerażenia. Przestraszona, szybko czmychnęła za
próg, ale już po chwili gotowa była znowu wyjść na dwór.
Powstrzymał ją głos matki.
- Sereno, szybko!
Fiona MacGregor zbiegła ze schodów prowadzących na
piętro. Jej zwykle pogodna twarz pobladła, w pięknych
oczach czaił się niepokój. Tym razem nie poprawiała w po
śpiechu płomiennie rudych loków jak zwykle, kiedy wy
biegała na powitanie męża.
- Natychmiast zamykaj drzwi! - rozkazała.
- Ale mamo...
- Na miłość boską, dziewczyno pośpiesz się!
- Przecież tato wraca...
- To nie ojciec!
Gromada jeźdźców mknęła już w dół łagodnego stoku.
Zamiast znajomych kraciastych kiltów w barwach klanu
MacGregorów wystraszona Serena dostrzegła czerwone
płaszcze angielskich dragonów. Choć miała zaledwie osiem
lat, doskonale wiedziała, co oznacza nagłe przybycie żoł
nierzy. W swym kilkuletnim życiu nasłuchała się dość opo-
8 NORA ROBERTS
wieści i legend, by poczuć lęk na widok wrogich mundurów.
Jednak znacznie silniejszy od strachu okazał się nagły gniew,
który wypełnił jej dziecięce serce.
- Czego oni od nas chcą? - wielkie zielone oczy do
magały się natychmiastowej odpowiedzi. - Przecież nie zro
biliśmy nic złego!
- Czasem nie trzeba nic robić. Wystarczy, że się jest!
- Fiona wciągnęła córkę do środka, po czym dokładnie za
ryglowała drzwi, świadoma, że niestety nie stanowią one
żadnej przeszkody dla grupy rozjuszonych żołdaków.
- Córeczko... - położyła dłonie na ramionach dziew
czynki. Kiedy pochyliła się, wydawała się jeszcze bardziej
krucha. - Biegnij szybko na górę do dziecinnego pokoju.
Weź ze sobą Malkolma i Amelię. I nie wychodźcie stamtąd,
dopóki was nie zawołam.
- Zostanę z tobą, mamo!
- Nie!
Stanowczy ton jej głosu stłumił w zarodku wszelkie pro
testy. Najwyraźniej nie obawiała się samotnie stawić czoło
intruzom. Choć drobna i delikatna, Fiona MacGregor nie
należała do istot niezaradnych czy lękliwych. Być może
dzięki sile charakteru zdobyła sobie miłość i szacunek naj
ważniejszych mężczyzn w swoim życiu. Najpierw ojca, któ
ry jako swą ulubienicę rozpieszczał ją bezgranicznie, a po
tem męża, zakochanego w niej bez pamięci.
- Mamusiu, pozwól mi z sobą zostać - nalegała Serena.
Jej dziecięce oczy zaczęły napełniać się łzami strachu.
Za to usta, o których ojciec mówił, że są wyjątkowo uparte,
pozostały mocno zaciśnięte. Buzia dziewczynki nabrała
przez to wyrazu stanowczości.
Rebelia 9
Zanim Fiona zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, z dworu
dobiegł kolejny rozdzierający krzyk, a na dachu sąsiedniego
domu pojawiły się płomienie. Patrząc, jak ogień błyskawicz
nie ogarnia cały budynek, Fiona dziękowała Bogu, że jej
mąż i syn jeszcze nie wrócili.
- Nie możesz tu zostać, córeczko!
- Ale tato na pewno nie chciałby, żebym zostawiła cię
samą.
- Tato chciałby, żebyś była posłuszna i robiła, co każę.
- Tuż za drzwiami rozległ się głośny stukot końskich kopyt.
- Biegnij do pokoju! - Fiona obróciła córkę i popchnęła
ją w stronę schodów. - Pilnuj dzieci!
Przestraszony Malkolm zaczął płakać, więc Serena moc
niej przytuliła go do siebie i co sił w nogach pobiegła na
górę. Była na podeście, gdy usłyszała, jak drzwi wejściowe
odskakują z hukiem. Na palcach podeszła do balustrady
i ukryta w ciemnościach obserwowała, jak do izby wpada
sześciu rosłych żołnierzy, a matka wychodzi im naprzeciw
z dumnie uniesioną głową. Jeden z dragonów wysunął się
przed pozostałych i złożył Fionie głęboki ukłon. Nawet
z daleka widać było, ile szyderstwa zawierał ten teatralny
gest.
- Serena? - z uchylonych drzwi dziecinnego pokoju
wychyliła się jasna główka przestraszonej Amelii.
- Tak, to ja. Trzymaj go! - Serena bez namysłu pod
biegła do siostry i wcisnęła Malkolma w pulchne ramionka
pięcioletniej dziewczynki. - Zamknijcie się w pokoju
i siedźcie cicho - szepnęła. - I postaraj się, żeby mały nie
płakał - z kieszeni fartuszka wydobyła suszoną śliwkę i po
dała ją Amelii. - Masz to i schowaj się!
10 NORA ROBERTS
Zaczekała, aż mała cicho zamknie drzwi, a potem wró
ciła na swoje miejsce na podeście. Skulona przywarła do
jednego z filarów podpierających poręcz i z ukrycia obser
wowała, co dzieje się na dole.
- Fiona MacGregor? - dragon badawczo wpatrywał się
w jej matkę.
- Tak. Jestem lady MacGregor - odparła Fiona.
Wyprostowała się dumnie i patrzyła żołnierzowi prosto
w oczy. Myślała tylko o jednym - musi za wszelką cenę
ochronić dzieci, a jej jedyną broń stanowi własna godność.
- Jakim prawem wdzieracie się do mojego domu? - za
pytała stanowczo.
- Prawem oficera jego królewskiej wysokości.
- Z kim rozmawiam?
- Kapitan Standish, do usług - mężczyzna wolno ściąg
nął czerwone rękawiczki i bawił się nimi przez chwilę, próż
no czekając na błysk strachu w oczach kobiety. - Gdzie
jest pani mąż... - umyślnie zawahał się- lady MacGregor?
- Pan MacGregor poluje ze swymi ludźmi.
Kapitan najwyraźniej nie uwierzył. Wystarczyło jedno
skinienie jego dłoni, by żołnierze rozbiegli się po domu.
Jeden z nich wywrócił stół, inny cisnął w kąt taboret.
Fiona nie mrugnęła nawet okiem, nie cofnęła się ani
o krok, choć ze strachu zupełnie zaschło jej w ustach. Miała
świadomość, że na rozkaz swego dowódcy żołnierze puszczą
z dymem cały dom, tak jak zrobili z zagrodami sąsiadów.
Nie pomoże tu ani pozycja jej męża, ani szlachectwo. Wie
działa, że za wszelką cenę powinna zachować spokój, ale
nie byłaby sobą, gdyby na jawną zniewagę nie odpowie
działa tym samym.
Rebelia 11
- Jak pan widzi, w osadzie są tylko kobiety i dzieci.
Tak więc jeśli macie sprawę do pana MacGregora i jego
ludzi, wybraliście sobie złą porę. Pewnie specjalnie, skoro
tak śmiało wkroczyliście do Glenroe.
Kapitan Standish bez słowa podniósł rękę i uderzył ją
w twarz. Siła ciosu była tak wielka, że Fiona straciła rów
nowagę i bezwładnie potoczyła się do tyłu.
- Mój ojciec zabije cię za to!
Serena zbiegła ze schodów jak strzała i rzuciła się na
zdumionego oficera. Dopadła go w mgnieniu oka i z całych
sił wbiła ostre ząbki w tę samą ręką, którą przed chwilą
ośmielił się podnieść na Fionę. Anglik zaklął siarczyście,
otrząsnął się i jednym ruchem odepchnął Serenę.
- Ten diabelski pomiot gotów wyssać z człowieka krew
- wrzasnął wściekle i zamachnął się na dziewczynkę, ale
Fiona błyskawicznie przyskoczyła do córki i zasłoniła ją
własnym ciałem.
- Czy przystoi, żeby ludzie króla Jerzego podnosili rękę
na bezbronne dzieci? Takie są wasze angielskie zwyczaje?
Oficer pohamował się, ale wciąż głośno sapał z wście
kłości. Duma nie pozwalała mu znieść myśli o tym, że miał
by zostać pokonany przez kobietę i dziecko, w dodatku na
oczach własnych ludzi. Jednak rozkazy mówiły wyraźnie,
że ma za zadanie jedynie przeszukać domy i wybadać mie
szkańców.
Źle się stało, że tym skamlącym Szkotom udało się prze
konać królową regentkę, by na terenie Szkocji nie obowią
zywał angielski kodeks karny. W przeciwnym razie dopiero
by tu sobie używali. Z drugiej jednak strony królowa Ka
rolina żywiła ostatnio urazę do swoich szkockich podda-
12 NORA ROBERTS
nych, a w ogóle mało prawdopodobne, żeby miała czas
i chęci słuchać o drobnym incydencie, który wydarzył się
w zagubionej pośród gór osadzie.
Standish skinął na jednego z dragonów. Nakazał mu za
brać Serenę na górę i zamknąć ją na klucz. Żołnierz skwa
pliwie chwycił dziewczynkę wpół i próbował zaciągnąć na
schody. Musiał przy tym unikać jej zębów i pięści, którymi
okładała go z całych sił. Walczyła zawzięcie, krzycząc przy
tym i wzywając na pomoc matkę, ale na nic zdał się jej
zaciekły opór.
- Chowacie dzikie kocięta w tych górach, milady - ka
pitan próbował jedną ręką owinąć chusteczkę wokół krwa
wiącej dłoni.
- Moja córka nie zwykła patrzeć, żeby jej matkę albo
którąkolwiek z kobiet atakował mężczyzna.
Anglik nie odezwał się ani słowem. Zraniona ręka jesz
cze drżała i bolała go niemiłosiernie. Z tym większą przy
jemnością zaczął rozmyślać o dotkliwej karze za zniewagę,
która go spotkała. Bicie dziecka na pewno nie stanowiło
najlepszego sposobu na poprawienie nastroju. Pomyślał jed
nak, że matka tej krnąbrnej smarkuli byłaby całkiem dobrym
zadośćuczynieniem za jego straty... Uśmiechnął się do swo
ich myśli, obejmując Fionę lubieżnym spojrzeniem. Tak,
matka to całkiem inna historia, stwierdził w duchu.
- Pani mąż jest podejrzany o udział w zamachu na ka
pitana Porteousa. - odezwał się w końcu.
- Tego samego, który wyrokiem sądu został skazany
na śmierć za to, że rozkazał strzelać do tłumu? - spytała
szybko.
