Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych 14 - Aktorzy (Miasteczko Eternity).pdf

1865 Warbrooke, Maine Jamie Montgomery szedł przez długi dom nie rozglądając się na boki, bo dorastał w tych murach i znal każdy kąt na pamięć. Nikt obcy, spoglądając na to przytulne, wygodnie urządzone wnętrze, nie domyśliłby się zamożności mieszkającej w nim rodziny. Jedynie student sztuk pięknych mógłby pojąć znaczenie podpisów na obrazach zdobiących biało tynkowane ściany, lub rozpoznać postaci z brązu. Tylko znawca potrafiłby właściwie ocenić jakość kobierców upstrzonych plamami i zniszczonych przez lata w służbie zwierząt i małych dzieci. Meble zostały dobrane nie ze względu na wartość, lecz według kryterium przydatności dla rodziny, kłóra mieszkała tutaj od dwustu lat. Jednak antyk-wariusz rozpoznałby, że sckrelarzyk stojący pod ścianą pochodził z czasów królowej Anny, złocone krzesła pamiętały wczesny okres Imperium Rosyjs- kiego, a w komodzie w kącie stała chińska porcelana ' i wiekowa, że przekraczało to możliwości pojmo- wania młodego amerykańskiego umysłu. Były w tym domu obrazy, tkaniny i meble ze wszystkich stron świata, gromadzone podczas licznych podróży przez całe pokolenia rodu Mont-gomcrych. Znajdowały się tu przedmioty z każdego zakątka ziemi, począwszy od egzotycznych pamiątek z najmniejszych wysepek zagubionych na oceanach, aż po obrazy włoskich mistrzów. Jamie, energicznie stawiając długie kroki, mijał kolejne pokoje ogromnego domu. Kilkakrotnie poklepał niewielki flanelowy woreczek, który niósł delikatnie wetknięty pod pachę, a za każdym razem, kiedy go dotykał, na jego twarzy pojawiał się uśmiech. W końcu stanął przed którymiś drzwiami, leciutko w nie zastukał i, nie czekając na odpowiedź, wszedł do zaciemnionej sypialni. Chociaż cały dom nosił znamiona niezaprzeczalnego bogactwa, dopiero tutaj widać było ogrom fortuny Mont-gomerych. Nawet w mroku lśniły kosztowne materie udra-powane na wielkim, rzeźbionym weneckim łożu, wspartym na czterech kolumnach, bogato zdobionych pozłacanymi figurami aniołów. Z góry spływały setki metrów bladoniebieskiego jedwabiu, nieco jaśniejszego niż utkany w Italii i przywieziony do Ameryki - na statku Montgomerych — adamaszek, którym obito ściany pokoju. Jamie spojrzał na łóżko i na widok gęstwy cicmnoblond włosów wystających spod jedwabnej kołdry, ponownie się uśmiechnął. Podszedł do okien i odciągnął ciężkie, aksamitne zasłony, wpuszczając do pokoju promienie słońca. Odwrócił się i spostrzegł, że głowa wtuliła się głębiej w pościel. Z uśmiechem na ustach stanął obok łoża i popatrzył na zajmującą je osobę — dojrzał tylko jeden złoty lok na poduszce — reszta postaci, zniknęła pod przykryciem. Wyjął spod ramienia woreczek, rozwiązał tasiemki i wydobył ze środka malutkiego białego pieska, pokrytego długą, jedwabistą sierścią. Maltańczyk był prezentem przywiezionym dla ubóstwianej sios- trzyczki aż z Chin. Jamie powoli uniósł kołdrę, wsunął pod nią psiaka, a potem, szeroko uśmiechnięty, przystawił tobie krzesło i obserwował, jak zwierzak zaczyna się wiercić i lizać swoją towarzyszkę. Carrie budziła się powoli i z ogromną niechęcią. Nienawidziła chwili, kiedy trzeba było opuścić ciepły kokon pościeli, i zawsze odwlekała len moment możliwie jak najdłużej. Poruszyła się nieznacznie i, nadal z zamkniętymi oczyma, zsunęła kołdrę na ramiona. Dotyk psiego języczka wywołał na jej twarzy uśmiech; jeden, po chwili drugi. Dopiero kiedy zwierzak szczeknął cienko, otworzyła oczy, 1

spojrzała prosto w psią mordkę i usiadła prze- straszona, z ręką przyciśniętą do piersi. Oparła się 0 wezgłowie — koniec anielskiego skrzydła uwierał ją w plecy — i wpatrywała się w psiaka mrugając oczami ze zdumienia. Słysząc śmiech Jamiego odwróciła się w jego stronę, ale minęła jeszcze chwila, zanim na dobre oprzytomniała. Kiedy w końcu pojęła, że to jej ukochany brat wrócił nareszcie z dalekiej podróży, pisnęła z radości i rzuciła się ku niemu ciągnąc za sobą jedwabne okrycie i kaszmirowe pledy, Jamie chwycił ją w spalone słońcem ramiona . ukręcił wokół siebie. Za nimi, na łóżku, psiak zaczął ujadać zapamiętale. 7 — Spodziewaliśmy się ciebie dopiero w przyszłymi tygodniu — powiedziała Carrie uśmiechnięta, całując brata w policzki, nos i wszędzie, gdzie tylko mogli dosięgnąć. Jamie próbował udawać, że entuzjastyczne powi-tanie nic zrobiło na nim większego wrażenia. Trzy-J mał siostrę w wyciągniętych ramionach, tak że] stopami nie sięgała podłogi. A ty, gdybyś tylko wiedziała, kiedy maml przypłynąć, bez wątpienia czekałabyś na nabrzeżu,) aby mnie gorąco powitać? Nawet, gdyby to miało) być o czwartej rano? Oczywiście — odparła uśmiechając się do brataj po czym, z zatroskaną twarzą położyła dłonie naj jego policzkach. - Zeszczuplałeś. - A ty nie urosłaś ani o centymetr — mierząc ją wzrokiem od stóp do głów próbował wejść w rolę srogiego starszego brata. Nie było to łatwe przy ślicznej, filigranowej Carrie. Miała zaledwie sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, chociaż każdy, z jej braci mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt. — Oczekiwałem, że będziesz mi sięgała chociaż do piersi. Jakim cudem rodzice wydali na świat takiego kurczaka? — Szczęśliwy przypadek — odparła z uśmiechem i przeniosła spojrzenie na psiaka, który stał na łóżku, wywiesiwszy różowy języczek. — To prezent dla mnie? — Na jakiej podstawie sądzisz, że przywiozłem ci prezent? — zapytał Jamie tonem wymówki. — Nie ( wydaje mi się. żebyś zasłużyła. Dziesiąta godzina, a ty jeszcze w łóżku. Carrie zamachała rękami i brat opuścił ją na podłogę. Teraz, kiedy już wiedziała, że wrócił do 8 domu ma się dobrze, całą uwagę skupiła na ślicznym zwierzątku. Gdy tylko znowu poczuła ziemię pod stopami, wróciła do łóżka i wślizgnęła się| do pościeli. Maltańczyk natychmiast zaczął się upominać o pieszczoty. Jamie tymczasem rozglądał się po pokoju, szuka-jąc zmian, jakie w nim zaszły od chwili, gdy ostatnio był w domu. 2

Skąd to masz? — Trzymał w ręku wschodnią figurkę wyobrażającą kobiecą postać, misternie rzeźbioną w kości słoniowej. Od Ranleigha - Carrie mówiła o jednym ze swch braci. A to? — Jamie skinął głową w stronę olejnego obrazu oprawionego w złote ramy. Od Lachlana. Zerkając sponad psa Carrie uśmiechnęła się do brata jakby zupełnie nie wiedziała, dlaczego spo- chmurniał. Miała siedmiu starszych braci; wszyscy oni podróżowali po świecie i zawsze, gdy wracali do domu, przywozili jej prezenty. Każdy chciał, żeby jego upominek był najwspanialszy. Zupełnie jakby konkurowali ze sobą, który z nich przywiezie malutkiej siostrzyczce najpiękniejszy podarunek. A to? - zapytał Jamie ściągając usta. W ręku trzymałsznur pereł znaleziony na toaletce. Carrie uśmiechnęła się tajemniczo, uniosła psiaka, przytuliła go do siebie i schowała twarz w miękkiej śreści. On jest najwspanialszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam. Czy kiedy Ranleigh przywiózł ci tę figurkę, powiedziałaś mu to samo? — W głosie Jamicgo dźwięczała zazdrość.<< W rzeczy samej, powiedziała Ranleighowi, że jego podarunek jesf najpiękniejszy na świecie, ale nic miała zamiaru leraz się do tego przyznawać, — Jak on się nazywa? - spylała mając na myśli psiaka. Usilnie próbowała zmienić temat. — Sama go nazwij. Maltańczyk kichną). — Och, Jamie - Carrie głaskała zwierzątko — to naprawdę najmilszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam. Jest żywy Jamie usiadł na krześle przy łóżku, z mina,, z której Carrie wywnioskowała, że trochę go rozczuliły zapewnienia, iż jego podarunek naprawdę jest najwspanialszy. Uśmiechnięty obserwował niebieskie, jaśniejące szczęściem oczy siostry bawiącej się z małym pies- kiem i promień słońca pieszczący burzę jej blond włosów. Przedstawiała sobą chyba najładniejszy widok, jaki oglądał od dłuższego czasu. Była tak drobna jak jej bracia potężni, tak pogodna jak oni wybuchowi, i lak skłonna do śmiechu jak oni do gniewu. Oraz tak przyzwyczajona do luksusu jak oni do pracy. Była rozpieszczonym, adorowanym, ukochanym dzieckiem wielkiej rodziny i każdy z jej braci zabiłby tego, kio by choć pomyślał o skrzywdzeniu Carrie. Jamie, zadowolony z powrotu do domu, szczęśliwy, że wreszcie zszedł ze statku, odchylił sie na oparcie krzesła. Co porabiasz ostatnio ze swoją kliką brzydul? Nie nazywaj ich tak! — oburzyła sie Carrie, jednak bez prawdziwej urazy w głosie. — One nie są brzydkie. 10 Kiedy Jamiee chrząknął znacząco, Carrie się uśmiechnęła. W każdym razie, niespecjalnie brzydkie, a poza tym, czy tylko to się liczy? - Dziewiętnaście lat, a proszę, jaki filozof — Ja-mie pokazał zęby w szerokim uśmiechu. 3

