Wilbur Smith - Assegai.pdf

Dziewiątego stycznia roku tysiąc dziewięćset szóstego przypadała czwarta rocznica koronacji Edwarda VII, króla Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz dominiów brytyjskich, a także cesarza Indii. Całkiem przypadkiem był to również dzień dziewiętnastych urodzin jednego z lojalnych poddanych Jego Wysokości, podporucznika Leona Courtneya z kompanii C, trzeciego batalionu pierwszego regimentu Królewskich Strzelców Afrykańskich, powszechnie zwanych KSA. Leon spędził urodziny, polując na buntowników z plemienia Nandi, na krawędzi Wielkich Rowów Afrykańskich, w odległym interiorze klejnotu imperium, jakim była Brytyjska Afryka Wschodnia. Nandi byli wojowniczym ludem, który często występował przeciwko obcej władzy. Od chwili gdy dziesięć lat temu słynny wróżbita i czarownik ogłosił, że wielki czarny wąż przesunie się po ziemiach plemienia, wzniecając ogień i dym, przynosząc śmierć i niedolę całemu ludowi, nieprzerwanie dochodziło do walk. Kiedy brytyjskie władze kolonialne rozpoczęły budowę torów kolejowych łączących port w Mombasie nad Oceanem Indyjskim z leżącym niemal sześćset mil w głębi lądu Jeziorem Wiktorii, Nandi uznali, że przerażające proroctwo zaczyna się spełniać, i ogień buntu zapłonął ze zdwojoną siłą. Walki wzmog-

ły się, gdy kolej dotarła do Nairobi, a następnie ruszyła na zachód, ku wielkiej dolinie i ziemiom Nandi nad Jeziorem Wiktorii. Kiedy pułkownik Penrod Ballantyne, oficer dowodzący regimentem KSA, otrzymał depeszę od gubernatora kolonii, informującą, że plemię ponownie powstało i napada na wysunięte posterunki brytyjskie wzdhiż planowanego szlaku kolei żelaznej, rzekł z rezygnacją: — Cóż, znowu trzeba dać im tęgiego łupnia. Po tych słowach wydał rozkaz wymarszu trzeciemu batalionowi stacjonującemu w koszarach w Nairobi. Gdyby Leon Courtney miał wybór, spędziłby ten dzień zupełnie inaczej. Niedawno poznał młodą damę, której mąż został rozszarpany przez lwa na terenie plantacji kawy w Ngong Hills, kilka mil od nowej stolicy kolonii, Nairobi. Ponieważ Leon był znakomitym jeźdźcem i graczem polo, zaproszono go do drużyny jej męża. Choć młodszy oficer nie mógł sobie pozwolić na utrzymanie kilku koni, jeden z zamożniejszych członków klubu zgodził się go finansować. Jako członek drużyny Leon cieszył się pewnymi względami wdowy, a przynajmniej tak mu się wydawało. Po upływie stosownego czasu, kiedy kobieta otrząsnęła się z szoku po bolesnej stracie, przyjechał na plantację, aby złożyć jej kondolencje i wyrazy uszanowania. Z radością stwierdził, że zdołała dojść do siebie po śmierci męża. Nawet w żałobie wydawała się Leonowi bardziej zachwycająca niż inne kobiety, które znał.

Kiedy Verity 0'Hearne, bo tak nazywała się owa dama, ujrzała przystojnego młodzieńca w galowym mundurze, miękkim kapeluszu ze znakiem lwa będącym godłem regimentu, z tabliczką z kości słoniowej na piersi i w wypolerowanych butach do konnej jazdy, dostrzegła w jego urodziwych rysach i szczerym spojrzeniu niewinność i zapał, które przemówiły do jej kobiecych uczuć, początkowo bardziej przypominających instynkt macierzyński. Na szerokiej, zacienionej werandzie poczęstowała go herbatą i kanapkami posmarowanymi pastą 10

