świat po wybuchu 3 J. Baggott roz. 8-12.pdf

Heniek-88 Pressia

Heniek-88 Obowiązek Fedelma prowadzi Pressię długim korytarzem z kamienną podłogą. Każde drzwi, przez które przechodzą, ma małe okienko. Pressia ogląda laboratoria, ludzi pochylonych nad probówkami, maszynami. "Co oni robią?" pyta. Fedelma zatrzymuje się i patrzy na nią. "Wiesz, co robią, Pressio." "Nie" - mówi - "nie". Ale część jej, po prostu nie chce wiedzieć, jeśli prawda jest zbyt mrożąca, więc odcina to, co oczywiste. "Z pewnością możesz sobie wyobrazić nasze największe wyzwanie i jak możemy je pokonać. Widziałaś dzieci. Wiesz, co możemy zrobić ze zwykłymi winoroślami. Widzieliście knury na polach, prawda? Nie widzisz siebie?" Nagle wydaje się być wściekła. "I ja. Znasz mój los." Pressia zerka na brzuch Fedelmy i teraz rozumie: Fedelma nie zdecydowała się być w ciąży. To jej obowiązek. Ile ma dzieci? Jak długo to potrwa? "Nie chodziłam do szkoły", Pressia mówi jej. "Wiem tylko to, co powiedział mi mój dziadek. Był krawcem ciał.” Jak by zareagował na to, co się dzieje w laboratoriach? "Przybyłaś tutaj, by uzyskać formułę. Miałaś jedną z najsilniejszych fiolek znanej bionanotechnologii człowieka. Czy oczekujesz, że uwierzę, że nie rozumiesz, co tu robimy? To jest dziecinna igraszka w porównaniu z tym, co wykopaliście. Znowu maszeruje w dół korytarza. Pressia wyciąga rękę i chwyta ramię Fedelmy. "Nie wiem. Przysięgam." Oczy Fedelmy przeszukują twarz Pressii. Wciąż nie do końca wierzy Pressii, ale mówi: "Willux uratował Newgrange, święte miejsce. Dał Kelly słowo, że zostanie oszczędzona. Tylko trzydzieści osób dotarło do wnętrza kopca na czas. " "Ale jest cała ta ziemia, ten budynek i laboratoria, prawda? A co z tym wszystkim?" Pressia chce wiedzieć jak zaawansowani są ci ludzie. Czy potrafią naprawić sterowiec tak by znów latał? "Willux oszczędził zienie opromieniu trzech mil. I musisz wiedzieć, jak działały Wybuchy. Nie możesz udawać, że nie znasz wyniku." Spogląda na głowę Pressii. "Przeżyłaś je, prawda?" "Ledwo pamiętam" - mówi Pressia. "Ale to przychodzi do mnie w przebłyskach. Wiem, że były masywne cyklony ognia, przez które przeszliśmy. I popiół wiał i był czarny deszcz. Czy ktoś spoza Newgrange przetrwał?" "Przeżyło dwudziestu, ale z chorobą znów ubywamy". “A co wtedy zrobił Kelly?” "Wszystko, co mógł." "To miejsce", mówi Pressia, "Zjadacze popiołu. On je wymyślił, wszystkie rodzaje rzeczy, prawda?" Im więcej informacji może uzyskać Pressia, tym lepiej więcej musi dzielić się z El Capitanem i Bradwellem. Jeśli chce, żeby Bradwell jej wybaczył, może pierwszy zrobi krok, zobaczy, że jest cenna, że nadal muszą polegać na sobie nawzajem, jeśli zamierzają wrócić. "Cóż, miał doświadczenie w inżynierii genetycznej roślin i klonowaniu na poziomie molekularnym. On stworzył agrospekture, dlatego nasze winorośle działają jako zespół obrony". "Klonowanie". Ona wie, co to oznacza w sposób ogólny. Replikacje. Kopie. "Jak wy to robicie?" "Używamy naszego DNA do tworzenia klonów" - wyjaśnia Fedelma. "Ale każdy zarodek nadal potrzebuje macicy do rozwoju. Wszystkie kobiety wykonują swoją część. Będę nosić dzieci do terminu, aż w końcu nie będę mogła dłużej tego robić; nawet jeśli umrę w tym procesie, to warto ryzykować." A potem dodaje, defensywnie: "Nie możemy ryzykować wymarcia!" Pressia czuje na plecach ostry chłód. Spójrz w lustro. Odnajdź siebie! Odnajdź siebie! Nie bądź ostatnia! Dzieci rozumiały to dosłownie. Dopasuj; znajdź kopię siebie.

Heniek-88 Pressia zwolniła tempo. Myśli o twarzach dzieci - tych, które były prawie jak lustrzane obrazy. W końcu przestała chodzić. Fedelma się odwraca. "Czy nas oceniasz? Wszyscy składamy ofiary. To jedyny sposób, by być wartościowym!" "Nie osądzam ciebie. Rozumiem ofiary"- mówi Pressia. Myśli o Bradwellu. Nie była chętna poświęcić go, chociaż tego właśnie chciał. "Dziki ..." - mówi, próbując złożyć je razem. "Niektóre fragmenty genów zostały zaprojektowane tak, by udomowić je jak bydło, ale niektóre jak drapieżniki. Ewentualnie, będą atakować w naszym imieniu". "Atakować kogo?" Fedelma podchodzi blisko. Chociaż nikogo nie ma w pobliżu, obniża głos. "Musisz być ostrożna. Poza obszarem o promieniu trzech mil, terytorium, które zaznaczyliśmy winoroślami, żyją tacy, którzy chcą nas zabić za to co mamy tutaj." "Kim oni są?" "Nie różnią się od tego, co masz w swojej części świata." Pressia mówi: "Skąd wiesz, co mamy w naszej części świata?" Fedelma szepcze: "Oszczędził nas. On wie, że tu jesteśmy. Trzyma nas na dystans i prawdopodobnie innych." "Kto? Willux? " "Mamy szczęście, że w ogóle żyjemy." "Willux i Bartrand Kelly wciąż są w kontakcie? Nadal są ... przyjaciółmi?" Pressia zaciska oczy i kręci głową. "Willux wie, że tu jesteś! Żywi!" "Cii," mówi Fedelma. Bierze dłoń Pressii i kładzie ją na brzuchu. Pressia czuje puls z wewnątrz. "Mamy przyszłość do ochrony. Rozumiesz, prawda?” - mówi Fedelma. Pressia odrywa dłoń. "Gdzie jest Bartrand Kelly?" Fedelma wzdycha. "On chce, żebyś na niego poczekała." Idzie dalej korytarzem. Pressia podąża za nią. Skręcają za róg i zatrzymują się przy drzwiach do małego pokoju. Fedelma mówi: "Tutaj. Poczekaj. Otworzyła drzwi. Żołądek Pressii się przewraca. Czy Bradwell będzie tutaj? Czy on z nią porozmawia? Czy on nawet na nią spojrzy? Próbuje wymyślić coś, co mu odpowie, ale nie wyobraża sobie, gdzie by zaczęła. Wchodzi do środka. Pokój jest mały - naprawdę po prostu zbyt duża szafa. Brak mebli. El Capitan jest tam, oparty o mur z Helmudem opierającym głowę na jego ramieniu. Jedna z powiek El Capitana jest opuchnięta i czerwona - wczesne odcienie czarnego oka. El Capitan prostuje się i mówi cześć w formalny sposób. Helmud się uśmiecha. "Cześć", mówi. Tak bardzo bała się zobaczyć Bradwella, że zapomniała, że wszystko między nią a El Capitanem jest napięte. Wyznał swoją miłość do niej i ją pocałował. Czuje się sztywna i zawstydzona. El Capitan spogląda na nią szybko. "Cześć", mówi. Czuje się zaczerwieniona. To, co zrobił El Capitan, było tak dramatyczne, pełne emocji. To było odważne. To jest to, co ona podziwia w nim - i że jest twardy, a mimo to ma czułe serce. Ona ciągle pamięta pocałunek. "Kelly będzie tu osobiście ", mówi Fedelma i zamyka drzwi. "Bradwella nie ma tutaj. Nie wiem, gdzie on jest”- mówi El Capitan, jakby chciała tylko zobaczyć Bradwella a nie go. "Cieszę się, że was widzę," mówi Pressia. "Nie wykrwawiasz się na śmierć. To prawdziwa poprawa." "Wszyscy jesteśmy złoci", mówi El Capitan, "jak ruchome posągi". "Złoty", mówi Helmud. "Tak," mówi Pressia, patrząc na swoje ramiona. "Wygląda dobrze na tobie", mówi El Capitan, a następnie spogląda na podłogę.

Heniek-88 "Cap" - mówi Pressia, choć nie jest pewna, co powinna powiedzieć dalej - “mam nadzieję, że między nami nie jest dziwnie? Mam nadzieję, że nadal możemy …” Ale wtedy drzwi znowu się otwierają. Pressia wie, że to Bradwell, zanim się odwróci. Głęboki szelest jego skrzydeł jest hałaśliwy. Słyszy, jak Fignan pika przy butach. "Będę tu czekać." To jego głos. Odwraca się i widzi jego ciemne, mroczne oczy, jego uderzone wiatrem policzki, złoty odcień skóry. Skrzydła są długie i poszarpane, ale również muskularne i piękne. "Nie ma dla mnie miejsca", mówi do opiekuna u boku, nerwowego młodego człowieka. "Nie widzisz?" "Przepraszam, bardzo przepraszam", mówi opiekun. "Będę tu z tobą czekać." Zanim drzwi się zamkną, Bradwell patrzy na Pressię, jakby chciał coś powiedzieć. Ona otwiera usta, żeby zapytać go, jak się czuje. Ale odwraca się, zanim ma szansę. Drzwi się zamykają i już go nie ma.