- Oczyszczono go z tych zarzutów i uniewinniono, ma-
Rebelia 13
dame - położył dłoń na rękojeści szabli. Nawet jego żoł
nierze uważali go za wyjątkowego okrutnika. Trzymał
swych podkomendnych twardą ręką i nie znał litości. Ta
szkocka dziwka, jak nazywał w myślach Fionę, miała się
za chwilę przekonać, co znaczy narazić się na gniew kapitana
Standisha.
- Pragnę pani przypomnieć, że kapitan Porteous strzelał
do grupy buntowników, i to podczas publicznej egzekucji.
On sam zaś został uprowadzony z więzienia i powieszony
przez nieznanych sprawców.
- Nie mogę powiedzieć, żebym mu współczuła. Widocz
nie zasłużył sobie na taki los. Jednak zaręczam panu, że
ani ja, ani nikt z mojej rodziny nie ma z tą sprawą nic
wspólnego.
- Jeśli okaże się, że to kłamstwo, pani mąż trafi za kratki
jako morderca i zdrajca. Pani zaś, droga lady MacGregor,
nie będzie miała żadnej obrony.
- Powtarzam, że nie mam nic do powiedzenia w tej
sprawie.
- Szkoda - nieprzyjemny uśmiech wykrzywił wargi An
glika. - Wobec tego będę musiał pokazać pani, jaki los spo
tyka kobiety, których nie ma kto bronić - powiedział, robiąc
krok w jej stronę.
Na górze Serena waliła pięściami w drzwi, dopóki cał
kiem nie opadła z sił. Za jej plecami zapłakana Amelia tuliła
do siebie wystraszonego Malkolma. W dziecinnym pokoju
nie paliła się żadna lampa, mimo to było w nim jasno od
łuny pożarów. Z dworu dobiegały donośne okrzyki żołnie
rzy i zawodzenie kobiet. Serena opadła na kolana. Rozcie-
14 NORA ROBERTS
rając zbolałe dłonie, z rozpaczą myślała o matce, samotnej
i bezbronnej wobec brutalnych Anglików.
Niespodziewanie ktoś przekręcił klucz w zamku. Drzwi
się otworzyły. Serena natychmiast wypadła za próg. Naj
pierw zobaczyła plecy żołnierza okryte czerwonym płasz
czem. Wyraźnie słyszała, jak dzwonią jego ostrogi, gdy po
śpiesznie zbiegał po schodach. Rzuciła się w ślad za nim
i po chwili z przerażeniem dostrzegła nagie, poranione ciało
matki leżące na środku izby. Przepiękne włosy Fiony przy
pominały potargany kołtun, jej ramiona drżały, gdy uniosła
się i klęknęła u stóp zapłakanej córki.
- Mamusiu!
Serena powstrzymała głośny szloch i padła na kolana
obok matki. Widziała ją już płaczącą, ale nigdy w taki spo
sób. Po twarzy Fiony MacGregor płynęły teraz łzy niemej,
bezgranicznej rozpaczy.
Skóra matki była zimna jak lód, więc Serena jednym
skokiem dopadła kufra i wyciągnęła z niego ciepły koc.
Otuliła nim drżącą się jak w febrze Fionę, a potem w na
pięciu nasłuchiwała odgłosów oddalających się żołnierzy,
próbując jednocześnie uspokoić zapłakaną Amelię i krzy
czącego Malkolma. Jednym drobnym ramieniem otoczyła
matkę, a drugim młodsze rodzeństwo.
Była jeszcze zbyt mała, żeby do końca pojąć, co się stało,
a mimo to doskonale wyczuwała, że spotkało ich wielkie
nieszczęście. To wystarczyło, aby w dziecięcym sercu za
płonęła nienawiść i żądza zemsty.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Londyn, 1745
Brigham Langston, czwarty hrabia Ashburn, siedział
przy śniadaniu w swoim eleganckim londyńskim pałacyku
i z uwagą studiował list. Czekał na niego od tygodni, wy
glądał go każdego dnia i niecierpliwie sprawdzał, czy już
nadszedł. Nic więc dziwnego, że gdy wreszcie miał go w rę
kach, odczytywał każde słowo bardzo dokładnie. Jego bystre
szare oczy wolno przesuwały się po zapisanych linijkach,
z powagą wydymał pełne usta. Nieczęsto bowiem otrzymuje
się listy, które są w stanie odmienić całe życie.
- Do diabła, Brig! Długo jeszcze będziesz mnie trzymał
w niepewności? - zawołał Coll MacGregor.
Młody, porywczy rudzielec, niecierpliwy jak każdy ro
dowity Szkot, nie mógł usiedzieć na miejscu i niecierpliwie
zaglądał przez ramię przyjaciela. Langston jednak najwy
raźniej nic sobie z tego nie robił. Podczas licznych podróży,
które razem odbyli po Francji i Włoszech, zdążył już przy
zwyczaić się do popędliwości swego towarzysza. Nagłe wy
buchy ognistego temperamentu nawet go bawiły, tym razem
jednak sprawa przedstawiała się zbyt poważnie, by działać
pod wpływem emocji. Musiał więc powstrzymać Colla, do
póki sam nie pojął, jaki jest prawdziwy sens listu. Uniósł
16 NORA ROBERTS
do góry szczupłą, wypielęgnowaną dłoń tonącą w koron
kowych mankietach. Tym wymownym gestem nakazał mu
cierpliwie czekać, aż skończy powtórną lekturę pisma.
- To od niego, prawda?! No, mówże! - gorączkował się
młody MacGregor. - A niech cię piekło pochłonie razem
z twoją angielską flegmą! Wiem, że to od niego. Od księcia!
- Kolejny raz z impetem zerwał się od stołu i zaczął ner
wowo przemierzać wytworny salonik.
Jedynie zasady dobrego wychowania, które jakimś cu
dem matka zdołała wbić mu do głowy, powstrzymywały
go przed wydarciem listu siłą. Postanowił poczekać, aż przy
jaciel sam mu go odda. Poza tym w podjęciu decyzji po
mogła mu świadomość, że Brigham nie poddałby się jego
zakusom bez walki. Doskonale zdawał sobie sprawę, że mi
mo różnicy we wzroście i tuszy Brig byłyby w walce trud
nym przeciwnikiem.
- Mam do tego listu takie samo prawo jak ty - sarknął,
nie kryjąc rozżalenia.
Langston zignorował tę uwagę i tylko zerknął sponad
kartki na potężnego młodzieńca, który miotał się wokół nie
go tak energicznie, że aż dzwoniła delikatna porcelana. Kie
dy się w końcu odezwał, jego głos zabrzmiał łagodnie, choć
wewnątrz czuł narastające napięcie. Podświadomie prężył
mięśnie i nerwowo zaciskał dłonie w pięści.
- Nikt ci tego prawa nie odmawia. Jednakże ten list zo
stał zaadresowany na moje nazwisko.
- Pewnie! W końcu dużo łatwiej przeszmuglować list
adresowany do jego wspaniałości czwartego hrabiego Ash-
burn niż do MacGregora. Wiadomo, każdy Szkot ma wy
pisane na czole, że jest buntownikiem.
Rebelia 17
W zielonych oczach wyraźnie zalśniło wyzwanie, któ
rego Brigham świadomie nie podjął. Najspokojniej wrócił
do przerwanej lektury.
- Oszaleć można z tym twoim anielskim spokojem! -
jęknął Coll i z rezygnacją opadł na krzesło.
Brigham odłożył list i sięgnął po imbryk. Kiedy wlewał
kawę do lekkiej jak mgiełka filiżanki, ręka mu nawet nie
drgnęła. Była tak samo pewna jak wtedy, gdy obejmowała
rękojeść szabli albo pistoletu. List, który właśnie przeczytał,
miał taką samą moc jak broń gotowa do strzału.
- Zgadłeś, mój drogi - zwrócił się do Colla, popijając
kawę. - To list od księcia Karola.
- Co pisze?
Zamiast odpowiedzi Brigham wykonał dłonią gest za
chęcający przyjaciela do przeczytania listu. Coll tylko na
to czekał. Niecierpliwie chwycił kartkę i zaczął szybko wo
dzić po niej rozgorączkowanym wzrokiem. Książę pisał po
francusku, on zaś nie władał tym językiem tak biegle jak
Brigham, mimo to zdołał jakoś przebrnąć przez tekst. Zajęło
mu to jednak trochę czasu.
Podczas gdy Coll zmagał się z zawiłościami francusz
czyzny, zamyślony Brigham rozglądał się po wnętrzu salonu.
Pałacyk należał kiedyś do jego babki i wciąż nosił piętno
jej nietuzinkowej osobowości. Brigham doskonale pamiętał
nie tylko szkocki akcent lady Ashburn, lecz także jej wy
jątkowy upór cechujący ludzi z gór. Z rozrzewnieniem spoj
rzał na tapety w odcieniu głębokiego błękitu, wybrane przez
babkę dlatego, że jak mawiała, przypominały kolor wody
z górskich jezior jej rodzinnych stron.
Jego wzrok wędrował po lekkich mebelkach o złoconych
18 NORA ROBERTS
brzegach, aż zatrzymał się na kolekcji figurek z miśnieńskiej
porcelany, ustawionej na okrągłym stoliku przy oknie. Przy
pomniał sobie, że jako mały chłopiec był nimi zafascyno
wany, jednak nigdy nie pozwolono mu wziąć żadnej do ręki.
Szczególnie upodobał sobie figurkę młodziutkiej długowło
sej pasterki o anielskiej twarzy. Ciągle pamiętał, jak bardzo
pragnął jej dotknąć. Niestety, wtedy mógł tylko na nią pa
trzeć.
Na gzymsie wysokiego kominka stał portret Mary Mac-
Donald, lady Ashburn, kobiety o niezwykłej sile charakteru.
Malarz uwiecznił swą modelkę, gdy miała mniej więcej tyle
lat co Brigham. Mary była dość wysoka jak na kobietę,
a przy tym smukła niczym trzcina. Jej pociągłą twarz barwy
kości słoniowej otaczała chmura kruczoczarnych włosów.
Sposób, w jaki trzymała głowę, wskazywał na stanowczość.
Zwykle można ją było do czegoś przekonać, ale nigdy zmu
sić. Podobnie jak prosić, ale nigdy rozkazywać.
Właśnie po swej babce odziedziczył Brigham typ syl
wetki, rysy twarzy, kolor włosów i oczu. Trzeba przyznać,
że męskie wydanie jej urody prezentowało się nie mniej
pociągająco i elegancko. Jednak nie tylko wygląd zewnę
trzny dostał mu się w spadku po lady Ashburn. Brigham
przejął po niej również silne poczucie sprawiedliwości oraz
prawdziwą pasję życia.
