Cabot Meg - Pamietnik Ksiezniczki 05 - Ksie.pdf

MEG CABOT KSIĘŻNICZKA NA RÓŻOWO PAMIĘTNIK KSIĘŻNICZKI 5

Abigail McAden, której zawsze jest dobrze w różowym

- Widziałam raz księżniczkę... Cała była w różowym - suknia i płaszcz, i kwiaty, i wszystko. Frances Hodgson Burnett Mała księżniczka Przekład Wacława Komarnicka

ATOM Oficjalny tygodnik redagowany przez uczniów Liceum imienia Alberta Einsteina Bądźcie dumni z Lwów LiAE! 5 MAJA NUMER 456/27 Przyznano nagrody Targów Nauki Rafael Menendez W ramach Targów Nauki w Liceum imienia Alberta Einsteina uczniowie przedmiotów ścisłych zgłosili 21 projektów. Kilka z nich przeszło do nowojorskiego etapu regionalnego, który odbędzie się w przyszłym miesiącu. Judith Gershner z klasy maturalnej dostała pierwszą nagrodę za analizę ludzkiego genomu. Specjalne wyróżnienia otrzymali Michael Moscovitz z klasy maturalnej za program komputerowy modelujący śmierć czerwonego karła oraz uczeń klasy pierwszej, Kenneth Showalter, za eksperyment w dziedzinie transfiguracji płciowej u traszek. Drużyny hokeja na trawie wygrywają Ai-Lin Hong W miniony weekend obie drużyny hokeja na trawie, starsza i młodsza, pobiły przeciwników. Pod przewodnictwem Josha Richtera z klasy maturalnej starsza drużyna odniosła przytłaczające zwycięstwo ze Szkołą Dwighta, 7 do 6 w dogrywce. Młodsza drużyna pokonała Dwighta wynikiem 8 : 0. Ekscytującą atmosferę obu meczów psuła pewna dziwnie uparta wiewiórka z Central Parku, która co chwila wdzierała się na boisko. Ostatecznie wiewiórkę przegoniła dyrektor Gupta. Księżniczka z LiAE spędza wiosenne ferie, budując domy dla bezdomnych w Appalachach Melanie Greenbaum Wiosenne ferie Mia Thermopolis z pierwszej klasy LiAE spędziła pracowicie. Mia, jak ujawniono jesienią zeszłego roku, jest w grun- cie rzeczy jedyną spadkobierczynią tronu księstwa Genowii. Poświęciła te pięciodniowe ferie na prace społeczne w ramach akcji Domy Nadziei. Na temat swojej wycieczki do Wirginii Zachodniej, gdzie stawiano domy z dwiema sypialniami dla ubogich, księżniczka powiedziała: „Było w porzo. Pomijając upiorny brak łazienki. No i to, że bez przerwy waliłam się młotkiem w palec”.

Tydzień maturzysty Josh Richter, przewodniczący klasy maturalnej Tydzień pomiędzy 5 a 10 maja to tydzień maturzysty. Czas uczcić klasę opuszczającą w tym roku LiAE, która napracowała się bar- dzo przez cały rok, pokazując wam, na czym polega rola lidera. Poniżej plan tygodnia maturzysty: Pn Bankiet - wręczenie nagród maturalnych Wt Bankiet sportowców Śr Debata maturzystów Czw Wieczór skeczy maturzystów Pt Dzień wagarowicza dla maturzystów Sob Bal maturalny Od dyrekcji: Dzień wagarowicza dla maturzysty nie jest świętem sankcjonowanym przez szkolne władze. W piątek, 9 maja, wszyscy uczniowie powinni stawić się na lekcjach. Ponadto, wszelkie prośby klas młodszych o zniesienie zakazu udziału w balu maturalnym, chyba że w charakterze osoby towarzyszącej maturzyście, zostają odrzucone. Do wszystkich uczniów: Do władz szkolnych dotarła informacja, jakoby uczniowie nie znali obowiązującej wersji szkolnego hymnu LiAE. Brzmią one następująco: Lwy Einsteina, my za wami Dalej, dzielnie, dalej, dzielnie Dalej, dzielnie. Lwy Einsteina, kroczcie z nami Złoto, błękit, złoto, błękit, Złoto, błękit. Lwy Einsteina, jesteśmy z wami Niech świat pozna, co to męstwo. Lwy Einsteina, jesteśmy z wami Naprzód śmiało, naprzód śmiało po zwycięstwo! Proszę pamiętać, że jeśli podczas tegorocznej uroczystości zakończenia roku szkolnego jakikolwiek uczeń zostanie przyłapany ha śpiewaniu wersji alternatywnej (zwłaszcza tej zawierającej wyrażenia o charakterze obelżywym i/lub niecenzuralnym), będzie usunięty z terenu szkoły. Skargi na zbyt militarystyczny ton na- szego hymnu szkolnego należy kierować na piśmie do sekretariatu szkoły, a nie wypisywać na ścianach kabin w łazienkach albo omawiać w uczniowskich programach w telewizji kablowej ogólnego dostępu.

Listy do redakcji: Do wszystkich zainteresowanych: Artykuł Melanie Greenbaum w zesztotygodniowej edycji „Atomu” na temat postępów w walce o równouprawnienie kobiet w przeciągu ostatnich trzydziestu lat byt ża- łośnie infantylny. Seksizm nadal żyje i ma się dobrze, nie tylko na świecie, ale również w naszym kraju. Na przykład w Utah po- wszechną praktyką jest zawieranie małżeństw poligamicznych, i to z bardzo młodymi dziewczętami - 11 -letnia panna młoda nie budzi tam zdziwienia. Ortodoksyjni mormoni nadal żyją zgodnie z tradycjami swoich przodków, przyniesionymi na Zachód w po- łowie XIX wieku. Liczba osób pozostających w poligamicznych związkach jest w Utah oceniana być może nawet na 50 000, i to pomimo faktu, że poligamia nie jest tolerowana przez główny nurt kościoła mormońskiego, a za zawarcie związku poligamicznego z nieletnią może grozić do piętnastu lat więzienia. Nie mam zamiaru dyktować przedstawicielom innych kultur, jak mają żyć. Twierdzę jedynie, że panna Greenbaum musi zdjąć swoje ró- żowe okulary. Redakcja „Atomu” powinna wreszcie dać szansę wypowiedzenia się w tych sprawach innym swoim współpracownikom, zamiast skazywać ich na relacjonowanie jadłospisów stołówki. Lilly Moscovitz Zamieść prywatne ogłoszenie! Dla uczniów LiAE w cenie 50 centów za linijkę tekstu Osobiste Wszystkiego dobrego na urodziny, Reggie! Wreszcie jesteś słodką szesnastką! Dwie Helenki Osobiste C.F., pójdziesz ze mną na bal maturalny? Proszę, zgódź się. G.D. Osobiste M.T., z wyprzedzeniem życzymy Ci miłych urodzin! Pozdrawiamy, Twoi wierni poddani Osobiste Od M.K. do M.W.: Moja miłość do ciebie Jak kwiat rozkwita Nigdy się nie skończy -Tak za serce chwyta! Ogólne Kupujcie szkolne przybory w delikatesach Ho! W tym tygodniu nowa dostawa: gumek, zszywaczy, notatników, pisaków. Poza tym karty Yu-Gi-Oh! i slimfast o smaku truskawkowym. Na sprzedaż Gitara basowa Fender Precision bass, kolor błękitny, nieużywana. Z amplitunerem i kasetami wideo z samouczkiem. 300 dolarów. Szafka nr 345.

