Don Winslow - Satori.pdf

Wydanie elektroniczne

O książ​ce Sa​to​ri to pre​qu​el be​st​sel​le​ra Shi​bu​mi au​tor​stwa Tre​va​nia​na. Bo​ha​- te​rem obu po​wie​ści jest Ni​cho​lai Hel, uro​dzo​ny w Szan​gha​ju syn ro​- syj​skiej ary​sto​krat​ki i Niem​ca. Wy​cho​wy​wa​ny przez ge​ne​ra​ła ja​poń​- skiej ar​mii, zo​sta​je mi​strzem sztuk wal​ki, fi​lo​zo​fem, po​li​glo​tą i ma wszel​kie wa​run​ki, by stać się naj​groź​niej​szym za​bój​cą na świe​cie. I sta​nie się nim, ale do​pie​ro w Shi​bu​mi; w Sa​to​ri sta​wia pierw​sze kro​ki w zdra​dziec​kim świe​cie służb spe​cjal​nych. Pod​czas woj​ny ko​re​ań​skiej Ni​cho​lai Hel tra​fia do wię​zie​nia, oskar​- żo​ny o za​bój​stwo swo​je​go men​to​ra, ge​ne​ra​ła Ki​shi​ka​wy. Spę​dziw​szy trzy lata w rę​kach Ame​ry​ka​nów, otrzy​mu​je od nich pro​po​zy​cję – wol​- ność w za​mian za współ​pra​cę. Musi tyl​ko – drob​nost​ka! – za​bić so​- wiec​kie​go ko​mi​sa​rza w Chi​nach, Ju​ri​ja Wo​ro​sze​ni​na. Mimo że mi​sja jest w za​sa​dzie sa​mo​bój​cza, po​wo​do​wa​ny pra​gnie​niem od​zy​ska​nia wol​no​ści, a tak​że żą​dzą ze​msty, Hel zga​dza się i wy​ko​nu​je za​da​nie. Ame​ry​ka​nie jed​nak nie za​mie​rza​ją do​trzy​mać wa​run​ków umo​wy. Zdra​dzo​ny Hel cu​dem ucho​dzi z ży​ciem. Dla swo​ich wy​baw​ców, chiń​- skie​go puł​kow​ni​ka oraz bud​dyj​skie​go mni​cha, po​dej​mu​je się no​wej mi​sji, tym ra​zem w Wiet​na​mie. Dzię​ki tym do​świad​cze​niom osią​ga- oświe​ce​nie, na​głe prze​bu​dze​nie po​zwa​la​ją​ce zo​ba​czyć rze​czy ta​ki​mi, ja​kie są na​praw​dę. Uro​ku tej zna​ko​mi​tej po​wie​ści szpie​gow​skiej do​da​je wy​ra​fi​no​wa​ny ję​zyk oraz re​alia Pe​ki​nu i Saj​go​nu lat pięć​dzie​sią​tych XX wie​ku.

DON WIN​SLOW Jak wie​lu słyn​nych ame​ry​kań​skich pi​sa​rzy, imał się roz​ma​itych za​- jęć, za​nim zy​skał li​te​rac​ką sła​wę. Pod ko​niec lat 70. ubie​głe​go stu​le​cia prze​niósł się z Rho​de Is​land do No​we​go Jor​ku, gdzie naj​pierw zo​stał kie​row​ni​kiem sie​ci kin, a na​stęp​nie… pry​wat​nym de​tek​ty​wem. Po krót​- kiej prze​rwie na do​koń​cze​nie edu​ka​cji za​jął się or​ga​ni​za​cją gór​skich wy​cie​czek w chiń​skiej pro​win​cji Sy​czu​an oraz pro​wa​dził sa​fa​ri w Ke​nii. Kie​dy jego pierw​sza po​wieść kry​mi​nal​na, wy​da​na w 1991 r., zy​ska​ła no​mi​na​cję do na​gro​dy Ed​ga​ra, Win​slow po​świę​cił się wy​łącz​nie pi​sa​- niu. Obec​nie z żoną i sy​nem miesz​ka w Ka​li​for​nii, gdzie współ​pra​cu​je tak​że z fil​mo​wą ma​chi​ną Hol​ly​wo​od. www.don​win​slow.com

Ty​tuł ory​gi​na​łu: SA​TO​RI. A NO​VEL BA​SED ON TRE​VA​NIAN’S SHI​BU​MI Co​py​ri​ght © Don Win​slow & Tre​va​nian Be​ne​fi​cia​ries 2010 All ri​ghts re​se​rved Po​lish edi​tion co​py​ri​ght © Wy​daw​nic​two Al​ba​tros An​drzej Ku​ry​ło​wicz S.C. 2014 Po​lish trans​la​tion co​py​ri​ght © Aga​ta Ka​ro​lak 2014 Re​dak​cja: Do​ro​ta Ja​ku​bow​ska Zdję​cia na okład​ce: Sil​ber​korn/Shut​ter​stock, An​ton Hlu​sh​chen​ko/Shut​ter​stock Pro​jekt gra​ficz​ny okład​ki: An​drzej Ku​ry​ło​wicz ISBN 978-83-7985-051-8 WYDAWCA Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Ri​char​do​wi Pine

CZĘŚĆ PIERWSZA Tokio, październik 1951

1 Ni​cho​lai Hel pa​trzył, jak liść klo​nu od​ry​wa się od ga​łę​zi, chwi​lę wi​ru​je na wie​trze, po czym ła​god​nie opa​da na zie​mię. To było pięk​ne. Po trzech la​tach od​osob​nie​nia w ame​ry​kań​skiej celi wię​zien​nej po raz pierw​szy roz​ko​szo​wał się na​tu​rą. Wcią​gnął w płu​ca rześ​kie je​sien​ne po​wie​‐ trze i wy​pu​ścił je do​pie​ro po chwi​li. Ha​ver​ford myl​nie uznał to za wes​tchnie​nie. – Cie​szysz się, że wy​sze​dłeś? – spy​tał. Ni​cho​lai nie od​po​wie​dział. Ame​ry​ka​nin był dla nie​go ni​kim. Zwy​kły ku​‐ piec, jak więk​szość jego ro​da​ków. Za​miast sa​mo​cho​da​mi, kre​ma​mi do go​le​‐ nia czy coca-colą han​dlo​wał in​for​ma​cja​mi wy​wia​du. Nie za​mie​rzał wda​wać się z nim w pu​stą ga​da​ni​nę, ani tym bar​dziej zdra​dzać mu swo​ich my​śli. Pew​nie, że się cie​szę, my​ślał, spo​glą​da​jąc za sie​bie na sza​re, po​nu​re mury wię​zie​nia Su​ga​mo. Dla​cze​go lu​dzie Za​cho​du od​czu​wa​ją po​trze​bę ar​ty​ku​ło​‐ wa​nia rze​czy oczy​wi​stych? I dla​cze​go pró​bu​ją ubie​rać w sło​wa to, co nie​wy​‐ sło​wio​ne? To na​tu​ral​ne, że liść klo​nu opa​da je​sie​nią. Po​dob​nie jak to, że za​‐ bi​łem ge​ne​ra​ła Ki​shi​ka​wę, bliż​sze​go mi niż oj​ciec, któ​re​go nig​dy nie mia​łem. Speł​ni​łem je​dy​nie sy​now​ski obo​wią​zek. Ame​ry​ka​nie wtrą​ci​li mnie za to do wię​zie​nia, po​nie​waż, zwa​żyw​szy na ich na​tu​rę, nie mo​gli po​stą​pić in​a​czej. A te​raz ofia​ro​wu​ją mi „wol​ność”, bo je​stem im po​trzeb​ny. Ni​cho​lai ru​szył przed sie​bie ka​mie​ni​stą ścież​ką, po któ​rej obu stro​nach ro​sły klo​ny. Nie​po​kój, ja​kie​go do​znał na ze​wnątrz za​mknię​tej, cia​snej celi, nie​co go za​sko​czył; pod go​łym nie​bem za​czął na​gle od​czu​wać za​wro​ty gło​‐ wy, ale uda​ło mu się je prze​móc. Ten świat był wiel​ki i pu​sty, nie miał w nim ni​ko​go oprócz sie​bie. Przez trzy lata za​do​wa​lał się swo​im wła​snym to​wa​rzy​‐ stwem, tym​cza​sem te​raz, w wie​ku dwu​dzie​stu sze​ściu lat, miał po​now​nie wkro​czyć w świat cał​kiem mu obcy.

