Shayne Maggie - The Darkness Angel 7 - Heart of Barkness.pdf

Rozdział 7 Lysander nie mógł uwierzyć, że jest do tego zmuszony. Był zły, wstrząśnięty, a przy tym skruszony. Czy zrobiłby coś podobnego, co uczyniła Bianka? Oczywiście, że nie rozebrałby jej. I nie zmusiłby do walki z inna kobietą. Znów poczuł napięcie w kroku. Co z nim nie tak? - Uwolnię cie – powiedział do Bianki. O, Boże ona wyglądała przepięknie. Bardziej czarująco niż wcześniej. Teraz była w czarno- zielonej koszuli, która ukrywała jej złocistą skórę. Czy była taka miękka na jaką wygląda? Nie myśl o tym! Jej koszulka była zawiązana nad pępkiem, pragnienie by dotknąć go językiem sprawiło, że ślinka napłynęła mu do ust. Co przed chwilką powiedziałem? Nie myśl o tym. Jej spodnie, tego samego koloru, tylko trochę ciemniejsze, były nisko osunięte na biodrach. Wrócił by walczyć z nią, by w końcu przyjęła jego stronę i sądząc po jej ubraniu, ona była gotowa do walki. To… martwiło go. Nie dlatego, że ich ciała będą w bliskiej odległości od siebie i nie dlatego, że ich ręce będą się dotykać, lecz dlatego, jeśli jej udałoby się go zranić to on miałby prawo ją zabić. Wreszcie. Lecz póki co on wrócił, a ona dała mu niezapomnianą lekcje. Postąpił nie porządku, kiedy przyprowadził ją do swojego domu i zostawił w postaci niewolnicy. Nieważne, podrywała go czy nie. Bianka mogła być jego wrogiem, może i nie rozumiała tego, ale on nie miał prawa stawiać własnej woli wyżej niż jej. Powinien był pozwolić jej żyć własnym życiem, tak jak ona tego chciała. Przecież właśnie dlatego istniał. By bronić woli innych. Gdy skończy tą walkę- uwolni ją, tak jak sobie właśnie obiecał. Jednak dalej będzie ją obserwował. Bardzo uważnie. Gdy zrobi jakiś błąd, wyślę ją prosto do piekła. I Bianka zostanie tam. Taka będzie kara za jej błąd. Jako harpia, nie będzie mogła pomóc sobie. Lysander nie chciałby, żeby do tego doszło. Chciałby by ona była szczęśliwa… z nim, przyjmując jego ścieżkę życiową. On nie będzie martwić się jej stratą. Nie będzie za nią tęsknił. Postawiła go w tej sytuacji, każąc walczyć z innym mężczyzną, na miłość boską! W ustach poczuł gorycz. - Bianka – ponaglij ją – nie masz nic do powiedzenia? - Tak wiem, że mnie uwolnisz. – Powiedziała wreszcie, na ustach miała promienny uśmiech. Zakręciła wokół palca ciemny jak noc kosmyk – Później. Jej słowa były trochę niewyraźne przez wino, które wypiła. Pijane zagrożenie- właśnie tym teraz była. I on nie będzie tęsknił za nią, powtórzył sobie jeszcze raz. Gorycz wzrosła. Sztywne ciało uderzyło w niego i powaliło na plecy. Jego skrzydła wpadły do wanny, ropa pokryła go od stóp do głów. Zaśmiał się, a część jej zapachu o wiśniowym smaku – trafiła do jego ust. - Nie zapomnij by używać języka, gdy będziesz całował – przypomniała uważnie Bianka. - Nie uwięzisz ponownie żadnej kobiety- Parys warkną na niego, widać było mięsnie prężące się pod skórą Lorda Podziemi. Oczy miał czerwone i lśniące. Oczy demona.- Nieważne jak są one irytujące. - Twoi przyjaciele zrobili cos bardzo podobnego swoim kobietom, nieprawda? Poza tym dziewczyna nie jest twoim problemem- Lysander pchnął przeciwnika, posyłając go na