anchois marki Gentleman's Relich. Początkowo Leon był onieśmielony i czuł się niezręcznie w jej towarzystwie, ona jednak okazała mu życzliwość, zręcznie prowadząc rozmowę i pozwalając mu się rozluźnić. Mówiła z miękkim irlandzkim akcentem, który go oczarował. Godzina minęła jak z bicza strzelił. Gdy wstał, aby się pożegnać, podeszła do niego, stanęła na schodach werandy i podała mu dłoń. — Jeśli będzie pan w okolicy, proszę wstąpić do mnie ponownie, poruczniku Courtney. Czasami samotność bardzo mi doskwiera. — Jej głos był niski i melodyjny, a mała dłoń jedwabiście gładka. Leon, jako najmłodszy oficer w batalionie, miał rozliczne obowiązki, toteż minęły niemal dwa tygodnie, zanim skorzystał z zaproszenia. Tym razem po podaniu herbaty i kanapek zaprosiła go do domu, aby pokazać sztucery myśliwskie męża, które zamierzała sprzedać. — Niestety mąż pozostawił mi niewiele środków do życia, więc muszę znaleźć kupca, który byłby nimi zainteresowany. Miałam nadzieję, że pan, jako wojskowy, podpowie mi, jaką wartość przedstawiają. — Z radością udzielę pani wszelkiej pomocy, pani 0'Hearne. — Bardzo uprzejmie z pana strony. Czuję, że jest pan moim przyjacielem i mogę panu całkowicie zaufać. Nie potrafił znaleźć słów, aby odpowiedzieć. Zamiast mówić, spojrzał służalczo w duże, błękitne oczy, zniewolony

jej urokiem. — Mogę zwracać się do pana Leonie? — spytała i zaczęła płakać, zanim zdążył przytaknąć. — Leonie, czuję się taka opuszczona i samotna — westchnęła, padając mu w ramiona. Przytulił ją do piersi, sądząc, że tylko tak zdoła ją pocieszyć. Była lekka jak lalka. Złożyła uroczą główkę na jego ramieniu, lecz kiedy próbował odtworzyć dalsze wydarzenia, wszystko zamazywało się w ekstazie. Nie pamiętał, jak dotarli do sypialni. Runęli na wielkie mosiężne łoże, gdzie na wypchanym pierzem materacu młoda wdowa dała mu przedsmak raju, na zawsze zmieniając jego dotychczasowe życie. 11

Dziś, wiele miesięcy później, prowadził oddział siedmiu aska-ri — żołnierzy rekrutujących się z miejscowych plemion — i nie myślał o swoich żołnierskich obowiązkach, lecz o pięknej Verity O'Hearne. Szli tyralierą, z bagnetami zatkniętymi na karabinach, przez gęstą plantację bananów otaczającą budynki komendantury w Niombi w skwarze panującym na obszarze ryftu. Nagle idący z lewej strony sierżant Manyoro mlasnął znacząco. Leon w jednej chwili przeniósł się z buduaru Verity do teraźniejszości i zastygł, słysząc ciche ostrzeżenie. Pozwolił, aby jego myśli odpłynęły i na chwilę zapomniał o swoich obowiązkach. Teraz wszystkie mięśnie napięły się jak rybacka żyłka wciągana przez wielkiego marlina w błękitną toń kanału Pemba. Uniósł rękę, dając żołnierzom sygnał, aby stanęli. Tyraliera askari zamarła. Manyoro był morani Masajów, jednym z najważniejszych członków plemienia. Miał ponad sześć stóp wzrostu, był szczupły i poruszał się z gracją toreadora. Ubrany w mundur khaki oraz fez z frędzelkami i piórami, wydawał się ucieleśnieniem afrykańskiego wojownika. Czując na sobie wzrok Leona, uniósł brodę. Leon podążył za jego wzrokiem i ujrzał sępy. Wysoko nad dachami borny, placówki rządowej w Niombi zataczały kręgi dwa ptaki. — Niech to szlag — mruknął cicho. Nie spodziewał się kłopotów. Główne walki toczyły się siedemdziesiąt mil na zachód, a posterunek rządowy znajdował się poza granicami

obszaru tradycyjnie należącego do Nandi. Byli na terytorium Masajów. Leon otrzymał polecenie wzmocnienia kilkoma ludźmi miejscowej borny na wypadek, gdyby starcia przeniosły się poza granice ziem Nandi. Wszystko na to wskazywało. Dowódcą okręgu Niombi był Hugh Turvey. Leon poznał Hugh i jego żonę na balu w Klubie Osadników w Nairobi podczas ostatnich świąt Bożego Narodzenia. Turvey był zaledwie cztery lub pięć lat starszy od niego, a odpowiadał za obszar wielkości Szkocji. Zdążył wyrobić sobie opinię człowieka, na 12