Ha​ver​ford to prze​wi​dział. Skon​sul​to​wał się z psy​cho​lo​giem i wy​py​tał o pro​ble​my, ja​kim mu​szą sta​wić czo​ło więź​nio​wie wra​ca​ją​cy do spo​łe​czeń​‐ stwa. Psy​cho​log, kla​sycz​ny freu​dy​sta z ty​po​wo wie​deń​skim ak​cen​tem, ob​ja​‐ śnił, że „obiekt” przy​wyk​nął do cia​snej celi i z po​cząt​ku bę​dzie przy​tło​czo​ny ogro​mem prze​strze​ni, jaką na​po​tka, wy​cho​dząc na wol​ność. Roz​trop​ność na​‐ ka​zy​wa​ła​by umie​ścić tego czło​wie​ka w nie​wiel​kim, po​zba​wio​nym okien po​‐ miesz​cze​niu z do​stę​pem do po​dwór​ka lub ogro​du, tak aby mógł stop​nio​wo przy​sto​so​wać się do no​wych wa​run​ków. Na otwar​tym te​re​nie, po​dob​nie jak w tęt​nią​cym ży​ciem mie​ście, gdzie pa​nu​je bez​u​stan​ny zgiełk, za​pew​ne czuł​‐ by się po​de​ner​wo​wa​ny. Ha​ver​ford wy​na​jął mały po​kój w ci​chym, bez​piecz​nym domu na przed​‐ mie​ściach To​kio. Jed​nak​że to, cze​go do​tąd do​wie​dział się o Helu – cho​ciaż z pew​no​ścią była to wie​dza nie​peł​na – po​zwa​la​ło mu są​dzić, że tego mło​de​go męż​czy​znę nie​ła​two przy​tło​czyć czy zde​ner​wo​wać. Hel wy​ka​zy​wał nad​na​tu​‐ ral​ne opa​no​wa​nie i spo​kój, pew​ność sie​bie gra​ni​czą​cą z aro​gan​cją, a na​wet pro​tek​cjo​nal​ność. Z po​zo​ru do​sko​na​le łą​czył w so​bie ce​chy mat​ki Ro​sjan​ki, ary​sto​krat​ki, i oj​czy​ma sa​mu​ra​ja, zbrod​nia​rza wo​jen​ne​go Ki​shi​ka​wy, któ​re​go uchro​nił przed hań​bą i strycz​kiem, za​da​jąc mu po​je​dyn​czy cios w tcha​wi​cę. Ma ja​sne wło​sy i by​stre zie​lo​ne oczy, a jed​nak, my​ślał Ha​ver​ford, jest bar​dziej Azja​tą niż Eu​ro​pej​czy​kiem. Na​wet po​ru​sza się jak Azja​ta: wy​so​ki, szczu​pły, skrom​nie po​chy​lo​ny, spla​ta ręce za ple​ca​mi, tak aby nie zaj​mo​wać zbyt wie​le miej​sca i nie spra​wiać kło​po​tu na​po​ty​ka​nym prze​chod​niom. Z wy​‐ glą​du Eu​ro​pej​czyk, orzekł Ha​ver​ford, w du​szy Azja​ta. No cóż, to mia​ło sens – uro​dził się i do​ra​stał w Szan​gha​ju, wy​cho​wy​wa​ny przez mat​kę, emi​grant​kę z Ro​sji, a gdy mia​sto opa​no​wa​li Ja​poń​czy​cy, wziął go pod swo​je skrzy​dła Ki​shi​ka​wa. Po śmier​ci mat​ki ge​ne​rał wy​słał chłop​ca do Ja​po​nii. Ni​cho​lai zo​‐ stał uczniem i pod​opiecz​nym mi​strza go, pie​kiel​nie skom​pli​ko​wa​nej i peł​nej niu​an​sów gry plan​szo​wej, ja​poń​skiej wer​sji sza​chów, acz​kol​wiek stu​krot​nie trud​niej​szej. Hel opa​no​wał grę do per​fek​cji. Nic dziw​ne​go, że ro​zu​mu​je jak Azja​ta. Ni​cho​lai wy​czuł my​śli męż​czy​zny. Ame​ry​ka​nie są nie​wia​ry​god​nie prze​‐ zro​czy​ści, moż​na zo​ba​czyć ich my​śli jak ka​my​ki na dnie przej​rzy​stej, nie​ru​‐ cho​mej sa​dzaw​ki. Nie ob​cho​dzi​ło go, co są​dzi o nim Ha​ver​ford – nor​mal​ny czło​wiek nie przej​mu​je się opi​nią sprze​daw​cy w skle​pie spo​żyw​czym – ale iry​to​wa​ło go to. Sku​pił uwa​gę na pro​mie​niach słoń​ca, po​czuł ich cie​pło na

twa​rzy. – Na co miał​byś ocho​tę? – spy​tał Ha​ver​ford. – W ja​kim sen​sie? Ame​ry​ka​nin za​śmiał się ci​cho. Więk​szość męż​czyzn po dłu​gim od​osob​‐ nie​niu pra​gnę​ła trzech rze​czy: pi​cia, je​dze​nia i ko​bie​ty, nie​ko​niecz​nie w tej ko​lej​no​ści. Nie chcąc, by Hel po​trak​to​wał go lek​ce​wa​żą​co, od​po​wie​dział po ja​poń​sku: – W sen​sie: na co miał​byś ocho​tę. Ni​cho​lai był pod nie​ja​kim wra​że​niem, że Ha​ver​ford mówi w jego ję​zy​ku. Za​in​try​go​wa​ło go to, że nie pod​dał na​wet tak ma​łe​go ka​mie​nia na plan​szy. – Chęt​nie na​pił​bym się przy​zwo​itej her​ba​ty – po​wie​dział. – Praw​dę mó​wiąc – od​rzekł jego to​wa​rzysz – za​aran​żo​wa​łem skrom​ną cha​kai. Mam na​dzie​ję, że za​do​wa​la​ją​cą. Ce​re​mo​nia pi​cia her​ba​ty, po​my​ślał Ni​cho​lai. Cie​ka​we. Na koń​cu ścież​ki cze​kał sa​mo​chód. Ha​ver​ford otwo​rzył tyl​ne drzwi, za​‐ pra​sza​jąc go ge​stem do środ​ka.