ziemie, na plecy. Anioł próbował użyć skrzydeł by się unieść, ale ich ruchy były zbyt powolne i słabe, więc wszystko co mógłby zrobić to stać. Ropa ściekała po jego twarzy, ograniczając widoczność. Parys podniósł się na nogi i zacisnął pięści, jego ciało błyszczało. - To jest takie fajne – szczęśliwa zaśpiewała Bianka. - Wystarczy – powiedział Lysander – To nie jest potrzebne. Przekonałaś mnie do swego zdania. Jestem gotowy by cię wypuścić. - Masz racje – powiedziała harpia. – Nie ma sensu walczyć bez muzyki! – Przewiodła paznokciem po podbródku, rozmyślając – Wiem! Potrzebujemy Lady Gagi w tej sytuacji. Lysander nigdy nie słyszał piosenki, która zaczęła rozbrzmiewać chwilę później. Jak syrena, która wypłynęła nagle z morza. Tańcząc w rytm melodii, Bianka uwodzicielsko poruszała biodrami. Lysander zacisnął szczękę. Prawdopodobnie nie dojdzie z nią do porozumienia. To oznaczało, że trzeba będzie odwoływać się do rozumu Parysa. Kto by pomyślał, że będzie musiał dogadywać się z demonem? - Parys… – zaczął, ale chwilę później dostał pięścią w twarz. Jego głowa opadła do tyłu. Nogi ześlizgnęły się po podłodze, upadł. Zapach wiśni wypełnił jego nozdrza. Parys usiadł nad nim i uderzył go ponownie. Rozwalił wargę aniołowi. Zanim jednak kropla krwi zdążyła pociec, rana zasklepiła się. Lysander skrzywił się. Teraz miał pełne prawo zabić Lorda, lecz nie mógł zmusić się do tego. Nie winił Parysa za tą walkę, ponieważ cała wina była po stronie Bianka. To ona stworzyła tą sytuację. Jeszcze jeden cios. - Jesteś tym, który obserwuje Aerona? – Zażądał odpowiedzi Parys - Ej – zawołała Bianka. Jej głos nie brzmiał już tak beztrosko – Parys nie możesz walczyć pięściami. To walka, a nie boks. Lysander przemilczał, nie widząc różnicy. Walka jest walką. Jeszcze jeden cios. - Ty? – Warknął Parys. - Parys! Słyszysz mnie? – Teraz Bianka była wkurzona – Posłuż się jeszcze raz pięściami, a odetnę ci głowę. Zrobiłaby to, pomyślał Lysander i zapytał sam siebie dlaczego to ją to martwiło. Czy w jakiś sposób martwiła się jego zdrowiem? Spojrzał rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. Czy właśnie dlatego wybrała zapasy? Czy zrobi to samo z nim, gdy ten uderzy Lorda? Jaki ona ma stosunek do Lorda? - Ty ? – Powtórzył Parys - Nie – wreszcie odpowiedział Lysander – Ja. Zgiął nogi i oparł się nimi o klatkę piersiową mężczyzny. Lecz zamiast go odepchnąć, nogi ześlizgnęły się i złamały szczękę Parysa, a następnie wracając po ciosie, nastawił ją z powrotem. - Używaj pięści aniele – zaproponowała Bianka – Dołóż mu! Zasługuje na to, za złamanie zasad. - Bianka – rzucił Parys. Potknął się i upadł na tyłek. – Wydawało mi się, że chcesz bym zabił go, a nie na odwrót. Bianka mrugnęła, na czole pojawiły się zmarszczki. - Bo tak chce. Po prostu nie chce byś go zranił. To jest moja zadanie. Parys przewiódł ręką po splątanych włosach.