Towarzyskie Pierwszoklasistka, kocha romanse/czytanie, pozna starszego chłopaka, który ma te same zainteresowania. Musi być wyższy niż 170 cm, wredni wykluczeni, wyłącznie niepalący. Żadnych metalowców. e-mail: lluvromance@liae.edu Znaleziono Para okularów, oprawki druciane, sala rozwoju zainteresowań. Odzyskasz, podając opis. Zgłaszać się do pani Hill. Zgubiono Kołonotatnik w stołówce, około 27 kwietnia. Przeczytaj, a ZGINIESZ! Nagroda za zwrot. Szafka nr 510. Jadłospis stołówki LiAE Zebrała: Mia Thermopolis Pn Pieczone ziemniaki z sosami, pizza na chlebie, paluszki rybne, klopsiki z sosem w bagietce, pikantna sałatka z kurczaka Wt Zupa i kanapka, pasztecik z kurczakiem, tuńczyk w chlebku pita, Indywidualna Pizza, nachos deluxe Śr Sałatka taco, burrito, hot dog w cieście z piklami, kanapka z mięsem, pomidorem i sałatą, wołowina po włosku Czw Sałatki azjatyckie, kurczak w serowej panierce, kukurydza, frytki, sałatki z makaronem, paluszki rybne Pt Sałatki fasolowe, ser z grilla, karbowane frytki, bufallo bites, precel.

Środa, 30 kwietnia, biologia Mia, widziałaś ostatni numer „Atomu”?- Shameeka. Wiem, właśnie dostałam swój egzemplarz. Wolałabym, żeby Lilly przestała wspominać o mnie w swoich listach do redakcji. Rozumiesz, jako jedyna pierwszoklasistka w gazecie muszę zapłacić frycowe. Leslie Cho, naczelna, wkurzyła się tą uwagą o jadłospisie. Mnie TOTALNIE NIE PRZESZKADZA zajmowanie się cotygodniowym jadłospisem stołówki. No cóż, moim zdaniem Lilly po prostu uważa, że jeśli twoim prawdziwym celem jest zostać któregoś dnia pisarką, nie osiągniesz tego tekstami na temat kłopotów z sosem! To nieprawda. Wprowadziłam kilka szalenie ważnych innowacji do kolumny z jadłospisem. Na przykład to ja wymyśliłam, żeby pisać „Indywidualna Pizza przez duże I i duże P. Lilly tylko stara się dbać o twój najlepiej pojęty interes. Akurat. Melanie Greenbaum jest w szkolnej drużynie koszykówki. Jeśli będzie miała ochotę, powali mnie na ziemię jednym palcem. Nie wydaje mi się, żeby wkurzanie Melanie było działaniem w moim interesie. A więc... Co a więc? A więc zaprosił cię już????? Kto i na co mnie zaprosił? CZY MICHAEL ZAPROSIŁ CIĘ JUŻ NA BAL MATURALNY????? Aha. Nie. Mia, bal maturalny jest za niecałe DWA TYGODNIE! Jeff zaprosił mnie już MIESIĄC TEMU. Jak masz na czas zdobyć sukienkę, skoro nie wiesz, czy idziesz, czy nie? Poza tym musisz umówić się do fryzjera i manikiurzystki, zamówić kwiat do przypięcia do sukni, a on musi wynająć limuzynę, załatwić sobie smoking i zrobić rezerwację na kolację. Wiesz, że to nie żadna pizza po kręglach w Bowlmor Lanes. Chodzi o kolację i tańce w Maximie! Poważna sprawa! Jestem pewna, że Michael niedługo mnie zaprosi. Ma teraz mnóstwo na głowie: ta nowa kapela, studia od jesieni i tak dalej. No cóż, lepiej go trochę pogoń. Nie chcesz chyba, żeby cię potem zapraszał w ostatniej chwili. Bo wtedy, jeśli się zgodzisz, będzie wyglądało tak, jakbyś czekała właśnie na

jego zaproszenie. Hej, ja i Michael chodzimy ze sobą. Przecież ja bym nie poszła tam z kimś innym. Jakby zresztą ktokolwiek inny miał zamiar mnie zaprosić... Shameeka, ja nie jestem TOBĄ. Przy mojej szafce w szatni nie ustawia się kolejka facetów z maturalnej klasy, którzy tylko czekają na dogodny moment, żeby mnie zaprosić. I przecież ja bym na to nie poszła. To znaczy, nie poszła z innym facetem. Gdyby mnie zaprosił. Bo kocham Michaela każdym włókienkiem mojej duszy. No cóż, mam tylko nadzieję, że zaprosi cię niedługo, bo nie chcę być jedyną pierwszoklasistką na balu maturalnym! Kto ze mną pójdzie pogadać do łazienki dla dziewczyn? Nie martw się. Będę tam. Ups... O co chodzi z tymi robakami lodowymi? Różnią się od robaków ziemnych tym, że... ROBAKI LODOWE Wszyscy wiedzą o zagrożeniach dla środowiska naturalnego, w którym żyją niedźwiedzie polarne, pingwiny, arktyczne lisy oraz foki: lodowców. Ale wbrew powszechnej opinii lodowce umożliwiają istnienie życia nie tylko na lodzie i pod lodem, ale i w samym lodzie też. Ostatnio naukowcy odkryli istnienie przypominających stonogi robaków, które mieszkają wewnątrz lodowców i innych rodzajów lodu - nawet w lodach metanowych na dnie Zatoki Meksykańskiej. Te stworzenia, nazwane robakami lodowymi, mają dwa i pół do pięciu centymetrów długości i żywią się chemotroficznymi bakteriami, które żywią się metanem, albo jakoś tak inaczej żyją z nimi w symbiozie... Tylko 93 słowa... Zostało mi jeszcze 157. JAK JA MAM SIĘ SKUPIĆ NA ROBAKACH LODOWYCH, SKORO MÓJ CHŁOPAK NIE ZAPROSIŁ MNIE NA SWÓJ BAL MATURALNY??????? Środa, 30 kwietnia, zdrowie i przepisy bezpieczeństwa Panie Profesorze Sturgess, te notatki, które wymieniałyśmy z Shameeka, były jak najbardziej związane z tematem lekcji, PRZYSIĘGAM. No, ale nieważne.