Przyglądając się portretowi Mary MacDonald, pomyślał
o liście od księcia oraz o tym, że nadeszła pora, aby podjął
decyzję.
Na pewno chciałabyś, żebym pojechał, powiedział do
niej w myślach. Wszystkie legendy, które od ciebie słysza
łem, historie, którymi mnie karmiłaś, gdy byłem pod twoimi
Rebelia 19
opiekuńczymi skrzydłami, twoja niezachwiana pewność, że
Stuartowie są prawowitymi władcami tej ziemi - wszystko
to na zawsze zostało w mojej głowie. Wiem, że gdybyś je
szcze żyła, sama ruszyłabyś tam bez chwili wahania. Jak
więc ja mógłbym postąpić inaczej?
- A więc nadszedł czas - westchnął Coll, składając list.
Mówił cicho, jednak w jego głosie, w wyrazie oczu od
razu dawało się wyczuć napięcie i podniecenie. Miał dwa
dzieścia cztery lata, zaledwie pół roku mniej niż Brigham.
I oto zbliżał się moment, na który czekał całe życie.
- Musisz nauczyć się czytać między wierszami - tym
razem Langston wstał. - Karol wciąż jeszcze liczy na pomoc
Francuzów, jednak zaczyna już rozumieć, że za słowami
króla Ludwika raczej nie pójdą czyny.
Podszedł wolno do okna i uchylił ciężką kotarę. Wyjrzał
na ogród pogrążony w zimowym śnie. Kiedy wszystko roz
kwitnie, jego najprawdopodobniej dawno już tu nie będzie.
- Kiedy bawiliśmy na francuskim dworze, odniosłem wra
żenie, że Ludwik bardzo sprzyja naszej sprawie. Podobnie jak
my nie pała miłością do hanowerskiego kundla, który zasiada
na tronie Anglii - wyrwał go z zadumy głos Colla.
- To prawda - zgodził się ostrożnie. - Jednak to jeszcze
nie znaczy, że otworzy swoją kiesę, by hojnie wesprzeć księ
cia Karola oraz dynastię Stuartów. Propozycja księcia, żeby
uzbroić fregatę i wysłać ją do Szkocji, wydaje się bardziej
realistyczna. Lecz na to wszystko trzeba czasu. - Opuścił
kotarę i odwrócił się od okna - Orientujesz się lepiej niż
ja, jakie nastroje panują w Szkocji. Na jak duże poparcie
może według ciebie liczyć Karol?
- Wystarczające - w uśmiechu Colla zawierała się cała
20 NORA ROBERTS
buta i ufność młodości. - Klany na pewno poprą prawo
witego króla i będą za niego walczyć.
Podniósł się także, świadom, co naprawdę kryje się w py
taniu Brighama. Jego przyjaciel, angażując się w sprawę,
ryzykował bardzo wiele. Gdyby to wykryto, mógł stracić
swój tytuł, majątek i dobre imię, a nawet życie.
- Brig, posłuchaj - zaczął ostrożnie. - Wezmę list i po
jadę do Szkocji. Zatrzymam się w domu i z pomocą rodziny
rozpuszczę wici wśród wszystkich klanów. Nie ma potrzeby,
żebyś jechał ze mną.
- A co, do niczego się nie przydam? - podniósł brew
w sarkastycznym grymasie.
- A, do diabła z tym! - Żywa gestykulacja i arogancki
ton najlepiej odpowiadały porywczej naturze Colla. - Czło
wiek taki jak ty, który umie nie tylko gadać, ale także wal
czyć, a do tego angielski arystokrata, jest gotów przyłączyć
się do rebeliantów? Nikt nie wie lepiej niż ja, na co cię
stać! W końcu nie raz uratowałeś mi skórę, a może nawet
życie. Pamiętasz, we Francji, a potem jeszcze we Włoszech?
- Daj spokój, Coll. Stajesz się nudny. To do ciebie nie
podobne - Brigham uważnie oglądał koronki swoich man
kietów.
- Ach, i jeszcze twoje maniery - przypomniał sobie
Coll. - Jak chcesz, w mgnieniu oka potrafisz przeistoczyć
się w prawdziwego hrabiego Ashburn!
- Mój drogi, ja jestem prawdziwym hrabią Ashburn!
W błyszczących oczach Colla pojawiły się iskierki hu
moru. Kiedy stał naprzeciw przyjaciela, ujawniły się wszel
kie różnice pomiędzy nimi. Wysoka, ale smukła postać Brig
hama kontrastowała z jego masywną sylwetką. Dobre ma-
Rebelia 21
niery i wyszukana elegancja Anglika była całkowitym za
przeczeniem niecierpliwej, buntowniczej natury Szkota. Jed
nakże nikt nie wiedział lepiej niż on, co tak naprawdę kryją
doskonale skrojone surduty i kosztowne koronki, w które
stroił się hrabia Ashburn.
- To nie czwarty hrabia Ashburn bił się ze mną ramię
w ramię, kiedy rabusie napadli na nasz powóz koło Calais.
Podobnie jak nie hrabia spił mnie, MacGregora, do nieprzy
tomności w jakiejś piekielnej spelunie w Rzymie.
- I tu się mylisz. Doskonale pamiętam te zdarzenia.
Coll lubił wprawdzie przekomarzać się z Brighamem,
jednak tym razem sprawa była zbyt poważna.
- Brigham, bądź rozsądny. Jako hrabia masz przecież
określone obowiązki. Musisz chodzić na bale i karciane
wieczory, zabawiać damy. Dlatego powinieneś zostać w An
glii. Tutaj też mógłbyś pomagać naszej sprawie, nasłuchi
wać, co w trawie piszczy...
- Ale?
- Powiem wprost. Jeśli mam walczyć, chciałbym mieć
cię obok siebie. Pojedziesz ze mną?
Przez chwilę Brigham patrzył badawczo na przyjaciela.
Następnie uniósł wzrok i ponad głową Colla spojrzał na por
tret lady Ashburn.
- Oczywiście, że pojadę - odpowiedział.
W Londynie panował przejmujący, wilgotny chłód. Taka
nieprzyjemna pogoda utrzymała się do czasu, gdy trzy dni
później towarzysze opuszczali miasto i rozpoczynali długą
podróż na północ. Do granicy jechali w miarę wygodnie
powozem Brighama. Resztę drogi mieli pokonać konno.
22 NORA ROBERTS
Wytworne londyńskie towarzystwo, które rozlicznymi
rozrywkami starało się zabić nudę zimowych miesięcy, poin
formowano, że hrabia Ashburn udaje się do Szkocji z kur
tuazyjną wizytą. Planuje bowiem odwiedzić rodzinę swego
przyjaciela. Tylko garstka angielskich jakobitów oraz nie
liczni spośród lojalnych torysów znali prawdziwy powód
niespodziewanej podróży. To właśnie pod opieką tych od
danych przyjaciół zostawił Brigham swój londyński dom
oraz rodową posiadłość Ashburn Manor. Zabrał ze sobą tyl
ko najpotrzebniejsze rzeczy. Resztę, także portret babki znad
kominka, opuścił bez żalu, choć wiedział, że upłyną mie
siące, jeśli nie lata, nim będzie mógł wrócić po swoją włas
ność. Jakiś sentyment nie pozwolił mu jednak rozstać się
z figurką pastereczki, która, troskliwie zapakowana, towa
rzyszyła mu w podróży.
Poza tym wiózł ze sobą złoto. Dużo więcej, niż mógłby
potrzebować podczas zwykłych odwiedzin w zaprzyjaźnio
nym domu. Monety oraz niewielkie sztabki zostały starannie
zamknięte w skrzyni, a następnie schowane w skrytce pod
podłogą powozu.
Posuwali się naprzód bardzo wolno, zdecydowanie za
wolno jak na gust Brighama, który najchętniej wskoczyłby
w siodło i ruszył pełnym galopem. Jednak fatalna pogoda,
śliskie drogi oraz gwałtowne śnieżyce uniemożliwiały szyb
szą jazdę. Na dodatek wystarczyło spojrzeć za okno, by
przekonać się, że im dalej na północ, tym warunki będą
trudniejsze.
Zniechęcony odwrócił twarz od okna. Wierny swej wy
uczonej powściągliwości, nie okazał najmniejszego zniecier
pliwienia. Usadowił się wygodniej i oparł stopę o przeciw-
Rebelia 23
ległe siedzenie, na którym pochrapywał znużony Coll. Przez
chwilę przyglądał się przyjacielowi, jednak zaraz powrócił
myślami do swego pobytu w Paryżu, gdzie rok wcześniej
spędził kilka miesięcy.
Odnalazł we wspomnieniach niezwykły klimat Francji
Ludwika XV, z całym jej przepychem, blichtrem, muzyką
i światłem. Przed oczami stanęły mu wszystkie piękne, za
lotne damy wystrojone w piętrowe peruki i prowokująco
odważne suknie. Każda z tych kobiet tylko czekała na flirt,
a nawet więcej. Młody angielski szlachcic z grubym por
tfelem i swobodnym obejściem mógł bez trudu odnaleźć się
pośród dworskiej socjety.
Brigham przez pewien czas znajdował przyjemność
w beztroskim, pełnym przepychu życiu francuskiego dworu,
szybko jednak poczuł tęsknotę za aktywnością i celem, do
którego mógłby dążyć. Langstonowie z dawien dawna znani
byli ze swego zamiłowania do politycznej intrygi ze wszy
stkimi jej konsekwencjami, włączając w to świst kul nad
głową. Od trzech pokoleń dyskretnie popierali Stuartów,
którym poprzysięgli wierność jako prawowitym władcom
Anglii. Dlatego gdy do Francji przybył książę Karol Ed
ward, charyzmatyczny człowiek o niespożytej sile i energii,
Brigham bez wahania zaoferował mu swoją pomoc i po
parcie.
Zrobił to, choć wiedział, że wielu ludzi z jego kręgu
uważałoby ten krok za zdradę. Zwłaszcza pośród wigów,
wiernych niemieckiemu uzurpatorowi, znaleźliby się tacy,
którzy z przyjemnością ujrzeliby Langstona dyndającego
na szubienicy. On sam niewiele sobie z tego robił, wier
ny rodzinnej tradycji lojalności wobec Stuartów. Pamiętał
24 NORA ROBERTS
zwłaszcza opowieści babki o tragicznym powstaniu z 1715
roku i o wszystkim represjach, które po nim nastąpiły.
Zamyślony spojrzał przez zalaną deszczem szybę powozu.
