Helen Schucman Kurs cudów-Podręcznik dla nauczycieli.pdf

1 KURS CUDÓW PORADNIK DLA NAUCZYCIELI SPIS TREŚCI Wstęp Kim są BoŜy nauczyciele? Kim są ich uczniowie? Czym są poziomy nauczania? Czym charakteryzują się nauczyciele Boga? Jak dokonuje się uzdrowienie? Czy uzdrowienie jest pewne? Czy uzdrowienie powinno być powtarzane? Jak moŜna uniknąć postrzegania hierarchii trudności? Czy wymagane są zmiany w Ŝyciu zewnętrznym Nauczycieli Boga Jak rezygnuje się z osądu? W jaki sposób moŜliwy jest w tym świecie spokój? Ilu nauczycieli Boga potrzeba, aby zbawić świat? Jakie jest prawdziwe znaczenie poświęcenia? Jak skończy się świat? Czy kaŜdy będzie na końcu osądzony? Jak nauczyciel Boga powinien spędzać dzień? W jaki sposób nauczyciele Boga radzą sobie Z magicznymi myślami? Jak dokonuje się korekta? Czym jest sprawiedliwość? Czym jest spokój Boga? Jaka jest rola słów w uzdrawianiu? Jaki jest związek pomiędzy uzdrawianiem a Pojednaniem? Czy Jezus zajmuje specjalne miejsce w uzdrawianiu? Czy istnieje reinkarnacja? Czy poŜądane są „paranormalne” zdolności? Czy Boga moŜna osiągnąć bezpośrednio? Czym jest śmierć? Czym jest zmartwychwstanie? Jeśli chodzi o resztę --- Wyjaśnienie terminów

2 Wstęp Umysł – Duch Ego – Cud Wybaczanie – Twarz Chrystusa Prawdziwa Percepcja – Wiedza Jezus – Chrystus Duch Święty Epilog W S T Ę P Rola nauczania i uczenia się jest w swej istocie odwrócona w myśleniu świata. To odwrócenie jest charakterystyczne. Wydaje się, jak gdyby nauczyciel i uczeń byli oddzieleni, przy czym nauczyciel daje raczej coś uczącemu się, a nie sobie. Idąc dalej, akt nauczania uwaŜany jest za specjalną czynność, na którą przeznacza się względnie małą ilość swego czasu. Natomiast ten kurs mocno podkreśla, Ŝe nauczać, to znaczy uczyć się, tak, iŜ nauczyciel i uczeń są tym samym. Podkreśla on równieŜ to, Ŝe nauczanie jest procesem stały, odbywa się w kaŜdym momencie dnia, a równieŜ obejmuje sen wraz z jego myślami. Nauczać to znaczy demonstrować. Istnieją tylko dwa systemy myślenia i cały czas demonstrujesz, Ŝe wierzysz w prawdziwość jednego lub drugiego. z tego, co demonstrujesz, uczą się inni, a równieŜ i ty. Nie istnieje więc kwestia czy masz uczyć, albowiem nie ma w tym wyboru. MoŜna by powiedzieć, Ŝe celem tego kursu jest dostarczenie ci środków wyboru tego, czego chcesz nauczać w oparciu o to, czego chcesz się nauczyć. Nie moŜna dać nikomu innemu, jak tylko sobie samemu i tego uczysz się przez nauczanie. Nauczanie jest tylko wzywaniem świadków, by zaświadczyli o ty, w co wierzysz. Jest to metoda przemiany. Nie dokonuje się tego w co wierzysz. Jest to metoda przemiany. Nie dokonuje się tego tylko słowami. KaŜda sytuacja musi być dla ciebie szansą uczenia innych tego, czym ty jesteś i czym oni są dla ciebie. Nic więcej ponad to, ale teŜ nic mniej. Dlatego teŜ program nauki, który wyznaczasz, jest całkowicie zdeterminowany przez twój osąd tego, kim jesteś i przez twą wiarę w to, jaki jest stosunek innych do ciebie. w formalnej sytuacji nauczania pytania te mogą być całkowicie nie związane z tym, czego, jak sądzisz, nauczasz. Jednak nie jest moŜliwe, aby tym, czego, jak sądzisz,

3 nauczasz. Jednak nie jest moŜliwe, aby nie uŜywać treści jakiejkolwiek sytuacji dla celów tego, czego naprawdę nauczasz i dlatego teŜ, czego naprawdę się uczysz. Werbalna treść twego nauczania jest z tym całkowicie nie związana. MoŜe się ona z tym pokrywać lub teŜ nie. Ciebie uczy nauczanie, leŜące u podstaw tego, co mówisz. Nauczanie tylko wzmacnia to, w co wierzysz o samym sobie. Jego podstawowym celem jest zmniejszyć wątpliwości co do twego ja. Nie znaczy to, Ŝe owo ja, które starasz się ochronić, jest rzeczywiste, lecz znaczy to, Ŝe jest którym sądzisz, Ŝe jest rzeczywiste, jest tym, czego nauczasz. Jest to nieuniknione. Od tego nie ma ucieczki. JakŜe mogłoby być inaczej? KaŜdy, kto podąŜa zgodnie z programem nauki naznaczonej przez świat – a kaŜdy tutaj podąŜa zgodnie z tym programem dopóki nie zmieni swej decyzji – naucza wyłącznie po to aby przekonać siebie, Ŝe jest tym, czym nie jest. w tym zawiera się cel tego świata. CóŜ więc innego mogłoby być jego programem nauczania? w tę zamkniętą i pozbawioną nadziei sytuację, kiedy nie naucza niczego innego prócz rozpaczy i śmierci, Bóg wybrał Swoich nauczycieli. w miarę, jak uczą oni Jego lekcji radość nadziei, ich uczenie się osiąga ostatecznie swą pełnię. Gdyby nie nauczyciele Boga, słaba byłaby nadzieja na zbawienie, albowiem świat grzechu na zawsze wydawałby się rzeczywisty. Ci, którzy okłamują samych siebie, musza okłamywać, muszą nauczać okłamywania. A czymŜe innym jest piekło? To poradnik dla nauczycieli Boga. Nie są oni doskonali, gdyŜ inaczej nie byłoby ich tutaj. Jednak ich misją jest stać się tutaj doskonałymi, tak więc nauczają doskonałości bezustannie na wiele, wiele sposobów, aŜ jej się sami nauczą. A wówczas nie moŜe juŜ ich więcej widzieć, chociaŜ myśli ich pozostają na zawsze źródłem mocy i prawdy. Kim są? w jaki sposób są wybrani? Co robią? w jaki sposób mogą wypracować swoje własne zbawienie i zbawienie świata? Poradnik ten próbuje odpowiedzieć na owe pytania. KIM SĄ BOśY NAUCZYCIELE? Nauczycielem Boga jest kaŜdy, kto zdecyduje się nim być. Jego kwalifikacje polegają wyłącznie na tym, Ŝe w jakiś sposób, gdzieś dokonał świadomego wyboru, w którym nie widział swych interesów jako sprzecznych z interesami kogoś innego. Gdy juŜ to uczynił, ustalona juŜ jest jego droga i pewny jest jego kierunek. Światło weszło

4 w ciemność. MoŜe to być pojedynczy promień światła, lecz to wystarczy. Wszedł on w porozumienie z Bogiem, nawet jeśli jeszcze w Niego nie wierzy. Stał się ty, który przynosi zbawienie. Stał się nauczycielem Boga. Znajdują się oni na całym świecie. Są we wszystkich religiach i tam, gdzie nie ma religii. Oni są tymi, którzy odpowiedzieli. Wezwanie jest uniwersalne. Trwa Ono cały czas i wszędzie. Wzywa nauczycieli, aby mówili w Jego imieniu i zbawiali świat. Wielu Je słyszy, lecz niewielu na Nie odpowiada. Jednak to wszystko jest kwestią czasu. KaŜdy w końcu odpowie, choć ten koniec moŜe być bardzo, bardzo odległy. Właśnie dlatego został ustanowiony plan nauczycieli. Ich zadaniem jest zyskać na czasie. KaŜdy z nich zaczyna jako pojedynczy promień światła, lecz, mając Wezwanie w swym centrum, jest to światło, które nie moŜe być ograniczone. KaŜdy z nich zyskuje – mówiąc językiem świata – tysiące lat. Dla samego Wezwania czas nie ma znaczenia. Dla kaŜdego nauczyciela Boga istnieje jakiś kurs. Formy kursu bardzo się róŜnią, jak równieŜ poszczególne pomoce nauczania z nim związane. Jednak treść kursu nigdy się nie zmienia. Jej głównym tematem zawsze jest: „Syn Boga jest niewinny i w jego niewinności leŜy jego zbawienie”. MoŜe to być nauczane czynami lub myślami, w słowach lub bezgłośnie, w jakimkolwiek języku lub w Ŝadnym języku, w jakimkolwiek miejscu lub czasie i w jakikolwiek sposób. Nie ma znaczenia, kim był nauczyciel, nim usłyszał Wezwanie. Odpowiadając na Nie, stał się zbawicielem. Zobaczył kogoś innego tak jak siebie. Odnalazł dlatego swoje własne zbawienie i zbawienie świata. w jego odrodzeniu się odrodzony jest świat. To jest poradnik dla specjalnego programu nauczania, przeznaczonego dla nauczycieli specjalnej formy uniwersalnego. Istnieje wiele tysięcy innych form, wszystkie dające taki rezultat. Zyskują one po prostu na czasie. Jednak to w tym tylko czas biegnie znuŜony, a świat jest dziś bardzo zmęczony, stary, zniszczony, pozbawiony nadziei. Nigdy nie było ostatecznego rezultatu, albowiem cóŜ moŜe zmienić Wolę. Jednak czas, ze swoimi urojeniami o zmianie i śmierci, wyczuje i niszczy świat, jak i wszystkie zawarte w nim rzeczy jednak ma swój kres i nauczyciele Boga wyznaczeni są właśnie po to, aby go zakończyć. Albowiem czas jest w ich rękach. Tak ich wybór i jest on im dany.