Mia dlaczego masz taką minę, jakbyś właśnie zeżarła skarpetkę? – L. Nauczyciel biologii złapał Shameekę i mnie na pisaniu liścików i obu nam kazał napisać pracę na 250 słów na temat robaków lodowych. I co? Spójrz na to jak na artystyczne wyzwanie. Poza tym 250 stów to pestka dla takiej dziennikarki jak ty. Powinnaś machnąć to w pół godziny. Lilly, czy twój brat rozmawiał z Tobą o balu maturalnym? Hm. O czym? O balu. No wiesz. Balu maturalnym. Tym, który odbędzie się w przyszłą sobotę. Mówił Ci może, czy zamierza... hm... zaprosić kogoś? KOGOŚ?A kogo konkretnie masz na myśli, mówiąc KOGOŚ? Jego PSA? Wiesz, co mam na myśli. Michael nie rozmawia ze mną o takich sprawach jak bale maturalne, Mia. Michael dyskutuje ze mną głównie o takich rzeczach, jak - na przykład - czy to jego, czy nie jego kolej wyjąć naczynia ze zmywarki, nakryć stół albo wynieść do zsypu zużyte chusteczki higieniczne po spotkaniu grupy terapeutycznej Dorosłych Ofiar Porwania przez Kosmitów w Dzieciństwie, którą prowadzą nasi rodzice. Aha. Tak się tylko zastanawiałam. Nie martw się, Mia. Jeśli Michael w ogóle kogoś zaprosi na bal maturalny, to na pewno Ciebie. Jak to „JEŚLI” Michael kogoś zaprosi na bal maturalny? No dobra, chciałam powiedzieć „KIEDY”. Co się z Tobą dzieje? Nic. Tylko wiesz, Michael to moja jedyna prawdziwa miłość, i zaraz kończy szkołę, i jeśli w tym roku nie pójdziemy na bal maturalny, to już nigdy na bal maturalny nie pójdę. Chyba że wtedy, kiedy JA będę w klasie maturalnej, ale to dopiero za TRZY LATA!!!!!!!!!! A poza tym do tej pory Michael będzie już kończył studia. I co wtedy? Może będzie miał brodę albo coś!!!!! Nie można iść na bal maturalny z kimś, kto ma BRODĘ. Widzę, że bierzesz to strasznie emocjonalnie. Zbliża Ci się okres czy co? NIE!!!!!!! JA TYLKO CHCĘ IŚĆ NA BAL MATURALNY ZE SWOIM CHŁOPAKIEM, ZANIM SKOŃCZY SZKOŁĘ I/LUB ZAPUŚCI SOBIE NA TWARZY ZBĘDNE OWŁOSIENIE!!!!!!!!! CO W TYM ZŁEGO??????? O kurczę! Ty sobie lepiej łyknij panadol. I zamiast pytać mnie, czy moim zdaniem mój brat pójdzie na bal maturalny, czy nie pójdzie, powinnaś SIEBIE o coś zapytać, a mianowicie czemu jakiś kompletnie przestarzały, pogański rytuał taneczny jest dla Ciebie taki ważny. Po prostu jest ważny, wystarczy???? Czy to dlatego, że kiedyś Twoja mama nie pozwoliła Ci kupić Wspaniałej Sukni

Królowej Maturalnego Balu dla Twojej Barbie i musiałaś sama ją zrobić z papieru toaletowego? HALO!!!! Lilly, wydawało mi się, że kto jak kto, ale Ty zauważysz, że bal maturalny odgrywa kluczową rolę w procesie socjalizacji nastolatków. No bo spójrz tylko na listę wszystkich filmów, które na ten temat nakręcono: FILMY, W KTÓRYCH SCENARIUSZU ISTOTNĄ ROLĘ ODGRYWA BAL MATURALNY Dziewczyna w różowej sukience: Czy Molly Ringwald pójdzie na bal maturalny z fajnym bogatym chłopakiem, czy ze zdziwaczałym biedaczyną? A niezależnie od tego, kogo wybierze, czy ona naprawdę sądzi, że jemu spodoba się ta sukienka przypominająca ohydny, różowy worek na ziemniaki, którą właśnie sobie szyje? Zakochana złośnica: Julia Stiles i Heath Ledger. Czy była kiedykolwiek bardziej idealna para? Moim zdaniem, nie. I trzeba tylko balu maturalnego, żeby mogli się o tym przekonać. Dziewczyna z doliny: Pierwsza główna rola filmowa Nicolasa Cage'a. Gra punk - rockowca, który wdziera się na bal maturalny w małomiasteczkowej sali zabaw. Z kim nasza bohaterka pojedzie do domu limuzyną: z facetem w marynarce z napisem Tylko dla członków klubu czy z facetem w skórze? Wszystko zależy od tego, co zdarzy się podczas balu. Footloose: Niezapomniany Kevin Bacon w nieśmiertelnej roli Rena. Bohater namawia dzieciaki z miasteczka, w którym obowiązuje zakaz tańca, żeby wynająć salę za miastem i dać wyraz swojej niezależności, puszczając się w luzackie podrygi do muzyki Kenny'ego Logginsa. Cała ona: Rachael Leigh Cook musi iść na bal maturalny, żeby dowieść, że nie jest wcale tak strasznym dziwadłem, za jakie wszyscy ją uważają. A potem okazuje się, że dziwadłem faktycznie jest, ale - i to jest najlepsze ze wszystkiego - Freddie Prinze Junior i tak ją kocha!!!!! Ten pierwszy raz: Młoda reporterka Drew Barrymore idzie w przebraniu na maturalny bal maskowy! Jej przyjaciółki przebierają się za fragmenty DNA, ale Drew jest mądrzejsza i podbija serce

nauczyciela, w którym się kocha, przebierając się - jakżeby inaczej - za księżniczkę. (No dobra. Za Rozalindę. Ale wyglądało to jak kostium księżniczki). No i kto mógłby zapomnieć o: Powrocie do przyszłości: Jeśli Michael J. Fox nie wyswata swoich rodziców do czasu balu maturalnego, może się nigdy nie URODZIĆ!!!!!!!!!!! Co dowodzi ważnej roli balów maturalnych zarówno z towarzyskiego, jak i BIOLOGICZNEGO punktu widzenia! A co powiesz o Carrie? Czy może pomijasz kubły świńskiej krwi jako niezbędny element socjalizacji nastolatków? WIESZ, O CO MI CHODZI!!!!!!!!!!! Okej, okej, uspokój się. Już rozumiem. Jesteś po prostu zazdrosna, bo Borys nie może cię zaprosić, bo jest tylko pierwszakiem jak my! Przy lunchu zadbam, żebyś zjadła porządną porcję białka, bo podejrzewam, że wegetarianizm rzucił Cisie wreszcie na komórki mózgowe. Potrzebujesz mięsa, i to zaraz. Dlaczego tak umniejszasz moje problemy? Ja tu mam poważny kłopot i moim zdaniem powinnaś przyjąć do wiadomości, że nie ma on nic wspólnego z moją dietą ani cyklem menstruacyjnym. Naprawdę sądzę, że powinnaś położyć się na chwilę z nogami powyżej głowy, żeby Ci krew mogła z powrotem napłynąć do mózgu, bo cierpisz na poważne zakłócenia procesów myślowych. Lilly, PRZYMKNIJ SIĘ! Ja jestem w tej chwili bardzo zestresowana! No bo jutro są moje piętnaste urodziny, a ja wciąż jestem daleka od osiągnięcia samorealizacji. Nic w moim życiu nie dzieje się tak, jak trzeba: mój ojciec upiera się, że mam spędzić lipiec i sierpień razem z nim w Genowii, w domu żyje mi się kompletnie beznadziejnie, bo moja ciężarna matka bez przerwy robi jakieś aluzje do własnego pęcherza moczowego i upiera się, że mojego przyszłego brata lub siostrę urodzi w domu, na naszym PODDASZU, mając do pomocy tylko położną (położną!), mój chłopak kończy liceum i idzie na studia, gdzie bez przerwy będzie narażony na kontakt z biuściastymi studentkami w czarnych golfach, które lubią dyskutować (studentki, nie golfy) na temat Kanta, a moja najlepsza przyjaciółka najwyraźniej nie rozumie, dlaczego bal maturalny jest dla mnie ważny!!!!!!!!!!!! Zapomniałaś ponarzekać na babkę? Nie. Nie zapomniałam. Grandmére pojechała do Palm Springs na chemiczne

