Dla mojego syna Neala,
który już wie, że miłość
to najważniejszy rozdział
historii życia
Czasem lepiej nie grzebać w przeszłości. Kości umarłych mogą skrywać
mroczne i niebezpieczne tajemnice.
JEAN PAUL CADE
W grotach znaleźliśmy najprawdziwszy skarb. Wygląda na to, że wiele zwo-
jów pochodzi z czasów Jezusa. Chcemy wszystko przetłumaczyć jak najdo-
kładniej, a to oznacza, że przed nami miesiące ciężkiej pracy. Kto wie, mo-
że w tych starożytnych pergaminach kryją się ważne wiadomości. Może ich
zawartość pewnego dnia wprawi świat w zdumienie.
OJCIEC ROLAND DE VAUX, SZEF MIĘDZYNARODOWEGO ZESPOŁU
PRACUJĄCEGO NAD ODKOPANIEM I PRZEKŁADEM ZWOJÓW
ZNAD MORZA MARTWEGO, ZNALEZIONYCH W QUMRAN
w IZRAELU W LATACH 1947-1956
I
PRZESZŁOŚĆ
1.
Na wschód od Jerozolimy
Izrael
Leon Gold nie wiedział, że zostały mu dwie minuty życia.
- Ktoś ci kiedyś mówił, że masz świetne nogi? - z szerokim uśmie-
chem rzucił do siedzącej obok, zabójczo seksownej kobiety.
Gold był dwudziestotrzyletnim, opalonym, przystojnym, umięśnionym,
młodym mężczyzną z New Jersey, którego rodzice wyemigrowali do Izrae-
la. Mijając oznakowanym wojskowym dodge'em skąpany w słońcu poma-
rańczowy gaj, wziął oddech i poczuł słodki zapach, który wdarł się do ka-
biny przez opuszczoną szybę. Rzucił siedzącej obok kobiecie przelotne
spojrzenie.
Szeregowa Rachel Else była oszałamiająco piękna.
Kapral Gold wychwycił wzrokiem podjeżdżającą do góry spódnicę Ra-
chel i rozpięty guzik jej bluzki, odsłaniający rowek między piersiami. Tak
bardzo doprowadzała go do szaleństwa, że ciężko mu było skupić się na
zadaniu: dowiezieniu ładunku na posterunek sił obronnych Izraela. Droga
przed nimi usiana była ostrymi zakrętami.
- To jak? Mówił ci już ktoś, że masz świetne nogi? - powtórzył Gold.
Kąciki ust Rachel uniosły się w delikatnym uśmiechu.
- Tak, ty. Jakieś pięć minut temu. Powiedz mi coś, czego nie wiem.
Rzuciwszy okiem w lusterko wsteczne, ujrzał słońce płonące w oknach
zabudowań i błyszczące na kopule prędko oddalającej się Jerozolimy. Był
tylko jeden powód, dla którego Gold został w tym zapomnianym przez
Boga kraju, w którym niekończący się konflikt z Palestyńczykami, wysokie
podatki, narzekający Żydzi i palący upał były na porządku dziennym.
Izraelitki. Zabójczo urodziwe kobiety. A już siły obronne Izraela obfi-
towały w piękności. Gold był zdecydowany zrobić wszystko, aby wyrwać
Rachel. Zredukował bieg, gdy droga zaczęła wić się w górę, a na miejscu
słodkiego zapachu pomarańczy pojawiła się piaskowa woń pustyni.
- W takim razie czy mówił ci już ktoś, że masz uwodzicielskie spoj-
rzenie i świetne ciało?
- Ty, Leonie. Powtarzasz się.
- Pójdziesz ze mną na randkę czy nie, szeregowa Else?
- Nie. Patrz na drogę, kapralu.
- Patrzę.
- Na moje nogi.
Gold ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Cóż, nic na to nie poradzę, że przyciągasz wzrok.
- Patrz na drogę, Leonie. Rozbijesz wóz i oboje będziemy mieli kłopo-
ty.
Gold skoncentrował się na pustej drodze, która pięła się w górę pokrytych
warstwą piachu wapiennych wzgórz. Rachel okazała się twardym orzechem
do zgryzienia, ale on nie zamierzał tak łatwo się poddawać. Zbliżywszy się
do zakrętu, przysunął samochód do krawędzi pobocza. Koła ślizgały się,
odpryskując żwir w dół usianego kamieniami wąwozu.
W głosie Rachel pojawił się niepokój.
- Leonie! Nie rób tak.
Gold puścił do niej oko, przysuwając samochód jeszcze bliżej urwiska.
- Może teraz zmienisz zdanie?
- Przestań, Leonie. Nie wygłupiaj się, to chore. Zginiemy przez ciebie.
Gold uśmiechnął się szeroko, gdy koła ponownie zaczęły ślizgać się na
żwirze.
- Co z tą randką? Zakończ moje męki. Tak czy nie?
- Leonie! Uważaj! - krzyknęła Rachel, wpatrzona w drogę przed sobą.
Gdy odbił kierownicą w drugą stronę, jego spojrzenie przeskoczyło na
drogę. Za następnym zakrętem pojawił się biały ford pick-up. Gold wdep-
nął pedał hamulca, momentalnie krew w jego żyłach zamieniła się w lód i
mężczyzna wiedział, że już po nich. Jego dodge, próbując uniknąć zderze-
nia, wpadł w poślizg i teraz oba samochody pędziły w stronę krawędzi.
Jadący z naprzeciwka pick-up był jak pociąg ekspresowy, który nie może
się zatrzymać. A potem wszystko stało się jakby w zwolnionym tempie.
Gold wyraźnie widział pasażerów pick-upa: trzech dorosłych w kabinie
kierowcy i dwoje nastolatków w otwartym bagażniku - chłopaka i dziew-
czynę, siedzących pośród skrzyń. Uśmiech na ich twarzach zamienił się w
grymas przerażenia, gdy samochody mijały się z piskiem opon.
Pojazdy przelotnie otarły się tyłami. Rozległ się zgrzytliwy szczęk me-
talu rysującego o metal. Dodge wyleciał za krawędź drogi i znalazł się w
powietrzu. Gold poczuł na twarzy delikatny wietrzyk. Jego ochrypły z
przerażenia głos połączył się w mrożącym krew w żyłach duecie z krzy-
kiem Rachel, by urwać się gwałtownie, gdy samochód wbił się w dno wą-
wozu, a silnik stanął w płomieniach.
Pogłos wielkiego wybuchu rozniósł się na ponad dwadzieścia kilome-
trów, gdyż ciężarówka wojskowa, pełna min przeciwpiechotnych, wybu-
chła niemal natychmiast, trawiąc piękne ciała Golda i Rachel tak, że pozo-
stały po nich tylko kości i pył.
—I—
Katolicki ksiądz jechał swoim starym, poobijanym renault jakieś dwieście
metrów za pick-upem, gdy nagle przez otwarte okno poczuł gorące uderze-
nie powietrza. Odgłos eksplozji boleśnie zdzielił go po uszach i duchowny
nacisnął po hamulcach. Renault zatrzymało się gwałtownie.
Mężczyzna zbladł, wpatrzony w pomarańczową kulę ognia wznoszącą
się w powietrze i podążającą za nią chmurę tłustawego dymu. Instynktow-
nie wdepnąwszy pedał gazu, ruszył gwałtownie przed siebie.
Gdy dotarł na skraj wąwozu, zahamował i wyskoczył z samochodu. Wi-
dział, jak płomienie pożerają płonący niczym pocisk samochód wojskowy.
Wiedział, że dla tego, kto znajdował się w środku, nie ma już żadnego ra-
tunku. Zauważył białego forda wywróconego kawałek dalej; z kabiny kie-
rowcy unosił się dym.
- Panie, zmiłuj się nad nimi - powiedział, obserwując miejsce wypad-
ku z beznamiętnym wyrazem twarzy.
Jego plan nie powiódł się. Nie planował czegoś takiego. Jeśli pasażero-
wie pick-upa musieli zginąć, niech tak będzie - bezcenny, liczący dwa ty-
siące lat skarb znajdujący się wewnątrz tego samochodu wart był utraty ich
życia - ale w żadnym momencie nie przewidywał takiej rzezi.
Ruszył w stronę pick-upa. Powietrze rozdarł łańcuch ogłuszających świ-
stów i wybuchów, gdy w wojskowej ciężarówce detonowały kolejne miny.
Ksiądz musiał przykucnąć.
Kilka sekund później ponownie spojrzał w stronę wywróconego forda.
Zauważył sylwetki uwięzionych w zadymionej kabinie pasażerów. Jeden z
nich gorączkowo kopał w przednią szybę, próbując się wydostać. Niedale-
ko wśród gruzów leżały martwe, pokrwawione ciała nastolatków.