5 KIM SĄ ICH UCZNIOWIE ? KaŜdy BoŜy nauczyciel ma przypisanych pewnych uczniów. Zaczną go szukać, jak tylko odpowie na Wezwanie. Zostali dla niego wybrani, poniewaŜ forma uniwersalnego programu nauczania, którego będzie nauczał, jest dla niech najlepsza ze względu na ich poziom rozumienia. Jego uczniowie czekają na niego, albowiem jego przyjście jest pewne. i znów to tylko kwestia czasu. Kiedy on zdecydował się wypełnić swoją rolę, oni gotowi są, aby wypełnić swoją. Czas czeka na jego wybór, a nie na tych, którym nauczyciel ma słuŜyć. Gdy jest gotowy, aby się uczyć, będą mu dane okazje, aby nauczać. Aby pojąć plan zbawienia, wiodący przez nauczanie i uczenie się, konieczne jest zrozumienie pojęcia czasu, które ten kurs formułuje. Pojednanie koryguje iluzje, a nie prawdę. Dlatego teŜ koryguje ono to, czego nie było. Ponadto plan tej korekty został ustanowiony i równocześnie wypełnione, albowiem Wola Boga istnieje całkowicie poza czasem, jak równieŜ cała rzeczywistość, która jest z Niego. w momencie, gdy myśl o oddzieleniu pojawiła się w umyśle BoŜego Syna, w tej samej chwili została dana Odpowiedź Boga. w czasie wydarzyło się to bardzo dawno temu, w rzeczywistości nie wydarzyło się nigdy. Świat czasu jest światem iluzji. To, co wydarzyło się dawno temu, wydaje się dziać w tej chwili. Wybór dokonany dawno temu wydaje się być ciągle jeszcze otwarty, jeszcze go moŜna dokonać. To, czego się nauczono i zrozumiano, i co juŜ dawno minęło, jest traktowane jako nowa myśl, najnowsze pojęcie, inne podejście. PoniewaŜ masz wolną wolę, kiedy tylko zechcesz, moŜesz zaakceptować to, co się juŜ wydarzyło i dopiero wtedy uświadomisz sobie, Ŝe to zawsze istniało. Tak jak podkreśla to ten kurs, nie jesteś wolny, aby wybrać program nauczania, czy teŜ nawet formę, w jakiej się go nauczysz. JednakŜe jesteś wolny, aby zadecydować, kiedy chcesz się go nauczyć. A gdy go zaakceptujesz, juŜ się go nauczyłeś. Czas się wtedy rzeczywiście cofa do chwili tak odwiecznej, Ŝe jest ona poza wszelką pamięcią, nawet poza jakąkolwiek moŜliwością przypomnienia jej sobie. Jednak poniewaŜ jest to chwila, którą się przeŜywa od nowa, od nowa i znów od nowa, wydaje się ona istnieć teraz. i w ten sposób właśnie jest tak, Ŝe wydaje się, iŜ uczeń i nauczyciel

6 schodzą się razem w teraźniejszości odnajdując się nawzajem, tak jakby się nigdy przedtem nie spotkali. Uczeń przychodzi we właściwym czasie, we właściwe miejsce. Jest to nieuniknione, poniewaŜ dokonał on właściwego wyboru tej tak odwiecznej chwili, którą teraz przeŜywa na nowo. w ten sam sposób nauczyciel równieŜ dokonał nieodwracalnego wyboru odwiecznej przeszłości. Wola Boga pozornie tylko potrzebuje czasu, aby się wypełnić we wszystkim. CóŜ mogłoby opóźnić powrót wieczności? Kiedy uczeń i nauczyciel schodzą się razem, zaczyna się proces nauczania i uczenia się. Albowiem nauczyciel nie jest rzeczywiście tym, który naucza. To Nauczyciel Boga mówi do jednego z tych dwojga, którzy połączyli się razem w celu uczenia się. Związek ten jest święty dzięki temu celowi, a Bóg obiecał wysłać Swego Ducha kaŜdemu świętemu związkowi. w sytuacji nauczani i uczenia się kaŜdy uczy się, Ŝe dawanie i otrzymywanie są tym samym. Linie podziału, które przeciągnęli oni między swymi rolami, swymi umysłami, ciałami, swymi potrzebami, zainteresowaniami i wszystkie róŜnice, które według nich oddzielają się od siebie nawzajem, wszystko to zaciera się, zamazuje i znika. Jeden interes i jeden cel są udziałem tych, którzy chcą się nauczyć tego samego kursu. w ten sposób ten, który był uczony staje się nauczycielem Boga samego, albowiem podjął ochotę na tę decyzję, która dała mu jego nauczyciela. Zobaczył w innej osobie potrzeby i interesy identyczne ze swoimi. CZYM SĄ POZIOMY NAUCZANIA ? Nauczyciele Boga nie mają ustalonego poziomu nauczania. KaŜdej sytuacji nauczania i uczenia się towarzyszy na początku inny związek, chociaŜ cel ostateczny jest zawsze taki sam: uczynić z tego związku związek święty, w którym obaj mogą zobaczyć Syna BoŜego bezgrzesznym. Nie ma takiego człowieka, od którego BoŜy nauczyciel nie moŜe się uczyć. Tak więc nie ma takiego człowieka, którego nie moŜe on nauczać. JednakŜe, z praktycznego punktu widzenia, nie moŜe on spotkać kaŜdego, ani teŜ kaŜdy nie moŜe odnaleźć jego. Dlatego teŜ plan nauczania i uczenia się zawiera bardzo konkretne kontakty, które nawiązać ma kaŜdy nauczyciel Boga. Nie ma przypadków w zbawieniu.

7 Ci, którzy mają się spotkać, spotkają się, poniewaŜ razem posiadają potencjał i moc stworzenia świętego związku. Są dla siebie gotowi. Najprostszy poziom nauczania wydaje się być dość powierzchowny. Zawiera w sobie to, co wydaje się całkowicie nieplanowanymi spotkaniami: „przypadkowe” spotkanie w windzie tak zwanych nieznajomych, jakieś dziecko nie patrzące, gdzie biegnie i zderzające się „przypadkowo” z dorosłym, dwóch studentów którzy – bo akurat „tak się składa” – wracają razem do domu. To nie są przypadkowe spotkania. KaŜde z nich moŜe potencjalnie stać się sytuacją nauczania i uczenia się. MoŜe ci niby nieznajomi uśmiechną się do siebie; moŜe dorosły nie skrzyczy dziecka za to, Ŝe wpadło na niego; moŜe studenci się zaprzyjaźnią. Nawet na poziomie najbardziej „przypadkowego” spotkania moŜliwe jest, Ŝe dwóch ludzi straci, z oczu, choćby tylko na moment, swe oddzielne interesy. Ten moment wystarczy. Zbawienie przyszło. Trudno jest zrozumieć, Ŝe poziomy nauczania uniwersalnego kursu, to pojęcie równie nic nie oznaczające w rzeczywistości, tak jak i czas. Iluzja pierwszego pozwala na iluzję drugiego. w czasie, wydaje się, Ŝe nauczyciel Boga zaczyna zmieniać swoje rozumienie świata poprzez pojedynczą decyzję, a następnie uczy się coraz więcej o nowym kierunku, w którym idzie, w miarę, jak go naucza. Omówiliśmy juŜ iluzję czasu, lecz iluzja poziomów nauczania wydaje się być czymś innym. MoŜe najlepszym sposobem, aby zademonstrować, Ŝe poziomy te nie mogą istnieć jest stwierdzenie, Ŝe kaŜdy poziom sytuacji nauczania i uczenia się jest częścią BoŜego planu Pojednania, a Jego plan nie moŜe mieć Ŝadnych poziomów, będąc odzwierciedleniem Jego Woli. Zbawienie jest zawsze gotowe, zawsze tutaj. Nauczyciele Boga pracują na róŜnych poziomach, lecz rezultat jest zawsze taki sam. KaŜdy sytuacja nauczani i uczenia się jest maksymalne w tym sensie, Ŝe kaŜda osoba objęta tą sytuacją nauczy się w czasie od drugiej osoby tyle, ile jest w stanie przyjąć. w sensie i tylko w tym sensie moŜemy mówić o poziomach nauczania. UŜywając tego terminu w ten sposób, drugim poziomem nauczania będzie bardziej trwały związek, w którym na jakiś czas dwoje ludzi wchodzi w dość intensywną sytuację nauczania i uczenia się po czym wydają się rozchodzić. Tak, jak przy pierwszym poziomie spotkania te nie są przypadkowe, ani teŜ to, co wydaje się końcem tego związku, nie jest rzeczywistym końcem. Znowu kaŜdy