złuszczanie naskórka. Wraca dopiero dzisiaj wieczorem. Mia, sądziłam, że szczycisz się tym, że Ty i Michael macie taki otwarty, uczciwy związek. Dlaczego po prostu go nie zapytasz, czy on planuje iść na bal? NIE MOGĘ TEGO ZROBIĆ! No bo to zabrzmi tak, jakbym go prosiła, żeby mnie poprosił. Nie, nie będzie. Będzie. Nie, nie będzie. Będzie. Nie, nie będzie. I nie każda studentka ma duży biust. Naprawdę powinnaś porozmawiać z jakimś specjalistą od zdrowia psychicznego w sprawie tej absurdalnej fiksacji na rozmiarze własnego biustu. To nienormalne. O, dzwonek. BOGU DZIĘKI!!!!!!!! Środa, 30 kwietnia,RZ TO NIE FAIR. No bo ja wiem, że moi przyjaciele mają na głowie ważniejsze sprawy niż bal maturalny - Michael jest zajęty maturą i swoim zespołem Skinner Box, Lilly ma ten swój program telewizyjny, który nawet tylko jako program kablówki ogólnego dostępu co tydzień dokonuje przełomu w telewizyjnym dziennikarstwie, Tina wciąż szuka faceta, który zajmie w jej sercu miejsce jej byłego, Dave'a Faroua El - Abara, Shameeka zajęta jest w drużynie cheerleaderek, a Ling Su ma swój Klub Sztuki i tak dalej. Ale HEJ!!! Czy NIKT już nie myśli o balu maturalnym? W OGÓLE NIKT poza mną i Shameeką? To przecież w przyszłym tygodniu, a Michael nadal mnie nie zaprosił. W PRZYSZŁYM TYGODNIU!!!! Shameeką ma rację, jeśli idziemy, to najwyższy czas zacząć planować wyjście już teraz. Tylko jak ja mam zapytać Michaela, czy on ma zamiar mnie zaprosić? Przecież tak się nie robi. To by kompletnie odarło z romantyzmu całą sytuację. Już i tak fatalnie się złożyło, że moja własna matka pierwsza musiała się oświadczyć, kiedy się przekonała, że jest w ciąży. Kiedy ją zapytałam, jak pan G. zadał TO pytanie, mama powiedziała, że nie zadał. Powiedziała, że rozmowa wyglądała tak: Helen Thermopolis: „Frank, jestem w ciąży.” Pan Gianini: „Och. Okej. Co chcesz teraz zrobić?” Helen Thermopolis: „Wyjść za ciebie.”

Pan Gianini: „Dobrze.” Halo!!!!!!!!! Gdzie w TYM jest romantyzm??? „Frank, zaszłam w ciążę, pobierzmy się”. „Okej”. Nie no, ludzie! A gdyby tak: Helen Thermopolis: „Frank, nasienie twoich lędźwi zakiełkowało w moim łonie.” Pan Gianini: Helen, nigdy w ciągu trzydziestu siedmiu lat mojego życia nie przekazano mi radośniejszej wiadomości. Czy uczynisz mi ten niewiarygodny zaszczyt i zostaniesz moją żoną, moją bratnią duszą, moją partnerką na całe życie?” Helen Thermopolis: „Tak, mój ukochany obrońco.” Pan Gianini: „Moje życie! Moja nadziejo! Miłości moja!” (POCAŁUNEK) TAK to POWINNO przebiegać. Widzicie, jaka różnica? O wiele lepiej jest, kiedy facet prosi dziewczynę, niż kiedy dziewczyna prosi faceta. Więc to oczywiste, że nie mogę ot, tak, podejść do Michaela i powiedzieć: Mia Thermopolis: „No co z tym balem maturalnym? Zaprosisz mnie wreszcie? Bo muszę sobie kupić sukienkę.” Michael Moscovitz: „Okej.” NIE!!!!!!!!!!! To nie może tak wyglądać!!!!!!! Michael musi MNIE zaprosić. Musi powiedzieć: Michael Moscovitz: „Mia, te minione pięć miesięcy to najbardziej magiczne chwile w moim życiu. Być z tobą to tak, jakby człowiekowi morska bryza stale owiewała znużone namiętną troską czoło. Jesteś jedynym powodem, dla którego żyję, tylko dla ciebie bije moje serce. Byłoby to dla mnie największym honorem, jaki mi w życiu uczyniono, gdybyś pozwoliła mi towarzyszyć sobie na balu maturalnym, gdzie, musisz mi to obiecać, przetańczysz ze mną wszystkie tańce, oczywiście poza szybkimi, bo te przesiedzimy, ponieważ są takie beznadziejnie durne.” Mia Thermopolis: Och, Michael, zupełnie mnie zaskoczyłeś! W ogóle się tego nie spodziewałam. Ale ja cię uwielbiam każdym włókienkiem mojej duszy, więc oczywiście pójdę z tobą na bal maturalny i przetańczę z tobą wszystkie tańce,

naturalnie poza szybkimi, bo te przesiedzimy, ponieważ są takie beznadziejnie durne.” (POCAŁUNEK) Tak to powinno wyglądać. Jeśli na świecie jest jakaś sprawiedliwość, tak to właśnie BĘDZIE wyglądało. Ale KIEDY? Kiedy on mnie zapyta? No bo przecież nie teraz. Tylko na niego popatrzcie, on ewidentnie NIE myśli teraz o balu maturalnym. Kłóci się z Borysem Pelkowskim o akordy do ich nowej piosenki Chłopak z kamieniem w dłoni, która jest zjadliwą krytyką obecnej sytuacji na Środkowym Wschodzie. Przykro mi, ale od kogoś, kto troszczy się o ustawienie rozporek gryfu i sytuację na Środkowym Wschodzie, TRUDNO WYMAGAĆ, ŻEBY PAMIĘTAŁ O TAKICH DROBIAZGACH, JAK ZAPROSZENIE DZIEWCZYNY NA BAL MATURALNY. No cóż, mam za swoje. Za to, że się zakochałam w geniuszu. A przecież Michael jest naprawdę oddanym chłopakiem. I znam wiele dziewczyn, które - tak jak Tina - strasznie mi zazdroszczą, że mam tak seksownego, a jednocześnie tak niesłychanie wspierającego towarzysza życia. Bo widzicie, Michael ZAWSZE siada obok mnie przy lunchu, pomijając wtorek i czwartek, kiedy ma w tym w czasie spotkanie Klubu Komputerowego. Ale nawet wtedy spogląda na mnie tęsknie z drugiego końca stołówki. No dobra, może nie spogląda tęsknie, ale czasami się do mnie uśmiecha, jeśli złapie mnie na tym, że gapię się na niego przez całą stołówkę i usiłuję zdecydować, kogo przypomina bardziej - Josha Harnetta czy ciemnowłosego Heatha Ledgera. Owszem, przyznaję, że Michael nie uznaje publicznego okazywania uczuć - co mnie wcale nie zaskakuje, skoro gdziekolwiek się ruszę, łazi za mną szwedzki mistrz krav magi o wzroście metr dziewięćdziesiąt - więc nie jest tak, żeby Michael mnie kiedykolwiek całował w szkole czy trzymał za rękę na korytarzu albo wkładał dłoń w tylną kieszeń moich dżinsów, kiedy spacerujemy ulicą, czy żeby opierał się o mnie całym ciałem, kiedy stoimy przy mojej szafce, w taki sposób jak Josh robi to z Laną... Ale kiedy jesteśmy sami... kiedy jesteśmy sami... kiedy jesteśmy sami... Och, no dobra, więc jeszcze do drugiej bazy nie doszliśmy. Może poza tą jedną chwilą w czasie ferii wiosennych, kiedy budowaliśmy tamten dom. Ale sądzę, że to mógł być przypadek, bo mój młotek wisiał na pętelce przy moim kombinezonie, a Michael spytał, czy może go pożyczyć, a ja mu go nie mogłam dać, bo zajęta byłam podtrzymywaniem arkusza dykty, więc jego ręka tak jakby przypadkiem otarła się o mój biust, kiedy sięgał po młotek... No, ale i tak. Jesteśmy ze sobą idealnie szczęśliwi. Bardziej niż szczęśliwi. Jesteśmy

