Roberts Nora - Rodzina ODwyer 01 - Sily ciemnosci.pdf

Ty​tuł oryginału DARK WITCH Copyright © 2013 by Nora Roberts All rights reserved Projekt okładki www.studio-kreacji.pl Zdjęcie na okładce © Paul Knight / Trevillion Images Redaktor prowadzący Katarzyna Rudzka Redakcja Ewa Witan

Korekta Grażyna Nawrocka ISBN 978-83-7961-719-7 Warszawa 2014 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Dla rodziny – tych, którzy już są, i tych, którzy się narodzą.

Kiedy zejdziemy się z powrotem? Gdy pierwszy grom zagłuszy grzmotem Szum deszczu i wichury lament? William Szekspir, Makbet

ROZDZIAŁ PIERWSZY Zima, 1263 W głębi zielonego lasu, w cieniu zamku, Sorcha prowadziła swoje dzieci przez mrok do domu. Dwoje młodszych jechało na krzepkim koniku, główka małej Teagan, która niedawno skończyła trzy lata, podskakiwała przy każdym

kroku Alastara. Jest zmęczona, pomyślała Sorcha, po atrakcjach Imbolg1, ogniskach i ucztach. – Uważaj na siostrę, Eamon. Eamon miał pięć lat i jego „uważanie” ograniczyło się do szturchnięcia małej Teagan; gdy to zrobił, ponownie zajął się podpłomykiem, który jego matka upiekła rano. – Zaraz będziemy w domu – powiedziała łagodnym głosem Sorcha, gdy Teagan zakwiliła. – Już blisko. Zbyt długo szli przez polanę, pomyślała. I chociaż Imbolg było świętem ku czci pierwszych ruchów w łonie Matki Ziemi, zimą ciemność zapadała szybko i niespodziewanie.

Noc była zimna, świstał lodowaty wiatr, niosący śnieg i marznący deszcz. Mgła utrzymywała się przez całą zimę, skradała się i pełzła, przysłaniając słońce i księżyc. Zbyt często w tym wietrze, w tej mgle, Sorcha słyszała swoje imię – wezwanie, którego nie zamierzała słuchać. Zbyt często w tym świecie bieli i szarości widziała ciemność. Nie chciała mieć z nią nic wspólnego. Jej mężczyzna błagał, aby zabrała dzieci i zamieszkała u jego fine2, gdy on toczył swoje bitwy przez całą bezkresną zimę. Przed żoną cennfine3 wszystkie drzwi stanęłyby otworem, a dzięki temu, kim

była, wszędzie spotkałaby się z ciepłym przyjęciem. Jednak nie chciała opuszczać swoich lasów, swojej chaty, gdyż tu było jej miejsce. Potrzebowała samotności tak jak powietrza. Sama będzie dbała o to, co do niej należało, zawsze, o swój dom i ognisko, swój dar i obowiązki. A przede wszystkim o swe najdroższe dzieci, które spłodzili razem z Daithim. Nie lękała się nocy. Nazywano ją Czarownicą z Ciemności, a jej moc była potężna. W tamtej chwili jednak czuła się po prostu jak kobieta, która dotkliwie tęskni za swoim mężczyzną, pragnie jego

ciepła, jego silnego, twardego ciała tuż obok, w zimnej, samotnej ciemności. Co ją obchodziła wojna? Co ją obchodziły ambicje i chciwość maluczkich władców? Ona chciała tylko, żeby jej mężczyzna wrócił do domu cały i zdrowy. Kiedy wróci, będą mieli kolejne dziecko, a ona znowu poczuje w sobie życie. Wciąż nosiła żałobę po tym, które straciła pewnej okrutnej, czarnej nocy, gdy pierwszy zimowy wiatr przeszył lasy jak głuchy szloch. Jak wielu ludzi wyleczyła? Ilu ocaliła? A mimo to, kiedy wypłynął z niej strumień krwi, gdy wypłynęło z niej to kruche życie, nie uratowała go żadna

magia, żadna ofiara ani żadne błagania. Sorcha bardzo dobrze wiedziała, że leczenie innych jest łatwiejsze niż uzdrowienie siebie. A bogowie byli równie niestali jak trzpiotowata dziewczyna w maju. – Spójrz! Spójrz! – Brannaugh, jej najstarsza, siedmioletnia córka, zatańczyła na zmrożonej ziemi. Dziewczynce towarzyszył wielki pies. – Tarnina kwitnie! To znak. Teraz Sorcha też to dostrzegła, delikatną zapowiedź kremowobiałych kwiatów wśród czarnych, poplątanych gałęzi. Bogini płodności Brighid błogosławiła ziemię, jej, Sorchy, łono było puste – taka pierwsza, gorzka myśl

