Świdziniewski Wojciech - Emerytura.pdf

Świdziniewski Wojciech Emerytura Z „Science Fiction” nr 7 – sierpień 2001 Śmierć chrząknęła i spojrzała na Salę Niemalże Zapomnianych Bogów. Niemalże zapomnianych, bo ich imiona przetrwały jedynie w podaniach i mitach starożytnych cywilizacji. I właśnie dzisiaj, w tej chwili i w tym miejscu, zebrali się wszyscy prastarzy bogowie. Spory ich tłumek spacerował po sali, rozmawiając ze sobą, omijając pradawnych wrogów i szczerze witając przyjaciół. Ogólnie rzecz biorąc: spotkanie emerytów. Emerytów, bo większość z nich nic miała już nic do roboty, a jeśli, to na ćwierć etatu, powiedzmy, u religioznawcy. Tak, tak, nie ma wiernych, nie ma pracy. Prawdę mówiąc, nie narzekali na jej brak. Byli już zmęczeni ciągłymi walkami między sobą, prośbami i modlitwami wiernych, a od cudów powykręcało im ręce i nogi. Szwendali się teraz po przestworzach bez żadnego zajęcia i sensu. Darmozjady, pomyślała z pogardą Śmierć. Dziwne, że Bóg ich jeszcze toleruje. Właśnie. Bóg. Bóg, gdy usłyszał o jej propozycji, roześmiał się gromko, powodując tym trzęsienie ziemi w Chinach. - Ty? Na emeryturę? - chichotał, szczerze rozbawiony. - Nie ma mowy. Zgłoś się za dwadzieścia miliardów lat, jak będę zwijał ten interes. Teraz zmykaj zabijać. Śmierć zwróciła się do aniołów, by wstawiły się za nią. Jednak te, posłuszne woli Pana, odmówiły. Była nawet u Upadłego Anioła, Diabła. Ten powiedział, że nie ma takiej mocy we Wszechświecie, ażeby Bóg posłuchał Diabła. Niemalże Zapomniani Bogowie byli jej ostatnią nadzieją. Bóg jest litościwy, więc gdy rzesza bogów- emerytów poprosi Go o emeryturę dla niej, na pewno się zgodzi. Emerytura. Jak bardzo Śmierć chciałaby być na emeryturze. Hodować araby, a wieczorem, przy piwie, oglądać zachód słońca. Przez całe swoje istnienie (bo na pewno nie przez życie), nic, tylko machała kosą. Gdy od ściskania styliska narobiła sobie bąbli i obtarła sobie pachy, pozbyła się skóry. Niewiele później pozbyła się również mięśni, bo po odpoczynku miała bolesne zakwasy. Teraz występowała jako kościotrup. Śmierć pomyślała, że jeśli pozwoli sobie na takie dłuższe filozofowanie, to nie wystarczą te nadminuty (raz na dobę przysługiwał jej jednominutowy odpoczynek) które brała przez ostatni miesiąc, a urlop jej nie przysługiwał. Chrząknęła jeszcze głośniej, postukała styliskiem kosy o podium i zaczęła: - Drodzy zebrani! Ja, która służyłam wam swoją pomocą przez wieki, mam do was prośbę... - Streszczaj się powiedział, jak zawsze nieuprzejmy, Hefajstos. - Proszę o wasze wstawiennictwo u Boga. Skoro wam pozwolił przejść na emeryturę, to dzięki waszemu poparciu pozwoli i mnie. Niemalże Zapomniani Bogowie zbaranieli. - Śmierć na emeryturze! - parsknął w końcu Perun i cała sala zaniosła się śmiechem. Bogowie, pękając z uciechy i trzymając się ścian, powoli wychodzili. Śmierć krzyczała, próbując ich przekonać, żeby zostali. Bezskutecznie. W końcu, gdy wszyscy wyszli, stary bóg zapomnianego plemienia południowoamerykańskiego wybełkotał z roztargnieniem, ukazując różowe, bezzębne dziąsła: - Cy jus telas będze pocęstunek? Śmierć machnęła ręką. Zostało jej tylko jedno. Samobójstwo. * * * - Pat - powiedział Bóg do Diabła, grając z nim w szachy. Do niewidzialnych drzwi ktoś zapukał i na boskie: "Wejść!" zmaterializował się anioł. Był wyraźnie czymś zdenerwowany. Co? Mleko nie chce kwaśnieć? - zażartował Bóg.

Gorzej. Śmierć się zabiła. - Co?! - Bóg się zerwał, a Diabeł zaczął się tarzać ze śmiechu. - Takiej durnoty to nawet JA nie byłem w stanie przewidzieć... - Stwórca popatrzył na rechoczącego Diabła. - Czego się cieszysz. - Wygrałem! Szach-mat! - Jaki szach-mat?! Pat! Pat, tumanie! - odpowiedział zdenerwowany Bóg. - Mat, "(nie) mój Boże". Mat! - I Diabeł zaczął wyjaśniać: Skoro nie ma Śmierci, nie ma Sądu Ostatecznego, Czyśćca, tysiącletnich mąk i w ogóle. Nie ma strachu przed wiecznym potępieniem! Nie będzie więc kija na grzeszników i właśnie grzech będzie królować. Wtedy, wtedy świat będzie mój! - Diabeł uniósł włochate łapska w geście zwycięstwa. - Mój! Już sobie wyobrażam te tabuny maltretowanych dzieci alkoholików, te rzesze kobiet, branych wbrew ich woli, te tysiące, nie, miliony kradzieży i rozbojów, te brutalne, okrutne okaleczenia i morderstwa... ! - Spoko, spoko - zastopował go Bóg. - Po pierwsze, morderstw nie będzie, nie ma Śmierci. Diabeł trochę posmutniał, ale nie za bardzo. - Po drugie, nie zapominaj, że jestem Wszechmocny i z samobójstwem Śmierci też sobie poradzę.- Tu zwrócił się do anioła: - Zarządzam awaryjny start operacji "Zmartwychwstanie". Bóg triumfował, a Diabeł usiadł w kącie i zaczął płakać: - Tak nie można, chlip... To nie fair... Buuu! Czemu zawsze muszę przegrywać... Mam już tego dość! Zabiję się! - Przez moment w jego kozich oczach błysnęła nadzieja, lecz po chwili jeszcze bardziej się załamał: - Nawet tego nie mogę.. .! Śmierć nie żyje... - Bełkocząc, Diabeł dostał spazmów i popadł w czarną rozpacz, czarną jak dno Piekieł. Na ziemi zaczęło się Zmartwychwstanie. Wojciech Świdzieniewski