EKSTATYCZNIE szczęśliwi. WIĘC DLACZEGO NIE ZAPROSIŁ MNIE JESZCZE NA BAL MATURALNY????????????????? O mój Boże. Lilly właśnie zajrzała mi przez ramię, żeby zobaczyć, co piszę, i przeczytała ten ostatni fragment. Należało mi się za nadużywanie wielkich liter. Powiedziała właśnie: - O Boże, nie mów mi, że NADAL obsesyjnie o tym rozmyślasz. Jakby to nie wystarczyło, Michael podniósł głowę i spytał: - Obsesyjnie rozmyślasz o czym? (!!!!!!!!!) Myślałam, że Lilly mu coś powie!!!!!!!!! Myślałam, że powie: - Och, Mia po prostu ma zator w mózgu, bo jeszcze jej nie zaprosiłeś na bal maturalny. Ale ona powiedziała tylko: - Mia pracuje nad referatem na temat robaków lodowych. Michael stwierdził: - Aha. I wrócił do swojej gitary. Tylko Borys musiał dodać swoje: - Ach, metanowe robaki lodowe. No tak, oczywiście. Jeśli istotnie są wszechobecne w płytkich złożach gazu na dnie morskim, to może się okazać, że mają niebagatelny wpływ na proces tworzenia złóż metanu i jego rozpuszczanie w wodzie, co z kolei byłoby niezwykle istotne dla gospodarki światowej, zważywszy, że gaz jest cennym źródłem energii. Co, jak wiecie, przyda mi się do pracy i tak dalej, ale naprawdę... Skąd on w ogóle wie takie rzeczy? Nie wiem, jak Lilly z nim wytrzymuje. Ja bym nie mogła. Środa, 30 kwietnia, francuski Dzięki Bogu za to, że istnieje Tina Hakim Baba. ONA JEDNA rozumie, co przeżywam. ORAZ w pełni mi współczuje. Mówi, że zawsze marzyła, żeby iść na bal maturalny z ukochanym - tak jak Molly Ringwald marzyła, żeby pójść na bal maturalny z Andrew McCarthym w Dziewczynie w różowej sukience. Niestety, na nieszczęście dla Tiny, ukochany - czy raczej były ukochany - rzucił ją dla

dziewczyny o imieniu Jasmine z turkusowym aparacikiem ortodontycznym. Ale Tina mówi, że nauczy się znów kochać, jeśli uda jej się znaleźć mężczyznę gotowego zburzyć ochronny mur emocjonalny, który wzniosła wokół siebie po zdradzie Dave'a Faroua El - Abara. Wyglądało na to, że szansę miał Peter Tsu, którego Tina poznała w czasie ferii wiosennych, ale jego obsesyjne ukochanie Korn wkrótce ją zniechęciło. Normalna reakcja każdej rozsądnie myślącej kobiety. Tina uważa, że Michael zaprosi mnie jutro, w moje urodziny. Och, proszę, niech tak się stanie! Byłby to najlepszy prezent urodzinowy, jaki mi ktokolwiek ofiarował. Oczywiście poza prezentem w postaci Grubego Louie, którego podarowała mi mama. Ale mam nadzieję, że on tego nie zrobi przy mojej rodzinie. Bo Michael idzie z nami na miasto w moje urodziny. Wybieramy się jutro na kolację z Grandmére, tatą, mamą i panem Gianinim. Och, no i z Larsem, oczywiście. A potem, w sobotę wieczorem, mama chce urządzić dla mnie i wszystkich moich przyjaciół huczną imprezę na poddaszu (to znaczy, o ile nadal j będzie w stanie wtedy chodzić, biorąc pod uwagę stan jej sami - wiecie - czego). Jednak nie wspomniałam Michaelowi o problemie mojej mamy z jej sami - wiecie - czym. Opowiadam się za budowaniem w pełni otwartego i szczerego związku z ukochanym mężczyzną, ale doprawdy, są pewne rzeczy, których nie musi wiedzieć. Na przykład tego, że twoja ciężarna matka ma problemy z pęcherzem. Tylko Michaela zaprosiłam i na kolację, i na imprezę. Wszyscy inni, łącznie z Lilly, przychodzą tylko na imprezę. Wyobrażacie sobie, jak nieromantycznie byłoby jeść urodzinową kolację ze swoją matką, ojczymem, prawdziwym ojcem, babką, ochroniarzem, chłopakiem ORAZ jego siostrą? Starałam się nieco zredukować obciach. Michael zapowiedział, że przyjdzie i na kolację, i na imprezę, co uważam za wielką odwagę i kolejny dowód, że to najlepszy chłopak na tym świecie. Gdybym tylko mogła jakoś go przyprzeć do muru w sprawie balu maturalnego. Tina twierdzi, że powinnam po prostu otwarcie go o to zapytać. To znaczy Michaela. Tina teraz niezachwianie wierzy w jasne stawianie spraw z chłopakami, a to dlatego, że z Dave'em bawiła się w jakieś gierki, a on ją zostawił i rzucił się w ramiona Jasmine o turkusowym uśmiechu. Ale ja tam nie wiem. To w końcu BAL MATURALNY. Bal maturalny to coś specjalnego. Nie chcę tego schrzanić. Zwłaszcza że będę mogła spokojnie spotykać się z Michaelem jeszcze tylko przez jakieś dwa miesiące, zanim tata nie zawlecze mnie do Genowii na lato. Co jest strasznie nie fair. „Przecież podpisałaś kontrakt, Mia”, powtarza mi bez przerwy. To znaczy tata. Tak, podpisałam, mniej więcej ROK temu. No dobra, siedem miesięcy temu. Skąd

wtedy miałam wiedzieć, że zakocham się jak szalona, do utraty tchu? No dobra, byłam już wtedy zakochana jak szalona i do utraty tchu, ale hej! Chodziłam z kimś zupełnie innym. A mój prawdziwy ukochany nie odwzajemniał moich uczuć. Albo, jeśli odwzajemniał (mówi, że tak!!!!!!!!!!!), to ja niezupełnie zdawałam sobie z tego sprawę, prawda? Więc czy tata ma prawo oczekiwać, że teraz spędzę dwa pełne miesiące z dala od człowieka, któremu przyrzekłam swoje serce? Och, nie. Nie wydaje mi się. Spędzanie w Genowii świąt Bożego Narodzenia to zupełnie coś innego. No bo razem to było raptem trzydzieści siedem dni. Ale lipiec I sierpień? Oczekują, że spędzę dwa pełne MIESIĄCE z dala od NIEGO? No cóż, NIE MA MOWY. Tata uważa, że postępuje w tej sprawie racjonalnie, skoro początkowo miał zamiar wymusić na mnie, żebym spędziła w Genowii CAŁE lato. Ale ponieważ data porodu mamy wypada jakoś w czerwcu, ostatecznie pozwolił mi zostać w Nowym Jorku do narodzin dziecka. Ach, tak. Dzięki, tato. No cóż, będzie musiał jeszcze trochę odpuścić, bo jeśli myśli, że ja spędzę dwa ostatnie letnie miesiące pierwszego roku, odkąd w ogóle mam chłopaka, Z DALA od rzeczonego chłopaka, to czeka go bardzo duża niespodzianka. Zresztą, co w ogóle można robić w Genowii latem? NIC. Cały ten kraik roi się od turystów (zgoda, Nowy Jork też, ale jednak turyści w Nowym Jorku są inni, o wiele mniej obrzydliwi niż ci, którzy jeżdżą do Genowii) i nawet nie obraduje parlament. Co ja tam będę robiła CAŁYMI DNIAMI? No bo tutaj przynajmniej będzie to całe zamieszanie z dzieckiem, kiedy już raz moja mama się spręży i je wreszcie urodzi, chociaż właściwie wolałabym, żeby urodziła jeszcze przed czerwcem, bo teraz sytuacja wygląda KATASTROFALNIE. To jak życie pod jednym dachem z yeti, przysięgam na Boga, mama cały czas tylko chodzi po domu, głośno tupiąc, i warczy na nas o byle co. Jest w takim fatalnym nastroju przez tę całą wodę, którą zatrzymuje w organizmie i ma parcie na sami - wiecie - co (moja mama udziela czasami ZBYT konkretnych informacji). A mówią, że ciąża to magiczny czas w życiu kobiety. No więc co z tą magią? Gdzie ten zachwyt nad cudem istnienia? Gdzie radość z dawania nowego życia? Najwyraźniej mama nigdy o żadnej z tych spraw nie słyszała. Cała rzecz w tym, że to już ostanie lato Michaela przed studiami. Dobra, jego uniwersytet leży zaledwie o kilka przystanków metrem w stronę centrum, ale już nie będę mogła widywać go w szkole. Na przykład już nie przejdzie koło mojej sali od algebry, żeby mi dać gummi worms, tak jak dzisiaj rano, ku wielkiej zgryzocie Lany Weinberger, której