Z każdą milą oddalającą ich od Londynu krajobraz stawał się
coraz dzikszy i bardziej posępny. Kolejny raz pomyślał, że
przez cały czas swych rządów hanowerczycy nie zrobili nic,
by zjednać sobie Szkotów. Anglii nieodmiennie więc zagrażała
wojna, nadciągająca albo z północy, albo zza kanału La Man
che. Jeśli to państwo miało stać się potęgą, potrzebny byt mu
silny, a przede wszystkim prawowity władca.
Brigham widział go w osobie księcia Karola. Postanowił
go poprzeć nie tylko z powodu jasnych oczu o uczciwym
spojrzeniu. Zdecydowała tu pewność, że Karol ma w sobie
dość energii i ambicji, połączonej z młodzieńczą pewnością
siebie, by sięgnąć po to, co według niego prawnie mu się
należało.
Stanęli na noc w małej oberży, położonej tam, gdzie ni
zina ustępowała już miejsca górom. Magicznej mocy na
zwiska oraz złotu Brighama zawdzięczali osobny pokój ze
świeżą pościelą. Najedzeni, rozgrzani ogniem buchającym
z paleniska, siedzieli nad kuflami piwa i zabawiali się grą
w kości. Przez kilka godzin znowu byli dwójką młodych
przyjaciół wspólnie przeżywających kolejną przygodę.
- Niech diabli porwą twoje kości Brig! Masz dziś szczę
ście, łajdaku.
- Na to wygląda - Brigham z właściwym sobie spoko
jem sięgnął po kości i rozrzucone na stole monety. - Masz
ochotę na jeszcze jedną partyjkę? - Jego rozbawione spoj
rzenie spotkało oczy Colla.
Rebelia 25
- Rzucaj! - Coll cisnął na stół garść pieniędzy - Szczę
ście musi cię w końcu opuścić.
Jednak już po pierwszej rundzie musiał przyznać, że tej
nocy nikt nie byłby w stanie wygrać z Brighamem.
- Nie można cię pokonać. Całkiem jak wtedy, gdy pew
nej nocy grałeś w Paryżu z jakimś księciem o względy pew
nej słodkiej mademoiselle.
- Nie musiałem grać w kości, żeby je zdobyć - Brig-
ham z uśmiechem nalał sobie piwa.
- A niech cię! - gromki śmiech Colla wypełnił niewiel
ką salę. - Pamiętaj, że fortuna kołem się toczy. Z drugiej
strony wolałbym, żeby w najbliższych miesiącach była dla
ciebie wyjątkowo łaskawa.
- Powinieneś raczej modlić się, żeby szczęście nie opu
ściło Karola - odparł Brigham, upewniwszy się przedtem,
czy nikt niepowołany nie usłyszy tych stów.
- Prawda! Takiego człowieka nam trzeba. Jego ojcu
zawsze brakowało ambicji, ale on to co innego. A więc pij
my zdrowie Pięknego Księcia - zarządził Coll, wznosząc
swój kufel.
- Zdrowie! Tym razem jednak jego uroda i gładka mo
wa nie wystarczą.
- Czyżbyś wątpił w MacGregorów? - Coll uniósł rude
brwi w złowrogim grymasie.
- Na razie jesteś jedynym MacGregorem, jakiego znam
- stwierdził Brigham, a chcąc uniknąć długiej przemowy
na temat licznych cnót członków klanu, szybko zapytał:
- Co słychać u twojej rodziny? Pewnie cieszysz się, że wre
szcie ich zobaczysz.
- Nie powiem, że nie. Rok to kawał czasu. Oczywiście
26 NORA ROBERTS
cieszyły mnie uroki Paryża i Rzymu, ale jak ktoś się urodził
w górach, to chciałby tam złożyć swoje kości - westchnął
Coll i tęgo pociągnął z kufla. Myślał przy tym o rozległych
wrzosowiskach i granatowej toni górskich jezior.
- Wiem, że u moich najbliższych wszystko w porządku
- ciągnął. - Tak przynajmniej pisała matka w ostatnim li
ście, ale uwierzę w to dopiero, gdy sam sprawdzę. Malkolm,
mój najmłodszy brat, skończy niedługo dziesięć lat i jak
pisze matka, diablę z niego wcielone - uśmiechnął się, nie
kryjąc dumy.
- Wspominałeś kiedyś, że masz siostrę słodką jak anioł
- przypomniał sobie Brigham.
- Tak. Amelia, moja mała siostrzyczka. Grzeczna, ła
godna, a przy tym śliczna, że palce lizać - w głosie Colla
brzmiała bezgraniczna czułość.
- W takim razie nie mogę się doczekać, żeby ją poznać.
- Wolnego, Amelia jeszcze chodzi do szkoły - Coll po
groził przyjacielowi pięścią. - Pamiętaj, że jakby co, bę
dziesz miał ze mną do czynienia.
- Masz jeszcze jedną siostrę, prawda? - lekko zamro
czony piwem Brigham wolno bujał się na stołku.
- Prawda. Serena. Jej imię ma niby znaczyć „łagodna",
ale Bóg mi świadkiem, że źle ją nazwano. To dzika kotka,
jej pazurki zostawiły mi niejedną bliznę. Serena MacGregor
ma diabła za skórą i wyjątkowo szybkie pięści. Uwierz mi
na słowo!
- Czy chociaż jest ładna?
- Jest na czym oko zawiesić - Coll pokiwał głową.
- Podobno chłopcy zaczęli się już do niej zalecać, ale ona
tak ich goni, że uciekają, gdzie pieprz rośnie.
Rebelia 27
- Może nie wiedzą, jak uderzać w konkury.
- Pamiętam, jak kiedyś czymś się jej naraziłem. Bez na
mysłu porwała ze ściany obosieczny miecz naszego dziadka
i pogoniła mnie aż do lasu - opowiadał Coll z dumą, ale
i tkliwością. - Gorąco współczuję mężczyźnie, który ją po
kocha.
- Wygląda na to, że twoja siostra to prawdziwa ama
zonka - Brigham wyobraził sobie barczystą, wysoką pan
nicę, piegowatą i rudą jak Coll. Hożą jak wiejska dziewucha
i jak ona powabną. - Przyznam, że wolę nieco subtelniejsze
damy.
- Moja siostra to twardy orzech do zgryzienia, ale przy
najmniej jest szczera, niczego nie udaje - rozrzewnił się
Coll, któremu piwo tęgo już szumiało w głowie, co bynaj
mniej nie powstrzymało go przed sięgnięciem po kufel.
- Opowiadałem ci już o tej nocy, kiedy dragoni najechali
Glenroe? - mętne od alkoholu oczy Colla nabrały złowro-
giego, mrocznego wyrazu.
- Tak.
- Po tym, jak zhańbili moją matkę, Serena opiekowała
się nią jak dzieckiem, choć sama ledwo od ziemi odrosła
i nie do końca pojmowała, co się stało. Pomogła jej położyć
się do łóżka, uspokajała ją i młodsze rodzeństwo, póki nie
wróciliśmy. Na buzi miała ogromnego siniaka, którego nabił
jej ten angielski łajdak. Na pewno bolało ją bardzo, ale nie
płakała. Kiedy przyjechaliśmy, siedziała przy łóżku matki,
a potem dokładnie opowiedziała nam o wszystkim.
Brigham położył swoją dłoń na ręce przyjaciela.
- Być może za późno już na zemstę, ale nie na szukanie
sprawiedliwości - powiedział.
28 NORA ROBERTS
- Dostanę i jedno, i drugie - warknął Coll i gniewnie
cisnął kości na stół.
W dalszą drogę ruszyli o świcie. Nadmiar piwa sprawił,
że Brighama okrutnie bolała głowa, ale ostre, chłodne po
wietrze poranka pomogło mu szybko oprzytomnieć. Obaj
z Collem jechali konno, trzymając się w pewnej odległości
od powozu, który wiózł ich bagaże.
Przemierzali urokliwą krainę, o której Brigham wiele
słyszał jako dziecko. Otaczał ich surowy, dziki krajobraz.
Ponad głowami wyrastały poszarpane skały, dołem ciągnęły
się torfowiska. Wysokie szczyty przeszywały nisko wiszące
kłęby ołowianych chmur. Gdzieś z wysoka spływały kaska
dami rwące strumienie, tworząc w dolinach lodowato zimne
rzeki, które były pełne ryb. Porośnięte trawą stoki upstrzone
były głazami, wyglądającymi jak kości do gry rozrzucone
niedbałą ręką. Co jakiś czas w dali majaczył kamienny dwór
lub chata kryta strzechą, z której wiła się ku niebu siwa
smuga dymu.
Konie stąpały ostrożnie po suchym śniegu. Hulający
wiatr porywał go z ziemi i sypał prosto w oczy jeźdźców
tak, że chwilami niemal nic nie widzieli. Mimo to niestru
dzenie posuwali się w górę wyboistej drogi.
