Wampiry z Morganville - ROZDZIAŁ 9.pdf

CHAPTER NINE SHANE Ze wszystkich możliwych sposobów, w jakich chciałem zobaczyć znów Claire... tego bym nie wybrał. Wiedziałem, że istniała szansa na to, że przypadkowo się spotkamy, ale to nie był żaden przypadek; świadomie pojawiłem się przed jej drzwiami i nie było nawet sensu udawać, że mnie tu wcześniej nie było, że nie mieszałem się w jej życie i jej nie pilnowałem. Bo miałem zamiar to wszystko wyznać. Przeciwsłoneczna ochrona Jesse była całkiem niezła; kiedy już założyła gigantyczne okulary i schowała ręce do kieszeni, większość jej ciała była chroniona przed wystawieniem na działanie promieni słonecznych. Pomagał jej też fakt, że było dziś pochmurnie i trochę deszczowo. Claire zamknęła drzwi wejściowe do domu i podążała za Jesse ulicą, gdzie czekałem na nie pod drzewem (to było grzeczne z mojej strony, pomyślałem, bycie wrażliwym na tę całą wampirowatość). Kiwnąłem głową w stronę ulicy i zacząłem energicznie iść przez kilka kolejnych przecznic, a potem skręciłem za róg. Była tam kawiarnia z ogromną markizą nad wejściem. Usiadłem na jednym z delikatnie wyglądających stołów, a Jesse i Claire zajęły miejsca naprzeciwko mnie. Jesse nie wyglądała na zadowoloną. Claire – właściwie, byłem zbyt przerażony, żeby wprost na nią spojrzeć, żeby stwierdzić jak mogła się czuć. Nie wpadła mi w ramiona i nie zadeklarowała wiecznej miłości, więc śmiałem twierdzić, że mam kłopoty. Wielkie kłopoty. Co w tej chwili nie miało wielkiego znaczenia. Wzrok Jesse ślizgał się ode mnie do Claire i z powrotem i zrozumiałem, że próbuje ustalić nasze relacje. „Shane, żeby było jasne, że wszystko rozumiem: wyjechałeś za nią z Morganville, ale jej o tym nie powiedziałeś. A Ty Claire, nie wiedziałaś, że on tu jest.” „Zgadza się,” odpowiedziała Claire. Ja się nie

odezwałem, ale znowu, nie musiałem; w ten sposób cicho się przyznawałem. „Nie wiedziałam, że przyjeżdża.” „To moja wina. Nie chciałem, żebyś wiedziała.” Mogłem stwierdzić, że myśli o tym i ponieważ ją znałem, wiedziałem także, że zastanawia się czy nasze problemy osobiste są najgorszą rzeczą, która ją dziś spotkała. „Więc powiedz, co się dzisiaj stało.” „Okej, prawda jest taka,” powiedziałem. „Przejeżdżam czasami obok twojego domu – to w sumie droga do pracy, okej? I ostatnim razem, kiedy tu byłem, zobaczyłem wielkiego kolesia próbującego włamać się do waszego domu. Odstraszyłem go i zawiadomiłem policję.” „Miałam kartkę w drzwiach, zawiadamiającą o próbie włamania,” powiedziała Claire. „To był Derrick?” Pokiwałem głową. „Taa, przedstawił się. Jest prawdziwym debilem.” „On prześladuje Liz.” „To pasuje. Wyglądał na takiego.” „Więc to Derrick ją porwał.” „Nie,” odpowiedziałem i zniżyłem głos. „To było czterech kolesi wykonujących bardzo zręczny manewr wojskowy – jeden siedział w vanie z otworzonymi drzwiami, które zasłaniały widok na drzwi frontowe, a trzech pozostałych weszło do środka. Musieli mieć jakieś klucze, bo szybko otworzyli drzwi i cicho weszli do środka. Potem, jakąś minutę później, wyszli