Niedługo skończę dwadzieścia. Proszę, proszę, jaki poważny wiek. Crrie nie miała nic przeciwko temu przekoma-rzaniu, bo jej zdaniem właściwie wszystko, co mówili lub robili bracia, było słuszne. Bez względu na nasz wygląd wielkodusznie 'siebie także zaliczała do „brzydul" — jesteśmy zaangażowane w bardzo poważną działalność. Tak, oczywiście — przytaknął Jamie tonem r protekcjonalnym, lecz jednocześnie pełnym uwiel- bienia. Tak samo ważną, jak ratowanie żab przed chłopcami albo pilnowanie biednego pana Coffina, żeby zapewnił swoim gęsiom odpowiednio duży wybieg. To już przeszłość. Teraz... — przerwała, bo psiak kichnął dwa razy z rzędu. — Ojej, chyba się przeziębił. Raczej ma uczulenie na te wszystkie jedwabie. Ten pokój wygląda jak komnata haremu. - Co to jest harem? - Coś, o czym nie mam zamiaru ci opowiadać. Carrie lekko wydęła dolną wargę. - Gdybyś naprawdę chciał zrobić mi przyjemność, to opowiedziałbyś dokładnie o wszystkim, co się zdarzyło w czasie podroży. Jamie zbladł na samą myśl o skutkach, które spowodowałaby taka rewelacja i dopiero po dłuższej uwili odzyskał normalne kolory. 11 Takiego prezentu nie możesz oczekiwać od żadnego z nas — oznajmi! z uśmiechem. - Opowiedz mi, czym się zajmujesz razem z tymi twoimi brzydulami. Kojarzymy małżeństwa — obwieściła dumnie Carrie i z największą przyjemnością patrzyła, jak jej bral ze zdumienia szeroko olwiera usta. - Czyżby kłoś chciał się żenić z którąś z łych twoich brzydkich przyjaciółek? Obrzuciła go zirytowanym spojrzeniem. Doskonale wiesz, że wcale nie są brzydkie. A przy tym są bardzo miłe. Tylko lobie się wydaje, że wszystkie kobiety powinny być absolutnie doskonale. Jak moja kochana mała siostrzyczka — przytaknął zgodnie, a w jego glosie zabrzmiało przekonanie równie szczere jak wyzierające mu z oczu uwielbienie. Carrie zarumieniła się z radości. — Przewrócisz mi w głowie. Słysząc taki nonsens, Jamie aż krzyknął z radości i zaczął się głośno śmiać. Psiak zaszczekał na niego, po czym kichnął. — Tobie przewrócić w głowie! — zawołał Jamie. — Jakbyś jeszcze nie wiedziała, że jesicś najładniej- | szym stworzeniem w pięciu stanach. Carrie rzuciła mu wystudiowane spojrzenie istoty głęboko skrzywdzonej. Ranleigh mówił, że w sześciu. Jamie roześmiał się ponownie. Więc ja mówię, że w siedmiu. — Tak juz lepiej — zgodziła się Carrie ze śmie chem. — Nie znoszę tracić terytoriów. Ten siódmy 4

stan to pewnie Rhode Island? [2 Texas — zdecydował Jamie i oboje uśmiechnęli się do siebie. Carrie pochyliła się z pieskiem w objęciach, a Jamie spoglądając na nią pomyślał, że tych dwoje luk jak przewidywał kupując szczeniaka, który skulony mieścił się w jego jednej dłoni — pasowali do siebie jak ulał. Jamie, my naprawdę kojarzymy małżeństwa powiedziała Carrie z przejęciem i z poważnym wyrazem twarzy. — Bardzo dużo kobiet straciło mężów podczas wojny, a na zachodzie jest wielu mężczyzn, którzy potrzebują żon. My pomagamy im się odnaleźć. To bardzo interesująca praca. Jamie siedział, patrzył na nią mrugając powiekami i usiłował pojąć sens tego, co usłyszał. Czasami miał wrażenie, że z całej ich rodziny najbardziej stanowczą osobą była ta słodka, adorowana przez wszystkich Carrie. Jeśli coś postanowiła, dążyła prosto do celu i nic na świecie nie mogło jej powstrzymać. Dzięki Bogu, jak dotąd, wszystkie jej km zynania wypływały ze szlachetnych pobudek. Jak znajdujecie tych ludzi? Kobiet mamy całkiem niemało, sporo stąd, z Warbrooke, chociaż rozgłosiłyśmy o naszych usługach w całym stanie Maine. A mężczyzn szu-kamy przez ogłoszenia w gazetach. Pocztowa panna młoda — zaczął Jamie cicho, podnosząc głos z każdym słowem. -~ Dostarczacie żon na zamówienie, zupełnie jak w Chinach. Wści-biacie nos w prywatne sprawy innych ludzi. Nie wydaje mi się, żeby to było wścibianie nosa. Raczej świadczenie usług. - Jesteście zwykłe rajfurki, ot co. Tata wie o tym Wszystkim? 13 Oczywiście. I nie ma nic przeciwko temu? — Zanim Carrie zdążyła odpowiedzieć. Jamie ciągną! dalej: — Oczy- wiście, że nie. Od chwili, kiedy przyszłaś na świat, zawsze pozwalał ci robić, co tylko chciałaś. Carrie głaszcząc pieska uśmiechnęła się do brała słodko i zatrzepotała rzęsami. Nie masz. chyba zamiaru gderać, prawda? Ranlcigh nic gderał. On cię rozpieszcza — powiedział Jamie surowym tonem i mimo uśmiechu Carrie usiłował przywołać na twarz srogi wyraz. — No dobrze — westchnął wiedząc, że nie przejdzie przez le próbę. - Opowiedz mi coś więcej o tym waszym niewścibskim swataniu. Delikatna twarz Carrie rozjaśniła się entuzjazmem. Och, Jamie, to naprawdę wspaniałe. Cudownie się bawimy... to znaczy... ogromną przyjemność sprawia nam świadczenie tak pożądanych usług. Zamieszczamy w gazetach zachodnich stanów ogło- szenia i jeśli mężczyzna przyśle do nas swoją fotografię - widzisz, nie odpowiadamy nikomu, kto nic przyśle zdjęcia, bo ono bardzo wiele mówi o człowieku a więc, jeśli przyśle do nas fotografię i list 5

wyjaśniający, czego oczekuje od przyszłej żony, to my próbujemy znaleźć dla niego właściwą kandydatkę. A czego wymagacie od kobiet? Muszą zgłosić się do nas na rozmowę. Sporządzamy listę ich umiejętności i znajdujemy odpowiedniego mężczyznę. — Uśmiechnęła się marzycielsko. — Dajemy ludziom szczęście. — A jak te kobiety docierają do mężczyzn? 14 Zazwyczaj dyliżansem - odparła spuszczając wzrok na psiaka. Ponieważ Jamie nie odezwał się słowem spojrzała na niego unosząc wyzywająco No więc dobrze: tak, koszt przekazów jest pokrywany z pieniędzy Montgoinerych. Ale lo szlachetny cel. Ci ludzie są samotni i lak bardzo potrzebują siebie nawzajem. Jamie, powinieneś przeczytać niektóre listy od tych mężczyzn. Miesz- kają sami na takim końcu świata, że diabeł im mówi dobranoc, i naprawdę bardzo potrzebują towarzystwa. Nie mówiąc o sile roboczej na farmie ani o partnerce do łóżka — Jamie próbował wtrącić akcenti realizmu w jej marzenia o wiecznej miłości. - Cóż kobietom także tego trzeba — mruknęła Carrie. A co ty o tym wiesz? Znowu się z nią droczył i tyra razem nie zdołała powstrzymać irytacji. Zazwyczaj lubiła, kiedy bracia traktowali ją jak dziecko, ale niekiedy trochę ją to bolalo. Więcej niż się tobie i innym wydaje — odcięła się. Na wypadek, gdybyś nie zauważył, informuję cię, że nie jestem już małą dziewczynką. Jestem kobietą Siedząc tak wśród rozrzuconej w nieładzie jed-wabnej pościeli, z burzą włosów opadającą na amiona i tuląc do siebie zwierzątko małe jak zabawka. nie wyglądała na więcej niż dziesięć lat. Tak - zgodził się miękko Jamie. — Dojrzałą, leciwą damą. Carie westchnęła. Bardzo kochała swoich braci jednocześnie doskonale ich znała- Wiedziała, że żaden z nich, tak samo jak jej ojciec, nie życzy l.; sobie, żeby dorosła. Chcieli, by na zawsze pozostała ich ukochaną małą dziewczynką, która poza nimi nic widzi świata. Ale ty nie próbujesz znaleźć sobie męża prawda? — spytał Jamie Z niepokojem w głosie Nie, oczywiście, że nie. — Wiedziała, że lepiej nie wspominać żadnemu z mężczyzn tej rodziny o tym, iż pewnego dnia zamierza wyjść za mąż. Traktowali ją ciągle prawic jak niemowlę. - Wszyscy 6