- Przepraszam kochanie, ale jeżeli to będzie kontynuowane, to będę musiał go zranić. I żebyś później nic nie mówiła, bo to mnie na pewno nie powstrzyma. Kochanie? Ten nieśmiertelny, opętany przez demona mężczyzna, nazywał Biankę kochaniem? Coś mrocznego i groźnego obudziło się w Lysandrze, opętało go i zanim zrozumiał co robi, już był obok demona, unosząc nad nim ognisty miecz… by ugasić pragnienie krwi. Mocna ręka na nadgarstku zatrzymała go. Ciepła, gładka skóra. Jego dzikie spojrzenie przeniosło się w stronę intruza. Bianka, w wannie, otoczona ropą. Jak przemieściła się tak szybko? - Nie możesz go zabić – powiedziała zdecydowanym tonem . - Ponieważ go chcesz – zaryczał anioł. Gniew, morze gniewu. Nie wiedział skąd to się bierze i kiedy się zatrzyma. Bianka zdziwiona zamrugała, jakby ta myśl nigdy nie przyszła jej do głowy i to w czarujący sposób ostudziło jego ślepą wściekłość. - Ponieważ wtedy staniesz się taki jak ja – powiedziała Bianka – To będzie niesprawiedliwe w stosunku do świata. - Skończcie z rozmowami – rozkazał Parys. Jego pięść wyrżnęła w szczękę Lysandra, anioł upadł. Miecz, który dalej ściskał, zanurzył się w ropie lecz nie zgasł . Śmieszne. Podgrzewana ropa. Coraz lepiej. Teraz wziął gorącą kąpiel, jak to mówią ludzie. - Dlaczego to zrobiłeś do cholery? – Bianka nie czekała na odpowiedź Parysa, rzuciła się na niego. Zamiast dotknąć jego twarzy, uderzyła go. Znowu i znowu. – Nie dotknąłby ciebie. Parys przyjmował ciosy, nie odpowiadając na nie. To uratowało mu życie. Lysander chwycił harpie za talie i przyciągnął do siebie. Mokry tak samo jak i ona, z trudem ją przytrzymywał. Bianka ciężko dyszała, wymachując rękami, ale nie próbowała się wyrywać. - Pokaże ci co to znaczy ignorować mnie, ty zgniły kawałku gówna – warczała. Parys przewrócił oczami. - Odeślij go z powrotem. – Rozkazał Lysander - Dopiero po… Lysander rozprostował palce, w ten sposób bardziej dotykając jej talię. Był szczęśliwy i jednocześnie wkurzony, ponieważ nie mógł poczuć kobiecej skóry pod warstwą ropy. - Chce pobyć z tobą. - Co? - Sam na sam. Z tobą. Nie wahając się, rozkazała: - Wracaj, Parys. Wypełniłeś swoją robotę. Dziękuje ci za to, że próbowałeś mnie uratować. To jedyna przyczyna, dla której wciąż żyjesz. I nie zapomnij powiadomić moich sióstr, że mam się dobrze. Parys zniknął. Lysander puścił ją. Bianka gwałtownie odwróciła się do niego, teraz stali twarzą w twarz. Uśmiechała się. - Chcesz pobyć ze mną sam na sam, tak? Lysander powiódł językiem po zębach. - Dobrze się bawiłaś? - Tak. Nie wstydziła się do tego przyznać, zrozumiał on. Jakie to ekscytujące.