8 nauczył się tyle, ile mógł w danym czasie. Jednak wszyscy, którzy się spotykają, znów się spotkają pewnego dnia, albowiem przeznaczeniem wszystkich związków jest to, aby stały się świętymi nie myli się co do Swego Syna. Trzeci poziom nauczania pojawia się w związkach, które gdy juŜ raz zawiązane – trwają przez całe Ŝycie. Są to sytuacje nauczania i uczenia się, w których kaŜdej osobie dany jest do nauki wybrany partner, ofiarowujący mu nieograniczone moŜliwości uczenia się. Związków tych jest ogólnie mało, poniewaŜ istnienie ich implikuje, Ŝe ludzie objęci tym związkiem osiągnęli równocześnie pewien etap, w którym równowaga nauczania i uczenia jest rzeczywiście absolutna. Nie oznacza to, Ŝe muszą być koniecznie tego świadomi, w rzeczywistości zazwyczaj nie są. Mogą nawet być dość wrogo do siebie nastawieni przez jakiś czas, moŜe nawet przez całe Ŝycie. Jednak gdyby tylko zdecydowali zacząć się uczyć, jest przed nimi doskonała lekcja, której muszą się nauczyć. i jeśli zdecydują się jej nauczyć stają się zbawicielami nauczycieli, którzy się chwieją, a moŜe się nawet wydawać Ŝe w ogóle nie dają sobie rady. Nie ma takiego nauczyciela Boga, który nie jest w stanie znaleźć Pomocy, jakiej potrzebujesz. CZYM CHARAKTERYZUJĄ SIĘ NAUCZYCIELE BOGA ? Zewnętrzne cechy nauczycieli Boga nie są wcale jednakowe. Nie wyglądają oni jednakowo dla oczu ciała. Pochodzą z bardzo róŜnych środowisk. Ich doświadczenia tego świata bardzo się róŜnią. Ich zewnętrzne „osobowości” są dość odmienne. Ponadto, w początkowych etapach swego funkcjonowania jako nauczyciele Boga, nie przyswoili sobie jeszcze tych głębszych cech, które ustanowią ich takimi, jakimi są. Bóg daje Swoim nauczycielom specjalne dary, poniewaŜ mają oni specjalną rolę do wypełnienia w Jego planie Pojednania. Ich specjalność jest oczywiście tylko tymczasowa, osadzona w czasie jako środek wyprowadzenia poza czas. Te specjalne dary, narodzone ze świętego związku, w stronę którego nastawiona jest sytuacja nauczania i uczenia się, stają się charakterystyczne dla wszystkich nauczycieli Boga, którzy posunęli się naprzód w swej nauce. Pod tym względem wszyscy oni są tacy sami.

9 Wszelkie róŜnice między Synami Boga są tymczasowe. Niemniej jednak, w czasie, moŜna powiedzieć, Ŝe zaawansowani nauczyciele Boga mają następujące cechy: 1. Ufność Jest to podstawa, na której spoczywa ich zdolność wypełniania danej im funkcji. Percepcja jest rezultatem uczenia się, a w istocie, percepcja jest uczeniem się, poniewaŜ przyczyna i skutek nigdy nie są oddzielone. Nauczyciele Boga ufają światu, poniewaŜ nauczyli się, Ŝe nie jest on rządzony prawami, które świat wymyślił. Jest rządzony przez tę Moc, Która jest w nich, lecz nie z nich. To właśnie ta Moc utrzymuje wszystkie rzeczy w bezpieczeństwie. To właśnie poprzez tę Moc BoŜy nauczyciele spoglądają na świat, któremu wybaczono. Gdy się juŜ raz doświadczyło tej Mocy, niemoŜliwym jest ufać więcej swoim własnym lichym siłom. Kto próbowałby latać na małych skrzydełkach wróbla, gdy dana mu została potęŜna moc orła? KtóŜ chce ulokować swą wiarę w zniszczonych i wyświechtanych darach ego, kiedy złoŜone są przed nim dary Boga? Czym jest to co nakłania ich do dokonania tej zmiany? Rozwój ufności Najpierw musza przejść przez cos, co moŜna by nazwać „okresem niweczenia”. Nie musi to być bolesne, lecz zwykle jest tak doświadczane. Wydaje się, jak gdyby zabierane im były rzeczy i z początku rzadko jest rozumiane, iŜ po prostu zaczynają sobie uświadamiać brak wartości tych rzeczy. Jak jednak brak wartości moŜe być dostrzeŜony, jeśli nie dopiero wtedy, gdy postrzegający jest w połoŜeniu, w którym musi widzieć rzeczy w innym świetle. Na razie jeszcze nie jest on w punkcie, w którym moŜe dokonać całkowicie tej wewnętrznej zmiany. Tak więc plan zbawienia będzie czasami domagał się zmian w tym, co wydaje się być zewnętrznymi warunkami. Zmiany te są zawsze pomocne. Kiedy nauczyciel Boga się tego nauczy, przechodzi do następnego etapu. Teraz nauczyciel Boga musi przejść przez „okres segregowania”. Jest to zawsze nieco trudne, poniewaŜ, gdy się nauczył, Ŝe zmiany w jego Ŝyciu

10 są zawsze przydatne, musi teraz decydować o wszystkich rzeczach na podstawie tego, czy zwiększają one przydatność, czy teŜ jej przeszkadzają. Odkryje on, Ŝe wiele jeśli nie wszystkie, z rzeczy, które cenił przedtem, będą po prostu przeszkadzały jego zdolności przenoszenia tego, czego się nauczył, na nowe sytuacje, w miarę ich pojawiania się. PoniewaŜ cenił do tej pory to, co w rzeczywistości jest bezwartościowe, nie będzie chciał uogólniać swych lekcji z lęku przed stratą i potrzebą wyrzeczeń. Trzeba wiele uczyć się, aby zrozumieć, Ŝe wszystkie rzeczy, wydarzenia, spotkania i okoliczności są nam pomocne. Tylko na tyle, na ile są one pomocne, powinniśmy im przyznać pewien stopień rzeczywistości w tym świecie iluzji. Słowo „wartość” nie moŜe się stosować do niczego innego. Trzeci etap, przez który musi przejść nauczyciel Boga, moŜe być nazwany „okresem wyrzekania się”. Jeśli jest interpretowany jako rezygnowanie z tego, czego się pragnie, wywoła to ogromny konflikt. Niewielu nauczycieli Boga uchodzi całkowicie przed tym stresem. Nie ma jednak sensu oddzielać tego, co wartościowe od tego, co bez wartości, jeśli się nie zrobi tego następnego oczywistego kroku. Dlatego teŜ jest to okres zachodzenia na siebie dwóch stanów i w nim nauczyciel Boga czuje się wzywany do wyrzekania się swoich najlepszych interesów na rzecz prawdy. Nie uświadomił on sobie jeszcze, jak całkowicie niemoŜliwe byłoby takie Ŝądanie. MoŜe się tego nauczyć tylko wtedy, gdy rzeczywiście zrezygnuje z tego, co bezwartościowe. Czyniąc to, uczy się, Ŝe tam, gdzie jak sądził, o coś się go prosi, znajduje ofiarowany mu dar. Teraz przychodzi „okres stabilizacji”. Jest to spokojny czas, w którym nauczyciel Boga odpoczywa przez chwilę w znacznym spokoju. Ugruntowuje teraz to, czego się nauczył. Zaczyna widzieć wartość przenoszenia tego, czego się nauczył, na inne sytuacje. Potencjał tego jest dosłownie oszałamiający i nauczyciel Boga jest w takim punkcie swego rozwoju, Ŝe widzi w tym swą pełną drogę wyjścia. „Zrezygnuj z tego, czego nie chcesz, a zachowaj to, co chcesz”. Jak prosta jest oczywistość! Jak łatwa do wykonania! BoŜemu nauczycielowi potrzebny jest ten okres odpoczynku. Nie zaszedł on jeszcze tak daleko, jak sądzi. Jednak kiedy jest gotowy, aby iść dalej, idzie wraz z potęŜnymi towarzyszami obok siebie. Teraz odpoczywa przez chwilę i zbiera ich wokół siebie przed wyruszeniem w dalszą drogę. Odtąd nie będzie szedł sam.