mężczyźni, jakich pragnę, są przy mnie. Jamie zmrużył oczy. — Co to znaczy „wszyscy mężczyźni, jakich pragnę?" Od kiedy to mężczyźni stali się częścią twojego życia? „Od chwili moich narodzin - chciała powiedzieć Carrie. — Byłam na świecie dopiero kwadrans; leżąc w kołysce rozejrzałam się dokoła i zobaczyłam siedmiu najprzystojniejszych chłopców świata spog- lądających na matkę i siostrę. Pierwsze kroki stawiałam podtrzymywana męską dłonią, mężczyźni uczyli mnie, jak jeździć konno, żeglować, wiązać kokardki, przeklinać, wspinać się na drzewa i flirtować, żeby dopiąć swego". — Pojedź ze mną do miasta — poprosiła. — Zbie ramy się w domu starego Johnsona. Będziesz mógł zobaczyć, jak pracujemy. - Obdarzyła go swoim najpiękniejszym błagalnym spojrzeniem spod dłu gich rzęs. Miała nadzieję, że wypadło przekonująco. Jamie pobladł słysząc to zaproszenie. — Miałbym z własnej woli wstąpić pomiędzy tę gromadę starych panien? Carrie zagryzła wargi powstrzymując uśmiech. Wiedziała, że to, co rzeczywiście niepokoiło Jamie-go, to reakcja tych „starych panien" na obecność 16 jednego z jej braci pozostających w kawalerskim stanie. Pomyślała, że powinna porozmawiać z dzie- wczynami o ich zachowaniu, ale z drugiej strony, widok jej przystojnych braci czujących się nieswojo był tak zabawny, że nie mogła się powstrzymać od prezentowania ich swoim przyjaciółkom. Ranleigh ze mną poszedł — powiedziała spusz- czując wzrok i wysuwając nieco dolną wargę. — Ale Ranleigh niczego się nie boi. Może ty się boisz, bo jesteś moim drugim najprzystojniejszym bratem i może dlatego, że Ranleigh jest bardziej pewny siebie niż ty. Może Ranleigh... Wygrałaś! — Jamie uniósł ręce w geście poddania. - Pójdę, ale tylko wtedy, jeśli dasz mi słowo, że nie będziesz próbowała mnie wyswatać z żadną | z tych twoich niechcianych przyjaciółek. Nawet nie śmiałabym o tym marzyć — powie-działa, niby zatrwożona takim pomysłem. — A poza tym, która by ciebie chciała po tym, jak zobaczyły Ranleigha? Jamie skrzywił się złośliwie. Chciałabyby mnie mniej więcej połowa Chin powiedział szczypiąc ją pod brodą, po czym wniósł wzrok na psiaka, który znowu kichnął. luk go nazwiesz? K ichuś — odparła Carrie uśmiechnięta i, zgod-nie z przewidywaniami, usłyszała jęk Jamiego kwi-tując wybór tak infantylnego imienia. - Daj mu imię z odrobiną dostojeństwa. - Opowiedz mi o Chinkach, a nazwę go Książe - zaproponowała gorliwie. i unie wyjął z kieszeni zegarek, spojrzał nań i oznajmił: 7

Daję ci godzinę na ubranie, a za każde za- 17 oszczędzone dziesięć minut opowiem ci jedną historię o Chinach. O krajobrazach? — grymasiła Carrie. -- O goś-cińcach i sztormach na morzu? O dziewczętach, które tańczą dla cesarza — zniżył głos — i tańczyły także dla mnie. Po-tajemnie. Carrie, wzniecając burzę jedwabnych poduszek,] w mgnieniu oka wyskoczyła z łóżka. Trzydzieści minut. Jeśli zdążę się ubrać w trzy- j dzieści minut, to ile historii mi opowiesz? Trzy. Lepiej, żeby to były ciekawe historie, warte tego całego pośpiechu — ostrzegła - bo jeśli będą nudne, to w czasie twojego pobytu w domu będę co wieczór zapraszała na kolację Euphonię. Okrutna! Jesteś okrutna. - Ponownie spojrzał . na zegarek. — Uwaga... czas... start! Carrie, z Kichusiem w objęciach, rzuciła się do garderoby. * * * Trzydzieści minut — Jamie był na wpół rozzłoszczony, na wpół zirytowany. — Powiedziałaś, że będziesz gotowa za trzydzieści minut. Nie za godzinę i trzydzieści minut, tylko dokładnie za trzydzieści minut. Carrie ziewnęła, bynajmniej nic speszona jego tonem. Jamie czasem warczał, ale nigdy nic gryzł. — Byłam rozespana. Teraz opowiedz coś innego. Winien mi jesteś jeszcze dwie historyjki. Jamie puśeił stępa konia zaprzężonego do lekkiego powozu i popatrzył na siostrę. Zdawał sobie IS sprawę, że po tych wszystkich narzekaniach pod adresem pozostałych braci rozpieszczających małą siostrzyczkę, powinien teraz stanowczo odmó-wić opowiadania obiecanych historii, ale zajrzaw-szy w wielkie błękitne oczy przepełnione miłością i uwielbieniem jedynie zaklął pod nosem. Nikt w tej rodzinie nie potrafił jej niczego odmówić. Opowiem ci tylko jedną — zdecydował. I wiedz, że na nią nie zasłużyłaś. Uśmiechając się ścisnęła go za ramię. - Wiesz Jamie, myślę, że z wiekiem będziesz coraz atrakcyjniejszy, a za rok czy dwa możesz być nawet przystojniejszy niż Ranleigh. Jamie próbował powstrzymać uśmiech, ale pod- dał się i wyszczerzył zęby. - Diablica!- wycedził i mrugnął do siostry, - Podoba ci się ten psiak? Przycisnęła Kichusia do siebie. - Nigdy nic dostałam wspanialszego prezentu - wyznała, tym razem zupełnie szczerze. — Teraz opowiedz mi coś więcej o chińskich tancerkach. * * * Kiedy Carrie z pieskiem przytulonym do ramienia i z bratem pod rękę weszła do salonu w domu starego Johnsona, sześć młodych dziewcząt —jej przyjaciółki — zamarło. Równocześnie wszys- tkie podniosły wzrok. Najpierw zgodnie wstrzymały oddechy, oczy im się rozszerzyły, potem dziewczęta równo wydały głębokie westchnienie. Choć Carrie 8

dokuczała Jamiemu, że nie dorównywał urodą Ranleighowi, to jednak był wystarczająco przystoj- ny, by całkowicic oszołomić młode damy. Carrie z dumnym uśmiechem powiodła wzrok-kiem po swoich przyjaciółkach zastygłych na kszlałt słupów soli. Pochyliła się lekko i zdmu-chnęła zapałkę, nim płomień sparzył ręce Eu-phonii. — Znacie wszystkie mojego brała Jamiego, prawi da? — odezwała się, jakby nic dostrzegła ogłupienia przyjaciółek. Zerknęła na brata i zauważyła, że próbował wyglądać na zażenowanego, choć w rze czywistości pochlebiała mu reakcja młodych dam. Ujęła go władczo pod ramię i pociągnęła do przodu. Ich ruch przywrócił dziewczęta do życiaj Zaczęły pokasływać usiłując pokryć skrępowanie. | Jak minęła podróż, kapitanie Montgomery? — Helen próbowała mówić normalnie, ale jej głos przeszedł w dziwaczny pisk. Doskonale - mruknął Jamie niewyraźnie, żałując gorzko, że się zgodził towarzyszyć siostrze. Carrie pociągnęła go w stronę jednej ze ścian, gdzie wisiało dwadzieścia pięć fotografii. Uporząd- kowano je według wieku widniejących na nich mężczyzn, począwszy od chłopca, który nie wyglądał na więcej niż czternaście lat, aż po starego pryka z siwą, opadającą do połowy klatki piersiowej brodą. — To oni - wyjaśniła niepotrzebnie. Jamie, nerwowo poprawiając palcem kołnierzyk, patrzy! na tablicę, ale niewiele widział. Wszystkie kobiety znajdowały się teraz za jego plecami. Czul na sobie ich wzrok, a nawet chyba kolektywny gorący oddech na szyi. — Przyszły dzisiaj jakieś listy? - spytała Carrie odwracając się akurat na czas, by zobaczyć dziwne zjawisko — Helen ukradkiem wsunęła coś pod 20 książkę leżącą na stole. Carrie udała, że nic nie widziała. - Kilka-odpowiedziała któraś z dziewcząt. ale nic obiecującego. Mamy ponad dwa razy więcej mężczyzn niż kobiet. Pan nie zamierza powiesiś na tablicy swojego zdjęcia, kapitanie? Robiła co mogła, by zabrzmiało to nonszalancko. ale w jej głosie dała się słyszeć nuta nostalgii zmieszanej z desperacją. Jamie obdarzył dziewczynę słabym uśmiechem i zwrócił się do siostry siostry: Carrie kochanie — zaczął — chyba już pójdę. Muszę - nie miał pojęcia, co takiego mógłby zrobić, poza tym, że na pewno musiał natychmiast wyjść, bo w obecności tych młodych kobiet czuł się ja jakiś okaz zoologiczny. Szybko pocałował damę w policzek, obdarzył ją spojrzeniem, które 9

mówiło "Ja ci jeszcze pokażę'.", i wyszedł. Przez chwilę w salonie panowała cisza, następnie dziewczęta wydały drugie wspólne westchnienie, a później wróciły do stosu listów i fotografii. Carrie stała przez moment bez ruchu, potem postawiła Kichusia na podłodze, odwróciła go w stronę Helen i lekko popchęła. Łap go - krzyknęła do przyjaciółki. — Łap, bo ucieknie. Helen,która tkwiła przy stole, zupełnie jakby go pilnowała, porzuciła swoje miejsce i ruszyła za psem. Kichuś postanowił nie dać się schwytać i w ciągu kilku sekund wszystkie dziewczęta za- aborbowane były łapaniem zwierzątka. Wszystkie, opróczCarrie. Bowiem Carrie, korzystając z za- mieszania, podeszła do stołu Helen, uniosła książkę i wzięła w rękę to, co było pod nią_ ukryte. 21 Trzymała w dłoni znajomo wyglądającą kopertę. W takich właśnie przychodziły zdjęcia i listy od mężczyzn, którzy szukali żon. Podczas gdy pozostałe dziewczęta wciąż zajęte były pogonią za psiakiem, Carrie rozchyliła kopertę i wyjęła ze środka fotografię. Zdjęcie przedstawiało młodego mężczyznę stojącego z dwójką źle ubra- nych dzieci i to właśnie tę parę Carrie obejrzała najpierw. Wysoki chłopiec wyglądał na mniej więcej dziesięć lat, dziewczynka mogła mieć cztery albo pięć. Oboje odziani byli w rzeczy czyste, ale źle dopasowane, jakby ubrania pochodziły z darów jakiegoś koła dobroczynności. Jednak dużo ważniejszy niż ubrania był wyraz smutku w oczach dzieci, świadczący, że w ich życiu niewiele było radości. Carrie spojrzała wyżej, ponad twarze dzieci, i gwałtownie nabrała powietrza. Oto ujrzała mężczyznę, który wydał jej się najprzystojniejszy na świecie. Och, może nie był tak wspaniały jak jej bracia, wyglądał zupełnie inaczej niż oni, ale miał melancholijne spojrzenie, czego nie można było powiedzieć o żadnym z Montgomerych. Helen wyrwała fotografię z rąk Carrie. — Nieładnie wtykać nos w nie swoje sprawy. To moje. Carrie czuła się jak przekłuty balonik, z którego uszło cale powietrze. Nic nie odpowiedziała, osunęła się tylko na najbliższe krzesło. W chwili kiedy usiadła, Kichuś podbiegi do niej i wskoczył jej na kolana. Dziewczyna odruchowo przytuliła małe, ciepłe zwierzątko. Kto to jest? - spytała. Jeśli chcesz wiedzieć, to jest człowiek, którego 22 zamierzam poślubić - oznajmiła dumnie Helen, - Taką podjęłam decyzję i nikt tego nie zmieni. Kto tojest? -- powtórzyła Carrie. E uphonia wyjęła fotografię z rąk Helen i spoj-rzała na odwrotną stronę 10