którym można polegać, który nie pozwoliłby, aby jego bomę zaskoczyła banda zbuntowanych dzikusów. Niestety ptaki krążące nad domostwami stanowiły zły omen, były posłańcami śmierci. Skinął ręką, aby askari załadowali karabiny. Zamki szczęknęły i pociski kalibru .303 znalazły się w komorze długo-lufowych lee-enfieldów. Jego ludzie rozproszyli się i ruszyli ostrożnie na kolejny znak. Tylko dwa ptaki, pomyślał. Może się zabłąkały. Byłoby ich więcej, gdyby... Nagle usłyszał nad głową trzepot ciężkich skrzydeł. Zza liści bananowców wzbił się w niebo kolejny sęp. Ciało Leona przeszedł zimny dreszcz. Jeśli ptaki siedziały na ziemi, musiały na niej leżeć zwłoki. Ponownie dał znak, aby stanęli. Wskazał palcem Manyoro i ruszył przed siebie. Masaj podążył jego śladem. Chociaż posuwał się cicho i bezszelestnie, spłoszył kolejnych ogromnych padlinożerców. Ptaki wzbijały się w powietrze pojedynczo i grupami, bijąc przy tym głośno skrzydłami, aby po chwili połączyć się z gromadą zataczającą kręgi nad budynkami. Leon wyszedł zza ostatniego bananowca i stanął ponownie, na krawędzi placu apelowego. Pobielane ściany borny lśniły w słońcu. Drzwi wejściowe stały otworem. Na werandzie i spieczonym glinianym klepisku walały się połamane meble i dokumenty. Borna została splądrowana. Hugh Turvey i jego żona, Helen, leżeli rozciągnięci na ziemi. Obok nagich ciał dostrzegł zwłoki pięcioletniej

dziewczynki. Otrzymała cios w pierś assegai — włócznią o szerokim ostrzu używaną przez plemię Nandi. Rozległa rana sprawiła, że małe ciało wykrwawiło się i w jasnych promieniach bielało jak sól. Dorośli zostali ukrzyżowani. W rękach i stopach tkwiły ostre drewniane paliki, które wbito w glinę. Widać Nandi nauczyli się czegoś od misjonarzy, pomyślał z goryczą. Rozejrzał się powoli po placu, szukając śladów obecności nieprzyjaciela. Kiedy doszedł do wniosku, że Nandi odeszli, ruszył ostrożnie przez pobojowisko. Zauważył, że ciało 13

Hugh zostało w okrutny sposób pozbawione męskości, a Helen odcięto piersi. Sępy rozszarpały rany. Szczęki obojga zabitych zostały rozwarte za pomocą drewnianych kołków. Pochylił się, aby przyjrzeć się temu z bliska. — Czemu otworzyli im usta? — spytał w języku kisuahili, gdy sierżant stanął obok. — Utopili ich — odparł cicho Manyoro. Dopiero wtedy spostrzegł, że na glinie pod głowami zabitych widnieje plama po wyschniętym płynie. Chwilę później zauważył, że zalepiono im nozdrza gliną. Zmusili ich do oddychania przez usta. — Utopieni? — Potrząsnął głową, niczego nie rozumiejąc. Nagle poczuł ostrą woń moczu. — Nie! — Tak — odrzekł Manyoro. — Nandi postępują tak z jeń cami. Oddają mocz do otwartych ust, aż pojmani utoną. Nandi to nie ludzie, to pawiany. — Masaj nie krył pogardy i wrogości. — Chciałbym znaleźć tych, którzy to zrobili — mruknął Leon, czując, jak odraza ustępuje miejsca gniewowi. — Znajdziemy ich. Nie odeszli daleko. Leon odwrócił wzrok od przyprawiającej o mdłości jatki, kierując oczy na krawędź uskoku tysiąc stóp ponad nimi. Uniósł miękki kapelusz i otarł pot z czoła wierzchem dłoni, w której trzymał służbowego webleya. Z wyraźnym wysiłkiem opanował emocje i ponownie spojrzał na ziemię.