Piwo błyskawicznie parowało z głów, gdy owiało je wil
gotne, lodowate powietrze, zdolne przeniknąć nawet naj
cieplejsze okrycie. Tam gdzie droga na to pozwalała, pu
szczali się galopem. Innym razem jechali stępa pośród zasp
sięgających do pasa dorosłemu mężczyźnie. Przezornie omi
jali nie tylko wzniesione przez Anglików forty, lecz także
gościnne szkockie dwory. Coll ostrzegł Brighama, że znani
NORA ROBERTS Rebelia Tom I
PROLOG Glenroe Forest, Szkocja, 1735 Nadjechali o zmierzchu, w porze, kiedy wszyscy we wsi spożywali wieczerzę. Osada wyglądała na wyludnioną i tyl ko siwe smugi dymu z kominów zdradzały, że w domach mieszkają ludzie. Przejmujący chłód listopadowego wieczo ru sprawiał, że nikt bez potrzeby nie wystawiłby nosa za próg. Kilka dni wcześniej spadł pierwszy śnieg, jednak szyb ko stopniał w promieniach południowego słońca. Zaraz po tem chwycił mróz i skuł ziemię tak mocno, że stała się twar da niczym kamień. Na ścieżkach pokrytych zmarzłą grudą kopyta koni wybijały rytm, który niósł się donośnym echem pośród bezlistnych drzew. Z każdą chwilą hałas narastał, zupełnie jakby ponad lasem przetaczała się potężna nawał nica. Serena MacGregor energicznie poprawiła na biodrze swojego małego braciszka, podeszła do okna i wyjrzała na podwórze. Pomyślała, że ojciec i jego ludzie wyjątkowo wcześnie wracają z polowania. Dziwiło ją jednak, że nie słyszy ich śmiechu ani radosnych okrzyków powitania. Jesz cze mocniej przycisnęła nos do szyby i niecierpliwie cze kała, aż przed domem pojawią się znajome sylwetki. Próbowała zapomnieć o żalu, jaki imała do ojca, który
6 NORA ROBERTS nie pozwolił jej jechać na polowanie. Musiała zostać w do mu tylko dlatego, że była dziewczyną. Nie miało znaczenia, że strzelała z łuku równie celnie jak jej czternastoletni brat Coll, który oczywiście pojechał z myśliwymi. Ojciec za bierał go ze sobą od dnia jego siódmych urodzin, nic więc dziwnego, że starszy brat mówił wyłącznie o polowaniu. Za to ona miała siedzieć w domu z buzią na kłódkę i po magać matce. Malutki Malkolm zaczął popłakiwać, więc machinalnie pohuśtała go parę razy, cały czas usiłując przeniknąć wzro kiem ciemności. - Cicho malutki, tata nie musi słyszeć już od progu two ich grymasów - szepnęła do ucha chłopczyka i instynktow nie przygarnęła go mocniej. Narastał w niej dziwny niepokój, więc poszukała spoj rzeniem matki. Zerknęła ukradkiem w stronę izby, czystej i schludnej jak pudełeczko. Razem z matką i młodszą sios trzyczką Amelią pracowały cały dzień, żeby wysprzątać każ dy kąt. Deski podłogi pachniały świeżo wyszorowanym drewnem, a mdłe światło świec odbijało się od wypolero wanego blatu stołu. Nigdzie nie widać było najmniejszego strzępka pajęczyny czy kuchennej sadzy. Smakowity zapach przygotowywanej kolacji mieszał się z delikatną wonią la wendy, której małe woreczki matka porozwieszała u sufitu. Samo wspomnienie pracowicie spędzonego dnia przy wołało ból zmęczonych ramion. Rodzice bardzo dbali, że by ich obejście zawsze wyglądało porządnie, bo, jak ma wiali, szlachetne urodzenie zobowiązuje. Ich niewielki dwór z ciemnoszarego kamienia był więc najbardziej okazałym budynkiem osady.
Rebelia 7 Serena kolejny raz przylgnęła nosem do chłodnej szyby. Wszystko wyglądało jak zwykle, mimo to jej serce biło szybko, ogarnięte niezrozumiałą trwogą. Wspięła się na pal ce, żeby zdjąć z wieszaka ciepły szal, którym otuliła siebie i Malkolma. Otworzyła drzwi i stanęła na progu. Wiatr ucichł. Z ciemności dochodził jedynie stukot ko pyt i dzwonienie podków o zamarzniętą ziemię. Jeźdźcy ukazali się na szczycie wzgórza. Serena zadrżała. Nie z zim na, tylko ze strachu, który nagle mocno chwycił ją za gardło. Dokładnie w tej samej chwili ciszę wieczoru przeszył okrzyk przerażenia. Przestraszona, szybko czmychnęła za próg, ale już po chwili gotowa była znowu wyjść na dwór. Powstrzymał ją głos matki. - Sereno, szybko! Fiona MacGregor zbiegła ze schodów prowadzących na piętro. Jej zwykle pogodna twarz pobladła, w pięknych oczach czaił się niepokój. Tym razem nie poprawiała w po śpiechu płomiennie rudych loków jak zwykle, kiedy wy biegała na powitanie męża. - Natychmiast zamykaj drzwi! - rozkazała. - Ale mamo... - Na miłość boską, dziewczyno pośpiesz się! - Przecież tato wraca... - To nie ojciec! Gromada jeźdźców mknęła już w dół łagodnego stoku. Zamiast znajomych kraciastych kiltów w barwach klanu MacGregorów wystraszona Serena dostrzegła czerwone płaszcze angielskich dragonów. Choć miała zaledwie osiem lat, doskonale wiedziała, co oznacza nagłe przybycie żoł nierzy. W swym kilkuletnim życiu nasłuchała się dość opo-
8 NORA ROBERTS wieści i legend, by poczuć lęk na widok wrogich mundurów. Jednak znacznie silniejszy od strachu okazał się nagły gniew, który wypełnił jej dziecięce serce. - Czego oni od nas chcą? - wielkie zielone oczy do magały się natychmiastowej odpowiedzi. - Przecież nie zro biliśmy nic złego! - Czasem nie trzeba nic robić. Wystarczy, że się jest! - Fiona wciągnęła córkę do środka, po czym dokładnie za ryglowała drzwi, świadoma, że niestety nie stanowią one żadnej przeszkody dla grupy rozjuszonych żołdaków. - Córeczko... - położyła dłonie na ramionach dziew czynki. Kiedy pochyliła się, wydawała się jeszcze bardziej krucha. - Biegnij szybko na górę do dziecinnego pokoju. Weź ze sobą Malkolma i Amelię. I nie wychodźcie stamtąd, dopóki was nie zawołam. - Zostanę z tobą, mamo! - Nie! Stanowczy ton jej głosu stłumił w zarodku wszelkie pro testy. Najwyraźniej nie obawiała się samotnie stawić czoło intruzom. Choć drobna i delikatna, Fiona MacGregor nie należała do istot niezaradnych czy lękliwych. Być może dzięki sile charakteru zdobyła sobie miłość i szacunek naj ważniejszych mężczyzn w swoim życiu. Najpierw ojca, któ ry jako swą ulubienicę rozpieszczał ją bezgranicznie, a po tem męża, zakochanego w niej bez pamięci. - Mamusiu, pozwól mi z sobą zostać - nalegała Serena. Jej dziecięce oczy zaczęły napełniać się łzami strachu. Za to usta, o których ojciec mówił, że są wyjątkowo uparte, pozostały mocno zaciśnięte. Buzia dziewczynki nabrała przez to wyrazu stanowczości.
Rebelia 9 Zanim Fiona zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, z dworu dobiegł kolejny rozdzierający krzyk, a na dachu sąsiedniego domu pojawiły się płomienie. Patrząc, jak ogień błyskawicz nie ogarnia cały budynek, Fiona dziękowała Bogu, że jej mąż i syn jeszcze nie wrócili. - Nie możesz tu zostać, córeczko! - Ale tato na pewno nie chciałby, żebym zostawiła cię samą. - Tato chciałby, żebyś była posłuszna i robiła, co każę. - Tuż za drzwiami rozległ się głośny stukot końskich kopyt. - Biegnij do pokoju! - Fiona obróciła córkę i popchnęła ją w stronę schodów. - Pilnuj dzieci! Przestraszony Malkolm zaczął płakać, więc Serena moc niej przytuliła go do siebie i co sił w nogach pobiegła na górę. Była na podeście, gdy usłyszała, jak drzwi wejściowe odskakują z hukiem. Na palcach podeszła do balustrady i ukryta w ciemnościach obserwowała, jak do izby wpada sześciu rosłych żołnierzy, a matka wychodzi im naprzeciw z dumnie uniesioną głową. Jeden z dragonów wysunął się przed pozostałych i złożył Fionie głęboki ukłon. Nawet z daleka widać było, ile szyderstwa zawierał ten teatralny gest. - Serena? - z uchylonych drzwi dziecinnego pokoju wychyliła się jasna główka przestraszonej Amelii. - Tak, to ja. Trzymaj go! - Serena bez namysłu pod biegła do siostry i wcisnęła Malkolma w pulchne ramionka pięcioletniej dziewczynki. - Zamknijcie się w pokoju i siedźcie cicho - szepnęła. - I postaraj się, żeby mały nie płakał - z kieszeni fartuszka wydobyła suszoną śliwkę i po dała ją Amelii. - Masz to i schowaj się!
10 NORA ROBERTS Zaczekała, aż mała cicho zamknie drzwi, a potem wró ciła na swoje miejsce na podeście. Skulona przywarła do jednego z filarów podpierających poręcz i z ukrycia obser wowała, co dzieje się na dole. - Fiona MacGregor? - dragon badawczo wpatrywał się w jej matkę. - Tak. Jestem lady MacGregor - odparła Fiona. Wyprostowała się dumnie i patrzyła żołnierzowi prosto w oczy. Myślała tylko o jednym - musi za wszelką cenę ochronić dzieci, a jej jedyną broń stanowi własna godność. - Jakim prawem wdzieracie się do mojego domu? - za pytała stanowczo. - Prawem oficera jego królewskiej wysokości. - Z kim rozmawiam? - Kapitan Standish, do usług - mężczyzna wolno ściąg nął czerwone rękawiczki i bawił się nimi przez chwilę, próż no czekając na błysk strachu w oczach kobiety. - Gdzie jest pani mąż... - umyślnie zawahał się- lady MacGregor? - Pan MacGregor poluje ze swymi ludźmi. Kapitan najwyraźniej nie uwierzył. Wystarczyło jedno skinienie jego dłoni, by żołnierze rozbiegli się po domu. Jeden z nich wywrócił stół, inny cisnął w kąt taboret. Fiona nie mrugnęła nawet okiem, nie cofnęła się ani o krok, choć ze strachu zupełnie zaschło jej w ustach. Miała świadomość, że na rozkaz swego dowódcy żołnierze puszczą z dymem cały dom, tak jak zrobili z zagrodami sąsiadów. Nie pomoże tu ani pozycja jej męża, ani szlachectwo. Wie działa, że za wszelką cenę powinna zachować spokój, ale nie byłaby sobą, gdyby na jawną zniewagę nie odpowie działa tym samym.