zdjęcia. - Tu jest jest napisane, że się nazywa Joshua Greene, a dzieci to Tom i Dallas. Co za dziwaczne imię dla dziewczynki, a może ona ma na imię Tom? Spójrz, źle napisał Tim. Dziewczęta kolejno oglądały fotografię. Mała gruipka na zdjęciu stanowiła, mimo brzydkich ubrań dzieci sympatyczną rodzinę. Ojciec bez wątpienia był przystojny, ale widywały już wcześniej znacznie bardziej interesujących mężczyzn. Żadna z nich nie rozumiała, dlaczego Helen próbowała ukryć foto-grafię ani dlaczego Carrie wyglądała, jakby zoba-czyłą ducha. - O wiele bardziej podobał mi się ten z zeszłego tygodnia - odezwała się jedna z dziewcząt. — Jak on się nazywał? Logan jakiś tam, albo jakiś tam Logan, prawda? No i nie miał dwójki dzieci. Gdybym miała wyjść za mąż za zupełnie obcego człowieka, wybrałabym bezdzietnego. Wolałabym mieć z nim własne dzieci. Inne pokiwały głową z aprohatą. Nic mnie nie obchodzi, co o tym myślicie. Helen odebrała fotografię. — Zamierzam go poślubić i tyle. Podoba mi się. Euphonia, która w tym czasie czytała list Joshuy Greene'a, wybuchnęła śmiechem. Nie będzie cię chciał. Napisał, że szuka kogoś, kto umie pracować. Potrzebuje kobiely z dużym doświadczeniem w prowadzeniu farmy. Zony, która w razie potrzeby będzie potrafiła poradzić sobie na 23 farmie sama. Pisze, że nie chce kobiety starszej niż on sam, a on ma tylko dwadzieścia osiem lat. I nie chce wdowy. Zgadza się na więcej dzieci. Najważniejsze jest dla niego, żeby przyszła żona wiedziała wszystko o pracy na farmie. — Euphonia, zadowolona z siebie, spojrzała na Helen. — Ty nic masz o tym zielonego pojęcia. Pewnie uważasz, że krowę doi się ciągnąc za ogon. Helen zabrała jej list. Nie obchodzi mnie, co on chce. Wiem natomiast, co dostanie. Kiedy Helen odebrała list, zdjęcie wysunęło się jej z rąk i spadło na podłogę. Carrie podniosła fotografię. Spojrzała na nią raz jeszcze i doszła do wniosku, że to oczy mężczyzny tak ją przyciągają. Oczy przepełnione bólem, tęsknotą i samotnością. Oczy człowieka, który wołał o pomoc. „Moją pomoc — pomyślała Carrie. — On potrzebuje mojej pomocy". Wsiała, wetknęła Kichusia pod ramię, wygładziła niebieską jedwabną spódnicę i podała Helen foto- grafię. — Nie możesz go poślubić — powiedziała cicho. — Nie możesz go poślubić, bo to ja za niego wyjdę. Na kilka sekund zapadła głucha cisza, potem nagle dziewczęta wybuchnęły śmiechem. Tak? A co ty wiesz o prowadzeniu farmy? Carrie była zupełnie poważna. — Nie wiem nic o prowadzeniu farmy, ale wiem sporo o tym człowieku. On mnie potrzebuje. Teraz — oznajmiła królewskim tonem — jeśli pozwolicie, muszę poczynić pewne przygotowania. 11

24 2 Carrie nigdy dotąd niczego nie robiła w tajemnicy, nigdy niczego nie ukrywała przed rodzicami ani braćmi. A teraz musiała działać w całkowitym sekrecie. Przyjaciółki nakłoniła do milczenia bez najmniej-szych trudności. Od czasu gdy, jeszcze jako dzieci, zawiązały swój Klub Siedmiu, Carrie zawsze była wodzem, a inne dziewczęta naśladowały ją we wszystkim. Prawda, bywały zatrwożone, a nawet przerażone, kiedy coraz śmielsze krucjaty Carrie groziły poważnymi kłopotami, ale zawsze podporządkowywały się jej woli. Ranleigh mawiał, że Carrie uznawała je za przyjaciółki głównie dlatego, że robiła z nimi, co jej się żywnie podobało. A teraz opanowało ją pragnienie silniejsze niż jakiekołwiek inne do tej pory. Od tego dnia. kiedy Jamie wrócił do domu i kiedy po raz pierwszy ujrzała fotografię Joshuy Greene'a, żyła tylko jedną myślą. Bez najmniejszych nudności „pokonała" Helen i „odbiła" jej wybranca Czuła się trochę nieswojo odbierając go przyja- ciółce ale Helen musiała zrozumieć, że Josh — jak używała go Carrie — należał właśnie do Carrie, Josh był jej i tylko jej. Tamtego dnia opuściła dom starego Johnsona z psiakiem w jednej, a fotografią i listem w drugiej ręce i poszła do starej, dawno już nie używanej przystani wioślarskiej Montgomerych. Chciała być sama. Chciała usiąść, przyjrzeć się temu mężczyźnie oraz jego dzieciom i pomyśleć. 25 Czuła, że opuścił ją zdrowy rozsądek. Ciągle sohie powtarzała, że jej zachowanie jest wręcz śmieszne, że ten człowiek nie różni się niczym od setek innych, którzy przysyłali do nich swoje fotografie. Oglądała je wszystkie, ale żadne inne zdjęcie tak jej nic poruszyło. Żadne. Nigdy nie przyszło jej do głowy, żeby zostawić dom i rodzinę, jechać na Zachód i poślubić jakiegoś człowieka, którego zobaczyła na fotografii. Tylko że ten mężczyzna był inny. Jego rodzina była inna. Oni jej potrzebowali. Cały dzień spędziła w hangarze. Siedziała na zakurzonym pledzie w łódce, chodziła w kółko albo po prostu stała i patrzyła na zdjęcie. Przypięła je do ściany i przyglądała mu się próbując dociec, co takiego było w tym człowieku i w jego dzieciach, co ją tak bardzo przyciągało. Próbowała myśleć trzeźwo i rozsądnie, próbowała rozważać wszystko obiektywnie, ale mimo że próbowała z całych sił, nie doszła do żadnych logicznych wniosków. Przekonywała siebie, że powinna zapomnieć o tym mężczyźnie, że być może wyraz jego oczu jest tylko refleksem światła na fotografii. Albo może jest jakaś inna, zupełnie prozaiczna przyczyna smutku, który - jak się jej zdawało — dostrzegała na tych trzech twarzach. Może tamtego ranka zdechł ulubiony pies dzieci i dlatego wszyscy wyglądali na smutnych i osamotnionych. Około czwartej, kiedy Kichuś zaczął się już niepokoić, a Carrie poczuła głód, pojawił się w hangarze stary pracownik pobliskiego sklepiku. — O, panienka Carrie. Proszę o wybaczenie panienki. 26 Carrie przywitała go kiwnięciem głowy i zaraz gestem ręki przyzwała do siebie. - Popatrz na to zdjęcie. — Wskazała przypiętą do ściany fotografię. — Co widzisz? 12