— Najpierw ich pochowamy — powiedział Manyoro. — Nie możemy zostawić ciał sępom. Ostrożnie przeszukali zabudowania. Były opustoszałe. Ani śladu urzędników rządowych, którzy uciekli w popłochu na pierwszy sygnał nadciągających kłopotów. Później Leon wysłał Manyoro i trzech askari, aby dokładnie sprawdzili plantację bananów i zabezpieczyli zewnętrzne granice borny. W tym czasie udał się do mieszkania Turveyów — małej chatki za głównym budynkiem placówki. Ono także zostało dokładnie przetrząśnięte, choć Leonowi udało się znaleźć w szafie plik papierów, które przeoczyli napastnicy. Wetknął je pod pachę i wyszedł na zewnątrz. Wyciągnął paliki, którymi przybito 14

Turveyów, a następnie usunął kołki rozwierające usta. Zauważył zakrwawione wargi i kilka wyłamanych zębów. Umoczył chusteczkę w wodzie z menażki, ocierając twarze zmarłych z krwi i moczu. Próbował ułożyć ramiona wzdłuż tułowia, lecz stężenie pośmiertne to uniemożliwiło. Później owinął ciała w prześcieradła. Ostatnie deszcze sprawiły, że ziemia na plantacji bananowców była miękka i wilgotna. Kiedy wraz z kilkoma askari objął straż, aby zapobiec nieoczekiwanemu atakowi, czterej pozostali żołnierze wykopali szpadlami rodzinny grób. Na krawędzi ryftu, poniżej linii nieba, stali trzej mężczyźni wsparci na dzidach. Ukryli się za małymi krzakami, balansując na jednej nodze niczym odpoczywające bociany. W dole rozciągała się szeroka równina Wielkiego Rowu Wschodniego z brązowymi połaciami trawy poprzecinanymi ciernistymi krzewami, buszem i drzewami akacjowymi. Chociaż ogromny obszar sprawiał wrażenie jałowego, znajdowały się na nim urodzajne pastwiska cenione przez Masajów, którzy przepędzali nimi swoje długorogie, garbate bydło. Po wybuchu ostatniego buntu przenieśli stada na południe, w bezpieczniejsze miejsce. Nandi cieszyli się sławą złodziei krów. Tę część doliny pozostawiono dzikiej zwierzynie, której stada ciągnęły się aż po horyzont. Z dużej odległości widać było szare obłoki pyłu, który wzbijały stada zebr

umykających płochliwie przed niewidocznym zagrożeniem. Gnu i bawoły przypominały ciemniejsze plamy na złocistym krajobrazie. Wysokie szyje żyraf sterczały wysoko niczym słupy telegraficzne ponad płaskimi wierzchołkami akacji, a antylopy mieniły się jak ulotne kremowe plamki, tańczące i lśniące w skwarze dnia. Tu i ówdzie pomiędzy mniejszymi zwierzętami kroczyły dostojnie olbrzymy przypominające czarną wulkaniczną skałę, niczym ogromne transatlantyki przedzierające się przez ławice sardynek. Były to ogromne gruboskórne słonie i nosorożce. 15

Widok ten, pierwotny i wzbudzający zachwyt, trzem obserwującym go wojownikom wydawał się pospolity. Skupili uwagę na małej grupce budynków leżących poniżej. Budynki rządowej borny otaczał krąg zieleni, a u stóp muru okalającego plac płynęło źródło. Najstarszy z trójki nosił kilt z lamparcich ogonów i nakrycie głowy z tego samego czarnego, nakrapianego złotymi plamami futra. Był to uroczysty strój czarownika plemienia Nandi. Mężczyzna zwał się Arap Samoei i od dziesięciu lat stał na czele powstania przeciw białym najeźdźcom i ich piekielnym machinom, które groziły zbezczeszczeniem świętych ziem należących do jego ludu. Ciała i twarze Nandi zdobiły barwy wojenne. Obszar wokół oczu pomalowali czerwoną ochrą. Pasy tego samego koloru zdobiły nosy i policzki. Nagie piersi pokrywało wapno palone, tworząc wzór jak na upierzeniu perlicy sępiej. Kilty sporządzono ze skór gazeli, a pióropusze — z futra małp i żenet. — Mzungu i jego masajskie psy wpadli w pułapkę — zawy rokował Arap Samoei. — Miałem nadzieję, że będzie ich więcej, lecz siedmiu Masajów i jeden mzungu to i tak dobra zdobycz. — Co robią? — zapytał stojący obok wódz Nandi, osłaniając oczy i spoglądając w dół stromego zbocza. — Kopią dół, aby pochować białe ścierwo, które pozo