2 Cha​kai oka​za​ła się nie tyl​ko za​do​wa​la​ją​ca, ale wręcz nie​zrów​na​na. Ni​cho​lai sie​dział po tu​rec​ku przy ma​łym sto​li​ku z laki na pod​ło​dze wy​ło​‐ żo​nej ta​ta​mi, de​lek​tu​jąc się ko​lej​ny​mi ły​ka​mi cha​noyu. Od​no​sił wra​że​nie, że za​rów​no pi​cie her​ba​ty, jak i obec​ność gej​szy dys​kret​nie klę​czą​cej w po​bli​żu, lecz na tyle da​le​ko, by nie sły​szeć ich ską​pej wy​mia​ny zdań, mają w so​bie coś trans​cen​dent​ne​go. Ni​cho​lai od​krył ze zdu​mie​niem, że agent Ha​ver​ford zna się na ce​re​mo​nii i ob​słu​gu​je go​ścia z nie​na​gan​ną uprzej​mo​ścią, bez​błęd​nie prze​strze​ga​jąc ry​‐ tu​ału. Gdy tyl​ko we​szli do her​ba​ciar​ni, Ame​ry​ka​nin prze​pro​sił, że siłą rze​czy nie ma w niej in​nych go​ści, po czym wpro​wa​dził to​wa​rzy​sza do ma​chiai, al​‐ ta​ny peł​nią​cej funk​cję po​cze​kal​ni, i przed​sta​wił go prze​ślicz​nej gej​szy. – Po​znaj Ka​mi​ko-san – po​wie​dział. – Bę​dzie dziś moją han​to. Ka​mi​ko skło​ni​ła się, wrę​czy​ła mu ki​mo​no i po​da​ła fi​li​żan​kę sayu – go​rą​‐ cej wody, któ​ra mia​ła po​słu​żyć do za​pa​rze​nia her​ba​ty. Ni​cho​lai upił łyk, a gdy Ha​ver​ford wy​szedł, by przy​go​to​wać na​par, Ka​mi​ko wy​pro​wa​dzi​ła go na ze​wnątrz na roji, „zro​szo​ną zie​mię”, ścież​kę w skal​nym ogród​ku po​zba​‐ wio​nym kwia​tów. Usie​dli na ka​mien​nej ław​ce, w mil​cze​niu kon​tem​plu​jąc ci​‐ szę. Kil​ka mi​nut póź​niej Ha​ver​ford, odzia​ny w ki​mo​no, pod​szedł do tsu​ku​bai, ka​mien​nej misy, zgod​nie z ce​re​mo​nia​łem ob​mył usta i dło​nie w źró​dla​nej wo​dzie, po czym wkro​czył przez bra​mę na roji i ofi​cjal​nie po​wi​tał go​ścia ukło​nem. Z ko​lei Ni​cho​lai do​ko​nał ry​tu​ału oczysz​cze​nia. Do cha​shit​su, pa​wi​lo​nu her​ba​ty, pro​wa​dzi​ły roz​su​wa​ne drzwi wy​so​ko​ści nie​speł​na me​tra, przez co obaj mu​sie​li się po​chy​lić. Ten akt sym​bo​li​zo​wał przej​ście od świa​ta fi​zycz​ne​go do du​cho​wej prze​strze​ni her​ba​ciar​ni. Cha​shit​su – wy​ra​fi​no​wa​ny, ele​ganc​ki w swej pro​sto​cie pa​wi​lon – był do​‐ sko​na​łym ucie​le​śnie​niem shi​bu​mi. Hoł​du​jąc wy​mo​gom tra​dy​cji, naj​pierw

we​szli do wnę​ki, gdzie na ścia​nie wi​siał zwój ka​ke​mo​no z wy​ka​li​gra​fo​wa​‐ nym tek​stem, sto​sow​nym do oka​zji. Jak na go​ścia przy​sta​ło, Ni​cho​lai po​‐ chwa​lił zręcz​ną kre​skę, jaką ar​ty​sta na​ma​lo​wał ja​poń​ski ide​ogram sa​to​ri. In​te​re​su​ją​cy wy​bór, po​my​ślał Ni​cho​lai. W bud​dyj​skiej fi​lo​zo​fii zen sa​to​ri ozna​cza na​głe prze​bu​dze​nie, uświa​do​mie​nie so​bie ży​cia ta​kim, ja​kie jest w rze​czy​wi​sto​ści. To swe​go ro​dza​ju oświe​ce​nie nie na​stę​po​wa​ło w wy​ni​ku me​dy​ta​cji czy świa​do​mej my​śli – mógł je spo​wo​do​wać po​wiew wia​tru, trzask ognia, spa​da​ją​cy liść. Ni​cho​lai nig​dy nie do​świad​czył sa​to​ri. Pod zwo​jem ka​ke​mo​no na nie​wiel​kim drew​nia​nym sto​ja​ku sta​ła misa z po​je​dyn​czą ga​łąz​ką klo​nu. Po​de​szli do ni​skie​go sto​li​ka, na któ​rym usta​wio​no piec na wę​giel drzew​‐ ny i czaj​nik. Ni​cho​lai i Ka​mi​ko uklę​kli na ma​cie przy sto​li​ku. Ha​ver​ford skło​nił się i wy​szedł. Po chwi​li roz​legł się gong i Ame​ry​ka​nin wró​cił z cha​‐ wan, czer​wo​ną ce​ra​micz​ną mi​secz​ką. Były w niej mie​sza​deł​ko – bam​bu​so​wy pę​dze​lek – miar​ka do her​ba​ty i je​dwab​na ście​recz​ka. Jako te​ishu, go​spo​darz, Ha​ver​ford ukląkł w od​po​wied​nim miej​scu po dru​‐ giej stro​nie sto​li​ka, do​kład​nie na wprost pa​le​ni​ska. Wy​tarł ście​recz​ką pę​dze​‐ lek i miar​kę, na​peł​nił czar​kę go​rą​cą wodą, opłu​kał mie​sza​deł​ko, wy​lał wodę do in​nej mi​ski i znów sta​ran​nie wy​tarł czar​kę do pa​rze​nia her​ba​ty. Ni​cho​lai z przy​jem​no​ścią uczest​ni​czył w ce​re​mo​nii, pil​no​wał się jed​nak, by nie po​paść w sa​mo​za​do​wo​le​nie. Naj​wy​raź​niej Ame​ry​ka​nin ze​brał dość in​‐ for​ma​cji na jego te​mat i wie​dział, że przez kil​ka lat wol​no​ści, jaką cie​szył się w To​kio, za​nim go aresz​to​wa​no, Hel miał tra​dy​cyj​ny ja​poń​ski dom ze służ​bą i prze​strze​gał daw​nych ry​tu​ałów. Nie​wąt​pli​wie go​spo​darz spo​dzie​wał się, że Ni​cho​la​ia ogar​nie no​stal​gia i cha​kai wpro​wa​dzi go w do​bry na​strój. I rze​czy​wi​ście, po​my​ślał Ni​cho​lai, lecz ostroż​no​ści nig​dy dość. Ha​ver​ford uniósł miar​kę, otwo​rzył mały po​jem​nik i po​zwo​lił go​ścio​wi przez chwi​lę de​lek​to​wać się aro​ma​tem su​szo​nych li​ści. Ni​cho​lai, za​sko​czo​ny, od​krył, że była to ko​icha, ze stu​let​nich ro​ślin upra​wia​nych je​dy​nie w pew​‐ nych za​cie​nio​nych czę​ściach Kio​to. Nie miał po​ję​cia, ile mo​gła kosz​to​wać ta mat​cha, i za​sta​na​wiał się, ile bę​dzie kosz​to​wać jego oso​bi​ście, bo prze​cież Ame​ry​ka​nin nie po​zwo​lił​by so​bie na taką roz​rzut​ność bez po​wo​du. Ha​ver​ford od​cze​kał chwi​lę, po czym za​nu​rzył w po​jem​ni​ku małą łyż​kę, od​mie​rzył sześć mia​rek bla​do​zie​lo​nej her​ba​ty i wsy​pał drob​ny pro​szek do cha​wan. Uży​wa​jąc bam​bu​so​wej cho​chel​ki, na​lał go​rą​cej wody do mi​secz​ki