Mężczyzna przyjrzał się zdjęciu mrużąc oczy. Carrie zdjęła fotografię ze ściany, by mógł się z nią zbliżyć do okna i obejrzeć dokładniej. Widziała, że potraktował jej pytanie bardzo poważnie. Wreszcie podniósł wzrok: - Miła rodzina całkiem mila. - Co jeszcze? — ponaglała Carrie, Mężczyzna był 'zakłopotany. Nie wiem, nie wiem... Nie wyglądają na boga-tych, pewno wiedzie im się nic najlepiej, Carrie ściągnęła brwi. Nie wydają ci się... jakby smutni? Stary był zdumiony- Smutni? Przecież oni się wszyscy uśmiechają. Teraz z kolei Carrie się zdziwiła. Odebrała Haremu fotografię i przyjrzała się jej ponownie, Zadawałoby się, że nie może dostrzec już nic nowego, ale teraz, kiedy spojrzała z nowym na-nastawieniemt stwierdziła, że cała trójka uwidocznioną na zdjęciu rzeczywiście się uśmiecha. Jeśli byli uśmiechnięci, to jak mogli się jej wydać mutni? Chłopiec obejmował dziewczynkę, a ojciec opierał dłonie na ramionach dzieci. Czy mogli być samotni będąc razem? Carrie podniosła wzrok na starego. — Nie są smutni ani samotni? Dla mnie wyglądają na całkiem szczęśliwych, ale co ja tam mogę wiedzieć, -- Uśmiechnął się do niej. — Jeśli panienka Carrie chce, żeby byli smutni, to zdaje mi się, że mogą być smutni. 27 Carrie odpowiedziała mu uśmiechem, a on uchylił czapki i wyszedł. „Nie są smutni i nie są samotni" — pomyślała Carrie. Wszyscy oglądający fotografię widzieli szczęśliwą, uśmiechniętą rodzinę, podczas gdy ona dostrzegała zupełnie co innego i w żaden sposób nie mogła zrozumieć, dlaczego wydawali jej się smutni ani co takiego ją w tych trojgu intrygowało. Czy może raczej: nieodparcie przyciągało. Spędziła w hangarze jeszcze kilka chwil, potem wzięła Kichusia na ręce i wróciła do domu. Tego wieczoru zorganizowano na cześć powrotu Jamiego uroczystą kolację, na którą zostali zaproszeni wszyscy krewni z rodów Monigomcrych i Taggerlów. Dom wypełniał taki tłum gości, że nikt nie zauważył, iż Carrie zachowywała się dziwnie spokojnie. Przez następne trzy dni była wyjątkowo cicha. Oddawała się codziennym zajęciom, chodziła do domu starego Johnsona i oglądała nowe fotografie, rozmawiała z kobietami, które szukały mężów,; i próbowała udawać, że jej myśli są zajęte czymś innym niż rodzina ze zdjęcia. Jednak ciągle spoglądała na fotografię i tak często czytała list, że papier był już zmięty i podarły. Znała na pamięć każde zdanie i mogła, rozpoznać pismo Josha między setkami innych. Pod koniec trzeciego dnia wiedziała, że nie ma wyjścia. Zgodnie z tym. co planowała od początku, musiała poślubić pana Joshuę Greene'a. I choć Josh najwidoczniej uważał, że potrzebna mu kobieta, która potrafi doić krowy i wykonywać wszystkie inne prace na farmie, Carrie była przekonana, że w rzeczywistości potrzebował właśnie jej. Przyjaciółki, powiadomione o jej planach, były szczerze wzburzone. Zaniepokoiła się nawet Helen, ciągle jeszcze obrażona za bezwzględne odebranie jej Josha. — Chyba postradałaś zmysły — denerwowała się Euphonia. — Możesz mieć każdego mężczyznę, jakiego zechcesz. 7. twoją urodą i pieniędzmi.., W tym momencie pozostałe dziewczęta wstrzymały oddech. Nie wolno było wspominać > pieniądzach 13

Carrie. - Ktoś przecież wreszcie musi to powiedzieć prychnęła Euphonia. — A poza tym, ten mężczyzna chce mieć żonę, która zna się na prowadzeniu fanny. Carrie, ty nie potrafisz nawet szyć, a co dopiero siać kukurydzę. — Zmrużyła oczy. — Ty pewnie nawet nie wiesz, że ptasie mleczko to bajka, mam rację? Carrie rzeczywiście tego nie wiedziała, ale nie miało to dla niej najmniejszego znaczenia. Ponieważ pan Greene — powiedziała — na podstawie mojego listu mógłby uznać, że nie jestem odpowiednią dla niego kandydatką na żonę, zdecydowałam się wyjść za niego za mąż przed wyjazdem do tego miasteczka w Colorado... do Eternity. Dziewczęta zerwały się z miejsc i wszystkie naraz usiłowały odwieść Carrie od jej zamiarów, ale miało to taki sam skutek, jak rzucanie grochem o ścianę. Przypomniały jej że będzie musiała okłamać pana Greene'a, a przecież jedną z głównych zasad ich działania było to, że nie oszukiwały mężczyzn, którzy zwracali się do nich z prośbą o pomoc w znalezieniu żony. Nie mogłyby zapewnić człowie-ka szukajacego osoby łagodnej i spokojnej, że jedzie do niego wymarzona kobieta, a wysiać mu 29 megierę. Pan Greene prosił o żonę, która potrafi pracować na farmie, i powinien dostać to. Czego chciał. — Nie będzie mną rozczarowany — powiedziała Carrie z pewnym siebie uśmieszkiem. Słysząc to, dziewczęta zrezygnowane usiadły z powrotem na swoich miejscach i tylko patrzyły na| Carrie. Była tak śliczna, że wszędzie, gdzie się pojawiła, mężczyźni przechodzili samych siebie, by tylko zyskać jej uwagę. Miała tak uroczy sposób bycia, że każda kobieta, która się z nią zetknęła, zaprzedałaby duszę diabłu, byle tylko mogła! uszczknąć dla siebie nieco jej wdzięku. Mężczyźni uwielbiali Carrie. Mężczyźni kochali Carrie. Być może wzrastając w otoczeniu siedmiu braci i ojca nauczyła się właściwie postępować z brzydszą połową ludzkości. Tak czy inaczej, Carrie mogła mieć każdego mężczyznę, jakiego by zechciała. Musiała tytko wybrać. Jeszcze przez dwa dni przyjaciółki usiłowały przemówić Carrie do rozsądku, ale w Końcu musiały i zrezygnować. Były znużone ciągłym wysuwaniem nieodpartych argumentów, a Carrie nie ustąpiła ani o krok. Powiedziała za to, że gdyby naprawdę były jej serdecznymi przyjaciółkami, raczej pomogłyby] jej się wydać za pana Greene'a w taki sposób, byj nic mógł unieważnić małżeństwa, kiedy już się zorientuje, iż ona nie ma pojęcia o pracy na farmie. - W pierwszej chwili, gdy się dowie, że nieco upiększyłam prawdę o moich umiejętnościach, może być nieco... hmm, cóż... wyprowadzony z równo- wagi. Być może nawet zechce odesłać mnie doj domu — z mężczyznami nigdy nic nie wiadomo. Kiedy uważają, że zostali oszukani, nie zachowują 30 się rozsądnie. Chcę go zmusić, by dał mi szansę na udowodnienie-, że jestem dla niego idealną żoną. Dzewczęta mogłyby długo opowiadać o tym, co ich zdaniem zrobi pan Greene, kiedy się dowie, że Carrie kłamała, oszukiwała, knuła i intrygowała, 14

żeby uwikłać go w małżeństwo, którego nie chciał. Jednak Carrie była tak zdeterminowana, że w końcu zaczęły jej pomagać w przygotowaniach do oma- mienia Joshuy Greene'a. W końcu przecież cała ta historia była tak cudownie romantyczna... Przede wszystkim próbowały się dowiedzieć jak najwięcej o pracy na farmie. Wszystkie mieszkały na wybrzeżu i dorastały w komfortowych warun- ach, otoczone liczną służbą. Wiedziały tylko, że jedzenie pojawiało się z kuchni, ale nic miały najmniejszcgo pojęcia, skąd się tam brało. Sarah przypomniała sobie, że widziała, jak jakiś człowiek zostawiał je przed wejściem dla służby. Dziewczęta zajęły się nauką o gospodarstwie z sumiennością, z jaką odrabiałyby szkolne zadania. W ciągu kilku dni zorientowały się przede wszyst- kim że całe to zagadnienie jest nieprawdopodobnie modne. Wreszcie poprosiły jedną z kobiet, która zgłosiła się do nich w poszukiwaniu męża, aby napisała na próbę odpowiedni list. Carrie go prze- pisała i na koszt ojca wysłała przez posłańca w daleką drogę z Maine do małego miasteczka Eternity w Colorado. W liście tym szczegółowo wyjaśniła nic nic po- dojrzewającemu panu Greene'owi, w jaki sposób powinien zaślubić swoją wybraną per procura, zanim jego idealna żona uda się w podróż do Eternity. Jeśli pan Greene się zgadza, musi tylko 2 31 podpisać załączone dokumenty, dzięki którym mał- żeństwo zostanie zawarte już w Warbrooke. Kiedy wyrazi zgodę, Carrie przyjedzie już jako jego prawo- wita małżonka. - Tylko że twój ojciec nic podpisze tych doku-j mentów za żadne skarby świata — oznajmiła Eu-, phonia. Carrie wiedziała, że to prawda. Ojciec z pewnoś-cią nie pozwoliłby swojej ukochanej córeczce po-ślubie człowieka, którego nic znała człowieka, który jemu nie został przedstawiony. Śmiałby się / jej | twierdzenia, iż zakochała się w fotografii mężczyzny | z dwójką dzieci. — Jakoś sobie poradzę — oznajmiła z większą pewnością siebie niż czuła w rzeczywistości. Długo musiała czekać na odpowiedź Josha, boi nawet specjalnemu posłańcowi droga do Colorado i z 15

powrotem zajęła kilka miesięcy. Przed wysłaniem listu zrobiła jego kopię i, w miarę jak mijały dni spoglądała nań coraz bardziej krytycznie. Może nie powinna była pisać tego, może to zdanie należała opuścić, albo dodać jeszcze tamto czy owo? Podczas tych długich dni narastały w niej wątp-liwości co do formy i treści listu, ale nigdy, ani przez chwilę nie zwątpiła, że to co robi. jest słuszne. Bezustannie myślała o swojej przyszłej rodzinie każdej nocy przesyłała im całusy na dobranoc Kupiła statek dla chłopca i różne materiały na sukienki dla dziewczynki, która miała być przecież jej córką. Kupiła książki, gwizdki i całe pudła landrynek, a prócz tego chyba z dziesięć koszul dla Josha. Pewnego ranka, po pól roku oczekiwania, sześć przyjaciółek Carrie powitało ją w domu starego Johnsona na stojąco i z wyrazem ogromnego na- pięcia na twarzach. Nic musiała pytać o przyczynę. W milczeniu wyciągnęła rękę po list. Drżącymi dłońmi otworzyła kopertę, szybko przebiegła oczyma treść i zerknęła na dokumenty. Opadła na najbliższe krzesło, jakby uszło z niej życie. — Podpisał — szepnęła na wpół ze zdumieniem, na wpół z niedowierzaniem. W pierwszej chwili dziewczęta nie wiedziały, czy peszyć się, czy płakać. Carrie uśmiechnęła się szczęśliwa. - Pogratulujcie mi, najdroższe. Jestem już prawie mężatka. Wszystkie uściskały ją serdecznie, lecz nie omiesz- kały dać jej do zrozumienia, że musi być chyba szalona i nie mogły się powstrzymać od powtarzania po raz setny, że pan Greene z pewnością wpadnie we- wściekłość, kiedy się dowie, jak nikczemnie został oszukany. Carrie, nieprzytomna ze szczęścia, ignorowała złowrogie przepowiednie. Teraz musiała zdobyć podpis ojca. Wobec prawa była jeszcze za młoda, żeby decydować o zmianie swego stanu cywilnego. Potem trzeba było znaleźć duchownego, który poprowadzi uroczystość zaślubin per procura. Pierwszy problem pokonała tak samo, jak Joshuę Greene'a — przy pomocy fortelu. Zajrzała „przy okazji" do biura Floty Warbroo- ka stanowiącej własność jej rodziny i mimochodem zaproponowała, że zaniesie ojcu do podpisu plik urzędowych papierów. Wsunęła dokumenty doty- czące małżeństwa pomiędzy inne, a ojciec podpisał 3} ■ . Ii.rli'f je wszystkie, jak zwykle bez czytania. Pieniądze pomogły jej znaleźć duchownego, który miał bez pytania wyświadczyć odpowiednią przy-sługę, I tak, pewnego letniego poranka, rok po tym. jak skończyła się wojna między stanami północy i połu- dnia, Carrie Montgomery, z pomocą Euphonii' występującej w zastępstwie Josha, w obliczu prawa, została panią Greene. 16