- Zwróć mi moją chmurę, a odstawie cię z powrotem. - Poczekaj… co? – Jej uśmiech zgasł – Myślałam, że chcesz zostać ze mną na osobności. - Tak jest. Teraz możemy skończyć nasze sprawy. Rozczarowanie, żal, złość odbiły się na jej twarzy. Jeden krok, drugi, zbliżała się do niego. - Nie, nie zwrócę ci chmury. To byłoby głupie. - Daje słowo, że po tym jak mi ją zwrócisz, odstawię cię do domu. Wiem, że możesz poznać prawdę w moich słowach. - O – jej ramiona opadły – Więc teraz już naprawdę pozbędziemy się siebie raz na zawsze. Super. Naprawdę w to uwierzyła? Albo… Nie, oczywiście że nie. - Chcesz tu zostać? - Oczywiście, że nie! – Bianka zaczęła ssać dolną wargę, jej powieki przymknęły się, wyraz zadowolenia zmienił kobiecą twarz. – Mmmm, wiśnia. Krew…ciepło… Otworzyła oczy. Pragnienie zastąpiło wszystkie inne emocje, a jej głos stał się uwodzicielski. - Lecz znam lepszy smak. On też. Jej. Zimna dłoń prześlizgnęła się wzdłuż jego kręgosłupa. - Nie rób tego, Bianka. Nic z tego nie wyjdzie – miał taką nadzieje, gdy mówił to. - Jeden pocałunek – błagała harpia. – I chmura jest twoja. Jego oczy zwęziły się. Ależ zrobiło mu się nagle gorąco. - Nie mogę być pewny, że dotrzymasz słowa. - Zwykle tak by było. Ale tym razem bardzo potrzebuje pocałunku i dotrzymam słowa. Obiecuje. Nie poruszył się. Ciężko było tak stać, gdy jego serce waliło dziko. - Jeżeli naprawdę tego chcesz i nie będziesz nalegała na kontynuowaniu. Harpia zmrużyła oczy. - Proszę tylko o to, czego mi już wcześniej odmówiłeś. - Dlaczego tego chcesz? – Od razu pożałował pytania, gdy tylko je zadał. Miał zamiar kontynuować ich rozmowę, a nie tak szybko skończyć. Kobiecy podbródek uniósł się. - To jest pożegnalny pocałunek kretynie, ale nie ważne. Chmura jest twoja. Idę do domu i tam będę całować się z Parysem. To na pewno będzie ciekawsze. Ona nie będzie całować Parysa! Lysander wślizgnął się językiem w jej usta, nie zdążywszy przekonać siebie by tego nie zrobił. Jego ręce, jakby wbrew anielskiej woli, same znalazły drogę do jej talii, przyciągnął ją do siebie bliżej, tak że teraz jej piersi ocierały się o niego przy każdym oddechu. Jej sutki stwardniały, były dla niego prawdziwą ambrozją. - Od ropy – wyszeptała harpia – Oczyścić. Lysander nadal był w przepasce, ale jego ciało stało się czyste. Chmura znów należała do niego. Bianka nachyliła głowę i jeszcze pogłębiła jego pocałunek. Ich języki zderzyły się w namiętnym pojedynku. Jej ręce były wszędzie. Żegnaj, mówiła ona. To wszystko prawda. To była jego ostatnia możliwość, by ją dotknąć. By to zakończyć. Tak, nadal zamierzał zobaczyć ją znowu, obserwować ją z ukrycia, czekać na swoją szansę, by pozbyć się jej na zawsze, ale nigdy więcej nie pozwoli sobie zbliżyć się do niej tak mocno.

Ręka Lysandra ślizgała się po jej ciele, torując szlak od tali do brzucha. Tam przystanęły, wyczuwając drżenie mięsni dziewczyny. O Bogowie Światła i Miłości. Ona była o wiele bardziej miękka niż myślał. Miększa niż cokolwiek, co w życiu dotykał. Jęknął. Chciał więcej. Uniósł ręce do góry, wsuwając je pod koszulę. Ciepła, gładka tak jak przypuszczał wcześniej. Jeszcze bardziej miękka i taka słodka. Jej pierś wypełniła jego rękę, kusząc, by jej posmakować. Niedługo, powiedział sobie. Ale zaraz pokręcił przecząco głową. To jest ostatni raz, gdy są razem. Żegnajcie wspaniałe piersi. Ścisnął je lekko. Miękkie