Rebelia 11 - Jak pan widzi, w osadzie są tylko kobiety i dzieci. Tak więc jeśli macie sprawę do pana MacGregora i jego ludzi, wybraliście sobie złą porę. Pewnie specjalnie, skoro tak śmiało wkroczyliście do Glenroe. Kapitan Standish bez słowa podniósł rękę i uderzył ją w twarz. Siła ciosu była tak wielka, że Fiona straciła rów nowagę i bezwładnie potoczyła się do tyłu. - Mój ojciec zabije cię za to! Serena zbiegła ze schodów jak strzała i rzuciła się na zdumionego oficera. Dopadła go w mgnieniu oka i z całych sił wbiła ostre ząbki w tę samą ręką, którą przed chwilą ośmielił się podnieść na Fionę. Anglik zaklął siarczyście, otrząsnął się i jednym ruchem odepchnął Serenę. - Ten diabelski pomiot gotów wyssać z człowieka krew - wrzasnął wściekle i zamachnął się na dziewczynkę, ale Fiona błyskawicznie przyskoczyła do córki i zasłoniła ją własnym ciałem. - Czy przystoi, żeby ludzie króla Jerzego podnosili rękę na bezbronne dzieci? Takie są wasze angielskie zwyczaje? Oficer pohamował się, ale wciąż głośno sapał z wście kłości. Duma nie pozwalała mu znieść myśli o tym, że miał by zostać pokonany przez kobietę i dziecko, w dodatku na oczach własnych ludzi. Jednak rozkazy mówiły wyraźnie, że ma za zadanie jedynie przeszukać domy i wybadać mie szkańców. Źle się stało, że tym skamlącym Szkotom udało się prze konać królową regentkę, by na terenie Szkocji nie obowią zywał angielski kodeks karny. W przeciwnym razie dopiero by tu sobie używali. Z drugiej jednak strony królowa Ka rolina żywiła ostatnio urazę do swoich szkockich podda-
12 NORA ROBERTS nych, a w ogóle mało prawdopodobne, żeby miała czas i chęci słuchać o drobnym incydencie, który wydarzył się w zagubionej pośród gór osadzie. Standish skinął na jednego z dragonów. Nakazał mu za brać Serenę na górę i zamknąć ją na klucz. Żołnierz skwa pliwie chwycił dziewczynkę wpół i próbował zaciągnąć na schody. Musiał przy tym unikać jej zębów i pięści, którymi okładała go z całych sił. Walczyła zawzięcie, krzycząc przy tym i wzywając na pomoc matkę, ale na nic zdał się jej zaciekły opór. - Chowacie dzikie kocięta w tych górach, milady - ka pitan próbował jedną ręką owinąć chusteczkę wokół krwa wiącej dłoni. - Moja córka nie zwykła patrzeć, żeby jej matkę albo którąkolwiek z kobiet atakował mężczyzna. Anglik nie odezwał się ani słowem. Zraniona ręka jesz cze drżała i bolała go niemiłosiernie. Z tym większą przy jemnością zaczął rozmyślać o dotkliwej karze za zniewagę, która go spotkała. Bicie dziecka na pewno nie stanowiło najlepszego sposobu na poprawienie nastroju. Pomyślał jed nak, że matka tej krnąbrnej smarkuli byłaby całkiem dobrym zadośćuczynieniem za jego straty... Uśmiechnął się do swo ich myśli, obejmując Fionę lubieżnym spojrzeniem. Tak, matka to całkiem inna historia, stwierdził w duchu. - Pani mąż jest podejrzany o udział w zamachu na ka pitana Porteousa. - odezwał się w końcu. - Tego samego, który wyrokiem sądu został skazany na śmierć za to, że rozkazał strzelać do tłumu? - spytała szybko. - Oczyszczono go z tych zarzutów i uniewinniono, ma-
Rebelia 13 dame - położył dłoń na rękojeści szabli. Nawet jego żoł nierze uważali go za wyjątkowego okrutnika. Trzymał swych podkomendnych twardą ręką i nie znał litości. Ta szkocka dziwka, jak nazywał w myślach Fionę, miała się za chwilę przekonać, co znaczy narazić się na gniew kapitana Standisha. - Pragnę pani przypomnieć, że kapitan Porteous strzelał do grupy buntowników, i to podczas publicznej egzekucji. On sam zaś został uprowadzony z więzienia i powieszony przez nieznanych sprawców. - Nie mogę powiedzieć, żebym mu współczuła. Widocz nie zasłużył sobie na taki los. Jednak zaręczam panu, że ani ja, ani nikt z mojej rodziny nie ma z tą sprawą nic wspólnego. - Jeśli okaże się, że to kłamstwo, pani mąż trafi za kratki jako morderca i zdrajca. Pani zaś, droga lady MacGregor, nie będzie miała żadnej obrony. - Powtarzam, że nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie. - Szkoda - nieprzyjemny uśmiech wykrzywił wargi An glika. - Wobec tego będę musiał pokazać pani, jaki los spo tyka kobiety, których nie ma kto bronić - powiedział, robiąc krok w jej stronę. Na górze Serena waliła pięściami w drzwi, dopóki cał kiem nie opadła z sił. Za jej plecami zapłakana Amelia tuliła do siebie wystraszonego Malkolma. W dziecinnym pokoju nie paliła się żadna lampa, mimo to było w nim jasno od łuny pożarów. Z dworu dobiegały donośne okrzyki żołnie rzy i zawodzenie kobiet. Serena opadła na kolana. Rozcie-
14 NORA ROBERTS rając zbolałe dłonie, z rozpaczą myślała o matce, samotnej i bezbronnej wobec brutalnych Anglików. Niespodziewanie ktoś przekręcił klucz w zamku. Drzwi się otworzyły. Serena natychmiast wypadła za próg. Naj pierw zobaczyła plecy żołnierza okryte czerwonym płasz czem. Wyraźnie słyszała, jak dzwonią jego ostrogi, gdy po śpiesznie zbiegał po schodach. Rzuciła się w ślad za nim i po chwili z przerażeniem dostrzegła nagie, poranione ciało matki leżące na środku izby. Przepiękne włosy Fiony przy pominały potargany kołtun, jej ramiona drżały, gdy uniosła się i klęknęła u stóp zapłakanej córki. - Mamusiu! Serena powstrzymała głośny szloch i padła na kolana obok matki. Widziała ją już płaczącą, ale nigdy w taki spo sób. Po twarzy Fiony MacGregor płynęły teraz łzy niemej, bezgranicznej rozpaczy. Skóra matki była zimna jak lód, więc Serena jednym skokiem dopadła kufra i wyciągnęła z niego ciepły koc. Otuliła nim drżącą się jak w febrze Fionę, a potem w na pięciu nasłuchiwała odgłosów oddalających się żołnierzy, próbując jednocześnie uspokoić zapłakaną Amelię i krzy czącego Malkolma. Jednym drobnym ramieniem otoczyła matkę, a drugim młodsze rodzeństwo. Była jeszcze zbyt mała, żeby do końca pojąć, co się stało, a mimo to doskonale wyczuwała, że spotkało ich wielkie nieszczęście. To wystarczyło, aby w dziecięcym sercu za płonęła nienawiść i żądza zemsty.
ROZDZIAŁ PIERWSZY Londyn, 1745 Brigham Langston, czwarty hrabia Ashburn, siedział przy śniadaniu w swoim eleganckim londyńskim pałacyku i z uwagą studiował list. Czekał na niego od tygodni, wy glądał go każdego dnia i niecierpliwie sprawdzał, czy już nadszedł. Nic więc dziwnego, że gdy wreszcie miał go w rę kach, odczytywał każde słowo bardzo dokładnie. Jego bystre szare oczy wolno przesuwały się po zapisanych linijkach, z powagą wydymał pełne usta. Nieczęsto bowiem otrzymuje się listy, które są w stanie odmienić całe życie. - Do diabła, Brig! Długo jeszcze będziesz mnie trzymał w niepewności? - zawołał Coll MacGregor. Młody, porywczy rudzielec, niecierpliwy jak każdy ro dowity Szkot, nie mógł usiedzieć na miejscu i niecierpliwie zaglądał przez ramię przyjaciela. Langston jednak najwy raźniej nic sobie z tego nie robił. Podczas licznych podróży, które razem odbyli po Francji i Włoszech, zdążył już przy zwyczaić się do popędliwości swego towarzysza. Nagłe wy buchy ognistego temperamentu nawet go bawiły, tym razem jednak sprawa przedstawiała się zbyt poważnie, by działać pod wpływem emocji. Musiał więc powstrzymać Colla, do póki sam nie pojął, jaki jest prawdziwy sens listu. Uniósł
16 NORA ROBERTS do góry szczupłą, wypielęgnowaną dłoń tonącą w koron kowych mankietach. Tym wymownym gestem nakazał mu cierpliwie czekać, aż skończy powtórną lekturę pisma. - To od niego, prawda?! No, mówże! - gorączkował się młody MacGregor. - A niech cię piekło pochłonie razem z twoją angielską flegmą! Wiem, że to od niego. Od księcia! - Kolejny raz z impetem zerwał się od stołu i zaczął ner wowo przemierzać wytworny salonik. Jedynie zasady dobrego wychowania, które jakimś cu dem matka zdołała wbić mu do głowy, powstrzymywały go przed wydarciem listu siłą. Postanowił poczekać, aż przy jaciel sam mu go odda. Poza tym w podjęciu decyzji po mogła mu świadomość, że Brigham nie poddałby się jego zakusom bez walki. Doskonale zdawał sobie sprawę, że mi mo różnicy we wzroście i tuszy Brig byłyby w walce trud nym przeciwnikiem. - Mam do tego listu takie samo prawo jak ty - sarknął, nie kryjąc rozżalenia. Langston zignorował tę uwagę i tylko zerknął sponad kartki na potężnego młodzieńca, który miotał się wokół nie go tak energicznie, że aż dzwoniła delikatna porcelana. Kie dy się w końcu odezwał, jego głos zabrzmiał łagodnie, choć wewnątrz czuł narastające napięcie. Podświadomie prężył mięśnie i nerwowo zaciskał dłonie w pięści. - Nikt ci tego prawa nie odmawia. Jednakże ten list zo stał zaadresowany na moje nazwisko. - Pewnie! W końcu dużo łatwiej przeszmuglować list adresowany do jego wspaniałości czwartego hrabiego Ash- burn niż do MacGregora. Wiadomo, każdy Szkot ma wy pisane na czole, że jest buntownikiem.
