Wampiry z Morganville - ROZDZIAŁ 15.pdf

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY: Zobaczenie Olivera, Jesse i Myrnina w takim stanie – ograniczonymi do swoich najprostszych instynktów – ogromnie przeraziło Claire, ale najstraszniejszy moment ze wszystkich nastąpił dopiero na koniec, kiedy Oliver nie miał już z kim walczyć. Z nikim oprócz nich. Przez kilka długich sekund, Claire była przekonana, że ich też wykończy... ale wtedy mężczyzna po prostu odwrócił się i odszedł. „Poczekaj,” powiedziała Claire. Shane chciał ją uciszyć, prawdopodobnie obawiając się, że zwracanie na siebie uwagi Olivera nie było w tym momencie najlepszym pomysłem – i pewnie miał co do tego rację – ale ona musiała wiedzieć. „Zabiłeś ich wszystkich?” „A czego się spodziewałaś?” warknął nawet się do niej nie odwracając. Claire była przez to wszystko jak sparaliżowana; w pewnym sensie wiedziała, że zabicie tych ludzi jest konieczne, bo w innym wypadku to oni zabiliby jej przyjaciół, ale... ale nie mogła sobie z tym poradzić. Zaczęła iść w stronę stodoły, ale Shane ją zatrzymał. „Nie,” powiedział. „Claire, nie. Nie musisz na to patrzeć.” „Co z Dr Anderson?” „Ach,” zaczął Myrnin. „Prawie zapomniałem.” Zniknął z powrotem w stodole, a kiedy wrócił, ciągnął Dr Anderson za kołnierz jej fartucha laboratoryjnego. Żyła. Była cała w siniakach i potarmoszona, ale żywa. Zawinął ją w jeden z tych kaftanów, które były używane na nim i Oliverze i zawiązał ją tak ciasno, że nie mogła się ruszyć, choć wciąż próbowała się uwolnić. Potem jeszcze ją zakneblował. Dobrze. Claire nie mogła wyobrazić sobie czegokolwiek, co mogłaby chcieć od niej teraz usłyszeć. Była przytłoczona swoim przekonaniem, że gdyby nie zaczęła tego wszystkiego przez jej głupi malutki projekcik, te głupie VLADy, nic z tego nie miałoby miejsca. Żaden z tych ludzi nie byłby teraz martwy. Oliver i Jesse, w międzyczasie, podeszli do vana, który utknął w polu. We dwoje z łatwością podnieśli go i przenieśli z powrotem na żwir. „Musimy iść,” powiedział Oliver. Dr Anderson krzyczała przez swój knebel i próbowała kopnąć Jesse, która ją ignorowała. „Weźmiemy oba auta. Myrnin z Tobą. Michael...?” „Pojedziemy z Tobą” powiedział Michael, a Eve pokiwała głową. Odwrócił się do Shanea i coś dziwnego przemknęło między nimi, coś czego Claire nie mogła zrozumieć. Myślała, że między nimi wszystko w

porządku, ale oś ją ostrzegało, jakiś przezorna myśl. „Do zobaczenia w domu?” Shane kiwnął. „Uważaj na siebie, bracie. Nic Ci nie jest?” „Jest lepiej,” odpowiedział Michael. Przynajmniej brzmiał już bardziej jak on; nie wyglądał na takiego bladego jak pozostałe wampiry i wydawał się być mniej... obcy, jakimś cudem. Co ja im zrobiłam? Pomyślała Claire. Powinna zastanowić się nad przeprogramowaniem VLADa, ale i tak nie była do końca pewna, czy wystarczy to, aby odwrócić dotychczasowe efekty... miała rację co do tamtych przełączników, ale wydawało się, że było jeszcze coś poza tym. Coś o wiele bardziej przerażającego. To było tak, jakby ich człowieczeństwo zostało wyłączone. Nawet Myrnina. Nie mogła spojrzeć mu w oczy; jego wzrok był zbyt dziwny, zbyt... zbyt straszny. „Nie możemy tego wszystkiego po prostu tak zostawić,” powiedział Shane. „Choćby dlatego, że nasze DNA jest tu niemal w każdym miejscu.” „Co proponujesz?” zapytał Oliver. „Cóż, to farma. Mamy benzynę i dużo zapalnych rzeczy.” Pete pokiwał głową, nagle wyglądając o wiele bardziej pewnie niż było w rzeczywistości. „Pomogę Ci,” powiedział. On i Shane poszli w kierunku magazynu mieszczącego się obok stajni i zaczęli wyciągać z niego wyposażenie. Nie trwało to długo, z wampirzą pomocą, by stworzyć improwizowane bomby – coś czego Shane nauczył się od swojego ojca, przypuszczała Claire – i ułożyć je w stajni i domku. „Co to było?” Zapytała pusto Claire. „I – kim oni są?” „Byli,” poprawił ją Myrnin. „Należeli do Fundacji Wschodzącego Słońca.” „Ale czego chcieli?” Zaczęła się trząść i niemal spodziewała się, że Myrnin to zauważy i spyta czy wszystko w porządku. Ale tak się nie