11 Następny etap jest rzeczywiście „okresem burzenia”. Teraz nauczyciel Boga musi zrozumieć, iŜ rzeczywiście nie wiedział, co jest wartościowe, a co jest bez wartości. Wszystko, czego się rzeczywiście nauczył do tej pory, to to, Ŝe nie chciał tego, co bezwartościowe, a chciał to, co wartościowe. Jednak jego własne rozróŜnianie nie posiadało Ŝadnego znaczenia w nauczaniu go róŜnicy między nimi. Pojęcie poświęcenia, tak centralne dla jego własnego systemu myślenia, spowodowało, Ŝe nie był w stanie osądzać. Sądził, Ŝe nauczył się być chętnym i gotowym na naukę, teraz jednak widzi, Ŝe nie wie, czemu słuŜy ta chęć i gotowość. Musi teraz osiągnąć stan, który długo moŜe być dla niego niemoŜliwy do osiągnięcia. Musi się nauczyć odłoŜyć na bok wszelki osąd i prosić tylko o to, czego rzeczywiście chce w kaŜdej sytuacji. Gdyby nie to, Ŝe kaŜdy krok w tę stronę jest ogromnie wzmacniany, byłoby to naprawdę trudne! I w końcu przychodzi „okres osiągnięć”. To właśnie w tym okresie uczenie ugruntowuje się i wzmacnia. Teraz to, co było poprzednio wdziane jako cienie, staje się trwałymi zyskami, na które moŜna liczyć we wszystkich „nagłych wypadkach”, jak równieŜ w okresach uczciwego uczenia się, konsekwencją myślenia pełnego przenoszenia lekcji na wszystkie sytuacje. Jest to etap rzeczywistego spokoju, albowiem w nim jest w pełni odzwierciedlony stan Nieba. Stąd droga do Nieba jest otwarta i łatwa. w zasadzie jest Ono tutaj. Kto chce jeszcze gdzieś „iść”, jeśli osiągnął juŜ całkowity spokój umysłu? Kto starałby się zmienić spokój na coś bardziej poŜądanego? CóŜ mogłoby być bardziej poŜądane niŜ to? 2. Uczciwość Wszystkie inne cechy BoŜych nauczycieli opierają się na ufności. Gdy ona została osiągnięta, cała reszta niezawodnie za nią podąŜa. Tylko ci, którzy ufają, mogą sobie pozwolić na uczciwość, albowiem tylko oni widzą jej wartość. Uczciwość nie stosuje się tylko do tego, co mówisz. Termin ten faktycznie oznacza konsekwencję. Nic, co mówisz, nie jest sprzeczne z tym, co myślisz lub czynisz. śadna myśl nie sprzeciwia się jakiejkolwiek innej myśli, Ŝaden czyn nie zadaje kłamu twemu słowu, kaŜde słowo zgadza się z kaŜdym następnym. Tacy są prawdziwie uczciwi. Na Ŝadnym poziomie nie są oni w konflikcie z samym sobą.

12 Dlatego teŜ niemoŜliwe jest, aby byli w konflikcie z kimkolwiek lub czymkolwiek. Spokój umysłu, doświadczany przez zaawansowanych nauczycieli Boga, jest w głównej mierze spowodowany absolutną uczciwością. Tylko pragnienie oszukiwania dąŜy do wojny. Nikt, kto jest jednym z sobą, nie moŜe nawet wyobrazić sobie konfliktu. Konflikt jest nieuniknionym rezultatem oszukiwania samego siebie, a oszukiwanie samego siebie jest nieuczciwością. Nie istnieje Ŝadne wyzwanie dla BoŜego nauczyciela. Wyzwanie sugeruje wątpliwości, a ufność, na której bezpiecznie wspierają się nauczyciele Boga, sprawia, ze wątpliwości są niemoŜliwe. Dlatego teŜ mogą oni odnieść tylko sukces. w tym, jak równieŜ w innych rzeczach są uczciwi. Mogą odnieść tylko sukces, poniewaŜ nigdy sami nie wypełniają swej woli. Oni dokonują wyboru dla całej ludzkości, dla całego świata i dla wszystkich istniejących w nim rzeczy, dla tego, co się nie zmienia i jest niezmienne poza pozorami, dla Syna BoŜego i jego Stwórcy. JakŜe miałoby się im nie powieść? Wybierają oni w absolutnej uczciwości, pewni swego wyboru, jak siebie samych. 3. Tolerancja BoŜy nauczyciele nie osądzają. Osądzać, to znaczy być nieuczciwym, albowiem osądzać, to przyjąć pozycję, której się nie ma. osąd bez oszukiwania samego siebie jest niemoŜliwy. Osąd oznacza, Ŝe oszukałeś się na swoich braciach. JakŜe więc mogłeś nie oszukać się na samym sobie? Osąd oznacza brak ufności, a ufność pozostaje mocną podstawą całego systemu myślenia nauczyciela Boga. Niech ona się zgubi, a odejdzie z nią cała jego nauka. Bez osądu wszystkie rzeczy są na równi akceptowane, albowiem kto mógłby osądzać inaczej? Bez osądu wszyscy ludzie są braćmi, albowiem któŜ stoi w oddzieleniu? Osąd niszczy uczciwość i rozbija ufność. śaden nauczyciel Boga nie moŜe osądzać i mieć nadzieję, Ŝe się uczy. Krzywda jest niemoŜliwa dla nauczycieli Boga. Oni nie potrafią krzywdzić ani być krzywdzeni. 4. Łagodność

13 Krzywda jest rezultatem osądu. Jest to nieuczciwy czyn, wypływający z nieuczciwej myśli. Jest to werdykt winy wydany na brata i dlatego teŜ na samego siebie. Jest to koniec spokoju i wyparcie się uczenia. Krzywda demonstruje brak BoŜego planu nauczania i zastąpienie go przez szaleństwo. Nie ma nauczyciela Boga, który nie musi się nauczać – i to dość wcześnie w procesie uczenia się – Ŝe krzywda całkowicie wymazuj z jego świadomości jego funkcję. Czyni go zdezorientowanym, zalęknionym, rozzłoszczonym i podejrzliwym. UmoŜliwia nauczanie się lekcji Ducha Świętego. Ponadto Nauczyciel Boga nie moŜe być słyszany przez nikogo innego, jak tylko przez tych, którzy uświadamiają sobie, Ŝe krzywda nic w istocie nie moŜe osiągnąć. Nie moŜe ona dać Ŝadnego zysku. Dlatego teŜ nauczyciele Boga są całkowicie łagodni. Potrzebują oni siły łagodności, albowiem właśnie w tym łatwe staje się zadanie zbawienia. Dla tych, którzy wyrządzają krzywdę, jest to niemoŜliwe. Dla tych, dla których krzywda nic nie oznacza, jest to po prostu naturalne. Jaki inny wybór prócz tego ma znaczenie dla zdrowych na umyśle? Kto wybiera piekło, gdy dostrzega drogę do Nieba? Kto chce wybrać słabość, która musi przyjść z krzywdą w zamian za niewyczerpaną, niezawodną, wszechogarniającą i bezgraniczną siłę łagodności? Moc nauczycieli Boga polega na łagodności, albowiem zrozumieli oni, Ŝe złe myśli nie pochodzą ani od Syna Boga, ani od jego Stwórcy. w ten sposób włączają myśli w Niego, Który jest ich Źródłem. Tak więc ich wola, która zawsze była Jego Własną, jest wolna, aby być sobą. 5. Radość Radość jest niezawodnym rezultatem łagodności. Łagodność oznacza, Ŝe lęk jest teraz niemoŜliwy, a więc cóŜ moŜe pojawić się i zakłócić radość? Otwarte ręce łagodności są zawsze napełnione. Ci, co są łagodni, nie czują bólu. Oni nie mogą cierpieć. Dlaczego więc nie mają być radośni? Mają pewność, Ŝe są ukochanymi dziećmi Boga i dla tego musza być bezpieczni. Radość idzie w parze z łagodnością, tak jak smutek i Ŝal towarzyszą agresji. BoŜy nauczyciele ufają Bogu. Są oni pewni, Ŝe Jego Nauczyciel idzie przed nimi, zapewniając, Ŝe Ŝadna krzywda ich nie spotka. Trzymają Jego dary i podąŜają Jego drogą, poniewaŜ Głos Boga