Rebelia 17 W zielonych oczach wyraźnie zalśniło wyzwanie, któ rego Brigham świadomie nie podjął. Najspokojniej wrócił do przerwanej lektury. - Oszaleć można z tym twoim anielskim spokojem! - jęknął Coll i z rezygnacją opadł na krzesło. Brigham odłożył list i sięgnął po imbryk. Kiedy wlewał kawę do lekkiej jak mgiełka filiżanki, ręka mu nawet nie drgnęła. Była tak samo pewna jak wtedy, gdy obejmowała rękojeść szabli albo pistoletu. List, który właśnie przeczytał, miał taką samą moc jak broń gotowa do strzału. - Zgadłeś, mój drogi - zwrócił się do Colla, popijając kawę. - To list od księcia Karola. - Co pisze? Zamiast odpowiedzi Brigham wykonał dłonią gest za chęcający przyjaciela do przeczytania listu. Coll tylko na to czekał. Niecierpliwie chwycił kartkę i zaczął szybko wo dzić po niej rozgorączkowanym wzrokiem. Książę pisał po francusku, on zaś nie władał tym językiem tak biegle jak Brigham, mimo to zdołał jakoś przebrnąć przez tekst. Zajęło mu to jednak trochę czasu. Podczas gdy Coll zmagał się z zawiłościami francusz czyzny, zamyślony Brigham rozglądał się po wnętrzu salonu. Pałacyk należał kiedyś do jego babki i wciąż nosił piętno jej nietuzinkowej osobowości. Brigham doskonale pamiętał nie tylko szkocki akcent lady Ashburn, lecz także jej wy jątkowy upór cechujący ludzi z gór. Z rozrzewnieniem spoj rzał na tapety w odcieniu głębokiego błękitu, wybrane przez babkę dlatego, że jak mawiała, przypominały kolor wody z górskich jezior jej rodzinnych stron. Jego wzrok wędrował po lekkich mebelkach o złoconych
18 NORA ROBERTS brzegach, aż zatrzymał się na kolekcji figurek z miśnieńskiej porcelany, ustawionej na okrągłym stoliku przy oknie. Przy pomniał sobie, że jako mały chłopiec był nimi zafascyno wany, jednak nigdy nie pozwolono mu wziąć żadnej do ręki. Szczególnie upodobał sobie figurkę młodziutkiej długowło sej pasterki o anielskiej twarzy. Ciągle pamiętał, jak bardzo pragnął jej dotknąć. Niestety, wtedy mógł tylko na nią pa trzeć. Na gzymsie wysokiego kominka stał portret Mary Mac- Donald, lady Ashburn, kobiety o niezwykłej sile charakteru. Malarz uwiecznił swą modelkę, gdy miała mniej więcej tyle lat co Brigham. Mary była dość wysoka jak na kobietę, a przy tym smukła niczym trzcina. Jej pociągłą twarz barwy kości słoniowej otaczała chmura kruczoczarnych włosów. Sposób, w jaki trzymała głowę, wskazywał na stanowczość. Zwykle można ją było do czegoś przekonać, ale nigdy zmu sić. Podobnie jak prosić, ale nigdy rozkazywać. Właśnie po swej babce odziedziczył Brigham typ syl wetki, rysy twarzy, kolor włosów i oczu. Trzeba przyznać, że męskie wydanie jej urody prezentowało się nie mniej pociągająco i elegancko. Jednak nie tylko wygląd zewnę trzny dostał mu się w spadku po lady Ashburn. Brigham przejął po niej również silne poczucie sprawiedliwości oraz prawdziwą pasję życia. Przyglądając się portretowi Mary MacDonald, pomyślał o liście od księcia oraz o tym, że nadeszła pora, aby podjął decyzję. Na pewno chciałabyś, żebym pojechał, powiedział do niej w myślach. Wszystkie legendy, które od ciebie słysza łem, historie, którymi mnie karmiłaś, gdy byłem pod twoimi
Rebelia 19 opiekuńczymi skrzydłami, twoja niezachwiana pewność, że Stuartowie są prawowitymi władcami tej ziemi - wszystko to na zawsze zostało w mojej głowie. Wiem, że gdybyś je szcze żyła, sama ruszyłabyś tam bez chwili wahania. Jak więc ja mógłbym postąpić inaczej? - A więc nadszedł czas - westchnął Coll, składając list. Mówił cicho, jednak w jego głosie, w wyrazie oczu od razu dawało się wyczuć napięcie i podniecenie. Miał dwa dzieścia cztery lata, zaledwie pół roku mniej niż Brigham. I oto zbliżał się moment, na który czekał całe życie. - Musisz nauczyć się czytać między wierszami - tym razem Langston wstał. - Karol wciąż jeszcze liczy na pomoc Francuzów, jednak zaczyna już rozumieć, że za słowami króla Ludwika raczej nie pójdą czyny. Podszedł wolno do okna i uchylił ciężką kotarę. Wyjrzał na ogród pogrążony w zimowym śnie. Kiedy wszystko roz kwitnie, jego najprawdopodobniej dawno już tu nie będzie. - Kiedy bawiliśmy na francuskim dworze, odniosłem wra żenie, że Ludwik bardzo sprzyja naszej sprawie. Podobnie jak my nie pała miłością do hanowerskiego kundla, który zasiada na tronie Anglii - wyrwał go z zadumy głos Colla. - To prawda - zgodził się ostrożnie. - Jednak to jeszcze nie znaczy, że otworzy swoją kiesę, by hojnie wesprzeć księ cia Karola oraz dynastię Stuartów. Propozycja księcia, żeby uzbroić fregatę i wysłać ją do Szkocji, wydaje się bardziej realistyczna. Lecz na to wszystko trzeba czasu. - Opuścił kotarę i odwrócił się od okna - Orientujesz się lepiej niż ja, jakie nastroje panują w Szkocji. Na jak duże poparcie może według ciebie liczyć Karol? - Wystarczające - w uśmiechu Colla zawierała się cała
20 NORA ROBERTS buta i ufność młodości. - Klany na pewno poprą prawo witego króla i będą za niego walczyć. Podniósł się także, świadom, co naprawdę kryje się w py taniu Brighama. Jego przyjaciel, angażując się w sprawę, ryzykował bardzo wiele. Gdyby to wykryto, mógł stracić swój tytuł, majątek i dobre imię, a nawet życie. - Brig, posłuchaj - zaczął ostrożnie. - Wezmę list i po jadę do Szkocji. Zatrzymam się w domu i z pomocą rodziny rozpuszczę wici wśród wszystkich klanów. Nie ma potrzeby, żebyś jechał ze mną. - A co, do niczego się nie przydam? - podniósł brew w sarkastycznym grymasie. - A, do diabła z tym! - Żywa gestykulacja i arogancki ton najlepiej odpowiadały porywczej naturze Colla. - Czło wiek taki jak ty, który umie nie tylko gadać, ale także wal czyć, a do tego angielski arystokrata, jest gotów przyłączyć się do rebeliantów? Nikt nie wie lepiej niż ja, na co cię stać! W końcu nie raz uratowałeś mi skórę, a może nawet życie. Pamiętasz, we Francji, a potem jeszcze we Włoszech? - Daj spokój, Coll. Stajesz się nudny. To do ciebie nie podobne - Brigham uważnie oglądał koronki swoich man kietów. - Ach, i jeszcze twoje maniery - przypomniał sobie Coll. - Jak chcesz, w mgnieniu oka potrafisz przeistoczyć się w prawdziwego hrabiego Ashburn! - Mój drogi, ja jestem prawdziwym hrabią Ashburn! W błyszczących oczach Colla pojawiły się iskierki hu moru. Kiedy stał naprzeciw przyjaciela, ujawniły się wszel kie różnice pomiędzy nimi. Wysoka, ale smukła postać Brig hama kontrastowała z jego masywną sylwetką. Dobre ma-
Rebelia 21 niery i wyszukana elegancja Anglika była całkowitym za przeczeniem niecierpliwej, buntowniczej natury Szkota. Jed nakże nikt nie wiedział lepiej niż on, co tak naprawdę kryją doskonale skrojone surduty i kosztowne koronki, w które stroił się hrabia Ashburn. - To nie czwarty hrabia Ashburn bił się ze mną ramię w ramię, kiedy rabusie napadli na nasz powóz koło Calais. Podobnie jak nie hrabia spił mnie, MacGregora, do nieprzy tomności w jakiejś piekielnej spelunie w Rzymie. - I tu się mylisz. Doskonale pamiętam te zdarzenia. Coll lubił wprawdzie przekomarzać się z Brighamem, jednak tym razem sprawa była zbyt poważna. - Brigham, bądź rozsądny. Jako hrabia masz przecież określone obowiązki. Musisz chodzić na bale i karciane wieczory, zabawiać damy. Dlatego powinieneś zostać w An glii. Tutaj też mógłbyś pomagać naszej sprawie, nasłuchi wać, co w trawie piszczy... - Ale? - Powiem wprost. Jeśli mam walczyć, chciałbym mieć cię obok siebie. Pojedziesz ze mną? Przez chwilę Brigham patrzył badawczo na przyjaciela. Następnie uniósł wzrok i ponad głową Colla spojrzał na por tret lady Ashburn. - Oczywiście, że pojadę - odpowiedział. W Londynie panował przejmujący, wilgotny chłód. Taka nieprzyjemna pogoda utrzymała się do czasu, gdy trzy dni później towarzysze opuszczali miasto i rozpoczynali długą podróż na północ. Do granicy jechali w miarę wygodnie powozem Brighama. Resztę drogi mieli pokonać konno.