Heniek-88 El Capitan

Heniek-88 Bakteria Knury!” - mówi Bartrand Kelly, przechadzając się po polach. "Zacznę od knurów!" Pressia spogląda na El Capitana, który wzrusza ramionami. "Knury!" mówi Helmud. El Capitan trąca łokciami brata za plecami. "Zamknij się ", szepcze. Bradwell idzie kilka kroków za nimi z Fignanem obok niego. Ma wszystkie ramiona i żebra- większe i szersze niż El Capitan kiedykolwiek widział, poza Siłami Specjalnymi. Ptaki w jego plecac muszą być duże, ale ukryte za ich grubymi, szerokimi skrzydłami, które są tak duże, że ogarniają się wokół jego szyi i niosą ślad za sobą, postrzępione jak stare, zużyte obszycia. Co jakiś czas skrzydła Bradwella wyskakują z jego placów, odsłaniając grube kanciaste porośnięte kości i gęste pióra ptaków. El Capitan współczuje mu. On wie, jak to jest ciągnąć coś na swoich plecach na zawsze. Mimo to Bradwell ma łatwiej niż El Capitan, prawda? Przynajmniej jego ptaki nie rozmawiają. Kelly mówi teraz. Skończył mówić o knurach, teraz prowadzi wykład o Irlandii z Przedtem - jego zabytki, żyzna ziemia, bogata historia, poeci. El Capitan nie jest zainteresowany wycieczką w przeszłość. Chcę wiedzieć, gdzie Kelly ich bierze i jaki jest status statku powietrznego. Kiedy on i Helmud zostali znalezieni w kokpicie, El Capitan podjął walkę. Okazuje się, że strażnicy nie chcieli go zabić. Oni po prostu chcieli go stamtąd wyciągnąć. Pobili go na tyle, by go pokonać, a potem poprowadzili go do pokoju. Zapytał ich o sterowiec - jeśli go naprawili, czy mógłby latać - ale nie chcieli odpowiedzieć. Kelly chodzi przed nimi, z wielką energią i zamiarem, kołysząc skórzaną torbą. Te zielone pola są puste. Wiatr przecina je. To sprawia, że oczy El Capitana łzawią - szczególnie te które jest prawie zamknięte. El Capitan nauczył się jeździć na rowerze na takim polu. Jego matka założyła ręcznik pod pachami i biegła obok niego, póki nie nabrał dość rozpędu, by utrzymać wiatr we włosach, podskakując na trawie. Kiedy myśli o tym teraz, wyobraża sobie, że jest światłem - nie tylko bez jego ciężaru brat, ale bez ciężaru swego życia. Zbliżają się do odległej stodoły na wzgórzu. Fignan oświetla powaloną trawę, jego światła migają na wierzchu jego czarnej skrzynki. "Więc dokąd nas zabierasz?" El Capitan mówi przerywając Kellemu. "Do sterowca?" Kelly odwraca się i patrzy na El Capitana, jakby zauważył go po raz pierwszy. "Słyszałem, że to tam cię znaleźli. Przygotowanie się do lotu potrwa jeszcze kilka dni. Trochę go obejrzałeś. Czyż nie?" "To nie była prawdziwa wycieczka. To mój statek” - wyjaśnia El Capitan. "To jest mój statek", mówi Helmud, co brzmi jak przeczenie El Capitana. Szczególnie El Capitan nienawidzi, gdy Helmud robi to przed innymi. "Naprawdę?" Bartrand Kelly zatrzymuje się i myśli o tym. "Bo myślałem, że ukradłeś sterowiec." On odwraca się i znowu maszeruje pod górę pod wiatr. El Capitan słyszy, jak wiatr porywa się na skrzydła Bradwella. "To był mój sterowiec od chwili kradzieży" - mówi El Capitan. "Willux zniszczył całą ziemię. Był mi winien jeden." "Miałeś inne opcje." "Czy tak? Ponieważ chciałbym się dowiedzieć, jakie dokładnie.” "Skąd wiesz, że go ukradł?", mówi Pressia, ale wydaje się, że zna odpowiedź. Spogląda na Bradwella, żeby sprawdzić, czy zdaje się wiedzieć coś, o czym El Capitan nie wie, ale wyraz twarzy Bradwella jest stalowy i nieczytelny. Kelly nie odpowiada, a chwile później docierają do stodoły. Zatrzymuje się przed drzwiami, podnosi ciężki zatrzask i otwiera szeroko drzwi. "Wiem rzeczy. Mam swoje powiązania”- mówi w

Heniek-88 końcu Kelly. Stodoła ma kilka wysokich okien. Wlatujące przez nie światło, wypełnione jest kurzem. Oni podążają za nim. Po jednej stronie stodoły znajdują się wąskie stoiska - dwadzieścia lub więcej - wszystkie wypełnione masywnymi dzikami. Ich żebra są szerokie jak żebra krowy. Ich grzbiety są wygięte. Ich szkielety są prawie tak duże, jak pięści biegnące wzdłuż grzbietu podzielonego kopcami ciała. Mają ciemne kopyta i grube pożółkłe kły zwinięte z boków ich dużych gumowatych pysków. "Połączenia" - mówi El Capitan. Jest tylko jedna osoba, z którą mógłby być związany, informacje o tym sterowcu, prawda? "Jesteś w kontakcie z Willuxem, prawda?" "No cóż" - mówi Kelly, odgarniając ręce i krzyżując je na piersi. - “Byłem, ale już nie jestem. " "Dlaczego tak jest?" Pyta Bradwell. Jego głos wydaje się być szorstki z powodu nieużywania. "Ponieważ on nie żyje." "Nie żyje?", mówi Pressia. Wiatr wieje i milknie. To jest jak duch Willuxa - tylko jak jego oddech, go tu nie ma. Matka El Capitana wierzyła w duchy. W tej chwili nie może pogodzić się z tym, że Willux nie żyje. Ale El Capitan zawsze uważał Willuxa za samą śmierć. Matki nazywały wszystkich mężczyzn śmierciami, ale Willux był najgorszy. El Capitan wie, że to prawda. Willux nie żyje.On odszedł. Jest cicho, gdy wiadomości nad nimi rozbrzmiewa. Jest tylko hałas, który musi być chrząkaniem knurów i lekkim szumem silnika Fignana. El Capitan czuje, jak Helmud wstrzymuje oddech. El Capitan patrzy na Pressie i Bradwella, którzy wyglądają, jakby nie mogli w to uwierzyć. Pressia mówi do Kellego: "Skąd wiesz? Jesteś pewny?" Kelly przytakuje stanowczo. "On jest naprawdę ... martwy?" Mówi Bradwell. Jego twarz wygląda na skonfliktowaną. "Tak właśnie powiedziałem" - mówi Kelly. "Czy trudno to sobie wyobrazić?" Bradwell kiwa głową. Oddycha trochę ciężko. "Po prostu ... Nie spodziewałem się, że będzie tak cicho. Ta kwestia z faktu. Spodziewałem się ..." Łapie przód swojej koszuli. "Chciałem…" "Tak", mówi Pressia, jakby podnosząc swoją myśl. "Powinien być większy. Powinien czuć się bardziej jak ... " "Ulga" - mówi Bradwell. "lub zakończenie" Ale nie patrzy na Pressię. Odwraca się od nich wszystkich. El Capitan zastanawia się, czy Bradwell jest rozczarowany. Człowiek, który zlecił zabójstwa rodziców jest martwy, a Bradwell nie brał w tym udziału. Nie ma w tym sprawiedliwości. A potem Pressia mówi: "Partridge". Czy Partridge rzeczywiście zorganizował zamach stanu? Zakrywa usta. Ona nie powinna była podawać jego imienia. Kelly patrzy na nią ostro. "Tak. Najmłodszy syn Willuxa. Teraz on rządzi." "Partridge?", mówi Bradwell, szydząc. Odwraca się, by stawić im czoła. "Jesteś tego pewien?" El Capitan też jest oszołomiony. "Jak to się stało?" Pamięta, kiedy ostatnio rozmawiał z Partridgem. Byli w wagonie metra, zamkniętym pod ziemią. El Capitan myślał, że nie musi długo żyć, a on wierzył w Partridge. Musiał w niego wierzyć. Mimo to nie wyobraża sobie, by Partridge posiadał tak dużo władzy. El Capitan wie na własnej skórze, że władza może zepsuć duszę. "Zrobił to," szepcze Pressia prawie do siebie. "On jest…Partridge zmieni wszystko." "Albo", mówi Kelly, "mógłby okazać się zupełnie jak jego ojciec." "Nie," mówi Pressia. "Nienawidził swojego ojca". "Tak, ale jak daleko pójdzie?", pyta Bradwell, ostry gniew w jego głosie. "Jak ciężko będzie naciskać na zmianę? Czy on naprawdę ma to, czego potrzeba? Jedyny sposób, w jaki zrobi cokolwiek, jest taki, czy gotów jest zaryzykować wszystko. Czy on to potrafi? El Capitan nie zna odpowiedzi. Nikt tego nie wie. Bradwell pyta o przekonania Partridge'a. Sam Partridge może nie wiedzieć. El Capitan nie jest pewien, jak głębokie są jego własne winy. Czy to była chwila słabości, kiedy powiedział Pressii, że ją kocha? Czy to było przekonanie? "Czasami mężczyzna tworzy władzę " - mówi Kelly. "A czasami władza czyni człowieka". Ale potem Pressia kręci głową i patrzy na Kelly. "Jesteś w kontakcie z Kopułą? Jak to?"