stawiliśmy — odrzekł Samoei. — Mamy wymierzyć w nich nasze dzidy? — spytał trzeci z wojowników. — Tak — odpowiedział czarownik. — Mzungu zostawcie mnie. Chcę osobiście odciąć mu jaja. Przyrządzę z nich potężną miksturę. — Mówiąc to, dotknął rękojeści pangi zwisającej u pasa z lamparciej skóry. Był to krótki nóż o ciężkim ostrzu, ulubiona krótka broń Nandi. — Chcę słyszeć, jak kwiczy niczym guziec w paszczy lamparta, gdy będę go pozbawiał męskości. Im głośniej będzie wył, tym silniejsze otrzymamy lekar stwo. — Odwrócił się i podszedł do wierzchołka góry, aby wyjrzeć na otwartą przestrzeń, która się za nim rozciągała. 16

W niskiej trawie cierpliwie przykucnęli wojownicy, jeden szereg za drugim. Kiedy Samoei uniósł zaciśniętą pięść, czekający na sygnał impi skoczyli na równe nogi, nie wydając żadnego dźwięku, który mógłby ostrzec tropioną zwierzynę. — Owoce dojrzały! — zawołał Samoei. — Trzeba je ściąć! — odkrzyknęli chórem wojownicy. — Do żniw! Grób był gotowy i czekał, by złożono w nim nieboszczyków. Leon skinął Manyoro, który wydał ciche polecenie swoim ludziom. Dwaj z nich wskoczyli do dołu, a pozostali podali im owinięte w prześcieradła zwłoki. Ułożyli obok siebie dwa dziwaczne kształty, a pomiędzy nimi mniejszy. Żałosna mała grupka, którą na wieki zjednoczyła śmierć. Leon ściągnął kapelusz i przyklęknął nad krawędzią. Manyoro nakazał gromadce swoich, aby stanęli za nim na pochyłości. Porucznik zaczął recytować słowa modlitwy. Choć askari nie rozumieli wypowiadanych słów, wiedzieli, jakie miały znaczenie, słyszeli bowiem, jak biali wypowiadali je nad wieloma grobami. — Bo Twoje jest królestwo, potęga i chwała na wieki. Amen! — Leon skończył modlitwę i zaczął się podnosić, lecz zanim zdążył się wyprostować, upalne afrykańskie powietrze przeszył ogłuszający jazgot i wycie. Sięgnął do rękojeści rewol

weru spoczywającego w kaburze przy pasie i szybko rozejrzał się wokół siebie. Z gęstwiny bananowców wyskakiwali lśniący od potu tubylcy. Nandi nadciągali ze wszystkich stron, tańcząc, podskakując i groźnie wymachując dzidami. Promienie słońca lśniły w ostrzach włóczni \pang. Napastnicy uderzali drewnianym pałkami w tarcze pokryte niewyprawioną skórą, podskakując wysoko i biegnąc w kierunku małej gromadki żołnierzy. — Do mnie! — krzyknął Leon. — Wszyscy do mnie! Ładuj broń! 17

Askari zareagowali z wyuczoną dokładności, w mgnieniu oka formując zwarty krąg, z karabinami gotowymi do strzału i bagnetami skierowanymi na zewnątrz. Leon szybko ocenił sytuację i stwierdził, że jego oddział został niemal całkowicie otoczony, tylko do głównego budynku borny prowadziło wąskie przejście. Nandi musieli się rozdzielić, aby ich okrążyć, dzięki czemu w ich szeregach powstał wąski korytarz. — Ognia! — zawołał Leon. Odgłos wystrzału zagłuszyły krzyki i walenie pałkami o tarcze. Zauważył, że upadł tylko jeden Nandi, wódz noszący ozdobę ze skóry gerezy. Głowa odskoczyła mu do tyłu, trafiona ciężką ołowianą kulą, i eks plodowała w chmurze krwi. Leon wiedział, kto oddał strzał. Manyoro miał wyjątkowo celne oko. Impet ataku osłabł, gdy wódz runął na ziemię, lecz wściekły okrzyk stojącego z tyłu czarownika spowodował, że napastnicy pokonali obawy i ponownie ruszyli. Leon pomyślał, że czarownik jest przypuszczalnie niesławnym przywódcą powstania, samym Arapem Samoei. Oddał w jego kierunku dwa strzały, lecz dzieliło ich ponad pięćdziesiąt kroków, a mający krótką lufę webley był celny na niewielkie odległości. Żadna z kul go nie trafiła. — Za mną! — krzyknął ponownie. — W zwartym szy ku! — Ruszył pędem przez wąską szczelinę w szeregach Nandi, kierując się w stronę głównego budynku. Mała gromadka