14 kieruje nimi we wszystkich rzeczach. Radość jest ich pieśnią dziękczynną, a Chrystus spogląda na nich równieŜ z dziękczynieniem. On ich potrzebuje dokładnie tak bardzo, jak oni Jego. JakąŜ radością jest mieć udział w celu, jakim jest zbawienie! 6. Bezbronność Nauczyciele Boga nauczyli się, jak być prostymi. Nie mają, Ŝadnych snów i marzeń, których trzeba bronić przed prawdą. nie próbują tworzyć samych siebie. Ich radość pochodzi ze zrozumienia, kto ich stworzył. Czy to, co stworzył Bóg musi się bronić? Nikt nie moŜe stać się zaawansowanym nauczycielem Boga, dopóki w pełni nie zrozumie, Ŝe mechanizmy obronne są głupimi straŜnikami szalonych iluzji. Im bardziej groteskowy sen, tym bardziej wydaje się być zawzięta i potęŜna jego obrona. Jednak kiedy nauczyciel Boga zgodzi się ostatecznie spojrzeć poza owe mechanizmy obronne, odkrywa, Ŝe nic tam nie było. z początku powoli pozwala sobie na nie oszukiwanie się, jednak w miarę, jak rośnie jego ufność, uczy się coraz szybciej. To nie niebezpieczeństwo przychodzi, gdy odkłada się na bok wszelką obronę, lecz spokój, radość, bezpieczeństwo. Przychodzi bezpieczeństwo. Przychodzi spokój. Przychodzi radość. i przychodzi Bóg. 7. Szczodrość Termin szczodrość ma dla nauczyciela Boga specjalne znaczenie. Nie jest to utarte znaczenie tego słowa. w istocie jest to znaczenie, którego trzeba się nauczyć, nauczyć bardzo starannie. Tak jak wszystkie pozostałe atrybuty BoŜych nauczycieli, ten teŜ ostatecznie opiera się na ufności, albowiem bez ufności nikt nie moŜe być szczodry w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Dla świata szczodrość znaczy „rozdawanie”, w sensie „rezygnowania”. Dla nauczycieli Boga znaczy ona rozdawanie po to, aby zachować. Jest to wielokrotnie podkreślane w tekście i w podręczniku, lecz jest to moŜe bardziej obce myśleniu tego świata, niŜ wiele innych pojęć w programie nauczania. Ta większa obcość polega po prostu na tym, Ŝe jest to oczywiste odwrócenie myślenia tego świata w moŜliwie najjaśniejszy sposób i na najprostszym

15 poziomie, znaczenia tego słowa dla nauczycieli Boga i dla świata są dokładnymi przeciwieństwami. BoŜy nauczyciel jest szczodry w interesie swego własnego ja. Nie odnosi się to jednak do tego ja, o którym mówi świat. BoŜy nauczyciel nie chce niczego, czego nie moŜe dać, poniewaŜ zdaje sobie sprawę z tego, Ŝe byłoby to dla niego z definicji bezwartościowe. Po cóŜ by tego chciał? Mógłby tylko przez to stracić. Nie mógłby zyskać. Dlatego teŜ nie szuka tego, co teŜ on mógłby mieć, poniewaŜ to jest gwarancją straty. On nie chce cierpieć. Dlaczego miałby zapewniać sobie ból? Lecz chce bardzo zatrzymać dla siebie wszystkie rzeczy, które są z Boga i dlatego są dla Jego Syna. To są rzeczy, które naleŜą do niego. Te rzeczy moŜe rozdać z prawdziwą szczodrością, zachowując zawsze dla siebie. 8. Cierpliwość Ci, którzy są pewni rezultatu, mogą sobie pozwolić na czekanie, na czekanie bez niepokoju. Cierpliwość jest naturalnie BoŜego nauczyciela. Wszystko, co widzi, to pewny koniec, wydaje się moŜe mu jeszcze nie znany, lecz nie ma co do niego Ŝadnych wątpliwości. Przyjdzie w tak właściwym czasie, jak i odpowiedź. Jest to prawdą w odniesieniu do wszystkiego tego, co dzieje się teraz lub w przyszłości. Przeszłość równieŜ nie przechowała Ŝadnych błędów ani wszystkiego tego, co nie słuŜyło korzyściom tego świata, jak równieŜ jemu, któremu się wszystko pozornie zdarzało. MoŜe wówczas nie było to rozumiane. Nawet jeśli takie istniało, teraz nauczyciel Boga gotowy jest rozwaŜyć jeszcze raz decyzje z przeszłości, jeśli zadają one komukolwiek ból. Cierpliwość jest naturalna dla tych, którzy ufają. Pewni ostatecznej interpretacji wszystkich rzeczy w czasie, nie mogą się lękać Ŝadnego rozwiązania, które juŜ nastąpiło, ani teŜ takiego, które dopiero nastąpi. 9. Wiara Głębokość wiary nauczyciela Boga jest miarą jego zaawansowania w programie nauczania. Czy ciągle wybiera jeszcze tylko pewne aspekty swojego Ŝycia, aby włączyć je w naukę, inne trzymając z dala? Jeśli tak jest, jego zaawansowanie jest ograniczone, a jego ufność nie jest jeszcze silnie rozwinięta. Wiara jest ufnością BoŜego nauczyciela w to, Ŝe Słowo

16 Boga rozwiązuje wszystkie problemy, nie pewne problemy, lecz wszystkie. z reguły jego wiara zaczyna się przez odniesienie jej tylko do pewnych problemów i w ten sposób pozostaje ona przez pewien czas mocno ograniczona. Zrezygnować z wszystkich problemów dla jednej Odpowiedzi, to całkowicie odwrócić myślenie świata. Tylko to jest wiarą. Nic innego nie zasługuje na to imię. Jednak kaŜdy stopień wiary, bez względu na to jak mały, wart jest osiągnięcia. Gotowość, jak mówi tekst, nie jest mistrzostwem. JednakŜe prawdziwa wiara nie zbacza z drogi. Będąc konsekwentną, jest całkowicie uczciwa. Będąc niezachwianą, jest pełna ufności. Będąc pozbawioną lęku, jest łagodna. Będąc pewną, jest radosna. Będąc ufną, jest tolerancyjna. Tak więc wiara łączy w sobie całą resztę atrybutów nauczycieli Boga. Oznacza akceptację BoŜego Słowa i Jego definicji Swego Syna. To właśnie w Ich stronę jest zawsze skierowana wiara w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Na Nie spogląda, szukając tak długo, aŜ znajdzie. A gdy juŜ znajdzie, spoczywa w cichej pewności w Tym tylko, Któremu cała wiara jest naleŜna. 10. Otwartość umysłu WaŜność otwartości umysłu – chyba ostatni z atrybutów, przyswajanych przez nauczyciela Boga – moŜna łatwo zrozumieć, gdy rozpoczyna się jej związek z wybaczaniem. Otwartość umysłu przychodzi z brakiem osądzania. Podczas gdy osądzanie zamyka umysł przed Nauczycielem Boga, otwartość umysłu zaprasza Go, by wszedł. Tak jak potępienie osądza Syna BoŜego, Ŝe jest zły, tak otwartość umysłu pozwala mu, by był osądzony przez Głos Boga w Jego imieniu. Tak jak projekcja winy na niego wysłała go do piekła, tak otwartość umysłu pozwala, by obraz Chrystusowy rozprzestrzenił się, obejmując go sobą. Tylko ci, którzy mają otwarty umysł, mogą trwać w spokoju, albowiem oni tylko widzą ku temu powód. W jaki sposób wybaczają ci, którzy mają otwarty umysł? Uwolnili oni wszystkie rzeczy, które uniemoŜliwiałyby wybaczanie. w prawdzie porzucili świat i pozwolili, aby był im on przywrócony tak nowy i radosny w swej chwale, Ŝe nigdy nie byli w stanie wyobrazić sobie takiej zmiany. Nic, co jest teraz, nie jest takie, jakie było przedtem. Wszystko to, co przedtem wydawało się tak bardzo mdłe i bez Ŝycia,