i za po​mo​cą mie​sza​deł​ka ubił mik​stu​rę na gę​stą masę. Przyj​rzał się jej uważ​‐ nie, po czym, za​do​wo​lo​ny z re​zul​ta​tu, po​dał mi​secz​kę przez stół go​ścio​wi. Zgod​nie z wy​mo​ga​mi ry​tu​ału Ni​cho​lai skło​nił gło​wę, ujął cha​wan pra​wą ręką i prze​ło​żył do le​wej. Trzy​ma​jąc czar​kę w dło​ni, ob​ró​cił ją trzy razy zgod​nie z ru​chem wska​zó​wek ze​ga​ra i po​cią​gnął dłu​gi łyk. Her​ba​ta sma​ko​‐ wa​ła wy​bor​nie. Ni​cho​lai gło​śno siorb​nął przez grzecz​ność. Wy​tarł brzeg cha​‐ wan pra​wą ręką, ob​ró​cił mi​secz​kę raz zgod​nie z ru​chem wska​zó​wek ze​ga​ra, po czym od​dał ją go​spo​da​rzo​wi, któ​ry skło​nił się i upił łyk. Ce​re​mo​niał cha​kai wkro​czył te​raz w fazę mniej ofi​cjal​ną. Ha​ver​ford po​‐ now​nie wy​tarł ście​recz​ką cha​wan, a Ka​mi​ko do​ło​ży​ła wę​gli do pa​le​ni​ska, żeby za​pa​rzyć rzad​szą her​ba​tę. Mimo wszyst​ko na tym eta​pie rów​nież obo​‐ wią​zy​wa​ły pew​ne ry​tu​ały i Ni​cho​lai jako gość za​gad​nął go​spo​da​rza o na​czy​‐ nia uży​te w ce​re​mo​nii. – Cha​wan po​cho​dzi z okre​su Mo​moy​ama, praw​da? – zwró​cił się do Ha​‐ ver​for​da. Czar​ka mia​ła cha​rak​te​ry​stycz​ny czer​wo​ny od​cień. – Jest pięk​na. – Mo​moy​ama, tak – od​rzekł Ha​ver​ford. – Ale to nie​zbyt uda​ny eg​zem​‐ plarz. Obaj wie​dzie​li, że sie​dem​na​sto​wiecz​na czar​ka jest bez​cen​na. Ame​ry​ka​nin za​dał so​bie wie​le tru​du i nie szczę​dził kosz​tów, żeby za​aran​żo​wać tę „skrom​‐ ną” cha​kai, i Ni​cho​lai za​cho​dził w gło​wę cze​mu. A Ha​ver​ford nie krył za​do​wo​le​nia z nie​spo​dzian​ki. Nie znam cię, Hel, my​ślał, sia​da​jąc w po​zy​cji se​iza, ale ty też mnie nie znasz. W rze​czy​wi​sto​ści El​lis Ha​ver​ford bar​dzo róż​nił się od zbi​rów z Fir​my, któ​rzy w trak​cie trwa​ją​ce​go trzy dni bru​tal​ne​go prze​słu​cha​nia zro​bi​li z Ni​‐ cho​la​ia krwa​wą mia​zgę. Uro​dzo​ny na Man​hat​ta​nie w Up​per East Side, wzgar​dził Yale i Ha​rvar​dem. Wy​brał Uni​wer​sy​tet Co​lum​bia, po​nie​waż nie wy​obra​żał so​bie lep​sze​go miej​sca do ży​cia niż Man​hat​tan. Gdy bom​bar​do​‐ wa​no Pe​arl Har​bor, ro​bił spe​cja​li​za​cję z hi​sto​rii Orien​tu i ję​zy​ków, co uczy​‐ ni​ło z nie​go ide​al​ne​go kan​dy​da​ta do pra​cy w wy​wia​dzie. Wów​czas od​mó​wił. Wstą​pił do pie​cho​ty mor​skiej, do​wo​dził plu​to​nem w Gu​adal​ca​nal i kom​pa​nią w No​wej Gwi​nei. Od​zna​czo​ny me​da​lem za rany od​nie​sio​ne w wal​ce i Krzy​żem Ma​ry​nar​ki, osta​tecz​nie do​szedł do wnio​sku, że jego wy​kształ​ce​nie idzie na mar​ne, i zo​stał agen​tem wy​wia​du. W In​do​chi​‐ nach Fran​cu​skich szko​lił w dżun​gli lo​kal​ne ru​chy opo​ru prze​ciw Ja​poń​czy​‐ kom. Mó​wił bie​gle po fran​cu​sku, ja​poń​sku i wiet​nam​sku i po​tra​fił się do​ga​‐

dać w nie​któ​rych re​jo​nach Chin. Na swój spo​sób był ary​sto​kra​tą, jak Hel – cho​ciaż po​cho​dził ze znacz​nie za​moż​niej​szej ro​dzi​ny – i w prze​ci​wień​stwie do więk​szo​ści lu​dzi czuł się swo​bod​nie w każ​dych oko​licz​no​ściach, na​wet w eks​klu​zyw​nej ja​poń​skiej her​ba​ciar​ni. Ka​mi​ko po​da​ła im te​raz rzad​ką her​ba​tę. Przy​nio​sła też mu​ko​zu​ke, tacę lek​kich prze​ką​sek – sa​shi​mi i pi​kle. – Smacz​ne je​dze​nie – ode​zwał się Ni​cho​lai po ja​poń​sku, gdy Ka​mi​ko ich ob​słu​gi​wa​ła. – Nic spe​cjal​ne​go – od​parł Ha​ver​ford pro for​ma. – Nie​ste​ty, nie mam ni​‐ cze​go in​ne​go. Tak mi przy​kro. – To w zu​peł​no​ści wy​star​czy – rzekł Ni​cho​lai. Nie​świa​do​mie po​wra​cał do ja​poń​skich ma​nier, któ​rych przez kil​ka lat nie miał oka​zji ćwi​czyć. – Je​steś nad​zwy​czaj uprzej​my – od​wza​jem​nił się Ha​ver​ford. Zda​jąc so​bie spra​wę z bier​nej obec​no​ści Ka​mi​ko, Ni​cho​lai spy​tał: – Może przej​dzie​my na inny ję​zyk? Ha​ver​ford wie​dział, że Hel bie​gle wła​da an​giel​skim, fran​cu​skim, ro​syj​‐ skim, nie​miec​kim, chiń​skim, ja​poń​skim, a tak​że w pew​nym stop​niu ba​skij​‐ skim – było więc z cze​go wy​bie​rać. Za​pro​po​no​wał fran​cu​ski. Ni​cho​lai się zgo​dził. – A więc – za​czął – ofe​ru​je mi pan sto ty​się​cy do​la​rów, wol​ność, pasz​port oby​wa​te​la Ko​sta​ry​ki oraz ad​re​sy pry​wat​ne ma​jo​ra Dia​mon​da i jego po​moc​ni​‐ ków w za​mian za wy​ko​na​nie za​da​nia, w któ​re​go za​kres, jak przy​pusz​czam, wcho​dzi mor​der​stwo. – „Mor​der​stwo” to ta​kie okrop​ne sło​wo. – Ha​ver​ford się skrzy​wił. – Ale owszem, za​sad​ni​czo o to cho​dzi, tak. – Dla​cze​go ja? – Masz pew​ne nie​zwy​kłe ce​chy cha​rak​te​ru – od​parł Ame​ry​ka​nin. – A tak​że umie​jęt​no​ści ko​niecz​ne do wy​ko​na​nia za​da​nia. – A kon​kret​nie? – Do​wiesz się w swo​im cza​sie. – Kie​dy mam za​cząć? – Na​le​ża​ło​by za​py​tać jak. – Do​brze więc. Jak mam za​cząć? – Na po​czą​tek – od​rzekł Ha​ver​ford – na​pra​wi​my ci twarz. – Wy​da​je się panu od​ra​ża​ją​ca? – spy​tał Ni​cho​lai. Zda​wał so​bie spra​wę, że pię​ści i pał​ki ma​jo​ra Dia​mon​da i jego współ​pra​cow​ni​ków po​kie​re​szo​wa​ły