chłopak Josh NIGDY niespodziewanie nie przyniósł gummi worms. Nie. Michael i ja powinniśmy spędzić lato razem, urządzać sobie urocze pikniki w Central Parku (chociaż ja nie cierpię pikników w parkach, bo bezdomni wiecznie do ciebie podchodzą i patrzą tęsknie na twoją kanapkę z pastą jajeczną czy z czymś tam, nieważne, a wtedy musisz ją im oddać, bo czujesz się taka winna, że ty masz tyle, kiedy inni nie mają niczego, a oni zazwyczaj nawet nie są ci wdzięczni, tylko mówią coś w rodzaju: „Nie cierpię pasty jajecznej”, co jest moim zdaniem bardzo nieuprzejme) i oglądać Toscę w plenerze (tyle że ja nie cierpię opery, bo wszyscy zazwyczaj pod koniec tragicznie giną, no, ale nieważne). Zostają jeszcze spacery na festiwal San Gennaro, a może Michael wygrałby dla mnie jakieś pluszowe zwierzątko na strzelnicy (chociaż on z powodów etycznych sprzeciwia się używaniu broni palnej, tak jak i ja, chyba że jest się członkiem państwowych służb bezpieczeństwa albo żołnierzem czy coś, a te pluszowe zwierzątka, które rozdają w wesołych miasteczkach, są NAPRAWDĘ robione przez biedne dzieci, zaprzęgnięte do niewolniczej pracy w manufakturach w Gwatemali). Ale i tak. Byłoby totalnie romantycznie, gdyby tata się nie wtrącił i wszystkiego nie zepsuł. Lilly mówi, że mój tata najwyraźniej ma kompleks odrzucenia, odkąd jego ojciec umarł i zostawił go na pastwę Grandmére, i to dlatego tak strasznie się usztywnił w całej tej kwestii spędzania przeze mnie lata w Genowii. Tyle że Grandpere umarł, kiedy tata był po dwudziestce - niezupełnie w latach najważniejszych dla jego rozwoju - więc nie wiem, jak to możliwe. Ale Lilly mówi, że ludzka psychika działa w pokrętny sposób i że powinnam po prostu przyjąć to do wiadomości i robić swoje. Moim zdaniem, osobą z problemem jest Lilly, biorąc pod uwagę, że minęły już niemal cztery miesiące, odkąd producenci, którzy nakręcili film w oparciu o moją biografię, wykupili opcję na jej program telewizyjny Lilly mówi prosto z mostu, a nadal nie udało im się znaleźć studia, które chciałoby nakręcić odcinek pilotażowy. Ale Lilly twierdzi, że przemysł rozrywkowy też działa w dziwny i pokrętny sposób (zupełnie jak ludzka psychika), co ona przyjęła do wiadomości i robi swoje, tak jak i ja powinnam. ALE JA NIGDY NIE ZAAKCEPTUJĘ TEGO, ŻE MÓJ TATA CHCE, ŻEBYM SPĘDZIŁA SZEŚĆDZIESIĄT DWA DNI Z DALA OD MĘŻCZYZNY, KTÓREGO KOCHAM!!!! NIGDY!!!!!!!!!!!!!! Tina mówi, że powinnam postarać się o jakąś letnią praktykę gdzieś tu na Manhattanie, a wtedy tata nie będzie mógł kazać mi jechać do Genowii, ponieważ to by się

wiązało z zawaleniem moich tutejszych zobowiązań. Tylko ja nie znam tu żadnego miejsca, które przyjęłoby księżniczkę na praktykę. No bo co będzie robił Lars przez cały dzień, kiedy ja będę wklepywała dane do komputera albo robiła kserokopie czy coś? Kiedy weszłam do sali przed lekcją, mademoisełle Klein pokazywała jakimś dziewczynom ze starszej klasy zdjęcie takiej seksownej sukienki, którą zamawia z katalogu Victoria's Secret na bal maturalny. Jest opiekunką. Tak jak pan Wheeton, trener drużyny szkolnej i nasz nauczyciel od zdrowia i zasad bezpieczeństwa. Idą razem. Tina mówi, że to najbardziej romantyczna rzecz, o jakiej słyszała, poza moją mamą i panu Gianinim. Nie wyjawiłam Tinie bolesnej prawdy o tym, że to moja mama oświadczyła się panu Gianiniemu. No cóż, nie chcę zdruzgotać wszystkich kruchych, drogich Tinie złudzeń. Wolę ją trzymać w błogiej nieświadomości, także i w tej kwestii, że książę William nigdy nie odpisze na jej maile. To dlatego, że dałam jej fałszywy adres mailowy. Widzicie, musiałam coś zrobić, żeby przestała mnie o to męczyć. A jestem pewna, że ktokolwiek odbiera pocztę pod ksia - zew@zamekwindsor.com, bardzo sobie cenił jej pięciostronicową epistołę na temat tego, jak ona strasznie go kocha, zwłaszcza kiedy William wkłada te swoje bryczesy do gry w polo. Trochę źle się czuję, okłamując Tinę, ale chciałam tylko poprawić jej nastrój. I któregoś dnia faktycznie zdobędę dla niej prawdziwy adres mailowy księcia Williama. Muszę tylko zaczekać i zobaczyć się z nim na pogrzebie wagi państwowej, kiedy umrze ktoś sławny. Prawdopodobnie nastąpi to już niedługo Elizabeth Taylor jakoś tak kiepsko ostatnio wygląda. Il mefaut des lunettes de soleil. Didier demand a essayer la jupe. Ja zupełnie nie wiem, jak ktoś tak zakochany w panu Wheetonie, jak podobno zakochana jest mademoiselle Klein, może zadawać nam tyle do domu. Czy wiosna, czas miłosnych uniesień, nie robi na niej żadnego wrażenia? Nikt, kto uczy w tej szkole, nie ma w sobie nawet grama romantyzmu. To samo można powiedzieć o większości ludzi, którzy się tu uczą. Bez Tiny byłabym naprawdę zgubiona. Jeudi, j'aifaił de l'aerobic. PRACA DOMOWA Algebra: strony 279 - 300 Angielski: Przyjdzie na pewno Biologia: skończyć referat o lodowych robakach Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa: strony 154 - 160 RZ: i co jeszcze?