Po uroczystości ślubnej Carrie objęła kolejno każdą z przyjaciółek i oznajmiła że chociaż w swoim nowym domu na pewno znajdzie prawdziwe szczęście, to jedna: będzie bardzo za nimi tęskniła. | Dziewczęta wybuchnęry niepohamowanym płaczem,1 zalewając łzami nową sukienkę Carrie. A jeśli będzie cię bił? A jeśli on pije? A jeśli jest szulerem i obrabował bank albo był w więzieniu1? A jeśli to morderca? Nic martwiłyście się o ty te innych kobiet które wysyłałyśmy na zachód, więc dlaczego taki bardzo martwicie się o mnie? — spytała Carrie, zirytowana, że dziewczęta nie podzielają jej radości, Przyjaciółki jedynie głośniej rozszlochały się w chusteczki. To, co Carrie osiągnęła do tej pory, było zupełnie] łatwe w porównaniu z tym, co musiała zrobić teraz Musiała powiadomić o wszystkim rodziców. Wreszcie zdobyła się na odwagę. Matka tylko spojrzała na męża z rozgoryczeniem i powiedziała; — Tyle razy ci powtarzałam, że zanadto ją roz- pieszczacie. 1 oto są tego skutki. Ojciec kompletnie oniemiał. Carrie miała wra-żenie, że jest bliski płaczu. Bezgranicznie uwielbiał swoje najmłodsze dziecko i nigdy nie przeszło 34 : mu przez myśl, że może ono dorosnąć, a co dopiero wyjść za mąż i zamieszkać setki mil od rodzinnego domu. Matka wysunęła sugestię, że małżeństwo można uznać za zawarte nieprawnie i spróbować je unie- ważnić. Wtedy będę musiała uciec — powiedziała Carrie z całkowitą prostotą i głębokim przekonaniem. Matka, wpatrując się w zaciętą twarz córki, pokiwała wolno głową. Upór Montgomerych miał /la sławę. Wiedziała, że jeśli córka postanowiła się Wydać za człowieka, którego nie widziała na oczy, to zostanie jego żoną. Chciałbym, żeby 'Ring był teraz z nami - wes-tchnął ojciec, mając na myśli najstarszego syna. Carric zadrżała. Gdyby jej najstarszy brat był w domu, poczekałaby z zawiadomieniem swoich pobłażliwych rodziców o własnych wyczynach do jego wyjazdu. Najstarszy brat nie miał miękkiego serca ani wyrozumiałości dla wyczynów siostry. Tak naprawdę Carrie nic powiedziałaby rodzicom o niczym, gdyby którykolwiek z braci był w domu. Chyba nie mamy wielkiego wyboru - powie- dział smutno ojciec. - Kiedy chcesz wyjechać? zapytał, a łzy dławiły go w gardle. Jak tylko się spakuję — zadecydowała Carrie. Matka zerknęła na swoje najmłodsze dziecko. A co zamierzasz ze sobą zabrać do tej dziczy? Wszystko — Carrie była zdziwiona pytaniem. Zamierzam zabrać wszystko co mam. Słysząc to, rodzice spojrzeli po sobie i zaczęli się śmiać, choć Carrie czuła, że ich śmiech jest obroną przed czarną rozpaczą. Jednocześnie nie widniała w tym wszystkim nic aż 17

tak śmiesznego. 35 — Zechcecie mi wybaczyć — powiedziała wstając i prostując się dumnie. Muszę zacząć się pakować przed wyjazdem do męża — sztywnym krokiem opuściła pokój. 3 Pani Carrie Greene poruszyła wachlarzem Z piór o rączce z kości słoniowej, pogłaskała siedzącego obok niej małego pieska i raz jeszcze spróbowała uciszyć niespokojne bicie serca. Już za kilka chwil, wraz z pozostałymi pasażerami dyliżansu, przybędzie do Elernity. Zastanawiała się, czy mąż wyjdzie jej na spotkanie; byli przecież spóźnieni o całe cztery dni. Za każdym razem, gdy powtarzała w myślach słowo „mąż", uśmiechała się do siebie. Wyobrażała sobie, jaki zadowolony będąc Josh, kiedy się przekona, że jego małżonka nic jest kobietą o plecach zgarbionych od pracy w polu, ale młodą damą o pewnym... cóż, uroku osobistym. Na myśl o pierwszej wspólnej nocy Carrie szybciej poruszyła wachlarzem. Mimo iż jej bracia sądzili, że udało im się utrzymać umysł siostrzyczki w stanie nie skażonym świadomością realiów obyczajowych, Carrie, słuchając uważnie opowieści z życia w kawalerskim stanie, zdobyła niebagatelną wiedzę o sto- sunkach damsko-męskich. Zdawała sobie sprawę, że poznała ten temat lepiej niż większość młodych kobiet. I była absolutnie pewna, że nie boi się tego. 36 co się zdarza pomiędzy kobietą i mężczyzną. Wno-sząc z żartów i komentarzy braci, io co mężczyzna i kobieta mogą robić razem, było najbardziej eks-cytującym, najprzyjemniejszym i najcudowniejszym doznaniem na świecie. Wszystko razem wziąwszy, Carrie z niecierpliwością oczekiwała tego nowego doświadczenia. Nareszcie dyliżans wtoczył się do Eternity. Zanim się zatrzymał przed budynkiem stacji, Carrie od dawna już widziała Josha. Przyszedł? - zapylała kobieta siedząca naprzeciwko. Carrie uśmiechnęła się blado i skinęła głową. Podróżowały razem przez ostatnie dwieście pięćdziesiąt kilometrów i dziewczyna zdążyła opowie-dzieć współ pasażerce o tym, że jedzie na spotkanie dopiero co poślubionego męża. Nie zdradziła jednak wszystkich szczegółów; wolała opuścić takie drobiazgi jak ten, że jej list do Joshuy zawierał kilka nieścisłości. Rozwodziła się nato- miast nad romantyczną stroną Świeżo zrodzonej miłości. Opowiadała o tym, jakie to uczucie być zamówioną narzeczoną, o małżeństwie per procu- ra, i o tym, jak się zakochali dzięki listom i że teraz ma spotkać swego męża po raz pierwszy w życiu. Towarzyszka drogi — mieszkanka Kalifornii, lalka i matka czwórki dzieci — pochyliła się serdecznie poklepała Carrie po dłoni. Zakocha się na amen, jak tylko panią zobaczy. Prawdziwy szczęściarz z niego. Carrie spuściła oczy i spłonęła rumieńcem, Kiedy dyliżans wreszcie stanął, nagle zdała sobie sprawę, że jest naprawdę wystraszona. W myślach 37 18

dźwięczało jej każde słowo przestrogi wypowiedziane przez rodziców i przyjaciółki. „Co ja najlepszego zrobiłam?" - pomyślała przerażona. Z dyliżansu wysiadło dwóch mężczyzn. Carrie wcisnęła się w kąt, odchyliła skórzaną zasłonę i przyglądała się człowiekowi stojącemu na podjeździe, patrzącemu na dyliżans nieprzeniknionym wzrokiem. To był Josh, to był jej mąż. Poznałaby go wszędzie. Ukryta za zasłoną lustrowała go bacznie. Był niższy niż jej bracia, mógł mieć sto osiemdziesiąt pięć, może sio dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, ale tak samo potężnie zbudowany; miał szerokie ramiona, wąskie biodra i był naprawdę przystojny. Ciemnymi oczyma o wnikliwym spojrzeniu obserwował dyliżans. Ubrany byl w czarny, Świetnie skrojony garnitur. Carrie jednym rzutem doświadczonego oka ocenia, że to ubranie, teraz już znoszone i gdzieniegdzie wytarte, kiedyś dużo kosztowało. Stał niedbale wsparty o ścianę, jakby cały świat niewiele go obchodził. Carrie wytarła spocone dłonie o spódnicę. Słyszała, jak woźnica zdejmuje bagaże z dachu dyliżansu, ale ciągle siedziała bez ruchu z Kichusiem na kolanach i patrzyła na Josha. Chciała mu się przyjrzeć, chciała się upewnić, że widząc go na żywo będzie miała lo samo uczucie, które ogarniało ją, kiedy patrzyła na fotografię. Jakim był człowiekiem? Josh nic ruszył się 7 miejsca nawet wówczas, gdy się wydawało, że wszyscy już wysiedli. Stał nieru- chomo, patrzy! i czekał. „On wie, że tu jestem. — pomyślała Carrie. — Wie, że tu jestem, i czeka na mnie". 38 Na tę myśl odetchnęła z ulgą i uśmiechała się mimo woli, a kobieta siedząca naprzeciwko od- powiedziała jej uśmiechem. Carrie założyła na nadgarstek pętelkę smyczy. wstała i podeszła do wyjścia. Josh zobaczył w drzwiach rąbek spódnicy. Ode-rwał się od ściany i ruszył w stronę dyliżansu. W momencie gdy ujrzał Carrie, stanął jak wryty. Dziewczyna napotkała jego spojrzenie i natych- miast zyskała pewność, że się nic omyliła. Pan Joshua Greene należał do niej i pozostanie jej do końca życia. Uśmiecnęła się do niego. Był to uśmiech nieco drżący, bo serce dławiło ją w gardle i z trudem potrwfiła skupić myśli. Josh podszedł bliżej. Jego przyslojna twarz miała tak nieprzenikniony wyraz, że trudno się było domyślić, iż jest zdenerwowany, ale niewiele brako- wało. by zrzuci! na ziemię woźnicę, gdy tak spieszył do Carrie. Objął ją silnymi dłońmi w talii i czekał gotów pomóc jej zejść. W chwili kiedy Josh dotknął Carrie, oboje nagle zastygli w bezruchu. Trzymał ją wpół i gapił się na nią, powietrze między nimi aż drżało od tłumionego napięcia, a Carrie była pewna, że łomoczące serce rozsadzi jej stanik. Stali tak przez minutę lub dwie. skamieniali i wpatrzeni w siebie. Josh obejmował kibić dziew-czyny. Carrie zawieszona w powietrzu ledwie mus-kała palcami stopień dyliżansu. Postronnemu obserwatorowi mogliby się wydać rzeźbą, gdyby nie każda żyłka tych 19