stało. Nie było w nim już nic co by się o nią troszczyło. „Chcieli śmierci wampirów,” powiedział i wtedy na jego twarzy wykwitł powoli okrutny uśmiech, który zmroził ją do szpiku kości. „Wojna już się zbliżała. Ale wybrali zły sposób, zaczynając ją w taki sposób.” Wrócił Shane i Pete i weszli do vana. W tym byli Liz, Pete, Claire, Shane i Myrnin; Eve była jedynym człowiekiem w drugim z samochodów, pewnie dlatego, że Michael prawdopodobnie był w stanie ochraniać tylko jedną osobę jednocześnie. Myrnin przyglądał się Liz i Peteowi. „A teraz, co powinniśmy zrobić z tym dwojgiem?” Claire zadrżała, nie słysząc żadnych uczuć w jego głosie i szybko powiedziała, „Oni są w porządku, Myrnin. Dadzą sobie radę.” „Oni nie są z Morganville,” powiedział. „I nie są w porządku.” Odłożył broń i zanim Claire zdążyła go powstrzymać, złapał Liz i ją do siebie przyciągnął. Claire i Liz krzyknęły, a Pete skoczył do przodu. Shane też by to zrobił, gdyby nie fakt, iż zajął miejsce kierowcy. Nic z tego jednak się nie

liczyło. Myrnin zignorował staranie Petea, by go odepchnąć tak samo jak ignorował słowa Claire, w których błagała go, by nic nie robił jej koleżance i starania Liz, by się uwolnić. Nagle Liz przestała krzyczeć. Stała się kompletnie nieruchoma w rękach Myrnina i gapiła się w jego oczy, a Claire ciężko przełknęła i wzięła głęboki oddech. Potrzebowała broni – najlepiej srebrnej – ale nic w vanie nie mogło naprawdę zranić Myrnina. Nic oprócz VLAD. Pete już o tym pomyślał i podniósł jeden z nich – ten uszkodzony. Tylko Bóg raczy wiedzieć czy zadziała, ale jeśli tak, to tylko pogorszyłoby sprawę. „Nie ten!” krzyknęła Claire i rzuciła się, by złapać drugi. „Odłóż to!” Pete to zrobił i Claire wycelowała VLAD – oryginalną wersję – w Myrnina. „Proszę. Błagam, nie zmuszaj mnie do tego. Nie chcę tego robić.” „Claire,” powiedział delikatnie Shane. „Nie.” Bo głowa Myrnina właśnie zwróciła się w jej stronę, a spojrzenie jakim ją obdarzył było mrożące krew w żyłach. To nie był ludzki rodzaj ekspresji. Pamiętała jak był nazywany, w swoich gorszych czasach; jak wciąż nazywała go jego sąsiadka w Morganville, Babunia Day. Pająk. To była stara, gorsza wersja Myrnina, ale też silniejsza. „Odłóż to albo oderwę jej głowę jak płatek stokrotki i Cię pokonam,” powiedział. To było niemalże mruczenie. „Nie zamierzam jej zranić. Ale to z pewnością się stanie, jeśli będziesz próbować znowu użyć tego na mnie. A na niej nie skończę. Naprawdę chcesz być zamknięta w tym vanie ze mną w tym morderczo-obłąkańczym stanie?” Brzmiał rozsądnie, ale tak nie było i Claire zamarła. Nie śmiała strzelić. Był szybki, a oni byli w absurdalnie małej przestrzeni, więc potem... potem byłaby tu krwawa kąpiel. Pewnie potem byłoby mu przykro. Może. Odłożyła urządzenie. Myrnin z powrotem skupił się na Liz, która wydawała się być przerażona i zahipnotyzowana jednocześnie. „Teraz,” powiedział, tym samym ciepłym, strasznym mrukiem. „Zobaczmy co będzie dla Ciebie najlepsze do zapamiętania. Ach, wiem. Zostałaś porwana i przetrzymywana w tym miejscu. Nie wiesz jaki mieli z tego interes, ale uważasz, że mieli do czynienia z narkotykami i niewolnictwem.” Zrobił przerwę i się zmarszczył, po czym zrobił zdziwioną minę. „Czy wciąż ma się w tych czasach niewolników?” „Od sexu,” powiedział Shane. „Taa.” „Ach. Jak niemiło. Bardzo dobrze, mieli więc do czynienia z narkotykami i niewolnictwem seksualnym właśnie w tym miejscu. Tu atak przypuścił jakiś konkurent. Wszyscy zostali zabici. Wtedy farma została zniszczona. Miałaś szczęście, bo udało Ci się uciec i schować w tamtych wzgórzach.” Uwolnił Liz, która opadła z powrotem na podłogę i oparła plecy o ścianę vana. „Nie będzie