Francuski: Ecńvez une histoire personnelle Historia cywilizacji: strony 310 - 330 Środa, 30 kwietnia, w limuzynie w drodze do domu z Plaza Grandmére wyraźnie domyśla się, że mam jakiś kłopot. Pewnie podejrzewa, że chodziło o te całe wakacje w Genowii. Jakbym nie miała pilniejszych spraw na głowie. - Czekają nas bardzo przyjemne chwile tego lata w Genowii, Amelio. Właśnie trwają prace wykopaliskowe, wyobraź sobie, archeologowie natrafili na grobowiec, który może należeć do twojej przodkini, księżnej Rosamundy. O ile wiem, zabiegi mumifikacyjne stosowane w Genowii w VIII stuleciu były w każdym calu tak zaawansowane jak te wykorzystywane przez Egipcjan. Kto wie, może spojrzysz w twarz kobiecie, która założyła książęcą dynastię Renaldich! Świetnie. Spędzę wakacje, zaglądając w przegrodę nosową jakiejś starej mumii. Ziszczone marzenia. Och nie - tak mi przykro, Mia. Wybij sobie z głowy spacery z twoim ukochanym po Coney Island. I nie będziesz jako wolontariuszka douczać dzieci z zaniedbanych środowisk. Żadnego fajnego letniego zajęcia w Kim's Wideo, gdzie bym sobie przewijała na podglądzie Księżniczkę Mononoke i Wojownika Gwiazdy Północy. Nie, czeka mnie bliski kontakt z tysiącletnimi zwłokami. Hura! Chyba muszę być bardziej zmartwiona tą sprawą z Michaelem, niż MNIE SAMEJ się wydawało, bo w środku wykładu na temat napiwków (manikiurzystce - 3 dolary, pedikiurzystce - 5 dolarów, taksówkarzowi - 2 dolary za kurs poniżej 10 dolarów, 5 dolarów za jazdę na lotnisko, od rachunków restauracyjnych - podwójny podatek, chyba że w którymś stanie podatek ten wynosi mniej niż 8 procent, i tak dalej) Grandmére wrzasnęła: - AMELIO! CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE? Musiałam podskoczyć chyba na trzy metry w górę. Tak totalnie myślałam o Michaelu. O tym, jak przystojnie wyglądałby w smokingu. O tym, że mogłabym mu kupić czerwoną różę do butonierki, taką bez ozdób z asparagusa, bo chłopcy asparagusa nie lubią. A ja mogłabym włożyć czarną sukienkę, taką na jednym ramiączku, jakie nosi Kirsten Dunst na premiery filmów, z asymetrycznym dołem i rozcięciem z jednego boku, i buty na wysokim obcasie, wiązane troczkami wokół kostek. Grandmére mówi, że na dziewczynach poniżej osiemnastego roku życia czerń wygląda ponuro, a te wiązane troczkami buty przypominają jej sandały, które Russel Crowe

nosił w Gladiatorze - i że większość kobiet nie wygląda w nich dobrze. No, ale nieważne. Zupełnie spokojnie mogę się posypać brokatem do ciała. Grandmére nawet NIE WIE, że brokat do ciała istnieje. - Amelio! - mówiła Grandmére. Nie mogła wrzeszczeć za głośno, bo twarz jeszcze ciągle ją piecze po chemicznym złuszczaniu. Wiedziałam o tym, bo Rommel, jej prawie wyłysiały miniaturowy pudel, który wygląda, jakby sam przeszedł jeden czy dwa zabiegi chemicznego złuszczania naskórka, ciągle usiłował wskakiwać jej na kolana i lizać ją po twarzy, jakby była surowym befsztykiem czy coś. Nie chcę, żeby komuś się zrobiło niedobrze, ale właściwie trochę tak to wyglądało. Albo jakby Grandmére przypadkiem dostała się pod jeden z tych odkurzaczy, którymi w Silkwood zdejmują z Cher promieniowanie. - Czyś ty słyszała chociaż jedno słowo z tego, co mówiłam? - Grandmére miała zbolałą minę. Przede wszystkim dlatego, że twarz ją piekła, jestem pewna. - Któregoś dnia to ci się może bardzo przydać, jeśli utkniesz gdzieś bez kalkulatora albo limuzyny. - Przepraszam, Grandmére - powiedziałam. I naprawdę było mi przykro. Z dawaniem napiwków radzę sobie fatalnie, bo to jest związane z matematyką, a w dodatku z szybkim myśleniem, kiedy człowiek nawet nie może spokojnie usiąść. Zawsze jak zamawiam jedzenie z Number One Noodle Son, muszę pytać ludzi z restauracji, ile wyniesie rachunek, żeby na kalkulatorze policzyć sobie, ile napiwku będę musiała dać dostawcy, zanim zdąży dotrzeć do naszych drzwi. Bo w przeciwnym razie kończy się na tym, że facet stoi w progu jakieś dziesięć minut i czeka, aż ja obliczę, ile mu dać od zamówienia na siedemnaście dolarów pięćdziesiąt. - Nie wiem, co się z tobą ostatnio dzieje, Amelio - powiedziała Grandmére, nadal nabzdyczona. No cóż, też byście się bzdyczyli, gdybyście wyrzucili kasę na chemiczne usunięcie dwóch czy trzech wierzchnich warstw naskórka z twarzy. - Mam nadzieję, że nie martwisz się ciągle matką i tymi jej idiotycznymi planami rodzenia w domu. Już ci mówiłam, twoja matka zapomniała, co to bóle porodowe. Jak tylko zaczną jej się skurcze, będzie błagała, żeby ją zabrać do szpitala na miłe małe znieczulenie. Westchnęłam. Chociaż FAKTYCZNIE niepokoi mnie to, że matka wybrała poród w domu zamiast przyjemnego, bezpiecznego porodu w czystym szpitalu - gdzie mają butle z tlenem, automaty ze słodyczami i doktora Kovaea - staram się jednak nie myśleć o tym za wiele... Zwłaszcza że Grandmére chyba ma rację. Moja mama płacze jak dziecko, kiedy się uderzy w palec u nogi. Jak ona zniesie długie godziny bólów porodowych? Teraz jest znacznie starsza, niż kiedy rodziła mnie. Jej trzydziestosześcioletnie ciało nie nadaje się do trudów porodu. Ona przecież nawet nie ćwiczy!