22 NORA ROBERTS Wytworne londyńskie towarzystwo, które rozlicznymi rozrywkami starało się zabić nudę zimowych miesięcy, poin formowano, że hrabia Ashburn udaje się do Szkocji z kur tuazyjną wizytą. Planuje bowiem odwiedzić rodzinę swego przyjaciela. Tylko garstka angielskich jakobitów oraz nie liczni spośród lojalnych torysów znali prawdziwy powód niespodziewanej podróży. To właśnie pod opieką tych od danych przyjaciół zostawił Brigham swój londyński dom oraz rodową posiadłość Ashburn Manor. Zabrał ze sobą tyl ko najpotrzebniejsze rzeczy. Resztę, także portret babki znad kominka, opuścił bez żalu, choć wiedział, że upłyną mie siące, jeśli nie lata, nim będzie mógł wrócić po swoją włas ność. Jakiś sentyment nie pozwolił mu jednak rozstać się z figurką pastereczki, która, troskliwie zapakowana, towa rzyszyła mu w podróży. Poza tym wiózł ze sobą złoto. Dużo więcej, niż mógłby potrzebować podczas zwykłych odwiedzin w zaprzyjaźnio nym domu. Monety oraz niewielkie sztabki zostały starannie zamknięte w skrzyni, a następnie schowane w skrytce pod podłogą powozu. Posuwali się naprzód bardzo wolno, zdecydowanie za wolno jak na gust Brighama, który najchętniej wskoczyłby w siodło i ruszył pełnym galopem. Jednak fatalna pogoda, śliskie drogi oraz gwałtowne śnieżyce uniemożliwiały szyb szą jazdę. Na dodatek wystarczyło spojrzeć za okno, by przekonać się, że im dalej na północ, tym warunki będą trudniejsze. Zniechęcony odwrócił twarz od okna. Wierny swej wy uczonej powściągliwości, nie okazał najmniejszego zniecier pliwienia. Usadowił się wygodniej i oparł stopę o przeciw-
Rebelia 23 ległe siedzenie, na którym pochrapywał znużony Coll. Przez chwilę przyglądał się przyjacielowi, jednak zaraz powrócił myślami do swego pobytu w Paryżu, gdzie rok wcześniej spędził kilka miesięcy. Odnalazł we wspomnieniach niezwykły klimat Francji Ludwika XV, z całym jej przepychem, blichtrem, muzyką i światłem. Przed oczami stanęły mu wszystkie piękne, za lotne damy wystrojone w piętrowe peruki i prowokująco odważne suknie. Każda z tych kobiet tylko czekała na flirt, a nawet więcej. Młody angielski szlachcic z grubym por tfelem i swobodnym obejściem mógł bez trudu odnaleźć się pośród dworskiej socjety. Brigham przez pewien czas znajdował przyjemność w beztroskim, pełnym przepychu życiu francuskiego dworu, szybko jednak poczuł tęsknotę za aktywnością i celem, do którego mógłby dążyć. Langstonowie z dawien dawna znani byli ze swego zamiłowania do politycznej intrygi ze wszy stkimi jej konsekwencjami, włączając w to świst kul nad głową. Od trzech pokoleń dyskretnie popierali Stuartów, którym poprzysięgli wierność jako prawowitym władcom Anglii. Dlatego gdy do Francji przybył książę Karol Ed ward, charyzmatyczny człowiek o niespożytej sile i energii, Brigham bez wahania zaoferował mu swoją pomoc i po parcie. Zrobił to, choć wiedział, że wielu ludzi z jego kręgu uważałoby ten krok za zdradę. Zwłaszcza pośród wigów, wiernych niemieckiemu uzurpatorowi, znaleźliby się tacy, którzy z przyjemnością ujrzeliby Langstona dyndającego na szubienicy. On sam niewiele sobie z tego robił, wier ny rodzinnej tradycji lojalności wobec Stuartów. Pamiętał
24 NORA ROBERTS zwłaszcza opowieści babki o tragicznym powstaniu z 1715 roku i o wszystkim represjach, które po nim nastąpiły. Zamyślony spojrzał przez zalaną deszczem szybę powozu. Z każdą milą oddalającą ich od Londynu krajobraz stawał się coraz dzikszy i bardziej posępny. Kolejny raz pomyślał, że przez cały czas swych rządów hanowerczycy nie zrobili nic, by zjednać sobie Szkotów. Anglii nieodmiennie więc zagrażała wojna, nadciągająca albo z północy, albo zza kanału La Man che. Jeśli to państwo miało stać się potęgą, potrzebny byt mu silny, a przede wszystkim prawowity władca. Brigham widział go w osobie księcia Karola. Postanowił go poprzeć nie tylko z powodu jasnych oczu o uczciwym spojrzeniu. Zdecydowała tu pewność, że Karol ma w sobie dość energii i ambicji, połączonej z młodzieńczą pewnością siebie, by sięgnąć po to, co według niego prawnie mu się należało. Stanęli na noc w małej oberży, położonej tam, gdzie ni zina ustępowała już miejsca górom. Magicznej mocy na zwiska oraz złotu Brighama zawdzięczali osobny pokój ze świeżą pościelą. Najedzeni, rozgrzani ogniem buchającym z paleniska, siedzieli nad kuflami piwa i zabawiali się grą w kości. Przez kilka godzin znowu byli dwójką młodych przyjaciół wspólnie przeżywających kolejną przygodę. - Niech diabli porwą twoje kości Brig! Masz dziś szczę ście, łajdaku. - Na to wygląda - Brigham z właściwym sobie spoko jem sięgnął po kości i rozrzucone na stole monety. - Masz ochotę na jeszcze jedną partyjkę? - Jego rozbawione spoj rzenie spotkało oczy Colla.
Rebelia 25 - Rzucaj! - Coll cisnął na stół garść pieniędzy - Szczę ście musi cię w końcu opuścić. Jednak już po pierwszej rundzie musiał przyznać, że tej nocy nikt nie byłby w stanie wygrać z Brighamem. - Nie można cię pokonać. Całkiem jak wtedy, gdy pew nej nocy grałeś w Paryżu z jakimś księciem o względy pew nej słodkiej mademoiselle. - Nie musiałem grać w kości, żeby je zdobyć - Brig- ham z uśmiechem nalał sobie piwa. - A niech cię! - gromki śmiech Colla wypełnił niewiel ką salę. - Pamiętaj, że fortuna kołem się toczy. Z drugiej strony wolałbym, żeby w najbliższych miesiącach była dla ciebie wyjątkowo łaskawa. - Powinieneś raczej modlić się, żeby szczęście nie opu ściło Karola - odparł Brigham, upewniwszy się przedtem, czy nikt niepowołany nie usłyszy tych stów. - Prawda! Takiego człowieka nam trzeba. Jego ojcu zawsze brakowało ambicji, ale on to co innego. A więc pij my zdrowie Pięknego Księcia - zarządził Coll, wznosząc swój kufel. - Zdrowie! Tym razem jednak jego uroda i gładka mo wa nie wystarczą. - Czyżbyś wątpił w MacGregorów? - Coll uniósł rude brwi w złowrogim grymasie. - Na razie jesteś jedynym MacGregorem, jakiego znam - stwierdził Brigham, a chcąc uniknąć długiej przemowy na temat licznych cnót członków klanu, szybko zapytał: - Co słychać u twojej rodziny? Pewnie cieszysz się, że wre szcie ich zobaczysz. - Nie powiem, że nie. Rok to kawał czasu. Oczywiście
26 NORA ROBERTS cieszyły mnie uroki Paryża i Rzymu, ale jak ktoś się urodził w górach, to chciałby tam złożyć swoje kości - westchnął Coll i tęgo pociągnął z kufla. Myślał przy tym o rozległych wrzosowiskach i granatowej toni górskich jezior. - Wiem, że u moich najbliższych wszystko w porządku - ciągnął. - Tak przynajmniej pisała matka w ostatnim li ście, ale uwierzę w to dopiero, gdy sam sprawdzę. Malkolm, mój najmłodszy brat, skończy niedługo dziesięć lat i jak pisze matka, diablę z niego wcielone - uśmiechnął się, nie kryjąc dumy. - Wspominałeś kiedyś, że masz siostrę słodką jak anioł - przypomniał sobie Brigham. - Tak. Amelia, moja mała siostrzyczka. Grzeczna, ła godna, a przy tym śliczna, że palce lizać - w głosie Colla brzmiała bezgraniczna czułość. - W takim razie nie mogę się doczekać, żeby ją poznać. - Wolnego, Amelia jeszcze chodzi do szkoły - Coll po groził przyjacielowi pięścią. - Pamiętaj, że jakby co, bę dziesz miał ze mną do czynienia. - Masz jeszcze jedną siostrę, prawda? - lekko zamro czony piwem Brigham wolno bujał się na stołku. - Prawda. Serena. Jej imię ma niby znaczyć „łagodna", ale Bóg mi świadkiem, że źle ją nazwano. To dzika kotka, jej pazurki zostawiły mi niejedną bliznę. Serena MacGregor ma diabła za skórą i wyjątkowo szybkie pięści. Uwierz mi na słowo! - Czy chociaż jest ładna? - Jest na czym oko zawiesić - Coll pokiwał głową. - Podobno chłopcy zaczęli się już do niej zalecać, ale ona tak ich goni, że uciekają, gdzie pieprz rośnie.
Rebelia 27 - Może nie wiedzą, jak uderzać w konkury. - Pamiętam, jak kiedyś czymś się jej naraziłem. Bez na mysłu porwała ze ściany obosieczny miecz naszego dziadka i pogoniła mnie aż do lasu - opowiadał Coll z dumą, ale i tkliwością. - Gorąco współczuję mężczyźnie, który ją po kocha. - Wygląda na to, że twoja siostra to prawdziwa ama zonka - Brigham wyobraził sobie barczystą, wysoką pan nicę, piegowatą i rudą jak Coll. Hożą jak wiejska dziewucha i jak ona powabną. - Przyznam, że wolę nieco subtelniejsze damy. - Moja siostra to twardy orzech do zgryzienia, ale przy najmniej jest szczera, niczego nie udaje - rozrzewnił się Coll, któremu piwo tęgo już szumiało w głowie, co bynaj mniej nie powstrzymało go przed sięgnięciem po kufel. - Opowiadałem ci już o tej nocy, kiedy dragoni najechali Glenroe? - mętne od alkoholu oczy Colla nabrały złowro- giego, mrocznego wyrazu. - Tak. - Po tym, jak zhańbili moją matkę, Serena opiekowała się nią jak dzieckiem, choć sama ledwo od ziemi odrosła i nie do końca pojmowała, co się stało. Pomogła jej położyć się do łóżka, uspokajała ją i młodsze rodzeństwo, póki nie wróciliśmy. Na buzi miała ogromnego siniaka, którego nabił jej ten angielski łajdak. Na pewno bolało ją bardzo, ale nie płakała. Kiedy przyjechaliśmy, siedziała przy łóżku matki, a potem dokładnie opowiedziała nam o wszystkim. Brigham położył swoją dłoń na ręce przyjaciela. - Być może za późno już na zemstę, ale nie na szukanie sprawiedliwości - powiedział.
28 NORA ROBERTS - Dostanę i jedno, i drugie - warknął Coll i gniewnie cisnął kości na stół. W dalszą drogę ruszyli o świcie. Nadmiar piwa sprawił, że Brighama okrutnie bolała głowa, ale ostre, chłodne po wietrze poranka pomogło mu szybko oprzytomnieć. Obaj z Collem jechali konno, trzymając się w pewnej odległości od powozu, który wiózł ich bagaże. Przemierzali urokliwą krainę, o której Brigham wiele słyszał jako dziecko. Otaczał ich surowy, dziki krajobraz. Ponad głowami wyrastały poszarpane skały, dołem ciągnęły się torfowiska. Wysokie szczyty przeszywały nisko wiszące kłęby ołowianych chmur. Gdzieś z wysoka spływały kaska dami rwące strumienie, tworząc w dolinach lodowato zimne rzeki, które były pełne ryb. Porośnięte trawą stoki upstrzone były głazami, wyglądającymi jak kości do gry rozrzucone niedbałą ręką. Co jakiś czas w dali majaczył kamienny dwór lub chata kryta strzechą, z której wiła się ku niebu siwa smuga dymu. Konie stąpały ostrożnie po suchym śniegu. Hulający wiatr porywał go z ziemi i sypał prosto w oczy jeźdźców tak, że chwilami niemal nic nie widzieli. Mimo to niestru dzenie posuwali się w górę wyboistej drogi. Piwo błyskawicznie parowało z głów, gdy owiało je wil gotne, lodowate powietrze, zdolne przeniknąć nawet naj cieplejsze okrycie. Tam gdzie droga na to pozwalała, pu szczali się galopem. Innym razem jechali stępa pośród zasp sięgających do pasa dorosłemu mężczyźnie. Przezornie omi jali nie tylko wzniesione przez Anglików forty, lecz także gościnne szkockie dwory. Coll ostrzegł Brighama, że znani