z dziewczyną, która miała założony na głowę kaptur, jak w jakimś filmie z CIA. Niezbyt się wyrywała; myślę, że była zbyt przerażona. Chciałem już tam biec, bo naprawdę myślałem, że to możesz być Ty, Claire, ale zobaczyłem w jaki sposób wsiada do furgonetki; nie poruszała się jak Ty i była wysoka jak Eve, więc pomyślałem, że to musi być twoja koleżanka. Jeden z mężczyzn wsiadł do środka i wtedy nagle zjawił się Derrick. Nie sądziłem, że wie, co się dzieje – był po drugiej stronie ulicy, na swoim zwyczajnym miejscu. Wszystko co widział to to, że drzwi się otworzyły, więc wślizgnął się do środka; nie wiedział nawet, że zabrali dziewczynę.” „Liz,” powiedziała cicho Claire. „Ona ma na imię Liz.” „Wiem. Przepraszam. Powinienem był coś zrobić, tylko że nie jestem chwilowo w zbyt dobrej formie.” Zamilkła, zagryzając usta i wpatrując się w moją

twarz. „Boże, Shane. Nie żartowałeś prawda? Naprawdę nieźle Cię pobili.” To była prawda i bardzo dobrze to czułem. Bolało mnie wystarczająco i rwało mnie pół twarzy; wiedziałem, że niedługo siniaki zrobią się czarne. Plus, moje cholerne ramię bolało tak mocno, jakbym złamał sobie kość, choć wiedziałem, że to nie była prawda, a przynajmniej nie wykazano tego na prześwietleniu. Skóra dziwnie swędziała, jakbym wpadł na trujący bluszcz. Niezbyt możliwe, nawet jeśli byliśmy niedaleko Ligi Bluszczowej. (ang. Ivy League – zespół najlepszych uczelni w USA, w jej skład wchodzą m.in. Yale, Princeton, Harvard. - przyp.tłum.) Nie chciałem patrzyć wprost na Claire, bo pomimo troski w jej głosie, słyszałem tam też pewien twardy ton, który wcale mi się nie podobał. Nie wiem co byłoby gorsze, litość, czy... coś innego. Zamiast tego gapiłem się na jakąś plamkę na stole i zdrapywałem ją paznokciem, kontynuując moją opowieść. „Derrick i jeden z pozostałych gości wyszli z domu niecałą minutę później i Derrick wyglądał na zranionego. Jego też wrzucili do vana i odjechali.” „Wiesz gdzie ich wywieźli?” „Nie mam pojęcia,” powiedziałem. „ale zrobiłem zdjęcie samochodu i tablic, plus przynajmniej jednemu kolesiowi.” Wyciągnąłem telefon i podałem go Jesse, która poradziła sobie z nim z dziecinną łatwością, jak na starożytnego krwiopijce; wywnioskowałem już, że musi być całkiem stara, bo nie przejmowała się za bardzo słońcem. Nawet w kapturze i czapce, większość wampirów doznałaby oparzeń, a Jesse wydawała się być wyluzowana i spokojna i ani trochę nie zapalna. „Może masz jakiś znajomych, którzy mogliby tego użyć?” „Możliwe,” powiedziała Jesse. „No dobra, Claire, oczywiście nie możesz wrócić do domu. Czy to było związane wyłącznie z Twoją przyjaciółką – a zamierzam sprawdzić jej znajomych i rodzinę – czy chodziło o Ciebie i Twoją znajomość z Dr Anderson, a jeśli tak to nie jesteś tam bezpieczna i to nasza wina, że tak długo musiałaś być w tak trudnym położeniu. Kiedy powiedziałaś Irene o pierwszym zdarzeniu, powinnam była nalegać, żebyś natychmiast się przeniosła, ale ona była przekonana, że szukali tylko urządzenia, a skoro już zostało przeniesione...”