Ksiądz podniósł się, gdy eksplozje ucichły. Znów rzucił okiem w stronę
płonącego pick-upa. Zdesperowany pasażer nie kopał już w szybę, a jego
głowa zwisała bezwładnie. Gdzieś pomiędzy kłębami dławiącego kabinę
dymu ksiądz zauważył skórzany futerał do map, wetknięty między przednią
szybę a deskę rozdzielczą.
Wiedział, że w środku znajdował się starożytny zwój odkryty rankiem
tego samego dnia w Qumran i że pick-up zmierzał ze swoim bezcennym
towarem do Instytutu Archeologicznego w Jerozolimie.
Rozkazy z Rzymu nie pozostawiały wątpliwości.
Zaskakujący sekret należy zataić przed światem.
Płomienie jęły lizać futerał.
- Boże, nie - powiedział ksiądz. Ostrożnie zszedł w dół wąwozu, w
kierunku zniszczonego samochodu.
II
TERAŹNIEJSZOŚĆ
DWADZIEŚCIA LAT PÓŹNIEJ
2.
Rzym
Na początku był omen.
Niektórzy twierdzą, że osobliwe zdarzenie o północy w Kaplicy Syk-
styńskiej zostało już przepowiedziane przez Nostradamusa i jest właśnie
tym znakiem, który miał się pojawić.
Były też inne sygnały.
W Wiecznym Mieście powietrze zawisło w bezruchu, jakby za chwilę
miała się rozpętać burza, ale tamtego wieczoru niebo było czyste, a z za-
chodu wiał delikatny wiatr.
Typowy dla Rzymu szał i gwar przemienił się w wyciszony spokój.
Na głównych drogach i wzdłuż Tybru kierowcy niekiedy przystawali,
wyłączali światła w samochodach i pogłaśniali radia. Wokół gęsto zatło-
czonego placu Świętego Piotra anteny satelitarne ekip radiowo-
telewizyjnych sterczały, wskazując w niebo, jakby w poszukiwaniu Bo-
skiego przewodnictwa.
Gdy intensywne telewizyjne lampy łukowe oświetlały Kaplicę Sykstyń-
ską, nawet prostytutki w obskurnych barach w rzymskiej dzielnicy czerwo-
nych latarni odpuściły sobie wieczorną robotę, aby posłuchać relacji sączą-
cych się z telewizorów i radioodbiorników.
Bo przecież ten, kto zostanie wybrany następnym papieżem, ma być też
ostatnim - tym, który stanie twarzą w twarz z Armagedonem. Setki milio-
nów ludzi na całym świecie z niepokojem oczekiwały informacji o zakoń-
czeniu wyborów.
Poprzedni biskup Rzymu nie żył już od dwudziestu ośmiu dni. Po tym
jak odprawiono starodawne rytuały, zabalsamowano jego ciało, złamano
pieczęcie papieskie i ukończono pochówek, stu dwudziestu kardynałów z
Kolegium, ubranych w czerwone kapelusze i czerwone jedwabne szaty, w
uroczystej procesji weszło do Kaplicy Sykstyńskiej, aby wybrać nowego
Pasterza Kościoła.
Po dwudziestu dziewięciu tajnych głosowaniach rozpoczęto przygoto-
wania do kolejnego. Jeśli zegar wybije północ, a następca wciąż nie zosta-
nie wyłoniony, Kościół rozpocznie już piąty tydzień bez przywódcy.
Kardynał Umberto Cassini czuł się tak, jakby zaraz miał dostać zawału.
Mały, wychudły Sycylijczyk o wodnistych brązowych oczach, śmiejący się
dość często, teraz nie miał ochoty i powodów do śmiechu. Krople potu
spływały mu po twarzy. W skrywającej tłukące serce klatce piersiowej
odzywały się nerwobóle.
Powietrze w okazałej piętnastowiecznej Kaplicy Sykstyńskiej śmier-
działo potem. Każde okno i każde drzwi były szczelnie zamknięte, a świa-
tła musiały być włączone. Temperatura wzrosła do zawilgoconych dwu-
dziestu pięciu stopni, a w napiętej atmosferze czuło się ducha wyczekiwa-
nia. Cassini spojrzał na zegar: 23.00.
Siedząc w starej kaplicy przy swoim drewnianym stoliku, przebiegł
wzrokiem po potężnym malowidle ściennym Michała Anioła, ukazującym
okropieństwa Apokalipsy. Umberto Cassini właśnie doświadczał własnej
trwogi.
Historia wyborów papieskich nigdy nie należała do najspokojniejszych.
Cassini przypomniał sobie pewien niepokojący fakt: konklawe w 1831
roku trwało pięćdziesiąt cztery dni i w tym pełnym niezdecydowania czasie
niemal doprowadziło do upadku Kościoła. Tego wieczoru zdawało się cza-
ić w zakamarkach podobne koszmarne zagrożenie. Jako kamerling, prze-
wodniczący konklawe, Cassini był odpowiedzialny za zagwarantowanie
wyboru nowego papieża.
Ale dwudzieste dziewiąte głosowanie zakończyło się dwie godziny te-
mu i nie przyniosło żadnych zmian. Cassini musnął dłonią brew.
- Czy Bóg opuścił swój Kościół w chwili, w której najbardziej Go po-
trzebujemy? - zastanawiał się na głos.
Z trzech kandydatów żaden nie zdobył jeszcze wymaganych osiemdzie-
sięciu głosów przewagi. Przez ostatnie dwa tygodnie ta sama sytuacja po-
wtarzała się za każdym razem: ilość wskazań rozkładała się niemal po rów-
no i jak dotąd wyjście z impasu nie było możliwe. Konklawe zdradzało
bardzo wyraźne oznaki niepokoju.
Cassini modlił się, aby do północy został wyłoniony nowy papież. Ma-
jąc nadzieję na przełamanie patowej sytuacji, jeden z członków Kurii
Rzymskiej zaproponował dołączenie czwartego kandydata: Amerykanina,
kardynała Johna Becketa. Strategia była oczywista - kandydatura Becketa
miała przełamać schemat głosowania i wyciągnąć konklawe z tej ślepej
uliczki. Cassini oblizał nerwowo usta. Do północy zostało sześćdziesiąt
minut. Napięcie zabijało go od środka.
Spojrzał przez długość pomieszczenia na Johna Becketa, siedzącego
przy jednym ze stołów naprzeciwko. Był znakomitą osobistością. Wysoki,
szczupły, z jasnymi włosami i łagodnym, szczerym błękitnym wejrzeniem,
zdawał się podobny do samego Chrystusa.
Jego twarz była silnie opalona, a skóra dłoni zgrubiała jak u robotnika.
Takie ręce mogły zbudować dokładnie tę kaplicę. A jednak było w nim coś
królewskiego.
Każdy, kto znalazł się w towarzystwie Becketa, natychmiast zdawał so-
bie sprawę z jego niewyobrażalnie silnej fizycznej obecności. Ci, którzy
osobiście znali kardynała, często mówili o jego niezwykłej osobowości i
charyzmie. Był synem prawnika z Chicago, uczonym, gorliwym kapłanem,
który wolał odrzucić komforty oferowane przez amerykańską ojczyznę i
poświęcić się życiu religijnemu.
Jako pięćdziesięciosiedmioletni obcokrajowiec z początku został uznany
za zbyt młodego na stanowisko papieża. A teraz Cassini zastanawiał się, w
jaki sposób rozłożą się głosy.
Kardynałowie udali się na modlitwę, prosząc Ducha Świętego o inspira-
cję. Wrócili, położyli zakryte karty do głosowania na złotej tacy, a następ-
nie włożyli je do złotego kielicha na znak dokonania świętego czynu. Z
poważnymi minami zasiedli do stolików, czekając, aż trzech członków
komisji podliczającej zsumuje głosy.
Minuty powoli uciekały; Cassini bawił się swoim pektorałem. Gdy ko-
misja skończyła, jeden z kardynałów podszedł do niego i podał kartkę z
wynikami.
Rozłożywszy ją z niepokojem, Cassini prześledził tekst i nie mógł uwie-
rzyć w to, co zobaczył. John Becket - osiemdziesiąt jeden głosów. Nie tego
się spodziewał. Becket nie tylko zupełnie zmienił rozkład sił, on wygrał.
Pomimo zaskakującego rozstrzygnięcia Cassini poczuł falę ulgi. Wziął
głęboki oddech; bóle w klatce piersiowej pomału odpływały.
Jeden z członków komisji ogłosił wyniki.
- Kardynał John Becket: osiemdziesiąt jeden głosów.