dwóch postaci pulsowała w szaleńczym rytmie. - Ej, wy tam! Papużki nierozłączki! Usuńcie no 39 się z drogi! - Woźnica próbował odepchnął Josha ale ten stal niepo ruszony, jakby zapuścił stuletnie korzenie. Carrie pierwsza wróciła na ziemię. Uśmiechnęła się do męża. Kiedy Josh odpowiedział jej uśmiechem, Carrie zapomniała o bożym świecie. Miał najpiękniejsi uśmiech, jaki kiedykolwiek widziała; kształtne wargi odsłaniały idealnie równe, lśniące, białe zęby. Powoli, ignorując woźnicę, który patrzył na nicn z wyraźną dezaprobatą, Josh opuścił Carrie na ziemię. Dziewczyna poczuła, jak jego dłonie prze-suwają się z talii aż pod ramiona i była pewna, że za chwilę zemdleje. Kiedy wreszcie stanęła na nogach, Josh odsunął się i uchylił kapelusza. — Do usług — odezwał się cicho. Gdyby Carrie nie pokochała go już wcześniej, z całą pewnością zakochałaby się w nim teraz Dziwne, ale w marzeniach nigdy nie wyobrażała sobie, jak będzie brzmiał jego głos. A był to głos głęboki i... po prostu piękny, nieomal jak głos operowego śpiewaka. Wiedziała, że powinna się przedstawić, ale słowa uwięzły jej w gardle. Co powinna powiedzieć'.' Jak się masz, jestem twoją żoną"? Albo: „Czy rzeczywiś-cie, naprawdę, z całą pewnością, chcesz żyć z ko- bietą, która potrafi pracować na farmie?'" A może miała wykrzyknąć to, czego w tym momencie pragnęła najbardziej: „Pocałuj mnie, pocałuj!"? Po odrzuceniu wszystkich tych możliwości nie nie powiedziała i wysiadła z dyliżansu. Z zasapanym Kichusiem depczącym jej po pielach schroniła się w cieniu ganku. Zdjęła wachlarz z nadgarstki 40 poruszając nim patrzyła, jak Josh odwrócił się znów do dyliżansu. Akurat wysiadała z niego kobieta podróżująca naprzeciwko Carrie. Pan Greene uprzejmie wyciągnął ręce, żeby pomóc jej zejść. Pasażerka miała co najmniej dwadzieścia kilo nadwagi j była ładnych parę lat starsza od niego. Carrie usłyszała jego głos: Czy panna Montgomery?... To znaczy pani Greene? Niech pan nie patrzy na mnie z takim przera-żeniem, młody człowieku — uśmiechnęła się kobieta. - Nie ja jestem pańską panną młodą, Josh zdjął kapelusz („Jakie ma piękne włosy" - pomyślała Carrie) i skłonił się przed podróżną. - Byłbym zaszczycony, pani. Czułbym się naj-szczęślwszym z ludzi. Kobieta, która z pewnością mogłaby być matką Josha, zachichotała rozbawiona taką galanterią, ale tak wyraźnie się zarumieniła. Carrie — uśmiechnięta, z Kichusiem z stóp —sie- działa na przykurzonej ławeczce. Jeżeli miała jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, czy dobrze zrobiła, roz- wiały się one, kiedy ujrzała ten przejaw rycerskiej kurtuazji. Teraz od niej zależało, kiedy zdradzi mężowi, że należą do siebie, a chciała mu to powiedzieć na osobności. Patrzyła, jak zajrzał do wnętrza pustego dyliżan- su, podszedł do woźnicy, zapytał o coś i w od- 20

powiedzi usłyszał, że nie było więcej pasażerów. Obserwowała, jak wydobył z kieszeni jej list i jak go przeczytał. Widziała jego pełne wyrazu dłonie i przypomniała sobie uczucie, jakiego doznała, kiedy ją dotykał. 41 Woźnica zawołał, że czas jechać dalej, a wówczas pasażerowie, którzy nie kończyli podróży w Eter- nity, zaczęli jeden po drugim wsiadać do pojazdu. Na koniec woźnica sam usadowił się na koźlej krzyknął na konie i dyliżans potoczył się w dalsza drogę. Urzędnik pracujący na stacji wrócił do budynku, i lak Josh został na zewnątrz tylkd w towarzystwie Carrie. Odwrócił się do niej z pytaniem w oczach. Carrie doskonale wiedziała, że nie zapomniał o niej nawet na sekundę, tak samo żywo świadomy jej obecności jak i ona jego. — Czy mogę pani w czymś pomóc'? — zapytał życzliwie, a samo jego spojrzenie sprawiło, że serce Carrie zabiło mocniej. Nie była w stanie nic powiedzieć, ale udało się jej pokręcić głową. Josh stal w słonecznym blasku odwrócony pleca-mi do Carrie i patrzył na znikający dyliżans. Kiedy pojazd znalazł się poza zasięgiem jego wzroku! powoli odwrócił się do niej, podszedł bliżej i stanu w cieniu ganku. Pani na kogoś czeka? — zapytał. Na męża - odparła i uśmiechnęła się lekko na widok jego zakłopotania. — A pan? Czy pan też na kogoś czeka? Czekam na... — przerwał, odchrząknął. — Cze-kam na żonę. Aaaa. Jak ma na imię? Przyglądał się Carrie tak intensywnie, że przez dłuższą chwilę zdawał się niezdolny do myślenia. — Kto taki? — Pańska żona. Jak ma na imię pańska żona? Sięgnął do kieszeni i wydobył z niej list. Z wyraź- ną niechęcią oderwał spojrzenie od Carrie i zerknął na papier. - Carrie. Panna Carrie Montgomery. - Zdaje się, że niewiele pan o niej wic — stwier- dziła Carrie z odcieniem drwiny w głosie. - O nie — zaprzeczył Josh z taką powagą, że Carrie prawie się roześmiała. Potrafi zaorać dziesięć akrów w ciągu jednego dnia. Potrafi karmić świnie, zarzynać i gotować, potrafi leczyć muły, drób i dzieci. Potrafi strzyc owce, tkać sukno i szyć ubrania. I potrafi, w razie potrzeby, sama zbudować dom. - O mój Boże — westchnęła Carrie. — Zdaje się, że to szalenie zaradna kobieta. A czy jest ładna? - Raczej nie. — Mówiąc to zmierzył Carrie spojrzeniem od stóp do głów, a z jego ciemnych oczu wyzierało takie pożądanie, że dziewczyna poczuła cienką strużkę potu spływającą po plecach. - To znaczy, że pan jej nigdy nic widział? - Jeszcze 21

nie — wyjaśnił i zbliżył się do niej na krok. I właśnie w tym momencie Kichusiowi zachciało się zapolować na zająca kicającego opodal po górskiej murawie. Wyrwał się Carrie razem ze smyczą i pognał co sił przed siebie. Dziewczyna stanęła na równe nogi i ruszyła w pogoń za ukochanym psiakiem. Był jedynym naprawdę ży-żywym wspomnieniem jej rodzinnego domu. Josh wyprzedził ją w kilku susach. Gonił za psem przez łąkę jakby walczył o własne życic. Przez kilka następnych minut oboje ścigali pę-dzącegpo psiaka. Carrie biegła dość szybko dzięki krynolinie, która pozwalała jej swobodnie poruszać nogami, ale to Josh - wystrojony w czarny garnitur pochwycił zwierzaka, nim ten zdążył się zapędzić 43 do zajęczej nory. A Kichuś w podzięce wbił mu w dłoń drobne, ostre jak szpileczki ząbki. — Fe! Niedobry piesek! — skarciła Carrie ulubień- ca, jednocześnie tuląc go w ramionach. Potem zwróciła się do Josha: Bardzo panu dziękuję. Gdyby go pan nie złapał, mogłoby mu się stać coś złego. Josh stal ze skaleczoną ręką zgiętą w łokci Uśmiechnął się do dziewczyny. W okolicy jest pełno grzechotników. Powinna pani mocniej trzymać linkę. Skinęła głową, postawiła psiaka na ziemi, prz-łożyła dłoń przez pętelkę smyczy i wyjęła chusteczkę do nosa. — Proszę mi pokazać rękę. Josh żachnął się, ale w końcu wyciągnął do niej rękę, a ona ujęła ją w obie dłonie. Nie była przygotowana na szok, jakiego doznała kiedy ich ręce się zetknęły. Stali nieruchomi w cieniu starego drzewa baweł-nianego, skąpani w wonnym powietrzu wysokich gór; wokół panowała cisza i spokój. Dla nich jednak, choć stanowili cząstkę tej całości reszta świata mogłaby nie istnieć. Carrie, na próżno usiłując powstrzymać drżenie rąk, otarła chusteczką krew z dłoni Josha. Mam nadzieję... że skaleczenie nie jesl bardzo głębokie. Ma za małe zęby, żeby mógł naprawdę ugryźć — Josh wpatrywał się we włosy Carrie. Podniosła na niego oczy, uśmiechnęła się i przez chwilę była pewna, że zaraz ją pocałuje. Całą siłą woli próbowała wysłać mu myśli, które kazałyby mu wziąć ją w ramiona i całować do utraty tchu. 44 Nagle Josh się cofnął. Muszę już iść. Muszę się dowiedzieć, co się stało z moją...z moją... - Żona dokończyła Carrie. Przytaknął bez słów, po czym powtórzył jeszcze - Muszę już iść. — Odwrócił się i ruszył w stronę budynku stacyjki. Nie odszedł daleko, gdy Carrie powiedziała cicho: - To ja jestem Carrie Montgomery. Josh zastygł w miejscu. - To ja jestem Carrie Montgomery — powtórzyła głośniej. Ułożyła wargi w uśmiech, przygotowana na jego radosne zaskoczenie. Kiedy Josh się odwrócił i spojrzał na nią, miał 22