jego nie​gdyś przy​stoj​ne ob​li​cze, te​raz asy​me​trycz​ne, opuch​nię​te, bez wy​ra​zu. Ni​cho​lai pra​co​wał dla Ame​ry​ka​nów jako tłu​macz, do​pó​ki nie za​bił ge​ne​‐ ra​ła Ki​shi​ka​wy. Wów​czas Dia​mond i jego zbi​ry po​bi​li go do nie​przy​tom​no​‐ ści, a na​stęp​nie pod​da​li prze​ra​ża​ją​cym eks​pe​ry​men​tom, zmie​nia​ją​cym świa​‐ do​mość za po​mo​cą sub​stan​cji psy​cho​tro​po​wych. W re​zul​ta​cie cier​piał ka​tu​‐ sze, zo​stał oszpe​co​ny, ale naj​bar​dziej bo​la​ła go utra​ta kon​tro​li, po​twor​na bez​‐ rad​ność, świa​do​mość, że Dia​mond ze swo​imi wstręt​ny​mi po​ma​gie​ra​mi ode​‐ brał mu całe jego je​ste​stwo i ba​wił się nim, tak jak okrut​ne, bez​myśl​ne dziec​‐ ko bawi się bez​bron​nym zwie​rza​kiem. Po​li​czę się z nimi w swo​im cza​sie, po​my​ślał. Dia​mond, jego lu​dzie, le​‐ karz, któ​ry ro​bił za​strzy​ki i chłod​nym, kli​nicz​nym okiem no​to​wał re​ak​cje „pa​cjen​ta” – wszy​scy oni jesz​cze mnie zo​ba​czą, przez krót​ką chwi​lę, na mo​‐ ment przed śmier​cią. Tym​cza​sem po​zo​sta​je mi do​ga​dać się z Ha​ver​for​dem, któ​ry po​mo​że mi do​ko​nać ze​msty. Ha​ver​ford przy​najm​niej wy​da​je się in​te​re​su​ją​cy – nie​na​gan​‐ nie ubra​ny, naj​wy​raź​niej wy​kształ​co​ny, za​pew​ne jego ro​dzi​na w Ame​ry​ce ucho​dzi za ary​sto​kra​cję. – By​najm​niej – od​parł Ha​ver​ford. – Po pro​stu uwa​żam, że je​śli się coś ze​‐ psu​ło, na​le​ży to na​pra​wić. Tego wy​ma​ga spra​wie​dli​wość. Ha​ver​ford pró​bu​je mi po​wie​dzieć, po​my​ślał Ni​cho​lai, w cał​kiem nie​ame​‐ ry​kań​ski, sub​tel​ny spo​sób, że nie jest taki jak oni. Ależ oczy​wi​ście, że jest, jego ubra​nie i wy​kształ​ce​nie to tyl​ko pa​ty​na na tej sa​mej po​pę​ka​nej ło​dzi. – A je​śli nie zde​cy​du​ję się na tę „na​pra​wę”? – spy​tał. – Wów​czas, oba​wiam się, bę​dzie​my mu​sie​li unie​waż​nić na​szą umo​wę – po​wie​dział Ha​ver​ford mi​łym gło​sem, za​do​wo​lo​ny, że jego fran​cu​ski zła​go​‐ dził wy​mo​wę zda​nia, któ​re po an​giel​sku za​brzmia​ło​by jak twar​de ul​ti​ma​tum. – Twój obec​ny wy​gląd pro​wo​ko​wał​by zbyt dużo py​tań. Za​da​li​śmy so​bie wie​‐ le tru​du, żeby stwo​rzyć dla cie​bie przy​kryw​kę. – Przy​kryw​kę? – Nową toż​sa​mość. – Ha​ver​ford przy​po​mniał so​bie, że wpraw​dzie Hel był sku​tecz​nym za​bój​cą, jed​nak w wiel​kim świe​cie wy​wia​du bra​ko​wa​ło mu do​świad​cze​nia. – Wraz z całą fik​cyj​ną bio​gra​fią. – A kon​kret​nie? – spy​tał Ni​cho​lai. Ha​ver​ford po​krę​cił gło​wą. – Do​wiesz się w swo​im cza​sie. – Do​brze mi było w celi – stwier​dził Ni​cho​lai, te​stu​jąc go. – Mógł​bym

tam wró​cić. – Mógł​byś – zgo​dził się Ame​ry​ka​nin. – A my mo​gli​by​śmy po​sta​wić cię przed są​dem za za​bój​stwo Ki​shi​ka​wy. Nie​źle ro​ze​gra​ne. Ni​cho​lai do​szedł do wnio​sku, że w sto​sun​kach z Ha​‐ ver​for​dem musi za​cho​wać więk​szą ostroż​ność. Po​nie​waż nie wi​dział moż​li​‐ wo​ści ata​ku, po​sta​no​wił się wy​co​fać. – Ope​ra​cja pla​stycz​na twa​rzy… Za​kła​dam, że mó​wi​my o ope​ra​cji? – Tak. – Za​kła​dam, że bę​dzie bo​le​sna. – Bar​dzo. – Okres re​kon​wa​le​scen​cji? – Kil​ka ty​go​dni – od​parł Ha​ver​ford. Po​now​nie na​peł​nił fi​li​żan​kę go​ścia i swo​ją, po czym dał znak Ka​mi​ko, żeby przy​nio​sła świe​ży dzba​nek. – Nie zmar​nu​jesz tego cza​su. Cze​ka cię spo​ro pra​cy. Ni​cho​lai spoj​rzał na nie​go py​ta​ją​co. – Twój fran​cu​ski – wy​ja​śnił Ha​ver​ford. – Słow​nic​two robi wra​że​nie, ale ak​cent masz fa​tal​ny. – Moja fran​cu​ska nia​nia bar​dzo by się ob​ra​zi​ła. Ha​ver​ford prze​szedł na ja​poń​ski – w tym ję​zy​ku le​piej niż po fran​cu​sku mógł grzecz​nie wy​ra​zić żal. – Go​men no​sei, w no​wej roli mu​sisz się po​słu​gi​wać po​łu​dnio​wym dia​lek​‐ tem. Cie​ka​we cze​mu, za​sta​na​wiał się Ni​cho​lai. O nic jed​nak nie za​py​tał, żeby nie wy​glą​da​ło na to, że jest za​in​try​go​wa​ny czy w ogó​le za​in​te​re​so​wa​ny. Ka​mi​ko trzy​ma​ła się na ubo​czu. Gdy usły​sza​ła, że skoń​czy​li, skło​ni​ła się i po​da​ła her​ba​tę. Mia​ła pięk​ną, mi​ster​nie upię​tą fry​zu​rę, ala​ba​stro​wą cerę i błysz​czą​ce oczy. Ku iry​ta​cji Ni​cho​la​ia Ha​ver​ford za​uwa​żył, jak na nią pa​‐ trzy. – Wszyst​ko zo​sta​ło uzgod​nio​ne, Hel-san – po​wie​dział. – Dzię​ku​ję, nie sko​rzy​stam – od​rzekł Ni​cho​lai. Nie chciał dać mu sa​tys​‐ fak​cji, że traf​nie od​gadł jego fi​zycz​ną po​trze​bę. By​ła​by to ozna​ka sła​bo​ści, a dla Ame​ry​ka​ni​na zwy​cię​stwo. – Na​praw​dę? – do​py​ty​wał Ha​ver​ford. – Je​steś pe​wien? In​a​czej bym tego nie mó​wił, po​my​ślał Ni​cho​lai. Nie ra​czył od​po​wie​dzieć na py​ta​nie. – Jesz​cze jed​no – ode​zwał się po chwi​li. – Tak? – Nie za​bi​ję nie​win​ne​go czło​wie​ka.

Ha​ver​ford za​śmiał się ci​cho. – To ra​czej wy​klu​czo​ne. – Wo​bec tego zga​dzam się. Ha​ver​ford ski​nął gło​wą.