Heniek-88 "Wiesz, że Willux i ja znaliśmy się." Spogląda na Pressię. "Dobrze znałem także twoją matkę i ojca. To nie jest tajemnicą." “Czy byłeś w dobrych stosunkach z Willuxem przed Wybuchem?” - mówi Bradwell cicho, jakby chciał ukryć wściekłość tuż pod powierzchnią. "Czy tak przetrwałeś tutaj? Willux ma faworytów? " Fignan brzęczy po pokoju na swoich kołach, zbierając informacje o nowym miejscu. "Dał mi tylko tyle czasu, abym dostał się bezpiecznie do Newgrange. Więc może to pomogło. Byliśmy starymi przyjaciółmi, ale nie byłem po prostu przyjacielem z nim. "Kelly mówi do Pressii: "Twoja matka zmarła niedawno. Jej tatuaż przestał pulsować. Był silny, a potem się zatrzymał" Oddycha głęboko. "Ja nie wiem, co się stało." "Byłam z nią." Wiatr brzęczy wokół Pressii. Krzyżuje ramiona, aby osłonić się przed wilgotnym chłodem. "Willux zabił ją i Sedge razem." Kelly bierze głęboki oddech. Jego policzki są czerwone. Wygląda na dotkniętego, ale potem wściekłego. "Jak on ją znalazł? Myślałem, że jest bezpieczna!” "Wykorzystał Partridge'a i mnie, aby ją znaleźć. Byliśmy pionkami". Kelly robi kilka kroków, próbując się pozbierać . "Przykro mi", mruczy, ale nie jest jasne, za co przeprasza- za fakt, że Willux użył własnego dziecka jako pionka czy samej straty. "Byłeś wtedy bliskim przyjacielem mojej matki" - mówi Pressia. El Capitan wie, że pragnie szczegółów z życia matki. Była taka mała. "Byliśmy wszyscy blisko ", mówi Kelly. "A co z moim ojcem?" - pyta Pressia. "Czy wiesz, gdzie on jest?" El Capitan nie może znieść, jak krucho Pressia wygląda. Desperacko pragnie odnaleźć ojca. Jest dla niej zaledwie snem. El Capitan rozumie. Nigdy nie znał swojego ojca. Żył całe życie w cieniu mężczyzny, którego zachowania nigdy nie mógł zrozumieć. Kelly odwraca się. "Wiem, że jest nas więcej. Takie kieszenie. Ci, którzy przeżyli. I myślę, że Willux był w komunikacji z wieloma osobami. Jeśli twój ojciec przeżył, to dlatego, że Willux chciał, żeby przeżył ... na dobre i na złe." "Co masz na myśli, na złe?" “Puls twojego ojca wciąż bije na mojej klatce piersiowej - to wszystko, co wiem.” Pressia przybliża lalkę do klatki piersiowej, chroni ją swoją zdrową ręką. "Willux nie tylko zapewnia ochronę ludziom" - mówi Bradwell. "Muszą mieć jakąś wartość dla niego. Pracowałeś dla niego przez cały ten czas, prawda?” "Mogłeś zauważyć, że mądrze jest pozostać przy dobrej stronie Willuxa" - mówi gniewnie Kelly. "Właśnie tworzyłem laboratoria w Irlandii i Wielkiej Brytanii przed Detonacjami. Jeden z obiektów został sfinansowany za pośrednictwem znajomości Willuxa. Powiedział mi, nie bez powodu, że muszę przetrwać. Znałem go na tyle dobrze, żeby mu uwierzyć. Przywiozłem ze sobą tylko moją najbliższą rodzinę. To wszystko, na co mi pozwolono." Dziki chrząkają i ryją ziemię. "Teraz mam ochotę o tym myśleć. Mógłbym zaalarmować każdego, kto był w stanie zmienić jego bieg? Nie wiem" El Capitan jest pewien, że to myśl, która nie daje mu spać w nocy. El Capitan zna oznaki poczucia winy - ściska, od środka na zewnątrz. “Trwała wycieczka - i wepchnąłem do kopca jak najwięcej ludzi. Zostaliśmy oszczędzeni, jak także okolica, ale wielu zmarło po fakcie z powodu choroby, ognia i, szczerze mówiąc, rozpaczy - jedna z moich dwóch córek i moja żona są wśród nich." Podchodzi do jednego z wałów, kręci siano wokół niego, wszystkie złote. "Moje córki zginęły jako pierwsze. Moja żona umarła z rozpaczy ". "Znamy rozpacz" - mówi Pressia. "To coś, co wszyscy mamy ze sobą wspólnego." Jej oczy spoczęły na Bradwellu, ale on nadal nie będzie na nią patrzeć. El Capitan chce, żeby Bradwell przynajmniej na nią spojrzał; czy nie może jej tego dać? To zabija El Capitana, aby oglądać wyraz jej oczu. Helmud musi wyczuć cierpienie w El Capitanie, ponieważ El Capitan może czuć, jak jego brat odchyla się od Pressii, jakby próbując odciągnąć uwagę El Capitana - dla własnego dobra. Dziki", mówi Kelly, przypominając sobie o sprawie. Fignan zbliża się do zwierząt jeszcze raz. Z

Heniek-88 początku wystraszyły się, ale potem węszą w jego kierunku. "Knury mogą być nieprzewidywalne, ale kiedy genetycznie zmieszamy je z krowami, mogą stać się większe i bardziej posłuszne. A jednak są podatne także na agresję. Mogą atakować na polecenie. " "Słowo? Znak?" pyta Bradwell. "Albo", mówi Kelly. El Capitan rejestruje zagrożenie. Kelly przywiózł ich tutaj z jakiegoś powodu. Czy on je ustawia? "Więc ty chcesz uzyskać trochę współczucia z powodu śmierci żony i córek, a następnie grzecznie poinformować nas, że możesz kazać im nas w każdej chwili przebić." El Capitan podchodzi do krawędzi straganu i wypuszcza jednego z dzików krótki, wysoki pisk. "Powiedz mi, czy mam racje." "Termin jest zakodowany, a nie przeklęty" - mówi spokojnie Kelly. Fignan odwraca się od knurów z powrotem do butów Bradwella. "Dziki były udanym eksperymentem." Potrząsa głową i wyjmuje jedno z okien. "Jest jeszcze coś, co poszło okropnie źle." Gorzej niż dziki, które atakują na komendę? Co tam jest? Nikt nie ma odwagi zapytać. El Capitan widzi żylaste włosy dzika, poczerniałe fałdy pyska i ostre kły. Wyobraża sobie czubek kła, przeszywającego klatkę piersiową, przeszywającego jego klatkę piersiową. Pressia mówi z nutą podejrzliwości w głosie: "Możesz to zrobić człowiekowi, prawda? Splatać geny między gatunkami. Dlaczego nie ludzie?" Spogląda na Bartranda Kelly, mruży oczy. "Czy ty przekazałeś swoje badania Willuxowi?” Służby specjalne. El Capitan wyobraża ich sobie tak, jak po raz pierwszy ich widział, przesuwając się między drzewami - niektórzy mieli muskularność łosia lub jelenia, u innych wydawało się że maja mięsistą masę niedźwiedzi. Podnosili swoje twarze pod wiatr, ich nozdrza napinały się, gdy były alarmowane różnymi zapachami. Myśli o swoim przyjacielu Hastingsie - czy rzeczywiście jest Bestią, genetycznie stworzoną pod rozkazami Willuxa z badań Kelly’ego? Kelly mówi: "Robisz to, co musisz." Łukowate skrzydła Bradwella rozszerzają się. "Niektórzy ludzie robią to, co słuszne." "Badania to badania. Jak Willux zdecydował się ich użyć, to jego własny grzech. Nie mój." El Capitan uznaje racje. Sam to wypróbował. Grzech jest indywidualny wobec grzechu i kolektyw. Jego życie jest pełne. Bradwell podchodzi do Kelly. "Wiedziałeś, jak z niego skorzysta." Kelly unosi dłoń w górę i strzela palcami. Dziki napięły się. Ich głowy się obracają, ciężkie kły i ... wszystko, prawie w doskonałej harmonii."A może cofniesz się o kilka kroków?" Bradwell patrzy na dziki, ich oczy są wpatrzone w dłoń Kelly'ego. Bradwell podchodzi do drzwi stodoły, patrząc na niebo. El Capitan stale się starzeje. "Dlaczego po prostu nie powiesz nam, czego chcesz?" "Prawdopodobnie chcę tego, czego ty chcesz” "Co to jest?" "Żyć w spokoju". "Ale Willux cię ocalił" - mówi Bradwell - "i grasz z nim dobrze". "On nie żyje" - mówi Pressia. "A teraz Partridge rządzi. Wszystko się zmieni." "Masz większą wiarę w ludzką naturę niż ja", mówi Kelly. "Cóż, nie chcemy żyć w spokoju" - mówi Bradwell. "Chcemy, aby prawda wyszła na jaw. Chcemy sprawiedliwości." Pressia lekko kręci głową. Wygląda na to, że to jedyna sprzeczność, jaką zrobi, ale to tak, jakby nie mogła się powstrzymać. Mówi: "Nie. Chcemy fiolki, która należała do mojej matki i formuły, którą znaleźliśmy. I chcemy je sprowadzić - by ratować życie. " Bradwell patrzy na Pressię. Przez sekundę El Capitan myśli, że Bradwell przebije się przez cały gniew i urazę, podejdzie do niej i pocałuje ją. Ale nic nie robi. Zawsze chciał po prostu prawdy, która ma być znana - wypełnić misję rodziców. Willux zorganizował śmierć rodziców