„Poczekaj,” powiedziałem. „O jakim zdarzeniu mowa?” Bo wyglądało na to, że nie wiedziałem o czymś istotnym. O czymś, co Claire powinna była mi powiedzieć. Prawdopodobnie jednak nie powinienem być o to zły, zważywszy na to ile ja przed nią ukrywałem. Nie powstrzymało mnie to. Kiedy nie zaczęła od razu mówić, Jesse odpowiedziała za nią. „Dwóch typów, jakiś szpiegów, pozwoliło sobie na wejście do jej domu pewnej nocy,” powiedziała. „Kiedy Claire tam była. Schowała się, a oni przeszukali dom. Nikomu nic się nie stało.” Czułem jak zaciska mi się szczęka i bardzo starałem się nie zaciskać zbyt mocno zębów. „Do teraz, masz na myśli. Chyba, że nie uważasz, że porwany człowiek jest skrzywdzony.” „Spokój, chłopcze. Nie jestem twoim wrogiem. Claire zadzwoniła do mnie po pomoc.” Jesse posłała mi krótki uśmiech pokazując kły. „Zaraz po tym jak zapytała mnie czy nie schrupałam jej przyjaciółki, oczywiście. Ale to dość rozsądne pytanie jak dla kogoś kto mieszkał tam, gdzie wy. Na Twoim miejscu też bym o to spytała. Wyluzuj.” Przesunęła swoje palce na klawiaturę mojego telefonu, szybko coś zrobiła i oddała mi go. „Przekazałam zdjęcia przyjacielowi, który może nam z nimi pomóc. Dobry pomysł z tymi zdjęciami. I nie ruszaniem na pomoc. Skończyłbyś jak Derrick, jak sądzę. Bez obrazy, ale ci faceci są pewnie dobrze wytrenowani. To nie tak jak walka z wampirami.” „Nic nie jest jak walka z wampirami.” powiedziałem. „To bardziej jak walka z dymem. Myślę, że wolę widzieć z kim walczę.” „Och, nie martw się. Masz z kim. Po prostu jeszcze ich nie widzieliśmy.” powiedziała Jesse. „Ale zobaczymy. A wtedy...” Pokazała kły, tylko na chwilkę; nikt kto by to zobaczył, nie zwątpiłby w swoje zdrowie psychiczne, zwłaszcza że zniknęły w mgnieniu oka. „A wtedy zrobimy to w stylu Morganville.” „Co z Liz i Derrickiem?” zapytała Claire. „Nie mają z tym nic do czynienia, jeśli tu chodzi o mnie, Dr Anderson i wampiry. Zostali po prostu złapani, bo byli w nieodpowiednim miejscu.” „Wiesz co zazwyczaj dzieje się z tymi, którzy są w złym miejscu Claire?” zapytała Jesse. „Są na linii ognia.” Przebiła mnie długim spojrzeniem po czym

wstała. „Shane, znajdź bezpieczne miejsce. Teraz Ty jesteś za nią odpowiedzialny. Mam Twój numer telefonu, więc będę mogła się z Tobą skontaktować, kiedy się czegoś dowiem. Jednak wcześniej, ukryjcie się.” „A policja?” zapytała Claire. „Nie powinnam do nich zadzwonić?” „Zadzwoń, jeśli chcesz,” powiedziała Jesse. „ale jeśli to zrobisz, będą wypytywać Cię, czemu zostawiłaś pizzę już na samym rogu domu, znalazłaś krew w pokoju koleżanki i natychmiast nie zadzwoniłaś na 911. Ustalą czas, w którym Cię nie było i kiedy zadzwoniłaś. I pierwszą podejrzaną będziesz Ty. Masz klucze. Nie było włamania. I według policji, generalnie osoba która mieszka z ofiarą zawsze jest podejrzana.” Wszystko było cholernie logiczne. Brutalnie logiczne. Claire ciężko przełknęła i pokiwała głową. „Więc zero policji.” „Mądra dziewczynka.” Patrzyłem na Jesse, kiedy odchodziła, z kapturem na głowie i rękoma w kieszeniach. Nawet się nie śpieszyła. Taa, to była ta straszna pewność siebie, biorąc pod uwagę,że idąc sama, była narażona na niebezpieczeństwo. „Przepraszam,” powiedziałem. Nie do Jesse, tylko do Claire. Wciąż starałem się nie patrzyć w jej oczy. „Wolałbym pogadać o tym w jakimś bardziej bezpiecznym miejscu. Możemy już iść?” „Wolałabym pogadać o tym tutaj,” powiedziała. „przynajmniej mogę zamówić sobie kawę i pewnie nie będę głośno krzyczeć z frustracji. Pomyśl o tym jak o publicznej