Grandmére wpatrywała się we mnie złym wzrokiem. - Przypuszczam, że to trochę wina nagłej zmiany pogody - powiedziała. - Wiosną młodzi ludzie mają skłonność do roztargnienia. No i oczywiście jutro masz urodziny. Absolutnie nie miałam nic przeciwko temu, żeby Grandmére uznała, że dlatego właśnie jestem niezbyt przytomna. Z powodu urodzin i dlatego, że moi przyjaciele i ja jesteśmy na wiosnę cali rozświergotani jak te skowronki. - Amelio, jesteś osobą, dla której szalenie trudno wybrać prezent urodzinowy - ciągnęła Grandmére, sięgając po swojego sidecara i papierosy. Grandmére sprowadza sobie papierosy z Genowii, żeby nie musieć płacić astronomicznego podatku, jaki narzuca się na nie tu, w Nowym Jorku, z nadzieją, że ludzie zniechęcą się do palenia. Niestety, to nie działa, bo wszyscy palacze z Manhattanu po prostu wskakują w wagon kolejki PATH i jadą po fajki do New Jersey. - Nie jesteś typem, któremu daje się biżuterię - mówiła Grandmére, zapalając papierosa i zaciągając się nim łapczywie. - I chyba w ogóle nie doceniasz eleganckich ubrań. I trudno powiedzieć, żebyś miała jakieś określone hobby. Zauważyłam głośno, że MAM hobby. I nawet nie tylko hobby, ale wręcz POWOŁANIE: pisarstwo. Grandmére tylko machnęła ręką i odparła: - Ale to nie jest PRAWDZIWE hobby. Nie grasz w golfa, nie malujesz... Poczułam się trochę urażona, że zdaniem Grandmére pisanie to nie jest prawdziwe hobby. Bardzo się zdziwi, kiedy dorosnę, a moje książki zaczną się ukazywać drukiem. Wtedy pisanie będzie nie tylko moim hobby, ale i ścieżką kariery. Może pierwsza książka, jaką napiszę, będzie o niej. Nazwę ją: Klaryssa, czyli szaleństwa książęcych rodów, pamiętnik autorstwa księżniczki Mii z Genowii. A Grandmére nie będzie mogła podać mnie do sądu, tak jak Daryl Hannah nie mogła nikogo pozwać do sądu, kiedy zrobili ten film o niej i Johnie F. Kennedym, bo to wszystko będzie w stu procentach prawda! HA! - A co ty CHCESZ dostać na urodziny, Amelio? - zapytała Grandmére. Musiałam się nad tym chwilę zastanowić. Oczywiście tego, czego NAPRAWDĘ chcę, Grandmére nie może mi dać. Ale pomyślałam sobie, że nie zaszkodzi poprosić. No więc spisałam tę listę: LISTA PREZENTÓW, KTÓRE CHCIAŁABYM DOSTAĆ NA PIĘTNASTE URODZINY

1. Rozwiązanie problemu światowego głodu. 2. Nowy kombinezon, rozmiar 38. 3. Nową szczotkę dla Grubego Louie (zżarł rączkę starej). 4. Liny elastyczne do sali balowej (żebym mogła ćwiczyć powietrzne akrobacje jak Lara Croft). 5. Małego braciszka albo siostrzyczkę, zdrowo urodzonego. 6. Wpisanie orek na listę zagrożonych gatunków, żeby zatoka Puget Sound mogła otrzymać rządową dotację na wysprzątanie zanieczyszczonych terenów godowych i lęgowych. 7. Głowę Lany Weinberger na srebrnej tacy (tylko żartuję no cóż, nie do końca...). 8. Własną komórkę. 9. Żeby Grandmére rzuciła palenie. 10. Żeby Michael Moscovitz zaprosił mnie na bal mat. Spisując tę listę, pomyślałam sobie ze smutkiem, że dostanę z niej na urodziny najprawdopodobniej tylko numer 2. To znaczy, DOSTANĘ też braciszka lub siostrzyczkę, ale dopiero najwcześniej za jakiś miesiąc. Grandmére nijak się nie da namówić na rzucenie palenia ani na te taśmy do akrobacji. Światowy głód i kwestia, orek nie leżą, że tak powiem, w gestii znanych mi osób. Tata mówi, że komórkę zaraz zgubię i/lub rozwalę, tak jak laptop, który mi dał. (To nie moja wina. Ja go tylko na moment wyjęłam z plecaka i postawiłam na krawędzi umywalki, bo szukałam błyszczyku do ust. To nie moja wina, że wtedy Lana Weinberger na mnie wpadła ani że wszystkie umywalki w naszej szkole są zapchane. Komputer był pod wodą tylko przez kilka sekund, naprawdę powinien był działać po wyschnięciu. Niestety nawet Michael, który jest geniuszem technicznym, tak samo jak muzycznym, nie zdołał go odratować). Oczywiście, jedyna rzecz, na której skupiła się Grandmére, to pozycja numer 10, ta, do której przyznałam się przed nią wyłącznie pod wpływem chwilowej słabości i o której w ogóle nie powinnam była wspominać, biorąc pod uwagę, że przed upływem dwudziestu czterech godzin ona i Michael spotkają się przy jednym stoliku w Les Hautes Manger na mojej urodzinowej kolacji. - Co to jest ten „bal mat”? - spytała Grandmére. - Nie znam tego określenia. W głowie mi się to nie mieściło. No, ale z drugiej strony, Grandmére prawie nigdy nie ogląda telewizji, nawet powtórek Uufder She Wrote ani Golden Girls, jak to robią wszyscy ludzie w jej wieku, więc mało prawdopodobne, żeby kiedyś trafiła na emisję Dziewczyny w

różowej sukience na TBS albo gdzie indziej. - To rodzaj imprezy, Grandmére - powiedziałam, sięgając po moją listę. - Nieważne. - A ten młody Moscovitz jeszcze cię nie zaprosił na tę imprezę? - drążyła Grandmére. - Kiedy to ma być? - W następną sobotę - powiedziałam. - Czy możesz oddać mi listę? - A czemu nie pójdziesz bez niego? - spytała Grandmére. Roześmiała się, a potem tego pożałowała, bo chyba od nagłego rozciągania mięśni boli ją twarz. - Jak ostatnim razem. Rozumiesz, żeby mu pokazać. - Nie mogę - odparłam. - To impreza wyłącznie dla maturzystów. Maturzysta może zabrać do towarzystwa osobę z młodszej klasy, ale osoba z młodszej klasy nie może iść tam sama. Lilly mówi, że powinnam po prostu zapytać Michaela, czy się wybiera, ale... - NIE! - Grandmére wytrzeszczyła oczy. W pierwszej chwili pomyślałam, że się zakrztusiła kostką lodu, ale okazało się, że to tylko wyraz oburzenia. Grandmére ma eyeliner wytatuowany dookoła oczu, zupełnie jak Michael Jackson, więc nie musi co rano zawracać sobie głowy makijażem. Ale kiedy wytrzeszcza oczy - no cóż, trochę to szokuje. - Nie możesz go SAMA zapytać - zaprotestowała Grandmére. - Ile razy ja ci to mam powtarzać, Amelio? Mężczyzna jest jak małe leśne zwierzątko. Trzeba go WYWABIAĆ z nory garstką okruszków i delikatnymi słowami zachęty. Nie możesz tak po prostu chwytać za kamień i walić go nim po głowie. Zgadzam się z tym co do joty. Nie mam najmniejszej ochoty walić Michaela po głowie. Ale nie bardzo rozumiem, o co chodzi z tymi okruszkami. - No cóż - westchnęłam. - To co ja mam zrobić? Bal jest za niecałe dwa tygodnie, Grandmére. Jeśli mam iść, muszę to wiedzieć jak najwcześniej. - Powinnaś jakoś nawiązać do tematu - doradziła Grandmére. - SUBTELNIE. Zastanowiłam się nad tym. - To znaczy, twoim zdaniem, powinnam powiedzieć coś w rodzaju: „Któregoś dnia widziałam w katalogu Victoria's Secret idealną sukienkę na bal maturalny?” - Dokładnie - powiedziała Grandmére. - Pomijając że, oczywiście, księżniczki nigdy nie kupują gotowych ubrań, Amelio, a już NA PEWNO nie z katalogu. - Racja - odparłam. - Ale, Grandmére, nie uważasz, że on z miejsca przejrzy podstęp? Grandmére parsknęła, a potem chyba tego pożałowała i przytrzymała swojego drinka przy twarzy, żeby ochłodzić podrażnioną skórę. - Mówisz o siedemnastoletnim chłopcu, Amelio - powiedziała. - Nie o superszpiegu. Nie będzie miał zielonego pojęcia, jakie są twoje zamiary, jeśli zrobisz to odpowiednio