Heniek-88 Bradwella przed Detonacjami i zmusił Arthura Walronda do zakończenia własnego życia - Walrond, przyjaciel rodziny, którego kochał Bradwell. Cała trójka odeszła. Matka Pressii, martwa. El Capitan mówi: "Nie miałbym nic przeciwko małej staromodnej zemście. Nie sądzę, że jestem sam." To przyciąga uwagę Kelly’ego. "Dałem Willuxowi to, czego chciał, ale pracowałem nad czymś innym - żywej, ale prawie niewykrywalnej bakterii, która może jeść wytrzymały materiał Kopuły." "Jak to działa?", pyta El Capitan. "Działa niewiarygodnie szybko." Wkłada ręce do kieszeni. "Mówisz, że masz coś, co może zniszczyć Kopułę?", mówi El Capitan. Jego serce zaczyna walić jak szalone w klatce piersiowej. "Zniszczyć Kopułę?" powtarza Helmud dla jasności. "Dokładnie to mówię" - mówi Kelly. "To nie jest to, czego w ogóle chcemy", mówi Pressia. "Potrzebujemy Kopuły. Jeśli otrzymamy fiolkę z powrotem i formułę, możemy zanieś je do Partridge. Znajdzie właściwą osobę, która nam pomoże. Możemy odwrócić fuzje - bez efektów ubocznych. Możemy sprawić, że wszyscy znów będą równi." "Włączając Ciebie. W końcu będziesz mogła uwolnić się od lalki” - mówi Bradwell do Pressii możesz być Czysta. Co jest bardziej samolubne? Twoje pragnienie, by zrobić z siebie Czystą czy zemsta? " "To nie fair", mówi Pressia. "Chcę, aby Wilda i inne dzieci przeżyły. Chcę ratować ludzi." "Ale przyznaj się," mówi Bradwell. "Uratujesz siebie w tym procesie." El Capitan chwyta się za głowę dwiema rękami. Czuje zawroty głowy. Mówi: "Możemy zniszczyć Kopułę, Pressia. Dlatego przeżyłem. To jest moja misja! Jezu! Raz na zawsze możemy to zakończyć." "To nie koniec. To po prostu więcej zniszczenia!" oczy Pressii są wściekłe, a jednak błyszczą od łez. Patrzy na szerokie deski podłogowe stodoły. "Teraz, gdy Partridge jest odpowiedzialny, możemy zrobić coś więcej. Możemy wyleczyć ludzi z ich fuzji. "Zwraca się do El Capitana i Helmuda. "Myślę, że może nadejść czas kiedy wy dwaj będziecie mogli znów być swoim własnym ludem." El Capitan nigdy nie myślał, że to możliwe. Czy on i Helmud mogliby stać się Czystymi? Nie, myśli. Nie, to niemożliwe. Pomysł go przeraża. To wszystko, co kiedykolwiek naprawdę chciał, a jednak nie chce w to uwierzyć. Pressia mówi do Bradwella: "Możesz mieć te skrzydła, których tak bardzo nienawidzisz." Bradwell otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale podnosi rękę. "Słuchaj, nie musisz tego chcieć dla siebie. Ale pomyśl o innych ludziach. Nie odpowiadaj za nich. Niech mają szansę na odpowiedź sami." “Pressia”- szepcze Bradwell, ale nie mówi nic więcej. To cichy szept, bardziej jak on błagający ją - o co? "Ona ma rację" - mówi Kelly. "Ludzie w Kopule mają poczucie winy. Nienawidzą wszystkich, którzy przetrwali na zewnątrz, ponieważ sami siebie nienawidzą. Ale jeśli mają nową rolę, aby ocalić was wszystkich, cóż, oni będą w stanie się odkupić i poczuć się jak bohaterowie." "A może ci, którzy przeżyli, mogą im wybaczyć, ponieważ Czyści wreszcie robią to, co trzeba. Widzisz?" Pressia mówi do Bradwella. "To może zadziałać." "Do diabła nie!" mówi Bradwell. "Dlaczego nie? Możemy zacząć odbudowywać "- mówi Pressia. "Nie pozwolę Czystym wydostać się z tego," mówi Bradwell, jego głos jest szorstki z gniewu, "i na pewne jako piekło nie pozwalam im wyjść na bohaterów. Nie po tym, co zrobili. Nigdy." El Capitan rozumie. zgadza się z Bradwellem, ale wie, co myśli Pressia: Co ma za znaczenie, kto będzie bohaterem, jeśli jest szansa na rozpoczęcie od nowa? Znowu jest cicho. Kelly czeka na następne pytanie, a El Capitan wie, co to jest. Mówi: "Co dokładnie proponujesz?"

Heniek-88 "Dam ci fiolkę i formułę i pozwolę odlecieć, ale musisz wziąć bakterię ze sobą. Jeśli zdecydujesz się go nie używać, nic nie mogę zrobić. Przez chwilę patrzy na Pressię z powrotem do El Capitan i Bradwella. "Ale jeśli chcesz, co jest twoje, musisz wziąć to, co moje." W powietrzu znowu. Tego właśnie El Capitan naprawdę chce teraz - być w powietrzu. Pressia odwraca się do Kelly’ego. "Jeśli się na to zgodzimy, jak szybko nas wyciągniesz?" Przerywa, przejmując zmienność rozmowy, a następnie mówi: "Cóż, jak zauważył El Capitan, sterowiec jest prawie naprawiony. Będziemy potrzebować jeszcze kilku dni, a będziesz potrzebować czasu na podróż, lądowanie w ciągu dnia." Otwiera torbę, wkłada rękę i wyciąga małą metalową walizkę. Wysuwa małe zapięcie i otwiera pokrywę. Pudełko jest wyłożone aksamitem i formowane w celu ochrony płaskiego kwadratowego suwaka - dwóch kawałków szkła trzymanych razem przez cienką spawaną metalową obwódkę. Trzyma kwadrat do światła, oświetlając małe czerwone plamki. To bakteria. "Więc, weźmiesz to ze sobą w zamian za swoją fiolkę i recepturę oraz sterowiec.” Kelly mówi. "To szansa na całe życie - dla nas wszystkich". El Capitan sięga do przodu, zanim zdaje sobie z tego sprawę. "Zaczekaj", szepcze Pressia, ale on już trzyma ją w dłoni. "Możliwość życia", El Capitan mówi do Pressii. "Dla nas wszystkich" - mówi Helmud.

Heniek-88 Lyda

Heniek-88 siedemnaście Nie jedziemy samochodem - mówi Beckley. "To przyciągnęłoby więcej uwagi niż byłoby warte. Teraz jest już godzina policyjna. Bezpieczniej byłoby po prostu tam pójść." Beckley i inny strażnik są po obu stronach Lydy i Partridge. "Ilu straciliśmy?" pyta Lyda. "W ciągu ostatniej godziny, siedemnastu" Beckley mówi. "Dobra wiadomość jest taka, że niektóre próby nie powiodły się." "Czy nie możemy zamknąć ludzi na obserwacje?" - pyta Partridge. Wchodzą do jednej z wind. Drzwi się zamykają, a tam jest odbicie Partridge i Lydy w szarej plamie. Nie podoba mu się, jak oboje wyglądają blado, i na przerażonych. Przede wszystkim jest oszołomiony tym, jak wyglądają młodo. Lyda wygląda na chudą i chwyta go za rękę – nie romantycznie; ona jest przerażona. Ona nie lubi tego uczucia. Nie tak dawno temu była w domu dziczy. Czy Kopuła już ją osłabiła i jeszcze bardziej przeraża? Puszcza go, krzyżuje ręce, jakby było zimno. "Kogo mam zamknąć?", mówi Beckley, wyraźnie sfrustrowany. "Kto jest stabilny? Kto nie jest? Nie da się tego powiedzieć. " Wyszli z windy i wkrótce znów znaleźli się na pustej ulicy, z wyjątkiem strażników wysłanych co sto jardów. "Stan wojenny" - mówi Beckley. "Na razie." "I zabierasz nas do Lydy?" Beckley wzdycha. "Tylko na dziś wieczór. Następnie przeniesiemy Cię do innej lokalizacji. My mam o czym rozmawiać." "Jak oni to robią?" - pyta Lyda. "Jest więcej broni niż wcześniej" - mówi Beckley. "Są pomieszczenia z bronią w niektórych miejscach w całej Kopule, w przypadku ataku ze strony nieszczęśników. Niektóre z nich zostały zaatakowane." Lyda myśli o Sedge. Tak przypuszczalnie zabił sam siebie - zadanie rany postrzałowej. Ale oczywiście wie, że Partridge może myśleć o rzeczywistej śmierci Sedge'a - jego głowa eksplodowała, gdy jego matka pochyliła się, by go pocałować. Partridge jej powiedział w Wigilię, jak się czuł w tej chwili - wybuch krwi i jak wszystko ucichło, nawet dźwięk własnego krzyku. Był wściekły i oszołomiony. "Inni podcinają nadgarstki siedząc w ciepłych wannach i się wykrwawią" - mówi Beckley. "Kilku udało się dostać na dachy. Niektórych z tych osób, udało nam się złapać na czas." “A gdzie oni są teraz - ci, którzy zostali schwytani?” - pyta Lyda choć obawia się, że zna odpowiedź. "Centrum rehabilitacji było już pełne. To będzie zatłoczone miejsce jeśli sytuacja nadal będzie się nasilać " mówi Beckley. "To miejsce tylko sprawi, że będziesz chciał zabić się bardziej", mówi Lyda. To puste ściany, fałszywe słońce, małe papierowe kubki wody i pigułki. "To okropne. To jest forma kary. " Biorą jedną z wind zarezerwowaną dla elity, która porusza się między poziomami w Kopule. Ponownie, jest ich odbicie. Ponura para. Patrzą prosto przed siebie. Ona myśli o niektórych portretowych zdjęciach Pana i Pani Willux leżących na podłodzę w pokoju wojennym - tak często ubrana w królewski strój, wpatrująca się w aparat z wymuszonymi uśmiechami. I ona czuje się dobrze ze smutkiem myśląc o wszystkich innych zdjęciach - matka, jej synowie, rodzina, która kiedyś była i już nie jest. Wszyscy byli tak boleśnie piękni, tak młodo wyglądający, jeżdżąc na malowanych końskich karuzelach, machając z doków wypełnionych sprzętem wędkarskim. To życie, które ona i Partridge i ich dziecko nie będą mieć - nie tutaj w Kopule, ani na zewnątrz.