17 teraz skrzy się światłem. A co najwaŜniejsze, wszystkie rzeczy zachęcają swą serdeczności, albowiem odeszło zagroŜenie. Nie pozostaje juŜ Ŝadna chmura, aby zasłaniać twarz Chrystusa. Cel jest juŜ teraz osiągnięty. Wybaczenie jest ostatecznym celem programu nauczania. Toruje ono drogę temu, co wychodzi daleko poza wszelkie uczenie się. Nasz program nauczania nie czyni Ŝadnego wysiłku, aby wyjść poza swój prawowity cel. Wybaczenie jest jego jedynym celem, do którego ostatecznie zmierza wszelkie uczenie się. To naprawdę wystarczy. MoŜna było zauwaŜyć, Ŝe lista atrybutów nauczycieli Boga nie zawiera rzeczy, które są dziedzictwem Syna Boga. Takie terminy, jak miłość, bezgrzeszność, wiedza i wieczna prawda nie pojawiają się w tym kontekście. Byłoby tutaj bardzo nieodpowiednie. To, co Bóg dał, jest tak dalece poza naszym programem nauczania, Ŝe uczenie się moŜe tylko zniknąć w obecności tego daru. Jednak gdy jego obecność jest przesłonięta, słuszna jest koncentracja na programie nauczania. Właśnie zadaniem nauczycieli Boga jest przyniesienie światu prawdziwego sposobu uczenia się. A właściwie przynoszą oduczanie się, albowiem w tym świecie to jest prawdziwe uczenie się. Nauczycielom BoŜym dane jest nieść światu radosną wieść zupełnego wybaczenia. Zaprawdę są oni błogosławieni, albowiem przynoszą zbawienie. JAK DOKONUJE SIĘ UZDROWIENIE? Uzdrowienie pociąga za sobą zrozumienie tego, czemu słuŜy iluzja choroby. Bez tego uzdrowienie nie jest moŜliwe. 1. Postrzegamy cel choroby Uzdrowienie dokonuje się w momencie, gdy cierpiący nie widzi juŜ dłuŜej Ŝadnej wartości w bólu. KtóŜ chciałby wybrać cierpienie, jeśli nie sądziłby, Ŝe to mu coś daje, coś co ma dla niego wartość. Albowiem choroba jest wyborem, decyzją. Jest to wybór słabości, w mylnym przekonaniu, Ŝe stanowi ona siłę. Kiedy to się wydarza, prawdziwą siłę widzi się jako zagroŜenie, a zdrowie jako niebezpieczeństwo. Choroba jest metodą – zrodzoną w szaleństwie – na umieszczenie BoŜego Syna na tronie jego Ojca. Bóg jest widziany jako istniejący na zewnątrz, srogi

18 i potęŜny, Ŝądny wszelkiej władzy dla Siebie. Tylko przez Swoją śmierć Syn moŜe zwycięŜyć Ojca. CóŜ więc, w tym szalonym przekonaniu znaczy uzdrowienie? Symbolizuje poraŜkę Syna Boga i triumf nad nim jego Ojca. Reprezentuje ostateczne wyzwanie w bezpośredniej formie, która Syn Boga jest zmuszony rozpoznać. Oznacza ono wszystko to, co chce on ukryć przed sobą, by chronić swe „Ŝycie”. Jeśli zostanie uzdrowiony, jest więc odpowiedzialny za swoje myśli. Jeśli jest odpowiedzialny za swoje myśli, zostanie zabity, aby zostało mu udowodnione, jak jest słaby i Ŝałosny. Lecz jeŜeli sam wybierze śmierć, to jego słabość jest jego siłą. Teraz dał sobie to, co chciał mu dać Bóg i w ten sposób całkowicie przywłaszczył sobie tron swego Stwórcy. 2. Zmiana percepcji Uzdrowienie musi się pojawić dokładnie w takim stopniu, w jakim rozpoznana jest bezwartościowość choroby. Wystarczy tylko powiedzieć: „Nie ma w tym dla mnie zupełnie Ŝadnego zysku” i jest się uzdrowionym. Lecz aby to powiedzieć, trzeba najpierw rozpoznać pewne fakty. Po pierwsze, oczywiste jest, Ŝe decyzje podejmuje umysł, a nie ciało. Jeśli choroba jest tylko błędnym podejściem do rozwiązania problemu, to jest to decyzja. A jeśli jest to decyzja, to podejmuje ją umysł, a nie ciało. PotęŜny jest opór przed rozpoznaniem tego, poniewaŜ istnienie świata takim, jakim go postrzegasz, zaleŜy od ciała, które podejmuje decyzje. Terminy takie jak „instynkty”, „odruchy” i im podobne reprezentują próby wyposaŜenia ciała w nie mentalne bodźce. w zasadzie terminy te po prostu stwierdzają lub opisują problem, lecz go nie rozwiązują. Akceptacja choroby jako decyzji umysłu w celu, dla którego chce on uŜyć ciała, jest podstawą uzdrowienia. i taka jest prawda o uzdrawianiu we wszystkich jego formach. Pacjent podejmuje decyzję, Ŝe tak właśnie jest i wraca do zdrowia. Jeśli zdecyduje się nie wracać do zdrowia, nie będzie uzdrowiony. Kto jest lekarzem? Tylko umysł samego pacjenta. Rezultat jest taki, jaka jest decyzja pacjenta. Specjalni pośrednicy wydają się go pielęgnować, jednak oni nadają formę jego własnemu wyborowi. On ich wybiera, aby nadać swym pragnieniom namacalną formę. SłuŜą oni tylko temu, niczemu innemu. w zasadzie nie są w ogóle potrzebni.

19 Pacjent mógłby po prostu wstać bez ich pomocy i powiedzieć: „Nie jest mi to potrzebne”. Nie ma takiej formy choroby, która nie byłaby od razu wyleczona. Jaki jest jedyny warunek takiej zmiany percepcji? Bardzo prosty: rozpoznanie, Ŝe choroba pochodzi z umysłu i nie ma nic wspólnego z ciałem. Jaka jest „cena” takiego rozpoznania? Ceną jest cały świat, który widzisz, albowiem świat juŜ nigdy nie będzie wydawał się rządzić umysłem. Wraz z tym rozpoznaniem bowiem odpowiedzialność jest umiejscowiona tam, gdzie jest jej miejsce – nie w świecie, lecz w tym, który patrzy na świat i widzi go takim, jaki nie jest. Patrzy na to, co chce widzieć i jest to jego wybór. Nic więcej i nic mniej. Świat nic mu nie robi. To tylko on myślał, Ŝe tak jest. Ani teŜ on nic nie robi światu, poniewaŜ mylił się co do tego, czym jest świat. w tym leŜy uwolnienie zarówno od winy, jak i choroby, albowiem są one jednym. Jednak aby zaakceptować to uwolnienie, nieistotność ciała musi być myślą, którą chce się zaakceptować. Z myślą tą ból odchodzi na zawsze, jak równieŜ i wszelka dezorientacja i zamęt co do stworzenia. CzyŜ nie następuje to z konieczności? Ustaw przyczynę i skutek w ich prawdziwej kolejności tylko w jednym aspekcie, a uczenie zgeneralizuje się i przemieni świat. Wartość upowszechniania się jednej prawdziwej myśli nie ma końca ani granic. Ostateczny rezultat tej lekcji jest przypomnieniem sobie Boga. CóŜ znaczą teraz wina, choroba, ból, klęski i wszelkie cierpienie? Nie mając Ŝadnego celu, odchodzą, a z nimi odchodzą równieŜ wszystkie skutki, które wydawały się być ich przyczyną. Przyczyna i skutek są tylko repliką stworzenia. Widziane w odpowiedniej perspektywie, bez wypaczeń i bez lęku, ponownie ustanawiają Niebo. 3. Funkcja BoŜego nauczyciela Jeśli pacjent sam musi podjąć decyzję, aby zostać uzdrowionym, co więc robi nauczyciel Boga? Czy moŜe podjąć decyzję za niego? z pewnością nie. Nie ma on Ŝadnego zadania wobec tych, którzy są juŜ gotowi, by zmienić swój umysł. MoŜe się tylko z nimi radować, albowiem zostali oni wraz z nim BoŜymi nauczycielami. JednakŜe ma on bardziej konkretne zadanie wobec tych, którzy nie rozumieją, czemu słuŜy uzdrowienie. Ci pacjenci nie uświadamiają sobie, Ŝe sami wybrali