pamiętać nic więcej. Nie mówcie do niej. Nie będzie na razie w stanie mówić.” Claire nie miała pojęcia jak Myrnin mógł zrobić coś takiego – choć podejrzewała, że powinna. Zbudował maszynę, która mogła wymazać ludzkie wspomnienia. Mógł zrobić to jedynie, jeśli sam miał taką zdolność i wiedział dokładnie jak to się robi. Ale nigdy się nad tym dokładnie nie zastanawiała. W tym momencie wyglądał dla niej kompletnie obco. To wszystko moja wina, pomyślała i musiała przełknąć gulę przerażenia wywołanego szalonym uśmiechem. To był bardzo zły pomysł, żeby Myrnin został zamknięty w małej przestrzeni z czterema bijącymi pulsami. Jest głodny. Musi być głodny. „Tak, jestem, odrobinę,” powiedział, a ona zamrugała. Ten okropny uśmiech jeszcze się powiększył. „Zaskoczyło Cię to, że umiem czytać Ci w myślach? To Twoja wina, Claire. Przywróciłaś do życia części mojego mózgu, których bardzo dawno temu się wyzbyłem. Dla bezpieczeństwa. Podejrzewam, że Oliver i Jesse mają podobne problemy. Mam tylko nadzieję, że Eve będzie mało irytująca. Nie mam jej natomiast jeśli chodzi o biedną Irene, ale w końcu sama to na siebie sprowadziła.” „Myrnin -” Potrząsnął swoją głową. „Zostaw.” I zwrócił się w kierunku Petea, zmuszając go samum spojrzeniem do pozostania w miejscu. „Teraz Ty. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli nigdy by Cię tu nie było. Zostawiłbym Cię najchętniej, byś spłonął z resztą, ale jednak jesteś przyjacielem Jesse. To by się jej nie spodobało. Więc będzie tak: byłeś w domu, spałeś. Nic nie wiesz o całej tej sprawie. Właściwie, za dużo wypiłeś. To właśnie zrobisz, gdy wrócisz do domu: upijesz się. Niech będzie jak najbardziej wiarygodnie.” Pete opadł obok Liz, gapiąc się do przodu. On i Liz byli w jakimś dziwnym stanie zapomnienia, utrzymywani w nim przez moc umysłu Myrnina. Nie mogła uwierzyć jak bardzo był potężny. „Shane,” powiedział Myrnin, a jej chłopak się odwrócił. „Jeśli spróbujesz namieszać mi w głowie, Książe Draculo, wyrwę Ci gardło,” powiedział Shane. W jego głosie słyszała lekką, drżącą słabość, której nie słyszała nigdy wcześniej, ale pewnie był tak samo przerażony jak ona. „I nawet nie myśl o tknięciu Claire, serio.” „Jedź,” powiedział tylko Myrnin. Nie wydawał się być urażony. Szczerze mówiąc nie wydawał się nawet zwracać uwagi na to co mówi Shane. Claire się zawahała, przenosząc wzrok to na niego, to na trupio bladych, niczym zombie w grach Shanea, Petea i Liz i wreszcie zdecydowała się zająć miejsce pasażera. Zapięła pasy w momencie kiedy Shane dodał gazu. „Tylko żebyś wiedziała, nie jadę bo on mnie do tego zmusił,” powiedział Shane. „Jadę, bo im szybciej go stąd zabiorę, tym szybciej się go pozbędę i będę czuł się lepiej.” Zawahał się i sięgnął po jej rękę, jednocześnie kierując vanem po żwirowej ziemi. Claire westchnęła z ulgą, kiedy poczuła na sobie dotyk jego ciepłej dłoni i uczucie bezpieczeństwa znowu ją ogarnęło.

„Wszystko w porządku?” Zaśmiała się. Nic nie mogła na to poradzić, a był to na tyle szaleńczy śmiech, że została obdarowana przez niego zaalarmowanym spojrzeniem. „W porządku? Nie. Nie, dopiero co zostawiliśmy za sobą całą kupę martwych ludzi, Shane. Martwych ludzi.” „Jestem tego świadom. Ale oni chcieli zabić nas w brzydki i bolesny sposób. Naprawdę nie sądziłaś chyba, że pozwolą nam wyjść z tego cało, prawda?” „Nie wiem. Ja tylko -” Uczucia wewnątrz niej ponownie się zagotowały – desperacja, brak nadziei, wina. Też złość. Złość na samą siebie, na Myrnina i Olivera i Jesse i... na cały świat. Ale najbardziej na siebie, na wszystkie błędy, które popełniła. „To moja wina.” Cała męka umieszczona w tym jednym, nuklearnym słowie. Toksyczne. I Claire zasłoniła twarz rękoma, powstrzymując łzy. „Ach, tak, uroczo. Poczucie winy. Tylko tego było nam jeszcze trzeba.” usłyszała westchnienie Myrnina i ciężkie uderzenie jego głowy o ścianę furgonetki. Shane nic nie powiedział. Po prostu położył swoją rękę na jej kolanie i ją tam zostawił, delikatny i miły gest; jechali tak w stronę wschodzącego słońca. Byli już jakąś milę dalej kiedy usłyszeli huk eksplozji. Claire patrzyła na kule ognia i spojrzała do tyłu; za nimi jechał drugi czarny van, z resztą tych, którzy przeżyli; jechał blisko nich. Dym zasnuł czyste niebo nad nimi niczym czarny balon, a po kolejnych pięciu minutach wjechali już na drogę międzystanową. Shane się odprężył kiedy tylko włączyli się do ruchu