Heniek-88 "Może to tylko początkowa reakcja" - mówi Partridge. "Mam nadzieję, że ludzie uspokoją się. Może po prostu potrzebują czasu." "Nie wiem. Nie tylko straciliśmy ludzi, ich rodziny i przyjaciele są źli na to co się stało" - mówi Beckley. "A samobójstwa tylko zwiększą gniew." "Ale gniewny bunt nie byłby czymś złym", mówi Lyda. "Jeśli są naprawdę przytłoczeni tym, co się stało." "Ludzie z Kopuły nie są zbuntowani z natury. Tak się tutaj dostali, Partridge. Sam to powiedziałeś" - mówi Beckley. "To owce." "Czego oni chcą?" - pyta Partridge. "Oni chcą przywrócić status quo". "Mogą się buntować tylko przeciwko sobie", mówi Lyda. "Tutaj samobójstwo to tylko społecznie akceptowalna forma gniewu, nienawiści i rozpaczy." Beckley mówi do Partridge'a: "Musisz to przerwać." "Jak?" mówi Partridge. "Powiedziałem prawdę. To musi wystarczyć. " “Musisz coś zrobić ", mówi Beckley. "Nie cofnę tego, co powiedziałem." Beckley wyciąga swoje walkie-talkie i pyta kogoś, czy platforma kolejowa została wyczyszczona. Głos na drugim końcu mówi mu, że jeszcze kilka pociągów musi wracać na stację, ale są blisko. "Trzymajcie je w ruchu", mówi Beckley, "Dopóki nie dam rozkazu". Wychodzą z windy na platformę kolejki jednotorowej. Beckley mówi drugiemu strażnikowi, aby został, upewniając się, że nie podążają za nim bezpańscy pasażerowie. W milczeniu przechodzą przez tunel, który odbija się echem. W oddali słyszą jęk syren - jeden zachodzi na drugi, igrając z nocnym powietrzem.

Heniek-88 Partridge

Heniek-88 Pociąg Beckley patrzy na cyfrowy znak, który mówi, jakie pociągi przyjeżdżają na platformę. "Ten następny nie jest nasz; to ekspres. Poczekamy na następny po ekspresie." Partridge i Lyda podążają za Beckleyem na koniec platformy. Lyda chwyta za rękę Partridge'a. Patrzą w przód natunel. Oczy Partridge'a przeszukują ciemność, jakby można było znaleźć tam jakąś odpowiedź. Samobójcy wydają się nierealni. To się nie może dziać, a poczucie winy przepełnia go. To jego wina. On jest winien. Ściska dłoń Lydy i dotyka jej pleców. Przynajmniej nie jest sam. Właśnie wtedy mężczyzna w czarnej kurtce wychodzi na tory. Kurtka jest rozpięta, pod spodem unosi się podkoszulek. Beckley wykonuje pół obrotu, Lyda i Partridge zatrzymują się. "Stacja jest zamknięta; musisz wyjść z platformy i iść dalej," mówi Beckley. Mężczyzna patrzy na niego bez wyrazu. "Nie mam dokąd pójść", mówi. "Dlaczego jesteś na dole?" mówi Beckley. "Stacja jest zamknięta, proszę pana." "Wiesz, dlaczego tu jestem." Partridge puszcza rękę Lydy, wyciąga rękę i chwyta ramię Beckleya. Ten człowiek jest tutaj, aby skoczyć pod pociąg? Beckley patrzy na Partridge'a jakby pytając, czy sam chce sobie z tym poradzić. Przywódca przejmuje kontrolę nad taką sytuacją, Partridge myśli. Partridge daje Beckleyowi skinienie głową. Partridge podchodzi do mężczyzny, ale spogląda na Lydę, zanim cokolwiek powie. Co powinien powiedzieć? Podnosi jedną rękę, prawie tak, jakby ona dawała mu błogosławieństwo. "Tak, były kłopoty, ale będzie dobrze. Wszystko będzie działać” - mówi Partridge. "Musisz dać mu czas." Mężczyzna rejestruje po raz pierwszy, że jest to Partridge Willux. Jego twarz wykrzywia się, jakby czuł fizyczny ból. "Mam czas", mówi mężczyzna. Wpatruje się w jedną szynę. "Wiedziałem o tym od samego początku. Wiedziałem i nic z tym nie zrobiłem." “Partridge” - szepcze Lyda. Czy ona go ostrzega? Czy boi się tego człowieka? Jeśli Partridge będzie stał zbyt blisko, czy mężczyzna spróbuje zabrać go razem z nim? "Musisz iść dalej. Wszyscy to zrobiliśmy" - mówi Partridge, podchodząc do mężczyzny jednak Beckley i Lyda powstrzymują go. "Musieliśmy przeżyć." "Moja siostra już się zabiła," mężczyzna mówi prawie z dumą. "Ona dostała pigułki, zanim ktokolwiek zdołał ją złapać." "Musisz być odważny", mówi Partridge, starając się zachować spokój. "To nie będzie łatwe, ale musisz się trzymać." Partridge słyszy odległe odgłosy kolejki. Mężczyzna też je słyszy. Jego głowa podskakuje i patrzy w tunel, a potem wraca do Partridge. "Nie. Odważne jest to, co teraz robię. Odważny kończy kłamstwo - mówi." Do tej pory byłem tchórzem." "Nie mów tak. Słuchaj, możemy ci pomóc," mówi Partridge i odczuwa ulgę gdy widzi, jak mężczyzna cofa się o krok, od miejsca gdzie jedzie pociąg. "Jasne, pomóż" - mówi mężczyzna, a potem bez słowa skacze do przodu pod pociąg. "Nie!" Partridge krzyczy adrenalina wyostrza jego słuch, jego uszy słyszą obrzydliwe uderzenie pociągu kończące życie drugiego człowieka. A potem jasne okna pociągu szybują, lśniące i ciemne, przed oczami. Partridge upada na kolana. Hamulce piszczą, opóźniona reakcja; pociąg zatrzymuje się w tunelu. Lyda podbiega do Partridge'a. "Próbowałeś go uratować. Naprawdę próbowałeś. Zrobiłeś wszystko, co mogłeś." Łapie go za ramię, a potem dotyka jego szyi. Beckley krzyczy do walkie-talkie, o skoczku uznawanego za martwego. * * *