strefie bezpieczeństwa.” Och, super. Skrzywiłem się, ale zapytałem. „Więc, masz ochotę krzyczeć? Na mnie?” „Trochę,” odpowiedziała. „Ale, Boże, to się w tej chwili nie liczy, prawda? Co z Liz? Co się z nią stanie? To znaczy, nawet Derrick nie zasługuje... Jesse nie mówiła serio z tym staniem na linii ognia, prawda?” „Nie wiem.” odpowiedziałem. „Claire, to nie jest teraz dla nas dobre miejsce. Jesse powiedziała, że trzeba Cię chronić, a moim zdaniem stół na chodniku nie jest za bardzo związany z definicją bezpieczeństwa...” „Masz mieszkanie?” „Mam pokój u Florey'a. Ale nie jest duży. Ani czysty. Ale jest tanio i blisko do pracy. To dopóki sprawy się nie uspokoją, jeśli nie jesteś, ach, zbyt

wybredna.” „Cóż, nie może być o wiele gorzej, niż tam gdzie mieszkałam,” westchnęła Claire. „Ale wszystkie moje rzeczy tam są. Ciuchy. Muszę mieć mój komputer i książki i wszystko co jest ważne. Hej... wiedziałeś, że Jesse jest...” Claire pokazała mi uniwersalny w Morganville znak wbijania kłów w szyję a ja się uśmiechnąłem, tylko odrobinę. Ostrożnie. Nie tylko dlatego, że to bolało jak skurwysyn. „Hej, to ja,” odpowiedziałem. „Mogę wyczuć ich na kilometr.” Chciałbym, żeby to była prawda; oszczędziłoby mi to tylu problemów na przestrzeni ostatnich kilku lat. Mój ojciec miał nosa do Nosferatu (Taki wampir, a dokładnie bohater filmu o tym samym tytule – przyp.tłum)... nie ja. „Pete jest człowiekiem, tak przy okazji. W razie gdybyś się zastanawiała. Zaciął się butelką pewnego dnia i pomagałem mu opatrzyć ranę. Nie wyleczył się natychmiast.” Claire pokiwała głową, bo to był wystarczający dowód, gdyż wampiry nie mogły kontrolować szybkości, z jaką się uzdrawiały, przynajmniej nie bez wkładania czegoś do rany, albo dalszego jej ranienia, jak np. srebro. „Czy Jesse jest jedynym, którego spotkałeś?” „Taa, jak na razie. Myślałem, że bardzo rzadko można tu spotkać kogoś takiego jak ona, no nie? Wampiry lubią bezpieczeństwo w grupie, bo jest ich tak mało, zwłaszcza teraz. Jeśli ona jest na tyle pewna siebie, żeby nie bać się być tutaj sama, jestem pewien, że jest kimś, komu nikt nie chce wchodzić w drogę.” Przesunąłem się, bo moje ramię znowu zaczęło boleć. I to jak szalone. Zacisnąłem i otworzyłem pięści, a potem potrząsnąłem ręką, mając nadzieję, że to pomoże. Nie pomogło. „Co się stało?” zapytała Claire. Wciąż brzmiała na zdystansowaną i niezbyt skorą do pytania, ale zapytała. Co było zachęcające. „Cóż, kiedy dostaniesz łomot od grupki kolesi, nawet takiej, która generalnie ssie, potem to czujesz.” powiedziałem. „Nic wielkiego. Przeżyję.” Tak, starałem się być twardzielem. Jednak w tej chwili tak się nie czułem; chciałem się do niej przytulić, poczuć te delikatne dłonie błądzące po mojej twarzy i delikatnie przesuwające się po siniakach. Zawsze, zawsze sprawiała, że było mi lepiej. Było coś uzdrawiającego w

byciu z nią; jak stanie w słońcu, po spędzeniu całego życia w ciemności. Ale wszystko co mogłem od niej teraz dostać to... cień. Siedzieliśmy w ciszy przez długą, bolesną chwilę, aż przyszedł kelner i zapytał czy czegoś chcemy, w ten denerwujący sposób, w jaki odzywają się w miastach studenckich, kiedy orientują się, że ledwo starczy ci na rachunek, nie wspominając już o napiwku. Ja próbowałem zamówić zwykłą kawę, Claire mochę, mówiliśmy jedno przez drugiego i oboje spojrzeliśmy się na siebie w tym samym momencie i... ...i zamilknęliśmy, po prostu się na siebie gapiąc. Bo nagle to wszystko było prawdziwe. Ten moment i nie mogliśmy tego już dłużej unikać. Wkurzające