przyszła jej do głowy. Lecz potem spojrzała na swoją pierworodną, pierwszą dumę, bystrooką dziewczynkę, o zarumienionych policzkach, obracającą się na śniegu. Została pobłogosławiona, upomniała samą siebie Sorcha. I to trzykrotnie. – To znak, mamo. – Ciemne włosy Brannaugh wirowały przy każdym obrocie, córka uniosła twarz ku gasnącemu światłu. – Nadchodzi wiosna. – Masz rację. To dobry znak. – Podobnie jak to, że dzisiejszy dzień był tak pochmurny, iż stara wiedźma Cailleach nie mogła znaleźć drewna na opał4. Wiosna przyjdzie wcześnie, tak

mówiła legenda. Tarnina uginała się od pąków zwiastujących mnóstwo białych kwiatów. Sorcha widziała nadzieję w oczach swoich dzieci, tę samą, co w oczach innych, zgromadzonych wokół ognisk, tę, którą słyszała w ich głosach. I której szukała w sobie. Ale znajdowała tylko strach. On znów przyjdzie dziś w nocy – już go wyczuwała. Będzie krążył, czekał, kusił. Ale Sorcha zamknie się w swojej chacie, zarygluje drzwi i rozłoży amulety, by chroniły dzieci. By ją także chroniły. Cmoknęła na konia, by przyspieszył

kroku, gwizdnęła na psa. – Chodź, Brannaugh, twoja siostra już prawie śpi. – Wiosną tata wróci do domu. Choć nadal było jej ciężko na sercu, Sorcha uśmiechnęła się i wzięła córkę za rękę. – To prawda, wróci przed Beltane5 i wydamy wielką ucztę. – Mogę go dziś z tobą zobaczyć? W ogniu? – Mamy jeszcze dużo pracy. Przed snem trzeba oporządzić zwierzęta. – Tylko na chwilę? – Brannaugh uniosła twarz i spojrzała błagalnie na matkę oczami szarymi jak dym. – Popatrzę na niego tylko przez chwilę,

żebym potem mogła śnić, że wrócił do domu. Tak jak ja sama, pomyślała Sorcha i teraz jej uśmiech pochodził z głębi serca. – Ale tylko na chwilę, córko, jak już wszystko będzie zrobione. – A ty weźmiesz swoje lekarstwo. Sorcha uniosła brwi. – Doprawdy? Czy wyglądam, jakbym go potrzebowała? – Wciąż jesteś blada, mamo. – Brannaugh ściszyła głos. – Tylko odrobinę zmęczona, a ty nie masz się czym martwić. Eamon, trzymaj siostrę! Alastar już czuje zapach domu i Teagan zaraz spadnie.

– Ona jeździ lepiej niż Eamon i ja. – To prawda, koń jest jej talizmanem, ale mała prawie śpi na jego grzbiecie. Ścieżka skręciła, końskie kopyta zadźwięczały na zamarzniętej ziemi, gdy Alastar potruchtał do szopy obok chaty. – Eamon, zadbaj, żeby Alastar dostał dzisiaj dodatkową porcję owsa. Ty się najadłeś, prawda? – dodała, kiedy chłopiec zaczął mamrotać. Uśmiechnął się do niej szeroko, śliczny niczym letni poranek i chociaż potrafił zeskoczyć z konia zwinnie jak królik, wyciągnął ramiona do matki. Zawsze uwielbiał pieszczoty, pomyślała Sorcha, tuląc chłopca i stawiając na ziemi.

Nie musiała mówić Brannaugh, by wzięła się do swoich zajęć. Dziewczynka prowadziła dom niemal równie sprawnie jak jej matka. Sorcha wzięła Teagan na ręce i mrucząc uspokajająco, zaniosła córeczkę do chaty. – Pora śnić piękne sny, moja ukochana. – Jestem konikiem i galopuję przez cały dzień. – Och tak, najpiękniejszym z koników, i najszybszym. Wygasłe po wielu godzinach palenisko nie mogło odgonić chłodu. Niosąc dziecko do łóżka, Sorcha wyciągnęła dłoń w stronę ognia. Płomienie skoczyły w górę, rozjarzyły w popiołach.