postaci w mundurach khaki niemal zdołała się przebić, lecz Nandi zaatakowali ponownie, odcinając im drogę. Zaczęła się walka wręcz. — Wziąć ich na bagnety! — wrzasnął, strzelając z webleya w wykrzywioną twarz napastnika, który stanął mu na drodze. Manyoro zatopił długi błyszczący bagnet w piersi Nandi i prze skoczył przez ciało, wyciągając ostrze. Leon biegł tuż za nim. Zanim przedarli się przez atakujących i dotarli na stopnie werandy, zabili trzech kolejnych ciosami bagnetów i strzałami z pistoletu. Z całego oddziału pozostali tylko oni dwaj. Inni leżeli na ziemi, podziurawieni dzidami. 18

Leon, sadząc po trzy stopnie, wpadł do głównego pomieszczenia przed otwarte drzwi. Manyoro zatrzasnął je za nim. Podbiegli do okien i zaczęli strzelać do napastników. Ogień był tak skuteczny, że po kilku chwilach stopnie zatarasowały ciała zabitych. Pozostali czmychnęli w popłochu, rozbiegając się po plantacji. Porucznik stanął w oknie, przeładowując pistolet i obserwując uciekających. — Ile macie amunicji, sierżancie?! — zawołał w kierunku Manyoro opartego o ścianę przy drugim oknie. Rękaw tuniki Manyoro rozcięła panga, lecz krwi leciało niewiele i Manyoro zignorował ranę. — Zostały mi tylko dwie kule, bwana — odparł. — Naboje są tam. — Wskazał za okno na bandoliery zabitych askari leżących na placu apelowym w otoczeniu półnagich Nandi, których ze sobą zabrali w zaświaty. — Musimy po nie pójść, zanim Nandi się przegrupują — powiedział Leon. Manyoro zatrzasnął zamek karabinu i oparł broń o parapet. Leon wsunął pistolet do kabury i zamarł w drzwiach. Stali ramię przy ramieniu, zbierając siły. Manyoro spojrzał na niego, a Leon odpowiedział uśmiechem. Cieszył się, że ma przy sobie wysokiego Masąja. Byli nierozłączni od czasu, gdy Leon przyjechał z Anglii i wstąpił do regimentu. Chociaż przebywał w Afryce niewiele dłużej niż rok, już łączyła go z

Manyoro silna więź. — Jesteście gotowi, sierżancie? — zapytał. — Tak, bwanal — Naprzód, strzelcy! — wydał okrzyk wojenny regimentu i skoczył przez drzwi. Wypadli na dziedziniec równocześnie. Stopnie były śliskie od krwi i zagrodzone ciałami, więc porucz nik przeskoczył niski murek i ruszył pędem przed siebie. Podbiegł do najbliższego martwego askari i przyklęknął. Po spiesznie zarzucił na ramię ciężki pas z nabojami, a następnie skoczył na równe nogi i ruszył do następnego trupa. Zanim do 19