20 chorobę. Wręcz przeciwnie wierzą, Ŝe choroba ich wybrała i nie są otwarci na zmianę tego punktu widzenia. Ciało mówi im, co mają robić i są temu posłuszni. Nie mają pojęcia, jak szalona jest ta koncepcja. Gdyby mieli w stosunku do niej tylko jakieś podejrzenia i wątpliwości, zostaliby uzdrowieni. Jednak oni nic nie podejrzewają. Dla nich oddzielenie jest całkiem rzeczywiste. Do nich przychodzą nauczyciele Boga, by reprezentować inny wybór, o którym tamci zapomnieli. Prosta obecność nauczyciela Boga jest takim przypomnieniem. Jego myśli proszą o prawo zakwestionowania tego, co pacjent zaakceptował jako prawdę. Nauczyciele Boga, będąc Jego posłańcami, są symbolem zbawienia. Proszą pacjenta o wybaczenie dla Syna BoŜego w jego własnym imieniu. Reprezentują oni Alternatywę. Przychodzą w błogosławieństwie, Ŝe Słowem BoŜym w umysłach nie po to, by uzdrawiać chorych, lecz by im przypominać o lekarstwie, które Bóg juŜ im dał. To nie ich ręce uzdrawiają. To nie ich głos wypowiada Słowo Boga. Oni po prostu dają to, co im zostało dane. Bardzo łagodnie wołają do swoich braci, by odwrócili się od śmierci. Zobacz Synu Boga, co moŜe ci dać Ŝycie. Czy chcesz wybrać zamiast tego chorobę? Zaawansowani nauczyciele Boga ani przez chwilę nie zastanawiają się nad formami choroby, w którą wierzą ich bracia. Czynić to, to zapominać, Ŝe wszystkie one mają ten sam cel i dla tego teŜ w rzeczywistości nie są róŜne. Oni szukają BoŜego Głosu w bracie, który oszukuje się do tego stopnia, Ŝe wierzy, iŜ Syn Boga moŜe cierpieć. Nauczyciele Boga przypominają mu, Ŝe on sam siebie nie stworzył i musi więc pozostawać takim, jakim stworzył go Bóg. Rozpoznają oni, Ŝe iluzje nie mogą mieć Ŝadnych skutków. Prawda w ich umysłach sięga do prawdy w umysłach ich braci, tak więc iluzje nie są wzmacniane. Są one w ten sposób przyniesione do prawdy, a nie prawda przyniesiona do nich. Tak więc są rozwiane, nie wolą kogoś innego, lecz Wolą Jedną z Samą Sobą. i to jest funkcja BoŜych nauczycieli: nie widzieć Ŝadnej woli oddzielonej od ich woli, ani teŜ swej woli od Woli Boga. CZY UZDROWIENIE JEST PEWNE?

21 Uzdrowienie jest zawsze pewne. Nie jest moŜliwe, aby iluzje mogły być do prawdy przyniesione, a zarazem zachowane. Prawda ukazuje, Ŝe iluzje nie mają Ŝadnej wartości. BoŜy nauczyciel dojrzał korektę swoich błędów w umyśle pacjenta, rozpoznając jego umysł takim, jaki jest. Gdy zaakceptował je dla pacjenta. Jednak co się dzieje, jeśli pacjent uŜywa choroby jako sposobu Ŝycia, wierząc, Ŝe uzdrowienie jest drogą do śmierci? w takim wypadku nagłe uzdrowienie mogłoby bardzo szybko spowodować głęboką depresję i tak głębokie poczucie utraty, Ŝe pacjent mógłby nawet próbować się zabić. Nie mając juŜ po co Ŝyć, mógłby prosić o śmierć. Uzdrowienie musi więc, dla jego dobra, poczekać. Uzdrowienie zawsze będzie stało z boku, kiedy mogłoby być widziane jako zagroŜenie. Pojawia się w momencie, gdy jest zaproszone. Tam, gdzie uzdrowienie zostało dane, tam będzie przyjęte. Czym jest czas w obliczu darów Boga? Wspominaliśmy wiele razy w tekście kursu o zapasach skarbów zgromadzonych w równej ilości dla dającego i dla przyjmującego dary Boga. Ani jeden nie jest stracony, albowiem skarby te mogą się tylko powiększać. śaden nauczyciel Boga nie powinien czuć się rozczarowany, jeśli ofiarował uzdrowienie i wydaje się, Ŝe nie zostało ono przyjęte. Nie do niego naleŜy osądzanie, kiedy dar ten powinien być przyjęty. Niech będzie pewny, Ŝe dar został przyjęty i niech ufa, Ŝe będzie zaakceptowany, gdy zostanie rozpoznany jako błogosławieństwo, a nie przekleństwo. Zadaniem nauczycieli Boga nie jest ocenianie skutków ich darów. Ich zadaniem jest po prostu je dawać. Gdy juŜ to uczynili, dali zarazem ich skutki, albowiem są one częścią darów. Nikt nie moŜe dawać, jeśli jest zainteresowany rezultatem dawania. Jest to ograniczanie samego dawania i ani dający, ani otrzymujący nie chcą mieć tego daru. Ufność jest istotną częścią dawania, w zasadzie jest to część, która czyni dzielenie się moŜliwym, jest częścią, która gwarantuje, Ŝe dający nic nie straci, a tylko zyska. KtóŜ daje dar, a następnie pozostaje przy nim, aby się upewnić, Ŝe jest uŜyty tak, jak chce tego dający? To nie jest dawanie, lecz zniewalanie. Porzucenie wszelkiego niepokoju o dar czyni dar rzeczywiście danym. i właśnie ufność czyni prawdziwe dawanie moŜliwym. Uzdrowienie jest podjęciem decyzji, do której dąŜy Duch Święty w umyśle pacjenta. To właśnie Duch Święty w umyśle dającego jest Tym, Który daje mu dar. JakŜe moŜe on być stracony? Jak moŜe być nieefektywny? Jak moŜe być

22 zmarnowany? Skarbiec BoŜy nigdy nie moŜe być pusty. Nie byłby pełny nawet wtedy, jeśli brakowałoby tylko jednego daru. Jednak jego pełnia jest zagwarantowana przez Boga. Po cóŜ więc BoŜy nauczyciel ma się troszczyć o to, co stanie się z jego darami. Jeśli dary są dane Bogu przez Boga, któŜ w tej świętej wymianie moŜe mniej niŜ wszystko. CZY UZDROWIENIE POWINNO BYĆ POWTARZANE? Pytanie to odpowiada samo na siebie. Uzdrowienie nie moŜe być powtórzone. Jeśli pacjent jest uzdrowiony, z czego jeszcze trzeba go wyleczyć? Jeśli uzdrowienie jest pewne, a powiedzieliśmy, Ŝe jest, to co trzeba jeszcze powtórzyć? BoŜy nauczyciel, który troszczy się o rezultat uzdrowienia, uzdrowienie to ogranicza. Teraz sam umysł nauczyciela Boga wymaga uzdrowienia. i to właśnie musi on ułatwić. Jest teraz pacjentem i za takiego musi się uwaŜać. Popełnił błąd i musi być gotowy, aby zmienić co do niego swą decyzję. Zabrakło mu ufności, która czyni dawanie prawdziwym i tak więc nie uzyskał Ŝadnych korzyści z tego daru. Kiedykolwiek nauczyciel Boga próbował być kanałem dla uzdrawiania, zawsze mu się to udawało. Jeśli kusiłoby go tylko w to wątpić, nie powinien powtarzać swojego poprzedniego wysiłku. Był on maksymalny, poniewaŜ Duch Święty takim go zaakceptował i takim go uŜył. Dla nauczyciela Boga pozostaje teraz tylko jedna droga. Musi uŜyć swego rozumu, aby powiedzieć sobie, Ŝe dał ten problem Temu, Który nie moŜe zawieść i musi rozpoznać, Ŝe jego własne niepewność nie jest miłością, lecz lękiem, czyli nienawiścią. Tak więc jego pozycji nie da się utrzymać, albowiem daje nienawiść temu, komu ofiarował miłość. Jest to niemoŜliwe. Ofiarowawszy miłość, tylko miłość moŜna otrzymać. Właśnie temu musi ufać nauczyciel Boga. To właśnie jest rzeczywiste znaczenie stwierdzenia, Ŝe jedyną odpowiedzialnością cudotwórcy jest samemu zaakceptować Pojednanie. BoŜy nauczyciel jest cudotwórcą, poniewaŜ daje dary, które otrzymał. Jednak najpierw musi je zaakceptować. Nic więcej nie musi robić, ani teŜ nic więcej nie mógłby zrobić. Akceptując uzdrowienie, moŜe je dać. Jeśli w to wątpi, niech pamięta, Kto dał ten dar i Kto go otrzymał. w ten sposób jego wątpliwości zostaną rozwiane. Sądził, Ŝe dary Boga mogą mu być odebrane. Był to błąd, lecz nie aŜ taki, by przy nim trwać. Tak więc