3 Pra​gnął za wszel​ką cenę po​zo​stać przy​tom​ny. Utra​ta kon​tro​li była prze​kleń​stwem dla czło​wie​ka, któ​ry przez całe ży​cie wy​ka​zy​wał się nie​zwy​kłym opa​no​wa​niem. Przy​po​mniał so​bie far​ma​ko​lo​‐ gicz​ne tor​tu​ry, ja​kim pod​da​wa​li go Ame​ry​ka​nie. Tak więc wal​czył, chcąc za​‐ cho​wać świa​do​mość, lecz w koń​cu usnął pod wpły​wem nar​ko​zy. Jako chło​piec czę​sto spon​ta​nicz​nie do​świad​czał pew​nych szcze​gól​nych sta​nów umy​słu, kie​dy to od​ry​wał się od rze​czy​wi​sto​ści i zda​wa​ło mu się, że leży na siel​skiej łące po​śród po​lnych kwia​tów. Nie wie​dział, jak to się dzia​ło ani dla​cze​go, ale do​zna​wał wów​czas spo​ko​ju i bło​go​ści. Na​zy​wał te chwi​le „cza​sem od​po​czyn​ku” i nie poj​mo​wał, jak kto​kol​wiek mógł​by żyć bez nich. Bom​by za​pa​la​ją​ce zrzu​co​ne na To​kio, śmierć naj​bliż​szych przy​ja​ciół, po​‐ tem Hi​ro​szi​ma, Na​ga​sa​ki, aresz​to​wa​nie ge​ne​ra​ła Ki​shi​ka​wy, oskar​żo​ne​go o zbrod​nie wo​jen​ne – czło​wie​ka o wy​so​kiej kul​tu​rze, dzię​ki któ​re​mu po​znał za​sa​dy gry go, na​brał ogła​dy i za​czął żyć ży​ciem zdy​scy​pli​no​wa​nym i głę​bo​‐ kim – to wszyst​ko po​zba​wi​ło go cen​ne​go „cza​su od​po​czyn​ku” i cho​ciaż bar​‐ dzo się sta​rał, nie był w sta​nie od​na​leźć spo​ko​ju, jaki daw​niej przy​cho​dził do nie​go w spo​sób na​tu​ral​ny. Jesz​cze trud​niej było mu osią​gnąć spo​kój, kie​dy wpro​wa​dzo​no go na po​‐ kład sa​mo​lo​tu z przy​ciem​nio​ny​mi szy​ba​mi, któ​rym po​le​ciał do Sta​nów. Ode​‐ bra​no go z lot​ni​ska jak ran​ne​go, z za​ban​da​żo​wa​ną twa​rzą. Trud​no było mu za​cho​wać spo​kój, gdy wje​chał na no​szach do szpi​ta​la, gdzie wkłu​li mu igłę w ra​mię, a na nos i usta na​ło​ży​li ma​skę. Obu​dził się w pa​ni​ce, z rę​ka​mi przy​wią​za​ny​mi do łóż​ka. – Wszyst​ko w po​rząd​ku – usły​szał głos ame​ry​kań​skiej pie​lę​gniar​ki. – Po pro​stu nie chce​my, żeby pan prze​krę​cał się na bok. I nie może pan do​ty​kać twa​rzy. – Nie mam za​mia​ru.

Za​śmia​ła się z nie​do​wie​rza​niem. Ni​cho​lai może by się z nią spie​rał, ale ból do​ku​czał mu nie​mi​ło​sier​nie, tak jak ośle​pia​ją​ce świa​tło pod po​wie​ka​mi. Za​mru​gał ocza​mi, za​pa​no​wał nad od​de​chem i od​su​nął świa​tło na dru​gi ko​niec sali, gdzie mógł ob​ser​wo​wać je bez​na​mięt​nie. Ból nie mi​nął, te​raz jed​nak było to zja​wi​sko na ze​wnątrz nie​‐ go, na​wet cie​ka​we w swej in​ten​syw​no​ści. – Zro​bię panu za​strzyk – oznaj​mi​ła pie​lę​gniar​ka. – Nie trze​ba – od​rzekł. – Nie mo​że​my po​zwo​lić, żeby pan krzy​wił się z bólu czy za​ci​skał szczę​‐ kę. To była bar​dzo skom​pli​ko​wa​na ope​ra​cja. – Za​pew​niam pa​nią, że będę le​żał zu​peł​nie nie​ru​cho​mo – po​wie​dział. Przez pół​przy​mknię​te po​wie​ki wi​dział, jak pie​lę​gniar​ka szy​ku​je strzy​kaw​kę. Mia​ła zdro​wą cel​tyc​ką uro​dę: ja​sną cerę, pie​gi, rude wło​sy i gru​be przed​ra​‐ mio​na. Ni​cho​lai wy​pu​ścił po​wie​trze z płuc, roz​luź​nił ręce i wy​swo​bo​dził je z wię​zów. Pie​lę​gniar​ka okrop​nie się zi​ry​to​wa​ła. – Mam we​zwać le​ka​rza? – Je​śli uzna to pani za sto​sow​ne. Le​karz zja​wił się po kil​ku mi​nu​tach. Osten​ta​cyj​nie spraw​dził ban​da​że spo​wi​ja​ją​ce twarz Ni​cho​la​ia, za​gda​kał jak kura, któ​ra wła​śnie znio​sła wspa​‐ nia​łe jajo, po czym orzekł: – Za​bieg udał się zna​ko​mi​cie. Spo​dzie​wam się po​myśl​nych re​zul​ta​tów. Ni​cho​lai nie za​dał so​bie tru​du, żeby mu od​po​wie​dzieć. – Pro​szę nie do​ty​kać twa​rzy – upo​mniał go le​karz. Zwra​ca​jąc się do pie​‐ lę​gniar​ki, do​dał: – Je​śli nie chce ni​cze​go na ból, to nie chce ni​cze​go na ból. Kie​dy zmę​czy się od​gry​wa​niem sto​ika, za​wo​ła pa​nią. Pro​szę się nie śpie​szyć, ze​msta jest roz​ko​szą bo​gów. – Tak, pa​nie dok​to​rze. – Znam się na tej ro​bo​cie – po​wie​dział le​karz. – Ki​jem się pan nie opę​dzi od ko​biet. Ni​cho​lai nie od razu po​jął, o co cho​dzi. – Część mię​śni bę​dzie w pew​nym stop​niu spa​ra​li​żo​wa​na, ale da się z tym żyć. Ła​twiej za​cho​wa pan ten obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy. Ni​cho​lai ani razu nie za​wo​łał pie​lę​gniar​ki. Ani razu się nie po​ru​szył.

4 Pod osło​ną nocy i ulew​ne​go desz​czu mon​su​no​we​go czło​wiek zwa​ny Ko​‐ brą sie​dział w kuc​ki cał​kiem nie​ru​cho​mo. Ko​bra ob​ser​wo​wał, jak sto​py męż​czy​zny za​pa​da​ją się w bło​to, gdy z chlu​po​tem szedł ścież​ką w krza​ki za po​trze​bą, jak to zwy​kle się dzia​ło. Za​‐ bój​ca spo​dzie​wał się go – wie​le nocy spę​dził tu w ocze​ki​wa​niu na ofia​rę, żeby po​znać jej oby​cza​je. Męż​czy​zna zbli​żył się do miej​sca, gdzie w bam​bu​so​wych za​ro​ślach na wą​skiej ścież​ce cza​ił się Ko​bra. Po​chło​nię​ty po​trze​bą nic nie wi​dział przez za​sło​nę desz​czu. Ko​bra wy​cze​kał sto​sow​nej chwi​li, wy​pro​sto​wał się i ude​rzył. Ostrze, srebr​ne jak kro​ple wody, roz​cię​ło udo ofia​ry. Czu​jąc dziw​ny ból, męż​czy​zna spoj​rzał w dół i przy​ło​żył dłoń do krwa​wej dziu​ry w no​gaw​ce. Ale było już za póź​no – tęt​ni​ca udo​wa zo​sta​ła prze​cię​ta, krew lała się przez pal​ce. Wstrzą​‐ śnię​ty, usiadł na zie​mi i pa​trzył, jak jego ży​cie zni​ka w ka​łu​ży, któ​ra szyb​ko two​rzy​ła się wo​kół nie​go. Ko​bra tym​cza​sem znik​nął.