ulicznego, zmierzając do Bostonu. Na pasie w przeciwnym kierunku zobaczyli wozy policyjne i ratunkowe, pędzące na sygnale w stronę, z której oni wracali. Claire wytarła łzy swoim rękawem i wzięła głęboki oddech. „Zamierzamy tak po prostu uciec?” zapytała. „To zależy.” odparł Shane. Patrzył we wsteczne lusterko ze szczególnym skupieniem. „Jeśli ktoś połączy te furgonetki z farmą i eksplozjami, może nie. Ale oni nie są zbyt dociekliwi, a my mamy trochę szczęścia, bo większość ludzi Dr Anderson było na tej farmie. A nawet jeśli nie, nie sądzę, że będą zainteresowani powiadomieniem policji o swoich dziwnych przedsięwzięciach – zadawaliby im zbyt wiele pytań. Jeśli uda nam się wyjechać z miasta i wrócić do Morganville, jesteśmy bezpieczni.” „Obiecujesz?” zapytała Claire. „Obiecuję,” odpowiedział Shane. „Przysięgam, że wszystko będzie w porządku.” To była obietnica, której nie mógł dotrzymać, wiedziała o tym, ale kochała go za to, że tak się starał. Wszystkie różnice, które wcześniej między nimi widziała... wszystkie znikały, kiedy brała pod uwagę tylko to, co było ważne. Pragnęła normalnego życia na MIT, ale teraz... teraz musiała zmierzyć

się z faktem, że Morganville nigdy z niej nie zrezygnuje. Nawet kiedy myśli, że uda jej się uciec na jakiś czas, to wszystko ją ściga. Nie, to na nią czeka. I patrz ile to wszystko kosztuje, ta mała chwila wolności. Patrz ile ludzi straciło życie. Claire zamknęła oczy. Nagle była strasznie skonana i szczerze mówiąc, nie miała pojęcia jak kiedykolwiek może jeszcze poczuć się lepiej. Nie pamiętała, żeby zasnęła, ale kiedy ponownie otworzyła oczy, Shane parkował furgonetkę obok mieszkania Pete’a. Było tam cicho i spokojnie; żadnego śladu policji, nic nadzwyczajnego. ‘Myślę, że jesteśmy bezpieczni’ powiedział Shane. ‘Więc jak to właściwie działa? Po prostu rzucasz na niego urok i wywalasz go na chodnik?’ ‘Jeśli masz na myśli, że skończę wymazywać mu przykre wspomnienia i wyślę go do domu, aby się spił do nieprzytomności, to tak. Dokładnie tak to działa,’ powiedział Myrnin. Brzmiał już trochę bardziej jak on i kiedy Claire spojrzała do tyłu, zobaczyła że siedzi oparty o ścianę furgonetki i wygląda na zmęczonego. Miał czoło oparte na wewnętrznej stronie dłoni, tak jak by go to bolało. Jego kolor też wyglądał już lepiej, nie był już taki świetliście biały. ‘Ale najpierw muszę to skonsultować z Lady Grey.’ ‘Z Jesse? Dlaczego?’ ‘Bo to jest jej wasal, nie mój,’ odpowiedział Myrnin. Otworzył drzwi ciężarówki, przez sekundę się szykował, wtedy wyciągnął go z ciężarówki na chodnik w normalnym tempie, bo druga furgonetka zaparkowała za nimi. Drzwi furgonetki rozsunęły się i wszedł do środka. ‘Moglibyśmy po prostu odjechać,’ powiedział Shane. ‘W zasadzie to mógłby być dobry plan.’ ‘Mógłby być,’ zgodziła się Claire, ‘ale wiesz, że i tak by nas znaleźli.’ ‘Nie uciekniemy, ani się nie schowamy,’ zgodził się. ‘Do kitu być teraz nami, co nie?’ ‘Nigdy nie jest do kitu, kiedy jesteś ze mną,’ powiedziała, bardzo cicho. Spojrzał na nią i obdarzył ją poruszającym serce uśmiechem. ‘Istnieje wiele nieodpowiednich rzeczy, które mógłbym teraz powiedzieć, ale będę grzecznym chłopcem.’ Byli bardzo cicho przez chwilę, kiedy Shane powiedział: ‘Głowa do góry’ i Claire zobaczyła w bocznym lusterku Myrnina wracającego z Jesse. Oboje weszli do furgonetki i zamknęli drzwi, a Jesse kucnęła obok Pete’a. Też wyglądała lepiej – mniej dziko, bardziej się już kontrolowała. ‘Pete,’ powiedziała. ‘Tu Jesse. Słyszysz mnie?’ ‘Tak,’ powiedział. To był najbardziej bezbarwny ton, jaki Claire kiedykolwiek od niego słyszała. ‘Słyszę cię.’