23 nauczyciel Boga moŜe tylko rozpoznać go takim, jaki jest i pozwolić, aby został on dla niego naprawiony. Jedną z najtrudniej rozpoznawalnych form kuszenia jest to, Ŝe wątpić w uzdrowienie z powodu widocznych, utrzymujących się symptomów choroby, jest błędem w formie braku ufności, czyli jest atakiem. Zwykle wydaje się być wręcz odwrotnie. Mówienie, Ŝe utrzymująca się troska o coś jest atakiem, z początku rzeczywiście jawi się jako coś nieprzemyślanego. Wydaje się ona mieć wszelkie pozory miłości. Jednak miłość bez ufności jest nie moŜliwa, a zwątpienie i ufność nie mogą razem istnieć. Nienawiść musi być przeciwieństwem miłości, bez względu na formę, jaką przybiera. Nie miej wątpliwości co do daru, a niemoŜliwym będzie wątpić w jego rezultat. Jest to pewność, która daje nauczycielom Boga moc bycia cudotwórcami, albowiem w Nim złoŜyli swą ufność. Rzeczywistą podstawą kaŜdego zwątpienia w rozwiązanie jakiegokolwiek problemu, który został dany nauczycielowi Boga do rozwiązania, jest zawsze zwątpienie w siebie. To z konieczności sugeruje, Ŝe ufność została złoŜona w iluzorycznym ja, albowiem tylko w takie ja moŜna zwątpić. Iluzja ta moŜe przybierać wiele form. MoŜe być to lęk przed niepowodzeniem i wstyd związany z poczuciem niekompetencji. MoŜe być to pełne poczucia winy zaŜenowanie, wypływające z fałszywej pokory. Forma błędu jest niewaŜna. WaŜne jest tylko, aby rozpoznać błąd jako błąd. Błąd jest zawsze pewną formą troski o swoje ja, z równoczesnym odcięciem się od pacjenta. Jest to błąd nie rozpoznania go jako części Ja, czyli zdezorientowanie co do toŜsamości. Konflikt tego, czym jesteś, wszedł w twój umysł i masz błędny obraz samego siebie, poniewaŜ wyparłeś się Źródła swego stworzenia. Gdy dajesz tylko uzdrowienie, nie moŜesz wątpić. Wątpienie jest rezultatem sprzecznych pragnień. Bądź pewien tego, co chcesz, a zwątpienie stanie się niemoŜliwe. JAK MOśNA UNIKNĄĆ POSTRZEGANIA HIERARCHII TRUDNOŚCI? Wiara w hierarchię trudności jest podstawą percepcji w tym świecie. Wspiera się ona na róŜnicach, na nierównym podłoŜu i na zmieniającym się planie, na nierównych wysokościach i róŜnorodnych rozmiarach, na

24 róŜnych stopniach ciemności i światła, na tysiącach kontrastów, w których kaŜda rzecz widziana współzawodniczy z kaŜdą inną, aby być rozpoznaną. Większa rzecz przesłania mniejszą. Jaśniejsza rzecz odciąga uwagę od innej o mniejszej intensywności oddziaływania. Bardziej zagraŜająca myśl lub taka, która jest pojmowana według norm tego świata jako bardziej poŜądana, całkowicie zaburza umysłową równowagę. Oczy ciała widzą tylko konflikt. Nie szukaj przez nie spokoju i zrozumienia. Iluzje są zawsze iluzjami róŜnic. Jak mogłoby być inaczej? z definicji wynika, Ŝe iluzja jest próba uczynienia rzeczywistym czegoś, co uwaŜane jest za bardzo waŜne, lecz rozpoznawane jest jako nieprawdziwe. Dlatego teŜ umysł stara się uczynić to prawdziwym, pobudzony intensywnością pragnienia, aby mieć to dla siebie. Iluzje są parodią stworzenia, próbą sprowadzenia prawdy do kłamstw. Uznając, Ŝe prawda jest nie do zaakceptowania, umysł buntuje się przeciwko niej i daje sobie samemu iluzję zwycięstwa. Znajdując zdrowie cięŜarem, ucieka w chore, gorączkowe sny. w snach tych umysł jest oddzielony, róŜny od innych umysłów, ma własne odmienne interesy i jest w stanie zaspokajać swoje potrzeby kosztem innych. Błędy w percepcji pojawiają się właśnie w takich czynnościach umysłu, jak segregowanie i dzielenie na kategorie. i tutaj właśnie musi nastąpić korekta. Umysł klasyfikuje to, co oczy ciała mu przynoszą, zgodnie z jego uprzednio wykoncypowanymi wartościami, osądzając, gdzie najlepiej pasuje kaŜda z informacji przyniesiona przez zmysły. CóŜ moŜe być bardziej błędnego niŜ to? Umysł, który siebie samego nie rozpoznał, siebie prosi i od siebie dostaje to, co najlepiej pasuje do wymyślonych przez niego kategorii. Uczyniwszy to konkluduje, Ŝe kategorie te musza być prawdziwe. Na tym spoczywa osąd wszelkich róŜnic, poniewaŜ właśnie na tym polega osądzanie w tym świecie. Czy moŜna polegać na czymkolwiek w tym pogmatwanym i pozbawionym sensu „rozumowaniu”? Nie moŜe być hierarchii trudności w uzdrawianiu po prostu dlatego, Ŝe kaŜda choroba jest iluzją. Czy trudniej jest oduczyć obłąkanego wiary w większą halucynację w przeciwieństwie do mniejszej? Czy szybciej zgodzi się on na nierzeczywistość głośniejszego głosu, który słyszy, czy na nierzeczywistość głosu łagodniejszego? Czy łatwiej odrzuci Ŝądanie, aby zabił, wyraŜone szeptem czy krzykiem? Czy to, ile wideł niosą

25 diabły, które widzi, wpływa na ich wiarygodność w jego percepcji? Jego umysł skategoryzował je wszystkie jako rzeczywiste i tak więc są dla niego rzeczywiste. Gdy uświadomił sobie, Ŝe wszystkie one są iluzją, wszystkie znikną. Tak samo jest z uzdrowieniem. Wydaje się, jakoby właściwości iluzji róŜnią iluzje między sobą, lecz w istocie są one bez znaczenia, albowiem właściwości iluzji są tak samo iluzoryczne, jak same iluzje. Oczy ciała dalej będą widziały róŜnice. Lecz umysł, który pozwolił sobie być uzdrowionym, nie będzie juŜ dłuŜej ich uznawał. Będą tacy, którzy wydają się być „bardziej chorzy” niŜ inni i oczy ciała, tak jak poprzednio, będą rejestrowały ich zmieniony wygląd. Jednak uzdrowiony umysł zaliczy ich do jednej kategorii: są oni nierzeczywiści. Jest to dar jego Nauczyciela umysłu: zrozumienie, Ŝe tylko dwie kategorie są wypełnione znaczeniem w segregowaniu informacji, które umysł otrzymuje z tego, co jawi się jako świat zewnętrzny. z tych dwóch tylko jedna jest rzeczywista. Tak jak rzeczywistość jest w pełni rzeczywista, istniejąca poza kształtem, rozmiarem, czasem i miejscem – albowiem róŜnice nie mogą w niej istnieć – tak samo i iluzje niczym się między sobą nie róŜnią. Jedyną odpowiedzią na chorobę jakiegokolwiek rodzaju jest uzdrowienie. Jedyną odpowiedzią na wszystkie iluzje jest prawda. CZY WYMAGANE SĄ ZMIANY w śYCIU ZEWNĘTRZNYM NAUCZYCIELI BOGA? Zmiany wymagane są w umysłach nauczycieli boga. To moŜe, lub tez nie, pociągać za sobą zmiany w ich zewnętrznej sytuacji. Pamiętaj, Ŝe nikt nie jest tam, gdzie jest przez przypadek. Przypadek nie odgrywa Ŝadnej roli w planie Boga. Jest mało prawdopodobne, Ŝeby zmiany w postawach nie były pierwszym krokiem w BoŜym szkoleniu nowo zrodzonego nauczyciela. Aczkolwiek nie ma Ŝadnego ustalonego wzoru, jako Ŝe szkolenie jest zawsze wysoce zindywidualizowane. Są tacy, którzy są wezwani, aby zmienić swoją zewnętrzną sytuację Ŝyciową prawie natychmiast, ale z reguły są to wyjątkowe przypadki. Ogromnej większości dany jest wolno rozwijający się program szkolenia, w którym naprawianych jest tak wiele przeszłych błędów, jak jest to moŜliwe. Związki zwłaszcza muszą być odpowiednio dostrzeŜone i wszystkie