5 Na​wet je​śli ma​jor Dia​mond ucie​szył się, że Ni​cho​lai Hel przy​jął pro​po​zy​‐ cję, nie oka​zał nad​mier​ne​go en​tu​zja​zmu. – Hel to stuk​nię​ty pół-Ja​po​niec – stwier​dził. – Ro​zum mu się po​mie​szał. – Tak – od​parł Ha​ver​ford. – Zda​je się, że mie​li​ście z tym coś wspól​ne​go, praw​da? – Był agen​tem ko​mu​chów. – Dia​mond wzru​szył ra​mio​na​mi. Fakt, tro​chę po​tur​bo​wał chło​pa​ka. Zro​bił z nie​go kró​li​ka do​świad​czal​ne​go, żeby prze​te​‐ sto​wać nowe środ​ki far​ma​ko​lo​gicz​ne. I co z tego? To​czy​li woj​nę z blo​kiem ko​mu​ni​stycz​nym, brud​ną woj​nę. Zresz​tą Hel był wy​jąt​ko​wo aro​ganc​kim gów​nia​rzem. Ta jego wy​nio​sła, pro​tek​cjo​nal​na poza wręcz pro​wo​ko​wa​ła agre​sję. Dia​mond są​dził, że ma go z gło​wy, od​kąd prze​niósł się do CIA i po​rzu​cił Ja​po​nię na rzecz Azji Po​łu​dnio​wo-Wschod​niej, ale ten nie​zno​śny Hel był jak ogon la​taw​ca. Po​win​ni byli go sprząt​nąć, póki mie​li ku temu oka​zję. A te​raz? Mie​li go za​trud​nić w roli agen​ta? Ha​ver​ford! Ko​mu​szy la​luś z dy​plo​mem, jesz​cze je​den za​ro​zu​mia​ły gno​‐ jek mą​dra​la. Ja​sna cho​le​ra, Ha​ver​ford w cza​sie woj​ny wspie​rał Viet Minh, Ligę Nie​pod​le​gło​ści Wiet​na​mu, a w ogó​le co to za imię – El​lis? – Hel nie był ko​mu​ni​stycz​nym agen​tem – po​wie​dział Ha​ver​ford. – Ani so​wiec​kim agen​tem, ani w ogó​le żad​nym agen​tem. Zresz​tą do​wio​dło tego wa​sze „śledz​two”. Dia​mond wy​da​wał mu się od​py​cha​ją​cy pod każ​dym wzglę​dem, od wy​‐ glą​du ze​wnętrz​ne​go aż po rdzeń do​mnie​ma​nej du​szy. Gar​dził nim. Fa​cet przy​po​mi​nał gi​ta​rę o krzy​żo​wym ukła​dzie strun. Wą​skie usta, opa​da​ją​ce po​‐ wie​ki. A wnę​trze miał jesz​cze brzyd​sze. Drob​no​miesz​czań​ski łaj​dak. Zo​stał​‐ by gor​li​wym na​zi​stą, ale przy​pad​kiem uro​dził się w Ame​ry​ce. Nie​ste​ty. Ta​‐ kich jak on ofi​ce​rów wy​wia​du ar​mia pro​du​ko​wa​ła ma​so​wo: po​zba​wio​nych

wy​obraź​ni, bru​tal​nych, peł​nych uprze​dzeń, nie​ska​la​nych my​ślą czy wy​kształ​‐ ce​niem. Ha​ver​ford go nie zno​sił. Lu​dzie jego po​kro​ju za​gra​ża​li ame​ry​kań​skim in​‐ te​re​som w Azji. John Sin​gle​ton, szef dzia​łu azja​tyc​kie​go CIA, sie​dział za wiel​kim biur​‐ kiem, przy​słu​chu​jąc się roz​mo​wie. Siwe wło​sy oka​la​ły jego po​bruż​dżo​ną twarz ni​czym śnieg gór​skie szczy​ty. Ja​sno​nie​bie​skie oczy pa​trzy​ły lo​do​wa​to. Sin​gle​ton był za​go​rza​łym zwo​len​ni​kiem po​li​ty​ki zim​no​wo​jen​nej – Ha​‐ ver​ford nig​dy nie spo​tkał rów​nie zim​ne​go czło​wie​ka. Sły​nął z bez​względ​no​ści. Jako sza​ra emi​nen​cja wy​wia​du bu​dził po​strach i sza​cu​nek w ca​łym Wa​szyng​to​nie, łącz​nie z Ka​pi​to​lem. Nie bez przy​czy​ny, my​ślał Ha​ver​ford. W po​rów​na​niu z Sin​gle​to​nem Ma​‐ chia​vel​li był na​iw​nym chłop​cem z chó​ru ko​ściel​ne​go, a Bor​gio​wie che​ru​bin​‐ ka​mi z ob​ra​zu Roc​kwel​la. Sam dia​beł wy​glą​dał​by przy nim jak anioł Lu​cy​fer przed upad​kiem. Po​dob​no pod​czas woj​ny, jako szef azja​tyc​kie​go Biu​ra Służb Stra​te​gicz​‐ nych, Sin​gle​ton kie​ro​wał par​ty​zant​ką w Chi​nach i Wiet​na​mie. Nie​któ​rzy twier​dzą na​wet, że wpły​nął na de​cy​zję o zrzu​ce​niu bomb na Hi​ro​szi​mę i Na​‐ ga​sa​ki. Po woj​nie utrzy​mał moc​ną po​zy​cję gra​cza na sce​nie po​li​tycz​nej, mimo „utra​ty” Chin, nie​spo​dzie​wa​nej woj​ny ko​re​ań​skiej i kam​pa​nii McCar​thy’ego. W rze​czy​wi​sto​ści miał te​raz więk​szą wła​dzę niż kie​dy​kol​wiek, co wie​lu jego wro​gów po ci​chu tłu​ma​czy​ło bli​ski​mi ko​nek​sja​mi z dia​błem. Sin​gle​ton zer​k​nął zza biur​ka na dwóch ry​wa​li. – Czy Hel jest nie​zrów​no​wa​żo​ny? – spy​tał Ha​ver​for​da. – Wręcz prze​ciw​nie. Nig​dy nie spo​tka​łem rów​nie opa​no​wa​ne​go czło​wie​‐ ka. – Za​ko​cha​łeś się w nim czy co? – wtrą​cił się Dia​mond, chy​trze ły​piąc okiem. Pro​stac​ka uwa​ga ho​mo​fo​ba. – Nie, nie za​ko​cha​łem się w nim – od​parł Ha​ver​ford zmę​czo​nym gło​sem. – Trze​ba od​wo​łać mi​sję – zwró​cił się Dia​mond do Sin​gle​to​na. – To zbyt ry​zy​kow​ne. Hel jest nie​prze​wi​dy​wal​ny. W po​łu​dnio​wych Chi​nach mam nie​‐ za​wod​nych za​bój​ców, któ​rych mo​gli​by​śmy wy​słać… – Hel do​sko​na​le na​da​je się do tego za​da​nia – prze​rwał mu Ha​ver​ford. – Dla​cze​go? – spy​tał Sin​gle​ton. Ha​ver​ford wy​ło​żył mu swo​je ar​gu​men​ty: Hel bie​gle po​słu​gi​wał się chiń​‐