‘Pete, chcę żebyś powiedział wszystkim w barze i pozostałym, którzy będą o mnie pytać, że opuściłam miasto. Powiesz, że nie wiesz dokąd wyjechałam, że wiesz tylko tyle, że przyłączyłam się do gościa z mojej przeszłości.’ Spojrzała na Myrnina, i uśmiechnęła się ostrożnie. ‘Nic strasznego się nie stało. Mam się dobrze. Zadzwonię do ciebie, kiedy znajdę sobie jakieś lokum. Zrozumiałeś?’ ‘Tak,’ powiedział. ‘Opuszczasz miasto. Ale zadzwonisz, kiedy się urządzisz.’ ‘Dobrze,’ powiedziała. Pochyliła się i pocałowała go delikatnie w usta, potem w czoło. ‘Byłeś dobrym przyjacielem, Pete. Przepraszam, że musiałeś brać udział w tym wszystkim, ale za kilka minut nie będziesz już pamiętał, nic z tego co przeżyłeś. Pamiętaj tylko to, że cię kocham, ok?’ ‘Też cię kocham,’ powiedział. Na chwilę stary Pete wrócił i mrugnął do niej. ‘Jesse? Czy ty mnie przed chwilą pocałowałaś?’ Zaśmiała się. ‘Tylko trochę. Nie myśl, że to znaczy, że jesteśmy zaręczeni.’ Pochyliła się do przodu i pieszczotliwie rozczochrała mu jego krótko przycięte włosy. ‘Dbaj o siebie, Pete. Może wrócę. Dziwniejsze rzeczy się już zdarzały.’ ‘Zdecydowanie,’ powiedział i uśmiechnął się lekko. ‘Do zobaczenia.’ Przykucnęła i skinęła do Myrnina, który pochylił się nad Pete’m i uzyskał z nim kontakt wzrokowy. Wydawało się to teraz dla niego dużym wysiłkiem, ale wyraz twarzy Pete’a złagodniał i znów pojawiła się w niej pustka, a Myrnin powiedział, ‘Idź do domu, Pete. Pamiętasz, co mówiłem ci, abyś zrobił?’ ‘Tak,’ powiedział Pete. ‘Idź do domu. Napij się. Zapomnij o wszystkim, co zdarzyło się dzisiaj, poza tym co przed chwilą powiedziała Jesse.’ ‘Dokładnie tak. Żegnaj, Pete.’ ‘Żegnaj,’ powiedział Pete i wysiadł z furgonetki. Podszedł do swoich drzwi frontowych, otworzył je i w ciągu trzydziestu sekund był w środku. Myrnin zatrzasnął drzwi furgonetki. ‘Teraz pożegnamy się z twoją przyjaciółką, Claire. Bierzemy to co potrzebne i obieramy kierunek dom.’ ‘A co, jeśli nie chcę jechać?’ spytała Claire. Nie mówiła tego poważnie, ale było warto zobaczyć ich zdziwienie i bardzo przerażony wyraz twarzy Shane’a. ‘Nie możesz tu zostać.’ ‘Przynajmniej moglibyście zapytać, czego ja chcę,’ powiedziała. ‘Ale tak, wiem, że pozostanie tu nie jest żadną opcją. Już nie. Jest tyle pytań. I zbyt duże szanse, że połączą mnie z tym co się stało. I jeszcze, Liz będzie z tym połączona, co oznacza, że ja również. Do tego, mój chłopak jest w zasadzie poszukiwanym przestępcą.’ ‘Co nie jest moją winą,’ powiedział Shane. Zmienił bieg w furgonetce, droga do szeregowego domu, który Claire dzieliła z Liz była krótka. Przynajmniej nie było żadnego znaku policji, mimo tego na drzwiach

wejściowych była jakaś pieczęć. ‘Nie możemy się tu zbyt długo kręcić. Myślę, że moje zdjęcie zostało rozwieszone i to nie tylko w tej okolicy.’ ‘To będzie szybkie,’ powiedziała Claire. Wyskoczyła z furgonetki chwytając Liz pod rękę i wprowadziła ją po schodach. Złamała pieczęć na drzwiach, swoimi kluczami od domu otwarła drzwi, weszły i zatrzasnęła je za sobą. W środku światła były wyłączone, a dom śmierdział jak nieumyte naczynia i stare drewno. Liz mrugnęła i rozejrzała się dokoła, jak lunatyk wybudzony z transu. ‘Ja– co się stało – Claire? Claire, ja – ci ludzie, oni mnie zabrali …’ Znów mrugnęła, a Claire zobaczyła horror budzący się w jej oczach. ‘O Boże, nie mogę uwierzyć, że udało mi się uciec. Oni zamierzali mnie sprzedać!’ ‘Wiem,’ powiedziała delikatnie Claire. ‘Ale już jesteś bezpieczna, kochanie. Derrick był jednym z nich. Teraz już go nie ma. Wszystko będzie w porządku.’ Liz wybuchła płaczem, Claire udało się zaprowadzić ją do jej pokoju i zapakować ją do łóżka; usiadła z nią na kilka minut, póki nie zasnęła wyczerpana niespokojnym snem. Potem poszła na górę. Mogę to wszystko zostawić, pomyślała. Było tylko kilka rzeczy, których naprawdę potrzebowała – w większości pamiątki. Rzeczy, które na prawdę się liczyły. Zmieściły się w jednej walizce. Usiadła i napisała wiadomość dla Liz. I dla policji, ponieważ oni też to zobaczą. Liz, brzmiała wiadomość. Przepraszam, ale miałaś rację. MIT nie jest dla mnie. W sercu jestem dziewczyną z małego miasteczka, a ciśnienie tutaj jest za wysokie. Tęsknię za przyjaciółmi i moim chłopakiem, tęsknie za tamtym życiem. Więc wyjeżdżam. Moje rzeczy przyślesz mi za parę tygodni, kiedy się z powrotem urządzę. Przepraszam za mieszkanie i mam nadzieję, że będzie ci dobrze beze mnie. Zadzwoń do mnie wkrótce. Twoja BFF (Best Friend Forever – najlepsza przyjaciółka na zawsze – przyp. tłum.) – Claire. To nie było dużo, ale brzmiało dobrze i było w zasadzie prawdą … z wyjątkiem części o BFF, ale Liz tego by oczekiwała. Claire zostawiła kartkę na łóżku, zabrała walizkę i poszła do furgonetki. Pochyliła się, wsadziła walizkę i usadowiła się na siedzeniu pasażera. ‘Gotowa?’ spytał Shane. Skinęła głową. Przejechali przez kampus MIT-u i ostatni raz patrzyła na piękne wypukłości budynków Maclaurin’a, otoczonych przez laboratorium Pierce’a i Budynek nr 2. W nocy, ktoś umieścił oldskulowego kosmonautę MTV na szczycie Wielkiej Kopuły, razem z małą, sztywną flagą amerykańską. Ktoś wyciosał kolejny nowy, gigantyczny pomnik Transformers w

Trybunale Killian; student podszedł, nacisnął guzik, a pomnik zamienił się z robota w samochód, z efektami dźwiękowymi jak w filmie. Zebrany tłum wiwatował, a następnie rozproszył się do swoich klas. Mogłam być jedną z nich, pomyślała Claire. Mogła być hakerem na dachu czy w tunelach, mogła spotykać się z Nick’iem i jego paczką. Mogła być Jack’iem Florey’em, prowadzącym pomarańczową wycieczkę. Mogła zrobić cokolwiek. Ale zamiast tego, robi to – wraca do Morganville. I ku jej zaskoczeniu – jej naprawdę wielkiemu zaskoczeniu – to wszystko było w porządku. Nie chcę tu zostać, pomyślała. Gdziekolwiek by pojechała, Morganville było z nią, a ostatnią rzeczą jakiej chciała, było przyniesienie tej ciemności tutaj do tego światła. ‘Bądźcie bezpieczni,’ szepnęła, do nikogo w szczególności, kiedy skręcili i wjechali na autostradę i do domu. W Ohio porzucili furgonetkę, sprzedając ją na złom za gotówkę i kupując dwa wielkie SUV-y. Zdecydowali, że zakup dwóch aut pozwoli czterem wampirom i czwórce ludzi na w miarę komfortową podróż; zmiana pojazdu oznaczała też, że nie pozabijają się nawzajem przed końcem podróży. Cokolwiek promienie VLAD-a zrobiły Oliverowi, Jesse i Myrninowi, już nie działało. Wyglądali i brzmieli, bardziej jak oni, mniej jak maszyny do zabijania z zimną krwią. Ale Claire nie mogła całkiem zapomnieć, czym byli, tam na farmie. Wiedziała, że nigdy tego nie zapomni. Czym mogą się stać. Michael i Eve, póki co, wybrali podróż z nią i Shane’m, a pozostałe trzy wampiry i Dr Anderson jechali w drugim pojeździe, a ona powinna czuć się znów normalnie. Lepiej. Ale tak się nie czuła. Może to było tylko z wyczerpania, stresu, ogromnego poczucia winy, ale Claire czuła, że nie wiedzą jak z nią rozmawiać. Co powiedzieć. Ona też nie wiedziała, co ma mówić. Przez długi, długi czas. Eve bawiła się radiem, szukając stacji, grających starego rock’a, ale wszystko było statyczne, więc ostatecznie całkiem wyłączyła radio. Shane zrobił sobie drzemkę, Michael prowadził. Claire też powinna spać, ale jakoś nie mogła. ‘Claire?’ Otworzyła oczy i zobaczyła Eve przyglądającą się jej z przodu. ‘Nie śpię.’ ‘Ja tylko – zrozum, muszę wiedzieć. Ile z tego co się wydarzyło planowałaś?’ ‘Kiedy?’ ‘Od czasu, gdy uratowaliśmy Liz z tamtej pułapki. Miałaś chociaż jakiś plan?’

‘Ja—’ Claire przełknęła ślinę. Poczuła, w gardle suchość. ‘Nie dopóki nie dowiedziałam się, że Dr Anderson jest przeciwko nam. Wtedy już miałam – wtedy musiałam grać. Wiedziała za dużo. I nie potrzebowała nikogo, poza wampirami do testów laboratoryjnych. Potrzebna byłam jej dotąd, dokąd mogła mi ufać, więc ja– musiałam sprawić by mi zaufała, choć trochę.’ ‘Odwróciłaś się od nas,’ powiedziała Eve. ‘Sprawiłaś, że Shane też się od nas odwrócił, prawda?’ ‘Przepraszam,’ szepnęła Claire. ‘Ale wszystko było pod kontrolą, Eve. Nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić.’ Eve gapiła się na nią przez długą, bolesną chwilę i wtedy sięgnęła ręką do tyłu. Claire przez chwilę nie wiedziała co zrobić, ale potem mocno ją chwyciła. ‘Nigdy więcej tego nie rób,’ powiedziała Eve. ‘Nie lubię się tak czuć, ok? Będzie nas czwórka, zawsze. Obiecaj.’ ‘Obiecuję,’ powiedziała Claire. Łzy napłynęły jej do oczu i troszkę się popłakała, trzymając rękę Eve. ‘Obiecuję.’ Shane już nie spał, usiadł, objął Claire i powiedział, ‘Obiecujemy.’ ‘Ja myślę, palancie,’ powiedziała Eve. ‘Jak głowa?’ ‘Opatrzona,’ powiedział. ‘Jest dobrze. Laski lubią blizny. Czekaj, czy ty mnie właśnie nazwałaś palantem? Jesteśmy z powrotem w szkole podstawowej?’ ‘Kocham cię,’ powiedziała Eve. Szybko zamknął usta, bo na pewno to nie było to, czego się spodziewał. ‘Ja, yyy, ok. Też cię kocham. Czy możemy już to przerwać. To krępujące.’ ‘Palant.’ ‘O wiele lepiej.’ Rano Shane został kierowcą jednej z ciężarówek, a Jesse objęła dowodzenie nad inną. Jechali tak długo, jak tylko się dało, a potem Oliver wynajął im pokój w hotelu na tę noc. On, Myrnin i Jesse, każde miało własny pokój; Michael i Eve, oczywiście, dzielili wspólny. Oliver wręczył Shane’owi i Claire osobne karty do pokoi. ‘Nie wiem i nie interesuje mnie, jakie łączą was w tej chwili relacje,’ powiedział. ‘Użyjcie obu, użyjcie jednego, nie używajcie żadnego albo śpijcie w furgonetce. Cokolwiek wybierzecie, ani trochę mnieto nie obchodzi.’, Oliver wyglądał na całkowicie wyczerpanego, podobnie jak Jesse i Myrnin. Zabrał Irene Anderson ze sobą, ale Myrnin miał – według Shane’a – ją dla siebie na wyłączność. Pozostawała bierna, więc Oliver nie musiał jej nawet związywać. Claire nie chciała nawet wiedzieć, co Oliver zamierzał z nią zrobić. Wciąż nie potrafiła zająć się sobą. Zatrzymała się z walizką w drzwiach i spojrzała na korytarz. Shane zastanawiał się na swoją kartą do pokoju, próbując dowiedzieć się, w którą

stronę ją włożyć, żeby zamek się otworzył; wyczuł jej spojrzenie i kiwnął jej głową. Claire kiwnęła do niego w odpowiedzi, weszła do swojego pokoju, i postawiła walizkę na łóżku. Ściągnęła ubranie – rzeczy, których już nigdy nie zamierzała ubrać – i poszła wziąć prysznic. Hotelowy szampon i odżywka pachniały jak miód i imbir, a mydło jak limonka; zdecydowała, że lepiej pachnieć jak czyjaś spiżarnia, niż tak jak do tej pory – kanalizacją, krwią i strachem. Włożyła czystą parę dżinsów, zwykły, niebieski top i poszła do pokoju Shane’a. Zapukała. Odpowiedział. Też brał prysznic … jego włosy nadal były wilgotne, a ubrany był w hotelowy szlafrok. ‘Cześć,’ powiedział i podszedł do niej. Zamknęła drzwi. ‘Nie chcę spędzać kolejnej nocy sama, jeśli nie masz nic przeciwko.” ‘Serio pomyślałaś, że mogę mieć coś przeciwko?’ ‘Nie,’ powiedziała i podeszła bliżej, aby mocniej związać jego sznurek od szlafroka. ‘Ale co z tym? Żadnych sprzeciwów?’ Rozwiązała jedną pętlę węzła i zawahała się. Obserwował ją z dziwnie wrażliwą intensywnością. ‘Shane?’ ‘Kocham cię,’ powiedział. Wyszło to w pośpiechu, jakby nie mógł się doczekać, by to powiedzieć. ‘Kocham cię i Jezu, przerażasz mnie. Poddanie się było najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłem, Claire; nie mogę zrobić tego jeszcze raz. Proszę powiedz mi – proszę powiedz, że wróciłaś na dobre. Albo przynajmniej, jeśli odejdziesz, weźmiesz mnie ze sobą.’ ‘Tym razem pójdziesz ze mną.’ ‘ Pójdę za tobą. Nie z tobą.’ To wydawało się być dla niego ważne, żeby zrozumiała różnicę między jednym a drugim. I rozumiała, na prawdę rozumiała. ‘Muszę być daleko od Morganville,’ powiedziała do niego, ‘I muszę być pewna, czego tak naprawdę chcę. Czy chcę tego, co miałam tam, na chwilę? Tego normalnego życia? To było fajne, Shane, ale … ale to nie jestem ja. Już nie. Za późno dla mnie, by żyć takim życiem. Ale nie jest za późno, byśmy przeżyli życie razem. Jeśli nadal chcesz—’ ‘Tak,’ powiedział. ‘Tak, chcę. Jeśli mi nie wierzysz, odwiąż szlafrok do końca.’ Uśmiechnęła się lekko i wpadła mu w ramiona. Pocałunek zaczął się delikatnie, potem stał się natarczywy, słodki i wilgotny, Shane poprowadził ją powrotem do pierzastego, hotelowego łóżka i położył ją na kołdrze. Wszystko wydawało się ciepłe i komfortowe, odpłynęła w jego komforcie. Nie. W jego komforcie, w jego cieple, w jego pasji, odleciała. I kiedy wylądowała z powrotem na ziemi, on nadal tam był, ciepły i bezpieczny, przytulając ją. Zanim odpłynął we śnie, pocałował jej dłoń. Nie, pierścionek, który jej podarował, obietnicę życia razem w przyszłości.