Heniek-88 To nie jest prawdziwe. Nie krzyk, który słyszą, kiedy biegną bocznymi uliczkami. Nie bójka w zaułku. Nie zbiorowy skowyt karetek pogotowia. Nie kolejna winda, którą zabierają się do budynku Lydy. Nie korytarz z czerwoną wykładziną. Nie drzwi do mieszkania Lyda. Nie Beckley lub ten nowy strażnik, który stoi przy drzwiach. Nie kanapa, na której siedzi Partridge, ani szklany stolik, z którego Lyda podnosi Kulę. Nie sama Kula. Powiedział prawdę. Ludzie się zabijają. Nie mógł powstrzymać człowieka rzucającego się pod pociąg. Partridge widział, jak zbyt wielu ludzi umierało - jego brat, jego matka. Ich śmierć miga przed jego oczami - promienieje krwią. I śmierć ojca - jego wina; to nie była śmierć. To było morderstwo. "Za dużo," Partridge mówi. "Było za dużo." "Tak" - mówi Lyda - "za dużo". Czy kiedykolwiek zobaczy Glassinga? Partridge potrzebuje Glassinga. On potrzebuje planu. Potrzebuje kogoś, kto powie mu, co ma robić. Czy Glassings zastąpi mu ojca? Czy Partridge to po prostu zagubiony dzieciak, sierota? Gdzie jest Glassings? Partridge nie może go uratować. Nie może nikogo uratować. Mówi: "Potrzebują czasu, aby przetworzyć to, co powiedziałem, prawda?" "Tak" - mówi. "Oni zamierzają przestać się zabijać. Było tylko kilku już cierpię ... " "Nie zmienisz tego, co powiedziałeś. Nadal postąpiłeś właściwie." Ona się uśmiecha do niego, ale uśmiech wydaje się kruchy, jakby był już zabarwiony wątpliwościami. Ona mówi, "Niespodzianka, pamiętasz?" Ledwo pamięta. Trzyma kulę i zmienia ustawienia. Pamięta za pierwszym razem zobaczył to. Iralene trzymała ją w dłoniach. Chciała, żeby Partridge był szczęśliwy. To wszystko. A potem w pokoju robi się ciemno. Powietrze jest pochmurne. Prawie jedwabiste. Ale potem uświadamia sobie, że to nie jest ciemność, chmury i jedwab. To popiół. Ściany czernieją. Kanapa, na której siedzi nagle wydaje się zwęglona. Okna wyglądają, jakby zostały wybite. To świat poza Kopułą. Tam jest Freedle, przemykający przez okopcone powietrze. Lyda zwija się na kolanach. Obejmuje ją za szyję i opiera głowę. Trzyma ją blisko. Mówi: "Pamiętasz to?" "Jak to zrobiłaś? W jaki sposób-" "Musiałam to odzyskać." W pokoju rośnie zimno. W końcu jest zima. Wiatr wzmaga popiół i kurz, wirując wokół nich. I Wreszcie coś jest prawdziwe.

Heniek-88 Presia

Heniek-88 Zęby i bicie serca Jest noc. Pressia nie może spać. Dzikie psy krzyczą tak ostro i głośno, że Pressia wyobraża sobie zaostrzenie żeber z każdym wyciem. Czy to psy? Czy są coraz bliżej? Minęły już dwa dni, odkąd zawarli umowę z Kellym. Podobno sterowiec jest gotowy, a jutro wyjeżdżają. Kelly dał El Capitanowi bakterię zamkniętą w metalowym pudełku. Zaprowadzi ich do sterowca, który jest już zaopatrzony w prowiant. Jak drut, który niegdyś trzymał sterowiec we wnętrzu rozpadającego się Kapitolu, jeden z ludzi Kellego zetnie główną winorośl i reszta ich opadnie. Niedługo wrócą do domu. Ale jak teraz jest w domu? Willux nie żyje, a wszystko jest inne. Partridge odpowiada za Kopułę. Został przywódcą. Czy Partridge był w stanie zabić ojca, aby dać ostateczne zwycięstwo? A może Willux zmarł podczas snu - łagodna śmierć i taka, o której Pressia nie może przestać myśleć, że nie zasłużył? Jeśli Partridge naprawdę jest odpowiedzialny, to czy granice między dwoma światami granice samej Kopuły - zostaną zdemontowane? Muszą wrócić, żeby uratować Wildę i inne dzieci. Ma nadzieje, że Kopuła będzie teraz z nimi współpracować. I Hastings też tam jest, opiekuje się tymi którzy przeżyli, mieszkając w parku rozrywki John-Johns - to znaczy, jeśli nadal jest żywy. Stracił nogę i dużo krwi w trakcie podróży. Muszą go odebrać i zabrać go ze sobą. Od spotkania z Kellym drzwi Pressii nie są już zamknięte. Może to przywrócić poczucie zaufania. Ale, dokąd miałaby się udać? Światło korytarza świeci się pod szczeliną w drzwiach. Opiekunowie czasami mijają jej drzwi- światło przyciemnia się, a następnie wraca. Czerwony alarm oświetla ścianę. Patrzy na to tak, jakby to była odległa gwiazda. Ogień w kominku wygasł. Jest tylko popiół. W pokoju jest zimno, ale ona okrywa się kołdrą, żeby się rozgrzać. Bradwell powiedział jej, że jest samolubna i po tym wszystkim, co przeszli, chce zemsty? Zastanawia się, jak ta zmiana w jego ciele - ta masywna, ciężka peleryna skrzydeł - uczyniła go obcym dla siebie. Widziała to już wcześniej. Ludzie, którzy przychodzili do jej dziadka, aby ich ciało zostało naprawione - już cierpieli różne deformacje, niektórzy przystosowali się do nich. Ale czasami były inne urazy - noga wykręcona na polach gruzu, dłoń ukąszona przez bestię, lub jakieś inne nowe zniekształcenie - to zbyt wiele do zniesienia. To tak, jakby dusza może przesunąć obraz ciała raz, nawet radykalnie, ale po raz drugi? Trzeci? Czy Bradwell jest wciąż osobą, w której się zakochała? Może chce wierzyć że nie zmienił się, ponieważ łatwiej jest uwierzyć, że wciąż jest taki sam, albo po prostu nie może wybaczyć jej - lub przestał ją kochać. Jest różnica. Wie, że nigdy nie przejdzie żadnego zabiegu - zwłaszcza czegoś stworzonego w partnerstwie z Kopułą - aby usunąć skrzydła. To było dla niej szalone, ale miała na myśli to, co powiedziała w stodole. Nie powinien decydować za innych ocalałych. Odwraca się do ściany, zamyka oczy i śni. Jej sny zostały wypełnione zmieniającymi się popiołami, jakby część jej ciała znajdowała się głęboko stęskniona za krajem. Ale za kilka minut rozlega się odległy alarm - narastający jęk. Zbliża się do drzwi. Na korytarzu słyszy kroki. Rozlega się inny alarm. Ten jest bliżej - na tym samym piętrze. Psy już nie wyją. Co się stało z psami? Pressia wstaje z łóżka i szybko się ubiera. Kiedy wciąga buty, Fedelma otwiera drzwi. "Teraz!", mówi. "Jest atak. ''Musisz teraz odejść!" "Odejść?" "Do samego końca. Do sterowca. " Trzyma mały plecak.

Heniek-88 "Ale może możemy zostać i pomóc" Pressia pędzi do drzwi. "Dotarli do dzieci. Brak trzech. Nie możesz nam pomóc. Musisz iść. "Pressia widzi jasny błysk przy jej boku - nóż w jej drugiej ręce. Fedelma podnosi ją i daje rękojeść. "Weź to. Winorośl jest zaznaczona na czerwono. Ten musisz wyciąć. " "Jak ją zobaczę?" "Ktoś dał braciom latarkę". "El Capitan i Helmud?" "Czekają na dole klatki schodowej." "I Bradwell?" "On poszedł sam. To nie było mądre, ale go nie powstrzymało. Mamy nasze własne kłopoty." Fedelma sięga do małego plecaka i wyciąga metalowe pudełko, takie jak te, w której Kelly musi trzymać bakterię, ale ta jest cieńsza i dłuższa. Otwiera szybko i pokazuje Pressii fiolkę - jedyną pozostałą próbkę, potężna mikstura, którą wstrzyknęła w ptaki Bradwella, fiolka uratowana z bunkra jej matki. Leży na aksamitnej podszewce, obok niej mały złożony kawałek papieru. "Fiolka i formuła” mówi Pressia. "Tak," mówi Fedelma i zamyka pudełko, zatrzaskując klamrę. "Nie myślałaś, że ją zatrzymamy?” Fedelma wkłada pudełko do plecaka i wręcza je Pressii. Pressia wsuwa szelki na oba ramiona i przesuwa nóż między pas i spodnie. "Dziękuję" - mówi Pressia - "za wszystko". "Uważaj tam. Nie pokazuj swojego strachu. One ciągną do niego." "Kto?" "Mieliśmy tak wielu martwych. Tak wielu. A Bartrand Kelly myślał, że mógłby stworzyć lepsze życie, rasę, która wyjdzie i zabije brutalne stworzenia, które przybywały po nas znowu i znowu. Ale on je stworzył i wyhodował z głodu, który też był silny. Tak, zabili pozostałych, ale teraz niegdyś zmarli zwrócili się przeciwko nam. Bądź ostrożna." Fedelma otwiera ramiona i ściska Pressie szybko i mocno, a potem odpycha. "Zwróć szczególną uwagę na mgłę. Czasami ma serce." Bicie serca. "Dawno nieżyjący? Użył umarłych. Zbudował je i wyhodował ... " "Chwytają naszych młodych. Uważaj na zęby w ciemności." "A mgła ma bicie serca ..." Pressia jest przerażona i zdezorientowana. “Nie potrafię tego lepiej wytłumaczyć." Pressia biegnie po schodach i bierze po dwa naraz. Na ostatnim stopniu znajduje El Capitana i Helmuda stojących przy drzwiach, czekających, El Capitan ma w ręce latarkę. "Jesteś gotowa?", mówi El Capitan. "Czy słyszałeś o tym, co tam jest?" "Słyszałem wystarczająco dużo", mówi. "Dosyć" - mówi Helmud. "Jestem gotowa", mówi Pressia. "Tęsknię za moimi pistoletami" - mówi El Capitan. "Mam nadzieję, że zanieśli je z powrotem do stesterowca. "Mam nadzieję, że dotrzemy do sterowca" - mówi Pressia. El Capitan otwiera drzwi. Mgła ma bicie serca. Uważaj na zęby w ciemności. Ludzie z latarkami włóczą się po polach, wzywają zaginionych dzieci. "Carven! Darmott! Saydley!" Niektóre głosy dochodzą z lasu. Ich własna latarka przesuwa się przez pola i do pobliskich zarośli i lasów. "Nie powinniśmy okazywać strachu", mówi Pressia. "Ci, którzy wzięli dzieci - wyczuwają go." "Gdzie poszły psy?" - pyta Pressia. "Przestały wyć". "Nie chcę wiedzieć, prawda?", mówi El Capitan.