Gdy wyczytywano pozostałe nazwiska, zdawało się to niezbyt istotne,
bowiem całe napięcie w kaplicy jakby magicznie odpuściło. Wszystkie
oczy zwróciły się na Johna Becketa, który najzwyczajniej w świecie sie-
dział zszokowany, jak człowiek, który wyczuwa napierające nań ze
wszystkich stron zagrożenie i jest świadom, że nie ma ucieczki. Zamknął
oczy; jego usta zaczęły poruszać się w cichej modlitwie.
Umberto Cassini pomimo swej cherlawości powstał majestatycznie. W
towarzystwie mistrza ceremonii i trzech członków komisji podszedł do
Becketa. Według nakazu tradycji zadał pytanie po łacinie:
- Czy ty, Wasza Eminencjo, Przewielebny Księże Kardynale, przyj-
mujesz stanowisko papieża, które zostało ci powierzone w wyniku kano-
nicznie przeprowadzonych wyborów?
Becket milczał i wciąż nie otwierał oczu. Zniecierpliwiony Cassini po-
wtórzył pytanie:
- Czy ty, Wasza Eminencjo, Przewielebny Księże Kardynale, przyj-
mujesz stanowisko papieża...?
John Becket nadal nie odpowiadał.
Wyraźnie można było wyczuć narastające w kaplicy napięcie.
Becket bardzo powoli otworzył oczy. Wstał, górując wzrostem nad Cas-
sinim i pozostałymi. Pot lśnił nad jego górną wargą.
- Kamerlingu, dogłębnie poruszyło mnie zaufanie, jakim moi bracia
kardynałowie mnie obdarzyli. Żadne słowa nie wyrażą mej wewnętrznej
pokory. Zupełnie szczerze nie spodziewałem się tego wyboru. Jest to dla
mnie ogromna niespodzianka - urwał, aby wziąć głębszy wdech. - Przyjmę
urząd, kamerlingu. Przyjmę imię...
Ale głos Becketa załamał się, a jego przenikliwe błękitne oczy napełniły
się łzami emocji.
- Wybaczcie mi, proszę. Ale zanim przejdę dalej, zanim wybiorę imię,
muszę wszystkim tu zgromadzonym wyjaśnić pewną rzecz. Muszę powie-
dzieć wam coś bardzo osobistego, coś, czego nigdy nikomu nie mówiłem.
Noszę tę tajemnicę w sercu i czuję, że już pora, aby ujrzała ona światło
dzienne.
Jego niespodziewane wyznanie miało piorunujący efekt. W kaplicy za-
padła pełna zdumienia cisza, jakby wszyscy obecni spodziewali się, że
zaraz przyjdzie im usłyszeć jakiś zatrważający sekret. Wzrok Cassiniego
przebiegł po zakłopotanych twarzach elektorów, po zegarze na ścianie -
dochodziła północ - aż wreszcie zatrzymał się na Beckecie.
- Z całym szacunkiem, John. Ale zasady są jasne. Musisz przyjąć sta-
nowisko, należy zachować nakazaną przez protokół kolejność...
- Kamerlingu, znam zasady. Ale Duch Święty nakazuje mi mówić.
Obawiam się, że gdy już powiem swoje, wielu kardynałów będzie żałować
mojego wyboru na papieża.
W kaplicy zapadła grobowa cisza. Zdawało się, jakby ktoś wyciągnął z
granatu zawleczkę i teraz wszyscy czekali na wybuch. Cassini, czując, jak
jego serce przyspiesza, wziął pełen niepokoju oddech.
- Co też chcesz nam wyjaśnić?
John Becket milczał przez chwilę, po czym rozejrzał się po twarzach
zebranych.
- Wiele lat temu, już jako ksiądz, przyrzekłem sobie pewną rzecz.
Przyrzekłem sobie, że jeśli kiedyś zostanę wybrany na następcę Rybaka,
zrobię wszystko, aby osiągnąć pewne osobiste cele. To właśnie one stano-
wią moje życiowe wyzwanie.
Wszystkie oczy w majestatycznej kaplicy były zwrócone na Becketa.
Fakt, że był Amerykaninem, urodzonym i wychowanym w Chicago, uwi-
daczniał się tylko wtedy, gdy mężczyzna mówił. Choć posługiwał się wło-
skim dość płynnie, Ameryka widniała w jego wypowiedziach niczym
stempel wizowy.
- Kościół jest skałą i zdaję sobie sprawę z tego, że kamień nie jest ma-
teriałem plastycznym. Ale przyrzekłem sobie, że nastanie nowa era dla
katolików, era szczerości i prawdy. Postanowiłem, że jeśli kiedykolwiek
zostanę wybrany na namiestnika Chrystusa, mój pontyfikat da Kościołowi
zupełnie nowy początek, ale w tym będzie potrzebne również wasze wspar-
cie i pomoc.
W kaplicy panował nienaturalny bezruch.
- Tej nocy, gdy siedzimy pod wizjami Michała Anioła, pod obrazami
Stworzenia i Potopu, gdy jesteśmy świadkami przerażającej Apokalipsy,
jestem pewien, że to, co zaproponuję, wielu z was odbierze jako zagroże-
nie. Chcę was zapewnić, że nie takie są moje intencje. Jestem przekonany,
że właśnie takiego postępowania chciałby od nas Chrystus i właśnie takich
idei nasza duchowa wspólnota teraz bardzo potrzebuje. Przyrzekłem sobie,
że staniemy się szczerzy i ukażemy światu wszystko. Koniec kłamstw.
Koniec tajemnic ukrywanych przed naszą zbiorowością i całym światem.
Kościół należy do wszystkich, nie tylko do tych, którzy zarządzają Waty-
kanem.
Fala niedowierzania przelała się przez osłupiały tłum.
- Co dokładnie proponujesz? - zapytał starszawy kardynał, ignorując
zasady protokołu. - Że pozwolimy badać ludziom sprawy Watykanu, zaj-
rzeć do środka?
- Tak, właśnie o to mi chodzi - powiedział stanowczym tonem Becket.
- Nie będziemy niczego przemilczać. Podamy do wiedzy publicznej nawet
najmroczniejsze sekrety skryte w naszych archiwach.
Zgromadzeni westchnęli jedynie i znów zamilkli. Cassini, stojący obok
Becketa, miał wrażenie, że jego serce zaraz eksploduje. Nigdy w historii
Kościoła nie zdarzyło się coś takiego.
- A finanse Watykanu? - odezwał się kolejny kardynał.
- Również jawne.
Dało się słyszeć pomruk niedowierzania. Głos Becketa, pełen stanow-
czości, znów rozbrzmiał wśród ścian dusznej, zatłoczonej kaplicy.
- Czy Chrystus chciał, byśmy kłamali? Czy chciał, byśmy trzymali
rzeczy w tajemnicy? Czy chciał, by ci z nas, którzy sprawują władzę, za-
chowywali się jak zatajający informacje, małostkowi biurokraci i przed-
stawiciele banków? Nie wydaje mi się. Chrystus wierzył przede wszystkim
w prawdę i my też powinniśmy.
Kolejny starszy kardynał postanowił zabrać głos:
- John, są tajemnice zbyt straszne, aby świat się o nich dowiedział.
Becket spojrzał na mówiącego, ale zwrócił się do wszystkich zgroma-
dzonych:
- Masz na myśli, że to Watykan nie chce, aby świat dowiedział się o
pewnych rzeczach. O sprawach celowo trzymanych w ukryciu, o nieprzy-
jemnych pomyłkach, które popełnił, a o których owczarnia nie powinna
wiedzieć. Ale właśnie ludzie muszą poznać prawdę. Nie tylko katolicy, ale
wszyscy chrześcijanie. Nasze archiwa dotyczą również ich. Wszystkim
wyznawcom przyświeca ten sam cel, więc wszyscy mają prawo poznać
mroczne sekrety, umowy, które były zawierane w imię Chrystusa.
Becket patrzył po twarzach zebranych, rozłożył ręce jakby w błagalnym
geście.
- Prosimy naszych wiernych, aby wyznawali błędy, które popełniają,
gdy sami nie chcemy wyznać własnych grzechów. Tak nie można. Wybra-
liście mnie dziś, więc przyjmując stanowisko, przedstawiam wam cele mo-
jego pontyfikatu. Nastanie nowy dzień, nowy początek, który zaprowadzi
nas na ścieżkę Jezusa Chrystusa. Dziękuję.
Na twarzach kilku starszych kardynałów malowało się głębokie przera-
żenie, jakby to nie papież, ale sam diabeł przed nimi przemówił.