niego dotarł, ze skraju plantacji bananów dobiegł gniewny szmer. Zignorował go i pochylił się nad kolejnym żołnierzem. Podniósł wzrok dopiero wówczas, gdy zarzucił na ramię drugi bandolier. Ruszył pędem na widok Nandi, którzy ponownie wyskoczyli na plac. — Szybko do środka! — krzyknął do Manyoro, podobnie jak on obwieszonego pasami z amunicją. Leon zatrzymał się, aby chwycić karabin zabitego askari, i popędził w kierunku werandy. Gdy dotarł na miejsce, obejrzał się przez ramię. Manyoro był kilka stóp za nim. Od pierwszych wojowników Nandi, biegnących szybko w ich stronę, dzieliła go odległość pięćdziesięciu kroków. — Ledwo zdążymy — mruknął do siebie, lecz w tej samej chwili spostrzegł, że jeden z napastników zdejmuje z ramienia ciężki łuk używany do polowań na słonie. Poczuł zimny dreszcz na plecach. Nandi byli świetnymi łucznikami. — Cholera, biegnij! — krzyknął do Manyoro, widząc, że Nandi sięga po długą strzałę i przyciąga cięciwę do policzka. Strzała poszybowała w powietrze. — Uważaj! — wrzasnął, lecz nadaremnie. Mógł jedynie obserwować, jak pocisk mknie w kierunku nieosłoniętych pleców Manyoro. — Boże, błagam — jęknął cicho. — Błagam. — Przez chwilę myślał, że stromo opadająca strzała przeleci obok, lecz później zrozumiał, że trafi w cel. Cofnął się w stronę Manyoro i zamarł w bezruchu, bezradnie obserwując bieg zdarzeń. Manyoro zasłaniał mu widok, ale usłyszał charakterystyczny odgłos towarzyszący przebijaniu ciała przez żelazo i ujrzał, jak

sierżant pada na ziemię. Grot zarył się głęboko w tylnej części uda. Manyoro próbował zrobić kolejny krok, lecz przeszkodziła mu w tym rana. Leon ściągnął bandolier z ramienia i przerzucił go wraz z karabinem przez murek do wnętrza borny, a następnie ruszył pędem po towarzysza. Manyoro kuśtykał w jego stronę na zdrowej nodze, powłócząc drugą. Drzewce strzały drgało w powietrzu. Leon wzdrygnął się, słysząc świst kolejnego pocisku, który przeleciał w odległości dłoni od jego ucha, by uderzyć w ścianę werandy. 20

Chwycił sierżanta pod pachę, a następnie popędzili w kierunku zabudowań. Zdumiało go, że Masaj, choć bardzo wysoki, jest niezwykle lekki. Leon ważył ze dwadzieścia funtów więcej. Dobiegł do murku i przerzucił przez niego Manyoro, pozwalając, by Masaj osunął się bezwładnie po drugiej stronie. Gdy sam przeskakiwał przeszkodę, usłyszał świst strzał, lecz je zignorował. Ujął sierżanta pod pachy i wciągnął do chaty. Opuścił Manyoro na podłogę i sięgnął po karabin, który zabrał zabitemu askari. Odwrócił się do drzwi, załadował broń i powalił trupem wdrapującego się na murek Nandi. Szybko przeładował i oddał kolejny strzał. Kiedy magazynek był pusty, zatrzasnął drzwi. Chociaż wykonano je z ciężkich mahoniowych desek, a framuga była mocno osadzona w grubych ścianach, zadrżały, gdy z drugiej strony naparli na nie wojownicy Nandi. Leon wyciągnął pistolet i strzelił dwukrotnie, mierząc między deski. Z werandy doleciał jęk bólu. Czekał na kolejny atak, lecz usłyszał jedynie ciche szepty i tupot stóp. Nagle pomalowana barwami wojennymi twarz mignęła w oknie. Leon wycelował, lecz zanim nacisnął spust, za jego plecami rozległ się strzał. Głowa Nandi zniknęła. Odwrócił się i zobaczył, że Manyoro podpełzł do karabinu, ustawionego obok drugiego okna. Oparł się na parapecie i stanął na zdrowej nodze. Kiedy strzelił ponownie, Leon usłyszał głuchy odgłos kuli przeszywającej ciało i kolejny Nandi osunął się na werandę.

— Morani! Dzielny wojownik! — pochwalił. Słysząc te słowa, Manyoro wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Nie zrzucaj na mnie całej roboty, bwana. Stań przy tamtym oknie! Leon wetknął rewolwer do kabury, podniósł karabin i załadował broń. Dwa magazynki, dziesięć strzałów. Lee- enfield świetnie leżał w dłoniach i był bardzo lubiany przez żołnierzy. Zaczął strzelać przez okno. Razem z Manyoro zasypali plac apelowy gradem pocisków, zmuszając Nandi do ukrycia się za drzewami. Manyoro oparł się o ścianę i powoli osunął na 21