Heniek-88 "Nie chcę wiedzieć" - mówi Helmud. "Bartrand Kelly stworzył te stworzenia" - mówi Pressia. "Te, które wzięły dzieci." El Capitan kiwa głową. "Więc Kelly zasługuje na to, co dostaje." "Niekoniecznie" - mówi Pressia. "Czy nie zasługujemy na to, co otrzymujemy, Helmud?", mówi El Capitan. "Czy nie zbieramy tego, co zasialiśmy?" "Zasialiśmy" - mówi Helmud. "Zasialiśmy. Zbierzemy. Zasiejemy. Zbieramy ..." El Capitan nie mówi Helmudowi, żeby się zamknął. On pozwala mu mówić w kółko, co nie pasuje do Capa. Ale Pressia nie mówi mu, żeby też przestał. "Zasiejemy. Zbierzemy. Zasiejemy. Zbierzemy." To brzmi jak zaklęcie. Może to zapewni im bezpieczeństwo. Przynajmniej daje rytm ich kroków, który sprawia, że poruszają się w szybkim tempie. Udają się do lasu, gdzie zaczynają pojawiać się winorośle. Winorośle wciąż straszą Pressie. Trzyma się z daleka od obszarów, w których stają się grube i pokręcone. Cienie po obu stronach ścieżki są ciemne. Głosy wołające Carven i Darmott i Saydley są teraz daleko. Czy są identyczni - cała trójka? Jak to jest, kiedy żyjesz z oddychającymi lustrzanymi odbiciami siebie? Stworzeni z twojego DNA? Czy wciąż żyją? Pressia również nasłuchuje dzieci, na wypadek, gdyby tu były, po prostu zagubieni. "Czy słyszałaś, jak wyglądają?", mówi El Capitan. "Dzieci?" - pyta Pressia. "Dzieci? Co? Nie, stwory Kellego". "Zbierzemy. Zasieliśmy "- kontynuuje Helmud. "Zbierzemy. Zasiejemy." "Nie," mówi Pressia, zaciskając paski na plecaku. "Nie wiem jak wyglądają. Powinnam zapytać." Myśli o powiedzeniu mu, że ciemność ma zęby i mgła ma serce, ale jest zażenowana, że zna te głupie rzeczy a nie otrzymała opisu, który teraz wydaje się być tak praktyczny i oczywisty. Idą pod górę. Sterowiec nie jest daleko. W rzeczywistości El Capitan podnosi wiązkę latarki, która przeszła przez drzewa, oświetlając polanę, gdzie on i Helmud i Bradwell prawie wykrwawili się na śmierć w winorośli. "Siejemy. Zbieramy." - mówi teraz Helmud. Brną przez ostatnie drzewa i biegną przez polanę. Mgła ma bicie serca. Ostre światło latarki uderza w mgliste powietrze. Po drugiej stronie polany słyszą płacz. Człowiek? Trudno powiedzieć. Dziecinny? Carven i Darmott i Saydley- Pressia wyobraża sobie, jak je znajdują owinięte winoroślą. El Capitan gasi światło, a ciemność zdaje się spieszyć wszędzie wokół nich. Następnie Pressia czuje rękę El Capitana w swojej dłoni. Jest szorstka i zrogowaciała. Mówi: "To sposób." Słyszy, jak Helmud nerwowo przesuwał się na plecach. Jest inny płacz. Jej oczy powoli dostosowują się do światła księżyca. Wchodzą do drzewostanu i zatrzymują się. El Capitan puszcza jej rękę, a ona tęskni za poczuciem pewnej przyczepności. "Oni są tutaj" - mówi El Capitan. "Nie bój się, pamiętasz” mówi Pressia. "Bez strachu." "Zbierać. Zasiać " szepcze Helmud. Pressia kiwa głową, ale nie może kontrolować własnego strachu. Nikt nie może. "Możemy przemknąć obok nich" szepcze El Capitan. "Sterowiec jest oddalony o pięćdziesiąt stóp. Możemy to zrobić." "A co jeśli mają dzieci?" "Mamy więcej ludzi do ocalenia w domu niż troje zagubionych dzieci." "Ale gdzie jest Bradwell?" "Mam nadzieję, że już tam jest."

Heniek-88 "A jeśli nie jest?" El Capitan nie odpowiada. "Musimy się szybko poruszać", mówi. "Chodźmy", mówi Pressia. El Capitan zaczyna działać. Pressia odepchnęła się od drzewa i podążyła za nim. Ciężko poruszać się wśród drzew z tak małym światłem, ale wkrótce Pressia - ledwo może zobaczyć zaokrągloną kulę sterowca, przypiętą ciasno korzeniami winorośli. Słyszy kolejny krzyk i odwraca się. Nic oprócz gęstniejącej mgły i drzew. Potem szybki cień. Patrzy przed siebie i biegnie, ale potyka się i upada. Spogląda za siebie i widzi dzikiego psa, martwego i okaleczonego. El Capitan chrypliwie szepcze jej imię. Podrywa się na nogi. Nie może zobaczyć go przez mgłę. W ciągu kilku sekund robi się tak gęsta, że jest otoczona przez biel. Kolejny ostry krzyk, a potem kolejny, jakby odpowiadał. Ona zaczyna poruszać się tak szybko, jak tylko może - trudniej teraz z tak małą widocznością. Musi wyciągnąć rękę z głową lalki, aby wyczuć drogę od pnia do pnia. Teraz jestem ofiarą, pomyślała, kiedy kładzie dłoń na szorstkiej korze. Ona musi chroń metalowe pudełko w plecaku. Musi dostać się do sterowca. Słyszy kroki za nią. Macha ręką, ale nic tam nie ma. Trzyma szeroko otwarte oczy, jakby to mogło jej pomóc widzieć, ale tak nie jest. Biało. Wszystko wokół niej. Biało. Przeciska się przez drzewa, ale coś ściska jej plecak. Rzuca się do przodu. "Cap!", krzyczy. "Cap!" strach. Ona pokazuje strach. Widzi wiązkę swojej latarki, ale w tej gęstej mgle tylko oświetla mgłę. "Cap!" Może on podąża za jej głosem. Długie i chude ramię otacza ją. Krzyczy i próbuje się uwolnić. Ramię jest nakrapiane bliznami od grubych szwów wzdłuż jego żył. Odsuwa się, ale jej ręka jest tak mocno wbita, że ból wystrzeliwuje w ramię. Mimo to udaje jej się utrzymać na nogach. Słyszy dziwne gardłowe dźwięki - wezwanie, odpowiedź. Jeszcze kilka przed nią, a potem z tyłu. "Cap!", Krzyczy. "Tutaj!" Światło ślizga się obok niej. Krzyki rozlegają się echem we wszystkich kierunkach. Ile tu tego jest? Co zrobili dzieciom? Gdzie jest Bradwell? Dłoń chwyta jej drugą rękę. Tym razem pociąga w jej stronę i twarz nagle się pojawia - gruba szczęka, wychudzone policzki pokryte cienką warstwą brudu, spalona skóra. Rozszerza usta, pokazując pożółkłe zęby i rozciąga skórę - napięta i wilgotna od mokrego powietrza. Jego usta pękają. Jego oczy są ślepe. Chce ją we mgle, bo tutaj jest prawie tak ślepa jak on. Wyobraża sobie zęby przebijające jej ciało i mięśnie. Próbuje złapać ją za wolne ramię, ale inne pojawiają się z gęstej mgły i chwytają ją. Ich uchwyty są zbyt mocne. Ile? Pięć sześć? Nie może powiedzieć. Przyciskają ją do ziemi. Ona wije się i kopie, ale wciąż ciągną ją do siebie. Czuje ostry zarys metalowego pudełka z fiolką i formułą. Ziemia jest zimna i mokra. Zaczyna krzyczeć do El Capitana. "Cap! Cap! "Jesteś tutaj?” "Pressia!", krzyczy. Odwraca się w kierunku jego głosu i widzi tylko światło latarki, które spada i odbija się, a potem gaśnie. Szepcze jego imię, gdy nad nią krążą dwie twarze. Jest ciemna krew na ich skórze - z cierni lub z dzikich psów lub ... "Gdzie są dzieci? Czy to dzieci? ", mówi Pressia. Wydają się jej nie rozumieć. Jedna wyciąga rękę i dotyka jej czoła. Przeciąga zimną, kościstą ręką po twarzy. Odwraca się, ale ręka podąża za nią. Ona zaciska usta, mocuje się głową z niesamowicie mocnym uściskiem, mając jedną stronę twarzy w ziemi. Ale stworzenia są dziwnie spokojne w stosunku do niej. Poruszają się powoli. Ma nadzieję znaleźć ich słabość lub nadzieję na ich roztargnienie. Zaczynają teraz nucić - bez dźwięku i rytmu. Jeden delikatnie dotyka jej włosów. To chłodzi ją.