Ale większość wyglądała na dogłębnie poruszoną, bowiem zdawało się,
jakby orzeźwiający podmuch wiatru z siłą huraganu przeleciał przez stęchłe
korytarze stolicy papieskiej. Każdy z zebranych czuł, że znajduje się w
obecności człowieka, od którego promieniują charyzma i władza.
Umberto Cassini na początku oniemiał, lecz po chwili się przeraził.
Uniósł oczy na Johna Becketa, który wpatrywał się w obecnych swoim
przeszywającym, szczerym błękitnym wzrokiem.
- Trwożycie się, widzę. Mam więc pytanie. Czy brak wam odwagi,
przyjaciele? Pan kładzie na naszych ramionach brzemię. Ale On również
obdarzy nas siłą, abyśmy mogli je unieść. Tym samym przyjmuję nomina-
cję na papieża. Ego recipero in nomen of verum. Przyjmuję w imię prawdy.
A imię moje brzmieć będzie Celestyn.
3.
Trzydzieści kilometrów na wschód od Jerozolimy
W pobliżu Morza Martwego
Izrael
Starożytni wierzyli, że dusze zmarłych krążą w pobliżu swoich grobów.
Jack Cane, zmierzający w stronę miejsca pochówku, też chciał w to wie-
rzyć.
Toyota land cruiser podskakiwała na pustynnym szlaku. Gdy ten się
urwał, Cane wyłączył silnik, zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł z samo-
chodu.
Grób znajdował się niedaleko zakrętu, na wzniesieniu, sześć kilometrów
od Morza Martwego. Był gustownie otoczony kamieniami i pokryty żwi-
rem. Sprawiał wrażenie miejsca przepełnionego spokojem: w dole obok
znajdował się wąwóz, zawiewał piaszczysty wiatr, a po niebie czasem prze-
latywał jastrząb.
Życie dało Jackowi okrutną lekcję: smutek po stracie bliskich jest naj-
cięższym krzyżem, jaki można nieść.
Dziś bardziej niż kiedykolwiek czuł potrzebę rozmowy ze swoimi du-
chami.
Smagany rozgrzanym do białości słońcem judejskiej pustyni podszedł
do tylnych drzwi land cruisera. Miał trzydzieści dziewięć lat i ten pewny
siebie chłopięcy wygląd, uznawany przez niektóre kobiety za pociągający.
Ale za tą atrakcyjną prezencją kryła się poważna rana.
Jego opalone ciało dobrze znało smak wysiłku fizycznego. Miał na so-
bie typowy ubiór archeologa - zakurzone krótkie spodnie i znoszone skó-
rzane buty - który wyraźnie wskazywał na dzień ciężkiej, wykańczającej
pracy przy wykopach. Ale zamiast zmęczenia Jack odczuwał potężną ra-
dość. Właśnie dziś, w rocznicę tamtej śmierci, odkrył zadziwiający skarb.
Uniósł dłoń, aby ochronić oczy przed zawziętym słońcem, i przyjrzał się
krajobrazowi w oddali. Pustynne wzniesienie zwrócone było w stronę od-
dalonej o dwadzieścia pięć kilometrów Jerozolimy. Starożytne miasto lśni-
ło w słońcu, a sławna Kopuła na skale błyszczała jak lustro.
Tak długo czekałem na ten dzień, ale nie wierzyłem, że w ogóle nadej-
dzie.
Cane otworzył tylne drzwi land cruisera. Na siedzeniu leżał bukiet bia-
łych lilii i plastikowa litrowa flaszka wody mineralnej. Ostrożnie wyjął
kwiaty i butelkę, po czym odwrócił się w stronę grobu. Oczy zaszły mu
łzami.
Nie było dnia, żeby nie myślał o tragicznej śmierci rodziców. O tym, jak
ich zniknięcie zmieniło go na zawsze. A dziś jak nigdy chciał im przekazać
coś bardzo ważnego.
Czy duchy zmarłych słyszą, co mówią żyjący? Chciałbym wierzyć, że oni
usłyszą.
Zalany falą emocji, ruszył w stronę grobu.
4.
Morze Śródziemne
Trzy kilometry od wybrzeża Tel Awiwu
Izrael
Był to jacht godny saudyjskiego króla, ale mężczyzna, który był jego
właścicielem, urodził się nędzarzem.
Lśniąca biała łódź migocząca od wypolerowanego chromu odpłynęła od
izraelskiego wybrzeża zaraz po północy. Jacht wart pięćdziesiąt milionów
dolarów był wyposażony w najnowszą technologię, lądowisko dla helikop-
terów, dwa bary, salę balową i dwanaście luksusowych kajut - to wszystko,
aby dogodzić gościom.
Tamtego popołudnia wokół niego śmigały, wzburzając morską wodę,
trzy ryczące skutery Kawasaki. Dosiadający ich trzej umięśnieni ochronia-
rze należeli do trzydziestosześcioosobowej załogi, składającej się między
innymi ze znanego francuskiego szefa kuchni, zwabionego ze sławnej pa-
ryskiej restauracji.
Weekendowymi gośćmi specjalnymi były trzy odziane w bikini piękno-
ści, które opalały się nad turkusowym basenem na rufie. Jedna z nich była
znana z tego, że znalazła się w rozkładówce „Playboya”, a dwie pozostałe
były dobrze opłacanymi paryskimi modelkami, których twarze były pięk-
niejsze niż anioły Botticellego. Mężczyzna, którego hojnością mogły się
cieszyć, stał samotnie przy wodzie.
Hassan Malik, wpatrzony w niebo, miał na sobie biały lniany garnitur.
Roztaczał aurę ciszy i spokoju, aurę człowieka całkowicie panującego nad
ciałem i emocjami. Jego twarz miała ostre, wyraźne rysy, zdawała się silna
i zapisana doświadczeniem, a bystre, inteligentne oczy były gotowe zauwa-
żyć każdy szczegół.
W tym konkretnym momencie były skupione nie na trzech pięknych
kobietach, lecz na linii horyzontu, na której pojawił się będący częścią wy-
posażenia jachtu, pędzący znad izraelskiego wybrzeża helikopter firmy
Bell.
Hassan Malik mieszkał w kilkunastu stolicach świata: w apartamencie
na szczycie Trump Tower w Nowym Jorku, dwóch posiadłościach w Lon-
dynie oraz willi pałacowej pod Rzymem; ale nigdzie nie czuł się jak w
domu. Jego dusza należała do świata spieczonych słońcem pustyń leżących
za Jerozolimą, po których niegdyś stąpali jego beduińscy przodkowie. Wy-
rósł w skrajnym ubóstwie, ale to właśnie ono rozpaliło w nim płomień i
doprowadziło go do bogactwa, o jakim niejeden może jedynie pomarzyć.
Usłyszał łoskot śmigła, gdy helikopter przechylił się gwałtownie i za-
czął zniżać lot. Nim maszyna usiadła łagodnie, przez chwilę wisiała nad
lądowiskiem na rufie.
Otworzyły się drzwi pasażera i ze środka wyłonił się jego brat Nidal.
Miał dwadzieścia osiem lat, jego chłopięca twarz była wychudzona. Był
ubrany w ciemny garnitur od Armaniego i białą jedwabną koszulę z rozpię-
tym kołnierzykiem, a jego broda była starannie przystrzyżona. Wściekłe
oliwkowe oczy zdawały się traktować cały świat podejrzliwie.
Hassan Malik czekał, aż brat podejdzie i ucałuje go w oba policzki.
- I jak?
- Cane wyjechał z Qumran i skierował się w stronę grobu. Nasz pilot
załatwił pozwolenie od kontroli ruchu powietrznego Izraela, żebyśmy mo-
gli przelecieć nad miastem - powiedział Nidal.
- Dobrze. - Malik ruszył za bratem w kierunku helikoptera, wszedł do
środka i zatrzasnął drzwi. Pilot wzniósł maszynę w gorące błękitne prze-
stworza. Hassan spojrzał na zegarek: 17.00.
Za piętnaście minut spotkam moje duchy.
Jak to mawiał jego ojciec? „Nigdy nie uciekniesz przeszłości”.
Hassan Malik wcale tego nie chciał. Chciał pamiętać , swoją przeszłość,
bo była dlań jak sztylet wbity prosto w serce, jak rana, która domagała się
zemsty.
Dobrze wiedział, jak ją pomścić.
Najpierw wykorzystam Jacka Cane'a.
Potem go zabiję.