wspaniałości. Ogarnęło ją drżenie, gdy Lysander dotknął jej obojczyka. Pleców. Wzdrygnęła się. Jeszcze więcej zadziwiająco miękkiej skóry. Chciał dotykać jej wszędzie. - Lysander – wyszeptała Bianka. Nagle padła na kolana i podniosła jego przepaskę, zanim anioł zorientował się w jej intencjach. Jego męskość uniosła się wbrew jego woli, ręce wylądowały na jej plecach by odepchnąć dziewczynę. Lecz ponownie, tylko dotykając jej miękkiej skóry, stracił rozsądek. Doskonałość to doskonałość. - Pozwól mi cię pocałować. Innym pocałunkiem – jej ciepłe, wilgotne usta pochłonęły twardą długość. Oddech anioła zmienił się w jęk. W górę, w dół, te usta jeździły po jego trzonie. Pożądanie… To było zbyt dużo i mało, wszystko i nic. W tym momencie Bianka była mu potrzebna, by przeżyć. Zaczynał mieć trudności z oddychaniem, gdy myślał co ona będzie robiła dalej. Nie odepchnął jej. Nie mógł. Nie potrafił. Bianka jeździła językiem po główce penisa, ręka igrała z jego jądrami. W końcu, mógł tylko poruszać biodrami, wchodząc głębiej w jej usta. Nie mógł się zatrzymać, tylko jęczał, tracił dech. - Bianka – wydyszał – Bianka. - O tak, kochanie. Daj Biance wszystko. Ostre uczucie wypełniło go, mięsnie napięły się, ciało zastygło. A potem wybuchł do jej ust. Coś gorącego i bezmyślnego. Jego ciało drgnęło. Nasienie, które wystrzelił w kobiece usta, Bianka połknęła do ostatniej kropelki. W końcu oderwała się od niego, lecz jego ciało wciąż się trzęsło. Kolana miał jak z waty. To była przyjemność, zrozumiał. To była namiętność. To było to, dla czego inni mężczyźni byli gotowi umrzeć. To zmieniało rozumnych ludzi w niewolników. Jego też. Od teraz był niewolnikiem Bianki. Idioto! Wiedziałeś, że to się stanie. Walka. Wystarczyło, by ładnie uśmiechnęła się, a ten już chciał ją złapać i zatrzymać przy sobie na zawsze. Zdrowy rozsądek znikał. Tak. Walka. Jak on mógł pozwolić jej na zrobienie tego? Jak wciąż mógł jej pragnąć? Jak mógł chcieć to z nią zrobić? Jak mógł kiedykolwiek ją wypuścić? - Bianka – wypowiedział tylko jej imię. Potrzebował chwili, by odetchnąć. Nie, potrzebował chwili, by przemyśleć to co się stało i co trzeba dalej robić. Nie, zaplątał się w tym wszystkim. Jak powinien działać? - Nie mów nic – jej uśmiech zniknął, jakby go w ogóle nie było – Chmura jest twoja - jej głos drżał… ze strachu? Niemożliwe. Od chwili porwania nie poczuła i nie okazała strachu. – Zabierz mnie do domu. Proszę. Otworzył usta by odpowiedzieć. Sam jeszcze nie wiedział co. Wiedział tylko, że nie chciał jej takiej widzieć. - Przenieś mnie do domu – wychrypiała.

Lysander zawsze dotrzymywał słowa i zrobi to dziś również. Kiwnął, złapał ją za rękę i wrócił na lodową górę na Alasce, tam gdzie ją znalazł. Czerwony płaszcz, wysokie buty. Bardzo seksownie, coś czego wcześniej nie zrozumiał. - Nie chce cię widzieć – w jej głosie było słychać chłód, gdy odwróciła się do niego plecami. – Pasuje? Czy … ona? Po tym wszystkim, co zaszło między nimi… teraz mówi o rozstaniu? Nie!- w myślach zaryczał Lysander. - Zachowuj się odpowiednio, a wtedy na pewno nigdy mnie już nie ujrzysz – Wychrypiał. Kłamstwo? Oczywiście, ale nie skrzywił się nawet na to. - Dobrze – spotkała jego wzrok, posłała mu pocałunek – Chciałabym powiedzieć, że byłeś wspaniałym właścicielem, ale przecież nie chcesz bym kłamała, prawda? Gdy odchodziła od niego, jej ciemne włosy falowały na wietrze.