Po wszystkich smutkach, wszystkich winach, po całym tym horrorze nocy i dnia … był jedyną rzeczą, dzięki której mogła wrócić. Był tym, co mogło zawsze dać jej tą bezpieczną, ciepłą przestrzeń, w której mogła oddychać. Rankiem dotarli do Morganville. Zajęło to solidne dwa dni jazdy, dzień i noc, z krótkimi przystankami w motelach, na prysznic i drzemkę, ale w końcu, przetoczyli się obok znanego, zabytkowego, pełnego chwały bilbordu z napisem WITAMY W MORGANVILLE. I zostali powitani przez migające światła policyjnego samochodu, który jechał w ich stronę z dużą prędkością. Shane zjechał na bok, a Jesse zjechała za nim SUV-em, którego prowadziła. Shane wyciągnął się, ziewnął i powiedział, ‘Cholera, w zasadzie nigdy nie myślałem, że będę szczęśliwy widząc to miejsce, ale serio, stęskniłem się za moim łóżkiem.’ Michael, za nimi, wychylił się zza siedzenia, aby walnąć Shane’a w ramię. ‘Ja też, człowieku,’ powiedział. ‘Jeśli musiałbym spędzić jeszcze jeden dzień w tym samochodzie, ubrany w kapelusz i plandekę, aby ukryć się przed słońcem, myślę, że potrzebowałbym jakichś środków uspokajających.’ ‘Hej, mieliśmy ubaw,’ powiedziała Eve i dała mu pstryczka w ucho. ‘W sensie, miałam na myśli, że nikt z tu siedzących. Następnym razem, może moglibyśmy zatrzymać się w centrum handlowym? Może obejrzeć jakiś film? No, może pomijając masowe morderstwa naszych wrogów.’ ‘Obiecuję, że następnym razem to zrobimy,’ zgodził się Michael, ale to był nieobecny rodzaj komentarza, pochylił się do przodu, aby wyjrzeć przez ciemne szyby. ‘Czy to szeryf Moses?’ ‘Wygląda na to, że tak,’ powiedział Shane. Otworzył drzwi SUV-a, wyszedł i poszedł w kierunku Hanny Moses. Claire zdała sobie sprawę, że nie była sama; było z nią dwóch mężczyzn ubranych w mundury policji Morganville. I nadjeżdżało więcej wozów policyjnych, z migającymi światłami. Zbyt dużo jak na normalną akcję. Ale Claire jakoś nie była zaskoczona, kiedy Hannah wyciągnęła broń. Shane powoli podniósł ręce do góry. ‘Przepraszam za to, Shane,’ powiedziała. ‘Ale prawo to prawo i nie chcę żebyś zrobił coś głupiego. Wy też, Claire, Michael, Eve – wszyscy, z wozu. Już.’ Wszystkie dobre uczucia zniknęły, pomyślała Claire i wyszła z kabiny, żeby stanąć obok Shane’a, opierającego się o błotnik. Michael i Eve też wyszli. Wiatr zadrżał na pustyni i Claire poczuła jego lodowate palce na twarzy. Inny

samochód policyjny zaparkował za SUV-em, przyjechało więcej policjantów, wszyscy z wyciągniętą bronią. ‘Co to wszystko znaczy?’ Oliver zapytał, wysiadając z drugiego pojazdu. Myrnin wyszedł za nim, ciemne oczy błyszczały oglądając wszystko i wszystkich w niespokojnym ruchu. Jesse dołączyła do nich, trzymając Irene Anderson, która wciąż próbowała się wyrwać. ‘Na pewno nie mamy prawa, żeby tam wejść!’ ‘Nie macie,’ powiedziała Hannah. ‘Ale jest coś, czym musimy się zająć w pierwszej kolejności.’ Odsunęła się, zakuwając Shane’a w kajdanki, potem Claire i Eve. ‘Tą panią tam też potrzebuję. Paul, zakuj ją i przyprowadź tutaj. Michael, jeśli możesz, proszę stań tam.’ Wskazała na Irene Anderson, która była odeskortowana i zakuwana. Michael stanął obok innej furgonetki. To było dziwne i pogmatwane, ale nie było powodu, żeby jej nie ufać; Hannah wydawała się być taka jak zawsze. Kompetentna, spokojna, profesionalna. Kiedy oni robili to wszystko, Claire zdała sobie sprawę, że Hannah oddziela ludzi … od wampirów. A potem policjanci się wycofali, a dwóch innych podeszło do przodu z załadowanymi kuszami. To stało się szybko, bardzo szybko. Cztery szybkie, śmiertelne strzały, prosto w serce i wampiry upadły. Jesse pierwsza, potem Myrnin, potem Oliver i Michael prawie w tej samej chwili. Eve krzyczała. Claire nie. To drewno, mówiła sobie. Zostali trafieni drewnianymi strzałami. Nie są martwi. Ale nie wiedziała dlaczego to się stało, a co gorsza, nie wiedziała dlaczego Hannah to zrobiła. ‘Hannah?’ jej głos brzmiał na bardzo cichy i zmieszany, a szef policji spojrzała na nią z sympatią i bez jakiegokolwiek wyrazu współczucia. ‘Będzie z nimi w porządku,’ powiedziała. ‘Ale zostaną zabrani w bezpieczne miejsce. Przykro mi, Claire. Przepraszam za wszystko. Ale tak będzie najlepiej.’ ‘Kiedy Amelie się o tym dowie—’ ‘Amelie tu nie rządzi,’ przerwała jej Hannah. ‘My rządzimy.’ Pierwszy raz ludzie przejęli całkowitą kontrolę nad Morganville, z pomocą Fundacji Wschodzącego Słońca. A wampiry były odseparowywane dla ich własnej ochrony.’ ‘Co im robicie?’ Eve płakała. Walczyła by się uwolnić, by dostać się do Michael’a, ale nie była w stanie tego zrobić. ‘Pomagamy im,’ powiedziała Hannah. Brzmiała, jakby była absolutnie pewna, tego co mówi. ‘Pomożemy im stać się lepszymi.’ Brzmiało to jak to, na co Shane i Kapitan Oczywisty i wielu innych czekali przez lata, pomyślała Claire. Morganville zarządzane przez ludzi, nie

przez wampiry. Więc dlaczego czuła, że to jest coś złego? ‘Będzie w porządku,’ powiedział do niej Shane. Brzmiało to jak modlitwa. ‘Wszystko będzie w porządku.’ Mimo tego … Claire nie była tego taka pewna. Dziękuję ogromnie wszystkim za wspólną wędrówkę przez kolejną wspaniałą część Wampirów z Morganville! Dziękuję za wszystkie wiadomości, komentarze i oceny! Bez was by tego wszystkiego nie było! Pozdrawiam wszystkich, a w szczególności Paulinę, dzięki której choć trochę to wszystko sprawniej się potoczyło... I myślę, że nic się nie stanie, jeśli podziękuję Wam również w jej imieniu. Jeszcze raz dziękuję za wspaniały czas! - Klaudia