westchnienia kelnera w końcu zmusiły mnie do powiedzenia „Spadaj stąd!” co też zrobił, cały czas marudząc pod nosem. Nie obchodziło mnie to. Nie obchodziło mnie to, czy Jesse napadnie nas ze swoimi kłami i czy cała horda zombie z Dead Rising (jedna z gier Shanea, co tam będę długo tłumaczyć, domyślić się można :P – przyp.tłum.) nagle nie zaatakuje nas powłócząc nogami. Mogli poczekać. Claire powiedziała „Naprawdę myślałam, że jesteś w Morganville. Kazałeś Michaelowi i Eve mnie okłamać.” „Tylko poprosiłem ich, żeby nie mówili gdzie jestem, to wszystko. Wiem, że to złe, ale czasami – czasami to nie ma znaczenia. Dobre, złe, to po prostu rzecz, którą trzeba zrobić. A ja musiałem Cię zobaczyć. Wiedzieć, że wszytko w porządku. Przepraszam za kręcenie się koło Ciebie, ale nie mogę przeprosić za to, że się o Ciebie martwię. Nie rozwaliłem twoich drzwi i nie żądałem spotkania z tobą. Ja tylko... byłem blisko.” „Obserwując mnie z daleka.” powiedziała. „Nie zaufałeś mi na tyle, żeby mnie zostawić.” Poczułem falę paniki, po czym zmieszałem się bo spadła na mnie rzeczywistość. Miała rację? Czy tu chodziło o zaufanie a nie jej bezpieczeństwo? Jak to wglądało z jej strony... jakbym za nią pojechał, śledził, oceniał? Ta, pewnie właśnie tak to wyglądało, wystarczająco haniebne. To nie było to co robiłem, albo przynajmniej tak nie myślałem. Pochyliłem się i oparłem łokcie na stół, po czym, wciąż utrzymując nasz kontakt wzrokowy, powiedziałem. „Claire, nie chcę puszczać Cię

samej. Ale to nie ma żadnego związku z moim zaufaniem do Ciebie. Ufam Ci ponad życie. Zawsze będę.” Zamknąłem się, bo to w sumie było wszystko, co chciałem jej przekazać. Powoli zamrugała, myśląc nad moimi słowami, po czym westchnęła, potrząsnęła głową i powiedziała. „Jesteś idiotą, ale wiem, że mówisz szczerze. I nie jesteś zły, to też wiem. Po prostu...” „Chciałem Ciebie,” powiedziałem. „Potrzebowałem. To dlatego tu jestem. Może to źle, nie wiem; jeśli spojrzysz mi prosto w oczy i powiesz, że mam wracać do Morganville, zrobię to. Nie chcę tego, ale -” Nagle usiadła prosto, jej oczy zrobiły się wielkie, jakby ktoś wbił w nią szpilkę, a ona rzuciła się do przodu i mnie objęła. Byłem zaskoczony, ale niewystarczająco, aby nie owinąć moich rąk wokół jej. Dotykanie jej uciszyło we mnie jakiś głos, o którego istnieniu nie miałem dotąd pojęcia, a który do tej pory krzyczał. „Michael i Eve,” powiedziała. „Dzwonili do Ciebie?” „Od kilku dni nie – czekaj.” sprawdziłem telefon i znalazłem nieodebrane połączenie od Eve. Nie nagrała się. „Co się dzieje?” „Nawet jeśli byś wrócił, znowu byś tu wylądował.” powiedziała. „Michael i Eve tu jadą. Amelie wysłała ich za Myrninem.” „Myrnin tu przyjeżdża? Sam?” Przyznaję, to wywołało u mnie tak potężne emocje, że chciałem sam go zakołkować. „Co on do cholery wyprawia?” „Nie mam pojęcia, Eve też nie, ale za nim jadą. Mają sprowadzić go do domu.” „Nie wracam do domu z facetem z rozdwojeniem jaźni,” powiedziałem. „Serio. Mam broń.” Nie puszczała mnie, co odebrałem jako dobry znak. Starałem się pomyśleć, co zrobię jeśli będzie próbowała mnie odepchnąć i z powrotem usiąść. Pewnie bym jej pozwolił, nawet jeśli moje instynkty chciałyby ją powstrzymać. Ale tym razem mnie nie odtrąciła. „Spieprzyłeś sprawę.” powiedziała. „Nie mogę uwierzyć, że tak mnie prześladowałeś. „Jeśli bym Cię prześladował, paliłbym fajki z Derrickiem po drugiej stronie twojej ulicy,” uściśliłem. „Pracowałem niezależnie od Ciebie w tym samym mieście, nie dzwoniłem i nie zaczepiałem Cię.