Potężne silniki General Motors rzuciły śmigłowcem naprzód, posyłając
pasażerów w stronę złotej kopuły Jerozolimy.
agusia1608
Arkusze
EBooki 
GLENN
MEADE DRUGI MESJASZ TŁUMACZYŁA JOANNA KAMROWSKA fabryka słów
LUBLIN 2013
Copyright © 2011 BY Glenn Meade copyright © by Fabryka Slow sp, z O.O., lublin 2013 copyright © for translation by Joanna Kamrowska, 2013 tytuł oryginału: The Second Messiah wydanie 1 isbn 978-83-7574724-9 Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reproduko- wana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. projekt I adiustacja Autorska wydania Eryk Górski, Robert Łakuta PROJEKT OKŁADKI NA PODSTAWIE ORYGINAŁU „Grafficon” Konrad Kućmiński, Magdalena Zawadzka FOTOGRAFIE NA OKŁADCE © Rolffimages | Dreamstime.com © Angelo (italia) | Dreamstime.com redakcja Malgorzata Hawrylewicz-Pieńkowska korekta Magdalena Grela-Tokarczyk, Magdalena Byrska skład „Grafficon” Konrad Kućmiński SPRZEDAŻ INTERNETOWA Fabryka ponad norm« ZAMÓWIENIA HURTOWE Firma Księgarska Olesiejuk sp, z 0.0, s.k.a. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: hurt@olesiejuk.pl wydawca Fabryka Słów sp, z 0.0. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91
www.fabrykaslow.com.pl e-mail: biuro@fabrykaslow.com.pl druk 1 oprawa OPOLGRAF s.a, www.opolgraf.com.pl
Dla mojego syna Neala, który już wie, że miłość to najważniejszy rozdział historii życia
Czasem lepiej nie grzebać w przeszłości. Kości umarłych mogą skrywać mroczne i niebezpieczne tajemnice. JEAN PAUL CADE W grotach znaleźliśmy najprawdziwszy skarb. Wygląda na to, że wiele zwo- jów pochodzi z czasów Jezusa. Chcemy wszystko przetłumaczyć jak najdo- kładniej, a to oznacza, że przed nami miesiące ciężkiej pracy. Kto wie, mo- że w tych starożytnych pergaminach kryją się ważne wiadomości. Może ich zawartość pewnego dnia wprawi świat w zdumienie. OJCIEC ROLAND DE VAUX, SZEF MIĘDZYNARODOWEGO ZESPOŁU PRACUJĄCEGO NAD ODKOPANIEM I PRZEKŁADEM ZWOJÓW ZNAD MORZA MARTWEGO, ZNALEZIONYCH W QUMRAN w IZRAELU W LATACH 1947-1956
I PRZESZŁOŚĆ 1. Na wschód od Jerozolimy Izrael Leon Gold nie wiedział, że zostały mu dwie minuty życia. - Ktoś ci kiedyś mówił, że masz świetne nogi? - z szerokim uśmie- chem rzucił do siedzącej obok, zabójczo seksownej kobiety. Gold był dwudziestotrzyletnim, opalonym, przystojnym, umięśnionym, młodym mężczyzną z New Jersey, którego rodzice wyemigrowali do Izrae- la. Mijając oznakowanym wojskowym dodge'em skąpany w słońcu poma- rańczowy gaj, wziął oddech i poczuł słodki zapach, który wdarł się do ka- biny przez opuszczoną szybę. Rzucił siedzącej obok kobiecie przelotne spojrzenie. Szeregowa Rachel Else była oszałamiająco piękna. Kapral Gold wychwycił wzrokiem podjeżdżającą do góry spódnicę Ra- chel i rozpięty guzik jej bluzki, odsłaniający rowek między piersiami. Tak bardzo doprowadzała go do szaleństwa, że ciężko mu było skupić się na zadaniu: dowiezieniu ładunku na posterunek sił obronnych Izraela. Droga przed nimi usiana była ostrymi zakrętami. - To jak? Mówił ci już ktoś, że masz świetne nogi? - powtórzył Gold. Kąciki ust Rachel uniosły się w delikatnym uśmiechu.
- Tak, ty. Jakieś pięć minut temu. Powiedz mi coś, czego nie wiem. Rzuciwszy okiem w lusterko wsteczne, ujrzał słońce płonące w oknach zabudowań i błyszczące na kopule prędko oddalającej się Jerozolimy. Był tylko jeden powód, dla którego Gold został w tym zapomnianym przez Boga kraju, w którym niekończący się konflikt z Palestyńczykami, wysokie podatki, narzekający Żydzi i palący upał były na porządku dziennym. Izraelitki. Zabójczo urodziwe kobiety. A już siły obronne Izraela obfi- towały w piękności. Gold był zdecydowany zrobić wszystko, aby wyrwać Rachel. Zredukował bieg, gdy droga zaczęła wić się w górę, a na miejscu słodkiego zapachu pomarańczy pojawiła się piaskowa woń pustyni. - W takim razie czy mówił ci już ktoś, że masz uwodzicielskie spoj- rzenie i świetne ciało? - Ty, Leonie. Powtarzasz się. - Pójdziesz ze mną na randkę czy nie, szeregowa Else? - Nie. Patrz na drogę, kapralu. - Patrzę. - Na moje nogi. Gold ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Cóż, nic na to nie poradzę, że przyciągasz wzrok. - Patrz na drogę, Leonie. Rozbijesz wóz i oboje będziemy mieli kłopo- ty. Gold skoncentrował się na pustej drodze, która pięła się w górę pokrytych warstwą piachu wapiennych wzgórz. Rachel okazała się twardym orzechem do zgryzienia, ale on nie zamierzał tak łatwo się poddawać. Zbliżywszy się do zakrętu, przysunął samochód do krawędzi pobocza. Koła ślizgały się, odpryskując żwir w dół usianego kamieniami wąwozu. W głosie Rachel pojawił się niepokój. - Leonie! Nie rób tak.
Gold puścił do niej oko, przysuwając samochód jeszcze bliżej urwiska. - Może teraz zmienisz zdanie? - Przestań, Leonie. Nie wygłupiaj się, to chore. Zginiemy przez ciebie. Gold uśmiechnął się szeroko, gdy koła ponownie zaczęły ślizgać się na żwirze. - Co z tą randką? Zakończ moje męki. Tak czy nie? - Leonie! Uważaj! - krzyknęła Rachel, wpatrzona w drogę przed sobą. Gdy odbił kierownicą w drugą stronę, jego spojrzenie przeskoczyło na drogę. Za następnym zakrętem pojawił się biały ford pick-up. Gold wdep- nął pedał hamulca, momentalnie krew w jego żyłach zamieniła się w lód i mężczyzna wiedział, że już po nich. Jego dodge, próbując uniknąć zderze- nia, wpadł w poślizg i teraz oba samochody pędziły w stronę krawędzi. Jadący z naprzeciwka pick-up był jak pociąg ekspresowy, który nie może się zatrzymać. A potem wszystko stało się jakby w zwolnionym tempie. Gold wyraźnie widział pasażerów pick-upa: trzech dorosłych w kabinie kierowcy i dwoje nastolatków w otwartym bagażniku - chłopaka i dziew- czynę, siedzących pośród skrzyń. Uśmiech na ich twarzach zamienił się w grymas przerażenia, gdy samochody mijały się z piskiem opon. Pojazdy przelotnie otarły się tyłami. Rozległ się zgrzytliwy szczęk me- talu rysującego o metal. Dodge wyleciał za krawędź drogi i znalazł się w powietrzu. Gold poczuł na twarzy delikatny wietrzyk. Jego ochrypły z przerażenia głos połączył się w mrożącym krew w żyłach duecie z krzy- kiem Rachel, by urwać się gwałtownie, gdy samochód wbił się w dno wą- wozu, a silnik stanął w płomieniach. Pogłos wielkiego wybuchu rozniósł się na ponad dwadzieścia kilome- trów, gdyż ciężarówka wojskowa, pełna min przeciwpiechotnych, wybu- chła niemal natychmiast, trawiąc piękne ciała Golda i Rachel tak, że pozo- stały po nich tylko kości i pył.