twarz nieprzeniknioną jak kamienna maska. - Co pani chce przez to powiedzieć? — zapytał cicho. - To ja jestem Carrie Montgomery — zniżyła głos i spuściła powieki. — Jestem kobietą, na którą czekasz. Jestem... jestem twoją żoną — szepnęła. Bardziej poczuła niż usłyszała, że zrobił w jej stronę kilka kroków, a kiedy był tak blisko, że prawie czuła jego oddech na twarzy, podniosła wzrok. Wcale się nie uśmiechał. Gdyby był jednym z jej braci powiedziałaby, że jest po prostu wściekły. - Przecież ty nigdy w życiu nie ciągnęłaś pługa! - wykrzyknął. - To prawda — przyznała Carrie z bladym uśmiechem. Josh drżącymi rękoma wyciągnął z kieszeni jej list. - Carrie Montgomery opisała mi wszystko, co potrafi zrobić. Napisała, że zaczęła pracować na farmie jako mała dziewczynka! 45 — Rzeczywiście trochę upiększyłam prawdę - od- rzekła Carrie skromnie. — Oszukałaś mnie. — Josh zbliżył się do niej o krok. - Do diabła, oszukałaś mnie! - Zdaje się, że to przekleństwo. Wolałabym żebyś nie... Josh zrobił jeszcze jeden krok, a ponieważ był już bardzo blisko Carrie, musiała się cofnąć. — Napisałem, że chcę za żonę kobietę, która potrafi pracować na farmie, a nie jakąś... anemiczni panienkę z towarzystwa z kudłatym szczurem uda jącym psa. Kichuś, jakby wiedział, że to o nim mowa, zaczął ujadać na Josha. — Posłuchaj... — zaczęła Carrie, ale Josh nie pozwolił jej mówić. — Co to ma znaczyć? To ma być jakiś żart Dramatycznym gestem, jakby był w agonii, złapał się rękoma za głowę i odsunął od Carrie o krok. Na litość boską, co ja mam teraz zrobić? Coś mu się nie podobało, kiedy dostałem te wszystkie papiery, ale myślałem, że moja żona będzie po prostu brzydka jak noc. Byłem na to przygotowana Zmierzył Carrie pogardliwym spojrzeniem. —A ty! Nie spodziewałem się czegoś takiego! Carrie, uciszając Kichusia, spojrzała po sobie i zastanowiła się przelotnie, czy może nagle zamie-niła się w żabę. Nigdy dotąd nikt nie miał pretensji do jej wyglądu. — Coś jest nie lak, jak powinno? Wszystko jest nie tak — odparł. — Czy ty kiedykolwiek odrąbałaś kurczakowi głowę, żeby go potem oskubać? Potrafisz gotować A kto szyje twoje sukienki? Paryska krawcowa? 46 Krawcowa, która szyła sukienki Carrie, rzeczy-wiście była Francuzką, ale to akurat w tej chwili nie było przecież ważne. - Nie wydaje mi się, żeby któraś z tych spraw miała teraz jakiekolwiek znaczenie. Jeśli mi tylko 23

pozwolisz, wszystko ci wyjaśnię. Josh podszedł do drzewa, oparł się o nie plecami i skrzyżował ręce na piersi. - Słucham. Carie wzięła głęboki, uspokajający oddech i przedstawiła całą historię. Zaczęła od tego jak ona i jej przyjaciółki zorganizowały koresponden- cyjne biuro matrymonialne. Miała nadzieję w ten sposób unaocznić Joshowi, że znała się na praw-dziwej pracy. Josh nie odzywał się słowem, a z jego twarzy nie dało się odgadnąć ani jednej myśli. Mówiła więc dalej o tym, jak zobaczyła jego fotografię i od razu zrozumiała, że kocha go nad życie. Czułam, że mnie potrzebujecie, ty i twoje dzieci. Widziałam to w waszych oczach. Josh nawet nie drgnął. Zdradziła mu swoje rozterki i zapewniła, że dokładnie rozważyła całą sprawę. Chciała by wiedział, iż nie ma do czynienia z niefrasobliwą trzpiotką, która najpierw coś robi, a potem dopie-ro mysli. Wspomniała o wszystkich skomplikowa-nych. Przygotowaniach, jakie poczyniła, by go poślubić, a kiedy doszła do opowiadania o roz-staniu z rodziną i przyjaciółmi, miała łzy w oczach. - To - wszystko? — spytał Josh przez zaciśnięte zęby. Właściwie tak — odparła Carrie. — Teraz sam 47 widzisz, że nie podjęłam lej decyzji pochopnie. Czułam, że mnie potrzebujesz. Czułam, że... — Ty czułaś - powiedział ruszając spod drzewa w jej stronę. - Ty podjęłaś decyzję. Ty i lylko ty rozstrzygasz o losie otaczających cię ludzi. Nie bierzesz pod uwagę uczuć innych. Kazałaś rodzinie i przyjaciółkom przejść przez prawdziwe piekło, tylko z powodu jakiejś romantycznej mrzonki, że człowiek, którego nigdy nie spotkałaś... — przeszył ją wzrokiem - - potrzebuje ciebie — wycedził drwiąco Podszedł blisko i zawisł nad nią jak drapieżny ptak, aż musiała się odchylić. — A jeśli chcesz wiedzieć, ty rozpuszczona zepsuta, bogata smarkulo, to potrzeba mi żony, która potrafi pracować na farmie. Gdybym po- trzebował takiej bezwartościowej pannicy z pustą głową jak ty, mógłbym ją sobie wziąć skądkolwiek i w każdej chwili. Mógłbym mieć pól tuzina takich jak ty, choćby tutaj, w liternity. Nie- potrzebna mi panienka z temperamentem. Po- trzebna mi kobieta, która potrafi pracować! - Po tym oświadczeniu odwrócił się raptownie i ruszył z powrotem w stronę stacji. Carrie stała w miejscu, mrugając z niedowiej rzaniem. Jeszcze nigdy w życiu nikt nie odezwał się do niej w taki sposób, i nie miała zamiaru pozwolić, by się to kiedykolwiek powtórzyło. 24

Zdecydowanym gestem obciągnęła stanik i po-dążyła za Joshem. Ponieważ szedł bardzo szybko. trudno jej było go dogonić, w końcu jednak zastąpiła mu drogę. — Nie wiem. na jakiej podstawie zdecydowałeś że wiesz o mnie wszystko, ale to tylko twoje przypuszczenia. Ja naprawdę... 48 Po wyglądzie — powiedział. — Oceniłem cię po wyglądzie. Czy nie tak samo ty oceniłaś mnie? rzuciłaś okiem na moją fotografię i postanowiłaś zmienić bieg mojego życia. Nie zastanowiłaś się nad tym, że ja mogę tego nie chcieć. - Nie chciałam zmieniać twojego życia. Chcia-łam... - Tak? - zapytał z płonącymi oczyma. — Co chciałaś zrobić, jeśli nie zmieniać mojego życia? I życia moich dzieci? — Parsknął śmiechem. — Po- wiedziałem im, że dziś wieczorem przyprowadzę do domu kogoś, kto potrafi przygotować kolację, i przysiągłem, że już nigdy nie będą musiały jeść tego co ja im ugotuję. Brutalnie chwycił jej dłonie i wbił w nie ostre spojrzenie, jakby były jego największym wrogiem. Dłonie Carrie były białe, miękkie, o czystych i schludnie opiłowanych paz- nokciach. - Podejrzewam, że ugotowałem w życiu więcej posiłków niż ty. - Ze wstrętem strząsnął jej ręce i znów ruszył przed siebie. Carrie z determinacją ponownie zastąpiła mu drogę. - Ale ci się spodobałam. Wiem, że tak. Nie powiedziałam ci od razu. kim jestem, bo chciałam wiedzieć, czy ci się spodobam. Wściekłość na twarzy Josha ustąpiła miejsca bezgranicznemu zdumieniu. - Myślałaś, że kiedy się spotkamy, będę tak olśniony twoją urodą, iż nie zauważę, że potrafisz jedynie siedzieć w bogatym salonie i grać menuety na szpinecie? Zdawało ci się, że będę tak zaślepiony twoją urodą i tak ogłupiały własnym szalonym prgnieniem, by cię zaciągnąć do łóżka, że nie usłyszę, jak moje dzieci płaczą z głodu? ■V) — Nie - powiedziała cicho Carrie choć był bliżej prawdy niż chciałaby się przyznać przed samą sobą. — Nie myśfałam tak. Myśłałam... Ty w ogóle nie myślałaś. — Na twarzy Josha znów pojawił się gniew. — Najwyraźniej wcale nic przyszło ci do głowy, że mógłbym sobie znaleźć źone tutaj. Według ciebie żadna kobieta nie chciałaby wyjść za mnie? Czy jestem tak odpychający, że wszystkie ode mnie uciekają? Nie, nie, myślę, że jesteś bardzo przys... 25