skim, ro​syj​skim i fran​cu​skim. Był mi​strzem sztuk wal​ki, zdol​nym nie tyl​ko wy​ko​nać wy​rok, ale też zro​bić to w taki spo​sób, żeby śmierć ofia​ry wy​da​wa​‐ ła się za​gad​ko​wa, co mia​ło de​cy​du​ją​ce zna​cze​nie dla osią​gnię​cia opty​mal​ne​‐ go re​zul​ta​tu. – To waż​ne, żeby mó​wił po fran​cu​sku? – spy​tał Dia​mond, wę​sząc kło​po​‐ ty. – Wła​śnie dla​te​go za​pro​si​li​śmy cię na to spo​tka​nie – wy​ja​śnił Sin​gle​ton. – El​lis? – Hel bę​dzie wy​stę​po​wał w roli fran​cu​skie​go han​dla​rza bro​nią – po​wie​‐ dział Ha​ver​ford, z sa​tys​fak​cją prze​wi​du​jąc kon​ster​na​cję Dia​mon​da – któ​ry sprze​da​je broń Viet Minh. I rze​czy​wi​ście, Dia​mond skrzy​wił się. – Po​nie​waż do​ty​czy to ob​sza​ru In​do​chin – do​dał Sin​gle​ton – po​wi​nie​neś o tym wie​dzieć. Świet​nie, po​my​ślał Dia​mond. Jak​bym nie miał dość pro​ble​mów z ża​bo​ja​‐ da​mi. I z wła​sny​mi ludź​mi, któ​rzy po ci​chu wspie​ra​ją wro​ga. – Chy​ba nie chcesz po​wie​dzieć, że na​praw​dę za​mier​za​cie… – Oczy​wi​ście, że nie. To tyl​ko przy​kryw​ka, dzię​ki któ​rej Hel prze​do​sta​‐ nie się do Pe​ki​nu – wy​ja​śnił Ha​ver​ford. – Po pro​stu nie chcie​li​śmy, że​byś wpadł w pa​ni​kę, w ra​zie gdy​by za​pisz​cza​ły ra​da​ry. Dia​mond rzu​cił mu gniew​ne spoj​rze​nie. – Le​piej trzy​maj tego chłop​ta​sia z dala od mo​je​go te​ry​to​rium. – Spo​koj​na gło​wa. Ale Dia​mond się za​nie​po​ko​ił. Gdy​by w Wa​szyng​to​nie do​wie​dzie​li się o Ope​ra​cji X i o tym, jaką od​gry​wał w niej rolę… Ope​ra​cją X w In​do​chi​nach do​wo​dzi​li Fran​cu​zi, za​kła​dał więc, że nie ma ry​zy​ka. Tym​cza​sem ta spra​wa z He​lem mo​gła go zde​ma​sko​wać. Zwró​cił się do Sin​gle​to​na. – Je​śli nie ma pan nic prze​ciw​ko temu, chciał​bym, żeby in​for​mo​wa​no mnie o ko​lej​nych eta​pach ope​ra​cji. – Oczy​wi​ście – za​pew​nił go Sin​gle​ton. – El​lis, bę​dziesz in​for​mo​wał ma​‐ jo​ra na bie​żą​co. – Tak jest. – Aha, El​lis, zo​stań jesz​cze chwi​lę. Dia​mond wy​szedł. Ni​cho​lai Hel na wol​no​ści, po​my​ślał w win​dzie. Po​‐ czuł mi​mo​wol​ne drże​nie w no​gach. Spójrz praw​dzie w oczy, bo​isz się go,

i nie bez po​wo​du. Ten świet​nie wy​szko​lo​ny mor​der​ca cho​wa do cie​bie ura​zę. I jesz​cze Ope​ra​cja X. Je​śli wy​szła​by na jaw… Nie mógł do tego do​pu​ścić. □ □ □ – Hel wie, kto jest jego ce​lem? – spy​tał Sin​gle​ton Ha​ver​for​da. – Jesz​cze mu nie po​wie​dzia​łem. Sin​gle​ton za​my​ślił się. – Czy Dia​mond mógł mieć ra​cję, kie​dy stwier​dził, że Hel jest nie​prze​wi​‐ dy​wal​ny? – Nie są​dzę – od​parł Ha​ver​ford. – Ale na wszel​ki wy​pa​dek po​sta​no​wi​‐ łem, że tak po​wiem, „rzu​cić ko​twi​cę”. Sin​gle​ton od​pra​wił Ha​ver​for​da i skon​sul​to​wał z se​kre​tar​ką ter​mi​narz spo​‐ tkań. Stwier​dziw​szy, że ma jesz​cze parę chwil na re​flek​sję, udał się do swe​go ga​bi​ne​tu, usiadł przy biur​ku i za​du​mał się nad plan​szą do gry w go. Od kil​ku ty​go​dni roz​gry​wał par​tię sam ze sobą. W tym cza​sie bia​łe i czar​‐ ne ka​mie​nie uło​ży​ły się w pięk​ny wzór, sub​tel​nie i z wdzię​kiem jed​no​cząc jin i jang. Tyl​ko na plan​szy go​ban moż​na było stwo​rzyć rów​no​wa​gę do​sko​na​łą. Dia​mond po​zo​sta​nie Dia​mon​dem, Ha​ver​ford – Ha​ver​for​dem. To sta​łe ele​men​ty w grze. Na​to​miast Hel. Sin​gle​ton prze​su​nął czar​ny ka​mień. Hel wkrót​ce do​wie się, kto jest jego ce​lem. Bę​dzie miał sil​ną mo​ty​wa​cję. Ale do cze​go? Jak za​cho​wa się ten gracz? Nie było prze​sa​dy w stwier​dze​niu, że przy​szłe losy Azji spo​czy​wa​ły w rę​kach wiel​ce zło​żo​nej oso​by Ni​cho​la​ia Hela. „Rzu​cić ko​twi​cę”. Cie​ka​we.

6 So​lan​ge była rów​nie pięk​na jak jej imię. Mia​ła zło​ci​ste wło​sy, po​prze​pla​ta​ne pa​sma​mi bursz​ty​nu, i oczy w ko​lo​rze mo​rza w po​łu​dnie. Orli nos przy​wo​dził na myśl okres rzym​skie​go pa​no​wa​nia w jej ro​dzin​nej Lan​gwe​do​cji, ale peł​ne usta mo​gły na​le​żeć tyl​ko do Fran​cuz​‐ ki. Nie​licz​ne pie​gi by​najm​niej nie szpe​ci​ły ską​di​nąd ide​al​nej por​ce​la​no​wej cery. Jej twarz wy​da​wa​ła​by się su​ro​wa, gdy​by nie ła​god​ny łuk wy​dat​nych ko​ści po​licz​ko​wych. So​lan​ge była wy​so​ka, le​d​wie o gło​wę niż​sza od Ni​cho​‐ la​ia, mia​ła dłu​gie nogi, krą​głą fi​gu​rę i jędr​ne pier​si pod pro​stą, lecz ele​ganc​ką nie​bie​ską su​kien​ką. Naj​bar​dziej urzekł go jej głos. Ni​ski, a jed​no​cze​śnie ła​god​ny, z cha​rak​te​‐ ry​stycz​ną fran​cu​ską mięk​ko​ścią, wy​twor​ną i zmy​sło​wą za​ra​zem. – Wi​tam, mon​sieur. Mam na​dzie​ję, że bę​dzie tu panu wy​god​nie. – Na pew​no. Wy​cią​gnę​ła rękę do po​ca​łun​ku, igno​ru​jąc fakt, że więk​szą część jego twa​rzy spo​wi​ja​ły ban​da​że. Ujął jej dłoń – mia​ła dłu​gie, szczu​płe pal​ce – i po​‐ ca​ło​wał, mu​ska​jąc skó​rę usta​mi i ba​weł​nia​nym opa​trun​kiem. – En​chan​te. – Za​pro​wa​dzę pana do pań​skiej sy​pial​ni. – S’il vous pla​ît – po​wie​dział Ni​cho​lai. Zmę​czył go dłu​gi lot ze Sta​nów Zjed​no​czo​nych do To​kio. – S’il vous pla​ît – po​wtó​rzy​ła, w de​li​kat​ny spo​sób ko​ry​gu​jąc jego wy​mo​‐ wę: ostat​nią sa​mo​gło​skę po​wi​nien nie​co prze​cią​gnąć. Przy​jął kry​tycz​ną uwa​gę i po​wtó​rzył zwrot, na​śla​du​jąc jej ar​ty​ku​la​cję. Od​wdzię​czy​ła się uśmie​chem peł​nym apro​ba​ty. – Pań​ska nia​nia po​cho​dzi​ła może z To​urs? Naj​czyst​szy ak​cent w ca​łej Fran​cji. Te​raz jed​nak musi pan na​brać ac​cent du Midi. – Za​pew​ne dla​te​go tu je​stem.