—I— Katolicki ksiądz jechał swoim starym, poobijanym renault jakieś dwieście metrów za pick-upem, gdy nagle przez otwarte okno poczuł gorące uderze- nie powietrza. Odgłos eksplozji boleśnie zdzielił go po uszach i duchowny nacisnął po hamulcach. Renault zatrzymało się gwałtownie. Mężczyzna zbladł, wpatrzony w pomarańczową kulę ognia wznoszącą się w powietrze i podążającą za nią chmurę tłustawego dymu. Instynktow- nie wdepnąwszy pedał gazu, ruszył gwałtownie przed siebie. Gdy dotarł na skraj wąwozu, zahamował i wyskoczył z samochodu. Wi- dział, jak płomienie pożerają płonący niczym pocisk samochód wojskowy. Wiedział, że dla tego, kto znajdował się w środku, nie ma już żadnego ra- tunku. Zauważył białego forda wywróconego kawałek dalej; z kabiny kie- rowcy unosił się dym. - Panie, zmiłuj się nad nimi - powiedział, obserwując miejsce wypad- ku z beznamiętnym wyrazem twarzy. Jego plan nie powiódł się. Nie planował czegoś takiego. Jeśli pasażero- wie pick-upa musieli zginąć, niech tak będzie - bezcenny, liczący dwa ty- siące lat skarb znajdujący się wewnątrz tego samochodu wart był utraty ich życia - ale w żadnym momencie nie przewidywał takiej rzezi. Ruszył w stronę pick-upa. Powietrze rozdarł łańcuch ogłuszających świ- stów i wybuchów, gdy w wojskowej ciężarówce detonowały kolejne miny. Ksiądz musiał przykucnąć. Kilka sekund później ponownie spojrzał w stronę wywróconego forda. Zauważył sylwetki uwięzionych w zadymionej kabinie pasażerów. Jeden z nich gorączkowo kopał w przednią szybę, próbując się wydostać. Niedale- ko wśród gruzów leżały martwe, pokrwawione ciała nastolatków. Ksiądz podniósł się, gdy eksplozje ucichły. Znów rzucił okiem w stronę
płonącego pick-upa. Zdesperowany pasażer nie kopał już w szybę, a jego głowa zwisała bezwładnie. Gdzieś pomiędzy kłębami dławiącego kabinę dymu ksiądz zauważył skórzany futerał do map, wetknięty między przednią szybę a deskę rozdzielczą. Wiedział, że w środku znajdował się starożytny zwój odkryty rankiem tego samego dnia w Qumran i że pick-up zmierzał ze swoim bezcennym towarem do Instytutu Archeologicznego w Jerozolimie. Rozkazy z Rzymu nie pozostawiały wątpliwości. Zaskakujący sekret należy zataić przed światem. Płomienie jęły lizać futerał. - Boże, nie - powiedział ksiądz. Ostrożnie zszedł w dół wąwozu, w kierunku zniszczonego samochodu.
II TERAŹNIEJSZOŚĆ DWADZIEŚCIA LAT PÓŹNIEJ 2. Rzym Na początku był omen. Niektórzy twierdzą, że osobliwe zdarzenie o północy w Kaplicy Syk- styńskiej zostało już przepowiedziane przez Nostradamusa i jest właśnie tym znakiem, który miał się pojawić. Były też inne sygnały. W Wiecznym Mieście powietrze zawisło w bezruchu, jakby za chwilę miała się rozpętać burza, ale tamtego wieczoru niebo było czyste, a z za- chodu wiał delikatny wiatr. Typowy dla Rzymu szał i gwar przemienił się w wyciszony spokój. Na głównych drogach i wzdłuż Tybru kierowcy niekiedy przystawali, wyłączali światła w samochodach i pogłaśniali radia. Wokół gęsto zatło- czonego placu Świętego Piotra anteny satelitarne ekip radiowo- telewizyjnych sterczały, wskazując w niebo, jakby w poszukiwaniu Bo- skiego przewodnictwa. Gdy intensywne telewizyjne lampy łukowe oświetlały Kaplicę Sykstyń- ską, nawet prostytutki w obskurnych barach w rzymskiej dzielnicy czerwo-
nych latarni odpuściły sobie wieczorną robotę, aby posłuchać relacji sączą- cych się z telewizorów i radioodbiorników. Bo przecież ten, kto zostanie wybrany następnym papieżem, ma być też ostatnim - tym, który stanie twarzą w twarz z Armagedonem. Setki milio- nów ludzi na całym świecie z niepokojem oczekiwały informacji o zakoń- czeniu wyborów. Poprzedni biskup Rzymu nie żył już od dwudziestu ośmiu dni. Po tym jak odprawiono starodawne rytuały, zabalsamowano jego ciało, złamano pieczęcie papieskie i ukończono pochówek, stu dwudziestu kardynałów z Kolegium, ubranych w czerwone kapelusze i czerwone jedwabne szaty, w uroczystej procesji weszło do Kaplicy Sykstyńskiej, aby wybrać nowego Pasterza Kościoła. Po dwudziestu dziewięciu tajnych głosowaniach rozpoczęto przygoto- wania do kolejnego. Jeśli zegar wybije północ, a następca wciąż nie zosta- nie wyłoniony, Kościół rozpocznie już piąty tydzień bez przywódcy. Kardynał Umberto Cassini czuł się tak, jakby zaraz miał dostać zawału. Mały, wychudły Sycylijczyk o wodnistych brązowych oczach, śmiejący się dość często, teraz nie miał ochoty i powodów do śmiechu. Krople potu spływały mu po twarzy. W skrywającej tłukące serce klatce piersiowej odzywały się nerwobóle. Powietrze w okazałej piętnastowiecznej Kaplicy Sykstyńskiej śmier- działo potem. Każde okno i każde drzwi były szczelnie zamknięte, a świa- tła musiały być włączone. Temperatura wzrosła do zawilgoconych dwu- dziestu pięciu stopni, a w napiętej atmosferze czuło się ducha wyczekiwa- nia. Cassini spojrzał na zegar: 23.00. Siedząc w starej kaplicy przy swoim drewnianym stoliku, przebiegł wzrokiem po potężnym malowidle ściennym Michała Anioła, ukazującym
okropieństwa Apokalipsy. Umberto Cassini właśnie doświadczał własnej trwogi. Historia wyborów papieskich nigdy nie należała do najspokojniejszych. Cassini przypomniał sobie pewien niepokojący fakt: konklawe w 1831 roku trwało pięćdziesiąt cztery dni i w tym pełnym niezdecydowania czasie niemal doprowadziło do upadku Kościoła. Tego wieczoru zdawało się cza- ić w zakamarkach podobne koszmarne zagrożenie. Jako kamerling, prze- wodniczący konklawe, Cassini był odpowiedzialny za zagwarantowanie wyboru nowego papieża. Ale dwudzieste dziewiąte głosowanie zakończyło się dwie godziny te- mu i nie przyniosło żadnych zmian. Cassini musnął dłonią brew. - Czy Bóg opuścił swój Kościół w chwili, w której najbardziej Go po- trzebujemy? - zastanawiał się na głos. Z trzech kandydatów żaden nie zdobył jeszcze wymaganych osiemdzie- sięciu głosów przewagi. Przez ostatnie dwa tygodnie ta sama sytuacja po- wtarzała się za każdym razem: ilość wskazań rozkładała się niemal po rów- no i jak dotąd wyjście z impasu nie było możliwe. Konklawe zdradzało bardzo wyraźne oznaki niepokoju. Cassini modlił się, aby do północy został wyłoniony nowy papież. Ma- jąc nadzieję na przełamanie patowej sytuacji, jeden z członków Kurii Rzymskiej zaproponował dołączenie czwartego kandydata: Amerykanina, kardynała Johna Becketa. Strategia była oczywista - kandydatura Becketa miała przełamać schemat głosowania i wyciągnąć konklawe z tej ślepej uliczki. Cassini oblizał nerwowo usta. Do północy zostało sześćdziesiąt minut. Napięcie zabijało go od środka. Spojrzał przez długość pomieszczenia na Johna Becketa, siedzącego przy jednym ze stołów naprzeciwko. Był znakomitą osobistością. Wysoki, szczupły, z jasnymi włosami i łagodnym, szczerym błękitnym wejrzeniem,
zdawał się podobny do samego Chrystusa. Jego twarz była silnie opalona, a skóra dłoni zgrubiała jak u robotnika. Takie ręce mogły zbudować dokładnie tę kaplicę. A jednak było w nim coś królewskiego. Każdy, kto znalazł się w towarzystwie Becketa, natychmiast zdawał so- bie sprawę z jego niewyobrażalnie silnej fizycznej obecności. Ci, którzy osobiście znali kardynała, często mówili o jego niezwykłej osobowości i charyzmie. Był synem prawnika z Chicago, uczonym, gorliwym kapłanem, który wolał odrzucić komforty oferowane przez amerykańską ojczyznę i poświęcić się życiu religijnemu. Jako pięćdziesięciosiedmioletni obcokrajowiec z początku został uznany za zbyt młodego na stanowisko papieża. A teraz Cassini zastanawiał się, w jaki sposób rozłożą się głosy. Kardynałowie udali się na modlitwę, prosząc Ducha Świętego o inspira- cję. Wrócili, położyli zakryte karty do głosowania na złotej tacy, a następ- nie włożyli je do złotego kielicha na znak dokonania świętego czynu. Z poważnymi minami zasiedli do stolików, czekając, aż trzech członków komisji podliczającej zsumuje głosy. Minuty powoli uciekały; Cassini bawił się swoim pektorałem. Gdy ko- misja skończyła, jeden z kardynałów podszedł do niego i podał kartkę z wynikami. Rozłożywszy ją z niepokojem, Cassini prześledził tekst i nie mógł uwie- rzyć w to, co zobaczył. John Becket - osiemdziesiąt jeden głosów. Nie tego się spodziewał. Becket nie tylko zupełnie zmienił rozkład sił, on wygrał. Pomimo zaskakującego rozstrzygnięcia Cassini poczuł falę ulgi. Wziął głęboki oddech; bóle w klatce piersiowej pomału odpływały. Jeden z członków komisji ogłosił wyniki. - Kardynał John Becket: osiemdziesiąt jeden głosów.