Jeśli nazywasz to prześladowaniem, muszę poprosić o to na piśmie, żeby zamieścić to w moich referencjach.” „Szkoda, że w związkach nie ma referencji. „ „Masz rację, to słabo. Mógłbym teraz użyć nagrywania w spowolnionym tempie.” (serio, nie wiem co ma piernik do wiatraka, ale tak było napisane... może jestem bardziej nierozgarnięta niż myślałam... xD – przyp.tłum.) „Jesteś głupi,” powiedziała Claire, a mi zrobiło się niedobrze. To był ten moment, którego tak się bałem, ten kiedy Claire mądrzeje i dociera do niej, że nie jestem mądrym chłopakiem ze świetlaną przyszłością, z którym powinna być... ale wtedy się uśmiechnęła, tylko troszkę i lód w moich płucach i sercu zaczął się topić. „Jesteś idiotą, ale Cię rozumiem. Przez Morganville zawsze myślisz, że wszystko jest pułapką i bałeś się, że będąc tu sama, wpakuję się w jakieś tarapaty. Chciałeś mnie chronić. Ale Shane, ja nie zawsze potrzebuję ratunku. Rozumiesz?” „Och, tak,” powiedziałem. „Uratowałaś mnie setki razy. Łapię. Ale nikt z Morganville nie powinien być poza miastem sam. To nie jest bezpieczne i Ty to wiesz.” „Nic nie jest bezpieczne,” Claire odparowała, brzmiąc o wiele starzej. „Nikt nie jest nigdy bezpieczny. Ale to nie znaczy, że nie powinieneś szanować tego, czego chcę Shane.” „Przepraszam, że Cię zawiodłem,” powiedziałem. „Ale nie mogłem Cię tak zostawić. Nie bez upewnienia się, że nic Ci nie zagraża. Jak powiedziałaś, to uwarunkowane przez dorastanie w Morganville. Jeśli chcesz, żebym wyjechał to wyjadę. Tylko mi to powiedz. Teraz.” Naskoczyłem na nią i ją przestraszyłem, zmuszając ją do przestania analizowania wszystkiego; powoli zamrugała i powiedziała. „Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Tęskniłam Shane. Tak bardzo za Tobą tęskniłam.” Głos jej się załamał i zobaczyłem łzy w jej oczach. Zeszło ze mnie całe napięcie i już chciałem otoczyć ją ramionami i ją przytulić... kiedy przyszedł kelner i dosadnie odchrząknął, a ja musiałem opanować chęć rąbnięcia go łokciem w brzuch. „Wychodzimy,” powiedziałem mu i wstałem bez puszczania ręki Claire. Pociągnąłem ją, aby też wstała. „No chodź. Zrobię Ci

kawę u Florey'a.” Przeszliśmy zaledwie pół przecznicy, kiedy nie mogłem już dłużej tego znieść. Zatrzymałem się, przycisnąłem ją do ceglanego muru i nachyliłem się. Zmusiłem się do zatrzymania tuż przed pocałunkiem i zapytałem, „Okej?” „Zamknij się,” powiedziała i złapała mnie za kołnierzyk, żeby mnie do siebie przyciągnąć. To było jak zanurzenie się w lecie... ciepłe, słodkie i gorące. Potrzebowałem jej dotyku i go miałem; potrzebowałem jej pocałunku i jej wilgotne, miękkie usta były już na moich. Słodka ulga i desperackie pragnienie, wszystko naraz. Przez chwilę się zatraciłem, nasze usta i języki były jednością, ale to ja pierwszy przerwałem, bo cholera, zapomniałem jaką siłę miało to uczucie między nami. Jak ona na mnie działała. I ja na nią. Usta mojej słodkie, małej Claire zrobiły się czerwone i opuchnięte, na policzki wstąpiły jej rumieńce, a jej oczy stały się promienne. Wyglądała na upojoną przyjemnością i rozkoszą; zacząłem się zastanawiać jak wyglądałaby w świetle poranka, tak jak najbardziej lubiłem. Ścisnąłem jej rękę. „Muszę zabrać Cię do domu. Teraz.” Pokiwała i założyła mi rękę pod ramię. Szybko szliśmy krótką drogą do Florey'a. Kiedy wyszliśmy zza rogu, przed barem zobaczyliśmy radiowóz, światła w barze były zapalone, a manager Mick rozmawiał przy drzwiach z dwoma gliniarzami i wyglądał bardzo poważnie. Zatrzymałem Claire i zobaczyłem, że Mick mnie zauważył. Dał mi lekki znak głową. Spadaj stąd. Zrozumiałem sygnał i odwróciłem się do Claire. „Zmiana planów,” powiedziałem. „Florey odpada. Masz jakieś miejsce, do którego moglibyśmy pójść?” „Nie za bardzo – co się dzieje?” „Nie mam pojęcia, ale cokolwiek to jest, pamiętaj że jestem z Morganville.” Przez chwilę nie rozumiała, po czym spojrzała na mnie ostro. „O mój Boże, Shane, przywiozłeś broń?” „Tylko moje ulubione sztuki,” odpowiedziałem. „Ale i tak są tak jakby nielegalne.” Pokręciła głową z dezaprobatą i pociągnęła mnie za rękę. „Chodź.”