Heniek-88 Może nie chcą jej zabić. Może chcą jej. A teraz zaczyna walczyć ze wszystkim, co ma. Ona rzuca nogami w powietrze i kopie jedno ze stworzeń w klatkę piersiową. Odsuwa się od drugiej. Jego paznokcie chwytają ją za ramię. Jej ramię zostało wyrwane. Podnosi się na nogi. To, że nie widzi wyraźnie sprawia, że ma zawroty głowy, jest zdezorientowana. Jej serce bije. Ta mgła ma bicie serca - to jej własne, walące jak młot. Wyciąga nóż i trzyma przed sobą ostrze. Mgła rozrzedza się, gdy wyczuwa powiew, a ona je widzi - przez chwilę - przesuwaniają się wokół niej, jest ich czterech. Oczywiście nie widzą noża, ale zdają się reagować. Są zniekształcone z nierównymi kończynami i chwiejnymi krokami. Ich blizny to ślady po wybuchu i oparzenia oraz grube ciągnące bliznowce, ale także blizny od szwów . Zna szwy. Dziadek krawiec, był znany ze swojej porządnej pracy. Te szwy były pośpieszne i niechlujne. Blizny przebiegają na ramionach, na rękach i na piersiach. Obwąchują ją, czują jej strach. Jest w nich coś zwierzęcego. Zostali wyhodowani, by być okrutnymi drapieżnikami? Być nienasyconymi głodem krwi? One są w większości nagie, albo mają na sobie jakieś omszałe domowe płaszcze, żeby je rozgrzać. Widzi teraz, że jedna z kobiet odwróciła się od pozostałych, jakby była przyciągana do czegoś odległego. Pressia cofa się o kilka kroków. Ból w ramieniu nasila się przy każdym kroku. Wiedzą, że się porusza. Podchodzą do niej szybko, a potem przestają. Wyczuwają nóż? Czy to mgła - czy to wilgoć w powietrzu je łączy? Coś jakby w rodzaju sieci? "Cap! Helmud! "- krzyczy Pressia. "Cholera! Gdzie jesteś?" A potem słyszy mdłe echo. "Cholera! Gdzie jesteś?" Helmud - przynajmniej on żyje, ale jego głos brzmi dławiąco. Czy to właśnie zwróciło uwagę kobiety? To jego zapach wyczuła w powietrzu? Więcej zdobyczy? Pressia rzuca się na stwory warcząc groźnie, po czym odwraca się i zaczyna uciekać szybko, jak tylko może, nie będąc w stanie dobrze widzieć. Chowa nóż za pas i wyciąga przed siebie zdrową rękę. Za każdym razem, gdy czuje drzewo, chwyta i odpycha się. Słyszy je za sobą. Ich dyszenie wydaje się brzmieć nisko przy ziemi. Czy są na czworakach? "Helmud! Mów do mnie!" "Mów do mnie! Mów do mnie!" powtarza Helmud. Zbliża się. "Nie przestawaj mówić!" "Mówię", płacze Helmud. Potem słyszy warczenie. Wyciąga ponownie nóż. Mgła pulsuje na tyle, że widzi, że jeden ze stworów ma El Capitana i Helmuda na ziemi. Jego pazurowe dłonie są na gardle El Capitana. Ale stworzenie musiało wyczuć Pressię - wibracje poprzez zagęszczone powietrze? Ta mgła ma bicie serca. Tym razem porusza się zdecydowanie, biegnąc na stwora z nożem. On skaczę nad El Capitanem i Helmudem, a jego oczy błyszczą, ma dość nietknięte zmysły, aby uniknąć jej ataku. A potem jednym szybkim ruchem chwyta ją za nadgarstek z taką siłą że upuszcza nóż. Ona nie ma nic do obrony. El Capitan wstrzymuje oddech i udaje mu się wstać. Helmud wstrzymuje oddech - choć może to tylko echo. Pozostałe cztery stworzenia zostały przyciągnięte blisko siebie i zaczynają krążyć. El Capitan mówi, jego głos jest surowy: "Dziękuję". "Za co?" - mówi Pressia, chwytając ją za ramię. "Zaraz będziemy zjedzeni." "Racja." "Zjedzony!" Helmud krzyczy tak głośno, jak tylko może. "Zjedzony!" Stwory krzyczą na niego. Krążą- niektórzy na czworakach, inni w pozycji wyprostowanej. Kurtyna mgły czasem się rozdziela, odsłaniając grube udo ze szwami, trochę mchu na plecach, połysk białych oczu. El Capitan mówi: "Chcę, żebyś coś wiedziała."

Heniek-88 "Co?" "Nie zrobiłbym tego, co zrobił Bradwell. Od razu ci wybaczyłem. " Patrzy na niego szeroko otwartymi oczami, próbując dostrzec wyraz jego twarzy przez mgłę. "Gdybyś była osobą, która stała tam ze mną" - mówi - "zawsze będę przy tobie” właśnie w to chce uwierzyć Pressia - bez względu na rodzaj miłości. To deklaracja, która wychodzi z niewłaściwych ust. Jakby El Capitan wiedział, co myśli, mówi: "Nie martw się. Nie musisz czuć tego samo do mnie. Po prostu muszę to powiedzieć." "Rozumiem, tak" - mówi Pressia. Sprawił, że poczuła się trochę lepiej. "Cieszę się z mgły" - mówi. "W ten sposób nie musimy widzieć jak zostaniemy zabici." "Zabici?" szepcze Helmud. Stworzenia zaczynają warczeć, nisko i głęboko. Ona ma ochotę płakać, nie dlatego że się boi - ale dlatego, że El Capitan zasługuje na to, by być kochanym w ten sposób jak on ją kocha. Bez tego nie można umrzeć. Niesprawiedliwe. Chce mu powiedzieć, że ona też go kocha. Dlaczego nie? Umrą, ale nie może tego powiedzieć, chyba że to prawda. Rzeczywiście prawda. "Jesteś dobry", mówi zamiast tego. "Naprawdę jesteś pełen dobroci, Cap. Helmud także." "Ach", mówi. "Rozumiem." Jego głos pęka. Boi się, że ona tylko to pogorszyła. Istoty ośmielają się podejść bliżej. Wyciągają ręce i chwytają ich. Rozdzierają spodnie Pressii, płaszcz. Jeden przecina policzek Helmuda. Krew rozlewa się na jego szyi. El Capitan uderza jednego, ale inni wyją i wyskakują w powietrze blisko jego twarzy. Kiedy ma miejsce mała przerwa we mgle, Pressia widzi wystarczająco cel, by ją kopnąć szybko ale nie trafia. Pressia czuje rękę na nodze, a potem na drugiej, i mocno upada. El Capitan jest w następnej kolejności. Walczą, kopią i kopią, ale to mało przydatne. Twarze stworzeń wyrzynały się i wychodziły z mgły - blizny, zęby, ślepe oczy. "Nie chcę tak umierać!" krzyczy Pressia, a potem myśli o Bradwellu. Ona nie chce umrzeć bez przebaczenia. "Nie chcę umrzeć!" płacze Helmud. "Pressia!" krzyknął El Capitan, próbując czołgać się w jej stronę. "Pressia!" Ale to nie ma sensu. Stworzenia zostały wyhodowane, aby były silne i bez serca. Pressia pamięta okaleczonego dzikiego psa. Tak będzie wyglądała - ona to wie - to kwestia minut. A potem słyszy głos Bradwella. "Odsuń się! Zejdź z nich!” walczy z jednym ze stworzeń, ale potem inni szarpią głowami w kierunku hałasu. Zaczynają biec w kierunku poruszenia cząsteczek, świeżego bicia serca. Widzi rząd świateł Fignana we mgle. "Biegnij!" krzyczy Bradwell. "Dotrzyj do statku! Będę tam!" "Nie uda ci się!", mówi Pressia. El Capitan zaczyna działać. "Zaufaj mu!", krzyczy, rusza w stronę statku. "Rozbiorę to, więc jesteśmy gotowi do startu. Daj spokój!" "Nie!" - krzyczy Pressia. Jej lęk powoduje, że niektóre stwory zwracają się w jej stronę. Potem słyszy, jak Bradwell walczy ciężko. Jego skrzydła są szerokie i biją powietrze. Fignan wydaje przenikliwy alarm, którego nigdy wcześniej nie słyszała. "Idź!", krzyczy Bradwell. "Pressia, idź!" "Nie opuszczę cię!" Jego pulsujące skrzydła tworzą bryzę, która tnie mgłę, tworząc więcej zasłon które podnoszą się i wznoszą. Ona widzi więcej stworzeń i kopie najbliższą, w żołądek. Wydaje jęk, ale szybko podnosi się na nogi. Skrzydła Bradwella nieustannie pchają mgłę, falując. I nagle, istota wydaje się zagubiona i naprawdę ślepa. Inna wyciąga ręce i klepie powietrze. "Nie przestawaj bić skrzydłami!", krzyczy bez tchu. "Oni potrzebują mgły aby wyczuć, gdzie są i gdzie jesteśmy."

Heniek-88 Bradwell mocniej uderza skrzydłami, mgła lata teraz wokół nich. Jego skrzydła - nigdy nie widziała ich w pełni rozłożonych, masywnych i silnych. Chcę powiedzieć mu, że tak miało być - jest tą osobą w tym momencie i nie ma nic piękniejszego. Potwory uciekają w poszukiwaniu mgły, która nadaje sens ich światu, cofają się do drzew. Bradwell przestaje bić skrzydłami. Składają się ciasno na plecach. A jest tylko ich dwoje, patrzą na siebie przez przerzedzającą się mgłę. http://chomikuj.pl/Heniekg88