Gdy wyczytywano pozostałe nazwiska, zdawało się to niezbyt istotne, bowiem całe napięcie w kaplicy jakby magicznie odpuściło. Wszystkie oczy zwróciły się na Johna Becketa, który najzwyczajniej w świecie sie- dział zszokowany, jak człowiek, który wyczuwa napierające nań ze wszystkich stron zagrożenie i jest świadom, że nie ma ucieczki. Zamknął oczy; jego usta zaczęły poruszać się w cichej modlitwie. Umberto Cassini pomimo swej cherlawości powstał majestatycznie. W towarzystwie mistrza ceremonii i trzech członków komisji podszedł do Becketa. Według nakazu tradycji zadał pytanie po łacinie: - Czy ty, Wasza Eminencjo, Przewielebny Księże Kardynale, przyj- mujesz stanowisko papieża, które zostało ci powierzone w wyniku kano- nicznie przeprowadzonych wyborów? Becket milczał i wciąż nie otwierał oczu. Zniecierpliwiony Cassini po- wtórzył pytanie: - Czy ty, Wasza Eminencjo, Przewielebny Księże Kardynale, przyj- mujesz stanowisko papieża...? John Becket nadal nie odpowiadał. Wyraźnie można było wyczuć narastające w kaplicy napięcie. Becket bardzo powoli otworzył oczy. Wstał, górując wzrostem nad Cas- sinim i pozostałymi. Pot lśnił nad jego górną wargą. - Kamerlingu, dogłębnie poruszyło mnie zaufanie, jakim moi bracia kardynałowie mnie obdarzyli. Żadne słowa nie wyrażą mej wewnętrznej pokory. Zupełnie szczerze nie spodziewałem się tego wyboru. Jest to dla mnie ogromna niespodzianka - urwał, aby wziąć głębszy wdech. - Przyjmę urząd, kamerlingu. Przyjmę imię... Ale głos Becketa załamał się, a jego przenikliwe błękitne oczy napełniły się łzami emocji. - Wybaczcie mi, proszę. Ale zanim przejdę dalej, zanim wybiorę imię,
muszę wszystkim tu zgromadzonym wyjaśnić pewną rzecz. Muszę powie- dzieć wam coś bardzo osobistego, coś, czego nigdy nikomu nie mówiłem. Noszę tę tajemnicę w sercu i czuję, że już pora, aby ujrzała ona światło dzienne. Jego niespodziewane wyznanie miało piorunujący efekt. W kaplicy za- padła pełna zdumienia cisza, jakby wszyscy obecni spodziewali się, że zaraz przyjdzie im usłyszeć jakiś zatrważający sekret. Wzrok Cassiniego przebiegł po zakłopotanych twarzach elektorów, po zegarze na ścianie - dochodziła północ - aż wreszcie zatrzymał się na Beckecie. - Z całym szacunkiem, John. Ale zasady są jasne. Musisz przyjąć sta- nowisko, należy zachować nakazaną przez protokół kolejność... - Kamerlingu, znam zasady. Ale Duch Święty nakazuje mi mówić. Obawiam się, że gdy już powiem swoje, wielu kardynałów będzie żałować mojego wyboru na papieża. W kaplicy zapadła grobowa cisza. Zdawało się, jakby ktoś wyciągnął z granatu zawleczkę i teraz wszyscy czekali na wybuch. Cassini, czując, jak jego serce przyspiesza, wziął pełen niepokoju oddech. - Co też chcesz nam wyjaśnić? John Becket milczał przez chwilę, po czym rozejrzał się po twarzach zebranych. - Wiele lat temu, już jako ksiądz, przyrzekłem sobie pewną rzecz. Przyrzekłem sobie, że jeśli kiedyś zostanę wybrany na następcę Rybaka, zrobię wszystko, aby osiągnąć pewne osobiste cele. To właśnie one stano- wią moje życiowe wyzwanie. Wszystkie oczy w majestatycznej kaplicy były zwrócone na Becketa. Fakt, że był Amerykaninem, urodzonym i wychowanym w Chicago, uwi- daczniał się tylko wtedy, gdy mężczyzna mówił. Choć posługiwał się wło- skim dość płynnie, Ameryka widniała w jego wypowiedziach niczym
stempel wizowy. - Kościół jest skałą i zdaję sobie sprawę z tego, że kamień nie jest ma- teriałem plastycznym. Ale przyrzekłem sobie, że nastanie nowa era dla katolików, era szczerości i prawdy. Postanowiłem, że jeśli kiedykolwiek zostanę wybrany na namiestnika Chrystusa, mój pontyfikat da Kościołowi zupełnie nowy początek, ale w tym będzie potrzebne również wasze wspar- cie i pomoc. W kaplicy panował nienaturalny bezruch. - Tej nocy, gdy siedzimy pod wizjami Michała Anioła, pod obrazami Stworzenia i Potopu, gdy jesteśmy świadkami przerażającej Apokalipsy, jestem pewien, że to, co zaproponuję, wielu z was odbierze jako zagroże- nie. Chcę was zapewnić, że nie takie są moje intencje. Jestem przekonany, że właśnie takiego postępowania chciałby od nas Chrystus i właśnie takich idei nasza duchowa wspólnota teraz bardzo potrzebuje. Przyrzekłem sobie, że staniemy się szczerzy i ukażemy światu wszystko. Koniec kłamstw. Koniec tajemnic ukrywanych przed naszą zbiorowością i całym światem. Kościół należy do wszystkich, nie tylko do tych, którzy zarządzają Waty- kanem. Fala niedowierzania przelała się przez osłupiały tłum. - Co dokładnie proponujesz? - zapytał starszawy kardynał, ignorując zasady protokołu. - Że pozwolimy badać ludziom sprawy Watykanu, zaj- rzeć do środka? - Tak, właśnie o to mi chodzi - powiedział stanowczym tonem Becket. - Nie będziemy niczego przemilczać. Podamy do wiedzy publicznej nawet najmroczniejsze sekrety skryte w naszych archiwach. Zgromadzeni westchnęli jedynie i znów zamilkli. Cassini, stojący obok Becketa, miał wrażenie, że jego serce zaraz eksploduje. Nigdy w historii Kościoła nie zdarzyło się coś takiego.