Otuliła Teagan do snu, wygładziła jej włosy – jasne niczym promienie słońca, jak u jej ojca – i odczekała, aż dziewczynka zamknie oczy – głębokie i ciemne, jak jej samej. – Miej tylko słodkie sny – szepnęła, dotykając talizmanu, który powiesiła nad łóżkami dzieci. – Przejdź cała i zdrowa przez noc. To, kim jesteś, i wszystko, co widzisz, niech cię przeprowadzi przez ciemność ku światłu. Pocałowała miękki policzek córeczki i prostując się, syknęła, czując ukłucie w brzuchu. Ból pojawiał się i znikał, ale przybierał na sile przy ciągnącej się bez końca zimie. Dlatego posłucha rady córki i przygotuje napar.

– Brighid, w dniu twojego święta pomóż mi ozdrowieć. Mam trójkę dzieci, które mnie potrzebują. Nie mogę pozostawić ich samych. Zostawiła śpiącą Teagan i poszła pomóc pozostałej dwójce w domowych obowiązkach. Gdy zapadła noc, zbyt szybko, zbyt wcześnie, zamknęła starannie drzwi i powtórzyła wieczorny rytuał z Eamonem. – Nie jestem śpiący, ani trochę – protestował, a oczy same mu się zamykały. – Och, właśnie widzę, jesteś zupełnie rześki i pełen wigoru. Czy dziś w nocy znowu będziesz fruwał, skrzacie?

– Tak, będę, wysoko na niebie. A jutro nauczysz mnie więcej? Będę mógł rano zabrać Roibearda na dwór? – Nauczę cię i będziesz mógł. Sokół jest twój, musisz o niego dbać i dobrze go poznać. A teraz odpoczywaj. – Potargała jego brązowe włosy, pocałowała powieki, gdy zamknął oczy – bezkreśnie błękitne jak jego ojca. Kiedy zeszła ze stryszku, Brannaugh siedziała przy ogniu razem ze swoim psem. Jaśniała zdrowiem, pomyślała Sorcha – dzięki, bogini – i mocą, nad którą jeszcze w pełni nie panowała ani której nie pojmowała. Ma na to czas, powtarzała sobie w duchu Sorcha, ma

czas. – Przygotowałam napar – powiedziała Brannaugh. – Tak jak mnie uczyłaś. Poczujesz się lepiej, kiedy go wypijesz. – Teraz ty się mną opiekujesz, mo chroi? – Sorcha z uśmiechem wzięła kubek, powąchała, skinęła głową. – Masz do tego talent, bez wątpienia. Moc uzdrawiania to wielki dar. Dzięki niemu będziesz mile widziana tutaj i wszędzie tam, dokąd pójdziesz. – Nie chcę nigdzie iść. Chcę być tutaj z tobą i tatą, z Eamonem i Teagan, na zawsze. – Pewnego dnia możesz chcieć wyjrzeć poza nasz las. Pojawi się mężczyzna.

Brannaugh prychnęła. – Nie chcę mężczyzny. Co ja bym z nim robiła? – No cóż, to opowieść na inny dzień. – Usiadła z córką przy ogniu, otuliła je obie szerokim szalem i wypiła napar. A kiedy Brannaugh dotknęła jej dłoni, obróciła rękę i splotły palce. – No dobrze, ale tylko na chwilę. Pora spać. – Mogę ja to zrobić? Przywołać wizję? – Zobaczymy, co potrafisz. Spróbuj. Ujrzyj go, Brannaugh, mężczyznę, od którego pochodzisz. To miłość go przywoła. Sorcha patrzyła, jak dym zawirował,

płomienie podskoczyły i przygasły. Całkiem dobrze, pomyślała zdumiona. Córka tak szybko się uczy. Obraz powoli formował się w głębinach i dolinach płomieni. Ogień w ogniu. Cienie, ruch i, przez chwilę, pomruk głosów dolatujących z tak daleka. Sorcha widziała skupienie na twarzy córki i lśniące krople potu na jej czole. Zbyt duży wysiłek dla tak młodej dziewczyny, uznała. – Poczekaj – powiedziała cicho. – Zrobimy to razem. Zebrała całą swą moc, połączyła z siłą Brannaugh. Trzask, wir dymu, taniec iskier. I cisza.

I oto był tam, mężczyzna, za którym obie tak bardzo tęskniły. Siedział przy innym ogniu, w kręgu z kamieni. Jasny warkocz opadał na jego szerokie ramiona, okryte peleryną. Dealg oznaczający rangę lśnił w świetle płomieni. Zobaczyła broszę, którą dla niego wykuła z ognia i magii – pies, koń, sokół. – Wygląda na zmęczonego – zauważyła Brannaugh i wsparła głowę na ramieniu matki. – Ale jest taki przystojny. Najprzystojniejszy z mężczyzn. – To prawda. Przystojny, silny i odważny. – I och, tak bardzo za nim tęskniła.