- A finanse Watykanu? - odezwał się kolejny kardynał. - Również jawne. Dało się słyszeć pomruk niedowierzania. Głos Becketa, pełen stanow- czości, znów rozbrzmiał wśród ścian dusznej, zatłoczonej kaplicy. - Czy Chrystus chciał, byśmy kłamali? Czy chciał, byśmy trzymali rzeczy w tajemnicy? Czy chciał, by ci z nas, którzy sprawują władzę, za- chowywali się jak zatajający informacje, małostkowi biurokraci i przed- stawiciele banków? Nie wydaje mi się. Chrystus wierzył przede wszystkim w prawdę i my też powinniśmy. Kolejny starszy kardynał postanowił zabrać głos: - John, są tajemnice zbyt straszne, aby świat się o nich dowiedział. Becket spojrzał na mówiącego, ale zwrócił się do wszystkich zgroma- dzonych: - Masz na myśli, że to Watykan nie chce, aby świat dowiedział się o pewnych rzeczach. O sprawach celowo trzymanych w ukryciu, o nieprzy- jemnych pomyłkach, które popełnił, a o których owczarnia nie powinna wiedzieć. Ale właśnie ludzie muszą poznać prawdę. Nie tylko katolicy, ale wszyscy chrześcijanie. Nasze archiwa dotyczą również ich. Wszystkim wyznawcom przyświeca ten sam cel, więc wszyscy mają prawo poznać mroczne sekrety, umowy, które były zawierane w imię Chrystusa. Becket patrzył po twarzach zebranych, rozłożył ręce jakby w błagalnym geście. - Prosimy naszych wiernych, aby wyznawali błędy, które popełniają, gdy sami nie chcemy wyznać własnych grzechów. Tak nie można. Wybra- liście mnie dziś, więc przyjmując stanowisko, przedstawiam wam cele mo- jego pontyfikatu. Nastanie nowy dzień, nowy początek, który zaprowadzi nas na ścieżkę Jezusa Chrystusa. Dziękuję. Na twarzach kilku starszych kardynałów malowało się głębokie przera-
żenie, jakby to nie papież, ale sam diabeł przed nimi przemówił. Ale większość wyglądała na dogłębnie poruszoną, bowiem zdawało się, jakby orzeźwiający podmuch wiatru z siłą huraganu przeleciał przez stęchłe korytarze stolicy papieskiej. Każdy z zebranych czuł, że znajduje się w obecności człowieka, od którego promieniują charyzma i władza. Umberto Cassini na początku oniemiał, lecz po chwili się przeraził. Uniósł oczy na Johna Becketa, który wpatrywał się w obecnych swoim przeszywającym, szczerym błękitnym wzrokiem. - Trwożycie się, widzę. Mam więc pytanie. Czy brak wam odwagi, przyjaciele? Pan kładzie na naszych ramionach brzemię. Ale On również obdarzy nas siłą, abyśmy mogli je unieść. Tym samym przyjmuję nomina- cję na papieża. Ego recipero in nomen of verum. Przyjmuję w imię prawdy. A imię moje brzmieć będzie Celestyn. 3. Trzydzieści kilometrów na wschód od Jerozolimy W pobliżu Morza Martwego Izrael Starożytni wierzyli, że dusze zmarłych krążą w pobliżu swoich grobów. Jack Cane, zmierzający w stronę miejsca pochówku, też chciał w to wie- rzyć. Toyota land cruiser podskakiwała na pustynnym szlaku. Gdy ten się urwał, Cane wyłączył silnik, zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł z samo- chodu. Grób znajdował się niedaleko zakrętu, na wzniesieniu, sześć kilometrów od Morza Martwego. Był gustownie otoczony kamieniami i pokryty żwi-
rem. Sprawiał wrażenie miejsca przepełnionego spokojem: w dole obok znajdował się wąwóz, zawiewał piaszczysty wiatr, a po niebie czasem prze- latywał jastrząb. Życie dało Jackowi okrutną lekcję: smutek po stracie bliskich jest naj- cięższym krzyżem, jaki można nieść. Dziś bardziej niż kiedykolwiek czuł potrzebę rozmowy ze swoimi du- chami. Smagany rozgrzanym do białości słońcem judejskiej pustyni podszedł do tylnych drzwi land cruisera. Miał trzydzieści dziewięć lat i ten pewny siebie chłopięcy wygląd, uznawany przez niektóre kobiety za pociągający. Ale za tą atrakcyjną prezencją kryła się poważna rana. Jego opalone ciało dobrze znało smak wysiłku fizycznego. Miał na so- bie typowy ubiór archeologa - zakurzone krótkie spodnie i znoszone skó- rzane buty - który wyraźnie wskazywał na dzień ciężkiej, wykańczającej pracy przy wykopach. Ale zamiast zmęczenia Jack odczuwał potężną ra- dość. Właśnie dziś, w rocznicę tamtej śmierci, odkrył zadziwiający skarb. Uniósł dłoń, aby ochronić oczy przed zawziętym słońcem, i przyjrzał się krajobrazowi w oddali. Pustynne wzniesienie zwrócone było w stronę od- dalonej o dwadzieścia pięć kilometrów Jerozolimy. Starożytne miasto lśni- ło w słońcu, a sławna Kopuła na skale błyszczała jak lustro. Tak długo czekałem na ten dzień, ale nie wierzyłem, że w ogóle nadej- dzie. Cane otworzył tylne drzwi land cruisera. Na siedzeniu leżał bukiet bia- łych lilii i plastikowa litrowa flaszka wody mineralnej. Ostrożnie wyjął kwiaty i butelkę, po czym odwrócił się w stronę grobu. Oczy zaszły mu łzami. Nie było dnia, żeby nie myślał o tragicznej śmierci rodziców. O tym, jak ich zniknięcie zmieniło go na zawsze. A dziś jak nigdy chciał im przekazać
coś bardzo ważnego. Czy duchy zmarłych słyszą, co mówią żyjący? Chciałbym wierzyć, że oni usłyszą. Zalany falą emocji, ruszył w stronę grobu. 4. Morze Śródziemne Trzy kilometry od wybrzeża Tel Awiwu Izrael Był to jacht godny saudyjskiego króla, ale mężczyzna, który był jego właścicielem, urodził się nędzarzem. Lśniąca biała łódź migocząca od wypolerowanego chromu odpłynęła od izraelskiego wybrzeża zaraz po północy. Jacht wart pięćdziesiąt milionów dolarów był wyposażony w najnowszą technologię, lądowisko dla helikop- terów, dwa bary, salę balową i dwanaście luksusowych kajut - to wszystko, aby dogodzić gościom. Tamtego popołudnia wokół niego śmigały, wzburzając morską wodę, trzy ryczące skutery Kawasaki. Dosiadający ich trzej umięśnieni ochronia- rze należeli do trzydziestosześcioosobowej załogi, składającej się między innymi ze znanego francuskiego szefa kuchni, zwabionego ze sławnej pa- ryskiej restauracji. Weekendowymi gośćmi specjalnymi były trzy odziane w bikini piękno- ści, które opalały się nad turkusowym basenem na rufie. Jedna z nich była znana z tego, że znalazła się w rozkładówce „Playboya”, a dwie pozostałe były dobrze opłacanymi paryskimi modelkami, których twarze były pięk- niejsze niż anioły Botticellego. Mężczyzna, którego hojnością mogły się
cieszyć, stał samotnie przy wodzie. Hassan Malik, wpatrzony w niebo, miał na sobie biały lniany garnitur. Roztaczał aurę ciszy i spokoju, aurę człowieka całkowicie panującego nad ciałem i emocjami. Jego twarz miała ostre, wyraźne rysy, zdawała się silna i zapisana doświadczeniem, a bystre, inteligentne oczy były gotowe zauwa- żyć każdy szczegół. W tym konkretnym momencie były skupione nie na trzech pięknych kobietach, lecz na linii horyzontu, na której pojawił się będący częścią wy- posażenia jachtu, pędzący znad izraelskiego wybrzeża helikopter firmy Bell. Hassan Malik mieszkał w kilkunastu stolicach świata: w apartamencie na szczycie Trump Tower w Nowym Jorku, dwóch posiadłościach w Lon- dynie oraz willi pałacowej pod Rzymem; ale nigdzie nie czuł się jak w domu. Jego dusza należała do świata spieczonych słońcem pustyń leżących za Jerozolimą, po których niegdyś stąpali jego beduińscy przodkowie. Wy- rósł w skrajnym ubóstwie, ale to właśnie ono rozpaliło w nim płomień i doprowadziło go do bogactwa, o jakim niejeden może jedynie pomarzyć. Usłyszał łoskot śmigła, gdy helikopter przechylił się gwałtownie i za- czął zniżać lot. Nim maszyna usiadła łagodnie, przez chwilę wisiała nad lądowiskiem na rufie. Otworzyły się drzwi pasażera i ze środka wyłonił się jego brat Nidal. Miał dwadzieścia osiem lat, jego chłopięca twarz była wychudzona. Był ubrany w ciemny garnitur od Armaniego i białą jedwabną koszulę z rozpię- tym kołnierzykiem, a jego broda była starannie przystrzyżona. Wściekłe oliwkowe oczy zdawały się traktować cały świat podejrzliwie. Hassan Malik czekał, aż brat podejdzie i ucałuje go w oba policzki. - I jak? - Cane wyjechał z Qumran i skierował się w stronę grobu. Nasz pilot
załatwił pozwolenie od kontroli ruchu powietrznego Izraela, żebyśmy mo- gli przelecieć nad miastem - powiedział Nidal. - Dobrze. - Malik ruszył za bratem w kierunku helikoptera, wszedł do środka i zatrzasnął drzwi. Pilot wzniósł maszynę w gorące błękitne prze- stworza. Hassan spojrzał na zegarek: 17.00. Za piętnaście minut spotkam moje duchy. Jak to mawiał jego ojciec? „Nigdy nie uciekniesz przeszłości”. Hassan Malik wcale tego nie chciał. Chciał pamiętać , swoją przeszłość, bo była dlań jak sztylet wbity prosto w serce, jak rana, która domagała się zemsty. Dobrze wiedział, jak ją pomścić. Najpierw wykorzystam Jacka Cane'a. Potem go zabiję. Potężne silniki General Motors rzuciły śmigłowcem naprzód, posyłając pasażerów w stronę złotej kopuły Jerozolimy.